Άξιος!

Άξιος! Αναφωνούμε μαζί με όλο τον κόσμο προς τον νέο μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Παντελεήμονα. Οι δηλώσεις του σταθμισμένες, σωστές και υποσχόμενες για μια συνετή διαποίμανση σε μια περιοχή με σύνθετες δυσκολίες, ποικίλες προκλήσεις αλλά και ομορφιές.

Μια εκλογή θρίλερ είχε προηγηθεί, που κατέδειξε και τη συνετή πηδαλιούχηση από τον μακ. αρχιεπίσκοπο Αθηνών, εν μέσω ανατροπών, αλλαγών στρατοπέδων, πλειστηριασμών της τελευταίας στιγμής, υψηλότατων δωρεών σε ιδρύματα μητροπόλεων από εξωθεσμικούς παράγοντες, και πλήθους συκοφαντιών… Πολύπειρος άλλωστε ο αρχιεπίσκοπος, αφού είχε χάσει την εκλογή στον αρχιεπισκοπικό θρόνο από τα ίδια κυκλώματα, και τις ίδιες αθέμιτες πρακτικές, για να δικαιωθεί μια δεκαετία περίπου μετά. Το παιγνίδι ήταν σκληρό. Η έκβαση άριστη.

Εντούτοις, υπάρχουν κάποιες σημειώσεις και κρατούμενα… τα οποία δεν γίνεται να μην επισημάνουμε όσο είναι καιρός. Γιατί αλλιώς η Εκκλησία θα προξενήσει στον εαυτό της μέγιστο κακό. Ήδη για τη λίγη ώρα, από την εκλογή του τριπρόσωπου μέχρι την οριστική εκλογή του σεβ. Παντελεήμονα, σπάσανε τα τηλέφωνα στην περιοχή από την αγωνία του λαού –και την ετοιμότητά του για αντίδραση, με απρόβλεπτες συνέπειες– για το ενδεχόμενο να καταλήξει εκεί επίσκοπος ο θεοφ. Βρεσθένης Θεόκλητος Κουμαριανός που έλαβε 38 ψήφους, ενώ οι συνυποψήφιοί του, αρχιμανδρίτες Παντελεήμων Μουτάφης και  Κωνστάντιος Παναγιωτακόπουλος τον υπερκέρασαν μόνο κατά μία ψήφο. Το απόλυτο δε μοίρασμα των ψηφοφόρων δεν επέτρεψε και σε κανέναν υποψήφιο να αποσυρθεί διακριτικά, και έτσι το θρίλερ συνεχίστηκε μέχρι την τελευταία στιγμή, με τον πολύπειρο εκλογομάγειρα του βορρά σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ο οποίος και ηττήθηκε κατά κράτος… Ο εκλεγείς έλαβε κατά τη μονοσταυρία 29 ψήφους, έναντι 25 του Κωνσταντίου και 23 (!) του Θεοκλήτου.

Το πρόβλημα εντοπίζεται στο υψηλό ποσοστό, σχεδόν το 1/3 της Συνόδου, που συγκέντρωσε ο Θεόκλητος Κουμαριανός, ο και παραιτηθείς από τη μητρόπολή του το 2005 υπό το κράτος αμφιβολιών και κατηγοριών για σκάνδαλα ποικίλης ύλης και θεματολογίας. Η παραίτηση ερμηνεύεται ως έμμεση παραδοχή ή αδυναμία του παραιτηθέντος να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Επισημάνουμε ότι αν κάποιος παραιτείται από δημόσιο αξίωμα και δεν δώσει από τη θέση του τη μάχη για να αποδείξει την αθωότητά του, οφείλει και να παραμείνει στην παραίτησή του. Ο λαός μας είναι ιδιαίτερα πληγωμένος και βασανισμένος από τους ταγούς και εκπροσώπους του, και αυτό ισχύει εν προκειμένω και για το πλήρωμα της Εκκλησίας. Το ζήτημα είναι ευαίσθητο και μείζονος σημασίας.

Μας είναι συνεπώς εντελώς ακατανόητη η εμμονή για επαναφορά του συγκεκριμένου σε μητροπολιτικό θώκο, λες και ο σκοπός των δημοσίων θέσεων είναι να βολεύονται οι φίλοι (αδικημένοι ή όχι, αδιάφορο). Η εμμονή αυτή και η συναφής εκστρατεία εκπορεύτηκε τόσο από τον Αμβρόσιο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, όσο και από άλλα κέντρα που συνδέονται με το μοναστήρι της Χρυσοπηγής. Σε ανύποπτο χρόνο (13.02.05) είχε γράψει για τη Χρυσοπηγή ο Χρήστος Γιανναράς στην επιφυλλίδα του στην Καθημερινή: «Οι απαιτήσεις και εξαγγελίες για "κάθαρση" του κλήρου θα μείνουν "επικοινωνιακά" τεχνάσματα, αν δεν δικαστεί από συνοδικό δικαστήριο η κραυγαλέα στα εκκλησιαστικά χρονικά περίπτωση "τυρείας" που ενσαρκώνεται στην αδελφότητα της "Xρυσοπηγής": Φατριαστική συσπείρωση κληρικών με στόχο να γίνουν όλοι επίσκοποι, αλλά και να καταλάβουν τη διοίκηση της Εκκλησίας, έστω και εξοντώνοντας ηθικά όσους θα μπορούσαν να σταθούν εμπόδιο στον δρόμο τους. Εκεί, στην απροσχημάτιστη "τυρεία", μοιάζει να είναι το επίκεντρο των πρόσφατων δεινών της ελλαδικής Εκκλησίας».

Από τότε έχει τρέξει αρκετό νερό στ’ αυλάκι. Και υπό μία άποψη και η τελευταία απόπειρα δεν συνιστά παρά μια εσχάτη, απέλπιδα και αποτυχημένη προσπάθεια. Εντούτοις, όσοι μητροπολίτες συνέπλευσαν στο πνεύμα της αδελφικής τους αλληλεγγύης, ή για άλλους λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν, είναι φανερό ότι δεν κατανοούν την απόλυτη αυστηρότητα με την οποία αντιμετωπίζει πλέον η ελληνική κοινωνία τη διαχείριση των δημοσίων αξιωμάτων.

Διαπιστώνει επίσης κανείς ότι κάποιοι μητροπολίτες, είτε με απροκάλυπτα αθεολόγητο αλλά φασιστικό και ταλιμπανικό λόγο, είτε με κατ’ επίφασιν προοδευτικό, ξεδιπλώνουν τη διττή τους συνάλληλη στρατηγική για την άνοδο σε εκκλησιαστικά αξιώματα. Στο πλαίσιο αυτό είναι πολύ σημαντική η εγρήγορση του ορθοδόξου πληρώματος ώστε να μην εγκλωβίζεται σε φατριαστικές λογικές και λογικές τεχνητής έντασης, σε έναν θεολογικό λόγο που καμία σχέση δεν έχει με την πατερική και ευαγγελική παράδοση και δεν υπηρετεί παρά ιδιοτελείς σκοπούς.

Το ορθόδοξο πλήρωμα δεν θέλει να δει «αποκαταστάσεις» και άλλου, τελεσιδίκως καταδικασθέντος μητροπολίτη από ποινικά δικαστήρια. Αντίθετα, θέλει να λειτουργήσουν οι θεσμοί, έστω και αυτοί οι κάπως ανάπηροι, οι οποίοι και χρήζουν μεγάλης βελτίωσης.

Για την ώρα η κοινή γνώμη ασχολείται με τα σοβαρότατά της προβλήματα και με ό,τι την τροφοδοτούν τα media σε σκάνδαλα, με το φακό κυρίως στο Βατικανό. Ούτε όμως εμείς εδώ είμαστε αναμάρτητοι. Ας είμαστε έστω στοιχειωδώς συνετοί.

Η περίοδος του Τριωδίου που άρχισε σήμερα είναι περίοδος μετανοίας…