Petra Hammesfahr "Grabarz lalek" Spalić niepewność, spopielić strach

Petra Hammesfahr
Grabarz lalek
Wyd. Bellona
2005
384 strony

Wsie rządzą się swoimi prawami. Wiele się tutaj dzieje, ale nic nie wychodzi na zewnątrz. Zmowa milczenia ma tu długą tradycję. Każdy wie, jakie brudy pierze się za płotem, u sąsiada i często gęsto pomaga mu się w praniu tych brudów. Na koniec sąsiad poklepuje sąsiada po ramieniu, mówiąc porozumiewawczo: "I po sprawie, nie ma o czym gadać"[1].

Wydarzenia, o których opowiada komisarz Brigitte Halinger, rozgrywa się właśnie w takim miejscu. Od tragicznych zdarzeń, tajemniczych zniknięć i śmierci kilku kobiet, minęło pięć lat. Ludzie wiedzieli wiele, obserwowali bacznie rozwój zdarzeń, ale nie dzielili się swą wiedzą z policją. Mieli swoje poglądy, pojawiały się one w dyskusjach, spekulacjach. Może gdyby udało się w odpowiednim momencie przerwać mur nieufności mieszkańców, doprowadzić do zeznań, pozbierać fakty, nie tylko plotki, może wówczas cierpienie byłoby mniej dotkliwe. Kto wie, może i ofiar byłoby mniej? I nie mówię tylko o tych, których ciała znaleziono, ale także innych, dotkniętych podejrzeniami, przerażonych sytuacją, której nie potrafili zrozumieć.

Lionel Shriver "Musimy porozmawiać o Kevinie" Mamutka

Lionel Shriver
Musimy porozmawiać o Kevinie
Wyd. Videograf II
2011
448 stron

11 kwietnia 1983 roku Eva Khatchadourian urodziła syna, Kevina. 

8 kwietnia 1999 roku, Kevin zabił dziewięć osób uwięzionych w szkolnej sali gimnastycznej. 

8 listopada 2000 roku Eva napisała pierwszy z wielu listów do męża, szczerych, bolesnych, odsłaniających uczucia kobiety, która wypuściła na świat mordercę.

Rosamund Lupton "Siostra" Sakrament chwili obecnej

Rosamund Lupton
Siostra
Wyd. Weltbild
2011
320 stron

Najdroższa Tess,

zrobiłabym wszystko, żeby być z Tobą teraz, w tej chwili, móc trzymać Cię za rękę, spojrzeć na Twoją twarz, słuchać Twojego głosu. Jak list może zastąpić doznania dotykowe, wzrokowe i węchowe - zapewniane nam przez receptory czuciowe, nerwy wzrokowe i wibrujące bębenki w uszach?[1] - tak brzmią pierwsze słowa Beatrice, która w powieści angielskiej pisarki Rosamund Lupton Siostra, opowiada swoją dramatyczną historię.

Ewa Ostrowska "Bez wybaczenia" Zbrodnie, których wybaczyć nie można

Ewa Ostrowska
Bez wybaczenia
Wyd. Skrzat
2009
360 stron

Większości książek nie da się opisać jednym słowem. Tego problemu nie miałam w przypadku ostatnio czytanej pozycji. Już po kilkunastu stronach nasunęło mi się jedno określenie i z każdą kolejną stroną upewniałam się, że jest ono jak najbardziej na miejscu. Wstrząsająca. Taka jest powieść Bez wybaczenia autorstwa Ewy Ostrowskiej.

W Fabianowie popełniono brutalne morderstwo. Ofiarą jest nastolatka. Dziewczyna przed śmiercią była wielokrotnie gwałcona i torturowana. Wszyscy w miasteczku są zszokowani okrucieństwem zbrodni. Matki boją się o bezpieczeństwo swoich córek. Taki przypadek należy potraktować poważnie. Problem w tym, że ustalenie tożsamości ofiary jest sporym problemem. Nikt nie zgłasza zaginięcia dziewczyny, żadna szkoła nie przyznaje się do braku uczennicy w szkolnej ławce, a prokurator robi wszystko, by zajmującemu się śledztwem podkomisarzowi utrudnić prowadzenie sprawy. 

Antonina Kozłowska "Kukułka" Trudny los kukułek i surogatek

Antonina Kozłowska
Kukułka
Wydawnictwo Otwarte
2010
288 stron

Są książki, które dotykając czułych strun, wrażliwych miejsc, drażliwych kwestii, potrafią wyzwolić w nas emocje, jakich nie spodziewalibyśmy się z siebie wydobyć, podczas czytania cudzych przemyśleń. Różne doświadczenie życiowe sprawiają, że każdego z nas poruszają inne tematy. Ta sama książka jednego będzie nudzić, innego zaś doprowadzi do łez. Kukułka Antoniny Kozłowskiej jest jedną z tych powieści, które przeczytałam z wielkim wysiłkiem. Nie, nie była trudna, nudna ani źle napisana. Zabolała. Sprawiła, że przez moment płakałam swoimi i cudzymi łzami.

Heather O'Neill "Kołysanki dla małych kryminalistów" Seks i narkotyki w życiu nastolatki

Heather O'Neill
Kołysanki
dla małych kryminalistów
Wydawnictwo Pierwsze
2008
338 stron

Życie dwunastoletniej Baby dalekie jest od takiego, jakiego moglibyśmy życzyć nastolatkom w jej wieku. Dziewczynka jest owocem związku dwojga nastolatków, gdy się urodziła, jej rodzice mieli po piętnaście lat. Rok później mama zmarła. Baby nie bardzo wie jak do tego doszło. Wychowywana przez ojca heroinistę dziewczynka, nie ma szans na normalne, beztroskie dzieciństwo. Jules co jakiś czas ląduje na kolejnym odwyku, podrzucając córkę do rodzin zastępczych czy sąsiadów. Jego chwilowe powroty do życia bez narkotyków, nie gwarantują dziewczynce ojcowskiego zainteresowania. (...) od kiedy Jules przestał ćpać, przestał też mnie kochać w taki sposób, w jaki kochał mnie wtedy, kiedy brał. Żałuję, że na odwyku nie powiedzieli mu, że spędzanie ze mną czasu, tańczenie, jedzenie ravioli i picie coli na dworze z żółtozielonych kubków jest zupełnie w porządku. Żałuję, że nie powiedzieli mu, że to wszystko nie było częścią heroinowego nałogu[1].

Edyta Czepiel "Jasne błękitne okna" Przez błękitne okna

Edyta Czepiel
Jasne błękitne okna
Wyd. MUZA S.A.
2006
368 stron

Jakiś czas temu pisałam Wam o swoim zachwycie filmem Jasne błękitne okna w reżyserii Bogusława Lindy (KLIK). Niedawno udało mi się przeczytać książkę Edyty Czepiel inspirowaną tymi samymi wydarzeniami.

Beata i Sygita zaprzyjaźniają się jako nastolatki. Wiele je różni, są jednak wydarzenia, które potrafią połączyć nawet tak odległe światy i tak właśnie było w tym przypadku. Po wkroczeniu w dorosłość, drogi przyjaciółek się rozchodzą. Sygita wychodzi za mąż, rodzi córeczkę i swoje życie układa w rodzinnej miejscowości. Celem Beaty jest zrobienie kariery w środowisku gwiazd. Rola Moniki w znanym serialu staje się przepustką do świata, o którym tak marzy. Gdy Sygita widzi występ przyjaciółki w telewizji, chwyta za telefon. Po krótkiej rozmowie znajomość odżywa. Mija niewiele czasu, gdy Beata staje w progu domu koleżanki. Wielka radość szybko jednak zostaje zepchnięta na bok, przez piętrzące się problemy. Sygita jest ciężko chora. Beata przeżywa swój prywatny dramat, o którym nie chce opowiedzieć nawet przyjaciółce.

Ian McEwan "Przetrzymać tę miłość" Przetrzymać tę książkę...

Ian McEwan
"Przetrzymać tę miłość"
Wyd. Świat Książki
2006
240 stron

Gdybym miała stworzyć ranking pisarzy, którzy tworzą dzieła najbardziej "nierówne", to Ian McEwan byłby w nim numerem jeden. To on napisał rewelacyjną Pokutę, świetny Betonowy ogród, dobry Amsterdam, ale i przeciętne Ukojenie czy słabe Na plaży Chesil. Niedawno próbowałam przeczytać Solar. Początek był świetny i przezabawny. Po nim nastąpiły strony nudnych, technicznych wywodów i w końcu zniechęcona oddałam książkę do biblioteki. Postanowiwszy dać autorowi jeszcze jedną szansę, przytargałam do domu Przetrzymać tę miłość.

Historię opisaną w tej niewielkiej książeczce znałam już wcześniej z filmu Rogera Mitchella o tym samym tytule. Film podobał mi się przeogromnie, trudno więc się dziwić, że apetyt przed lekturą powieści miałam spory.

Mary McGarry Morris "Daleko od świata"Powrót

Mary McGarry Morris
Daleko od świata
Wyd. C&T
2009
352 strony

Skazany za morderstwo ciężarnej kobiety Gordon Loomis, po 25 latach wychodzi na zwolnienie warunkowe. Powracając do rodzinnego miasteczka, musi stawić czoła ludziom, którzy od pierwszej chwili będą spoglądać na niego przez pryzmat tego, co zrobił w przeszłości. Część z nich nie będzie wiedziało jak się zachować, niektórzy będą go unikać, inni - choć nie bez pewnych obaw - postarają się go zaakceptować i pozbyć się strachu przed dwumetrowym, ważącym sto sześćdziesiąt kilogramów mężczyzną z wyrokiem.