Η Κυριακή της Ορθοδοξίας, πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής, αρχή μετανοίας και σταυραναστάσιμης πορείας, είναι συνάμα η γιορτή της αναστήλωσης των αγίων εικόνων. Μαζί η κατάφαση της ενσάρκωσης, η αποδοχή του κόσμου, η καταβύθιση στην ομορφιά του, η ανάδυση μέσα από το χώμα στην όντως ζωή.
Εδώ και λίγες δεκαετίες είναι και η μέρα γιορτής της Εξωτερικής Ιεραποστολής, ως κατακλείδα της εβδομάδας Εξωτερικής Ιεραποστολής, μιας ιδέας που οφείλεται πρωταρχικά στον Ηλία Βουλγαράκη, και τη διαρκή έγνοια του για τη συνειδητοποίηση του 'πορευθέντες'. Πέρα από την αναστήλωση των εικόνων, σημαντικό η αναστήλωση των ζωντανών εικόνων Του και της Εικόνας του Θεού στον άνθρωπο.
Ακόμα όμως πάσχουμε σε μια θεολογία ανοιχτών συνόρων, συχνά αρεσκόμαστε σε μια θεολογία των λαβάρων... Κάποτε μοιάζει σαν να επιθυμούμε να κρατήσουμε τη σωτηρία με εγωιστικό ζηλωτισμό αποκλειστικά για μας.
Ενώ η δική Του εικόνα και η σταυραναστάσιμη πορεία είναι ο δικός μας δρόμος.
Η λησμονιά της εξωτερικής ιεραποστολής πάει χέρι χέρι με την εθνοκεντρική μας σκέψη, με τη βολή στη σφαίρα του οικείου, με την άρνηση να πορευτούμε προς συνάντηση, με την προσφιλή συνήθεια να δογματίζουμε αντί να αληθεύουμε.
Εμείς υπολειπόμαστε, ο Κύριος συμπληρώνει τα ελλείποντα.
*
Υπάρχει ένα ιστορικό παράδοξο, αλλά που από ιεραποστολική σκοπιά είναι εύγλωττο για τους απίθανους δρόμους της θείας Οικονομίας. Ενώ στο Βυζάντιο μαινόταν η εικονομαχική διαμάχη, και ενώ δεν έμεινε εικόνα για εικόνα, ούτε για δείγμα, από την προεικονομαχική περίοδο, σε μια κρυφή γωνιά του κόσμου διασώθηκαν κάποια υπέροχα δείγματα εικόνων, κυρίως εγκαυστικές από την παλαιότερη εικονογράφηση. Ο λόγος για το μοναστήρι της αγίας Αικατερίνης στην έρημο του Σινά. Κι αν οι εικόνες εκεί γλίτωσαν από την εικονομαχική λαίλαπα, είναι γιατί το μοναστήρι τελούσε υπό ισλαμική κυριαρχία.
Παρόμοια, και ο θεολόγος που προασπίστηκε κατεξοχήν τις εικόνες, με τους τρεις περίφημους λόγους του, κατά την πρώτη εικονομαχική περίοδο, ο ίδιος άγιος που συνέγραψε και έναν πρώτο (φανταστικό, αντιαιρετικού και απολογητικού χαρακτήρα) χριστιανομουσουλμανικό διάλογο, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, μπόρεσε να εκφραστεί ελεύθερα και θεολογικά άρτια χάρη στο πλαίσιο προστασίας που παρείχε το χαλιφάτο της Δαμασκού στην οικογένειά του.
Ας μείνουμε λίγο στοχαστικοί πάνω σ' αυτό, ιδίως όσοι από εμάς αναλαμβάνουμε το ρόλο των προασπιστών του Χριστού και των βασιλικότερων του Βασιλέως υπασπιστών...
Είναι τόση η ομορφιά και η ελευθερία των δρόμων Του.
Είναι η ομορφιά ν' ανθίζει το ξερό χορτάρι, να γίνονται τα λιθάρια τέκνα Του, να προσκυνούν οι μάγοι της Ανατολής... να διασώζει τις εικόνες η μουσουλμανική κυριαρχία...
Ελπίδα.
Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη. (Α’Κορ. 13,13).
