Για την ανύπαρκτη κρίση της Αριστεράς και την δομική κρίση του συστήματος

Μολις προχθές έσκασε η βόμβα.Το λαμπερό «ζευγάρι» της show biz Μενεγάκη Λάτσιος χωρίζει!

Η εικονική πραγματικότητα που έχει στηθεί από την Trash Tv ( την ουσιαστική ιδεολογική λειτουργία σνομπάρουν όλοι,ξεχνώντας οτι απο το αναλογο γραφικό Tele City προέκυψαν πολιτικές εξελίξεις) κατέρρευσε.Μωρε λεφτά,λαμπερά εξωφυλλα,τρία παιδιά κλπ δεν ήταν αρκετά για να διατηρήσουν το σκηνικό.Απο φιλοσοφική άποψη αυτό που έγινε ,αν έγινε τελικά, ειναι η τυπική ρήξη μιας σχέσης και η μεταμόρφωση της από μια μορφή σε μια άλλη.Η σχέση Μεναγάκη Λάτσιου μεταμορφωνεται από σχέση γάμου σε σχεση διαζευγμένων.Προκειται για τις γνωστές μεταμορφώσεις που ο Marx αποκαλεί στο «Κεφάλαιο» Salto Mortale.

Οπως αναλύσαμε δε στην προηγούμενη αναρτηση σύμφωνα με το υπόδειγμα του Marx ,ολη η καπιταλιστική κοινωνία και οικονομία στην ουσία δεν είναι τίποτα αλλο απο ένα κύκλο αέναων μεταμορφώσεων μιας αφηρημένης αλλά υλικής οντότητας που ονομάζεται «Κεφάλαιο» ,και δεν είναι η συμβατική έννοια του Κεφαλαίου=σωρευμενο χρήμα,αποταμιευση ,επένδυση κλπ, η οποία κινείται μόνο για να αναπαραχθεί.

Το ανακυκλούμενο Κεφαλαιο έχει ως πηγή ενέργειας την «υπεραξία» που αντλεί ως βρυκόλακας απο τους «εργατες» και εχει αντιπροσώπους του ,ως διαχειριστές του μια κοινωνική ομάδα που αποκαλούνται «καπιταλιστές».

Το σύστημα εχει δύο επίπεδα λειτουργίας :Το υπαρκτο, απτό, αυτό που βλέπουμε και δεν είναι η αλλο απο την ανισότητα στην ιδιοκτησία και χρήση του υλικού πλούτου,και το αφηρημένο που είναι ομοίως υλικό αλλά διέπει ως νόμος ,ως «βαθιά» δομή την κοινωνία

Στο σχήμα του Μαρξ ο πλούτος ,οι αξίες χρήσεις, δεν είναι ταυτόσημες με τα σύμβολα τους και παίρνουν διάφορες μορφές .Το χρημα, τα εμπορευματα,τα πολύπλοκα τραπεζικά προιόντα ,οι μετοχές ,κλπ, δεν είναι παρά μορφές ,σύμβολα,μιας σχέσης ανισοτομίας.Οποιος έχει περισσότερα χρήματα προφανώς διαθέτει προφανως περισσότερη ικανότητα απόλαυσης πλούτου,αλλά τα χρήματα του και ο πλούτος δεν είναι ισότιμα μεταξύ τους,της ιδιας φύσης,της ίδιας «παστας».Ταυτόχρονα όμως διαθέτει μια μοναδική άρητη και ασυνείδητη ικανότητα.Χρησιμοποιώντας τα χρήματα του,αγοράζοντας προιόντα,κερδίζοντας από την τράπεζα κλπ ,αναπαράγει μια κεφαλειώδη σχεση,την επεκτείνει.Το χρήμα οπως και τα προιόντα δεν είναι μονο «χρήση» αλλά είναι πριν από όλα συμβολα σχέσεων.
Ας πούμε, η κουζίνα της Μενεγάκη δεν είναι μονο για να ψήνει το φαί του Αγγελου και της Βαλέριας,αλλά είναι και η μορφή μιας σχεσης που εχει κρυσταλλωθεί κατα την παραγωγή της.Οταν την αγόρασαν μετέφεραν ,αναπαρήγαγαν και μεταμόρφωσαν αυτήν την σχέση.

Το υπόδειγμα του Marx εχει και μερικές άλλες διαστάσειςΕξηγεί τα πάντα ως ολότητα λειτουργιών ,διαδικασιων αλλα προυποθέτει την ιδανική ,από πλευράς καπιταλισμού, οικονομία.Την πληρως ελεύθερη ανταγωνιστική χωρίς επεμβάσεις καπιταλιστική οικονομία.
Η ολοτητα αναφέρεται στην εξής διάσταση.Σε μια πλήρως ανταγωνιστική, ανοικτή παγκόσμια οικονομία,με τις υπαρκτές διαφοροποιήσεις τμημάτων της ,σε παραγωγικότητα,τεχνολογία και μισθούς έχουμε το εξής φαινόμενο:

Ο εργαζόμενος μισθωτός σε μια εταιρεία υψηλής τεχνολογίας στην Καλιφόρνια, που εχει μονο δέκα εργαζόμενους και παράγει τζίρο 100,000,000 δολλάρια,λαμβάνει ας πούμε 200,000 δολλάρια τον χρόνο.Υφίσταται λοιπόν και αυτός άντληση υπεραξίας ,όσο και ο συνάδελφος του των 700 Ευρω στην Κόρινθο, που είναι οδηγός σε γαλακτοβιοτεχνία ,με την προυπόθεση οτι οι δύο οικονομίες είναι ανοικτές μεταξύ τους.Αυτό γίνεται έστω και αν ο αμερικάνος παίρνει τις μεγαλυτερες αποδοχές που υπάρχουν για την ειδικότητα του παγκοσμίως.Αυτό γίνεται εστω και αν με 200,000 δολλάρια ζεις μια χαρά.Το φαινόμενο γίνεται γιατί οι κρυμμένες «αξίες» ,οι οποίες δεν είναι οι τιμές των εμπορευμάτων διαχέονται σε όλο το συστημα , μέσω των διαδοχικών Sarto Mortale μεταμορφώσεων (παραγωγή , πώληση , αγορά ,διάθεση ,μεταπώληση ,στοκαρισμα ,χρήση κλπ κλπ).Στην ουσία ο «συλλογικός» Καπιταλιστής ,ο διαχειριστής του αφηρημένου Κεφαλαίου, εκμεταλλεύεται τον «συλλογικό εργάτη».

Αυτό που βλεπουμε στην καθημερινότητα ως εκφράσεις συγκεκριμένες της ταξικής πόλωσης , όπως για παραδειγμα οταν ο εργοδότητης της Elite απολύει τους εργάτες είναι συμπτώματα μιας γενικευμένης ανισορροπίας,δεν είναι η εκμετάλευση στο συγκεκριμμένο εργοστάσιο per ce,γιατί από την ανεργία των 300 εργαζομένων στην Elite ,κερδίζει και ο βιομηχανος επίπλων στο Buenos Aires.Σωστά οι εργάτες της Elite τα βάζουν με τον συγκεκριμένο «καπιταλιστή» ,αλλα πισω από το προβλημα τους κρύβεται μια παγκόσμια τραγωδία.

Στο σχήμα του Μαρξ ο καπιταλισμός δεν είναι μονο ενα σύστημα κρίσεων.Είναι κρίσεις οι οποίες προκύπτουν ,καθώς τα εμπορεύματα και οι αξίες συσσωρεύεονται ,και δεν μπορούν να καταναλώθούν από τους εργαζόμενους,οι οποίοι ενω τα εχουν παράξει ,εχουν απωλέσει την αγοραστική τους ικανότητα.Ομως σύμφωνα με τον Μαρξ ,αλλά είναι το ίδιο ενα συστημα «ψευδαίσθηση»,ενα σύστημα σε διαρκή δομική εγγενή ανiσορροπία.

Ναι φίλε μου,κατα Μαρξ,όλα είναι μια «φούσκα», μια ειδική πραγματικότητα που ο οξύνους Moishe Postone αποκαλεί "αφηρημένη επικυριαρχία"

Βλέπουμε συνεχώς τη λεγόμενη χρηματο-οικονομική σφαίρα με τις μετοχές, τα παράγωγα ,τα ομόλογα ,και τα speads ,τα οποία κατανοούμε ως μη πραγματική οικονομία,ως παρασιτική αφαίρεση,ως διογκωμένη οικονομία του «αέρα» .Κατα Μαρξ η σφαίρα αυτή δεν είναι «αέρας» γιατί απλούστατα πριν από αυτόν το «αέρα» όλα τα προιόντα της λεγόμενης πραγματικής οικονομίας που έχουν παραχθεί εντός του συστήματος είναι εξίσου «αέρας».Το computer μεσω του οποίου διαβάζεις τώρα (χαρά στο κουράγιο σου...) δεν είναι μόνο κομπιούτερ είναι και σύμβολο,είναι κωδικός,είναι σημείο μιας σχέσης που ενυπάρχει στην παραγωγή ,διανομή ,αγορά του κλπ¨Αυτή είναι η καπιταλιστική σχέση.

Στον κατα Μαρξ καπιταλισμό δεν υπάρχει πραγματική και μη πραγματική οικονομία ,υπάρχει πλούτος που παράγεται μόνο από την εργασία,και ο οποίος διανέμεται καταστατικά αδικα μεσω μιας γλώσσας,ενός κώδικα,μιας σύμβασης που είναι το χρήμα και τα προιόντα του.Ομως αυτή η γλώσσα είναι «μούφα».

Επανέρχομαι ,επειδή κάποιος ετοιμάζεται να μουτζώσει την οθόνη,για να έρθει το φασκελο ηλεκτρονικά στον ιστολόγο, ρωτώντας εύλογα.

-Μα καλά ο δεν υπάρχει πραγματική οικονομία ;
- Τα χίλια ευρω που μου λείπουν για τα στοιχειώδη είναι «ανύπαρκτα» και τα δις του Βγενόπολου «αέρας»;

Εσυ είσαι υπαρκτός,οι ανάγκες σου σε προίόντα και υπηρεσίες είναι υπαρκτές, η ανισότητα μεταξύ εσένα και Βγενόπουλου είναι υπαρκτή, ο θυμός σου ή η αδιαφορία ειναι υπαρκτά,αφού τίποτα δεν είναι κρυμμένο .Εκεί που είναι η απάτη είναι οτι όλα αυτα τα υπαρκτα ,γίνονται σε σενα «υπαρκτά» μέσω ενός ενδιάμεσου που είναι το χρήμα,το οποίο στην τελική γίνεται το ισοδύναμο για όλα τα υπαρκτά.Το χρήμα ,που είναι μια ιερογλυφική γλώσσα εμφανίζεται σε σένα ως η αξία του πλούτου,αλλά στην ουσία είναι μια κοινά αποδεκτή σύμβαση η οποία σκοπό έχει να διασφαλίζει οτι το κυκλωμα δουλεύει.

Τα παράγωγα του χρήματος δεν είναι παρά σύνθετες προτάσεις της ίδιας γλώσσας,που σκοπό έχουν να εξασφαλίσουν ακόμα παραπάνω ανισοκατανομή.Χωρίς τη βασική σύμβαση οτι το χρημα μας δουλεύει για να δουλεύουμε δεν υπάρχουν οι σύνθετες προτάσεις της ιδιόμορφης γλώσσας ,δηλαδή τα παράγωγα του χρήματος

Με αυτα και εκείνα ,τις γλωσσες και τις αφηρημένες επικυριαρχίες ένα είναι το συμπέρασμα το σύστημα είναι εξαιρετικά εύθραστο,διαλύεται και διασωζεται κανονικά κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου.Με ένα «φου» τα πράγματα γίνονται «μπαχαλο».Λάθη εκούσια ή ακούσια ενός trader είναι ικανά να κάνουν εκατομμύρια ανθρωποι να χάσουν τις οικονομίες τους . Αρκεί μια μικρό απάτη μια μικρο διατάραξη στην ακρη του κοσμου για να γίνουν όλα «λιμπα».

Ας θυμηθούμε τι έγινε πριν ενα χρόνο.

Το σύστημα κατέρρευσε κυριολεκτικά.Και το Αμερικανικό Κογκρεσσο κατα παραβιάζοντας όλους τους νόμους και τις διατυπωμένες δοξασίες της οικονομικής επιστήμης,διασώζει τις τράπεζες.Το 2008 το παγκόσμιο σύστημα είχε καταρρεύσει ουσιαστικά.

Ελπίζω, οτι με τα παραπάνω βγαίνουν δύο απλά συμπεράσματα:

Α.-Ο Μαρξ διατυπώνει την πιο κριτική την πιο επαναστατική, την πιο οξεία κριτική στο σύστημα
Β.-Το σύστημα είναι εξαιρετικά εύθραστο.Ρεπει δομικά στην καταρρευση.
Και τώρα αρχίζουν τα παράδοξα
Αυτα τα δύο συμπεράσματα ,δεν αποτελούν πρόβλημα για το καθεστώς ,το σύστημα ,αλλά αποτελούν πρόβλήμα ,σχεδόν άλυτο,για την Αριστερά.

Κατ’αρχας ας συνενοηθούμε
1.-Αριστερά δεν είναι ο λαός,είναι κόμματα ,οργανώσεις, δομές πολιτικής επέμβασης που λειτουργούν ως εργαστήρια σκέψης και πολιτικής δράσης.Αρα δεν εχουν αενάως δίκιο,δεν είναι μεταφυσικές οντότητες Είναι «εξω» απο τον λαό και λειτουργούν για τον λαό
2.-Η Αριστερά δεν είναι απλώς αντιπλουτοκρατική ιδεολογία, αντιεκμεταλλευτικό πολιτικό όραμα,εξισωτικό ρεύμα.Τέτοια υπάρχουν αφθονα σε όλη την κοινωνική ζωή.Η Αριστερά διακρίνεται γιατί, υποτιθεται, διαθέτει και μια συνεκτική ,«επιστημονική» αναγνωση για όλη την κοινωνία.

Τουτων δοθέντων προκύπτουν τα ζητήματα

Εχοντας την Μαρξιστική κριτικη ως όπλο είναι φανερό ότι διαμορφώνονται διάφορετικοί βαθμοί «οξύτητας» της κριτικής προς το σύστημα.Η επαναστατικότητα της μαρξικής ανάλυσης από μόνη της ως το απόλυτο όριο της κριτικής ,δημιουργεί σχεδόν αξεπέραστα διλημματα.

-Η αριστερά ξέρει τον ρόλο του χρήματος ,αλλά μπορεί να προτείνει εδω και τώρα την επιστροφή στην ανταλλακιτική οικονομία;
-Γνωρίζοντας την παγκοσμιότητα του συστήματος,είναι δυνατή η παγκόσμια αλλαγή ταυτόχρονα;
-Εντός του συστηματος προκύπτουν διαφορετικοί βαθμοί εκμετάλλευσης ,στα διάφορα υποσυστήματα .Ποιους θα διασώσουμε πρώτους;

Η λίστα μπορεί να είναι ατέλειωτη

Ο Ζιζεκ στο “In defence of lost causes” σελίδα 337 καταγράφει τουλάχιστον 8 διαφορετικές στρατηγικές της Αριστεράς (προς εκπληξη συμπεριλαμβανει και τον Μπλαιρικό τρίτο δρόμο!!) που αντιστοιχούν στα υπαρκτα διλήμματα.
Στην περίπτωση μας όμως Αριστερα είναι
-Το «προλεταριάτο» του ΚΚΕ,και η συνεχής αγωνία για τον Μαρξισμό Λενινισμό
-Η μέριμνα του Κουβέλη για την επίλυση προβλήματων σήμερα
-Η «ριζοσπαστικότητα» του Αλαβάνου
-Η αγωνία του Τσιπρα για την εξισορρόπηση
-Τα αυτοδιαχειριζόμενα στεκια των Αναρχικών
-Ο αντικαπιταλισμός της Ανταρσύα
Κλπ κλπ κλπ

Το ζητημα είναι οτι όλες οι πλευρές της Αριστεράς είναι υπόλογες για μερική σχεδόν αποσπασπατική αναγνωση του Μαρξιστικού προτάγματος.Ολοι είναι αναγκαστικά ρεφορμιστές Κανένας δεν μπορεί να «αντέξει» να διαχειριστει την οξύτητα της Μαρξιστικής ανάλυσης

Ο Μαρξ είναι ενα ατομικό όπλο που αν δεν το λειτουργήσεις σωστά ,θα κάνει πυρηνική έκρηξη στα χέρια σου ,και άλλωστε αυτό έγινε στην ΕΣΣΔ.Οι τύποι στην ΕΣΣΔ προσπάθησαν κάτι για το οποίο δεν είχαν παρά μικρή σχετική ιδέα.Και έκτοτε κανένας δεν παίρνει την πρωτοβουλία να πλησιάσει το όπλο.

Γι’αυτό και οι Μαρξιστικές μελέτες είναι πιο αφηρημένες,Ασχολούνται με μακροκύκλους,αποτύπωση ροών σε παγκόσμια κλίμακα,mega trends και macro μεγέθη.

Απο την άλλη η διαρκής ευθραστότητα του συστήματος βάζει ένα αναπάντεχο πρόβλημα,λενινιστικού τύπου.

Μεταξύ μας ξέρουμε ότι το 2008 στο τσακ οι Μπερνακε Πόουλον γλίτωσαν την ολική κατάρρευση.Αν αυριο το πρωί το 50 % από τους ψηφοφορους της Αριστεράς πάρουν τις οποιες καταθέσεις έχουμε από τις τράπεζες ταυτόχρονα ,θα δικαιώσουμε την Αποκάλυψη του Ιωάννου.Μια στοιχειώδης οικονονική επίθεση αριστερών Χακερ σε τρεις τράπεζες στον Κόσμο οι οποίοι θα έβαζαν κανένα ιό στα κομπιούτερ είναι ικανή να τα κάνει λαμπόγυαλα.Απο τεχνική άποψη η κατάληψη των Θερινών Ανακτόρων είναι ευκολώτερη από ποτέ.Μια διπλή εξουσία τύπου Λένιν ή Χομεινί είναι απόλυτα εφικτή αρκεί αντι να πετάμε αρχαικές βομβες μολότωφ,να κανουμε καμιά οικονομική μαγκιά στην ρίζα του συστήματος.

Δηλαδή, η τεχνική μετάθεση του «μετά» στο εσχατολογικό υπερπεραν είναι ψιλο- υπεκφυγή.Το «μετά» είναι εδώ αυριο.Αλλωστε πάντα έτσι ήταν .Μάλιστα σήμερα είναι κοντύτερα.

Το πρόβλημα είναι λοιπόν αλλού

Το συστημα καταρρέει σε δευτερόλεπτα ,αλλα η Αριστερά δεν ξέρει στην ουσία τι θέλει αμεσως μετά.Εκτός αν πιστέψουμε οτι θέλουμε να γίνουμε Β.Κορέα.

-Εχει δει κανείς καμμία σοβαρή αυτοδιαχειριστική προσπάθεια;

-Εχει δει κανείς να προωθείται ως ιδέα καμμία εναλλακτική δράση σήμερα;
Ελαχιστα πραγματα βγαλμενα απο το μεράκι λίγων τρελλών

Η Μαρξιστική ανάλυση είναι ξεκάθαρη.Το θέατρο σκιων «Αξία,Χρήμα» είναι πολύ θεατρο για να παραμείνει εκεί

Η δομική βαρύτατη ασθένεια του συστήματος τελικά είναι κατι που το λέει η Αριστερά αλλα δεν το πιστεύει.

Το συμπέρασμα είναι απλό

Η Αριστερά δεν έχει κρίση ως μη όφειλε ,ως σύμπτωμα μιας ανεπάρκειας.Δεν υπάρχει κρίση στην Αριστερά.Κινείται εντός ενός συστήματος που το οποίοι υποτίθεται οτι θέλει να αποσταθεροποιήσει την στιγμη που το αυτό είναι απείρως πιο ασταθές από ότι φανταζόμαστε.Στην μακροδιάσταση η Αριστερά κινείται τουλάχιστον ως δύναμη αδράνειας ,αν οχι σταθεροποίησης.

Η φιλολογία της κατάρρευσης ή της κρίσης της Αριστεράς,στηρίζεται σε μια αρρητη υπόθεση οτι αν η αριστερά δεν εχει κρίση θα «κανει κάτι»

Μα δεν χρειάζεται να κάνει το δραματικό,το μεγάλο.Το σύστημα αποσαρθρωνεται μονο του. Ο Μαρξ τα εχει περιγράψει καλά.

Απλώς και η αριστερά δεν θέλει να δει κατάματα το θέατρο,την παραμύθα του χρήματος.Τα λέει ωραία στα πάντα ενδιαφέροντα συνεδρια των ακαδημαικών μαρξιστών (οπως λέμε άθεος παππάς) αλλά είναι σε γνωση του οξύτατου μαρξιστικού προταγματος και την κάνει με ψιλά πηδηματάκια

Η φιλολογία της κρίσης της Αριστεράς είναι μουφα.

Η Αριστερά δεν έχει κρίση,είναι μια χαρά,ποτέ δεν ήταν κοντυτερα στην επαναστατική αλλαγή.Απλώς κατα βάθος ξέρει και ως υπεύθυνη κάνει το «κορόιδο»
Για το πως μπορούμε να ξεμπλοκάρουμε τα πράγματα ,εχω μια ιδέα που αφορά την απο αριστερά οικειοποιηση του συντηρητικού αντικρατισμού,αξιοποίησης συντηρητικών θεωριών της δυσπιστίας για την αναδιανομή ,για τα οποία επιφυλασσομαι προσεχως

Μεταξύ μας «μουφα» το διαζύγιο Μενεγάκη ε;

Info
Για την κατανόηση του καπιταλισμού ως υπερευθραστου εκμεταλευτικού συστήματος που δομείται ,με περιέχομενα και μορφές χρησιμοποίησα το “K.Karatani: Transcritque on Kant and Marx “ 2005 και το “M.Postone: Time Labor and Social Domination” 2003

Τρεις απο τις άπειρες αναγνωσεις του Marx

, Από την στιγμή που η φωτογραφία του Marx,φιγουράρει σε γραφεία κομμάτων,σε παρελάσεις κρατών,κλπ το πράγμα είναι ήδη περίπλοκο
Καθως η ανάσταση ,ανήκει στην διακαιοδοσία της Ορθοδοξίας,και ο Κάρολος αποκλείεται να μας επισκεφθεί γρήγορα ,για να μας πει ο ίδιος τις ακριβως πιστεύει για το σήμερα,αναγκαστικά το έργο του γίνεται ιδεολογικά όπου ο καθένας ανακαλύπτει ότι περίπου θέλει να δεί.
Αντικειμενικά το έργο και κυρίως το Κεφάλαιο ,δεν είναι για καλοκαιρινές διακοπές,ούτε για χαλάρωση.Ετσι λοιπόν μαθαίνουμε λοιπόν τον Marx από τις διάφορες αναγνωσεις εκλαικέυσεις του έργου του.
Το ιστολόγιο δεν ξεφεύγει από τον κανόνα.
Ευχαρίστως θα μπορούσε τα παραθέσει αποσπασματα ,απ’ευθείας από το Marx,αλλά αυτό είναι παγαποντιά .
Είμαστε αναγνωστες των αναγνωστων υου.
Εχουμε σαν βάση 3 σχετικά μικρα βιβλία
Η θεωρία του Μαρξ γαι τον Καπιταλιστικό τροπο Παραγωγής Γ.Μηλιός .Δ.Δημούλης .Γ.Οικονομάκης (ΘΜΚΤΠ)
Ο Μαρξ γεννηθηκε νωρίς.Γ.Ρουσης(ΜΓΝ)
Time,Labor and Social Domination M.Postone(TLSD)
Αξιοποιούμε τον πιο αξιοπιστο διανοούμενο του Αλτουσεριανού ρεύματος (Μηλιό) μια σημαντική φωνή στον χώρο του ΚΚΕ, (Ρούσης) ,ενα σύγχρονο αμερικάνο (Postone)

Η καινοτομική αναλυση του «Κεφαλαίου».

Απο το ΘΚΤΠ αντιλαμβανόμαστε ότι στο Κεφάλαιο ο Μαρξ αποκαλύπτει τον βαθυτερο μηχανισμό κινησης της καπιταλιστικής οικονομίας .
Ωστόσο ο Μηλιός μας βοηθά να σπασουμε μερικά στερεότυπα
1.-Το «Κεφάλαιο» δεν είναι πια απλή ανάλυση,αλλά ένα θεωρητικό και επιστομολογικό έργο,το οποίο για την ανάπτυξη του επινοεί νέα εννοιακά και επιστημολογικά εργαλεία ,και στο πλαίσιο αυτών των εννοιών το έργο του Μαρξ είναι έγκυρο.Δηλαδή κατά την ανάπτυξη του έργου αυτού ο Μαρξ «επινοεί» έννοιες ,οι οποίες γίνονται απαραίτητες για να κατανοηθεί η πραγματικότητα..
Οι έννοιες του νόμου της αξίας,της αφηρημένης εργασίας,του Κεφαλαίου είναι μοναδικές ,δεν ανήκουν στο οπλοστάσιο της τρέχουσας οικονομικής επιστήμης,είναι εργαλεία ανάλυσης και κριτικής που λειτουργού εντός του έργου αυτού.
Το Κεφάλαιο ως έργο ειναι ασύμβατο με την ακαδημαική οικονομία.Είναι μια άλλη οικονομία είναι μια κριτική της οικονομίας.
Το πιο χαρακτηρηστικό είναι ότι η έννοια Κεφάλαιο στον Μαρξ.Αυτή δεν είναι η λογιστική τρεχουσα,πχ μια εταιρεία έχει κεφαλαιο 3 εκ Ευρώ,οι αποταμιευσεις ,ένα σπιτι,κλπ κλπ.Το Κεφάλαιο στον Μαρξ είναι η έννοια του Κεφαλαίου «εν κινήσει» το οποίο αενάως αναζητεί κερδοφορία επενδυόμενο όπου βρει.Το Κεφάλαιο είναι απροσωπο,μεταμορφούμενο,άυλο είναι «βρυκόλακας».Δεν είναι ιδιοκτησία του κεφαλαιοκράτη,αυτός είναι προσωρινός αντιπροσωπος του,που αν δεν το επενδύσει σωστά ,το κεφάλαιο θα τον εγκαταλέιψει.Ο Μαρξ αποδεικνύει ότι η αέναη κίνηση κερδοφορίας του Κεφαλαίου,ανατροφοδοτείται από μιά και μόνο πηγή ενέργειας την μισθωτή εργασία.Η μισθωτή εργασία ,στην διπλή υπόσταση της (και μισθωτή,και εργασία) είναι η μόνη δαπάνη ενέργειας,ζωής που κρυσταλλώνεται εντός του Κεφαλαίου,και του δίνει αυτή την κρυφή ενέργεια για να εκτοξευθεί στον αέναο κύκλο μεταμορφώσεων,αλλα να διατηρηθεί στον κύκλο αυτό ως «βρυκόλακας» αποζητά συνεχώς νέο «αιμα» δηλαδή μισθωτή εργασία.
Ο Μαρξ αποδεικνύει ότι σε ολα τα συστήματα μισθωτής εργασίας ,όπου δημιουργείται Κεφαλαιο δημόσιο,ιδιωτικό,συναιτεριστικό,αδιανόητο κλπ (όχι καπιταλιστής που είναι εκπροσωπος του) υφίσταται μια ανεπιστρεπτη δαπάνη ενέργειας από την εργασία η οποία ποτέ δεν ισοφαριζεται ποτέ δεν εξισορροπείται παρά μόνο σε εκείνη την οικονομική συνθήκη όπου δεν αποτιμάται η εργασία δηλαδή στον Κομμουνισμό.
Η ριζική και έγκυρη (στο εννοιακό της πλαίσιο) κριτική του Κεφαλαίου,λογικά οδηγεί την άρση των συνθηκων αναπαραγωγής του σε μια κοινωνικοοικονομική συνθήκη που δεν μπορεί να περιγραφεί με τα σημερινά συμβατικά εννοιακά εργαλεία με σαφήνεια .
Το δικό μου συμπερασμα διαβάζοντας το ΘΤΜΚΤΠ είναι ότι ο Μαρξ είναι καινοτόμος επιστήμονας,που δημιουργεί μια νέα επιστήμη με το δικό της οπλοστασιο.Ταυτόχρονα η επιστημη του, τον οδηγεί επαγωγικά σε ένα νοητικό πειραματικό κόσμο,που υφίσταται μόνο στον εννοιακό κόσμο του,τον κομμουνισμό.
Η σύλληψη του Κομμουνισμού με τα τρέχοντα εννοιακα υλικα αναλύσης ,είναι αδιανόητη.Ο κομμουνισμός είναι έγκυρος μόνο εντος του εννοιακού κόσμου Μαρξ.
Στο ίδιο νοηματικό σύμπαν ανήκουν οι αιωρούμενες έννοιες της αφηρημένης εργασίας και του νόμου της αξίας.
Δεν είναι δυνατόν να περιδιαβούμε τις έννοιες αυτές γρήγορα.Αλλά χωρίς τον υιοθέτηση της αφηρημενης εργασίας (ας πούμε χοντρικά ότι είναι μια φιλοσοφική κατηγορία που ενσωματώνει την δυνατότητα που έχουμε για μισθωτή εργασία,και τη η μισθωτή εργασία ταυτοχρόνως) και του νόμου της αξίας ( χοντρικά η παραδοχή ότι οι τιμές όλων των προιόντων,των υπηρεσιών όλες οι χρηματικές αποτιμήσεις είναι ψευδείς απεικονήσεις του της δαπανημένης εργατικής δύναμης και των σχέσεων που την ορίζουν ,και άρα η ισορροπία στις συναλλαγές είναι απατηλή .καθώς όλα ανταλασσόνται ισότιμα με βάση την σωρευμένη εργατική δύναμη) δεν υπάρχει η απόδειξη της φύσης του Κεφαλαίου, και η εννοιακη επινόηση του Κομμουνισμού.
Το δράμα της κομμουνιστικής αριστερας είναι ίσως ότι ταύτισε την νοηματική επινόηση του Κομμουνισμού,με σωτηριολογικές εσχατολογικές κατηγορίες που προέρχονται από προηγούμενες ιστορικές φάσεις ,και ωθήθηκε σε μια «μαρτυρική» δράση ,ίσως και εκτός Μαρξ.
2.-Στο ΘΤΜΚΤΠ αναπτύσεται και μια εσωτερική αξιολόγηση του «Κεφαλαίου».Σύμφωνα με τους συγγραφείς κατα την νοηματική ανάπτυξη του εμφανίζει εσωτερικές αντιφάσεις.Δεν χρησιμοποιεί τις Μαρξιστικές έννοιες που ο ίδιος ο Μαρξ επινοεί με την ίδια συνέπεια.Ο Μηλιός αποδεικνύει αυτές τις εννοιολογικές ασυνέχεις και αποδομεί την αίσθηση της «βίβλου».Ο εννοιακός κόσμος που αναδύει ο Μαρξ (κεφάλαιο,αφηρημένη εργασία,νόμος της αξίας κλπ) δεν ευρίσκεται αναπτυγμένος ισοβαρώς στο «Κεφάλαιο».Ο Μαρξ με μια έννοια «προδιδεται» από τον εαυτό του.

Ατομοκεντρικός τεχνολογικός Μαρξ

Στο ΜΓΝ ο Ρούσης μας προσφέρει την εξής εντυπωσιακή αναλύση του Μαρξ.
Ο στόχος του Μαρξ είναι σε τελευταία ανάλυση ενας απόλυτος ατομοκεντρισμός, και μακρυά από κολλεκτιβιστικές αυταπάτες κομμουνισμός. Ταυτόχρονα το Μαρξιστικό εγχείρημα είναι επίκαιρο τις πιο αναπτυγμενες κοινωνίες,όχι μονο με την αφομοίωση των τεχνολογικών επιτευγματων,αλλά αυτά τα επιτευγματα είναι και η μοναδική συνθήκη επιτυχίας του.
Ο κομμουνσιμός είναι για τις κοινωνίες του I phone,του Linux,των υπηρεσιών,των αύλων δικτυακών οικονομιών.Μην ψάχνουμε σοβαρά κοινωνικά πειράματα αλλαγών στην φτώχεια την σχετική στέρηση, την αγχωτική υπαναπτυξη.
Ο κομμουνισμός είναι η κοινωνία όπου η τεχνολογία καλύπτει τις βασικές ανάγκες και η ανθρωπινη εργασία είναι χαλαρή δημιουργία όπως η σχόλη της Κυριακής.
Ο Ρούσης δανείζεται την ρήση του Αλτουσερ : «Κομμουνισμός είναι όπως η Κυριακή».
Κατα τον Ρούση ο Μαρξ,σκοπεύει στον Κομμουνισμό ως την ιδανική συνθήκη, υλοποίησης του απόλυτου γόνιμου ατομικου φιλελευθερισμού.
Σε καμία περίπτωση ο Μαρξ,φανταστηκε πως οι ιδανικές κοινωνίες,έχουν εξισωτισμούς,ομοιόμορφες στολές,πειθαρχείες ταξιαρχίας,και ηγέτες με στρατιωτικά συμφραζόμενα.
Ακόμη ο Ρούσης μας αναδεικνύει τον αντικρατικιστικό,αντιιεραρχικό χαρακτήρα του Κομμουνιστικού εγχειρήματος.
Η κριτική στον καπιταλισμό δεν γίνεται για να ανατραπούν ,πολιτικές και τεχνολογικές κατακτήσεις,αλλά γιατί ο ίδιος δεν επιτρεπει να αναπτύσσονται παραπάνω.
Το ιστορικό φιλελευθερο όραμα,της ατομικής αυτοεπιβεβαίωσης ,δεν προσλαμβανεται ως απατηλό,αλλα ως μη πραγματοποιήσιμο σε συνθήκες καπιταλισμού.
Ο Ρούσης επισησς διαπραγματεύεται και την πιο αμφιλεγόμενη πλευρά του Marx,αυτήν της «δικτατορίας» του προλεταριάτου.
Στο ΜΓΝ ,μας αναλύει πως η έννοια της πολιτικής βίας νοούμενη ως άρση ισότητας πολιτικών ελευθεριών έχει περιορισμένη και ιστορικά προσδιορισμένη .Αν σε συνθηκες 19 αιώνα,γίνονται ανατροπές εξεγέρσεις τύπου «κομμούνας» και στον συμπυκωμένο ιστορικό χρόνο,δημιουργούνται νέοι θεσμοί δικαίου ,η «δικταορία του προλεταριάτου» είναι ιστορικό πλέγμα που αναδύεται εντός μιας συνθήκης βίας,δεν είναι η εξωτερική επιβολή της βίας .Δεν νοείται κανενός είδους κοινωνικά «καθ’οδον» προς τον κομμουνισμό που συστημικά,ενδογεννώς, παίρνει την μόνιμη μορφή της δικτατορίας.Η ιδεολογική χρήση εκ των υστέρων της έννοιας της «δικτατορίας¨που μάλιστα κουτοπόνηρα συνδέεται με την κριτική του Μαρξ στην φαινομενολογία των ατομικών δικαιωμάτων εντός καπιταλισμού,και όχι στην απόρριψη τους ως τέτοια, είναι ακριβώς μια διαστρέβλωση.

Grundrisse ο «αγνωστος θησαυρός» του Marx.Ιστορική κριτική μιας ιστορικής περιόδου

Δυστυχως το TLSD είναι αμετάφραστο και ίσως χάνεται μια πολύ ενδιαφέρουσα αναγνωση του Marx.
Ο Postone διαπραγματεύεται τον Marx μέσω του χαμένου,συμπλέγματος σημειώσεων που κωδικά ονομάζεται Grundrisse το οποίο χρονολογικά προηγείται του Κεφαλάιου και το οποίο όμως γίνεται γωστό στους Μαρξιστές σχεδόν στα μέσα του 20 αιώνα
Με βάση το κείμενο αυτό ο Postone διατυπώνει μια συνεκτική αναγνωση που πολύ χονδρικά είναι ως εξής
1.- Ο Marx δεν διατυπώνει κανένα σωτηριολογικό ευαγγέλιο ,αλλά μια κριτική θεωρία.Η κριτική του θεωρία είναι για τον καπιταλισμό της εποχής του
2.-Η κριτική θεωρία δεν αποδομεί τον καπιταλισμό ως απλώς εκμεταλευτικό ταξικό σύστημα ,αλλά αποδομει αυτήν καθ’ευατήν την φύση της εργασίας στον καπιταλισμό.Ο Marx δεν διατυπώνει παρά μια θεωρία κριτικής της εργασίας,γιατί δεν υπάρχει γενικώς εργασία,αλλα η μισθωτή εργασία στον καπιταλισμό είναι ιδιαίτερη,και η τελικά η ουσία του.
3.-Η μισθωτή εργασία παράγει αξία,και οι μεταμορφώσεις της αξίας μέσω του κεφαλάιου,παράγουν εν τέλει ,μια αφηρημένη επικυριαρχία επι της κοινωνίας (abstract domination)
4.-Στις μετακαπιταλιστικές κοινωνίες ο επιδιωκόμενος τελικός όρος είναι η εξαφάνιση της εργασίας,η εξαφάνιση του «προλεταριάτου» .
5.-Οι μετακαπιταλιστικές κοινωνίες προυποθέτουν ότι κανένα πλεόνασμα δεν μπορεί να προέρχεται από ανθρώπινη εργασία,υπονοόντας έμεσα την τεχνολογική κοινωνική κάλυψη των βασικών αναγκων
6.-Οι έννοιες και κατηγορίες του Marx είναι έγκυρες για τον καπιταλισμό του 19 αιώνα ,αλλά δεν μπορούν να συλλάβουν την κοινωνική ολότητα,του κρατικοπαρεμβατικού καπιταλισμού της εποχής ,γιατί δεν αποδεικνύουν δεν αποκωδικοποιούν την φύση της σημερινής αφηρημένης επικυριαρχίας.
7.-Ο κρατικοπαρεμβατικός καπιταλισμός του κοινωνικού κράτους δεν οφείλεται σε πολιτική παρέμβαση ,υπο το βάρος ενος πολιτικού συσχετισμού δύναμης,αλλα η ίδια η αυτόνομη –αφηρημένη φύση του καπιταλισμού ,δυνητικά μπορεί να δημιουργήσει απροσδιόριστες αναπάντεχες κοινωνικές μορφές όπου θεσμοί προστασίας έχουν εργαλειακό και όχι συστημικό χαρακτήρα.Οι σύγχρονες κοινωνίες δεν είναι νεοφιλευθερες αλλά μετα-φιλελευθερες.Δεν υπάρχει επιστροφή στον καπιταλισμό του 19 αιώνα.
8.-Οι μετακαπιταλιστικές κοινωνίες ή θα αποτινάξουν οποιαδήποτε αφηρημένη επικυριαρχία ή δεν θα υπάρξουν.

Ενας οφειλόμενος επίλογος

Το ιστολόγιο κινείται εντός μιας νέας ιδεολογικής πόλωσης που προυποθέτει την άρρητη ύπαρξη αντιτιθέμενων συμπαγών πόλλων (φιλελευθερισμός αριστερά) που υποτίθεται αντιτίθεται ως δύο διαφορετικά υποδείγματα έγκυρων και ολικων διαπραγματεύσεων της κοινωνίας.
Για μεγάλο μέρος της δημοσιότητας είναι αδιανόητο να στοχασθεί στην πιθανότητα ότι κανένας πόλος δεν είναι ολικά έγκυρος,ολικά συμπαγής,και μερικά διαπραγματεύσιμος.Η είσαι φιλελευθερος ή αριστερός .Τέρμα.
Σε προηγούμενες αναρτήσεις αναδείξαμε οτι εντός και του αντιπαθέστερου (στην κοινή προσληψη) φιλελευθερισμού εμφυλοχωρούν ενδιαφέρουσες ριζοσπαστικές απόψεις κοινωνικής χρησιμόητητας
Στην σημερινή μέσω τριων αναγνώσεων προσπαθούμε αντιστοίχως να αποδείξουμε το βάθος και βάρος της μαρξιστικής κριτικής,που είναι έγκυρη ισχυρή,ίσως το πιο ισχυρό οπλοστασιο της Αριστεράς,.Αλλα ταυτόχρονα εμπεριέχει δομικά στοιχεία ιδιοσυγκρασιακα χαρακτηριστικά πέραν της συρμικής σωτηριολογίας.
Ο Μαρξισμός είναι και θα είναι αξεπέραστος ,αλλά προυποθέτει την γνώση της επιστημολογικής του ιδιαιτεροτητας (δικές του έννοιες) ,την τρομερή αφομοιωτική δύναμη των κατακτήσων της εποχής του (και άρα την ένταξη της μεθοδολογίας του όχι του ίδιου στον σύχγρονο παρόν) αλλά και την ριζικότητα της στοχοθεσίας του,που μέσα από τον πιο αναπάντεχο συνδιασμό,οδηγέιται μέσω του διαλεκτικού ορθολογισμού και της επιστημονικής καινοτομίας σε μια κοινωνική συνθήκη (κομμουνισμός) την οποία δεν είμαι σίγουρος ότι οι συναισθηματικοί οπαδοί του καταλαβαίνουν .