Δημοκρατία και… «δημοκρατία»

Του Δημήτρη Τσιμούρα


Δε δέχονται μύγα στο σπαθί τους! Δε σ’ αφήνουν εσένα, που σε οδηγούν στην πείνα και τη δυστυχία, την εξαθλίωση και τον αφανισμό, ούτε για μια στιγμή να τους αμφισβητήσεις. Το οπλοστάσιο τους είναι πάντα έτοιμο να καταπνίξει όχι μόνο κάθε μορφή αντίστασης αλλά ακόμη και τη σκέψη για αντίσταση.

Το ψέμα, οι προβοκάτσιες, η βία, η τρομοκρατία, η υποκρισία, η διαστρέβλωση γεγονότων, ακόμη και οι επικλήσεις, από τη μεριά τους, θετικά φορτισμένων εννοιών, όπως αυτών της δημοκρατίας και της ελευθερίας, είναι κάποια από τα όπλα, που ανάλογα κατά περίπτωση χρησιμοποιούν.

Άστραψαν και βρόντηξαν την εβδομάδα που πέρασε «κοινωνικοί εταίροι», Κυβέρνηση, ΜΜΕ, γιατί, ύστερα από τη δυναμική παρέμβαση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, διεκόπη ο… «κοινωνικός τους διάλογος»! Γιατί δεν αφέθηκε η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ να παραδώσει… δημοκρατικά –και τυπικά- ακόμη και τα τελευταία ψήγματα δικαιωμάτων και κατακτήσεων, που απέμειναν στους εργαζόμενους! «Παραβιάστηκε», σύμφωνα με την εκτίμησή τους, «κατάφορα η θεμελιώδης αρχή της… δημοκρατίας»! Βέβαια γι αυτούς δεν είχε καμιά σημασία που η ΓΣΕΕ… «εκπροσωπούσε» τους εργαζόμενους, όσο και η κυβέρνηση τον Ελληνικό Λαό, ούτε βέβαια τι επρόκειτο αυτή να υπογράψει!

« Πατρίδα… σερβιτόρα;»

Του Δημήτρη Τσιμούρα

Είναι γεγονός ότι σήμερα τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει, όσο ποτέ άλλοτε, για το πού οδηγούμαστε. Αυτήν τη στιγμή οι «αντλίες» της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της, σε πλήρη λειτουργία, μεταγγίζουν με ταχείς ρυθμούς πλούτο προς τα θησαυροφυλάκια τους. Μεταγγίζουν το δημόσιο πλούτο, κρατικό ή δημοτικό αλλά και τον ατομικό της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ό,τι δηλαδή με αίμα και θυσίες κατάφερε να δημιουργήσει τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ηλίου φαεινότερον το πώς θα είναι το δικό μας αύριο, αν ολοκληρωθεί αυτή η μετάγγιση.

Παρ’ όλα αυτά υπάρχει ένα ικανό ποσοστό εργαζόμενων που ελπίζει ότι, όταν περάσει η κρίση -αν όχι εξ ολοκλήρου αλλά οπωσδήποτε σε μεγάλο βαθμό- τα πράγματα για τους εργαζόμενους και το λαό θα αποκατασταθούν! Όμως δυστυχώς η κρίση δεν είναι κάποιο φυσικό φαινόμενο, που θα περάσει. Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα είναι που οδήγησε τα πράγματα ως εδώ. Το ίδιο είναι που την εκμεταλλεύεται και αφαιρεί κατακτήσεις των εργαζομένων τουλάχιστον ενός αιώνα, γυρίζοντας μας οικονομικά πίσω στη δεκαετία του `50. Όμως υπάρχει και ένα ακόμη ικανό ποσοστό πολιτών -κάτι που αποτυπώνεται ως ένα βαθμό και στα γκάλοπ, χωρίς να παρερμηνεύεται βέβαια ο ρόλος τους- που ήλπισε και ελπίζει στη… σωτηρία του από τη σημερινή κυβέρνηση και τα κόμματα που την στηρίζουν. Ελπίζει στον τραπεζίτη πρωθυπουργό Παπαδήμο, έναν από τους βασικούς αρχιτέκτονες που επινόησαν, υλοποίησαν και υλοποιούν αυτήν την πολιτική!

Είναι βέβαια προφανές ότι, όταν γίνεται αναφορά σε αυτούς που εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην εν λόγω κυβέρνηση, δεν μπορεί κανείς να συμπεριλάβει ανάμεσά τους τον κάθε παρατρεχάμενο, τον κάθε λογής οσφυοκάμπτη ή στημένο κλακαδόρο, που υποβάλλει καθημερινά τα διαπιστευτήριά του στους κυβερνώντες ή στα γρανάζια του συστήματος. Αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά πού θα καταλήξει αυτή η πορεία, εφόσον ολοκληρωθεί. Απλώς, προσφέροντας τα πάντα στη σημερινή εξουσία, ζητούν και ελπίζουν να εξαιρεθεί το τομάρι τους από την τελική εξαθλίωση, στην οποία οδηγούμαστε και περιμένουν ότι θα τους ανατεθεί ο ρόλος του επιστάτη στη… «νέα πατρίδα»!

Ο λαός να εμπιστευτεί το ΚΚΕ

Οι εξελίξεις σε ό,τι αφορά την καπιταλιστική κρίση και την προσπάθεια των αστικών δυνάμεων να τη διαχειριστούν προς όφελός τους, επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις και τις προειδοποιήσεις του ΚΚΕ. Δικαιώνουν στο ακέραιο τον όρο «πόλεμο» που χρησιμοποίησε το Κόμμα από την πρώτη ώρα, για να περιγράψει τα όσα αντιλαϊκά σχεδίαζαν αμέσως μετά τις εκλογές το κεφάλαιο, η ΕΕ και τα κόμματά της, με ενορχηστρωτή το ΠΑΣΟΚ, που επιλέχτηκε να διευθύνει την επίθεση με προαποφασισμένα μέτρα, στο όνομα του να μειωθεί δήθεν το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα.

Οταν τα άλλα κόμματα στην Ελλάδα και την ΕΕ βομβάρδιζαν το λαό με αποπροσανατολιστικές θεωρίες για «κρίση χρέους» και «χρηματοπιστωτική κρίση», το ΚΚΕ μιλούσε καθαρά για βαθιά καπιταλιστική κρίση, η ανάκαμψη από την οποία θα είναι πρόσκαιρη και αναιμική και δεν μπορεί να γίνει με άλλο τρόπο, παρά μόνο με απαξίωση μέρους του κεφαλαίου. Σε ό,τι αφορά το λαό και τα δικαιώματά του, την τιμή στην οποία πουλάει την εργατική του δύναμη και την ποιότητα της ζωής του, η απαξίωση αυτή είναι βίαιη και σαρωτική. Σε ό,τι αφορά το κεφάλαιο, η πλουτοκρατία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι επιδιώκουν η καταστροφή να γίνει ελεγχόμενα.