Η πιο Μεγάλη Μέρα (άρθρο του πρέσβη της Ρωσίας στην Ελλάδα, Αντρέι Μασλόβ)

Αρθρο του Αντρέι Μασλόβ, Πρέσβη της Ρωσίας στην Ελλάδα, που δημοσιεύτηκε στην ΕΦΣΥΝ για τα 80 χρόνια από την επίθεση της φασιστικής Γερμανίας κατά της ΕΣΣΔ Η 22η Ιουνίου του 1941 είναι μία από τις τραγικότερες ημερομηνίες στην ιστορία της Ρωσίας. Την ημέρα αυτή η χιτλερική Γερμανία έσπασε το Σύμφωνο μη Επίθεσης και χωρίς κήρυξη πολέμου επιτέθηκε στη Σοβιετική Ένωση.

80 χρόνια πριν η χώρα μας δέχτηκε χτύπημα τεράστιας πολεμικής μηχανής. Τη στιγμή της εισβολής στην ΕΣΣΔ το Τρίτο Ράιχ είχε τον ισχυρότερο στον κόσμο στρατό ξηράς, πλήρως κινητοποιημένο, με εμπειρία δύο ετών στις συνεχόμενες μάχες. Ως αποτέλεσμα της εκστρατείας 1939-1940 η Ευρώπη βρέθηκε στα χέρια του Χίτλερ. Κάποιες χώρες παραδόθηκαν στον εχθρό χωρίς αντίσταση, άλλες συγκρούστηκαν μαζί του, αλλά δεν άντεξαν στον «κεραυνοβόλο πόλεμο» και έτσι στη διάθεση του Χίτλερ βρέθηκαν κολοσσιαίοι βιομηχανικοί και ανθρώπινοι πόροι των ηττημένων χωρών. Μαζί με τους Γερμανούς το σοβιετικό έδαφος καταπάτησαν τα στρατεύματα των πολυάριθμων συμμάχων και δορυφόρων τους.

Το Σχέδιο Μπαρμπαρόσα προέβλεπε τη συντριβή της Σοβιετικής Ένωσης ήδη το 1941 χάρη στο αιφνιδιασμό, στο αστραπιαίο και συντριπτικό πρώτο χτύπημα, στην εξαρχής υπεροχή σε εξοπλισμούς και ανθρώπινο δυναμικό. Όμως, ο μαζικός ηρωισμός των σοβιετικών πολιτών στο μέτωπο και στο μετόπισθεν ματαίωσε τα σχέδια του Χίτλερ.

Ενα συγκλονιστικό ντοκουμέντο για τον Δεκέμβρη του 1944

Ο «Ριζοσπάστης» αναδημοσιεύει το γράμμα ενός Βρετανού φαντάρου στην εφημερίδα «Daily Worker», τις μέρες που έπαιρνε μέρος στη Μάχη της Αθήνας
_______________
«Οι 23 μέρες που ακολούθησαν είναι γεμάτες από ηρωικά κατορθώματα του λαού και απίστευτες θηριωδίες των Σκόμπιδων και των προδοτών. Η Καισαριανή είναι υποχρεωμένη ν' αντιμετωπίσει την πίεση ολόκληρης Ταξιαρχίας, ενώ το πυροβολικό και τ' αεροπλάνα τη σωριάζουν κάθε μέρα στα ερείπια (...) τα πυρομαχικά, όμως, σώνονται και όσοι μένουν ζωντανοί πέφτουν στα χέρια του εχθρού. Και τότε φάνηκε η θηριωδία και η ανανδρία (...) όρμησαν σα θηριά απάνω στους αιχμαλώτους και τους κομμάτιασαν με τις ξιφολόγχες και τους σουγιάδες. Η ιατροδικαστική έκθεση λέει πως μόνο το πτώμα του Καπετάν Ορέστη είχε 50 μαχαιριές στο στήθος και το κεφάλι. Ντρεπόμαστε (...)» 

(«Οι ανατολικές συνοικίες το Δεκέμβρη του 1944». Εκδοση της 6ης Αχτίδας της ΚΟΑ. Αθήνα 1945. Επανέκδοση από τη «Σύγχρονη Εποχή», 2014).

Και να, κοντά 75 χρόνια μετά, μια λέξη έρχεται ξανά στην επιφάνεια: «Ντρέπομαι!». Από το στόμα ενός Βρετανού φαντάρου. Που την έγραψε στους γονιούς του εκείνες τις μέρες και είδε το φως της δημοσιότητας στις 23 Δεκέμβρη του 1944, στην εφημερίδα «Daily Worker». Και φτάνει ξανά σε μας από την επιστολή που μας έστειλαν δύο σύντροφοι από το ΚΚ Βρετανίας. «Βρήκαμε», αναφέρουν, «στα αρχεία του "Daily Worker" (οργάνου του ΚΚ Βρετανίας) ένα συγκλονιστικό γράμμα ενός δημοκρατικού Βρετανού στρατιώτη που υπηρετούσε στην Αθήνα, κατά τα Δεκεμβριανά. Το γράμμα εστάλη στην οικογένειά του που το παρέδωσε στον "Daily Worker", ο οποίος το δημοσίευσε το Σάββατο 23 Δεκέμβρη 1944. Είναι η προσωπική κατάθεση των γεγονότων ενός ουδέτερου ανθρώπου με ιδιαίτερες δημοκρατικές ευαισθησίες. Φαίνεται δε ότι τα αισθήματα αποτροπιασμού που ένιωθε ο συγκεκριμένος, δεν ήταν μόνο δικά του, αλλά και άλλων συστρατιωτών του».

Πίσω στο χρόνο, λοιπόν: Στις 14 Νοέμβρη «δύο αυτοκίνητα, το ένα αγγλικό (...) πήγαν στο Θησείο από το Σχολείο - Φρουραρχείο της "Χ", φόρτωσαν όπλα και 50 Χίτες, που τους μετέφεραν στο Ρουφ. Εκεί οι Αγγλοι τούς έδωσαν αγγλικές στολές τις οποίες πήραν στο χέρι και έφυγαν» (Αρχείο ΚΚΕ, έγγραφο 424400, δελτίο πληροφοριών με θέμα «Σύμμαχοι - Αίγυπτος - Καταγγελίες», 11/1944, σελ. 1).

Είναι οι μέρες που οι Βρετανοί αξιωματούχοι «διαβεβαίωναν» πως «η Μεγάλη Βρετανία δεν πρόκειται να αναμιχτεί σε καμιά περίπτωση στα εσωτερικά της Ελλάδας». Οι δηλώσεις αυτές αναπαράγονταν και από τον «Ριζοσπάστη» (22 Νοέμβρη 1944).

Στα τέλη του Δεκέμβρη του '44 οι Αγγλοι ξεπερνούσαν ήδη τις 60.000, με δεκάδες άρματα μάχης, αεροπλάνα, βαριά όπλα και τα κανόνια του στόλου τους.

Και κινούνταν με βάση την οδηγία του Τσόρτσιλ προς τον Σκόμπι: «Πρέπει να συντρίψετε όλες τις δυνάμεις του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ που θα πλησιάζουν προς την πόλη (...) μην διστάσετε πάντως να ενεργείτε σα να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη, όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση».

Και δημιουργήθηκε, κοντά στ' άλλα, και το μέτωπο της Καισαριανής, που κράτησε 25 μέρες. Στις 25 Δεκέμβρη φτάνει στην Αθήνα ο Τσόρτσιλ. Δυο μέρες πριν, στις 23 Δεκέμβρη, δημοσιεύθηκε το γράμμα του Βρετανού φαντάρου στον «Daily Worker». Το τέλος του Δεκέμβρη βρίσκει τους Βρετανούς με 210 νεκρούς, 1.000 περίπου τραυματίες και 733 αγνοούμενους. Οι ντόπιοι συνεργάτες τους είχαν 1.000 - 1.200 νεκρούς.

Είχαν όμως ήδη εξοντώσει περισσότερους από 3.000 αμάχους με 1.326 αεροπορικές επιθέσεις, στις οποίες χτυπήθηκαν και 2.000 μαχητές του ΕΛΑΣ και των άλλων οργανώσεων του ΕΑΜ.

Πάμε, λοιπόν, στο γράμμα. 23 Δεκέμβρη 1944, «Daily Worker», σελίδα 2:

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ!

Μια ουρά για την επέτειο της 28ης Οκτώμβρη

Το "τέλος του πολέμου" στην Αθήνα

-Γιατί στην Ελλάδα γιορτάζουμε την αρχή και όχι το τέλος του πολέμου (όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος);

Οι λόγοι είναι πολλοί, και όλοι άμεσου “εθνικού” ενδιαφέροντος.

Μια εθνική επέτειος στις 9 Μάη (επίσημη μέρα λήξης του Β'ΠΠ) θα θύμιζε όχι μόνον το ποιοί μπήκαν στο Βερολίνο, αλλά και πως οι Σοβιετικοί ήταν οι σύμμαχοι μας που πλήρωσαν τον μεγαλύτερο φόρο αίματος κατά την διάρκεια του πολέμου. Υπενθυμήσεις ενοχλητικότατες αμφότερες για το ελληνικό μεταπολεμικό κράτος.

Θα μπορούσε βέβαια να είναι η μέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας (κατά το παράδειγμα των Γάλλων). Όμως την ελληνική σημαία στην ακρόπολη, την ύψωσε μετά 1.264 μέρες φασιστικής κατοχής, άγημα του ...ΕΛΑΣ. Αυτό και αν δεν ήθελε να το θυμάται κανείς από το ελληνικό κράτος.

Πολύ περισσότερο που αμέσως μετά ακολούθησε η “συμμαχική” εγγλέζικη εισβολή σε μια χώρα που δεν υπήρχε γερμανός ούτε για δείγμα...

Έπειτα, στην Ελλάδα ο πόλεμος δεν τελείωσε πρακτικά παρά μόνο το 1949.

Εθνικοί ήρωες της Πολωνίας έγιναν οι συνεργάτες των ναζί και δολοφόνοι των Εβραίων

Συντάκτης: Sergey Shirokolobov

Γιορτάζοντας την 75η επέτειο από το σχηματισμό
της Ταξιαρχίας Σβιτιόκτζησκι

Στη Βαρσοβία, στις 11 Αυγούστου, υπό την αιγίδα του Προέδρου της Πολωνίας, Άντρζεϊ Ντούντα, έλαβε χώρα ο επίσημος εορτασμός της 75ης επετείου από τη δημιουργία της Ταξιαρχίας της Ετνιετοκραζίας, ενός σχηματισμού που συνεργάστηκε με τους Ναζί και συμμετείχε στις δολοφονίες των Εβραίων. Η Πολωνία ακολουθεί την ίδια πορεία με την Ουκρανία και τις χώρες της Βαλτικής, όπου οι συνεργάτες των ναζί και οι τοπικοί άνδρες των SS γίνονται σταδιακά οι κύριοι εθνικοί ήρωες.

Η εκδήλωση με την ευκαιρία της 75ης επετείου από τη δημιουργία της Ταξιαρχίας της Οκβιετορτζσκι καλύφθηκε ευρέως από φιλοκυβερνητικά και κρατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και συγκέντρωσε αντιπροσωπευτική σύνθεση των συμμετεχόντων, όπως η αντιπρόεδρος του κοινοβουλίου Malgozhata Gosevskaya, ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Εθνικής Μνήμης Yaroslav Sharek, οι βουλευτές του κοινοβουλίου Andrzej Melyak και Robert Vinnitsky. Ο Πρόεδρος Άντρζεϊ Ντούντα δεν ήταν παρών στις εορταστικές εκδηλώσεις, αλλά τους απένειμε φόρο τιμής.

Σύμφωνα με την τρέχουσα επίσημη ιστορική αφήγηση που διανέμεται από το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης, η ταξιαρχία Σβιιέτορτζιζικα αγωνίστηκε για την ελευθερία της πατρίδας και πολέμησε εξίσου με τους Ναζί, τους κομμουνιστές. Εντούτοις, όλοι στη χώρα δεν συμμερίζονται αυτή την άποψη, πιστεύοντας ότι αυτή η σχηματοποίηση έχει κηλιδωθεί από τη συνεργασία με τους Ναζί και έλαβε μέρος στις δολοφονίες των Εβραίων.
Ο εορτασμός των συνεργατών των ναζί και ιδιαίτερα ο φόρος τιμής του Προέδρου Άντρζεϊ Ντούντα, ήταν αναμφίβολα παράταιρη στην Πολωνία και προκάλεσε την οργή μέρους της πολωνικής κοινωνίας.

Έτσι, ο ραβίνος της Πολωνίας Michael Schudrich αρνήθηκε να παραστεί στην τελετή, όσον αφορά την πρόσκληση όχι μόνο ως προσωπική προσβολή, αλλά και ως βεβήλωση «της μνήμης όλων των Πολωνών πολιτών που πέθαναν στον αγώνα κατά της Γερμανίας».
Οι απόγονοι των αξιωματικών του στρατού της Κραϊόβα απευθύνθηκαν στον Άντρζεϊ Ντούντα, στον οποίο η επιστολή τους υπενθύμισε τα γεγονότα της συνεργασίας της μονάδας με τους Γερμανούς κατακτητές και εξέφρασε την αγανάκτησή τους για την υποστήριξη των εορτασμών από τον Πολωνό πρόεδρο.

-Το μέλλον δεν μπορεί να απαγορευτεί!

Με πρωτοβουλία της ΚΝΕ, 28 Οργανώσεις Νεολαίας, που παίρνουν μέρος στις εκδηλώσεις του 45ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», έχουν υπογράψει έως τώρα κοινό ψήφισμα καταδίκης της νέας αντικομμουνιστικής επίθεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εκδηλώθηκε με το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό κοινό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου.

Στο ψήφισμα των Νεολαιών σημειώνεται, μεταξύ άλλων, η καταδίκη στο κείμενο αυτό γιατί: 

«Προωθεί την ταύτιση του κομμουνισμού με τον φασισμό, στην πραγματικότητα αθωώνοντας τους φασίστες και τη δράση τους.

Φτάνει στο σημείο να διαστρεβλώσει την Ιστορία, σε σημείο που να χαρακτηρίσει τη Σοβιετική Ένωση και τον Κόκκινο Στρατό, οι οποίοι έδωσαν πάνω από 20 εκατομμύρια νεκρούς στην πάλη για τη συντριβή του ναζισμού, "ως σύμμαχο και συνεργάτη της ναζιστικής Γερμανίας"».

Και καταλήγουν: "Το μέλλον δεν μπορεί να απαγορευτεί! Το μέλλον της νεολαίας είναι ο Σοσιαλισμός!"

• Όσα ψηφίσματα και αποφάσεις και να πάρει η Ευρωπαϊκή Ένωση είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε τους εφιάλτες τους πραγματικότητα.
• Ο αντικομμουνισμός και η παραχάραξη της Ιστορίας δεν θα περάσουν! Η ιστορική αλήθεια θα διαλύσει τα ψέματα και τις προβοκάτσιες».

Οι Οργανώσεις που υπογράφουν είναι:

Ντελίριο ωμού αντικομμουνισμού και άθλια παραχάραξη της Ιστορίας

Σε νέα επίπεδα εκτοξεύουν τον αντικομμουνισμό τα κατάπτυστα ψηφίσματα που κατατέθηκαν προχτές στο Ευρωκοινοβούλιο από τις ομάδες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών, των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (CR) και των Φιλελευθέρων (Renew Europe), ζητώντας με αφορμή την επέτειο από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και με το βλέμμα στραμμένο στο σήμερα και το αύριο ακόμα πιο σκληρά αντικομμουνιστικά μέτρα, απαγόρευση των κομμουνιστικών συμβόλων και μέτρα καταστολής κατά των Κομμουνιστικών Κομμάτων, που χαρακτηρίζουν εγκληματικές οργανώσεις!

Η ευρωκοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ, αντιδρώντας άμεσα με επιστολή της προς τους Έλληνες και Κύπριους ευρωβουλευτές, τους καλεί να καταδικάσουν και να καταψηφίσουν τα άθλια αυτά ψηφίσματα.

Χαρακτηριστικό του περιεχομένου των εν λόγω ψηφισμάτων με τον τίτλο: «Για τη σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης» είναι εκείνο που υπογράφεται από ομάδα ευρωβουλευτών του ΕΛΚ, με το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ ζητάνε να καταδικαστούν η Σοβιετική Ένωση και ο Κόκκινος Στρατός που συνέτριψαν τις ναζιστικές ορδές -το πιο γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού- ως… συνεργάτες των ναζί!

Συμφωνία του Μονάχου: Όλα τα μωρά στην πίστα....

Αποθρασυμένοι απ’ την αντικομμουνιστική εκστρατεία της ΕΕ, με «έμπνευση» από αντίστοιχα κείμενα, όπως τη Διακήρυξη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου – μνημείο αντικομμουνισμού που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Μάη και μιλάει για «σιδηρούν παραπέτασμα», και συνολικά από τον αντικομμουνισμό, που αποτελεί επίσημη ιδεολογία της ιμπεριαλιστικής ένωσης, οι συγγραφείς του ψηφίσματος με αφορμή την 80ή επέτειο από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναμασούν το σάπιο κατασκεύασμα της ταύτισης κομμουνισμού – φασισμού και τα περί «ανάγκης διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων», τα περί «θυμάτων του σταλινισμού και του ναζισμού».

Αναπαράγουν την πολυκαιρισμένη προβοκάτσια που σχετίζεται με το Σύμφωνο «Μόλοτοφ – Ρίμπεντροπ», που τάχα «διαίρεσε την Ευρώπη και τα εδάφη ανεξάρτητων κρατών σε σφαίρες επιρροής των δύο ολοκληρωτικών καθεστώτων» και «άνοιξε το δρόμο για την εκδήλωση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», και όλα τα υπόλοιπα που επιστρατεύουν οι ιμπεριαλιστές, για να κρύψουν τις κολιγιές τους με τους ναζιστές, όπως π.χ. τη Συμφωνία του Μονάχου που είχε προηγηθεί, όσο και τους ευσεβείς πόθους τους να στρέψουν μια ώρα αρχύτερα τη ναζιστική Γερμανία απέναντι στη Σοβιετική Ένωση.

Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ: Άκου (κρυφο)φασιστάκο #3

Συνέχεια από το προηγούμενο

Η ΕΣΣΔ στον πόλεμο
     

 Ο,τι και να κάνουν, όμως, η Ιστορία έχει γραφτεί με τρόπο που θα στοιχειώνει για πάντα. Και έχει γραφτεί με το κόκκινο του αίματος. Με το χρώμα του δίκιου και της αλήθειας. Η Ιστορία γράφτηκε από το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο. Με αυτό το «μελάνι» γράφτηκε η Ιστορία στην αναμέτρηση του ανθρώπου με το τέρας και με το έγκλημα. Με την απανθρωπιά και την κτηνωδία.
Ήταν 9η Μάη 1945. Ήταν η ημέρα που η σημαία που ήδη κυμάτιζε στο Ράιχσταγκ, η σημαία του στρατού των εργατών, των αγροτών, των κολασμένων της γης, επέφερε το οριστικό πλήγμα στο φίδι του ναζισμού.  
Ήταν 9 Μάη του 1945, ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, που η ναζιστική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της.
Αυτό το πανανθρώπινο επίτευγμα σφραγίστηκε με το ίδιο εκείνο κόκκινο χρώμα που δέσποζε στα οδοφράγματα της Παρισινής Κομμούνας. Με το χρώμα το βγαλμένο από το ηφαίστειο της ελπίδας που εξερράγη τον Οκτώβρη του 1917 στην Πετρούπολη.
Σε αυτή η Νίκη – σταθμό, που κατορθώθηκε με τις ανείπωτες θυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, χωρίς προηγούμενο υπήρξε η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού.

• Σ’ ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κόκκινος Στρατός έδωσε ενάντια στον ναζισμό αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα.
• Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 540 νεκρούς. Κάθε μέρα 13.000 νεκρούς.
• Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία θρήνησε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της.
• Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες με τον ανθό του σοβιετικού λαού να φράζει με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη.
• Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ’ αυτό που κατέβαλαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.
• Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη στο έδαφος της ΕΣΣΔ από τους ναζί.

    Έτσι γράφτηκε η Ιστορία. Αυτά πρόσφεραν οι κομμουνιστές στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η «σχέση» του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: «Σχέσεις» που το έχουμε τονίσει και θα το επαναλάβουμε: Τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα!
    Η Ιστορία γράφτηκε:
    Την πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού την έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.
    Όσοι μιλούν για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τη σκοπιά του παραχαράκτη και του πλαστογράφου, είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε το «μπόι» που έχει το ψέμα τους.
    Η Ιστορία γράφτηκε: Παρόντες, πρωτομάρτυρες, αιμοδότες, στρατιώτες στην πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από τις ερήμους της Μέσης Ανατολής μέχρι τις γραμμές των οριζόντων σε Βορρά και Νότο, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο, ήταν οι κομμουνιστές.
    Πόσο γελοίοι είναι οι πλαστογράφοι, αν νομίζουν ότι αυτή η εποποιία μπορεί να λασπολογηθεί ή να λησμονηθεί…
     Είναι εδώ, στην Ελλάδα των 700.000 θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας, που αυτή η αλήθεια δεν θα πάψει ποτέ να περνάει μέσα:

Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ: Άκου (κρυφο)φασιστάκο #2

Συνέχεια από το προηγούμενο:

Τι δεν λένε οι τυφλοπόντικες: Ότι υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική επέτειο καταδίκης του ναζισμού και όσων τροφοδοτούν, συναλλάσσονται και ανοίγουν το δρόμο στους ολοκληρωτισμούς. Είναι η 30ή του Σεπτέμβρη.

 

Είναι η ημέρα (30 Σεπτέμβρη 1938 – ένα χρόνο πριν το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ), που στο Μόναχο, οι Χίτλερ και Μουσολίνι υπέγραψαν μαζί με τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, το ομώνυμο «σύμφωνο του Μονάχου», με το οποίο οι «δημοκρατίες της Δύσης», στο πλαίσιο του «κατευνασμού» του φασισμού, έδιναν το πράσινο φως στο ναζισμό να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία, να την διαμελίσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον όλεθρο και οδηγώντας την ανθρωπότητα στην τραγωδία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

    Ήταν η 30η Σεπτέμβρη 1938 που η ιμπεριαλιστική συμφωνία του Μονάχου αποτέλεσε την κορύφωση της πολιτικής της ενθάρρυνσης των επιδρομέων. Οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, με την προτροπή της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ικανοποίησαν όλες τις απαιτήσεις του Χίτλερ, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
    Αυτή, βέβαια, η ημερομηνία απουσιάζει από τα αντικομμουνιστικά ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου, από τις αποφάσεις της ΕΕ και από τα άρθρα των «Μένουμε Ευρώπη»– σμπίρων της. Πολύ λογικό για μια ΕΕ των Σαλβίνι, της Λεπέν και της ακροδεξιάς, για μια ΕΕ που – επί ελληνικής προεδρίας – υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με τους ναζί της Ουκρανίας. Πολύ λογικό, επίσης για τους ασπάλακες γραφιάδες της που δίνουν νόημα στους στίχους του Βάρναλη: «…της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»!
      Άλλωστε αν η ΕΕ, το Ευρωκοινοβούλιο και οι κάθε λογής «φιλελεύθεροι» και «σοσιαλιστές» γκαιμπελίσκοι που τους ξεσκονίζουν νοιάζονταν για τη «δημοκρατία», αν είχαν ή έχουν ειλικρινή επιδίωξη να καταγγείλουν το ναζισμό και όχι να συκοφαντούν τον κομμουνισμό (όπως πραγματικά τους ενδιαφέρει), τότε θα είχαν να δείξουν έστω και μία ανακοίνωση, έστω μία διαμαρτυρία ή έστω μία καταγγελία τους για το γεγονός ότι σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία και μια σειρά ακόμα χώρες της ΕΕ στήνονται μνημεία υπέρ των Ες – Ες και «τιμούνται» συνεργάτες των Γερμανών, την ώρα που σε αυτές και άλλες χώρες (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ.) η μαρξιστική – λενινιστική ιδεολογία έχει κηρυχτεί «παράνομη» (!) από τα δικαστήρια και οι κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες τελούν σε καθεστώς παρανομίας.

***

       Σημείωση 1η: Στην Ελλάδα της Κατοχής, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι γερμανοντυμένοι, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες δεν ήταν κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές, μαζί με τους άλλους αριστερούς και δημοκράτες ήταν στα βουνά και πολεμούσαν το ναζισμό. Τα θρασίμια του εγχώριου αντικομμουνισμού, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις τους που κάνουν τεμενάδες στην ΕΕ, που ψηφίζουν υπέρ της ναζιστοκρατούμενης Ουκρανίας τις κυρώσεις της ΕΕ ενάντια στη Ρωσία, προφανώς γνωρίζουν ποιας ιδεολογίας και ποιας πολιτικής μήτρας εκτρώματα ήταν οι γερμανοτσολιάδες.
    Σημείωση 2η: Για το τι συμβαίνει στις Βαλτικές χώρες (π.χ Εσθονία) αναφερθήκαμε ήδη.  Στην, δε, Ουκρανία,  ό,τι θυμίζει Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κατά των ναζί διώκεται. Στο Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, κάθε χρόνο, μια συγκεκριμένη μέρα, οι αστυνόμοι και οι παρακρατικοί έχουν πολλή δουλειά. Είναι η μέρα της επετείου της απελευθέρωσης της πόλης από τους ναζί. Κατά σατανική ειρωνεία της Ιστορίας ήταν 23 Αυγούστου του 1943 όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε την πόλη από τους χιτλερικούς. Και ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμού της Ουκρανίας, που ξεχύνεται με κόκκινες σημαίες στους δρόμους για να τιμήσει την ημέρα, αυτό δεν το ξεχνά. Όμως τέτοιες «μνήμες» στην Ουκρανία των φασιστών, σήμερα δεν επιτρέπονται. Αυτή την Ουκρανία, την λατρεμένη στη ΕΕ, μετά τον υπουργό του Σαμαρά, τον Βενιζέλο, το 2014, την επισκέφθηκε και ο πρωθυπουργός Τσίπρας το 2017…  

Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ: Άκου (κρυφο)φασιστάκο #1

Παρατήρηση 1^η: Ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της καπιταλιστικής αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Ειδικά, δε, σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, ο φασισμός γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.
    Παρατήρηση 2^η: Ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης ορίζονται και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να τσακίσει τις αντιστάσεις ή για να ξεστρατίσει την οργή που προκαλεί η πολιτική της, με την οποία μετακυλύει τα βάρη της κρίσης στο λαό, ο φασισμός αξιοποιείται είτε ως επικουρικός παρακρατικός μηχανισμός της εξουσίας της, είτε ακόμα και ως επίσημη μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της.

• Αυτό συνέβη το 1919 στην Ιταλία όταν ο μεγιστάνας Ανιέλι έπαιρνε από το χεράκι τον Μουσολίνι και τον παρουσίαζε στους βιομηχάνους, στην έδρα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ιταλίας, ως τον πιστότερο υπηρέτη της τάξης τους.
• Αυτό συνέβη όταν συγκροτούνταν τάγματα εφόδου χρηματοδοτούμενα από εργοστασιάρχες και  χτυπούσαν εργάτες και απεργίες, όπως γινόταν το 1920 στην Ιταλία από τους μελανοχίτωνες.
• Αυτό συνέβη όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε έπαιρνε  υπό την αγκάλη του τον «Ντούτσε» και τον διόριζε πρωθυπουργό το 1922.
• Αυτό συνέβη στη Γερμανία με τον Χίτλερ να κάνει πραξικόπημα το 1923 και δέκα χρόνια αργότερα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι να τον διορίζουν καγκελάριο.

    Παρατήρηση 3^η: Ο φασισμός είναι – μεταξύ άλλων – η μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεων της ολιγαρχίας που, πίσω από το «φιλολαϊκό» προσωπείο που χρησιμοποιεί για να αποκτήσει κοινωνική βάση, εκείνο που πραγματικά εγγυάται μέσα από την θηριωδία και την κτηνωδία των μεθόδων της είναι ότι τίθεται «το  κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου», όπως ακριβώς το υποσχέθηκε ο Χίτλερ στη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ το 1933.

Mάριο Σολίνας - Ένας Ιταλός αντιφασίστας

Ανάμεσα στους δεκάδες Ιταλούς αντιφασίστες που εντάχθηκαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, το όνομα Μάριο Σολίνας φέρει μια ξεχωριστή αίγλη, όχι γιατί είναι το όνομα κάποιου Ιταλού μαχητή ή μάλλον παρτιζάνου του ΕΛΑΣ, αλλά γιατί με τη σιωπηλή και αποτελεσματική δράση του, ο Μάριο Σολίνας έσωσε δεκάδες ζωές πατριωτών και απλών πολιτών από τα εκτελεστικά αποσπάσματα των κατακτητών. Αθόρυβα, αποφασιστικά και κυρίως αποτελεσματικά, ο Μάριο Σολίνας έδρασε στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας και το 1944, αποχώρησε χωρίς στεφάνια, δόξα και παράσημα για την πατρίδα του.

Μιλώντας για την Εθνική Αντίσταση του Αγρινίου, θυμάται κανείς, και δικαίως, τη Μαρία Δημάδη, τον καπετάν Επαμεινώνδα και άλλους πολλούς ήρωες του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Λίγοι όμως θυμούνται τον Ιταλό Μάριο Σολίνας. Ίσως γιατί τόσο αποτελεσματικά αθόρυβη υπήρξε η δράση του, που ακόμα τη σκεπάζει ένα πέπλο μυστηρίου.
Ο Μάριο Σολίνας γεννήθηκε στο Κάλιαρι της Σαρδηνίας το 1902. Υπήρξε εξαιρετικός δικηγόρος και συγγραφέας αρκετών νομικών συγγραμμάτων. Έχαιρε βαθιάς εκτίμησης στους νομικούς κύκλους της Ιταλίας του Μεσοπολέμου και σύντομα αναδείχθηκε στη θέση του πρώτου εισαγγελέα του Τορίνο. Στα χρόνια της Κατοχής, ο Σολίνας, ένας καλοκάγαθος και ήπιος άνθρωπος στάλθηκε από την ιταλική κυβέρνηση του Μουσολίνι να υπηρετήσει, με το βαθμό του βασιλικού επιτρόπου, στο Στρατοδικείο του Αγρινίου, φέροντας το βαθμό του υποστράτηγου, αν και ποτέ δεν είχε γίνει μέλος του φασιστικού κόμματος.

Στάλιν vs Χίτλερ (Κόμικ)

Ένα κόμικ του Αλεξέι Λιπάτωφ με τους Χίτλερ και Στάλιν να μάχονται σε στυλ υπερηρώων της Μάρβελ.
Δυστυχώς η πρωτότυπη ρώσικη ιστοσελίδα με τις περισσότερες πληροφορίες έχει πλέον πέσει, οπότε οι περισσότερες πληροφορίες που μπόρεσα να ανακτήσω (μαζί με κάποιες σημειώσεις για τους διαλόγους) είναι από εδώ.

Αφού κάναμε απόδοση των διαλόγων στα ελληνικά και relettering, το παρουσιάζουμε σαν την συμβολή μας στην σταλινολογία (θα τους στοιχειώνει πολλά χρόνια η μνήμη του φαίνεται) των ημερών.
Υ.Γ.
Άμα φιλοτιμηθώ κάποια στιγμή μπορεί να του προσθέσω και χρώμα, αλλά αυτή είναι μια δουλειά που απαιτεί αρκετό χρόνο...😁

Στάλιν vs Χίτλερ (Κόμικ) by Trash_200 on Scribd

Επιχείρηση αναγόρευσης του σοσιαλισμού σε έγκλημα

Ανίερη παραχάραξη της Ιστορίας και προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με το φασισμό

H ένταση της χυδαίας αντικομμουνιστικής εκστρατείας που επιχειρούν οι κυρίαρχοι κύκλοι έχει ως κύριο στόχο τη συκοφάντηση του σοσιαλισμού, την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας και την ταύτιση του κομμουνισμού με το φασισμό. Οι τόνοι λάσπης και τα ασύστολα ψεύδη εντείνονται εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης για ευνόητους λόγους.

Η κρίση βγάζει στο προσκήνιο τα αδιέξοδα του βάρβαρου καπιταλισμού και γι’ αυτό είναι αναγκαία η όξυνση της αντικομμουνιστικής επίθεσης. Η ολομέτωπη επίθεση ενάντια στα λαϊκά δικαιώματα ενισχύεται με την επίθεση δηλητηριασμού συνειδήσεων ενάντια στο ταξικό κίνημα και την προοπτική της μόνης εναλλακτικής λύσης, του σοσιαλισμού.

Κάθε 23η Αυγούστου, οι διάφοροι απολογητές του συστήματος χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα «θύματα του κομμουνισμού», αφού επέλεξαν να καθιερώσουν τη συγκεκριμένη μέρα ως δήθεν «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων», ταυτίζοντας προκλητικά το σοσιαλισμό με το χιτλεροφασισμό. Μοναδικός τους στόχος είναι να αναγορεύσουν βήμα με βήμα σε έγκλημα το σοσιαλισμό-κομμουνισμό και την ίδια την ταξική πάλη.

Βήμα-βήμα το χτίσιμο της υστερίας

Με αξιοποίηση τόσο του Συμβουλίου της Ευρώπης όσο και της ΕΕ, οι κυρίαρχοι κύκλοι εξυπηρετώντας πάντοτε τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου έχουν εντατικοποιήσει τα τελευταία χρόνια την αντικομμουνιστική υστερία. Συκοφαντούν τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, ποινικοποιούν σύμβολα και κόμματα, επιχειρούν να ποινικοποιήσουν ακόμα και την άρνηση της δικής τους παραχάραξης για «εγκλήματα του κομμουνισμού», διαστρεβλώνουν ασύστολα την ιστορία με κάθε τρόπο, χρηματοδοτούν διάφορα προπαγανδιστικά προγράμματα (ινστιτούτα, μουσεία «τρόμου» κ.τ.λ.) και περνούν σειρά αντικομμουνιστικών νομοθεσιών. Την ίδια ώρα που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αποδίδουν τιμές σε δωσίλογους συνεργάτες των κατοχικών ναζιστικών στρατευμάτων…

Την ίδια ώρα που απροκάλυπτα στήριζαν ναζιστές στις πραξικοπηματικές ανατροπές στην Ουκρανία, ενώ στο εσωτερικό έχυναν κροκοδείλια δάκρυα για την άνοδο της ακροδεξιάς! Το εναρκτήριο λάκτισμα της αντικομμουνιστικής υστερίας, με τη μορφή που έχει σήμερα, δόθηκε από το ΣτΕ με την ψήφιση το 2006 του «Αντικομμουνιστικού Μνημονίου». Άλλος σταθμός ήταν το ψήφισμα που υιοθέτησε στις 2 του Απρίλη του 2009, το Ευρωκοινοβούλιο, εξισώνοντας βάναυσα το σοσιαλισμό με το χιτλεροφασισμό και καθιερώνοντας την 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων».

Η 23η Αυγούστου επιλέχθηκε με αφορμή το Σύμφωνο Μη Επίθεσης των Ρίμπεντροπ Μολότωφ, που υπεγράφη στις 23/8/1939 και αξιοποιήθηκε από την ΕΣΣΔ για να προετοιμαστεί για την επίθεση επί της ναζιστικής Γερμανίας.

Μέτρο αυτοάμυνας της ΕΣΣΔ το σύμφωνο Ρίμπεντροπ Μολότωφ

Ωστόσο, δεν αναφέρουν ότι πριν η ΕΣΣΔ είχε επιδιώξει συνεννόηση με τη Βρετανία και τη Γαλλία, οι οποίες είχαν αρνηθεί τη συνεργασία, αποκρύπτοντας παράλληλα ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ενεργούσαν προς την κατεύθυνση ενός πολέμου με στόχο την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας. Ούτε φυσικά «θυμούνται» το Σύμφωνο του Μονάχου που υπέγραψαν Βρετανία και Γαλλία με τη ναζιστική Γερμανία και τη φασιστική Ιταλία.

Αυτή είναι η σημαία μας!

Ήταν Γενάρης του 1927 όταν ο υψηλός προσκεκλημένος έφτανε στη Ρώμη και απευθυνόταν στον Μουσολίνι με τα παρακάτω λόγια:

«…Το κίνημά σας πρόσφερε υπηρεσία σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο μεγάλος φόβος που διακατείχε τον δημοκρατικό ηγέτη ή ηγέτη της εργατικής τάξης ήταν η πιθανότητα να υπονομευτεί ή να υπερθεματιστεί από κάποιον πιο ακραίο από αυτόν. Φαίνεται ότι μια συνεχής μετακίνηση προς τα αριστερά, ένα είδος αναπόφευκτης διολίσθησης στην άβυσσο, ήταν το χαρακτηριστικό όλων των επαναστάσεων.

Η Ιταλία έδειξε ότι υπάρχει ένας τρόπος να παλέψεις τις ανατρεπτικές δυνάμεις, ένας τρόπος που μπορεί να κινητοποιήσει την πλειοψηφία του κόσμου, η οποία κατάλληλα καθοδηγούμενη, μπορεί να εκτιμήσει και να θελήσει να υπερασπίσει την τιμή και τη σταθερότητα των πολιτισμένων κοινωνιών.

Η Ιταλία παρείχε το απαραίτητο αντίδοτο στο ρώσικο δηλητήριο. Από δω και στο εξής, κανένα μεγάλο έθνος δεν θα μείνει χωρίς το έσχατο μέσο προστασίας απέναντι στην ανάπτυξη καρκινωμάτων…

Αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν με όλη την καρδιά μαζί σας, από την αρχή μέχρι το τέλος, στη θριαμβευτική σας μάχη ενάντια στις βάρβαρες ορέξεις και τα πάθη του Λενινισμού.
___________
Το κίνημα σας έχει προσφέρει μια υπηρεσία σε όλο τον κόσμο. Έχει δώσει σε όλο τον κόσμο το απαραίτητο αντίδοτο στο Ρωσικό δηλητήριο...» (Tom Behan, “Arditi del Popolo: Η ιστορία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης”, εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο).

Ο ένθερμος οπαδός του Μουσολίνι, αυτός ο λάτρης του φασισμού, ο άνθρωπος που «με όλη του την καρδιά» τασσόταν στο πλευρό των μελανοχιτώνων έναντι των κομμουνιστών και της Σοβιετικής Ένωσης, δεν ήταν άλλος από τον Μέγα Θησαυροφύλακα. Ήταν ο υπουργός Οικονομικών εκείνη την εποχή της Βρετανίας. Ο… Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Ένα χρόνο μετά την κατάληψη από τους Ναζί της εξουσίας στη Γερμανία, τον Γενάρη του 1934, ένα χρόνο μετά την κατάληψη από τους Ναζί της εξουσίας στη Γερμανία, το καλοζωισμένο ακροατήριο χειροκροτούσε με ανυπόκριτο ενθουσιασμό τα παρακάτω λόγια:

Η Μάχη του Κουρσκ: «Πιο δυνατοί απ' την φωτιά, πιο γεροί από το μέταλλο»...

23 Αυγούστου 1943: Η αρχή του τέλους των ναζί

«Άραγε μπορούμε να ξεχάσουμε / Εγώ κι εσύ, το σαράντα τρία / Θυμάσαι, η Μάχη του Κουρσκ / Τότε φλεγόταν; / Και ο Σοβιετικός στρατιώτης / Περνώντας στην αθανασία / Ηταν πιο δυνατός απ’ τη φωτιά / Πιο γερός από το μέταλλο (…)» (σοβιετικό τραγούδι)

Στις 23 Αυγούστου του 1943 ολοκληρώθηκε η τρίτη και τελευταία φάση της μεγαλύτερης μάχης τεθωρακισμένων στη σύγχρονη ιστορία και της πλέον σημαντικής για τη νικηφόρα έκβαση, όχι μόνο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και του ίδιου του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου: Της Μάχης του Κουρσκ. Κράτησε περίπου 50 μέρες (4/7 – 23/8/1943) και συμμετείχαν συνολικά 4 εκατομμύρια στρατιώτες, περίπου 70.000 πυροβόλα και άλλος βαρύς οπλισμός, 13.000 άρματα και τεθωρακισμένα οχήματα, πάνω από 11.000 πολεμικά αεροπλάνα, που συγκρούστηκαν μέχρι θανάτου και ολοκληρωτικής καταστροφής σε ένα μέτωπο 550 χιλιομέτρων. Η φασιστική επιχείρηση είχε την κωδική ονομασία «Κάστρο», περισσότερο μάλλον για ψυχολογικούς παρά για συμβολικούς λόγους. Αντιθέτως, η επιχείρηση αντεπίθεσης του Κόκκινου Στρατού βαφτίστηκε «Κουτούζοφ» για άκρως προφανείς, συμβολικούς λόγους: Ο Κουτούζοφ ήταν ο Ρώσος στρατηγός που τσάκισε τη στρατιά του Ναπολέοντα.

Η νίκη στο Κουρσκ σήμανε την έξοδο του Κόκκινου Στρατού προς τον ποταμό Δνείπερο και τη ριζική μεταβολή όλου του πολέμου. Μετά το Κουρσκ, η φασιστική πολεμική μηχανή γυρνά ουσιαστικά σε κατάσταση άμυνας σε όλα τα μέτωπα.

«Πεθαίνω αλλά δεν παραδίνομαι»...

Στο Φρούριο του Μπρεστ γράφτηκε ο ματωμένος και ηρωικός πρόλογος της Αντιφασιστικής Νίκης

Στις 3:15 τα ξημερώματα της 22ας Ιούνη του 1941, πάνω από ένα παλιό φρούριο του 19ου αιώνα κοντά στην πόλη Μπρεστ, στα σύνορα της Σοβιετικής Λευκορωσίας με την Πολωνία, το οποίο είχε μετατραπεί σε στρατώνα που φιλοξενούσε και οικογένειες αξιωματικών του Κόκκινου Στρατού, ανοίγουν οι «πύλες» της «κόλασης»: Το βαρύ πυροβολικό των ναζί μετατρέπει την ήρεμη, καλοκαιρινή νύχτα σε πύρινη «μέρα» και σκορπά τον θάνατο.

Αλαφιασμένοι στρατιώτες και αξιωματικοί ξυπνούν, αρπάζουν τα όπλα και λαμβάνουν θέσεις μάχης όπως – όπως.

Στις 3:23, η 45η μεραρχία πεζικού της ισχυρής, καλολαδωμένης και επηρμένης – λόγω του μέχρι τότε αήτητου – φασιστικής πολεμικής μηχανής της «βέρμαχτ» ξεκινά την έφοδο, η οποία ήταν και η πρώτη της ναζιστικής επίθεσης στην ΕΣΣΔ, στο πλαίσιο της επιχείρησης με την γνωστή κωδική ονομασία «Μπαρμπαρόσα».

Η γερμανική διοίκηση ελπίζει ότι η ξαφνική επίθεση – το γνωστό στρατιωτικό δόγμα του blitzkrieg, του «κεραυνοβόλου πολέμου» – με το πυροβολικό, θα αποδιοργάνωνε τους υπερασπιστές του φρουρίου και θα έσπαγε την θέλησή τους να αντισταθούν στην έφοδο του πεζικού. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, το φρούριο θα έπεφτε μέχρι τις 12 το μεσημέρι.

Υπολόγισαν λάθος.

Παρά το ξαφνικό, ισχυρότατο χτύπημα που κατέστρεψε σημαντικό μέρος της οχύρωσης και σκότωσε πολλούς στρατιώτες και αξιωματικούς, οι μαχητές του Κόκκινου Στρατού επέδειξαν γενναιότητα και επιμονή, απρόσμενη για τους Γερμανούς, αν και η θέση των πρώτων ήταν σε απελπιστική κατάσταση από την πρώτη στιγμή.

Ελάχιστοι κατάφεραν να εγκαταλείψουν το φρούριο σύμφωνα με το σχέδιο το οποίο προέβλεπε ότι σε περίπτωση επίθεσης οι μονάδες του θα έπρεπε να πάρουν θέσεις μάχης περιμετρικά, αφού, το παλιό οχυρό ήταν ό,τι έπρεπε για στρατόπεδο, αλλά όχι για άμυνα. Αμέσως μετά, το φρούριο περικυκλώθηκε εντελώς.

9η Μάη!

Χτες (σ.σ. το κείμενο γράφτηκε την Πέμπτη 10 Μάη 2007) συμπληρώθηκαν 62 χρόνια από την 9η Μάη του 1945, όταν ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, η Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στην ουσία έφτανε στο τέρμα του. Ηδη η Κόκκινη Σημαία κυμάτιζε στο Ράιχσταγκ, συμβολίζοντας τη νίκη του Ανθρώπου εναντίον του φασισμού.

Η Αντιφασιστική Νίκη, με την άνευ όρων συνθηκολόγηση του ναζισμού, στην ουσία της ήταν επίτευγμα της ΕΣΣΔ και του Κόκκινου Στρατού.
Σ' ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα ο στρατός της ΕΣΣΔ έδωσε αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα. Κάθε λεπτό του πολέμου η Σοβιετική Ενωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς, κάθε ώρα 507 και κάθε μέρα 1.400! Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία είχε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της! Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες. Ο ανθός των κομμουνιστών έφραξε με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ' αυτό που δαπάνησαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.

Oι 200 ήρωες της Πρωτομαγιάς του 1944

Ήδη από το Φεβρουάριο του 1937 άρχισαν οι διώξεις των κομμουνιστών της Μεταξικής δικτατορίας στην Ελλάδα, το ξύλο, οι εκπαραθυρώσεις, το ρετσινόλαδο και κυρίως η συγκέντρωση των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών κατά της δικτατορίας στο φρούριο της Ακροναυπλίας, στις φυλακές της Κέρκυρας , σε μικρά νησιά του Αιγαίου και άλλα δικτατορικά κάτεργα.

Μετά από την συνθηκολόγηση της Ελλάδας τον Απρίλιο του 1941 έλαβε χώρα και η τυπική παράδοση των 600 κρατουμένων της Ακροναυπλίας στους κατακτητές. Από αυτούς οι 200 στάλθηκαν στα στρατόπεδα Κατούνας, Βόνιτσας και στο Λαζαρέτο Κέρκυρας. Άλλους 300 έστειλαν στο στρατόπεδο Λάρισας- Τρικάλων υπό ιταλική φρουρά. Από το στρατόπεδο της Λάρισας 54 εκτελέστηκαν για αντίποινα στο Κούρνοβο στις 6 Ιουνίου του 1943. Με την συνθηκολόγηση των Ιταλών στις 8 Σεπτέμβρη 1943 οι Γερμανοί μετέφεραν τους Ακροναυπλιώτες της Λάρισας στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου. Το μοναδικό καταγεγραμμένο και ιστορικά αναγνωρισμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Τρίτου Ράιχ στη χώρα μας.

Η γνωστή εκτέλεση των 200 κομμουνιστών την πρώτη Μαΐου του 1944 αφορμάται από το περιστατικό της εκτέλεσης του Γερμανού υποστράτηγου Κρεχ στους Μολάους Λακωνίας.

Στα τέλη Απριλίου 1944 μια διμοιρία του 8ού Συντάγματος του ΕΛΑΣ υπό τον ανθυπολοχαγό του Ελληνικού Στρατού, Μανώλη Σταθάκη επιτέθηκε κατά του διοικητή της 41ης Μεραρχίας Οχυρών και υποστράτηγου της ναζιστικής Γερμανίας Φράντς Κρεχ και της συνοδείας του στην περιοχή των Μολάων Λακωνίας, με αποτέλεσμα το θάνατο αυτού και μεγάλου μέρους της συνοδείας του.

Η κληρονομιά του ’40 για το μετέπειτα αντάρτικο

Ο Ελληνικός λαός που κλήθηκε να πολεμήσει τον φασιστικό Ιταλικό εισβολέα πήρε πολύτιμα μαθήματα από αυτή την περίοδο, που αποτέλεσαν σημαντική βάση για τον αγώνα που θα ακολουθούσε μες την κατοχή. Η στρατιωτική υποδομή που άφησε το μεταξικό καθεστώς (ιδιαίτερα όσον αφορά τις μεταφορές) ήταν ανεπαρκής, αλλά η μορφή που πήραν οι μάχες πάνω στα βουνά αναπλήρωσαν τις τεράστιες ελλείψεις οδηγώντας σε νίκες κατά του υπέρτερου Ιταλικού στρατού.

Η διάρθρωση του στρατού, επιλογές τις οποίες επέβαλε κυρίως ο χώρος, συγκροτούσε έναν επιπλέον χώρο ανάδειξης του συλλογικού. Η εμβάπτιση τους στην σκληρή, συλογική πολεμική περιπέτεια έφτιαχνε δεσμούς με σημαντικό αντίκτυπο. Ήταν ένα πολύμορφο εργαστήριο, προπαρασκευαστικό για την συνέχεια. Προπολεμικοί δεσμοί, ιεραρχίες, ανάγκες, προτεραιότητες έσπασαν μέσα σε αυτό το όλο και πιο επικίνδυνο περιβάλλον. "Από αυτούς τους πολεμικούς μήνες άρχιζε να κτίζεται η διαθεσιμότητα των πολλών για συμμετοχή στο ιστορικό γίγνεσθαι" αναφέρει ο Γ. Μαργαρίτης. "Αν θέλαμε να συνοψίσουμε, θα λέγαμε χωρίς δισταγμό ότι το πιο σημαντικό μάθημα αυτού του σχολείου των εμπειριών θα μπορούσε να ονομαστεί ο θάνατος, το τέλος του καθημερινού, του προβλέψιμου, του επαναλαμβανόμενου στην κλίμακα της ανθρώπινης ζωής."  Στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας βάθαιναν αυτές οι διεργασίες. Οι λεκάνες, οι στενές κοιλάδες που σχηματίζονται ανάμεσα στους θεόρατους ορεινούς όγκους αποτελούσαν μικρογραφίες κόσμων ολόκληρων. Η μορφολογία του εδάφους κατακερμάτιζε τον στρατό, δεν επέτρεπε μαζικές συγκεντρώσεις στρατιωτών αλλά μικρές, στενά δεμένες, μονάδες που επειχειρούσαν με ένα βαθμό πρωτοβουλίας και εφευρετικότητας. Εκεί που ολόκληρος στρατός πολεμούσε, τα δικαιώματα του στενού ανθρώπινου κύκλου, στα όρια της παρέας, της συντροφιάς, αναδεικνύονταν με τον πιο ισχυρό τρόπο.

Ο πόλεμος της Αλβανίας ήταν πόλεμος των μικρών μονάδων, των διμοιριών, των λόχων, σπανιότερα των ταγμάτων. Ο χώρος ευνοούσε τις σε τοπική κλίμακα συγκρούσεις, έκανε απαγορευτικές τις γενικές στρατηγικές κινήσεις αφήνοντας έκθετη την Ιταλική στρατιωτική λογική.

28 Οκτώβρη 1940: Το φασιστικό τελεσίγραφο και το «ΟΧΙ» του Μεταξά

Προπαγανδιστικά κωλόχαρτα των ναζί

Ο «ευαίσθητος πατριώτης» πρωθυπουργός που, δακρυσμένος, αναφώνησε «ΟΧΙ» στο τελεσίγραφο του Ιταλού πρεσβευτή Γκράτσι, το ξημέρωμα της 28 Οκτώβρη 1940, είναι ένα παραμύθι που διαπαιδαγώγησε γενιές Ελλήνων, πλαστογραφώντας την πραγματικότητα επειδή συγκρουόταν με τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού της. Όλες οι αστικές κυβερνήσεις από το 1940 και μετά εκμεταλλεύτηκαν ή ανέχτηκαν αυτό το παραμύθι, που ηρωοποιεί τον φασίστα δικτάτορα Μεταξά αποκρύπτοντας τον ρόλο που έπαιξε το φασιστικό καθεστώς της μεταξικής δικτατορίας στην υπεράσπιση των δεσμών της ντόπιας αστικής τάξης με το βρετανικό κεφάλαιο (συμφέροντα που ισοπεδώνουν «συναισθηματισμούς», ιδεολογικές συγγένειες και συμπάθειες…).

Ο λαός μας ήταν αυτός που όρθωσε το ανάστημά του ενάντια στην εισβολή του ιταλικού φασισμού και, στη συνέχεια, μετά την εισβολή και κατοχή από τους Γερμανούς, με μπροστάρη καθοδηγητή αλλά και κύριο αιμοδότη το ΚΚΕ, οργάνωσε την ένδοξη Αντίστασή του από τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, όταν μεγάλο τμήμα του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης παρέδιδε τα κλειδιά της χώρας στον καταχτητή δηλώνοντας πίστη και υποταγή, είτε εγκατέλειπε την Ελλάδα για να κάνει «αντίσταση» στη Μέση Ανατολή.

Πηγή: Μηχανή του χρόνου

«Ο Έλληνας δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς μόλις έχει κλείσει ένα μήνα στην εξουσία μετά το πραξικόπημα του Αυγούστου του 1936 και φωτο- γραφίζεται μαζί με τον πανίσχυρο Γερμανό Υπουργό Προπαγάνδας του Χίτλερ, τον περιβόητο Γιόζεφ Γκαίμπελς στη βεράντα του Ναυτικού Ομίλου με φόντο το Μικρολίμανο και την Καστέλα. Το «περιχαρές» κάδρο έχει φροντίσει ο προσωπικός φωτογράφος του Χίτλερ, Χάιντριχ Χόφμαν που βρέθηκε στην αποστολή για να ενισχύσει το προφίλ του αδίστακτου υπουργού της ναζιστικής Γερμανίας…»

Ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος, επικαλούμενος τη μαρτυρία του Ιταλού πρεσβευτή Γκράτσι και μαρτυρίες πολιτικών της εποχής, εξιστορεί τι συνέβη το ξημέρωμα της 28 Οκτώβρη του 1940 στο σπίτι του δικτάτορα Μεταξά. Το παρακάτω κείμενό του συντελεί στην κατάρριψη του μύθου του «ΟΧΙ» που στήθηκε από το καθεστώς της τεταρτοαυγουστιανής δικτατορίας, υιοθετήθηκε από απλούς συντηρητικούς ανθρώπους μέχρι τους συνεργάτες των καταχτητών και τους δοσίλογους και αναπαράγεται μέχρι τις μέρες μας από τους σύγχρονους πολιτικούς απογόνους τους, με προεξάρχοντες τους φασίστες νεοναζήδες της χρυσής αυγής.

Το κείμενο του Γ. Κορδάτου δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη, πέντε χρόνια μετά, στο φύλλο της Κυριακής 28 Οκτώβρη του 1945.

Το φασιστικό τελεσίγραφο και το «ΟΧΙ» του Μεταξά

Η ταινία της εβδομάδας: Σιδηρούς Σταυρός

Σιδηρούς Σταυρός (πρωτότυπος τίτλος Cross of Iron) είναι ο τίτλος πολεμικού κινηματογραφικού έργου του σκηνοθέτη Σαμ Πέκινπα με πρωταγωνιστές τους Τζέιμς Κόμπερν, Τζέιμς Μέησον, Μαξιμίλιαν Σελλ και Ντέιβιντ Γουόρνερ. Βασίζεται στο μυθιστόρημα Steiner - Das geduldige Fleisch του Βίλλυ Χάινριχ.

• 1 Πλοκή
  • 1.1 Η οπισθοχώρηση της Βέρμαχτ
  • 1.2 Ο λοχαγός Στράνσκυ αναλαμβάνει
  • 1.3 Η ομολογία της ομοφυλοφιλίας
  • 1.4 Η ψευδής δήλωση
  • 1.5 Ανάρρωση και έρωτας
  • 1.6 Το τέλος
• 2 Βραβεία
• 3 Βιβλιογραφία

Πηγή: wikipedia 

Κατά το τέλος της άνοιξης του '44 φτάνει στο Ρωσικό μέτωπο ένας ναζί λοχίας, αριστοκράτης στην καταγωγή, που επιδιώκει πριν καταρρεύσει το Γ' Ράιχ να πάρει το σιδηρό σταυρό. Θα έρθει σε σύγκρουση όμως με έναν παλαίμαχο λοχία της πρώτης γραμμής. Μέσα απο τη σύγκρουση αυτών των δύο προσώπων παρακολουθούμε ολη την ιδεολογική παρακμή και σήψη του ναζισμού .

Πηγή: Αθηνόραμα