Ευαγγελισμός, κι η Θάλασσα χρυσίζει...

Έργο του Σπύρου Βασιλείου

Μέρα μουντή. Ο ουρανός έτοιμος να κλάψει. Περπάτησα μόνη μου ώρα πολλή πάνω στο βουνό, ανεβαίνοντας πλαγιά πλαγιά από Μελίσσια προς Πεντέλη, πάνω στο χώμα. Πιο καφέ, ομαλό και υγρό στην πλευρά των Μελισσίων. Εκεί φυτρώναν ανεμώνες. Πιο πετρώδες, κακοτράχαλο καθώς ανέβαινα ψηλότερα. Πατούσα απαλά πάνω στα θυμάρια και τα ρείκια, πηδούσα καμένα και παρατημένα κλαριά. Ξαπόστασα στη θέση «Πέτρες», πάνω σ’ ένα σχιστόλιθο. Είναι η αγαπημένη μου θέση οι Πέτρες, αυθόρμητο δικό μου το τοπωνύμιο, κι ο θρόνος μου σκληρός. Είχα ανάγκη αυτή την επαφή με τη φύση, μακριά από τις ειδήσεις και τον «πολιτισμό». Είχα ανάγκη τη μακρινή θέα. Είχα ανάγκη τη σωματική κόπωση. Κίτρινες μαργαρίτες, άγρια σκυλάκια, και άλλα ταπεινά αγριολούλουδα που δεν ξέρω το όνομά τους ήταν η συλλογή εδώ. Ο αέρας ξύριζε, και το μπουκέτο μου κινδύνευε να μαδήσει, αλλά άντεχε…

…Γαβριὴλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται.

25 Μαρτίου 2010, σύσταση του ευρωμηχανισμού.

25 Μαρτίου 2013, ένταξη της Κύπρου, αρχή του Γολγοθά και για το νησί της Αφροδίτης

25 Μαρτίου, κάθε χρόνο, στον παροντικό και εσχατολογικό λειτουργικό χρόνο, δηλαδή σήμερον

τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον,
καὶ τοῦ ἀπ' αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις·
ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται…

Θέλω να το νιώσω αυτό, το νιώθω στα βουνά, με τους φίλους μου τα άγρια σκυλιά…

Στην πολύβουη μητρόπολη των ανθρώπων, πιο κακοποιημένη έννοια από αυτή της σωτηρίας, εσχάτως, δεν υπάρχει… Κάθε λογής σωτήρες ζητούν προσκύνηση και οδηγούν όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο.

Είμαι χαρακτήρας δυσσεβής, μα οι χρόνοι της φύσης, της αέναης ανακύκλυσης των εποχών, με φέρνουν πιο κοντά στον Δημιουργό.

Η καταστροφή που έχει συντελεσθεί στο Πεντελικό, το Χαμένο Δάσος, είναι άλλη μια υπόμνηση του προπατορικού αμαρτήματος, της απληστίας μας, του πένθους μας, σε παροντικούς καιρούς.

Αλλά τα ρείκια, τα θυμάρια, τα ταπεινά αγριολούλουδα είναι η υπόμνηση της ομορφιάς.

Διὸ καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ, τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν·
Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ!

25 Μαρτίου 1821, συμβολική απαρχή της Ελληνικής Επανάστασης.

Η επανάσταση του καιρού μας πρέπει να είναι διαρκής, ταπεινή, και ο ηρωισμός της η αντοχή στη διάρκεια, η σύνεση και η συνεργατικότητα. Η αλλαγή ήθους και ρότας στα πολιτικά πράγματα.

Ο ήλιος βυθίζεται στη θάλασσα, κι η θάλασσα χρυσίζει. Ένα ιστιοφόρο ανοίγει τα πανιά, μα για μισεμό μα για προκοπή. Κι οι ποδηλάτες με τα μέσα τα μηχανικά, με μόνη δύναμη των ποδιών τους, δίχως χρεία καυσίμων, συνεννοούνται. Πρέπει να δυναμώσουμε τα πόδια μας, ν’ ανοίξουμε τα πνευμόνια μας… Θα συμπορευτούμε σε μεγάλη ανηφόρα.

Μια ισχνή και χλομή παπαρούνα ήταν η τελευταία συλλογή της πρωινής μου βόλτας. Άλικη παπαρούνα, ισχνή, χλωμή κι αδύναμη, αμυδρή υπόμνηση της ανάστασης.

Αττίλας 3

Σε ένα παιχνίδι σκακιού, οι Βρυξέλλες είναι τα άλογα που δυναμικά παρεμβαίνουν, υπερπηδώντας εμπόδια στην υπηρεσία του βασιλιά. Η λογιστική λογική των Βρυξελλών επικουρεί και επικαλύπτει την επεκτατική οικονομική πολιτική της Γερμανίας και έρχεται να συναντήσει την προσπάθειά της για διείσδυση στην ενεργειακή αγορά, μέσω της καθυπόταξης των κρατών της νοτιανατολικής Ευρώπης. Συνάμα, ένας ακραίος ηθικιστικός, τιμωρητικός και νομικιστικός λόγος της ψυχρής σταχομαζώχτρας βασίλισσας είναι το προπέτασμα καπνού, ενώ τα όντως ζητούμενα είναι το φυσικό αέριο, το πετρέλαιο, ο ήλιος, με όρους νομής αποικιοκρατικού τύπου.

Οι δικές μας ευθύνες είναι μια άλλη συζήτηση, και δεν πρέπει βεβαίως να παραγνωρίζονται. Αλλά ο ψευδής εαυτός της λογιστικής λογικής είναι φανερός εξαρχής. Ακόμα και λάθη υπολογισμών ομολογούνται χωρίς συνέπειες, χωρίς να οδηγείται κανείς σε αμφισβήτηση του αρχικού μοντέλου.

Έρχεται όμως η ώρα που η λογική της φαινομενολογίας των αριθμών βρίσκεται σε ολοένα μεγαλύτερο χάσμα από την πραγματικότητα. Πόσο επικίνδυνοι μπορεί να είναι όσοι δεν προβλέπουν την επίδραση των αποφάσεών τους στην πραγματική οικονομία, ή όσοι επενδύουν ακριβώς σε μια λογική καταστροφής, η οποία όμως άπαξ και εκκινήσει δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει;

Όλες οι λογιστικές λογικές για τη φορολόγηση των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες θυμίζουν παιδικό παιχνίδι, με δραματικές όμως διαστάσεις. Τόσο δραματικότερες, όσο ανεπίγνωστα απέχει το παιχνίδι από τη ζωή.

Ποια η αξία επιμέρους διαφοροποιήσεων ή ψευδοδιλημμάτων, όπως μικρές ή μεγάλες καταθέσεις, μικρότερο ή μεγαλύτερο ποσοστό φορολόγησης; Ποια η αξία των εκατέρωθεν διαψεύσεων; Είτε με τη μία είτε με την άλλη επιλογή έχει σημάνει το τέλος της χρηματοπιστωτικού πυλώνα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και οι παράγοντες της πραγματικής οικονομίας καταλαβαίνουν τις διαστάσεις του κινδύνου για την Ευρώπη συνολικότερα και προειδοποιούν τους χαρτογιακάδες των Βρυξελλών. Οι τελευταίοι μοιάζουν να πάσχουν από αυτιστικό σύνδρομο.

Τι μένει λοιπόν σε έναν λαό που το βόρειο μέρος της χώρας του τελεί ακόμη σήμερα υπό κατοχή; Η λύση των απελπισμένων είναι να πουλήσουν τρέλα. Δεν μένει κάτι άλλο.

Εξάλλου, η απόσυρση των ρωσικών κεφαλαίων από την Κύπρο και κατ' επέκταση από τη ζώνη του ευρώ, η προβλεπόμενη αναδίπλωση και αναδιοργάνωση του τραπεζικού τομέα της Ρωσίας προκειμένου να παραμείνουν τα ρωσικά κεφάλαια εντός της επικράτειάς της, πιστεύει κανείς ότι θα αφήσει ανεπηρέαστη την οικονομία της Δυτικής Ευρώπης;

Η πολιτική μυωπία και η τιμωρητική μονομανία της Μέρκελ και των ευρωπαϊκών συμφερόντων που εξυπηρετεί θα τινάξουν όλη την Ευρώπη στον αέρα. Έχουν ήδη σημάνει οι καμπάνες του τέλους, καμπάνες ισχυρότερες και από το κλείσιμο μιας τράπεζας. Πάμε για δραματική ανακύκλωση μιας κρίσης, που χορτασμό δεν έχει.

Πέρα από οποιανδήποτε λογική ευσεβών πόθων, διαφαίνεται ήδη ξεκάθαρα ότι η Ρωσία θα εξαναγκαστεί να ανταπαντήσει, ερχόμενη σε ευθεία σύγκρουση με τη Γερμανία. Η έπαρση και η ύβρις πληρώνονται πολύ ακριβά. Η καταστροφή θα είναι πρωτοφανής. Εκτός εάν... Εκτός εάν τιναχτούν όλα τα σχέδια στον αέρα...

Σε κάθε περίπτωση όμως η ζημιά έχει ήδη γίνει και δεν είναι επανορθώσιμη.

Σαρακοστή κάθε Μέρα μέχρι το Πάσχα

Έριν Κόουντ, Συλλαβόγριφος.

Τεντώθηκε σαν γάτα. Χάρηκε το κορμί της και το κορμί του. Χουζούρεψε δίπλα του ώρα πολλή. Εκείνος κοιμόταν. Οι σκέψεις της έτρεχαν από το ένα στο άλλο, δίχως κόπο, δίχως βιάση, δίχως ιδιαίτερη τάξη και σειρά. Η μεγαλύτερη θα ερχόταν αύριο με τον άντρα της και το αμίμητο εκείνο μικρό, που έφερνε το γέλιο ακόμα και με το κλάμα του. Ο μικρός θα έβγαινε σήμερα. Ίσως να ξύπναγε αύριο κατά τη μία. Οι δυο τους θα πέρναγαν το βράδυ. Σαν να μην είχαν έγνοιες, σαν να μην είχανε παιδιά, σαν να μην είχανε περάσει τα χρόνια.

Δεν θα άκουγαν ειδήσεις. Θα έβαζαν τραγούδια, θα έπιναν κόκκινο μπρούσκο κρασί. Θα απόκρευαν, με δυο μπριζόλες στο τζάκι. Μια σαλάτα, λίγο ρύζι. Τίποτε άλλο. Η απλότητα είχε κατακτηθεί με τα χρόνια. Η απλότητα ταίριαζε με τη γύμνια. Δεν είχες να κάνεις το ένα ή το άλλο, ένα κολαστήριο από δουλειές, για να αποκάμεις οριστικά πριν αρχίσει η γιορτή. Η γιορτή ήταν εκεί, μεταξύ τους. Ήταν το βράδυ της συγνώμης… Συγχωρέθηκαν όλα, όλα λησμονήθηκαν… Ένα γέλιο κι ένα σμίξιμο χωρίς βαρίδια, η καλύτερη γιορτή… Δεν ήθελε να τελειώσει το απόγευμα. Δεν βιαζόταν να έρθει το βράδυ…

Σάλεψε κι εκείνος χουζουρλίδικα και ζήτησε καφέ. Ήπιαν τον καφέ, αργά, κάναν τα τσιγάρα τους. Είχε νυχτώσει για καλά. «Θα ψήσουμε;» τον ρώτησε. «Σηκώνομαι», της είπε.

Έφερε τα ξύλα τα ψιλά, τα στοίβαξε, φούντωσε η φωτιά αμέσως. Η ώρα κόντευε 9. Άνοιξε την τηλεόραση. «Τηλεόραση;» τον ρώτησε εκείνη, που δεν την είχε περιλάβει στα σχέδιά της. «Σήμερα έχουμε το θέμα της Κύπρου, πρέπει να δούμε», της είπε.

Άνοιξαν την τηλεόραση. Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος, με όψη και κουστούμι που απέπνεαν σιγουριά, εξηγούσε στον κυπριακό λαό το προσωπικό του δράμα και τα διλήμματά του. Επεσήμαινε το θάρρος που χρειάζονταν οι αποφάσεις του.

Ακολούθησαν κι άλλοι κι άλλοι, ένα κομπολόι από δηλώσεις. «Εφάπαξ θα είναι η φορολόγηση των καταθέσεων», διαβεβαίωνε ο πρόεδρος και το ζευγάρι κοιτάχτηκε.

«Μάλλον τον πιστεύουν», μονολόγησε εκείνος.

«Αυτό είναι το αστείο, πως πιθανότατα τον πιστεύουν», δευτέρωσε κι εκείνη.

Βγήκαν οι μπριζόλες. Ανόρεχτα και σιωπηλά έφαγε το ζευγάρι, με την αίσθηση ότι το ίδιο έργο το είχε ξαναδεί

Ήπιαν το κρασί, και ήπιαν κι άλλο, κι άλλο. Δεν τσούγκρισαν, όπως λογάριαζαν.

«Από αύριο Σαρακοστή», της είπε με νόημα.

«Ναι από αύριο και κάθε μέρα, μέχρι το Πάσχα», κούνησε το κεφάλι της συναινώντας στο αυτονόητο.