Tattoo You

O Chris Dillow σε μια πρόσφατη ανάρτηση στο τυπικό Left Liberal blog του (1), σχηματοποίησε μια θεωρία για το tattooing.Σύμφωνα με τον Dillow η εξάπλωση του tattooing ,αντανακλά μια βαθύτερη ιδέα , ότι το εφήμερο υπερτερεί του διαχρονικού. Ο κάτοχος του tattoo πιστεύει θρησκευτικά ότι η παροντική του θέληση δεν θα μεταβληθεί ποτέ, έτσι, δεσμεύει την εικόνα του δέρματος του στο διηνεκές .Με μια έννοια , ο ισοβίτης που κάνει tattoo έχει  μια πολύ πιο ορθολογική στάση :υποθηκεύει την εικόνα του με δεδομένο ότι το μέλλον του είναι ήδη προδιαγεγραμμένο. Αντιθέτως  ο " ελεύθερος " έχει την αυταπάτη ότι μπορεί να ορίσει σήμερα, αμετάκλητα , την μελλοντική του θέληση. Ο Dillow αντιστοιχεί  το tattoo  σε αυτό που οικονομολόγοι αποκαλούν μη αναστρέψιμη επένδυση , η οποία έχει μέγιστο κίνδυνο. Επιπροσθέτως  συμπεραίνει , μάλλον αυθαίρετα,  ότι οι tattooed χρησιμοποιούν περισσότερο τις πιστωτικές κάρτες ακριβώς γιατί δεν μπορούν να σταθμίσουν τις πιθανότητες μιας ριζικής αλλαγής των οικονομικών τους στο μέλλον. Το ενδιαφέρον στη θεωρία του Dillow είναι ότι αντιστρέφει τελείως την ιδέα του tattooed : αυτός πιστεύει ότι διαπραγματεύεται την αιωνιότητα του  μέσω μιας ανεξίτηλης εικόνας, ενώ ουσιαστικά δρα απόλυτα εφήμερα.

Θα μπορούσε κάποιος να σχηματίσει μια θεωρία για ένα κοινωνικό tattoo;

Μήπως υπάρχουν ανεξίτηλες εικόνες , τις οποίες  η κοινωνία εγγράφει στο "δέρμα" της , ως σύμβολα , τις οποίες πρόσκαιρα πιστεύει ότι την αντιπροσωπεύουν αιώνια;

Το τρέχον χρυσαυγητικό ιδίωμα είναι ένα κοινωνικό tattoo.Εγγράφει στο δημόσιο λόγο εικόνες, παραστάσεις, ιδεολογήματα, ονομασίες οι οποίες διεκδικούν το διαχρονικό. Και όταν αυτό το διαχρονικό αποδειχτεί εφήμερο τα στίγματα θα παραμείνουν ανεξίτηλα. Δυστυχώς ο χρυσαυγητισμός δεν είναι tattoo henna : Άπαξ και χαραχθεί , παραμένει. Στατιστικά τα μέλη της ΧΑ έχουν περισσότερα κομματικά tattoo από οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Η αφήγηση του χώρου τους με στοιχεία παγανισμού, αρχαιοπληξίας, ευνοεί την αυθυποβολή και τη μαγεία του αιώνιου συμβόλου που ασκεί το tattoo.

Στο ρεύμα της νεανικής alternative ανεξαρτησίας τα tattoo είναι ατομικά, προσωποποιημένα. Ο "βιοπολιτικός" Negri βλέπει στα tattoo, piercing κλπ τη δυνατότητα να ορίσουμε , σχεδόν να ανακατασκευάσουμε το σώμα μας, το οποίο έτσι και αλλιώς είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνικής , ιστορικής διαδικασίας.

Το τελευταίο διάστημα αναζητείται ένα νέο tattoo :ονομάζεται κεντροαριστερά. Πρόκειται να το κτυπήσουν δίπλα ή πάνω στο γνωστό μισό πράσινο ήλιο. Ρώτησα καλλιτέχνη του tattooing και μου εξήγησε ότι ο μισός ήλιος προσφέρεται για συμπληρωματικά σχέδια. Με δεδομένο ότι τα αυθεντικά υπόγεια εκλογικά ρεύματα των μικρών ηλικιών έχουν μάλλον αγκυρωθεί στους πόλους της εθνικόφρονος αγραμματοσύνης και της συριζαικής υπόσχεσης ,ένα περιορισμένο σύνολο μεσηλίκων προσπαθεί από τα "πάνω" να δημιουργήσει μια κομματική - αισθητική ταυτότητα με χαρακτηριστικά μεσότητας. Το πρόβλημα είναι ότι η μέση ηλικία όσων ενδιαφέρονται να το κτυπήσουν είναι πολύ πάνω από το μέσο όρο των συνηθισμένων πελατών. Οπότε προβλέπεται ένα , τυπικό θέαμα life style  :το γνωστό γεροντοτατουάζ. Βλέπω σαν σύμβολο της νέας κεντροαριστεράς τον Κωστόπουλο.

1.Stumbling and Mumbling

Thatcher and "Thatcher".

Σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα left liberal blog της συγκυρίας το Stumbling and Mumbling  (παραπαίοντας και τραυλίζοντας ) του Chris Dillow δημοσιεύθηκαν μια σειρά αναρτήσεις για την Thatcher.Προφανώς είναι προσβάσιμες με μόνο με ιατρική συνταγή για  μονομανείς και ιδεοληπτικούς γιατί θα πρέπει συνδυάσουν ταυτόχρονα γνωματεύσεις όπως:

Η Thatcher ήταν υπερασπιστής μιας μεγαλοαστικής τάξης (class warrior)  και όχι φιλελεύθερη.

 

H  Thatcher είχε αποτελεσματικές πολιτικές που μείωσαν την διαφθορά και ανέπτυξαν την λαϊκότητα ως αξία στη συντηρητική Βρετανία.

 

Το κοινωνικό κράτος επί εποχής της  είχε πολύ μικρότερο περιορισμό από σε άλλες περιόδους στην Μ. Βρετανία και σε κάθε περίπτωση παρέμεινε από τα μεγαλύτερα στην Δ. Ευρώπη

 
Είχε μια τεχνικά πραγματιστική προσέγγιση σε όλα τα θέματα, χωρίς ιδεολογικές δεσμεύσεις , παρά τη δοξασία για μια λεγόμενη «ιδεολογία» Thatcher.

Για όποιον έχει όρεξη να αναμετρηθεί με τις πολλαπλές μυθολογίες και αγχολυτικές αφηγήσεις της εντόπιας ψευδοφιλεύθερης ή ψευδοαριστεράς  κενολογίας μπορεί να ανατρέξει  εδώ.Μια εξ’ίσου ενδιαφέρουσα ανάλυση για το θέμα παρέθεσε ο Α.Λιάκος (πηγή) ,όπου αναδεικνύεται ότι η Thatcher αποτελεί μια τύπου απάντηση σε ένα υπαρκτό πρόβλημα. Όπως αναφέρει εύστοχα : « Έχει λεχθεί ότι η Θάτσερ έσωσε την οικονομία και καταρράκωσε την κοινωνία. Αυτό έχει σχετική αλήθεια»   και  «καμιά νοσταλγία φυσικά για την προ-θατσερική σοσιαλδημοκρατική εποχή»

 Σε μια από τις αναρτήσεις του ο Dillow ,αναρωτιέται αν μπορεί να υπάρξει μια περίπτωση "αριστερού θατσερισμού" στην Μ. Βρετανία (πηγή). Ορίζει το ερώτημα ως εξής  :Είναι δυνατό να αναδειχθεί μια αυτόνομη πολιτική ατζέντα η οποία με επιμονή στο πρόγραμμα της, διευρύνοντας ριζικά τις παραδοσιακές ιδεολογικές συντεταγμένες  της, να δημιουργήσει μια τομή στην πολιτική και οικονομία.  Για την Μ. Βρετανία και το Labor Party η γνωμάτευση του Dillow είναι αρνητική για μια σειρά από εσωτερικούς λόγους (πηγή) .Μπορούμε να αναζητήσουμε στην Ελλάδα ένα «αριστερό Θατσερισμό» στην έννοια που αναφέραμε;

 
Thatcher και μνημόνιο

 Η μνημονιακή περίοδος προσφέρεται για παρόμοιους συνειρμούς. Έχουν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές σχέση με την Thatcher;

 

Αν δεν χρησιμοποιήσουμε τους όρους Thatcher ,θατσερισμός στην υπνωτιστική θρησκοληπτική και εξορκιστική τους διάσταση , όπου το οιοδήποτε «κακό» ονομάζεται νεοφιλελευθερισμός- θατσερισμός, οπότε το «καλό» λογικοφανώς είναι «αντινεοφιλελεύθερο», αλλά σταθμίσουμε το φαινόμενο Thatcher στην σύνθετη του διάσταση, τότε έχουμε μπορούμε δούμε τις θεμελιακές διαφορές  της τρέχουσας μνημονιακής φάσης.

 Η Thatcher αντιπροσωπεύει μια ενδογενή,  αυτοπυροδοτούμενη , αυτοκίνητη διαδικασία αναδιάταξης της Αγγλικής οικονομίας. Στην περίπτωση της, ο συντηρητικός χώρος διαγιγνώσκει με ένα τρόπο την σοσιαλδημοκρατική κρίση και προτείνει μια απάντηση με στοιχεία πρωτοβουλίας  στην μορφή της αντεπίθεσης. Ταυτόχρονα η απάντηση αυτή έχει ένα σοβαρό εσωτερικό ιδεολογικό πλαίσιο καθώς εκφράζει την συντηρητική δυσφορία των Βρετανών «νοικοκυραίων» , των οποίων σαρξ εκ της σαρκός είναι η Thatcher.  

Αντιθέτως η ελληνική μνημονιακή περίοδος είναι μια εξωτερική διαδικασία καταναγκασμού , μια απότομη πτώση , η οποίας βρίσκει ανέτοιμες τόσο τις αστικές όσο και αριστερές δυνάμεις.(*) Στην πρώτη μνημονιακή φάση  (Καστελόριζο-Σαμαράς) δεν μπορεί μα διατυπωθεί καμία θετική αφήγηση, δεν υπάρχουν κανενός είδους συμβολικές συμμαχίες. Το ίδιο ισχύει και για τον «αντιμνημονιακό» μέτωπο. Δεν είναι παρά μια σπασμωδική αντίδραση με γνωστά αποτελέσματα.

 Η πολιτική της Thatcher είχε στοιχεία πρακτικότητας και τεχνικής τα οποία συνοδεύτηκαν με μια συγκροτημένη αφήγηση για την αναγέννηση των συντηρητικών αξιών  της Βρετανίας, ενώ η μνημονιακή φάση συγκροτείται από μια οικονομική αφήγηση αριθμών η οποία δεν μπορεί να οριοθετήσει μια έξοδο.

 Η δεύτερη μνημονιακή φάση (τρικομματική) έχει πιο αδρές συντεταγμένες , όπου από τη μια πλευρά συγκροτείται ένας λόγος «υπομονής και σωτηρίας» και από την άλλη ένας λόγος τυπικής σχεδόν υποχρεωτικής αντίρρησης «δεν μπορεί να μην υπάρχει εναλλακτική λύση» .Ωστόσο παρά το  παραλυτικό βάρος του εξωτερικού καταναγκασμού  σχηματίζονται σιγά σιγά συνεκτικές αφηγήσεις διάγνωσης και θεραπείας. Χωρίς αυτό το ιδεολογικό συμπλήρωμα δεν υπάρχει κανένας «Θατσερισμός». Με μια έννοια η ελληνική κοινωνία είναι σε προθατσερική φάση. Σύμφωνα δε με το σχήμα του Chris Dillow οι δυνητικοί «Θατσερισμοί» είναι δύο αριστερός και δεξιός. Άραγε ποιος θα προλάβει;  

 (*) Η γνωστή αφήγηση ότι το μνημόνιο συγκροτεί μια αστική αντεπίθεση, κινείται στο ανώτερο επίπεδο αφαίρεσης ,χωρίς το απαιτούμενο διαχωρισμό "συλλογικού" "ατομικού καπιταλιστή".΄Με το σχήμα αυτό , μονίμως ένας εξωτερικός παρατηρητής θα μπορεί αενάως να διαπιστώνει μια αστική αντεπίθεση για ότιδήποτε.Το μνημόνια συνιστά σαφή περιορισμό και άλλοτε καταστροφή (Κύπρος) και για τον αστικό κόσμο

Τι "λείπει" απο τις εθνικοποιήσεις των τραπεζών.Ο Chris Dillow προσφέρει και άλλες παραγωγικές σκέψεις εκτός συρμού

Στο αριστεροφιλελευθερο Stumbling and Mubling οι αναζητήσεις τους Chris Dillow συνεχίζονται.

Παραθέτουμε μεταφρασμένη την χθεσινή ανάρτηση,που προσφέρει μερικές χρήσιμες σκέψεις

Η ιδέα ότι οι τράπεζες κατέρρευσαν γιατι οργανωτικά, λειτούργησαν ως σχηματισμοί ¨κεντρικού σχεδιασμού¨,και ο αναζητούμενος στόχος μιας αναμόρφωσης του τραπεζικού συστήματος ,είναι πέραν της παιδικής αφέλειας της επιστροφής του κράτους.

Το ζήτημα είναι ποιο κράτος επιστρέφει και τι κάνει.

Βέβαια είναι σαφές ότι κάθε παρασιτική κρατικοπροστατευμένη δραστηριότητα εκμεταλευόμενη την ιδεολογική αναταραχή ,θα επανέλθει με δεκάδες προσχήματα για να καθήσει στα αυγά της με την ευρύτερη συναίνεση.

Με κλικ στον τίτλο ,απ`ευθείας στο Stumbling and Mubling που συνεχίζει με νέους ερεθιστικους διαλόγους

Κινδυνεύοντας να ακουστώ σαν αριστεριστής το πρόβλημα με την μερική εθνικοποίηση των τραπεζών είναι ότι δεν προχωρούν αρκετά. Δεν αντιμετωπίζουν τα δομικά μειονεκτήματα του συστήματος που δημιούργησαν αυτό το χάος.

Ο υπουργός Darling λέει: Θέλουμε να επιστρέψουμε τις τραπεζες στον ιδιωτικό τομέα, διότι δεν νομίζω ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να λειτουργούν τράπεζες σε μακροπρόθεσμη βάση.

Όμως το μάθημα των τελευταίων εβδομάδων είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να διοικήσει τις τράπεζες, τουλάχιστον, όταν η ιδιοκτησία τους αποτελείται από διάσπαρτους μετόχους ,κανένας εκ των οποίων δεν ασκεί επαρκή έλεγχο σε ανώτερα στελέχη.

Και ο Darling κάνει ελάχιστα για να αλλάξει αυτό.

Οπως είναι κάποιες δεσμεύσεις ,όπως η διασφάλιση των χορηγήσεων των στεγαστικών δανείων και το δανεισμό μικρών επιχειρήσεων σε επίπεδα του 2007 - η οποία είναι παράλογη, δεδομένου ότι η ζήτηση δεν θα είναι σε επίπεδα του 2007.

Αλλά αυτές οι παραλλαγές δεν αλλάζουν τη βασική δομή του ελέγχου των τραπεζών. O Darling υπόσχεται να «τρέξει» την RBS "εξ’αποστάσεως" - που αντικαθιστά απλώς μία μορφή παθητικής ιδιοκτηκσίας με μια άλλη ιδιοκτησία.

Ειδικότερα, η περιστολή των αμοιβών των τραπεζικών στελεχών προσλαμβάνει το σύμπτωμα ως νόσο. Η ασθένεια είναι ότι οι ιδιοκτήτες έχουν δώσει πάρα πολλη μεγάλη αυτονομία στα διευθυντικά στελέχη με την πεποίθηση – που τώρα αποδειχθεί ότι ψευδής - ότι ένα μόνο άτομο, ή μικρή ομάδα, διαθέτει την τεχνογνωσία για τον έλεγχο ενός σύνθετου οργανισμού.

Μεγάλες αμοιβές για τα διευθυντικά στελέχη είναι μόνο το αποτέλεσμα της εκχώρησης ,σε αυτούς, υπερβολικής εξουσίας.

Όλοι γνωρίζουν οτι οι κεντρικά κατευθυνόμενες οικονομίες είναι μια αφόρητα κακή ιδέα. Το δίδαγμα από την κατάρρευση πολλών τραπεζών κεντρικού σχεδιασμού είναι ότι για τις εταιρείες είναι επίσης κακή ιδέα. Και ότι είναι μια κακή ιδέα για τον ίδιο λόγο όπου , σε σύνθετους οργανισμούς, όπως η οικονομία ή μεγάλες επιχειρήσεις,όπου οι άρρητες ή αποσπασματικές γνώσεις δεν μπορούν να διαχειριστουν συγκεντρωτικά, και η "ηγεσία" συχνά εκφυλίζεται σε απλή κερδοσκοπία.

Εδώ έγκειται η ευκαιρία που παρουσιάζεται η εθνικοποίηση.

Μας δίνει μια μικρή ανάπαυλα για να διρωτηθούμε: ποια είναι η καλύτερη (ή λιγότερο κακή) οργανωτική μορφή για την ιδιοκτησία και τον έλεγχο των τραπεζών; Είναι μια Ιεραρχία ανεξέλγκτη από μετόχους ή την κυβέρνηση ανώτερη απο συμμετοχικά σχήματα , ή άλλες μορφές οργάνωσης;

Ο φόβος μου είναι ότι οι κυρίαρχες ιδεολογίες θα τους εμποδίζουν να συζητήσουν αυτό το ερώτημα. Στην καλύτερη περίπτωση, μόνο που θα μας δώσει ένα νέο καθεστώς για τη ρύθμιση των τραπεζών που θα είναι απόλυτα ικανό να αποτρέψει αυτή την κρίση να επαναληφθεί , και δεν είναι ιακνό να μην αποτρέψει μια άλλου τύπου κρίση. Υποπτεύομαι πως, σε μερικά χρόνια, η κρατική συμμετοχή στις τράπεζες θα πωληθεί και από μια Συντηρητική Κυβέρνηση να χρηματοδοτήσει την μείωση των φόρων για τους πλούσιους, και οι RBS, HBOS, Lloyds και θα επιστρέψουν στην ίδια οργανωτική μορφή που μας ενέπλεξε σε αυτό το πρόβλημα στην αρχική του μορφή

Chris Dillow:Οι αγορά ως δημόσιο αγαθό.

Ο Chris Dillow είναι γνωστός οικονομικός δημοσιογράφος που διαχειρίζεται μαζί με άλλους ένα απο τα αγαπημένα ιστολόγια μας το Stumbling and Mumbling.

Το SM έχει μια σαφή αριστεροφιλεύθερη κατεύθυνση.

Ο Dillow έγραψε τελευταία το βιβλίο The End of Politics ,στο οποίο ασκεί μια δρυμία κριτική προς τον Blair και τους Νεους Εργατικούς,στους οποίους προσάπτει απόσυρση από την ιδεολογικοποιημένη πολιτική,και αφυδάτωση σε ένα τεχνοκρατικό διαχειριστικό λογο (managerialism).
Δεν είναι ο Dillow ένας συνήθης σχολιαστής ενός απονευρωμένου αποστεωμένου φιλελευθερισμού,αλλά μιας ιδεολογικά επίμονης αριστεράς.

Με την έννοια αυτή η ανάρτηση του στο SM σήμερα 12/10/08 έχει την αξία της.

Επανατοποθετεί τις αγορές ως «δημόσιο αγαθό» και στην ίδια κατεύθυνση με τον R.Schiller καλεί να αναζητήσουμε όχι μια απόσυρση από τα καινοτόμα σύνθετα προιόντα αλλά να επινοήσουμε θεσμούς αντιστάθμησης ,και προιόντα που εξασφαλίζουν αποτελεσματικά τα κοινωνικά αγαθά (τον μισθό,την σύνταξη,την ιατρική ασφάλεια)

Με κλικ στον τίτλο η ανάρτηση στο SM,και ακολουθεί μια μετάφραση μας.

Η οικονομική κρίση είναι μια αποτυχία της αγοράς που δείχνει την ανάγκη κρατικής παρέμβασης. Η κρίση υφέρπει , επειδή οι αγορές δεν είναι αρκετά αναπτυγμένες.Αυτές οι δύο κρίσεις φαίνονται ίσως αντιφατικες. Αλλά δεν είναι. Είναι συνεπεις. Είναι και οι αγορές δημόσια αγαθά. Και τα δημόσια αγαθά μπορεί να μην παρέχονται επαρκώς από την αγορά.
Εννοώ αυτό σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις.

1. Μια καλή λειτουργία ρευστότητας στην διατραπεζική αγορά είναι δημόσιο αγαθό, με την έννοια ότι είναι προς όφελος όλων, επιτρέποντας τη ροή των πιστώσεων. Ωστόσο, τώρα κάθε τράπεζα έχει ανεπαρκή κίνητρα για να συνεισφέρει στο κοινό καλό, καθώς θα "κολλήσει" απο ρευστά διαθεσίμα. Κατά την επιδίωξη των δικών της συμφερόντων, κάθε τράπεζα αδυνατεί να συμβάλει σε ένα δημόσιο αγαθό που θα ωφελήσει όλες τις τράπεζες.

2. Η επερχόμενη ύφεση είναι ένα πρόβλημα, διότι ακριβώς οι ασφαλιστικές αγορές είναι ανεπαρκείς. Ας το δούμε καλύτερα.Πώς μπορεί κάποιος να χρηματοδοτήσει μια εβδομάδα διακοπών ,άνευ αποδοχών ,τον επόμενο χρόνο;
Οι απαντήσεις ποικίλουν, υποθέτω, από: "μάλλον δεν θα πάω, έχω δάνειο για να πληρώσω και η πίεση είναι μεγάλη" σε "καλή ιδέα, θέλω να επαναφορτίσω τις μπαταρίες μου και να κοιτάξω τον κήπο»
Και όμως αυτό είναι σημαντικό να καταλάβουμε τι σημαίνει ύφεση κατά μέσο όρο.
Μία εβδομάδα διακοπών το χρόνο, άνευ αποδοχών, ισοδυναμεί με πτώση 2,2 τοις εκατό του εθνικού εισοδήματος.
Η προοπτική μιας πτώσης στο ΑΕΠ αυτού του μεγέθους είναι κακό πράγμα μόνο επειδή το κόστος της ύφεσης είναι συγκεντρωμένο σε λίγα άτομα.Οι υφεσεις συνήθως παρουσιάζουν το 4% των ανθρώπων να χάνουν το ήμισυ των εσόδων τους , και όχι το 100% να χάνει το 2%. Αλλά ακριβώς απώλειες της μειοψηφίας είναι κατ 'αρχήν, είναι μια περίπτωση ασφαλιστέων κινδύνων.
Γιατί λοιπόν δεν υπάρχουν τέτοιου είδους ασφαλιστικές αγορές; Ένας λόγος είναι ότι πρόκειται για δημόσια αγαθά. Κανένα ατομο δεν μπορεί να προσπορίζεται την γενικευμένη αύξηση που θα προέλθει εάν είχαμε αυτές τις αγορές, έτσι λοιπον έχουμε έχουμε ανεπαρκή χρηματοοικονομική καινοτομία στην κατεύθυνση αυτή.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι η προώθηση των αγορών και η κρατική παρέμβαση μπορεί να πάνε χέρι-χέρι.
Χρειαζόμαστε - μερικές φορές - το κράτος να συμβάλει στην προώθηση των αγορών.
Στην περίπτωση της διατραπεζικής αγοράς, θα μπορούσε εύκολα να το κάνετε αυτό, βοηθώντας τις τράπεζες με μια κίνηση αναστροφής σε μια ισορροπία στο οποίο συμφωνούν οι τράπεζες ,για να δανείζουν η μία την άλλη.
Στην περίπτωση των μακροαγορών, τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα. Υποψιάζομαι ότι ένας τρόπος για να τις ωθήσουμε θα είναι το κράτος να επινοήσει παράγωγα ασφαλιστικά προιόντα συνδεδεμένα με το ΑΕΠ ,και τα οποία πιστώνει στους φτωχούς, προς την κατεύθυνση που πρότεινε ο David MILIBAND να τους πιστώσεις άνθρακα. Αλλά αυτό είναι μια πολιτική για πιο ορθολογικούς καιρούς φορές.
Το βασικό θέμα είναι ότι, μερικές φορές, η κατάσταση διχοτόμησης κράτους είναι ψευδής.