Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 39
Evan T. Sage, Ph.D., Ed.

18. ceterum tanta fuga ex urbe facta erat ut, quia multis actiones¹ et res peribant, cogerentur praetores T. Maenius et M. Licinius per senatum res in diem tricesimum differre, donec quaestiones a consulibus perficerentur. [2] eadem solitudo, quia Romae non respondebant nec inveniebantur, quorum nomina delata erant, coegit consules circa fora proficisci ibique quaerere et iudicia exercere. [3] qui tantum initiati erant et ex carmine sacro, praeeunte verba sacerdote, precationes fecerant, quibus² [p. 270] nefanda coniuratio in omne facinus ac libidinem³ continebatur, nec earum rerum ullam,⁴ in quas iureiurando obligati erant, in se aut alios admiserant, eos in vinculis relinquebant; [4] qui stupris aut caedibus violati erant, qui falsis testimoniis, signis adulterinis, subiectione testamentorum, fraudibus aliis contaminati, eos capitali poena adficiebant. [5] plures necati quam in vincula coniecti sunt. Magna vis in utraque causa virorum mulierumque fuit. [6] mulieres damnatas cognatis, aut in quorum manu essent, tradebant, ut ipsi in privato animadverterent in eas: si nemo erat idoneus supplicii exactor, in publico animadvertebatur. [7] datum deinde consulibus negotium est ut omnia Bacchanalia Romae primum, deinde per totam Italiam diruerent, extra quam si qua ibi vetusta ara aut signum consecratum esset. [8] in reliquum deinde senatus consulto cautum est ne qua Bacchanalia Romae neve in Italia essent. si quis tale sacrum sollemne et necessarium duceret,⁵ nec sine religione et piaculo se id omittere⁶ posse, apud praetorem urbanum profiteretur, praetor senatum consuleret. [9] si ei permissum esset, cum in senatu centum non minus essent, ita id sacrum faceret, dum ne plus quinque sacrificio interessent, [p. 272] neu qua pecunia communis neu quis magister⁷ sacrorum aut sacerdos esset.