Anna Kańtoch "Pokuta"

Anna Kańtoch ma na swoim koncie dwa świetne kryminały - Łaskę oraz Wiarę. Na kolejny z nich, Pokutę, czekałam więc niecierpliwie. Uwielbiam ten duszny klimat jaki starannie buduje autorka i jej nastrojowe, działające na wyobraźnię historie, którymi obnaża najmroczniejszą stronę ludzkiej natury.

Jędrzej Pasierski "Roztopy" [RECENZJA]

seria z Niną Warwiłow, tom 2

Z krzaków wyjęła biegówki. Potrzebowała ruchu, żeby choć przez chwilę nie myśleć. Zmieniła buty, wypięła narty i równym tempem ruszyła w stronę domu. Było ciemno, mroźnie i pusto. Napadało jeszcze więcej świeżego śniegu i płynnie posuwała się w górę. Biegła, nie odwracając się za siebie, słyszała tylko własny oddech i ślizg nart.

Mniej więcej kilometr za przełęczą usłyszała za swoimi plecami inny, szybko narastający dźwięk. I zdała sobie sprawę, że nie jest sama na drodze do Bukowców.*

Linda Polman "Laleczki skazańców. Życie z karą śmierci" [RECENZJA]

José z celi śmierci w Teksasie pisze na swoim profilu: "Najgorsze, co może się przytrafić człowiekowi, to samotność, ja nigdy niczego innego nie znałem". Wystarczy kliknąć dwa-trzy razy, żeby dowiedzieć się, że to samotne indywiduum zgwałciło i zarżnęło nożem sześćdziesięcioośmioletnią wdowę z czteroletnią wnuczką. Charles z celi śmierci w Kalifornii: "Kocham ludzi, kulturę, podróże, ale nie miałem okazji się tym cieszyć". Wystarczy posurfować po stronie, żeby dowiedzieć się, że jedenaście swoich ofiar najpierw torturował, a potem zabił.

Robert chciałby się wymieniać myślami na temat poezji i Star Treka. Porąbał swoją matkę na kawałki. Thomas kocha szczeniaczki. Zakatował człowieka na śmierć i obrabował jego dom. Edward jest fanem D. H. Lawrence'a i Williama Butlera Yeatsa, interesuje się astronomią i zoologią. Został skazany za trzykrotne morderstwo na zlecenie. Danny szuka nowych przyjaciół, żeby podzielić się z nimi swoimi marzeniami. Zatłukł człowieka na śmierć kijem baseballowym, zamordował jego osiemdziesięcioczteroletnią matkę i wyciągnął spod łóżka ukrywającą się przed nim siedmioletnią dziewczynkę, żeby ją udusić. Luther kocha jazz i spacery z psami. Opróżnił w knajpie magazynek, zabił dwie osoby, ranił szesnaście.*

Mark Kurlansky "Hawana. Podzwrotnikowe delirium" [RECENZJA]

Taka zawsze była Hawana - ozdobna, ale zaniedbana, trochę jak nieogolony mężczyzna w postrzępionym smokingu[1].

Anna Kańtoch "Wiara" [RECENZJA]

Cenne sekundy rozciągały się w nieskończoność w złocistym lipcowym upale, a każdy ruch wymagał nieproporcjonalnie dużego wysiłku, jakby duchowny był muchą próbującą przepłynąć słoik miodu. Oprzytomniał, słysząc kolejny gwizd: tory wibrowały już od ciężaru nadjeżdżającego pociągu. Dopiero wtedy uniósł ręce i zaczął rozpaczliwie machać. Sto dwadzieścia ton metalu pędziło na niego w jaskrawych rozbłyskach słońca odbijającego się w szybie lokomotywy. Powietrze przeszył przeraźliwy zgrzyt, gdy maszynista zauważył go i zaczął hamować. Potwór zwalniał - zbyt późno, za wolno[1].

Wojciech Chmielarz "Zombie" [RECENZJA PRZEDPREMIEROWA]

cykl z Dawidem Wolskim, tom 2
PREMIERA: 24 MAJA

Można kogoś zabić i o tym zapomnieć. Tak jak zapomina się o włączonym żelazku, niezamkniętych drzwiach, nieodebranej paczce na poczcie. O niezapłaconym rachunku.*

Wojciech Chmielarz "Przejęcie" [RECENZJA]

cykl z komisarzem Mortką, tom 3

To morderstwo to ostrzeżenie. Dla bardzo konkretnego adresata[1].

Kto jest mordercą? Nie wiadomo.
Kto jest ofiarą? Nie ustalono?
Kto adresatem? Także i to pytanie pozostaje bez odpowiedzi.

Wojciech Chmielarz "Osiedle marzeń" [RECENZJA]

Wojciech Chmielarz
Osiedle marzeń
Wydawnictwo Czarne
2016
368 stron

cykl z Jakubem Mortką, tom 4

Kolejny podmuch wiatru. Ukrainka otrząsnęła się ze swojej wizji. Przypomniała sobie, kim jest, gdzie jest, co jej grozi. Nawet nie poczuła, kiedy rozluźniła mięśnie dłoni i upuściła trzymany w niej zakrwawiony nóż. Ostrze wbiło się w ziemię tuż obok czubka jej buta. Ruszyła mechanicznie w stronę wyjścia z osiedla.

Za sobą zostawiła zwłoki dwudziestoczteroletniej dziewczyny[1].

Wojciech Chmielarz to jeden z kryminalnych pewniaków. Sięgasz po książkę sygnowaną jego nazwiskiem i wiesz, że dostaniesz kawał dobrej, wciągającej historii ze zbrodnią w tle. Przekonałam się o tym trzykrotnie, a teraz upewniłam po raz czwarty (wciąż do przeczytania zostało mi Przejęcie wyróżnione Nagrodą Wielkiego Kalibru).

Misha Glenny "Nemezis. O człowieku z faweli i bitwie o Rio" Król i jego królestwo

Misha Glenny
Nemezis. O człowieku z faweli
i bitwie o Rio
Wydawnictwo Czarne
2016
336 stron

Ze wszystkich kontynentów na świecie, Ameryka Południowa jest tym, który fascynuje mnie najbardziej, choć daleko jej do raju. Z jednej strony mamy tu bogactwo kulturowe czy oszałamiającą naturę - od amazońskich lasów deszczowych po suche obszary Atacamy, z drugiej - w rankingu światowej przestępczości wiedzie prym. Nie inaczej jest z Brazylią, największym państwem kontynentu, a zawężając obszar naszych zainteresowań na potrzebę dzisiejszej notki - także i z Rio de Janeiro. Tu także piękne sąsiaduje z niebezpiecznym, bogate z ubogim, atrakcyjne z zabójczym.

Z góry Corcovado na miasto spogląda Chrystus Odkupiciel, karnawał przyciąga miliony turystów, Copocabana - łowców opalenizny, a stadion Maracanã jest tym miejscem, które powinien zobaczyć każdy miłośnik piłki nożnej. Z drugiej strony - Rio de Janeiro to także miasto, w którym przestępczość ma się doskonale, a choć biura podróży organizują wycieczki do fawel, to już wypad do dzielnic nędzy na własną rękę jest prośbą o kłopoty.

Beata Szady "Ulica mnie woła. Życiorysy z Limy" W sercu wyjącego psa

Beata Szady
Ulica mnie woła. Życiorysy z Limy
Wyd. Czarne
2016
176 stron

Na mapie Peru wygląda jak pies. Leży na zachodnim brzegu Ameryki Południowej. Patrzy na wschód, na Brazylię, i wyje. Z pyska wycieka mu Amazonka[1].

Gdyby Beata Szady była zwykłą turystką, nie zaś dziennikarką z doktoratem, która naukowo zajmuje się reportażem dotyczącym współczesnej Ameryki Łacińskiej, zapewne opowiedziałaby nam o tej Limie, której stare miasto wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO, z której przyjeżdża się zachwyconym tamtejszymi kościołami i uroczym Parque de la Reserva. Wspomni o tym, ale tylko przy okazji. Tak naprawdę Beata Szady opowie o czymś zupełnie innym.

O życiu na ulicy, a właściwie o ludziach nierozerwalnie z nią związanych, stale słyszących jej wołanie. O ludziach niewidzialnych dla państwa, biednych, uzależnionych, których historie można wyczytać ze smutku w oczach i blizn na ciele. O ludziach przegranych i takich, którzy wciąż się nie poddają. Wierzą, że mogą zacząć nowe, lepsze życie.

Anna Kańtoch "Łaska" Kim jest Kartoflany Człowiek?

Anna Kańtoch
Łaska
Wyd. Czarne
2016
400 stron

O twórczości Anny Kańtoch słyszałam wiele dobrych i bardzo dobrych opinii. Jednak do tej pory, autorka uparcie przesiadywała w dziale fantastyki, a tam niekoniecznie jest mi po drodze. Ucieszyłam się więc, gdy wśród lutowych zapowiedzi znalazłam informację o premierze Łaski. Z tą książką autorka wskoczyła na moją ukochaną półkę kryminalną. I mam nadzieję, że nie będzie to jedyny taki skok.

By było jeszcze milej, autorka sięgnęła po jeden z moich ulubionych motywów: nierozwiązaną zagadkę z przeszłości. Rzut okiem na okładkę sprawił, że nastawiłam się na lekturę mroczną, klimatyczną, a widniejącą na niej twarz potraktowałam jako zapowiedź historii emocjonalnie trudnej. I choć budowanie oczekiwań na podstawie okładkowej grafiki zwykle nie jest najlepszym pomysłem, w tym przypadku przeczucie mnie nie zawiodło. Tym bardziej nie zrobiła tego Anna Kańtoch.

Peter Godwin "Mukiwa. Biały chłopak w Afryce" Wspomnienia z kraju, którego już nie ma

Peter Godwin
Mukiwa. Biały chłopak w Afryce
Wyd. Czarne
2016
496 stron

Myślę, że po raz pierwszy uświadomiłem sobie, że coś jest nie tak, gdy zamordowano naszego najbliższego sąsiada, ooma Pieta Oberholzera. Czyli miałem wtedy jakieś sześć lat. Przeciwko królowej zbuntowaliśmy się dwa lata później, do wybuchu prawdziwej wojny minęło następnych siedem[1] - tak Peter Godwin zaczyna swoje afrykańskie wspomnienia zawarte w książce Mukiwa. Biały chłopak w Afryce. Wspomnienia silnie splecione z przemianami w dawnej Rodezji, obecnym Zimbabwe. Wspomnienia, w których dziecięca naiwność ustąpiła dojrzałości wpisanej najpierw w zawód policjanta, a następnie dziennikarza śledczego, który mocno naraził się władzom kraju.

Agnieszka Wójcińska "Perspektywa mrówki" W poszukiwaniu odpowiedzi

Agnieszka Wójcińska
Perspektywa mrówki. Rozmowy
z reporterami świata
Wyd. Czarne
2015
240 stron

Gdybym wiedziała, jak bardzo lektura Perspektywy mrówki, zbioru wywiadów przeprowadzonych przez Agnieszkę Wójcińską z dwunastoma reporterami z różnych stron świata, wydłuży moją listę książek do przeczytania, to pewnie kilka razy bym się zastanowiła przed sięgnięciem po tenże zbiór. Ale cóż... Stało się. Pochłonęłam całość na trasie Rzeszów - Poznań. Autostrada zmieniła się w ekspresówkę, słońce konsekwentnie zbliżało się do linii horyzontu szykując się do malowniczego zachodu, a ja czytałam, czytałam i czytałam, radośnie zakreślając ołówkiem co ciekawsze cytaty.

Wojciech Chmielarz "Wampir" Ostatni lot

Wojciech Chmielarz
Wampir
Wyd. Czarne
2015
328 stron

cykl z Dawidem Wolskim, tom 1

Do trzech razy sztuka. Wojciech Chmielarz trzykrotnie nominowany był do Nagrody Wielkiego Kalibru dla najlepszej polskiej powieści kryminalnej lub sensacyjnej. Kolejne tomy serii z komisarzem Mortką, Podpalacz, Farma lalek oraz Przejęcie zdobyły uznanie srogiego jury, które ostatecznie nagrodziło autora za ten ostatni kryminał.

Główny bohater cyklu pracuje nad rozwiązaniem kolejnej sprawy, ale póki co, poza zasięgiem wzroku czytelników. Tymczasem Wojciech Chmielarz rozpoczyna kolejną serię. Wampir jest pierwszym tomem planowanej trylogii z prywatnym detektywem, Dawidem Wolskim w roli głównej.

Jean Hatzfeld "Englebert z rwandyjskich wzgórz" Ten, który przeżył

Jean Hatzfeld
Englebert z rwandyjskich wzgórz
Wyd. Czarne
2015
104 strony

Nyamata powoli budziła się z letargu, w jaki wtrąciły ją cztery tygodnie ludobójstwa - zostawiając po sobie pięćdziesiąt dwa tysiące trupów, leżących na ulicach i okolicznych wzgórzach. Miasteczko zmagało się ze swoją traumą. Ludzie próbowali uwolnić się od rozpaczy i wydobyć z nędzy, a także, na próżno, jakoś wypełnić pustkę. Wiele było osamotnionych dusz, snujących się po głównej ulicy, ocalałych Tutsi, załamanych i zszokowanych rzeziami, ogołoconych z wszystkiego oprócz własnych lęków, wystraszonych Hutu. Osoby rozbite czy porzucające własne parcele z obawy przed powracającymi, zrujnowane, zbyt słabe, by "kontynuować życie, skoro właśnie tak zadecydowało", jak stwierdziła pewna wieśniaczka. Engleberta odróżniały od innych energia z jaką niestrudzenie przemierzał miasteczko, i nienasycone pragnienie mówienia i picia[1].

Norman Lewis "Głosy starego morza" Hiszpania, której już nie ma

Norman Lewis
Głosy starego morza. W poszukiwaniu
utraconej Hiszpanii
Wyd. Czarne
2015
296 stron

Na turystycznej mapie świata Hiszpania jest bardzo ważnym punktem. Trudno się temu dziwić. Piękne krajobrazy, słońce, bogate kurorty, malownicze wioski, kulturowy miszmasz, ognisty temperament, architektoniczne perełki, morze, góry, ocean, energetyzujące fiesty, leniwe sjesty i nieśmiertelne mañana. Jaka była Hiszpania nim zadeptały ją turystyczne buty, a w malownicze pejzaże wkomponowano betony hoteli?

Po trzech wojennych latach spędzonych w wojsku za granicą szukałem w Anglii tego, co znajome, a znalazłem tylko zmiany. W poszukiwaniu utraconego czasu wyjechałem do Hiszpanii, którą pod wieloma względami znałem lepiej od własnego kraju. Była moją drugą ojczyzną, którą odwiedzałem, ilekroć mogłem[1] - tak w przedmowie do reportażu Głosy starego morza. W poszukiwaniu utraconej Hiszpanii, pisze jej autor, Norman Lewis.

Wojciech Chmielarz "Farma lalek" A miało być tak nudno...

Wojciech Chmielarz
Farma lalek
Wyd. Czarne
2013
376 stron

cykl z Jakubem Mortką, tom 2

Gdy warszawski policjant ląduje nagle na posterunku w Karkonoszach, można być niemal pewnym, że pomiędzy zgłoszeniem kradzieży komórki, wezwaniem do bójki w barze lub informacją o zakłócaniu ciszy nocnej przez pijanego sąsiada, nie będzie miał zbyt wiele do roboty. Jednakże, od czasu do czasu, także i prowincja może się poszczycić kryminalną aferą, godną najpodlejszej, nowojorskiej dzielnicy. Komisarz Jakub Mortka będzie miał okazję się o tym przekonać.

W Krotowicach, do których w Farmie lalek Wojciech Chmielarz przeniósł głównego bohatera swego kryminalnego cyklu, jest równie malowniczo, co nudno. Małe, senne miasteczko, wokół góry i lasy, w pobliżu niezbyt oblegane spa Strugi Zdrowia, na obrzeżach opuszczone sztolnie i magazyny - pozostałość po przemyśle co tu upadł i nie powstał. Na dodatek, teren ten zamieszkują dwie społeczności, które, delikatnie mówiąc, za sobą nie przepadają. 

Mieszkańcy zazdrościli Romom programów pomocowych i socjalnych, a przy tym twierdzili, że Romowie, po pierwsze, nie pracują, po drugie, nie chcą pracować, a po trzecie, są głośni, śmiecą, nie pilnują swoich psów i dzieci oraz bywają niebezpieczni, szczególnie wtedy, kiedy są pijani*. Romowie wcale nie dążą do integracji. Mają swój romanipen, niepisany kodeks postępowania i wzajemnych relacji, który nie przewiduje kontaktu z gadziami, czyli obcymi, ludźmi nienależącymi do społeczności romskiej.

Idealne miejsce i warunki do popełnienie zbrodni, prawda?

Wojciech Chmielarz "Podpalacz" Uwaga! Piroman!

Wojciech Chmielarz
Podpalacz
Wyd. Czarne
2012
360 stron

cykl z Jakubem Mortką, tom 1

Gdyby to był pierwszy, a nie trzeci pożar w okolicy...

Gdyby po wszystkim, wyczulony nos nie poczuł zapachu benzyny...

Gdyby na miejscu nie zginął człowiek...

Gdyby ciężko poparzona kobieta nie musiała skakać z wysokiego piętra, łamiąc sobie przy tym nogi...

Gdyby nie splot tych wszystkich okoliczności, nie byłoby na miejscu policji, ani prokuratury. Nie rozpoczęłoby się śledztwo i trzymający w napięciu pościg za piromanem. Nie zginęliby inni.

Mroźna, warszawska zima, a temperatura rośnie z każdą stroną. Ot, moc płomieni i umiejętności pisarskich autora-debiutanta. Bo choć Wojciech Chmielarz jest dziennikarzem i wie jak złożyć słowa w zdania, by miały one sens, to jednak Podpalacz jest jego literackim debiutem, a to przecież zupełnie inny styl pisania.

Andrzej Stasiuk "Dojczland" Wędrowny gastarbajter

Andrzej Stasiuk
Dojczland
Wyd. Czarne
2007
112 stron

Podróże z Andrzejem Stasiukiem są niezmiennie fascynujące. To wyprawy nie tylko w przestrzeni, ale także w czasie (za pomocą wspomnień autora i cudzych opowieści, mijanych reliktów przeszłości, epok zatrzymanych w bocznych uliczkach, prowincjonalnych miasteczkach). To mijane krajobrazy, zapamiętane twarze, pociągi skądś dokądś i drogi donikąd. Tętniące życiem miasta i uśpione wsie. Dobre hotele, podejrzane knajpy, księgarnie, dworce. Zwykli ludzie o niezwykłych życiorysach. Historia odciśnięta na architektonicznych konstrukcjach dzieł ludzkich rąk i tworach matki natury. To gawędy snute nad jimem beamem, podczas gdy krajobraz wciąż się zmienia. I tylko refleksyjny nastrój pozostaje ten sam, bez względu na to, czy za plecami mamy gęsty, karpacki las, zapadłe, bałkańskie miasteczko czy gwarne, frankfurckie lotnisko.

Ádám Bodor "Okręg Sinistra: Rozdziały pewnej powieści" Zona strachu

Ádám Bodor
Okręg Sinistra:
Rozdziały pewnej powieści
Wydawnictwo Czarne
2001
184 strony

Gdzieś w karpackich lasach leży okręg Sinistra. Może istnieje naprawdę, ukryty w gęstwinie drzew i krzewów, a może to tylko wizja Ádáma Bodora, węgierskiego pisarza, autora książki Okręg Sinistra: Rozdziały pewnej powieści. Jedno jest pewne, teren ten spowija mroczna atmosfera.