Remont, czyli co się działo w grudniu 2010

Uff, udało mi się zacząć pisać posta. Mam nadzieję, że uda mi się go także opublikować. Jeszcze nie mieszkamy. Robimy wszystko, aby udomowić "parter". Wydawałoby się, że tak niewiele już brakuje, a jednak... M. jeździ na wieś dzień w dzień o 6.00, co może robi sam, ale o tym szczegółowo przy kolejnych relacjach. Wiem, że nie czyta tych moich "wypocin", ale czuję potrzebę uzewnętrznić się i mu w tym miejscu podziękować za wszystko co robi, za to, że jest i trwa ze mną w tym całym szaleństwie.

Grudzień. Co tu dużo mówić, był piękny. Taką zimę uwielbiam, oby w tym roku była równie urokliwa, a jak nie będzie - to też będzie dobrze :) Na aurę na zewnątrz wpływu nie mamy, ale na tą wewnątrz - jak najbardziej. I ja w tym miejscu wypowiadam wojnę wszędobylskiej, panującej wśród moich znajomych "depresji" jesiennej...

Ale pora przejść do rzeczy, czyli do prac, jakie miały miejsce w grudniu. Przede wszystkim pan Zbyszek tworzył dzieło - piec kuchenny, może z tych zdjęć, które zamieszczę  na takie nie wygląda, ale na ostateczny szlif  trzeba poczekać, aż kuchnia całkowicie wyschnie.

Kuchnia jest zrobiona tak, że jednocześnie można palić pod płytą i w chlebowym. Chlebowy jest zrobiony tak, aby po rozgarnięciu/wygaszeniu żaru piec bochenki na kamieniu. No i duchówka, pełniąca także funkcję piekarnika. A, zapomniałam o czymś bardzo ważnym, jak dla nas genialny wynalazek - podkowa, do grzania ciepłej wody, będzie zintegrowana z bojlerem, kiedy będziemy palić pod płytą bojler będzie wyłączony, a kiedy kuchnia zgaśnie lub nie będziemy w niej palić, bojler będzie się włączał automatycznie. Proste i ekonomiczne. 

W końcu rozpoczęliśmy prace w środku, po kominku i kuchni przyszła kolej na zamykanie stropów i  pomału Pan Zbyszek zaczął układać legary pod deski podłogowe:

 

Lukarny w zimowej scenerii:

Kot dachowy:

I okolica, pogoda mimo, że mroźna sprzyjała wycieczkom po okolicy:

Jedyny zachowany drewniany kościółek w Sudetach Zachodnich nie licząc świątyni Wang

Tego domu nie zdążył nikt uratować

Samotna wyspa

Do miłego...

Remont, czyli co się działo w październiku 2010

12 czerwca minęły dwa lata, jak rozpoczęła się nasza przygoda z remontem  starego domu. Dla przypomnienia tak wyglądał w momencie, gdy go kupiliśmy klik.

W wirze zajęć umknęła nam ta data, zresztą nie mam pamięci do dat, co innego M, wolę nie wiedzieć, co sobie myśli, gdy co jakiś zadaję mu pytanie: " ... to w którym roku się poznaliśmy?"...

Do relacji z października zabieram się już od dłuższego czasu, a to co mnie zniechęcało to ilość zdjęć, przez którą musiałam przebrnąć żeby jakieś wybrać. W październiku zrobiliśmy ich ponad 500, dla porównania rok temu o tej porze - kilkanaście, teraz  pogoda dopisała znakomicie więc było co fotografować.

Pierwotnie w domu były trzy pojedyncze lukarny, ze względów praktycznych, aby doświetlić górę zdecydowaliśmy się zrobić jedną podwójną (na środku) oraz dwie pojedyncze (po bokach).
M. w dalszym ciągu je malował, ale to co widać na zdjęciach, to nie jest jeszcze ich ostateczny wygląd. Brakuje listew na górze i opasek wokół okien, robimy nowe według wzoru tych, które były tu pierwotnie,  niestety ich stan nie nadawał się do powtórnego wykorzystania.

Udało nam się zabrać za  elewację, każdy etap jest przez nas mocno wyczekiwany, ale ten jest wyjątkowo miły dla oka - dom zaczyna przypominać ... dom :) Z kolorem nie mieliśmy żadnego problemu - wybraliśmy biały, w części gospodarczej będzie zrekonstruowany mur pruski i z białym tynkiem będzie ładnie harmonizował. Rzucanie tynku szło Panu Zbyszkowi wyjątkowo szybko, na efekty nie musieliśmy więc długo czekać:

M. zaczął także przyklejać kamień - łupek szarogłazowy - na cokole budynku:

Tak wygląda podwórko, przynajmniej widać że coś się dzieje. Inna kwestia, że coraz mniej, mi to przeszkadza ;)

Suszą się deski na ściany szczytowe:

Przyjechał transport z bloczkami pod płot:

Układanie z nich murku też szło sprawnie, jednak w dalszym ciągu nie zdecydowaliśmy, jak go wykończymy. Pewnie zostanie otynkowany, głównie ze względu na roślinność, która kiedyś tam będzie rosła. Układanie kamienia jest bardzo pracochłonne, a jak potem ma on zostać zasłonięty roślinami, to chyba mija się z celem. Choć wyglądałby cudnie. I tak w kółko ... Więc poczekamy - zobaczymy :)

Udało nam się kupić stare, sygnowane ("Meissen") kafle z rozbiórki,  posłużą nam do budowy wymarzonego pieca kuchennego:

W ogródku spotkałam uroczego pajączka, przyznam, że pierwszy raz takiego widziałam, mam nadzieję, że jego charakter jest równie uroczy co wygląd, choć przyroda lubi zaskakiwać:

A tu już konik polny,  którego koncertów możemy słuchać w nieskończoność:

A teraz "mały" spacer po okolicy, myślę że tu słowa są już zbędne: