Αριστερό Ρεύμα: Συμβολή στο Φιλελευθερισμό μέσω έκτασης

 

 

Αναγκαστικά τα ερεθιστικά νέα έρχονται από το χώρο του Σύριζα. Η " απότομη ωρίμανση" δημιουργεί κινητικότητα και καινοτομία.  Η οριοθέτηση του Αριστερού Ρεύματος μέσω μιας εκλογικής λίστας, δημιούργησε μια μικρή αναταραχή, την οποία ορισμένοι σχολιαστές μάλλον διόγκωσαν: χαρακτηριστική περίπτωση ο Ανδρέας Πανταζόπουλος ο οποίος σε ένα ενδιαφέρον άρθρο στο Βήμα , διαβλέπει ως ανασταλτικό παράγοντα για μια " σοσιαλδημοκρατικοποίηση " την ύπαρξη των αριστερών συνιστωσών (πηγή).
Υποστηρίζω ότι η ωρίμανση ή τέλος πάντων προσέγγιση του Σύριζα προς ένα Ευρωπαϊκό αριστερό φιλελεύθερο κόμμα διευκολύνεται παρά εμποδίζεται από την παγιοποίηση μιας τυπικής  τάσης με ευρωσκεπτικιστικά και εργατικιστικά προτάγματα , στις σημερινές συνθήκες.

Έκταση

Για την κατανόηση των ιδεολογικών ρευμάτων εντός Σύριζα είναι αναγκαίο να αναλυθεί ο αναγκαστικός εκτακτικός χαρακτήρας του κόμματος αυτού. Ως εκτατική   ας κατανοήσουμε την δομή με την οποία εμφανίζονται τα πολιτικά επίδικα για ένα κυβερνητικό κόμμα στην σημερινή συγκυρία. Στην οπτική ενός κόμματος με αξιώσεις διεύθυνσης ενός κράτους, δημιουργούνται πολύπτυχα  επίδικα με μορφή συνεχούς. Παρότι η αυτοσυντήρηση των κομμάτων επιβάλει τα ζητήματα  να προβάλουν τον αξεπέραστα διλληματικό χαρακτήρα των αποφάσεων, η κυβερνητική θέση αυτομάτως τα θέτει σε ένα χώρο συνεχούς με πολλαπλές δυσδιάκριτές επιλογές. Η πρόσφατη επίσκεψη του Τσίπρα στην Λ.Αμερική ανέδειξε τον πυρήνα του  ζητήματος. Η επίσκεψη μπορεί  να παραμένει εσαεί αντικείμενο ερμηνείας ακριβώς γιατί οι κρατικές πολιτικές σε Αργεντινή και Βραζιλία έχουν τέτοιο εύρος κατευθύνσεων , έτσι ώστε όλοι μπορούν να συμφωνούν και να διαφωνούν επιλεκτικά. Τυπική περίπτωση ο Λούλα: εκτός ΚΚΕ  αποτελεί πρότυπο για όλους.

Η επίσκεψη στην Λ. Αμερική είναι απολύτως πετυχημένη, ακριβώς γιατί ο Συριζα έβαλε υποθήκη στη δυνατότητα να διαχέεται σε ένα πλήθος πολύπτυχων επιλογών, οι οποίες μόνο εκ των υστέρων μπορούν να σχηματοποιήσουν ένα συνεκτικό πλαίσιο. Μετά την συναίνεση της Λευκωσίας (πηγή)  και την Λατινοαμερικανική διάχυση, ο Σύριζα απέκτησε το μεγαλύτερο ιδεολογικοπολιτικό εύρος που έχει οποιοδήποτε αριστερό κόμμα στην Ευρώπη. Μάλιστα,  η διακριτική αλλά σαφής απουσία του στην υπεράσπιση των "εκτός αστικής νομιμότητας " καταλήψεων στην Κυψέλη και Βίλα Αμαλία τον κατατάσσουν πλέον στην πιο θεσμική πλευρά της αριστεράς.

Στο πλαίσιο αυτό οι αριστερόφωνες δυνάμεις που συμπληρώθηκαν στη λεγόμενη  λίστα λειτουργούν ως στοιχείο που απλώς εντείνει το εύρος προς τα αριστερά. Το ΑΡ δεν μπορεί να ειδωθεί ως ιδεοπολιτικό ρεύμα με αξιώσεις επικράτησης  εν' όψει μιας τυπικής εσωκομματικής σύγκρουσης γιατί πλέον λειτουργεί ως συστατικό μιας αμφίπλευρα διευρυνόμενης πολιτικής πρότασης. Είναι η αναγκαστική ,τελετουργική ,αριστερή εκδοχή την οποία κάθε σοβαρό κεντροαριστερά κόμμα υποχρεούται να έχει. Αν η ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα που διακινείται στην Ισκρα είχε την παραμικρή αξίωση ισχύος , θα έχει προσεγγίσει προ πολλού το αντίστοιχο ρεύμα Αλαβάνου εκτός και ανταγωνιστικά προς τον Σύριζα, καθώς στην ονομαστική της αξία η πλατφόρμα αυτή συνιστά σαφώς ανταγωνιστικό ευθέως ασύμβατο  πρόγραμμα προς την κεντρική ευρωιδέα των Μηλιού  Δραγασάκη. Μπορούμε να πούμε πως στην τρέχουσα συγκυρία, οι ιδέες στο εσωτερικό του Σύριζα δεν έχουν αιχμές αντιμαχίας , αλλά αξιώσεις απλής παρουσίας σε ένα χώρο  παράθεσης ,εμφάνισης και εκφώνησης  διαφόρων σχημάτων πολιτικής .Διάφορες ριζοσπαστικές φωνές που νομιμοποιούν την παρουσία τους ως πολιτική σε ένα συνεκτικό πρόγραμμα "εισοδισμού" και εσωκομματικής επικράτησης αλά 1935 , απλώς επιβεβαιώνουν τον μελαγχολικό τόνο που μπορεί να πάρει προσκόληση στο παρελθόν. Για τα ριζοσπαστικά αυτά ρεύματα θα ήταν χρήσιμη  , η  κατανόηση  του σύγχρονου κομματικοκρατικού φαινομένου ως θεμελιακή οντική διαχείριση της αναπαράστασης η οποία διαφέρει από την κοινωνική παρουσία (κινήματα ισότητας)  όπως η ανάλυση γίνεται στον Μπαντιού  (1).Αλλά αυτόν τον ξέχασαν και οι συνεργάτες στις αγγλόφωνες μεταφράσεις του. Στο συνεχές αυτό , η κομματική ενδυνάμωση  της πλατφόρμα  Ισκρα ,δεν θα αφαιρέσει νομιμοποίηση από τις κυρίαρχες τάσεις αλλά θα πυροδοτήσει την αντίστοιχη ενδυνάμωση των πιο ευρωπαϊκών και φιλελεύθερων φωνών. Η εκτατική φύση της πολιτικής του Σύριζα λειτουργεί ως ενισχυτής της έντασης όλων των απόψεων ως παράλληλη εκφώνηση και όχι ως περιοριστικό πλαίσιο το οποίο θα ωθούσε τις ίδιες απόψεις σε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, μια τυπική εσωκομματική σύγκρουση.

Η λατρευτική ευμένεια προς τον τυπικό Left Liberal Icon Λούλα, η διακριτική αλλά σαφής υποστήριξη προς τον οιονεί ημιμνημονιακό Χριστόφια, η ευπρόσδεκτη απόσταση από τον πετρελαϊκό Τσάβες (παρέκβαση) , οριοθετούν τον Σύριζα σε ένα πιο λειτουργικό ιδεολογικό στίγμα. Το ενδιαφέρον είναι πως τα αριστερόφωνα ρεύματα που μιλάνε τις πιο αναχρονιστικές διαλέκτους , έστω και αν στην ονομαστική τους αξία τους  διακινούν ένα "anti liberal" ρεπερτόριο , αφ' ενός μεν , λόγω της θεμελιακής συμμετοχής τους σε ένα κρατικοκομματικό σχήμα   αφ' ετέρου δε ,λόγω της τελετουργικής σχεδόν οιονεί διακοσμητικής παρουσίας τους τελικά θα παίξουν τον ρόλο καταλύτη στην περαιτέρω "ωρίμανση"

Παρέκβαση: Λούλα εναντίον Τσάβες
Ο αναγκαστικά εξωτικός χαρακτήρας που παίρνουν οι διάλογοι για την Λατινική Αμερική , υποβαθμίζουν την απόσταση που έχουν τα δύο διακριτά πολιτικά σχέδια. Ο Τσάβες αντιπροσωπεύει μια σχετικά απλή διαδικασία αναδιανομής καθώς το 95 % των εξαγωγών και το 45 % των κρατικών εσόδων προέρχονται από το πετρέλαιο. Η φύση της οικονομίας παρέχει στο φιλολαϊκό Τσάβες βαθμούς ελευθερίας αδιανόητους. Ταυτόχρονα καλό είναι να απομαγευτεί η αναδιανομή σε ένα κράτος πρώτων υλών. Στην Σαουδική Αραβία το κοινωνικό κράτος δεν είναι καθόλου μικρό, η δε πρόσφατη "άνοιξη "αντιμετωπίστηκε με "πολιτικά μέσα" καθώς διπλασιάστηκαν σε μια νύκτα τα πάσης φύσεως επιδόματα προς τους πολίτες. Τα επιδόματα αυτά δεν είναι καθόλου αμελητέα και ποικίλλουν από 300-400 δολάρια ανα παιδί, ενώ η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική δημόσια και η υγεία πλήρως δωρεάν. Με μια έννοια η αναδιανομή και κοινωνική προστασία που εξασφάλισε ο Λούλα είναι απείρως πιο δύσκολη καθώς γίνεται σε μια οικονομία με πολύ μεγαλύτερη διασπορά πόρων και αντιθέσεων.Για την δυσανεξία προς τον Τσάβες ο καταστατικά αντιφιλελεύθερος Negri αφιερώνει ολόκληρο κεφάλαιο όπου με ρητή σαφήνεια προκρίνει Λούλα ( Good Bye Mr.Socialism  p 150-163)  ο δε Zizek έχει κατονομάσει τις οικονομίες Σαουδικής Αραβίας και Βενεζουέλας ως διεθνείς κερδισμένους μιας οικειοποίησης  ενός πλούτου χωρίς αξία.( Living the end times p 241)

 

(1) A Badiou Theoretical Writings p 78 ,155-16 , Βeing and Event p 107-108. Νύξεις με βάση αυτήν την τεκμηρίωση εδώ και εδώκαι εδώ

Σσσσ....Σιγα μην μας ακούσει κανείς.Το G 20 συνεδριάζει σε 24 ημέρες........

Στις 15 Νοεμβρίου μαζεύεται η περίφημη G20 (οι μεγαλύτερες οικονομίες,αλλά και το ΔΝΤ,η Παγκόσμια Τράπεζα κλπ),για να συζητήσει σχεδόν τα πάντα στην νέα αρχιτεκτονική των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών θεσμών.(κλικ στον τίτλο) Μάλιστα αυτό γίνεται με αυτήν την σύνθεση για πρώτη φορά.

Είναι σίγουρο την ώρα αυτή προετοιμάζονται κείμενα, πολιτικές ,ρυθμίσεις ,προτάσεις ,που υποκρύπτουν αντιθέσεις και συμβιβασμούς.Κατά λάθος είδα σε μια τηλεόραση συζήτηση ειδικών από Ινδία,Βραζιλία,Αγγλία για το θέμα,και τρόμαξα.

Πρόκειται για περίπλοκες διαπραγματεύσεις με το απόλυτο διακύβευμα την παγκόσμια οικονομία, που διεξάγονται εν κρυπτώ την ώρα που η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα ασχολείται με τον Εφραιμ, και το ΚΚΕ έχει βάλει αυτογκόλ με τον Στάλιν,και ο Σύριζα κάνει πρόβα για το χοροθέατρο «College» .Α ξέχασα αποδείκτηκε και ότι ο "νεοφιλελευθερισμός" κατέρρευσε χωρίς βέβαια αυτός να το ξέρει ούτε καν ο Poulson(το τι ακριβώς κατέρρευσε θα το πούμε αλλού).

Να πω την καθαρή αλήθεια από όσους θα μαζευτούν,μόνο τον Λούλα της Βραζιλιας τον Μπράουν και τους Ινδούς εμπιστεύομαι.Εκφράζουν με κάποιον ατελή τρόπο,τις κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές που ανοίγουν δρόμους.Η ιστορική σκεπτόμενη Αριστερά της μεγαλύτερης οικονομία της Λ.Αμερικής,(που δε κάνει τσακπινομαγγιές όσο ανεβαίνει το πετρέλαιο,και ποιος ξέρει τι θα κάνει τώρα που πέφτει),η τολμούσα Σοσιαλδημοκρατία ,και η μεγαλύτερη εκρηκτική Δημοκρατία του Πλανήτη.

Βέβαια θα δούμε και Ομπάμα ,αλλά θα είναι δέκα μέρες μετά τις εκλογές και κανείς δεν είναι σίγουρος τι θα γίνεται ακριβώς με τους τεχνοκράτες του.

Και σε όλο αυτό το σκηνικό οι πολίτες του πλανήτη απουσιάζουν.Απουσιάζουν και ως κατεύθυνση.Τι ακριβώς από όσα αποφασιστούν μπορούμε να εγκρίνουμε ή να διαφωνήσουμε .

Άγνωστο.