Yayla ve Bizim Çocuklar

Üzerinden çok zaman geçmiş olsa da bu fotoğraflar ve iki satır yazı burada olsun istiyorum. Geçtiğimiz Kurban bayramını Mersin-Silifke-yayla arasında geçirdik. İtiraf etmeliyim ki 2 yaş krizinin kitabını yazan ve 'benim' ve 'hayır' demek dışında pek konuşmayı tercih etmeyen iki kuzen arasında resmen her gece savaştan çıkmış gibi attık kendimizi yataklara. Ama bilirsiniz üzerinden biraz zaman geçince insan yorgunlukları unutur, güzel şeyleri hatırlar. Mis kokulu sülalenin tek kız torununu, evcilleşmiş kelebeklerin tüm gün süren dansını, bahçeden ahududu&böğürtlen yemenin keyfini, evden çıplak ayak çıkıp bahçedeki çime zıplayabilmeyi mesela. Ne zaman yaylaya çıksak ya da büyük babannenin evine gitsek, ağaçlara çiçeklere hayran hayran bakıp dokunmayı bırakın köşede kendi halinde büyüyen maydonaza naneye bile serenad yapacak kıvama geliyorum. En kısa zamanda kendime ve tüm isteyenlere bir küçük bahçe bir limonla bir de zeytin ağacı diliyorum.

Kucakçı

Bayramda da her fırsatta Demir'i kucağıma alıp, çocuğuma bir saniye nefes aldırmama kuralımı bozmadım tabi ki. 

Gün gelecek tüy kafasını sevdiğim canım oğlum pıtı pıtı yürüyecek ve hiç kucakta durmaz olacak. 

O zaman bu yapışık pozları çok özleyeceğiz sevgili okur. 

Hem sen, hem ben.

Buda ve Peşte

Bir plan yaparsınız. Sonra sanki evren size "olmasa daha iyi"  mesajları gönderiyormuş gibi gelir ya. 

Makul insanlar orda durur. 

Ben hiç durmam. Hep zorlarım. 

Turu satın aldığımız şirket gidişimize bir hafta kala bütün bayram turlarını iptal etti, ama benim bayram planıma veda edesim gelmedi işte. 

...

Budapeşte, Viyana ve Prag'ın al yanaklı, vefakar ama daha geri plandaki ortanca kardeşi gibi. 

Bir şehrin güzel olması demek, kalbinden bir nehir akması, iki yakasını muhteşem köprülerin birleştirmesi, taş sokaklarından müzik seslerinin yükselmesi demek ya.

Budapeşte işte tam da bunlar yüzünden çok güzel.