Hava serinleyince blogunu özleyen Funda herkesi ağır çekim bir reveransla selamlar. Hala buralarda birileri kaldıysa tabi:/ Herşey ne çabuk nostoljiye dönüşüyor. Instagramda paylaştıkça bloga yazmak nostalji oluyor, yaz biter biter bitmez bir ay önceki cunda kaçamağı sanki mazi gibi geliyor. Güzel Ege, hatta sadece İzmirin merkezde olduğu 100 km yarıçapa sahip bölge bile gezmekle bir yazda bitemiyor. Yaz bitmeden Cunda'ya ve Bergama'ya gidebilmeyi başardık neyse ki. Hayatımızın bir rutini olarak Alaçatı'da, Çeşme'de takılmaya başlayınca, vakti zamanında Ankara'nın bozkırındayken her gördüğümüz su birikintisine gösterdiğimiz coşku pek kalmıyor tabi. O yüzden Cunda'yı sevdik ama biraz "eh" bir seviş bu. Çok enteresan bir coğrafya, sempatik dükkanlar, tarihin güzel izleri, sevimli sokaklar insanı mutlu ediyor ama biz iki günde defalarca Alaçatı'yı özleyip, keşke Çeşme'de denize gitseydik dedik sanırım.Dönüşte Bergama'ya uğrayıp ikibin üçyüz yıllık tarihin önünde saygıyla eğildik. Bilirsiniz Bergama'dan taşınabilen herşeyi Almanlar memleketlerine, Berlin'deki Pergamon müzesine taşımışlar. İnsan hem bu antik yerleşimin tamamını orijinal yerinde göremediği için üzülüyor, hem de neyse ki amfi tiyatroları söküp taşıyamıyorlar diye düşünüyor o muhteşem ve kocaman amfiye bakarken. Memleket o kadar güzel ve eşsiz ki, ömrümüz yeter mi gezip, görüp, doymaya bilmiyorum. Bu sonbaharda da hem size hem bize ılık ve eğlenceli kaçamaklar diliyorum.
