-Γιατί επισημαίνεται η καθοριστική σημασία της ιδεολογικής-μορφωτικής δουλειάς στις ΚΟ;

-Γιατί στο πρώτο κείμενο επισημαίνεται η καθοριστική σημασία της ιδεολογικής - μορφωτικής δουλειάς στις Κομματικές Οργανώσεις; Πάντα δεν ήταν αυτό καθήκον «πρώτης γραμμής»; Γιατί δίνεται τέτοια έμφαση;

Η ΚΕ στις Θέσεις για το 21ο Συνέδριο δεν επισημαίνει απλά την ανάγκη αναβάθμισης της ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης αλλά ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη η ιδεολογική δουλειά να διαπερνά όλη την κομματική δραστηριότητα, να μην αντιμετωπίζεται ως «ένα ακόμα καθήκον» που αφορά κάποιο επιτελείο ή συγκεκριμένους συντρόφους χρεωμένους στο μέτωπο αυτό.

Κι αυτό γιατί καταρχάς η σύγχρονη ταξική πάλη έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Ενα από τα στοιχεία που την καθορίζουν και που ασκεί πιέσεις στις πρωτοπόρες δυνάμεις είναι η μεγάλη αντίφαση μέσα στην οποία δρούμε: Ενώ όλες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν με άμεσο τρόπο ότι η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, την ίδια στιγμή εδώ και τριάντα χρόνια ζούμε το αντεπαναστατικό πισωγύρισμα, την υποχώρηση του κομμουνιστικού αλλά και συνολικότερα του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Το ζήτημα δηλαδή πρέπει να το δούμε και από τη σκοπιά αυτού που περιγράφουμε στις Θέσεις, ότι το Κόμμα διανύει ίσως την πιο δύσκολη περίοδο της Ιστορίας του ως μέρος του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (ΔΚΚ).

Στις Θέσεις διευκρινίζεται ότι το ζήτημα της ιδεολογικής - μορφωτικής δουλειάς στις γραμμές του Κόμματος και της ΚΝΕ δεν μπορεί να ταυτίζεται μόνο με τα οργανωμένα μορφωτικά συστήματα στις γραμμές μας (σχολές, σεμινάρια, διαλέξεις), στα οποία έχουν γίνει θετικά βήματα που όμως χρειάζεται να σταθεροποιηθούν, να έχουν επαναληπτικότητα, να δίνεται όλη η φροντίδα για την επιτυχή λειτουργία τους, ζητήματα που δεν είναι πάντα και παντού δεδομένα. Το ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι το ότι αυτά τα συστήματα λειτουργούν ως ένα «παράλληλο πρόγραμμα» που δεν συνδέεται ουσιαστικά με το περιεχόμενο της καθημερινής δράσης των Οργανώσεων του Κόμματος και της ΚΝΕ.

-Πώς θεμελιώνεται ότι η κρίση δεν είναι κρίση του κορονοϊού;

Στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου, ο κορονοϊός είχε ως αποτέλεσμα τη σημαντική μείωση έως την πλήρη αναστολή της οικονομικής δραστηριότητας στον Τουρισμό και σε σχετικούς με αυτόν κλάδους. Υπ' αυτό το πρίσμα, πώς θεμελιώνεται ότι η κρίση δεν είναι κρίση του κορονοϊού;

Σίγουρα, η πανδημία και τα μέτρα διαχείρισής της είχαν έντονο αποτύπωμα στην τουριστική δραστηριότητα και ως εκ τούτου επέδρασαν συνολικά στην πορεία και στο βάθος της κρίσης στη χώρα μας. Ωστόσο, για να αποτιμήσει κανείς συνθετικά το θέμα και να χαρακτηρίσει κατάλληλα την κρίση όταν εξετάζει το προαναφερθέν φαινόμενο, πρέπει να συνυπολογίσει μια σειρά από παράγοντες που σχετίζονται με τη διάρθρωση της οικονομίας, όπως το μέγεθος του τουριστικού κλάδου, τον προσανατολισμό του στον εξωτερικό τουρισμό, τη συσσώρευση κεφαλαίου στον κλάδο όλο το προηγούμενο διάστημα, φαινόμενα πριν την εμφάνιση της πανδημίας, αλλά και τα ίδια τα διαχειριστικά μέτρα για την πανδημία.

Η ελληνική καπιταλιστική οικονομία χαρακτηρίζεται από έναν πολύ μεγάλο τουριστικό κλάδο, η συνολική συνεισφορά του οποίου στην οικονομία πιθανά υπερβαίνει το 30% της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας. Ο κλάδος του Τουρισμού στην Ελλάδα «έτρεχε» τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, ακόμα και εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης του 2008-2009, με ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης.