ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕ ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΑΜΕ!!!

ΔΕ ΣΕ ΞΕΧΝΑΜΕ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕ!

ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΑΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ!

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΦΑΝΗ ΚΑΙ...ΒΟΥΒΗ!

Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΦΑΝΟΣ!

ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΣΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ!

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!

Να είχαμε πολιτικούς σαν τον Καποδίστρια!!

του Στρατή Ανδριώτη

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, που ήταν ο πρώτος και μοναδικός ίσως ηγέτης του νεοελληνικού κράτους με Θεό και Ελλάδα στη ψυχή του, γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1776, μαθήτευσε στο σχολείο της Μονής Αγ. Ιουστίνας. Η επιμελημένη Ελληνορθόδοξη αγωγή που δέσποζε στη ζωή του διαμορφώθηκε από την Ηπειρώτισσα μάνα του Αδαμαντία και μοναχούς της Μονής Πλατυτέρας...
Σπούδασε Ιατρική στην Πάντοβα και το 1797 επιστρέφει διδάκτορας στην Κέρκυρα όπου ασχολείται με την πολιτική. Αποστασιοποιείται από το φράγκικο περιβάλλον που «εφοβείτο το έξοχον της φυσικής μεγαλοφυΐας των Ελλήνων και επροσπάθει να το καταβάλει με την αμάθειαν». Το 1808 στην Πετρούπολη προσκεκλημένος του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας αναλαμβάνει υπηρεσία στο Υπουργείο. Σταδιακά διορίζεται ακόλουθος της Ρωσικής πρεσβείας στη Βιέννη, σύμβουλος του Κράτους, περατώνοντας επιτυχώς διπλωματικές αποστολές στην Ευρώπη. Καταρτίζει το σύνταγμα της Ελβετίας συμφιλιώνοντας αντιμαχόμενους κατοίκους (το καθεστώς αυτό ισχύει μέχρι σήμερα)! Ταυτόχρονα σπουδάζει Έλληνες νέους με δικά του έξοδα ώστε η νεολαία «να σχηματισθεί πρώτον ελληνιστί… και όχι ελβετιστί ή γαλλιστί. Η Ελλάς πρέπει πρώτον να μορφώνει ελληνικώς την απαλήν ψυχήν των τέκνων της», γιατί έτσι «το Έθνος φυλάσσει τον εθνικόν χαρακτήρα του, δεν νοθεύεται». Το ελληνοκεντρικό φρόνημά του ήταν κινητήρια δύναμη της διπλωματικής-πολιτικής δράσης του. Στη Βιέννη ιδρύει τη «Φιλόμουσο Εταιρεία» για την προώθηση και προβολή Ελληνικών σχεδίων. Το 1815 διορίστηκε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας αγωνιζόμενος και για τα Ελληνικά συμφέροντα με ακέραιη ελληνορθόδοξη συνείδηση. Ποτέ δεν ανήκε πνευματικά ή πολιτιστικά στη φραγκογεννημένη Δύση. Υπήρξε υποστηρικτής της ευρωπαϊκής ενότητας, αλλά χωρίς να αλλοιωθεί η δική μας παράδοση. Δεν απέβλεπε στην Ευρώπη του Καρλομάγνου, του Ναπολέοντος, του Μέττερνιχ, της κληρονομικής φεουδαρχικής ολιγαρχίας, αλλά στην Ευρώπη που προσδιοριζόταν από το ελληνορθόδοξο πιστεύω του καί απέρρεε από την βιωματική σχέση με την παράδοση του Γένους. Ο Καποδίστριας υπήρξε ο μόνος πολιτικός μας ηγέτης αφιερωμένος στην Πατερική Ορθοδοξία που ήταν η παράδοση της Ενωμένης Ευρώπης μέχρι το σχίσμα (1054). Ήταν Ρωμηός γνωρίζοντας ότι η ιστορική ύπαρξή μας είναι συνυφασμένη με την πίστη: «Η χριστιανική θρησκεία εσυντήρησεν εις τους Έλληνας και γλώσσαν και πατρίδα και αρχαίας ένδοξους αναμνήσεις και εξαναχάρισεν εις αυτούς την πολιτικήν ύπαρξιν της οποίας είναι στύλος και εδραίωμα… Πρώτα είμαι Έλληνας... γιατί γεννήθηκα σ’ αυτή τη χώρα... Είμαι Έλληνας από πατέρα και μητέρα· είμαι με τη χάρη του Θεού... Έλληνας εκ γενετής, από καθαρή αγάπη, από αίσθημα, από καθήκον και από θρησκεία». Η ένθεη ζωή του αποκαλυπτική: «Είναι έργον μοναδικόν της προστασίας του Θεού και των θαυματουργών Αγίων, που αναξίως επεκαλέσθην με δάκρυα ειλικρινούς καρδίας και αφοσιωμένης… πίπτων είς τους πόδας του θαυματουργού Αγίου μας και της Αειπαρθένου Πλατυτέρας». Θρεμμένος με Ελληνορθόδοξες παραδόσεις, δεμένος με την Ορθοδοξία και το Εκκλησιαστικό σώμα ως κιβωτό σύνολης της ζωής περιέχον την πνευματική και πολιτική ζωή του Έθνους.

Όταν το 1821 αρχίζει η Επανάσταση στην Ελλάδα προσπαθεί να πείσει τον τσάρο να βοηθήσει τους Χριστιανούς που υπέφεραν από τους Τούρκους που όμως αρνείται. Ο Καποδίστριας που πονάει για τα παθήματα των Ελλήνων, παραιτείται από τη ρωσική πολιτική. Το 1822 εγκαταστάθηκε στην Ελβετία καί φροντίζει με κάθε τρόπο να ενισχύσει το αγωνιζόμενο Ελληνικό έθνος. Εργαζόταν για την απελευθέρωση και προοδευτική ενοποίηση των ευρωπαϊκών επαρχιών, δηλαδή ανασύσταση της αυτοκρατορίας του Βυζαντίου. Αρχικά δεν τάχθηκε υπέρ του ένοπλου αγώνα κατά των Τούρκων γιατί δεν ήθελε απελευθέρωση μιας μικρής Ελλάδας –πιόνι των Δυτικών- αλλά να ξαναδημιουργηθεί η Βυζαντινή αυτοκρατορία. Πρότεινε να θεμελιωθεί η Φιλική Εταιρεία «ουχί επί της εθνότητος, αλλ’ επί της ευρείας και ζώσης Ορθοδόξου Εκκλησίας». Όταν εκδηλώθηκε η Επανάσταση ετάχθη στο πλευρό του αγωνιζομένου Γένους. Ανακούφισε χρηματικά τους αγωνιστές, άσκησε πιέσεις στο εξωτερικό με γνώμονα «τα δίκαια συμφέροντα της πατρίδος». Για την απελευθέρωση της Ελλάδος είχε αποφασιστική συμβολή όσο κανείς άλλος γιατί έσωσε την καταστολή της Επανάστασης αποτρέποντας επέμβαση των «Μεγάλων» της Ευρώπης. Βοήθησε στην ανάπτυξη του φιλελληνισμού και τη σύναψη συνθηκών υπέρ της Ελλάδας. Αντιτάχθηκε σε απόφαση να παραδοθεί η Ελλάδα στην προστασία των Άγγλων που για τον Καποδίστρια ήταν οι πιο φοβεροί εχθροί, μαζί με τον άλλο «φυσικόν εχθρόν» μας τους μουσουλμάνους. Η δυσπιστία έναντι των Ευρωπαίων ήταν λόγω των δυτικών προπαγανδών που επεδίωκαν αφελληνισμό-εκδυτικισμό της χώρας και αυτών «που εβγήκαν από τας μυστικάς εταιρείας της Γαλλίας και της Γερμανίας».

Τον Απρίλιο 1827 η Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας εκλέγει τον Καποδίστρια πρώτο Κυβερνήτη του νέου υποτυπώδους Ελληνικού κράτους. Στις 8 Ιανουαρίου 1828 ο Κερκυραίος πολιτικός γίνεται πανηγυρικά δεκτός στο Ναύπλιο. Η πρώτη προκήρυξή του στον Ελληνικό λαό άρχιζε με τη φράση: «Εάν ο Θεός μεθ' ημών, ουδείς καθ' ημών». Γνώριζε τα προβλήματα των εξαθλιωμένων Ελλήνων, αλλά και το αφιλόξενο κοινωνικοπολιτικό κλίμα με τις περισσότερες περιοχές κατεστραμμένες ή υποταγμένες στους Τούρκους. Κράτος, χρήματα, στρατός, δικαστήρια δεν υπήρχαν. Μόνο ερείπια, ελεεινοί κοτζαμπάσηδες και μερικοί αχρείοι πολιτικοί. Παρόλα αυτά, συγκροτεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ανασυντάσσει στρατό, στόλο. Με διπλωματική σοφία, προσωπικές φιλίες, πετυχαίνει ευρύτερα σύνορα. Κατορθώνει έργο πρωτοφανές. Επιχειρεί θεμελιώδεις αλλαγές για την ανάπτυξη, την τάξη. Οργανώθηκαν κρατικές υπηρεσίες, κόπηκε εθνικό νόμισμα, ιδρύθηκαν ταχυδρομεία, ορφανοτροφείο, σχολεία, βιβλιοθήκες, τυπογραφείο, ναυπηγεία, δικαστήρια, τράπεζα συνεισφέροντας ο ίδιος 25.000 τάλιρα, κατασκευάσθηκαν δρόμοι, έδιωξε τον Ιμπραήμ απ’ την Πελοπόννησο, απελευθέρωσε Στερεά Ελλάδα, κατέστειλε την πειρατεία σε Αιγαίο και Κρήτη. Εργαζόταν νυχθημερόν. Εξέπληττε με τη λιτότητα του φαγητού του, τον ζήλο, την αυτοθυσία, την αφιλοκέρδεια, την πίστη στον Θεό. Ξόδευε σχεδόν όλη την περιουσία του χάριν του Κράτους, αρνούμενος «χρηματική χορηγία» για να μην επιβαρύνει το Δημόσιο Ταμείο. Δεν ζήτησε, ούτε πήρε τίποτε, μόνο έδωσε τα πάντα για την Πατρίδα.

Για να πετύχει τους στόχους του συνεργάσθηκε με την Εκκλησία αναγνωρίζοντας ότι στα χρόνια της σκλαβιάς που δεν υπήρχε κράτος, η Εκκλησία στήριξε το Έθνος. Γράφει σε επιστολή: "Οι Πατέρες ημών ηνωμένοι δια της σταθεράς πίστεώς των, αντέτειναν εις την ολεθρίαν μάστιγα των Τούρκων, φυλάττοντες αγνάς τας αρχάς και τα ήθη, άτινα μόνα συνιστώσιν εν Έθνος δια της ενώσεως ανθρώπων τινών, λέγω την θρησκείαν και δι΄ εκείνης την γενικήν καταγωγήν του και την εκουσίαν υποταγήν του εις μίαν και την αυτήν κυριότητα". Ο χαρακτηρισμός του Καποδίστρια ως «του πρώτου και τελευταίου Κυβερνήτου που αγάπησε και ενδιαφέρθηκε ειλικρινώς για την Εκκλησία» δεν είναι υπερβολή. Αναγνωρίζει την Εκκλησία "ως πραγματική νησίδα σωτηρίας μέσα στον ταραγμένο κόσμο της σκλαβιάς και της βαρβαρότητας" που εξημερώνει ήθη, εμφυσεί ελπίδα, καλλιεργεί φιλαλληλία, προάγει φιλανθρωπία, τονώνει συνεργασίες, εργατικότητα, εμπεδώνει σύνεση, πειθαρχία-αυτοπειθαρχία, ως βασικές προϋποθέσεις για αναγέννηση της Ελληνικής κοινωνίας. Θέλει Εκκλησία και κράτος αδιάσπαστα ενωμένα κυρίως για την ηθική μόρφωση των πολιτών.

Μετά από αιώνες οι Έλληνες αποκτούσαν ελεύθερο κράτος. Εδώ όμως άρχιζαν τα χειρότερα. Η πραγματικότητα ήταν εφιαλτική. Οι ξένοι όταν έλεγαν “έχομεν ανάγκη μιας Ελλάδος” την εννοούσαν ως προτεκτοράτο της Αγγλίας κυρίως, όπως κατηύθυναν οι ιουδαϊκές στοές Αγγλίας-Γαλλίας και ο Μέττερνιχ. Καταδικαστική για τον Καποδίστρια ήταν η απαγόρευση συμμετοχής στη μασονία και κάθε μυστική οργάνωση καθώς και η αντίθεσή του στη Γαλλική Επανάσταση (1789), τις αντιθρησκευτικές αρχές της. Έτσι ήλθε σε σύγκρουση με τις εγχώριες και ξένες δυνάμεις που ήθελαν εξευρωπαϊσμό της Ελλάδος, αποσυνδεμένης από την υπόλοιπη Ρωμηοσύνη καί το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το κέντρο του Ελληνισμού. Η αφορμή δόθηκε στην προσπάθεια του Καποδίστρια να λυθεί το πρόβλημα σχέσεων της Ελλάδος με το Πατριαρχείο. Βιαζόταν να

αποκατασταθεί η σχέση αυτή «ίνα μη πέσει η υπόθεσις εις Φράγκων χείρας, και τότε εχάθημεν»! Οι Δυτικοί επεδίωκαν την οριστική διάλυση της Εθναρχίας που το Πατριαρχείο αντιπροσώπευε ως συνέχεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ο Καποδίστριας διαφοροποιούταν από τα σχέδια της Ευρώπης για την Ορθόδοξη Ανατολή, διότι αυτά ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της Ελλάδας «επειδή πάντες ημείς… ουκ εγνωρίσαμεν άλλην μητέρα, ειμή την Μεγάλην Εκκλησίαν, ούτε άλλον Κυριάρχην, ειμή τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως… δια τούτο ουκ εφείται ημίν αποσπασθήναι άπ' αυτής και αποσκιρτήσαι». Οι «διαφωτιστές» στην Ελλάδα διαποτισμένοι με δυτικό πνεύμα, έχοντας προκαταλήψεις για το Βυζάντιο, έγιναν πολέμιοι του Καποδίστρια που ως Έλληνας-Ορθόδοξος διέβλεπε ότι η διακοπή του δεσμού της Ελλάδος με το εξαίρετης σημασίας Οικουμενικό Πατριαρχείο θα προκαλούσε διάλυση του Ελληνισμού.

Η φράγκικη Ευρώπη παρακολουθούσε τη ρωμαίικη -ελληνορθόδοξη- γραμμή του Καποδίστρια αποφασίζοντας την εξόντωσή του. Κυρίως η Αγγλία οργάνωσε μυστική εκστρατεία εναντίον του, χρησιμοποιώντας όργανά της εντός της Ελλάδος. Αντιπολίτευση, πρόκριτοι, κοτζαμπάσηδες, καπεταναίοι, «διανοούμενοι», συμφέροντα, εγωϊσμοί, όπλισαν τα χέρια των δολοφόνων. Οι Μαυρομιχαλαίοι ανέλαβαν την «υπόθεση». Το τραγικό είναι ότι ο Καποδίστριας δεν πίστευε ότι θα βρεθούν αδέλφια Έλληνες που θέλουν να τον σκοτώσουν: «…είμαι αποφασισμένος να θυσιάσω την ζωήν μου δια την Ελλάδα και θα την θυσιάσω. Εάν οι Μαυρομιχαλαίοι θέλουν να με δολοφονήσουν, ας με δολοφονήσουν. Τόσον το χειρότερον δι' αυτούς. Θα έλθει κάποτε η ημέρα, κατά την οποίαν οι Έλληνες θα εννοήσουν την σημασίαν της θυσίας μου». Στις 27 Σεπ. 1831 ο Καποδίστριας ως πιστός Ορθόδοξος πήγαινε όπως κάθε ημέρα (προσωπική φρουρά δεν είχε ποτέ), να παρακολουθήσει στις 6.30 το πρωΐ Όρθρο και Θ. Λειτουργία στον Αγ. Σπυρίδωνα. Πυροβολείται στα σκαλιά της Εκκλησίας από τους Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη. Ο πρώτος και μοναδικός ίσως ηγέτης του νεοελληνικού κράτους με Θεό και Ελλάδα στη ψυχή του, δολοφονείται από εκπροσώπους του λησταρχικού κοτζαμπασισμού και ξένων συμφερόντων. Επί του αίματος ενός αθώου ήρωα πολιτικού θεμελιώνεται το Ελληνικό κράτος που από τότε κατευθύνεται με άνομες σχέσεις ξένων εξουσιών και εγχώριων οργάνων τους. Ότι συμβαίνει μέχρι σήμερα θυμίζει τους συνωμότες του εγκλήματος αυτού. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια δεν κυβέρνησαν ποτέ οι ελεύθεροι Έλληνες αλλά κοτζαμπάσηδες, τζουτζέδες καί ξένοι ανθέλληνες. Το Έθνος εισέρχεται σε νέα δουλεία χειρότερη των Τούρκων. Επικρατεί περίοδος αναρχίας, εμφυλίου πολέμου. Οι «προστάτιδες» δυνάμεις θέτουν θεσμούς που οι ραγιάδες δεν είχαν ποτέ επιζητήσει. Ακόμα και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, αδελφός και πατέρας των δολοφόνων έλεγε: «Ανάθεμα τους Άγγλο–Γάλλους που ήταν η αιτία και εγώ να χάσω τους δικούς μου ανθρώπους και το Έθνος να χάσει έναν κυβερνήτη που δεν θα ματαβρεί. Το αίμα του με παιδεύει έως σήμερα». Φίλος του Καποδίστρια γράφει για τον αληθινό Πατέρα της Ελληνικής Πατρίδος: «Ο θάνατος του Κυβερνήτου είναι συμφορά δια την Ελλάδα, είναι δυστύχημα δι' όλην την Ευρώπην... Το λέγω με διπλήν θλίψιν: ο κακούργος, όστις εδολοφόνησε τον κόμητα Καποδίστρια, εδολοφόνησε την πατρίδα του».

Τον Καποδίστρια που σήμερα κάθε ιδεολογικός χώρος τον ταυτίζει περιέργως μαζί του και πολλοί ξένοι ομολογούν ότι «οργάνωσε την Ευρώπη ολόκληρη», οι σημερινοί πολιτικοί της Ελλάδας τον «τιμούν» δίνοντας το όνομά του στο σχέδιο εξόντωσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των χωριών μας. Ευτυχώς που κάθε χρόνο έρχονται Ελβετοί και καταθέτουν στεφάνια στον τάφο του!

(“Δος εις τον λαόν τούτον αρχήν μίαν και είναι ικανός να άρξη του κόσμου” Αριστοτέλης)

Μεσογαίας: "Αν σας κόψουν το ρεύμα, θα το κόψουμε και εμείς από τους ναούς"

Η Romfea.gr δημοσιεύει παρακάτω την εγκύκλιο του κ. Νικολάου:

Η χάρις και η ευλογία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εύχομαι να σκεπάζει όλους σας, την κοινωνία, το έθνος και την Εκκλησία μας.

Σκέφθηκα πολύ για να συντάξω αυτή την εγκύκλιο και να την απευθύνω στην αγάπη σας. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να το κάνω.

Τις τελευταίες όμως μέρες, μέσα στην κατάσταση του γενικευμένου πανικού που επικρατεί στην πατρίδα μας, των σπασμωδικών αποφάσεων των υπευθύνων διαχειριστών της ζωής και του μέλλοντός μας, την επαναλαμβανόμενη εναλλαγή υποσχέσεων και διαψεύσεων που έχουν τραυματίσει το ηθικό και την αξιοπρέπεια μας, τον καταιγισμό των χωρίς τέλος φορολογικών επιβαρύνσεων, δέχθηκα σωρεία τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων πολιτών της περιοχής μας που ζητούν απεγνωσμένα μία παρέμβαση και κάποια συμπαράσταση στο οικονομικό τους αδιέξοδο και δράμα.

Οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπηκαν, αρκετοί απολύθηκαν, οι άνεργοι πληθύνονται, πολλοί στέγνωσαν οικονομικά. Και ξαφνικά μας ζητείται απειλητικά και εκβιαστικά να πληρώσουμε, επί πλέον φόρο για το σπίτι που μένουμε σαν να είναι το κράτος πλέον φτωχότερο από τους φτωχούς. Φτάσαμε, αντί τα έξοδά μας να γίνονται για το φαγητό, το σπίτι και τις ανάγκες μας, ό,τι ξοδεύουμε να πηγαίνει σε δύο φοβερές λέξεις: σε φόρους και σε χρέη.

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το αίσθημα πνιγμού που διακατέχει ίσως και την πλειοψηφία των συμπολιτών μας, σίγουρα και αρκετούς από μας. Ποιός μπορούσε να φαντασθεί ότι ο υπέροχος και υπερήφανος λαός μας θα έφτανε σε αυτό το κατάντημα; Να έχει δώσει και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα του, του κόπου του, της αξίας του, και παρά ταύτα να έχουμε ως λαός διασυρθεί παγκοσμίως; Και τώρα χωρίς καμμία ελπίδα και εγγύηση να διεκδικεί το κράτος μας πιεστικά τα δάκρυα και το αίμα μας;

Είναι αυτονόητο ότι δεν αντέχουμε άλλο. Δεν είναι υπερβολή αυτό. Πρέπει όμως να το πούμε. Να το φωνάξουμε στα αυτιά των αρμοδίων: «Ως εδώ! Δεν μπορούμε άλλο. Βρέστε άλλες λύσεις. Ίσως πιο δύσκολες, αλλά πιο αποδοτικές, πιο έξυπνες και σίγουρα πιο ανθρώπινες. Αν δεν μπορείτε, ομολογήστε την αδυναμία σας.

Δεν είναι ντροπή να μην μπορεί κανείς. Είναι όμως απαράδεκτο να επιμένει στην ευθύνη της γενικευμένης καταστροφής μας. Μας φτιάξατε ένα κράτος που προσφέρει στον λαό πολύ λιγότερα από όσα του απαιτεί.

Πρέπει να το καταλάβετε∙ δεν είστε μόνο οφειλέτες στους δανειστές σας, είστε οφειλέτες και στον λαό που ταχθήκατε να υπηρετείτε. Αφού δεν καταφέρνετε την εθνική σωτηρία μέσα από πολιτική συνεργασία, αυτή θα προκύψει αναγκαστικά μέσα από λαϊκή απαίτηση και πρωτο­βουλία».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ήρθε η ώρα που πρέπει ο λαός να δείξει το διαμέτρημα της δύναμής του, να κάνει γνωστά τα όριά του. Ήρθε η ώρα όλοι μαζί να πάρουμε στα χέρια μας τις τύχες μας.

Όσο παραμένουμε αδρανείς, όσο μένουμε υποτελείς σε εσφαλμένες ή αβάσταχτες επιλογές, τόσο καθιστούμε τον εαυτό μας συνυπεύθυνο στον αργό αλλά βέβαιο υπαρκτικό εκφυλισμό μας. Αν δεν ξυπνήσουμε, τελειώσαμε. Δεν θα υπάρχει συνέχεια!

Καιρός πλέον να ξεσηκωθούμε. Τα πάντα πρέπει να αλλάξουν. Και επειδή δεν θα τα αλλάξουν κάποιοι άλλοι, πρέπει να μπούμε στο παιχνίδι όλοι.

Όποιος πονάει για την κατάσταση και αγαπάει την αλήθεια έχει θέση σε αυτή την αλλαγή. Κανείς δεν περισσεύει. Όλες οι ανατροπές, όλες οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από ηρωικούς ανθρώπους, κυρίως νέους. Όχι από συμβιβασμένους ούτε από αγανακτισμένους, αλλά από υγιώς επαναστα-τημένους. Όλοι μαζί και πρέπει και μπορούμε και επιβάλλεται να αλλά-ξουμε με δική μας πρωτοβουλία το μέλλον μας. Όχι με βία, αλλά με δύναμη και αποφασιστικότητα.

Όχι με μηδενιστικές επιλογές, αλλά με καθαρότητα, ηρωισμό και εξυπνάδα.

Σίγουρα και η δική μας ευθύνη ως λαού δεν είναι καθόλου μικρή. Συμφωνήσαμε με τις μικρονοϊκές πολιτικές επιλογές και τις κάναμε συνή-θειες και νοοτροπία μας.

Η ανειλικρίνεια, η αδιαφορία, το βόλεμα, το εύκολο κέρδος, η προσβολή των θεσμών, η ύβρις κατά της πίστης και παράδοσής μας, η ασέβεια κατά του κράτους και των νόμων, οι αλόγιστες διεκδικήσεις αποτέλεσαν κομμάτια της ζωής του νεοέλληνα που δεν μας τιμούν καθόλου. Δεν μας φταίνε μόνον οι άλλοι είτε αυτοί λέγονται κερδοσκόποι είτε ξένα συμφέροντα είτε πολιτικοί.

Το δικό μας μερίδιο ευθύνης για το σημερινό μας κατάντημα δεν είναι ευκαταφρόνητο. Η λύση της μετάνοιας και αλλαγής είναι μονόδρομος.

Τους άλλους δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε. Τη δική μας όμως νοοτροπία και ζωή έχουμε και τη δυνατότητα και την ευθύνη να τις διορθώσουμε. Ας αρχίσει ως επανάσταση αυτή η αλλαγή από τους εαυτούς μας. Αυτό είναι το πιο ηρωικό.

Ομολογώ ότι και ως Εκκλησία μας κάνανε κομμάτι του καταρρεόντος κρατικού συστήματος.

Γι’ αυτό και συχνά μας παρερμηνεύει ο λαός. Αγκαλιάσαμε το κράτος, στηριχθήκαμε σε αυτό και τραυματίσθηκε η βαθειά σχέση μας με τον λαό. Τον υπηρετήσαμε μεν ως πονεμένο και φτωχό, αλλά δεν τον αγκαλιάσαμε ως κομμάτι της υπόστασής μας.

Τουλάχιστον δεν καταφέραμε να μας νοιώσει έτσι. Μολύνθηκε το γάλα της μάνας του, της Εκκλησίας, και απέστρεψε το πρόσωπό του από το στήθος της.

Αυτό είναι ο,τι χειρότερο υπάρχει. Ο λαός είναι ό,τι ιερώτερο έχουμε μετά τον Θεό και η Εκκλησία στη φύση της είναι η ανάσα του λαού. Αυτήν την ανάσα τελευταία στερηθήκαμε. Ήρθε η ώρα να ξαναρχίσει ο ζωτικός θηλασμός.

Δεν αμφισβητώ βέβαια ότι είμαστε και θύματα. Κάποιοι μας ξεγέλασαν. Κάποιοι διαχειρίσθηκαν τα θέματά μας με ένοχη ανικανότητα.

Κάποιοι μας διέσυραν διεθνώς και μας οδήγησαν στα στόματα των θηρίων αυτού του κόσμου είτε από επιπολαιότητα είτε ενδεχομένως και από ύποπτες σκοπιμότητες. Και να πού φτάσαμε! Ισοπεδωθήκαμε στο μηδέν της περιουσίας μας και στο τίποτα της αξιοπρέπειάς μας.

Παρά ταύτα δεν ψάχνουμε για ενόχους. Τώρα επειγόμαστε για λύσεις.

Λύσεις όμως που δεν πατάνε τον λαό, αλλά ανασταίνουν την τιμή του. Ήρθε η ώρα που θα πρέπει όσοι παίρνουν αποφάσεις να καταλάβουν τι συμβαίνει στα σπίτια, στους δρόμους, στα μαγαζιά και στην καθημερινότητα. Τι συμβαίνει στις ψυχές μας. Αυτό δεν θα το μάθουν από την τρόϊκα ούτε από τις μεταξύ τους διαβουλεύσεις.

Θα το μάθουν από τον λαό. Πρέπει την φωνή μας να την ακούσουν. Δεν γίνεται αλλιώς.

Θα ήθελα λοιπόν να πω σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν την λεγόμενη «έκτακτη εισφορά ακινήτων» να μη φτάσουν σε απόγνωση. Να ξέρουν ότι θα βρεθούμε όλοι ενωμένοι στο πλευρό τους και θα φωνάξουμε μαζί: «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».

Ας καταλάβουν ότι δεν έχουμε. Δεν μπορούμε. Φτάσαμε στα όριά μας, αλλά αρνούμαστε να μας τελειώσουν. Αν αδρανήσουμε δεν θα το καταλάβουν. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός προφή-τευσε πριν από διακόσια πενήντα χρόνια λέγοντας: «Θα σας βάλουν βαρύ και δυσβάσταχτο φόρο ακόμη και στα παράθυρα και στα κοτέτσια, αλλά όμως δεν θα προλάβουν».

Πράγματι, δεν θα προλάβουν! Μη λυγίσετε μπροστά στην οικονομική χρεωκοπία. Αυτήν ήδη τη ζούμε. Αρνηθείτε τη χρεωκοπία της αξιοπρέπειας, της ιστορίας, της εθνικής συνείδησης. Αυτά μπορούμε και πρέπει να τα διεκδικήσουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας. Έστω τώρα, την τελευταία στιγμή.

Τα Μεσόγεια και η Λαυρεωτική είναι μια ευλογημένη περιοχή που μέχρι πρότινος έσφυζε από ανάπτυξη και ευημερία. Τον τελευταίο όμως καιρό όλο και πληθαίνουν αυτοί που με απόγνωση στρέφονται στην Εκκλησία η όπου βρουν, και εκλιπαρούν για συμπαράσταση και βοήθεια.

Πολλοί έχουν λυγίσει, έχουν οικονομικά γονατίσει. Δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Έχασαν τον ύπνο τους. Ζουν την απειλή του παρόντος και με τον φόβο του μέλλοντος.

Έχουν ιδιοκτησίες, αλλά δεν έχουν χρήματα. Αυτοί πως θα πληρώσουν; Πού να τα βρουν; Θα τους πάρουν το σπίτι; Θα τους κόψουν το ρεύμα; Είναι δυνατόν να βυθίσουν στο σκοτάδι την Κερατέα η το Λαύριο που φιλοξενούν το μεγαλύτερο εργοστάσιο της ΔΕΗ στην πατρίδα μας;

Ό,τι και να συμβεί, αδελφοί μου, θα ήθελα να ξέρετε ότι η τοπική Εκκλησία μας θα δώσει τα πάντα για να σταθεί στο πλευρό σας. Αν σε έναν κόψουν το ρεύμα, εμείς θα το κόψουμε σε όλους τους ναούς.

Θα κάνουμε γάμους με κεριά στα χέρια και λειτουργίες με δάκρυα στα μάτια. Με κανέναν τρόπο δεν θα δεχθούμε, τη στιγμή που νοικοκυριά είναι βυθισμένα στο σκοτάδι, οι ναοί να λειτουργούν με αναμμένους τους πολυελαίους.

Όλοι μαζί λοιπόν τώρα, οφείλουμε να πιέσουμε τους εκπροσώπους μας περισσότερο από όσο τους πιέζουνε οι δανειστές.

Γιατί η ανάγκη μας για επιβίωση ξεπερνάει την ανάγκη τους να κυριαρχήσουν πάνω μας. Γιατί η αξιοπρέπειά μας αξίζει περισσότερο από τα πάσης φύσεως συμφέροντα.

Γιατί η εθνική μας υπερηφάνεια στηρίζεται σε μια ιστορία που όλοι τους ζηλεύουν. Γιατί την Ευρώπη την βλέπουμε περισσότερο ως οικογένεια που κατανοεί την δυσκολία των λαών παρά ως θηλιά που οδηγεί σε ασφυξία τις κοινωνίες.

Δεν μας έμεινε τίποτε άλλο από το να μεταμορφώσουμε ξανά την Ελλάδα σε πατρίδα μας, την ιστορία της σε ταυτότητά μας, τα παραδείγματα των προγόνων μας σε βιώματά μας και να επιστρέψουμε από τον ασύνετο νεοπλουτισμό στην αξιοπρεπή λιτότητα και ολιγάρκεια, από τις υποτελικές υποχωρήσεις στον ηρωισμό και από τον παγκόσμιο διασυρμό στην εθνική υπερηφάνεια και τον πανθομολογούμενο θαυμασμό.

Έτσι, ο Θεός, όπως λέγει και ο λαός, δεν θα μας αφήσει, γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν θα Τον έχουμε κι εμείς αφήσει.

Με πατρικές ευχές και την ελπίδα της αφύπνισης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΚΑΙΡΟΣ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ!!!

Καιρός πλέον να ξεσηκωθούμε!!!

Μητρ.Μεσογαίας Νικόλαος

Καιρὸς πλέον νὰ ξεσηκωθοῦμε. Καινούργιο κρασὶ σὲ καινούργια ἀσκιά! Τὰ πάντα πρέπει νὰ ἀλλάξουν. Καὶ ἐπειδὴ δὲν θὰ τὰ ἀλλάξουν κάποιοι ἄλλοι, καιρὸς νὰ μποῦμε στὸ παιχνίδι ὅλοι. Κυρίως οἱ νέοι. Ὅλες οἱ καλὲς ἐπαναστάσεις ἔγιναν ἀπὸ ἐμπνευ­σμένους νέους. Ὄχι ἀπὸ ἀγανακτισμένους, ἀλλὰ ἀπὸ ὑγιῶς ἐπανα­στα­τη­μένους. Ἐσεῖς καὶ πρέπει καὶ μπορεῖτε καὶ ἐπιβάλλεται νὰ ἀλλάξετε μὲ δική σας πρωτοβουλία τὸ μέλλον σας. Ὄχι μὲ βία, ἀλλὰ μὲ δύναμη καὶ ἀποφασιστικό­τητα. Οἱ ἐπανα­στάσεις δὲν γίνονται μὲ βόμβες μολότωφ καὶ λοστούς, οὔτε μὲ αὐ­το­καταστροφικὴ προσφυγὴ σὲ ναρκωτικὰ οὔτε μὲ καταλήψεις, μὲ graphiti στοὺς τοίχους καὶ μηδε­νιστικὲς ἐπιλογές, ἀλλὰ μὲ καθαρό­τητα, ἡρωισμὸ καὶ ἐξυπνάδα.

Ζητῆ­στε ποιότητα στὴν παιδεία σας. Ζητῆστε τέτοια παιδεία ποὺ νὰ ἀξίζει τὸν κόπο σας, τέτοια παιδεία ποὺ νὰ ἐπενδύει σὲ αὐτὴν τὸ μέλλον σας. Τὸ κατε­στημένο σύστημα ἀπέ­τυχε πατα­γωδῶς. Μᾶς δείχνει ὅμως τὸν μονόδρομο τῆς ἐπι­στροφῆς στοὺς θησαυ­ρούς μας, τὴν κατεύθυνση τῆς διορθωτικῆς πορείας μας. Πρωτο­τυ­πῆ­στε ἀπαι­τῶντας πρῶτα ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς σας συνέπεια, προσπάθεια, ψηλοὺς στό­χους, ποιότητα, ἦθος. Ρωτῆστε τοὺς καθηγητές σας τὶ σημαίνουν αὐτὰ καὶ ἀπαι­τῆστε κυρίως ἀπὸ τὸν θεολόγο σας νὰ σᾶς δείξει δρόμο γιὰ τὴν ἀλήθεια. Ἂν δὲν μποροῦν νὰ σᾶς βοηθήσουν, πιέστε τους νὰ καταλάβουν τὶς ἀνάγκες σας καὶ τὴν ἀποστολή τους. Αὐτὸ νὰ κάνετε μὲ ὅλους μας. Κυρίως μὲ τοὺς ἱερεῖς καὶ τὴν Ἐκκλησία. Μὴ λυπηθεῖτε κανέναν μας. Πρέπει νὰ ἀλλάξουν ὅλα καὶ ὅλοι μας.

 

http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com

"Οι Έλληνες έφτασαν στα όριά τους"

"Πολλοί άνθρωποι έχουν φτάσει στα όριά τους και οιαδήποτε περαιτέρω πίεση μπορεί να προκαλέσει πολλά δεινά" υπογραμμίζει ο Αρχιεπίσκοπος σε επιστολές του στον Υπουργό Οικονομικών Ευ. Βενιζέλο και τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλο, στους οποίους καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις " για να ανακουφιστούν οι Έλληνες από το άλγος των νέων μέτρων".

Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε, σημειώνει, όταν τόσοι νέοι άνθρωποι προβληματίζονται και βιώνουν την αβεβαιότητα για το μέλλον τους, την προδοσία πολλές φορές και την αγανάκτηση των συνανθρώπων μας.

Επίσης ο Μακαριώτατος, αναφέρει: "Πολλοί άνθρωποι έχουν φτάσει στα όριά τους και οιαδήποτε περαιτέρω πίεση μπορεί να προκαλέσει πολλά δεινά".

Προς τον υπουργό Οικονομικών κ. Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ο Μακαριώτατος προτείνει:

α. Την αναστολή των πλειστηριασμών από τις Ελληνικές Τράπεζες, όσων έχουν λάβει είτε υψηλό, είτε χαμηλό δανεισμό για αγορά πρώτης κατοικίας.

β. Την ενίσχυση των μέτρων για ανάπτυξη και βιώσιμη επιχειρηματικότητα και

γ. την επανεξέταση του αυστηρού φορολογικού πλαισίου με γνώμονα την ίση συμμετοχή στην απόσβεση του εθνικού χρέους.

Τα παραπάνω μέτρα, καταλήγει στην επιστολή του ο Μακαριώτατος, έχουν τη δύναμη να ξεκουράσουν τον δοκιμαζόμενο λαό μας, τονίζοντας πως «όπως πολλές φορές έχει αναφέρει, τόσον η Ιερά Σύνοδος, όσον και η ελαχιστότης μου, η κρίσις πού βιώνουμε έχει κυρίως πνευματικά αίτια και όχι οικονομικά”.

http://www.romfea.gr

Ένα γράμμα που πρέπει να ξαναδιαβάσουμε όλοι μας είτε αγανακτούμε είτε αδιαφορούμε για το ξεπούλημα της πατρίδας μας

«Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα’ νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν»

 

Τότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι: «Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη».

Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω: «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό’ χα, δεν τό’ δινα κανενός. Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο».

Έφυγαν αυτοί. Κι’ έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα. Μισός άνθρωπος καταστάθηκα από το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις....περιστάσεις του αγώνα και κυνηγιέμαι και σήμερον. Κυνηγιώνται και άλλοι αγωνιστές πολύ καλύτεροί μου, διότι εγώ είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος. Και οι πιο καλύτεροι όλων αφανίστηκαν.

Αυτοί που θυσίασαν αρετή και πατριωτισμόν, για να ειπωθεί ελεύτερη η Ελλάδα κι’ εχάθηκαν φαμελιές ολωσδιόλου, είπαν να ζητήσουν ένα αποδειχτικόν που να λέγει ότι έτρεξαν κι’ αυτοί εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος και Τούρκο δεν άφηκαν αντουφέκιγο.

Πήγε να’ νεργήσει η Κυβέρνηση και βγήκαν κάτι τσασίτες και σπιγούνοι, που δουλεύουν μίσος και ιδιοτέλεια, και είπαν «όχι». Και είπαν και βρισιές παλιές δια τους αγωνιστές. Για να μην πάρουν το αποδειχτικόν, ένα χαρτί που δεν κάνει τίποτες γρόσια.

Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι’ αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα.

Θεέ, συχώρεσε τους παντίδους, που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που αναπνέομεν και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε. Εμείς το χρέος, το κατά δύναμιν, επράξαμεν. Και αυτοί βγήκαν σήμερον να προκόψουν την Πατρίδα. Μας γέμισαν φατρία και διχόνοιαν. Και την Πατρίδα δεν την θέλουν Μητέρα κοινή. Αμορόζα εις τα κρεβάτια τους την θέλουν. Γι’ αυτό περνούν και ρεθίζουν τον κόσμον με τέχνες και καμώματα.

Και καζαντίσαν αυτοί πουγγιά και αγαθά και αφήκαν τους αγωνιστές, τις χήρες και τα ορφανά εις την άκρην. Αυτοί είναι οι ανθρώπινοι λύκοι, που φέραν δυστυχήματα και κίντυνον εις τον τόπον. Ας όψονται.

Τότε που η Τουρκιά εκατέβαινε από τα ντερβένια και ολίγοι έτρεχαν με ολίγα ντουφέκια, με τριχιές δεμένα, να πολεμήσουν, θέλοντας λευτεριάν ή θάνατον, οι φρόνιμοι ασφάλιζαν τις φαμελιές τους εις τα νησιά κι’ αυτοί τρέχαν εις ρεματιές και βουνά, μη βλέποντας ποτέ Τούρκου πρόσωπον. Κι’ όταν ακούγαν τα ντισμπάρκα των Τούρκων, τρέχαν μακρύτερα. Τώρα θέλουν δικήν τους την Πατρίδα και κυνηγούν τους αγωνιστές.

Εγίναμε θηρία που θέλουν κριγιάτα (κρέατα) ανθρωπινά να χορτάσουν. Και χωρίζουν τον κόσμον σε πατριώτες και αντιπατριώτες. Αυτοί γίναν οι σημαντικοί της Πατρίδος και οι άλλοι να χαθούν. Δεν ξηγιώνται γλυκότερα να φυλάξωμεν Πατρίδα και να δούμεν λευτερίαν πραγματικήν. Ρωμαίγικον δεν φτιάχνεται χωρίς ούλλοι να θυσιάσουν αρετήν και πατριωτισμόν. Και χωρίς να πάψει η μέσα, η δική μας τυραγνία.

Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ,διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.

Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα: «Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».

Ένας δικός μου αγωνιστής μου έφερε και μου διάβασεν ένα παλαιόν χαρτί, που έγραψεν ο κοντομερίτης μου Άγιος παπάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Τον εκρέμασαν εις ένα δέντρον Τούρκοι και Εβραίοι, διότι έτρεχεν ο ευλογημένος παντού και εδίδασκεν Ελλάδα, Ορθοδοξία και Γράμματα.

Έγραφεν ο μακάριος εκείνος ότι: «Ένας άνθρωπος να με υβρίσει, να φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλει, έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το να υβρίσει τον Χριστόν μου και την Παναγία μου, δεν θέλω να τον βλέπω».

Το χαρτί του πατέρα Κοσμά έβαλα και μου το εκαθαρόγραψαν. Και το εκράτησα ως Άγιον Φυλαχτόν, που λέγει μεγάλην αλήθειαν. Θα πω να μου γράψουν καλλιγραφικά και τον άλλον αθάνατον λόγον του, «τον Πάπαν να καταράσθε ως αίτιον». Θέλω να το βλέπω κοντά στα’ κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ανάξιοι λέγουν ότι αν τα φτιάξουμε με τον δικέρατον Πάπαν, θα ολιγοστέψουν οι κίντυνοι, τα βάσανα και η φτώχεια μας, τρομάρα τους.

Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να’ ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται. Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες.

Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε. Μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στον Σταυρό, τον σωτήρα μας!

Και βρίζουν οι πουλημένοι εις τους ξένους και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους. Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια. Ντροπή Έλληνες!

πηγή

Αναρτήθηκε από ΚΛΑΣΣΙΚΟΠΕΡΙΠΤΩΣΗ  

Σ' ΑΠΟΖΗΤΑΜΕ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕ!!!

Σ᾽ αποζητοῦμε, Χριστόδουλε!…

Καργάκος Σαράντος


Ὅταν ἔφυγε ἔγραψα: «Σέ κλαίει ὁ λαός!». Σήμερα, μετά ἀπό τήν παρέλευση τόσων ἐτῶν ἀπό τή θανή του εἶμαι ὑποχρεωμένος νά γράψω: «Σέ θέλει ὁ λαός!».

Στό διάστημα τῆς ἐπίγειας ἀπουσίας του «ἔφυγαν κι ἄλλοι πολλοί, μεγάλοι καί τρανοί, πού ἦσαν πασίγνωστοι ἐδῶ κι ἐκεῖ. Ὅλους ὅμως τούς πῆρε τό ποτάμι τῆς Λήθης. Μόνον ὁ Χριστόδουλος ζῆ -ἄσβηστο καντήλι στήν ψυχή τοῦ ἁγνοῦ λαοῦ πού πονεῖ γιά τήν ἔρμη πατρίδα. Ὅσο ζοῦσε ὁ Χριστόδουλος ὁ λαός εἶχε μιάν ἐλπίδα: εἶχε ἕναν ἡγέτη! Ἦταν γιά τό λαό μας ὅ,τι καί ὁ Χρυσόστομος γιά τόν ἐγκαταλελειμμένο λαό τῆς Σμύρνης. Καί οἱ δύο ὁδηγήθηκαν στό μαρτύριο: ὁ Σμύρνης ἀπό τόν τουρκικό ὄχλο, ὁ Ἀθηνῶν καί Ἑλλήνων πάντων ἀπό τόν δημοσιογραφικό καί χαμηλοπολιτικό ὄχλο. Ὁ ἕνας πέθανε βασανισμένος, ὁ ἄλλος πέθανε φαρμακωμένος. Κανείς δέν ἤπιε τόσο φαρμάκι ὅσο ὁ Χριστόδουλος. Γιατί εἶχε Παπαφλέσσειο ἀνάστημα καί ὕψωνε φωνή ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος. Κουβαλοῦσε μέσα του τήν παράδοση τοῦ 1821. Μέ τόν λόγο του ξαναζωντάνευε τ᾽ ἀρματολίκι, τούς καιρούς τῆς παλληκαριᾶς καί τῆς λεβεντιᾶς.

Τόν ἔφαγε ἡ χαμέρπεια καί ἡ κακομοιριά. Ἡ χυδαία κακολογία καί μικρολογία. Ἔπρεπε νά πέσει γιά νά πεισθοῦν οἱ κακόπιστοι πόσο μεγάλος ἦταν! Δανείζομαι μιά φράση τοῦ Παν. Κανελλόπουλου γιά νά τόν παραστήσω: «Τόν μικρό τόν γνωρίζει κανείς ἀπό τήν ἄνοδό του• τόν μεγάλο ἀπό τήν πτώση του». Ναί, ὅταν ἔπεσε ὁ Χριστόδουλος, ἦταν σάν νά ἔπεσε ἡ Βασιλική Δρῦς τῆς πατρίδας. Ὁ λαός ἔχασε τόν ἄνθρωπο πού τοῦ προσέφερε ὅραμα, δύναμη, ἀντιστασιακή διάθεση.

Ὁ Χριστόδουλος χτυποῦσε διαρκῶς τήν καμπάνα τοῦ συναγερμοῦ, διότι «ἄκουε τήν βοήν τῶν πλησιαζόντων γεγονότων». Γι᾽ αὐτό εἶχε ἀπέναντί του ὅλους αὐτούς πού ἀπεργάστηκαν τήν σημερινή μας κατάντια. Δυστυχῶς, στήν Ἑλλάδα, ἀντί νά χτυπᾶμε αὐτούς πού βάζουν τήν φωτιά, χτυπᾶμε ἐκείνους πού βαρᾶνε τήν καμπάνα τοῦ συναγερμοῦ. Δεκάδες οἱ φαρέτρες μέ τά δηλητηριασμένα βέλη πού στρέφονταν ἐναντίον του. Μέ τήν δῆθεν σάτιρα ἀπό τήν τηλοψία, ἀπό τό ραδιόφωνο, ἀπό τό πάλκο καί τόν τύπο, οἱ νάνοι ἀντίπαλοί του, τοῦ ἔκαναν τή ζωή του φαρμάκι. Κι αὐτός σάν τόν μάρτυρα Χρυσόστομο συγχωροῦσε.

Εἴχαμε στενή φιλία ἀπό παλιά, ἀλλά ποτέ συνεργασία σέ ἐπαγγελματική βάση. Ἡ γνωριμία μας ξεκίνησε ἀπό μιά ἐπιθετική ἐπιστολή πού τοῦ ἔστειλα ἀπό τό ἐρημητήριό μου στόν Πάρνωνα. Ἔσχισε λαγκάδια καί βουνά νά μέ βρεῖ. Ἔκτοτε δεθήκαμε μέ μιά σχέση ἀδελφική. Δέν θά πῶ ποτέ ὅσα μοῦ εἶχε ἐμπιστευθεῖ. Σέ πολλά μέ ἔπειθε. Σ᾽ ἕνα μόνον δέν μέ ἔπειθε: νά εἶμαι συγχωρητικός. «Εἶμαι Μανιάτης, τοῦ ἔλεγα, καί μέσα στό μανιάτικο φυσικό εἶναι ἡ ἀναίδεια». Ἀναίδεια στ᾽ ἀρχαῖα ἑλληνικά σημαίνει ἄρνηση συγγνώμης. Κι αὐτός γελοῦσε παταγωδῶς. Γιατί ἤξερε πώς δέν σοβαρολογῶ. Ἁπλῶς ἐρέθιζα τήν διάθεσή του γιά εὐτραπελία. Ναί, ἦταν ἕνας μεγάλος «μαΐστορας» τοῦ χιοῦμορ. Στά χρόνια του ἡ Ἐκκλησία «ἔλαμπε ἀπό χαμόγελο», μπῆκε τό γέλιο στήν Ἐκκλησία. Κέρδισε τήν παραπαίουσα νεολαία. «Κι ἐγώ μαζί σας ἀλλά κι ἐσεῖς μαζί μου». Κι οἱ νέοι θά πήγαιναν μαζί του, ἔστω κι ἄν τούς ὁδηγοῦσε στό Ζάλογγο. Θά ἔπεφταν, ἀλλά θά ἔπεφταν σάν τόν Ἴκαρο ἀπό ψηλά.

Εἶχε Ἰκάρειο πνεῦμα μέσα του ὁ Χριστόδουλος. Πετοῦσε πάνω ἀπό τά εὐτελῆ καί τούς εὐτελεῖς σάν τόν βασιλικό ἀητό. Ἐκάλυπτε τούς πάντες μέ τήν καλλιφωνία του, τήν πολυγνωσία του, τήν πολυγλωσσία του, μέ τό ἱλαρό φῶς τοῦ προσώπου του. Ἄγρυπνος σάν τόν Ἄργο, μελετοῦσε τά πάντα κι ἦταν ἐνήμερος γιά τά πάντα. Ἔγραφε ἀκατάπαυστα ἀκόμη κι ὅταν συνομιλοῦσε, ἀκόμη κι ὅταν τηλεφωνοῦσε. Συχνά τόν μάλωνα: «Πότε ξεκουράζεσαι;». Κι αὐτός μέ τό δροσᾶτο γέλιο του: «Ὅταν δουλεύω…!». Τοῦ ἄρεσε νά μέ νευριάζει καί νά μέ πιάνει τό «μανιάτικο», ὁπότε οἱ τύποι πήγαιναν περίπατο. Μέ φώναζε -γιά νά μέ ἐρεθίζει- Σαράντη. Τοῦ ᾽λεγα, τοῦ ξανάλεγα ὅτι Σαράντο -κι ὄχι Σαράντη- λέμε στή Μάνη. Κι αὐτός ἐπέμενε στό Σαράντη, ἔτσι γιά νά μέ «φουρτουνιάζει». Τοῦ ἄρεσε ἡ «φουρτούνα» μου. Κάποτε μοῦ εἶπε περιπαικτικά: «Νά δοῦμε πῶς θά περνᾶς στόν Παράδεισο…». Τόν κοίταξα λοξά καί τοῦ εἶπα εἰρωνικά: «Ἔχω κάνει αἴτηση ὡς ἱστορικός νά πάω στήν Κόλαση. Ἐκεῖ θά βρῶ ὅλους τούς μεγάλους τῆς Ἱστορίας. Κι ἀκόμη θά γλυτώσω κι ἀπό σᾶς τούς δεσποτάδες». Κι ὁ μεγαλόθυμος Χριστόδουλος μέ ἀποστόμωσε -παρότι Θρᾶξ- μέ τό λακωνικό: «Μήν τό πολυελπίζεις αὐτό!..».

Ἔτσι, μέ τό χιοῦμορ, τήν ἑτοιμολογία, τήν λεκτική εὐθυβολία, τήν εὐθυφροσύνη καί τήν μεγαλοφροσύνη ἤξερε νά κερδίζει καρδιές. Βέβαια οἱ μικρόψυχοι τόν φθονοῦσαν. Τόν φθονοῦσαν καί ὅσοι εἶχαν βαλθεῖ νά ξεριζώσουν τή γλῶσσα μας, νά ξεπατώσουν τήν παιδεία μας, νά ξεδοντιάσουν τήν Ἐκκλησία μας, νά σπιλώσουν τήν ἱστορία μας, νά ἀκρωτηριάσουν τήν πατρίδα μας. Τόν φθονοῦσαν ὅλοι αὐτοί πού προσπάθησαν καί προσπαθοῦν νά μετατρέψουν ἕναν γίγαντα λαό, σέ λαό νάνων. Σέ λαό θάμνων, κατά τό δικό τους ἀνάστημα.

Τοῦ ὀφείλω ἄπειρη εὐγνωμοσύνη γιά ὅσα ἔκανε γιά τήν ἡμετέρα φουκαροσύνη: προλόγισε τό βιβλίο μου «Ἀπό τό Μακεδονικό Ζήτημα στήν Ἐμπλοκή τῶν Σκοπίων», πού βγῆκε τόν Ἰανουάριο τοῦ 1992, προλόγισε -καί μάλιστα σέ Ἀττική διάλεκτο- τήν τρίτομη «Ἱστορία τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν» καί στάθηκε πάντα πατρικά συμβουλευτικός ἀπέναντι στά παιδιά μου.

 Ἀφ᾽ ὅτου ἔφυγε, δέν ἔγραψα οὔτε μίλησα ποτέ γι᾽ αὐτόν. Μόνον μιά φορά, τήν ἡμέρα τῆς κηδείας του εἶπα κάποια λόγια πικρά -ὄχι γι᾽ αὐτόν φυσικά στό Ραδιόφωνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Σήμερα μιλοῦν ἄλλοι, πού κάποτε τόν εἴχανε πικράνει. Τώρα νιώθουν τί «τζοβαϊρικό» ἀξετίμητο χάσαμε. Κι ἄν σήμερα ἀνταποκρίθηκα στό αἴτημα νά χαράξω τίς γραμμές αὐτές, εἶναι γιατί σέ μιά πρόσφατη ἐπίσκεψή μου στό Α ́ Νεκροταφεῖο τῶν Ἀθηνῶν, εἶδα τάφους γυμνούς ἐπιφανῶν, ἐνῶ ὁ τάφος τοῦ Χριστόδουλου ἦταν πνιγμένος στά λουλούδια. Πῆγα νά κόψω ἕνα γαρύφαλλο κι ἀπό κάτω σ᾽ ἕνα χαρτάκι εἶδα

ΦΩΣ ΚΑΙ ...ΣΚΟΤΑΔΙ

Βρισκόμαστε, μέσα στο κλίμα των Θεοφανείων. Τα πάντα στην Εκκλησία πλημμυρίζουν από φως. Φως εκ φωτός έλαμψε το κόσμω, Χριστός ο Θεός ημών, ο επιφανείς Θεός…. Για το φως ομιλεί και το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα. ο λαός, που βίωνε το σκοτάδι της ειδωλολατρίας, είδε το φως της αλήθειας στο πρόσωπο του Χριστού. Ο λαός, που ζούσε σε καθεστώς πνευματικού μαρασμού, είδε ν’ ανατέλλει εμπρός του το φως της όντως ζωής. Το φως είναι η ταυτότητα του Χριστού. Εκείνος είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης, που ήλθε στον κόσμο για να διαλύσει τα σκοτάδια της αγνωσίας. Ήλθε για να φέρει στον κόσμο και στις ανθρώπινες καρδιές την αγάπη και την ειρήνη. Γι΄ αυτό και δικαίως διεκήρυξε για τον Εαυτό Του: «Εγώ είμαι το φως. Όποιος με ακολουθήσει δε θα περπατήσει ποτέ ξανά στο σκοτάδι, αλλά θα αποκτήσει το φως της ζωής»2.

Όμως αδελφοί μου!

Το τι συμβαίνει γύρω μας είναι τοις πάσι γνωστό.

Η Εκκλησία μας σε πρόσφατο μήνυμα της προς το λαό που ταρακούνησε συθέμελα μεταξύ των άλλων μας λέει:

Οί ήμέρες πού ζούμε είναι δύσκολες καί κρίσιμες. Περνάμε ως χώρα μιά δεινή οικο¬νομική κρίση πού δημιουργεί στούς πολλούς άνασφάλεια καί φόβο. Δεν γνωρίζου¬με τί είναι αύτό πού μάς έρχεται τήν επόμενη μέρα. Ή χώρα μας φαίνεται νά μήν είναι πλέον έλεύθερη άλλά νά διοικείται έπί τής ούσίας άπό τούς δανειστές μας. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε άπό τήν ποιμαίνουσα Εκκλησία νά μιλήσει καί νά τοποθετηθεί πάνω στά γεγονότα πού παρακολουθούμε.

Είναι άλήθεια ότι αύτό πού συμβαίνει στήν πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο καί συ¬νταρακτικό. Μαζί μέ τήν πνευματική, κοινω¬νική καί οικονομική κρίση συμβαδίζει καί ή πάσης φύσεως άνατροπή. Πρόκειται γιά προσπάθεια έκρίζωσης καί έκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τά όποια ως τώ¬ρα θεωρούνταν αύτονόητα γιά τή ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς έπιχειρείται μιά άνατροπή δεδομένων καί δι¬καιωμάτων καί μάλιστα μέ ένα πρωτοφανές έπιχείρημα. Τά άπαιτούν τά μέτρα αύτά οί δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μιά χώρα ύπό κατοχή καί έκτελούμε έντολές τών κυριάρχων - δανειστών μας. Τό ερώτημα, τό όποιο γεννάται, είναι έάν οι άπαιτήσεις τους άφορουν μόνον σέ οικονομικά καί άσφαλιστικά θέματα ή άφο¬ρούν καί στήν πνευματική καί πολιτιστική φυσιογνωμία τής Πατρίδος μας.

Κι άπό τήν άλλη πλευρά, ένας λαός, έμείς, πού λειτουργήσαμε άνεύθυνα. Παραδοθή¬καμε στήν εύμάρεια, στόν εύκολο πλουτι¬σμό καί στήν καλοπέραση, έπιδοθήκαμε στό εύκολο κέρδος καί στήν εξαπάτηση. Δέν προβληματισθήκαμε γιά τήν άλήθεια τών πραγμάτων. Ή αύθαίρετη άπαίτηση δικαιω¬μάτων άπό συντεχνίες καί κοινωνικές όμάδε; μέ πλήρη άδιαφορία γιά τήν κοινωνική συνοχή συνετέλεσαν κατά ένα μεγάλο μέρο; στήν σημερινή κατάσταση.

Και κάτι ακόμα…

Βλέπετε τι γίνεται ευκαίρως - ακαίρως στις Καλλικρατικές ορκωμοσίες…

Βρήκε την ευκαιρία η άθεη και ανθελληνική Καλλικρατική υποκουλτούρα να ξεσπαθώσει κατά της Εκκλησίας. Δεν θέλουμε την Εκκλησία φωνάζουν. Μακριά η Εκκλησία από μας. Έξω από δω οι παπάδες…

Μέσα οποιοσδήποτε άλλος, έξω όμως όποιος, μιλά για Θεό…

Έχουμε και άλλα…

Δυο ύπουλες και ύποπτες ηλεκτρονικές κάρτες.

Η φοροκάρτα και η κάρτα του πολίτη…

" Η περιλάλητη ηλεκτρονική κάρτα με τσιπ, που ονομάστηκε «ΚΑΡΤΑ ΠΟΛΙΤΗ» για να δώσει την ψευδαίσθηση της οικειότητας και της φιλικότητα προς τον χρήστη-θύμα, τα στοιχεία, αλλά και τη ζωή του οποίου με τα προσωπικά του μυστικά θα αποθηκεύει, όχι μόνο σε τσιπ, αλλά και σε βάσεις δεδομένων, μπορεί να εξελιχθεί σε έναν άνευ προηγουμένου εφιάλτη για το λαό μας, που έχει δώσει μέσα στους αιώνες τιτάνιους και επικούς αγώνες για ελευθερία.

Η ηλεκτρονική Κάρτα-Ταυτότητα, θα μπορεί να έχει αποθηκευμένα όλα τα...

στοιχεία μας, την οικογενειακή μας κατάσταση, τις διευθύνσεις κατοικίας μας, όλες κατά σειρά ετών, τον ΑΜΚΑ, αλλά και δακτυλικά αποτυπώματα, ψηφιακές σαρώσεις του προσώπου μας, αλλά και ψηφιακές σαρώσεις της ίριδας του ματιού μας μελλοντικά, το φάκελο με το ιστορικό της υγείας μας καθώς και πλήθος άλλων στοιχείων, άλλων ορατών και άλλων πιθανών «κρυφών», τα δεύτερα εκ των οποίων θα μπορούν να αναγνωσθούν μελλοντικά μόνο με ειδικό λογισμικό… για λόγους δήθεν …κρατικής ή διακρατικής ασφαλείας…

Από όλα τα παραπάνω, είναι φανερό πλέον, πως η «ΚΑΡΤΑ ΠΟΛΙΤΗ» και η «ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΡΤΑ ΣΥΝΑΛΛΑΓΩΝ - ΦΟΡΟΚΑΡΤΑ» - εκτός όλων των άλλων θρησκευτικών ή συνειδησιακών λόγων, τους οποίους εύλογα μπορεί να επικαλεστεί κανείς – αφού θα λειτουργεί και θα βασίζεται στο δυσώνυμο αριθμό 666 όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννου - είναι ΚΑΡΤΕΣ-ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ της προσωπικής μας ζωής, ΚΑΡΤΕΣ-ΚΑΤΑΔΟΤΕΣ, που θα καταδίδουν κάθε δευτερόλεπτο στο σύστημα, τους διαχειριστές και την εξουσία, πού είμαστε, με ποιόν είμαστε, τι είμαστε, τι πιστεύουμε, πού διασκεδάζουμε, τι αγοράζουμε και τι πουλούμε, πότε, πόσο και σε ποιόν, από τι πάσχουμε, ποια είναι τα ενδιαφέροντά μας, οι αδυναμίες ή οι «αχίλλειες πτέρνες» μας… και θα κατασκοπεύονται σαν από αόρατες κάμερες η ζωή μας σε κάθε της βήμα και θα μας φυλακιζόμαστε στα σκοτεινά και δυσώδη ηλεκτρονικά μητρώα για πάντα ".(www.promitheasblog.com)

Αδελφοί μου!

Οι μέρες που έρχονται αφάνταστα σκοτεινές…

Η χρονιά που μπήκε δεν μπορούμε να φανταστούμε τι θα μας φέρει…

Εφόσον όμως καταφέρουμε να βάλουμε καλά μέσα μας και να πιστέψουμε ότι ο Χριστός είναι το φως του κόσμου και η Εκκλησία, που είναι το Σώμα Του, η συνέχεια και έκφρασή Του στους αιώνες, είναι εξίσου φως, είναι ο χώρος μέσα στον οποίο βιώνεται ο φωτισμός του Χριστού, όχι χαριστικά και μαγικά, αλλά συνειδητά και οντολογικά, τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά.

" Παρά ταύτα, ο κόσμος σήμερα αρνείται τον Χριστό και βυθίζεται στο σκοτάδι της άρνησης και της απιστίας και η επιλογή της άρνησης του φωτός που σκορπίζει ο Χριστός έχει οδυνηρά αποτελέσματα στη ζωή του κόσμου. Σήμερα ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας βιώνει την τραγικότητα της φτώχειας και της ανέχειας, του πολέμου και της ανασφάλειας, αποτέλεσμα της απάνθρωπης πολιτικής των ισχυρών της γης, που είναι βουτηγμένοι στα σκοτάδια της ιδιοτέλειας και του παγερού συμφέροντος. Σήμερα η πατρίδα μας βιώνει την πρωτοφανή οικονομική, φερτή όμως, κρίση, αποτέλεσμα της πνευματικής χαλάρωσης, του ωχαδελφισμού, του εκμαυλισμού των συνειδήσεων, της αρρωστημένης νοοτροπίας του εύκολου πλουτισμού και της έλλειψης αλληλεγγύης" . (Αρχιμ. Επιφάνιος Οικονόμου).

«Η κρίση κατέστησε φανερό, ότι η συγκρότηση του σύγχρονου κοινωνικού βίου με γνώμονα τον ατομισμό και την άρνηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας οδήγησε στην καταρράκωση της αξίας του ανθρώπου και στην επικράτηση της αναξιοκρατίας και της αδιαφορίας για τον πόνο του διπλανού μας. Αυτή η κατάσταση, για την δημιουργία της οποίας όλοι έχουμε μικρό η μεγάλο μερίδιο ευθύνης, είναι αταίριαστη με την παράδοση του τόπου μας. Η μόνη έξοδος από το αδιέξοδο είναι η αλλαγή αυτής της νοοτροπίας…»

" Η αλλαγή της νοοτροπίας που βυθίζει τους ανθρώπους στο τέλμα, στο σκοτάδι και στ’ αδιέξοδα, μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν επιστρέψουμε, με ταπείνωση, στη ζωή του Χριστού, την οποία αρνηθήκαμε, παρασυρμένοι από την δαιμονική έπαρση και τον πλάνο αυτοθαυμασμό. Μόνο αν δεχθούμε να ξαναφωτίσουμε τη ζωή μας, όχι με τα ψεύτικα φώτα του κόσμου, όχι με τις εφήμερες φωταψίες της κοσμικής ματαιότητας, αλλά με το φως του Χριστού, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον"Αρχιμ. Επιφάνιος Οικονόμου .

ΑΜΗΝ!

ΚΑΡΤΑ ΠΟΛΙΤΗ

Κυριακάτικο εγκύκλιο κήρυγμα του

Σεβ. Μητροπολίτου Γορτυνίας κ. Ιερεμίου για την «Κάρτα του Πολίτου»

Το σημερινό μου κήρυγμα, αγαπητοί αδελφοί, δεν θα είναι συνέχεια των μαθημάτων για την ορθόδοξη πίστη μας, αλλά θέλω να σας μιλήσω για ένα θέμα που ακούγεται πολύ στις ημέρες μας. Θα σας μιλήσω για την λεγόμενη Κάρτα του Πολίτη. Όμως, διστάζω, γιατί, για να μιλήσει κανείς σωστά σε θέματα που φαίνονται ως σημεία των καιρών, πρέπει να έχει φωτισμένο νου, πρέπει να είναι προφήτης.

Οι προφήτες, αγαπητοί μου, λέγονταν «ορώντες», γιατί, με την Χάρη του Θεού που είχαν, έβλεπαν σωστά την κρίση της εποχής τους και έδιναν το κατάλληλο φάρμακο για την θεραπεία της. Εγώ προφήτης δεν είμαι, αλλά μελετώ τα βιβλία των αγίων προφητών και επιθυμώ να ομιλώ και να ζω με βάση την φωτισμένη διδασκαλία τους. Έτσι θα γράψω μερικές σκέψεις για την Κάρτα του Πολίτου, που θέλουν να μας δώσουν, και παρακαλώ να τις ακούσετε...

1. Κατά πρώτον θα πω αυτό το βασικό: Αν το να πάρουμε την Κάρτα του Πολίτου, αυτό σημαίνει ότι αρνούμαστε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, τότε το λέμε καθαρά και το φωνάζουμε δυνατά: Όχι δεν θα την πάρουμε! Αν δηλαδή μας πουν: «Αρνήσου τον Χριστό και θα σου δώσω την Κάρτα, για να μπορείς έτσι να παίρνεις τον μισθό σου και να εξυπηρετείσαι και εσύ και η οικογένειά σου σε όλες τις υπηρεσίες», τότε εμείς θα απαντήσουμε: «Βάλτε μου το μαχαίρι στον λαιμό, βάλτε βαθιά το μαχαίρι, την Κάρτα που μου λέτε, όχι δεν την παίρνω. Δέχομαι και εγώ και η οικογένειά μου να πεθάνουμε γυμνοί και νηστικοί στο στρώμα, αλλά τον Χριστό μου, όχι δεν Τον αρνούμαι»!

2. Δεν φαίνεται όμως, χριστιανοί μου, φανερά τουλάχιστον, δεν φαίνεται λέγω ότι το να πάρουμε την Κάρτα του Πολίτου σημαίνει ότι θα αρνηθούμε την πίστη μας. Μας την προσφέρουν, όπως μας λέγουν, σαν ένα είδος ταυτότητος, στην οποία θα ενσωματωθούν όλα τα στοιχεία μας: Εκλογικός αριθμός, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης, όλα – όλα όσα έχουν σχέση με την υγεία μας, ώστε ο πολίτης, μας λέγουν, να εξυπηρετείται σε όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου. Με αυτήν την απλή έννοια και χωρίς να μας θέτουν θέμα πίστεως, σαν χριστιανοί, δεν έχουμε πρόβλημα να πάρουμε την Κάρτα.

3. Όμως έχουμε μάτια και βλέπουμε και λογική και σκεπτόμαστε και νοούμε τι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα με την Κάρτα του Πολίτου• γι᾽ αυτό και δικαιολογημένα προκαλούνται τόσες αντιδράσεις των χριστιανών μας, αλλά και όλων γενικά των ανθρώπων, ακόμη και αυτών των αδιαφόρων θρησκευτικά. (α) Ακούμε ότι με αυτή την Κάρτα θα δυναστεύεται η ελευθερία του ανθρώπου, γιατί με το μικροτσίπ που θα υπάρχει σ᾽ αυτή θα γίνονται γνωστά στον καθένα όλα τα προσωπικά δεδομένα του ανθρώπου, ακόμη δε, με την τοποθέτηση αργότερα ενός μικροτσίπ στο χέρι μας, θα ελέγχεται και η ψυχική κατάσταση του ανθρώπου. Αυτό κανείς άνθρωπος, αλλά ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες, και ακόμη ιδιαίτερα εμείς οι Πελοποννήσιοι, που κάναμε λεβέντικους αγώνες για την λευτεριά, εμείς ιδιαίτερα, λέγω, δεν θα πρέπει να ανεχθούμε μια τέτοια καταδυνάστευση της ψυχής μας, για εξυπηρέτηση τάχα. Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού στον άνθρωπο, αγαπητοί μου, είναι η ελευθερία, το «αυτεξούσιο» που λέμε θεολογικά, το οποίο σεβάστηκε και Αυτός ο Θεός. Γιατί, ενώ μπορούσε ο Θεός να αναγκάσει τον άνθρωπο να τηρεί τις εντολές Του, όμως τον άφησε ελεύθερο, να ενεργήσει κατά την επιθυμία του. Τόσα και τόσα γράφουν οι άγιοι Πατέρες για το αυτεξούσιο του ανθρώπου, το οποίο όμως έρχεται τώρα να μας το τσαλαπατήσει η Κάρτα του Πολίτου. Και όπως τα λέγουν οι ειδικοί, η δικτατορία της Κάρτας θα προχωρήσει ακόμη περισσότερο: Θα θέλει να μας κάνει ένα είδος ρομπότ, γιατί το μικροτσίπ της Κάρτας, όταν αργότερα το εμφυτεύσουν στο χέρι μας, αυτό θα επηρεάζει την ψυχική μας διάθεση και θα αλλοιώνει τον ψυχικό μας κόσμο. Δηλαδή, η Κάρτα του Πολίτου θα γίνει ο εξευτελισμός της προσωπικότητός μας και θα μας υποδουλώσει στην πιο σκληρή δικτατορία. Εμείς που δεν ανεχθήκαμε την Τουρκιά, πως τώρα θα ανεχθούμε αυτήν την σκληρότερη σκλαβιά; Εάν έτσι έχει το πράγμα, και έτσι έχει, όπως μας το λέγουν οι ειδικοί, γι᾽ αυτόν τον λόγο, όχι δεν πρέπει να πάρουμε την Κάρτα. Θέλουμε όμως, όχι μόνο εμείς η Εκκλησία, αλλά και η Πολιτεία, που λέει ότι ενδιαφέρεται για την ελευθερία του πολίτη, να αντιδράσει στην καταδυνάστευση αυτή της ελευθερίας μας, που θα μας φέρει η Κάρτα του Πολίτη. (β) Αλλά υπάρχει και άλλος λόγος, ακόμη ισχυρότερος για ᾽μας τους χριστιανούς, που μας κάνει να αποκρούομε και να αποστρεφόμαστε αυτήν την Κάρτα: Μας λέγουν ότι ο κωδικός αριθμός του μικροτσίπ της Κάρτας θα είναι ο 666. Που τον βρήκαν επί τέλους αυτόν τον αριθμό; Κάτι κρύβεται εδώ!... Εμείς, που διαβάζουμε την Αγία Γραφή, ξέρουμε, όπως μας λέγει η Αποκάλυψη, ότι ο αριθμός αυτός είναι ο αριθμός του Αντιχρίστου (βλ. Απ. 13,18). Είναι δύσκολος στην ερμηνεία του ο αριθμός αυτός. Γενικά με αυτόν χαρακτηρίζεται το κράτος του Αντιχρίστου, το οποίο θα είναι ένα χάος. Αυτό το χάος εκφράζει ο αριθμός 666. Πραγματικά είναι ένας μυστηριώδης αριθμός. Αποτελείται από τρία 6• το τετράγωνο του 6 είναι 36• αν προσθέσουμε όλους τους αριθμούς από το 1 μέχρι το 36 λαμβάνουμε άθροισμα 666. Ποιά ερμηνεία έχει ο αριθμός αυτός; Και ξένοι ακόμη ερμηνευτές (για παράδειγμα ο Henry) είπαν ότι ο αριθμός αυτός εκφράζει τον αριθμό των πλανών και των αιρέσεων του Παπισμού, η άλλοι είπαν, ότι είναι ο αριθμός των ετών του Παπισμού από την εμφάνισή του μέχρι την πτώση του. Γενικά όμως επικρατεί η ερμηνεία που είπαμε, ότι ο αριθμός 666 εκφράζει το χάος του κράτους του Αντιχρίστου. Εμείς λοιπόν που γνωρίζουμε ότι ο αριθμός 666 είναι ο αριθμός του Αντιχρίστου και των υπηκόων του, όχι δεν θέλουμε στην ταυτότητά μας, στην κάρτα μας, να έχουμε τέτοιο αριθμό. Βέβαια δεν είμαστε θρησκόληπτοι για να νομίζουμε ότι, αν μας γράψει κανείς στην πλάτη μας η έξω από το σπίτι μας τον αριθμό αυτό, πάει χαθήκαμε και γίναμε του Αντιχρίστου, χωρίς να το θέλουμε. Αλλά πως να το πω; Όχι δεν θέλουμε τον αριθμό αυτό στην Κάρτα μας, που θα την κάνουν ταυτότητά μας. Δεν μπορεί να μας επιβάλουν ετσι θελικά στο προσωπικό μας δελτίο έναν αριθμό που θέλουν αυτοί, που είναι για ᾽μας τους πιστούς δυσώνυμος αριθμός. Αλλά, με το να επιμένουν, από προηγούμενα έτη ήδη, να μας βάλουν στο προσωπικό μας δελτίο τον αριθμό του Αντιχρίστου, υποψιαζόμαστε ποιό είναι το σχέδιό τους: Θέλουν σιγά-σιγά να μας εισαγάγουν και να μας κάνουν πολίτες σε ένα νέο κράτος, παγκόσμιο κράτος, το κράτος μιας ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και να αποχρωματιστούμε έτσι σαν Έλληνες και σαν Χριστιανοί. Και γι᾽ αυτόν λοιπόν τον λόγο ακόμη, το ότι δηλαδή η Κάρτα του Πολίτου θα έχει ως κωδικό τον αριθμό του Αντιχρίστου, όχι δεν θέλουμε να την πάρουμε! (γ) Το ότι, αγαπητοί μου χριστιανοί, η Κάρτα του Πολίτου θα φέρει τον αριθμό 666 και το άλλο που είπαμε ότι θα ελέγχει την ζωή μας και αυτόν ακόμη τον ψυχικό μας κόσμο, αυτά, λέγω, μας κάνουν να συνδέσουμε την Κάρτα του Πολίτου με το χάραγμα του Αντιχρίστου, για το οποίο γράφει η Αποκάλυψη. Η Αποκάλυψη, όπως λέγουν οι ερμηνευτές της, ερμηνεύεται «κυκλικώς». Αυτό σημαίνει ότι η Αποκάλυψη κατά ένα μικρό κύκλο πραγματοποιείται σε κάθε εποχή. Και στα τέλη των αιώνων, σε ένα ευρύ, στον τελευταίο κύκλο, θα πραγματοποιηθούν τα γεγονότα ακριβώς όπως τα γράφει η Αποκάλυψη. Ώστε λοιπόν και στην σημερινή μας εποχή ζούμε την Αποκάλυψη. Και στην σημερινή μας εποχή ο Αντίχριστος έχει τον πρόδρομό του και το προδρομικό του σημείο. Πριν δηλαδή από το πραγματικό χάραγμα του Αντιχρίστου στο μέτωπο και στην χείρα, για το οποίο γράφει η Αποκάλυψη (13,16), η ανθρωπότητα θα προετοιμαστεί και θα δοκιμασθεί με προηγούμενα χαράγματά του. Και σαν τέτοιο προδρομικό χάραγμα του Αντιχρίστου για την εποχή μας θεωρούμε την Κάρτα του Πολίτου, αν βέβαια αληθεύουν τα παραπάνω στοιχεία που φημολογούνται γι᾽ αυτήν: Ότι δηλαδή αυτή η Κάρτα θα έχει τον αριθμό του Αντιχρίστου και θα προσβάλει το αυτεξούσιο, το μέγα αυτό δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Αν έχουν έτσι τα πράγματα, βεβαίως δεν πρέπει να πάρουμε την Κάρτα του Πολίτου!

4. Για να μην πάθουμε, αδελφοί, την ζημιά – που θα την πάθουν πολλοί – και παραπλανηθούμε από τις δολοπλοκίες του Σατανά και από τα προδρομικά του Αντιχρίστου χαράγματα, πρέπει να αγωνιζόμαστε συνεχώς για την καλή μας πορεία προς τον Θεό, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Να προσευχόμαστε και να αγαπάμε την άσκηση, την νηστεία δηλαδή και την απλή και ταπεινή ζωή και όχι την καλοπέραση. Γιατί οι σωστοί χριστιανοί δεν είναι καλοπερασάκηδες, αλλά ουν ασκητικά. Να εξομολογούμαστε, να μελετούμε τον λόγο του Θεού και να λαχταράμε την Θεία Λειτουργία με τον γλυκό της καρπό, την Θεία Κοινωνία. Έτσι, αν ο αγώνας μας και η χαρά μας είναι το να αγαπάμε τον Χριστό και να ζούμε κατά τον άγιο Νόμο Του, δεν θα αφήσει η καλή μας Παναγία εμάς τα παιδιά Της ας παραπλανηθούμε από τον Διάβολο και να σφραγισθούμε από τα χαράγματά του. Ο χριστιανός που προσεύχεται και κοινωνάει ενσυνείδητα και με γλυκασμό το Σώμα και το Αίμα του Χριστού έχει καθαρό νου και τον φωτίζει ο Θεός τι πρέπει να πράξει. Μη φοβάστε, χριστιανοί μου, μη φοβάστε! Ναι! Δεν θα μας αφήσει, ξαναλέγω, η Παναγία Δέσποινά μας να πέσουμε στην πλάνη του εχθρού. Το καθημερινό μας ακούμπημα είναι η προσευχή μας σ᾽ Αυτήν: «Την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπη Σου»!

5. Τέλος, έχω να πω ότι σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να έχουμε σωστό κκλησιολογικό φρόνημα. Στο θέμα της Κάρτας του Πολίτου θα κάνουμε ο,τι μας πει η Εκκλησία, σαν Σύνοδος Ιεραρχών. Είναι αλήθεια όμως ότι εμείς οι Ιεράρχες πρέπει να βοηθούμε τους Χριστιανούς μας, διδάσκοντας σ᾽ αυτούς την ιδασκαλία της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων μας, να βλέπουν σωστά τα σημεία των καιρών και να τους ετοιμάζουμε να δίνουν μαρτυρία για την πίστη τους και με μαρτύριο ακόμη. Σ᾽ αυτήν δε την μαρτυρία και το μαρτύριο μπροστάρηδες πρέπει να είμαστε εμείς οι Ιεράρχες, αλλά κι όλοι οι κληρικοί, μοναχοί και μοναχές.

Αναρτήθηκε από τη συνοδοιπορία .

http://synodoiporia.blogspot.com/