ΚΑΙ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ ΑΡΙΘΜΕΙ...

 Αρκετοί είναι, εκείνοι που παρομοιάζουν τη ζωή του ανθρώπου με μία πορεία, με ένα ταξίδι που συνεχίζεται και επαναλαμβάνεται χιλιάδες χρόνια επάνω στη γη, καθώς άνθρωποι διαδέχονται άλλους ανθρώπους σε μια αέναη πορεία ανθρώπινου που θα εξακολουθεί όσο το επιτρέπει ο Θεός.

Σ’ αυτήν την πορεία και το μακρόχρονο ταξίδι οι άνθρωποι όρισαν σταθμούς έτσι ώστε να μπορούν να υπολογίσουν το δρόμο που έκαναν, να οργανώσουν τη συνέχεια της πορείας τους αυτής και να μελετούν τις επόμενες κινήσεις.

Σε ένα τέτοιο σταθμό βρισκόμαστε κι εμείς σήμερα· στην αρχή του νέου έτους· στο κατώφλι μιας καινούριας χρονιάς. Και όπως κάθε τι νέο έτσι και ο καινούριος χρόνος συνοδεύεται από φόβο και ελπίδα. Φόβος για το τι μας περιμένει, για το τι μας επιφυλάσσει, και ελπίδα, γιατί χωρίς αυτήν κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ζήσει, γιατί χωρίς αυτήν κανείς δεν θα ήταν δυνατό να προσδοκά το καλύτερο.

Πότε όμως είναι κάποιος αληθινά ευτυχισμένος; Μετά από αιώνες εμπειρίας και γνώσης σχετικά με τον άνθρωπο, δεν μπορούμε πλέον να εξισώσουμε την ευτυχία με οποιοδήποτε εξωτερικό γνώρισμα, χρήματα, υγεία, επιτυχία, θέσεις, αξιώματα κλπ. Γνωρίζουμε πως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ανταποκρίνεται πλήρως σ’ αυτή τη μυστηριώδη και πάντοτε φευγαλέα έννοια της ευτυχίας. Είναι σαφές πως η φυσική άνεση φέρνει ευτυχία, αλλά ακολουθεί και το άγχος. Η επιτυχία φέρνει ευτυχία, αλλά και φόβο. Είναι εκπληκτικό πως όσο περισσότερη εξωτερική ευτυχία διαθέτουμε, τόσο περισσότερο εύθραυστη γίνεται και πιο ατίθασος ο φόβος πως θα τη χάσουμε και θα μείνουμε με άδεια χέρια. Πιθανώς αυτός είναι και ο λόγος που ευχόμαστε ο ένας στον άλλο «μια νέα ευτυχία» για το Νέο Έτος. Η «παλιά» ευτυχία ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε, κάτι πάντοτε έλειπε. Τώρα όμως ατενίζουμε ξανά μπροστά μας με μια ευχή, ένα όνειρο, μια ελπίδα...

Αδελφοί μου!

Μ’ αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μας καθώς αμήχανα και κάπως φοβισμένα βάζουμε το πόδι μας στις καινούριες προοπτικές που από σήμερα ξεδιπλώνονται μπροστά μας, έρχεται στο μυαλό μου μια δημοσίευση από γαλλική εφημερίδα η οποία μπαίνοντας στον 21^ο αιώνα δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Δεν πλένουν πια πιάτα, τα πετάνε».

Γράφει λοιπόν μεταξύ των άλλων:

Πλύσιμο, σιδέρωμα έχουν καταργηθεί ή καλύτερα ξεπεραστεί. Τα ρούχα είναι μιας χρήσεως. Το σπίτι ξεσκονίζεται αυτόματα με ηλεκτροστατικό σύστημα. Το μαγείρεμα στα μικροκύματα διαρκεί λίγα λεπτά μόνο.

Ο γιος του σπιτιού, 4 χρόνων μιλάει ήδη δύο γλώσσες, γιατί ή τηλεόραση πού διδάσκει το παιδί είναι δίγλωσση. Θα έχουμε γρήγορα ατομικά υποβρύχια και υπερπόντια σκάφη, αυτοκίνητα πού πετάνε, μπιφτέκια από πλαγκτόν, κουζίνες με υπέρηχους, ατομικά τρένα, υποβρύχιες πόλεις, φαγητό σε χάπια, βλάστηση στη Σαχάρα, οικιακό κομπιούτερ πού κλεί­νει την πόρτα του γκαράζ και ενεργοποιεί τα συστήματα συ­ναγερμού στο σπίτι. Η ιατρική δεν θα θεραπεύει, άλλα θα επισκευάζει με τα τεχνητά μέλη και τις μεταμο­σχεύσεις πού θα τελειοποιηθούν.

Ίσως να φαίνονται τούτα ακόμα και σήμερα επιστημονική φαντασία. Οι εξελίξεις όμως των πραγμάτων μας δείχνουν πως όχι φαντασίες μα κάτι παραπάνω από βεβαιότητες είναι όλα τούτα.

Παρ’ όλα αυτά αυτή η «υψηλή τεχνολογία» μας έχει υποδουλώσει σ' ένα καθημερινό αγώνα αβάσταχτο για τα ανθρώπινα δεδο­μένα. Νιώθουμε πολλά κενά και γι' αυτό περισσότερο φο­βόμαστε. Μία εποχή γεμάτη από δύναμη και όμως οι ενθου­σιασμοί υποχωρούν, οι αμφιβολίες μουδιάζουν το ανθρώπινο μυαλό. Το μέλλον αβέβαιο.

Φοβερή η απειλή για την εξάντληση των ενεργειακών πηγών. Τα πυρηνικά οπλοστάσια, η μόλυνση του περιβάλλο­ντος, ο υπερπληθυσμός στις υποανάπτυκτες χώρες, η υπο­,γεννητικότητα στις προηγμένες, οι νέες ανίατες αρρώστιες, τα ναρκωτικά, η τρομοκρατία, η ποικιλόμορφη διαφθορά. Και όλα αυτά ανατρέπουν κάθε ελπίδα. Υψώνουμε τεράστιους χάρτινους πύργους, θεμελιώνουμε πάνω στην άμμο, ζούμε το αμφίβολο παρόν, αποταμιεύουμε σ’ ένα αβέβαιο μέλλον.

Ο κόσμος μας αντί να ηρεμήσει, έχει  γεμίσει από υπέρμετρο φόβο. Και φοβόμαστε γιατί όλα όσα δη­μιουργήσαμε οφείλονται στον εγωισμό μας, πού εναντιώνε­ται στο Δημιουργό της φύσεως και στους νόμους τής φύσε­ως. Και ο φόβος δεν είναι φως, αλλά σκοτάδι.

Έτσι έχουμε δύο πολύ βαθείς και ακατάλυτους άξονες της ανθρώπινης συνείδησης: φόβος και ευτυχία, εφιάλτης και όνειρο. Η καινούρια ευτυχία που ονειρευόμαστε την παραμονή του Νέου Έτους θα μπορέσει τελικά να ηρεμήσει, να σκορπίσει και να κατανικήσει το φόβο; Ονειρευόμαστε μια ευτυχία στην οποία να μην παραμονεύει ο φόβος βαθιά μέσα της, ένας φόβος από τον οποίο προσπαθούμε πάντοτε να προφυλαχθούμε, πίνοντας, ή με το να είμαστε συνεχώς απασχολημένοι, περιβαλλόμενοι από θόρυβο. Η σιγή όμως αυτού του φόβου είναι ισχυρότερη από κάθε άλλο θόρυβο. «Άφρων»! Μάλιστα, το αθάνατο όνειρο της ευτυχίας είναι εκ φύσεως ανόητο σ’ έναν κόσμο μολυσμένο από φόβο και το θάνατο. Ακόμη και στις ανώτερες στιγμές του ανθρώπινου πολιτισμού, οι άνθρωποι το γνωρίζουν καλά. Μπορούμε να νιώσουμε τη θλίψη και τη θλιβερή αλήθεια πίσω από τα λόγια του μεγάλου ποιητή Αλέξανδρου Πούσκιν, που τόσο πολύ αγαπούσ,ε τη ζωή, όταν έγραφε: «Δεν υπάρχει ευτυχία στον κόσμο». Όντως, μια βαθιά θλίψη διαπερνά κάθε γνήσια τέχνη. Μόνο χαμηλά, στον πάτο του ανθρώπινου πολιτισμού, τα πλήθη ξετρελαίνονται με το θόρυβο και τις φωνές, ως εάν ο θόρυβος και τα θορυβώδη πάρτυ θα μπορούσαν να φέρουν την ευτυχία.(π. Αλέξανδρος Σμέμαν).

Αδελφοί μου!

 Πέρασαν 2024 χρόνια πού ακούστηκε το Ευαγγέλιο σ' έναν κόσμο ξεπεσμένο, με φοβερή υποτίμηση τής ανθρώπινης αξίας.

Και αυτό το Ευαγγέλιο αναμόρφωσε με την αγάπη τον άνθρωπο και τον κόσμο, δημιούργησε τους καλούς Σαμα­ρείτες και την αγνότητα των διανθρώπινων σχέσεων.

Αυτό το Ευαγγέλιο, μπορεί και σήμερα να χαρίσει την ελπίδα και τη βεβαιότητα για καλύτερη ζωή, που να στηρίζεται όχι μόνο στον υλικό άρτο, άλλα και στην ικανο­ποίηση τής πνευματικής πείνας και δίψας. Μια ζωή που να περιέχει την ανθρώπινη ολοκλήρωση.

Ποιο βιβλίο αλήθεια, ανθρώπινης προελεύσεως, βιβλίο κά­θε προσώπου, κάθε φυλής, κάθε θέματος έχει το κύρος, το βάθος, το εύρος και τη διαχρονικότητα του Ευαγγελίου; Όλα είναι περιορισμένης εμβέλειας και όλα παλιώνουν. Τα περισσότερα παύουν να ισχύουν, αναιρούνται, κρίνονται γιατί στον κόσμο όλα αλλά­ζουν. Μόνο το Ευαγγέλιο παραμένει το ίδιο χωρίς να αλλάζει ούτε ένα κόμμα ή μια τελεία. Στις δυο χιλιάδες χρόνια, άλλαξαν πολιτισμοί ολόκληρων λαών. Άλλαξαν αμέτρητες φορές σύνορα κρατών. Άλλαξαν φιλοσοφίες, άλλαξαν γλώσσες, άλλαξαν έθιμα, άλλαξαν μέθοδοι επιστημών και ανακαλύψεις. Αυτό που δεν άλλαξε είναι ο λόγος του Χριστού.

Αδελφοί μου!

Σήμερα, ύστερα από την κατάρρευση των διάφορων φιλοσοφικοκοινωνικών συστημάτων, δεν έχουμε άλλη διδαχή, που να μιλάει και να χαρίζει την ανυπόκριτη αγάπη και την ειρηνική συνύπαρξη με τον άνθρωπο και το περιβάλλον μέσα σε αρμονικές σχέ­σεις.   Αυτή είναι η επί γης βασιλεία τού Θεού. Η ευαγγελική διδαχή καθαρίζει τον άνθρωπο από πονηρές και αμαρτωλές σκέψεις, σχέσεις και επιδράσεις, που διχάζουν την προσωπικότητα του και έτσι αναπόφευκτα καθίσταται και η μόνη μας επιλογή.

Το 2025 για να είναι αίσιο και ευτυχές, πρέπει εμείς να συναινέσουμε στην αποδοχή των ύψιστων άξιων τής ζωής. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ευτυχία έγκειται στην εγκράτεια ως άρνηση της πλασματικής γοητείας του κόσμου και στην εν μετάνοια και αγάπη στροφή προς το Θεό, το συνάνθρω­πο, το περιβάλλον. Τότε αρχίζει να διαπιστώνει εμπειρικά πια ότι πλουτίζει εσωτερικά, αποταμιεύει στο μέλλον και νιώθει αυτάρ­κης. Τότε ανοίγονται πολλές διέξοδοι στα σκοτεινά αδιέξο­δα.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ XΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

Λίγες μέρες πριν, γιορτάσαμε αδελφοί μου, τα Χριστούγεννα. Είδαμε τον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό, σπαργανωμένο στη φάτνη, τον προσκυνήσαμε με τους ποιμένες και τους σοφούς της Ανατολής, τον δοξολογήσαμε μαζί με τους Αγγέλους. Σήμερα τον βλέπουμε να διώκεται από τον Ηρώδη. Διώκεται από τα μαχαίρια του Ηρώδη και καταφεύγει στην Αίγυπτο.

«Αναχωρησάντων των μάγων», λέει σήμερα το Ευαγγέλιο, ο Χριστός μας έφευγε κι αυτός για την Αίγυπτο. Κι αυτό έγινε γιατί άγγελος Κυρίου είπε στον Ιωσήφ, να σηκωθεί και να πάρει την Παναγία και το Χριστό και να φύγει στην Αίγυπτο. «μέλλει Ηρώδης ζητείν το Παιδίον του απολέσαι Αυτώ». (Ματθ. 2,13)

Ο Ηρώδης ήθελε να σκοτώσει τον Ιησού. Φυσικά δεν είχε κανένα λόγο. Ακόμη κι αν εξέταζε με τη λογική το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού- δεν υπήρχε λόγος να φοβάται. Κι αυτό γιατί, όπως λέει ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «ο Ηρώδης δεν είχε κανένα λόγο να φοβάται μην του πάρει ο Χριστός το θρόνο. Δεν ήταν κανένας μικρός στην ηλικία ο Ηρώδης. Είχε κάποια ηλικία και σε λίγο θα πέθαινε. Ήταν ακόμα βασιλιάς που είχε κοσμική και στρατιωτική δύναμη. Ενώ ο Χριστός ήταν μικρός, νήπιο, όσο αφορά την ηλικία. Ήταν άσημος, ζούσε πτωχικά, αφού γεννήθηκε μέσα σε μια φάτνη, κλαυθμήριζε ακόμα». Γιατί λοιπόν φοβόταν; Ήταν φιλόδοξος, ακόλαστος, αδίστακτος σε κάθε έγκλημα ο Ηρώδης, προκειμένου μάλιστα να εξασφαλίσει την εξουσία του. Έσφαξε τη σύζυγό του, τρία από τα παιδιά του, τον πεθερό του και πολλούς άλλους αθώους. Προς το τέλος δε της εγκληματικής του ζωής, χωρίς δισταγμό διέταξε και τον σφαγιασμό των νηπίων της Βηθλεέμ. Σε 14.000 ανήλθε ο αριθμός των νέων του θυμάτων. Και όλο αυτό το αίμα και το ειδεχθές έγκλημα το διέπραξε μόνο και μόνο, για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος, που νόμιζε πως θα του έπαιρνε το θρόνο του! Και πότε; Όταν αυτός προχωρημένος πια στην ηλικία έπρεπε να περιμένει από μέρα σε μέρα το τέλος του!

Αλλά «τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου» (Ματθ. 2, 20). Με ποιο τρόπο; Ο Ευαγγελιστής δεν ασχολείται με τις λεπτομέρειες αυτές. Η Ιστορία όμως μιλάει για το οικτρό τέλος που είχε ο αρχηγός της σπείρας των εγκληματιών αυτών. Βαρύ το χέρι του Θεού έπεσε επάνω του. Φρικτοί πόνοι του κατασπάραξαν το σώμα και του έκαναν αφόρητη τη ζωή σε σημείο που πολλές φορές δοκίμασε να θέσει τέρμα στη ζωή του, Τέλος έπειτα από πολύμηνο μαρτύριο έκλεισε η τελευταία σελίδα της ζωής του μέσα στις κατάρες και τους αναθεματισμούς του λαού του.

Ανάλογο βέβαια στάθηκε και το τέλος και των υπολοίπων διωκτών του Ιησού. Πραγματικός αφανισμός ακολούθησε τα αμαρτωλά τους βήματα. Δια του προφητάνακτος Δαβίδ δηλώνει ξεκάθαρα. «Θάνατος αμαρτωλών πονηρός». Δια δε του Ησαΐα τονίζει: «Ουαί τω ανόμω· πονηρά κατά τα έργα αυτού συμβήσεται αυτώ». Και πραγματικά αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα σ΄ όσους ακολουθούν την παρανομία και αντιστρατεύονται το νόμο Του και πολεμούν την εκκλησία Του. Νέρωνες και Καλιγούλες, Μαξιμιανοί και Ιουλιανοί βρήκαν φρικτό τέλος. Άρειοι και Βολταίροι είχαν τέτοιο θάνατο, που όπως δήλωνε αυτόπτης μάρτυρας του ενός απ΄ αυτούς, «εάν επρόκειτο να αποθάνει ο Σατανάς δεν θα είχε φρικτότερο τέλος». Αλλά και ο προηγούμενος αιώνας δε έχει λιγότερα παραδείγματα.

Εκατομμύρια της οικουμένης, τον περασμένο μόλις αιώνα, έτρεμαν μπροστά στην οργή των φοβερών Δικτατόρων. Αντιστρατεύθηκαν τον Νόμο του Θεού, γραπτό και άγραφο, πολέμησαν την Εκκλησία Του, υποδούλωσαν πλήθος λαών, οδήγησαν «ως πρόβατα επί σφαγήν» μυριάδες ανθρώπων στα ποικιλώνυμα μαρτύρια και τον θάνατο, ξερίζωσαν ολόκληρους πληθυσμούς και τους έριξαν στα φρικτά στρατόπεδα συγκεντρώσεως και τέλος έριξαν ολόκληρο τον κόσμο στη φοβερότερη αλληλοσφαγή.

Αλλά «ζει Κύριος!» Η συνεχής και «εν ψυχρώ» παραβίαση της θείας δικαιοσύνης προετοίμασε και το δικό τους φρικτό τέλος. Σε λίγα χρόνια «ως εκλείπει καπνός» εξέλιπαν και «ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός» έλιωσε και διαλύθηκε «πάσα η δύναμις αυτών» «από προσώπου του Θεού». Τα πράγματα δικαίωσαν ακόμη μια φορά τον Δαβίδ, ο οποίος έλεγε: «Είδα τον ασεβή να ακμάζει, να υψώνεται πανίσχυρος και να απλώνει η επιρροή του σαν τις κέδρους του Λιβάνου. Μόλις όμως πρόλαβα να περάσω απ΄ εκεί, και να! Αυτός στο μεταξύ είχε αφανισθεί. Και ξαναπέρασα και τον αναζήτησα και δεν βρέθηκε αυτός, ούτε καν ο τόπος, στον οποίο ωρθώνετο πρωτύτερα υψωμένος και αγέρωχος. Κάθε ίχνος του χάθηκε για πάντα».

Παρά όμως τα τόσα και τόσα παραδείγματα ο πόλεμος και οι πολέμιοι δεν έχουν τελειωμό. Ο πόλεμος συνεχίζεται, ο Χριστός διώκεται.

Συγκεκριμένα. Ακούμε τώρα τελευταία και παρατηρούμε διάφορες αντιλήψεις νοοτροπίες και ιδεολογίες που αμφισβητούν τον Χριστοκεντρικό εορτασμό των Χριστουγέν¬νων και προτείνουν άλλα πρότυπα, υλιστικά, εϋδαιμονιστικά και δήθεν ψυχα¬γωγικά. Φαγητό, πιοτό, ξενύχτι και γλέντι ρούχα και στολίδια, λαμπάκια και φώτα και τίποτε άλλο.

Μία άλλη μορφή αμφισβητήσεως των Χριστουγέννων έρχεται από το πολυδιαφημισμένο ρεύμα της «πολυπολιτισμικότητας». Το ιδεολόγημα αυτό προτεί¬νει να μην ονομάζουμε την εορτή Χριστούγεννα διότι θίγονται οι μη Χριστια¬νοί πού ζουν -μονίμως ή προσκαίρως- στις κοινωνίες μας. Στην Αυστραλία πρόπερσι έγιναν μεγάλες συζητήσεις σχετικά με το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και γενικά την Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση των σχολείων και των πόλεων. Ακούστηκαν επιχειρήματα ότι πρέπει να σταματήσουν να κοσμούν τους δημοσίους χώ¬ρους σύμβολα πού θυμίζουν μία Χριστιανική εορτή, διότι τούτο απαιτεί ή θρη¬σκευτική ουδετερότητα και η πολυπολιτισμικότητα. Στις Η.Π.Α. ένα διεθνούς εμβελείας τηλεοπτικό δίκτυο έθεσε σε δημοσία συζήτηση το ερώτημα αν θα πρέπει η εορτή να ονομάζεται Χριστούγεννα, ή μήπως αυτή η λέξη προσβάλ¬λει τις αλλόθρησκες θρησκευτικές κοινότητες της χάβρας. Στην Αγγλία εφέτος απαγορεύτηκαν οι διακοσμήσεις που έχουν σχέση με το Χριστό, τη Γέννησή, το σπήλαιο, τη Φάτνη και όλα τα σχετικά. Να τα περιμένουμε κι εδώ στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα μας! Δεν θ’ αργήσουν! Η πολυπολιτισμική αυτή αμφισβήτηση των Χριστουγέννων ξεκινά με το αθώο επιχείρημα της προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του σεβασμού των μειονοτήτων και καταλήγει σε μία ύποπτα δημοκρατική αντίληψη, ότι δηλαδή τα δικαιώματα της Χριστιανικής πλειοψηφίας δεν πρέπει να λαμβάνονται υπ' όψη! Δεν αποκλεί¬εται, λοιπόν, τίποτα…

Ίσως αυτές οι σκέψεις και προβλέψεις να φαίνονται σε ορισμένους υπερβολικές. Μακάρι να αποδειχθούν υπερβολικές φαντασιώσεις και να μη φθάσουμε: ποτέ σε τέτοιες καταστάσεις. Όμως ό Ορθόδοξος λαός μας πρέπει να τελεί εν εγρηγόρσει. Διότι στο όνομα του πολυδιαφημισμένου «Χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας» ορισμένες μειοψηφίες εντός της χώρας μας επιδιώκουν τον πλήρη θρησκευτικό αποχρωματισμό της Ελλάδος. Λίγοι αλλά θορυβώδεις επιζητούν με κάθε τρόπο την πλήρη περιθωριοποίηση της Εκκλησίας και της πίστεως μας. Εάν εφαρμοσθούν οι ιδέες τους, τότε είναι όλα τα παραπάνω, πιθανά. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δούμε κάτι τέτοιο. Ή Ορθόδοξη Παράδοση και η δημοκρατική συνείδηση των Ελλήνων δεν θα επιτρέψουν την επιβολή ρυθμίσεων που έρχονται σε αντίθεση με τα πιστεύματα και τα βιώματα τη; συντριπτικής πλειοψηφίας του λάου μας.

Άλλο τώρα! Υπάλληλος Βρετανικής αεροπορικής εταιρείας ετέθη σε διαθεσιμότητα και απειλείται με απόλυση επειδή φορούσε Σταυρό πάνω από την ενδυμασία της. Τι έγινε και σε μας με τις ταυτότητες;

Να τελειώσουμε με ένα ευτράπελο και πάλι Αγγλικής παραγωγής, όπου, σε απαξίωση κάθε Θεϊκού νόμου και με τη σύμφωνη γνώμη μάλιστα της Αγγλικανικής Εκκλησίας, σκυλιά «κουμπάροι» θα παντρεύουν τα αφεντικά τους. Τι να πει κανείς; Εδώ τα λόγια περιττεύουν.

Και σήμερα λοιπόν κυνηγούν το Χριστό και την Εκκλησία Του. Και σήμερα χλευάζουν την πίστη στο Χριστό. Και σήμερα αλλοιώνεται το Ευαγγέλιο του Χριστού. Αλλά όλοι, πρέπει να ξέρουν, ότι θα έχουν την απάντηση που έλαβαν όλοι όσοι διαχρονικά εδίωξαν το Χριστό.

Ας το προσέξουμε αυτό, αδελφοί μου, στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, για να καταλάβουμε ότι μόνον ο Χριστός είναι ο Σωτήρας μας. Ας παρακαλέσουμε τον Γεννηθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου Χριστό, να πρεσβεύει για μας τους αμαρτωλούς. Είμαστε παιδιά Του καθότι όλοι έχουμε βγει από τα σπλάγχνα της Κολυμπήθρας της Αγίας Εκκλησίας Του. Έχουμε ιερό καθήκον να φροντίζουμε, να αγωνιζόμαστε, να παραμένουμε πιστοί και ορθόδοξοι για να σώσουμε τις ψυχές μας. Αμήν!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Ο Απόστολος Κυριακής προ της Χριστού Γεννήσεως 18-12-2022 (Προς Εβραίους ια´ 9-10, ια´ 32-40)

 Αδελφοί, πίστει παρώκησεν Αβραάμ εις την γην της επαγγελίας ως αλλοτρίαν, εν σκηναίς κατοικήσας μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της επαγγελίας της αυτής· εξεδέχετο γαρ την τους θεμελίους έχουσαν πόλιν, ης τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός. Και τι έτι λέγω; Επιλείψει με γαρ διηγούμενον ο χρόνος περί Γεδεών, Βαράκ τε και Σαμψών και Ιεφθάε, Δαυίδ τε και Σαμουήλ και των προφητών, οι δια πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων·

έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών· άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν· έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής· ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ων ουκ ην άξιος ο κόσμος, εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης. Και ούτοι πάντες μαρτυρηθέντες δια της πίστεως ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν, του Θεού περί ημών κρείττόν τι προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι.

Απόδοση σε νεοελληνική ο Απόστολος Κυριακής προ της Χριστού Γεννήσεως.

Αδελφοί, ο Αβραάμ με την πίστη εγκαταστάθηκε στη γη που του είχε υποσχεθεί ο Θεός, ξένος σε άγνωστη χώρα, ζώντας σε σκηνές με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, που κι αυτοί ήταν κληρονόμοι της ίδιας υποσχέσεως. Κι αυτό, γιατί περίμενε την πόλη που θα είχε στέρεα θεμέλια και που αρχιτέκτονας και δημιουργός της θα ήταν ο Θεός. Χρειάζεται να συνεχίσω; Δε θα με πάρει ο χρόνος να διηγηθώ για το Γεδεών, το Βαράκ, το Σαμψών, τον Ιεφθάε, το Δαβίδ, το Σαμουήλ και τους προφήτες. Με την πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, επέβαλαν το δίκαιο, πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν στόματα λεόντων· έσβησαν τη δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τη σφαγή, έγιναν από αδύνατοι ισχυροί, αναδείχτηκαν ήρωες στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή εχθρικά στρατεύματα·

γυναίκες ξαναπήραν πίσω στη ζωή τους ανθρώπους τους, κι άλλοι βασανίστηκαν ως το θάνατο, χωρίς να δεχτούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν ν ἀναστηθοῦν σε μία καλύτερη ζωή. Άλλοι δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμη και δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν με μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι με προβιές και κατσικίσια δέρματα, έζησαν σε στερήσεις, υπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις και κακουχίες – ο κόσμος δεν ήταν άξιος να χεῖ τέτοιους ανθρώπους – πλανήθηκαν σε ερημιές και βουνά, σε σπηλιές και σε τρύπες της γης. Όλοι οι παραπάνω, παρά την καλή μαρτυρία της πίστης τους, δεν πήραν ότι τους υποσχέθηκε ο Θεός. Αυτός είχε προβλέψει κάτι καλύτερο για μας, έτσι ώστε να μη φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς.

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής προ της Χριστού Γεννήσεως (Ματθ. α´ 1-25). 18*12*-2022

Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ.Ἀβραὰμ ἐγέννησε τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ, Ἰούδας δὲ ἐγέννησε τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζαρὰ ἐκ τῆς Θάμαρ, Φαρὲς δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐσρώμ, Ἐσρὼμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀράμ, Ἀρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀμιναδάβ, Ἀμιναδὰβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ναασσών, Ναασσὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Σαλμών, Σαλμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Βοὸζ ἐκ τῆς Ραχάβ, Βοὸζ δὲ ἐγέννησε τὸν Ὠβὴδ ἐκ τῆς Ρούθ, Ὠβὴδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰεσσαί, Ἰεσσαὶ δὲ ἐγέννησε τὸν Δαυῒδ τὸν βασιλέα.

Δαυῒδ δὲ ὁ βασιλεὺς ἐγέννησε τὸν Σολομῶντα ἐκ τῆς τοῦ Οὐρίου, Σολομὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Ροβοάμ, Ροβοὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀβιά, Ἀβιὰ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀσά, Ἀσὰ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσαφάτ, Ἰωσαφὰτ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωράμ, Ἰωρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ὀζίαν, Ὀζίας δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωάθαμ, Ἰωάθαμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἄχαζ, Ἄχαζ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐζεκίαν, Ἐζεκίας δὲ ἐγέννησε τὸν Μανασσῆ, Μανασσῆς δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀμών, Ἀμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσίαν, Ἰωσίας δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος.

Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος Ἰεχονίας ἐγέννησε τὸν Σαλαθιήλ, Σαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησε τὸν Ζοροβάβελ, Ζοροβάβελ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀβιούδ, Ἀβιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλιακείμ, Ἐλιακεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀζώρ, Ἀζὼρ δὲ ἐγέννησε τὸν Σαδώκ, Σαδὼκ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀχείμ, Ἀχεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλιούδ, Ἐλιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλεάζαρ, Ἐλεάζαρ δὲ ἐγέννησε τὸν Ματθάν, Ματθὰν δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός.

Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραάμ ἕως Δαυῒδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυῒδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες. Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν. Μνηστευθείσης γὰρ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν. Ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυῒδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν Ἁγίου.

Τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός. Διεγερθεὶς δὲ ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ὕπνου ἐποίησεν ὡς προσέταξεν αὐτῷ ὁ ἄγγελος Κυρίου καὶ παρέλαβε τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν.

Απόδοση σε νεολληνική το Ευαγγέλιο Κυριακής προ της Χριστού Γεννήσεως

Βιβλίο τῆς ἱστορίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Δαυὶδ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Ἀβραάμ. Ὁ Ἀβραὰμ ἐγέννησε τὸν Ἰσαάκ, ὁ Ἰσαὰκ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, ὁ Ἰακὼβ ἐγέννησε τὸν Ἰούδα καὶ τοὺς ἀδεφλούς του, ὁ Ἰούδας ἐγέννησε τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζαρὰ ἀπὸ τὴν Θαμάρ, ὁ Φαρὲς ἐγέννησε τὸν Ἐσρώμ, ὁ Ἐσρὼμ ἐγέννησε τὸν Ἀράμ, ὁ Ἀρὰμ ἐγέννησε τὸν Ἀμιναδάβ, ὁ Ἀμιναδὰβ ἐγέννησε τὸν Ναασσών, ὁ Ναασσὼν ἐγέννησε τὸν Σαλμών, ὁ Σαλμὼν ἐγέννησε τὸν Βοὸζ ἀπὸ τὴν Ραχάβ, ὁ Βοὸζ ἐγέννησε τὸν Ὠβήδ ἀπὸ τὴν Ρούθ, ὁ Ὠβὴδ ἐγέννησε τὸν Ἰεσσαί, ὁ Ἰεσσαὶ ἐγέννησε τὸν Δαυΐδ τὸν βασιλέα.

Ὁ Δαυὶδ ὁ βασιλεύς ἐγέννησε τὸν Σολομῶντα ἀπὸ τὴν σύζυγον τοῦ Οὐρία, ὁ Σολομὼν ἐγέννησε τὸν Ροβοάμ, ὁ Ροβοὰμ ἐγέννησε τὸν Ἀβιά, ὁ Ἀβιὰ ἐγέννησε τὸν Ἀσά, ὁ Ἀσὰ ἐγέννησε τὸν Ἰωσαφάτ, ὁ Ἰωσαφὰτ ἐγέννησε τὸν Ἰωράμ, ὁ Ἰωρὰμ ἐγέννησε τὸν Ὀζιάν, ὁ Ὀζίας ἐγέννησε τὸν Ἰωάθαμ, ὁ Ἰωάθαμ ἐγέννησε τὸν Ἄχαζ, ὁ Ἄχαζ ἐγέννησε τὸν Ἐζεκίαν, ὁ Ἐζεκίας ἐγέννησε τὸν Μανασσῆν, ὁ Μανασσῆς ἐγέννησε τὸν Ἀμών, ὁ Ἀμὼν ἐγέννησε τὸν Ἰωσίαν, ὁ Ἰωσίας ἐγέννησε τὸν Ἰεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφούς του κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς αἰχμαλωσίας εἰς τὴν Βαβυλῶνα.

Μετὰ δὲ τὴν αἰχμαλωσίαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα ὁ Ἰεχονίας ἐγέννησε τὸν Σαλαθιήλ, ὁ Σαλαθιὴλ ἐγέννησε τὸν Ζοροβάβελ, ὁ Ζοροβάβελ ἐγέννησε τὸν Ἀβιούδ, ὁ Ἀβιοὺδ ἐγέννησε τὸν Ἐλιακείμ, ὁ Ἐλιακεὶμ ἐγέννησε τὸν Ἀζώρ, ὁ Ἀζὼρ ἐγέννησε τὸν Σαδώκ, ὁ Σαδὼκ ἐγέννησε τὸν Ἀχείμ, ὁ Ἀχεὶμ ἐγέννησε τὸν Ἐλιούδ, ὁ Ἐλιοὺδ ἐγέννησε τὸν Ἐλεάζαρ, ὁ Ἐλεάζαρ ἐγέννησε τὸν Ματθάν, ὁ Ματθὰν ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, ὁ Ἰακὼβ ἐγέννησε τὸν Ἰωσήφ, τὸν ἄνδρα τῆς Μαρίας, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη ὁ Ἰησοῦς, ὁ ὁποίος λέγεται Χριστός.

Ὅλαι λοιπὸν αἱ γενεαὶ ἀπὸ τοῦ Ἀβραὰμ μέχρι τοῦ Δαυΐδ εἶναι γενεαὶ δεκατέσσερις καὶ ἀπὸ τοῦ Δαυΐδ μέχρι τῆς αἰχμαλωσίας εἰς τὴν Βαβυλῶνα εἶναι γενεαὶ δεκατέσσερις καὶ ἀπὸ τῆς αἰχμαλωσίας εἰς τὴν Βαβυλῶνα μέχρι τοῦ Χριστοῦ εἶναι γενεαὶ δεκατέσσερις. Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις ἔγινε κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπον. Ἀφοῦ ἡ μητέρα του Μαρία ἀρραβωνιάσθηκε μὲ τὸν Ἰωσήφ, ἔμεινε ἔγκυος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου πρὶν νὰ συνευρεθοῦν. Ὁ ἄνδρας της, ὁ Ἰωσήφ, ἐπειδὴ ἦτο δίκαιος καὶ δὲν ἤθελε νὰ τὴν ἐκθέσῃ, ἐσκέφθηκε νὰ τὴν διώξῃ κρυφά. Καὶ ἐνῷ ἔτσι ἐσκέπτετο, ἄγγελος τοῦ Κυρίου τοῦ παρουσιάσθηκε εἰς τὸ ὄνειρόν του καὶ τοῦ εἶπε· Ἰωσήφ, υἱὲ τοῦ Δαυΐδ, μὴ φοβηθῇς νὰ πάρῃς μαζί σου τὴν Μαριάμ, τὴν γυναῖκα σου, διότι ἐκεῖνο ποὺ ἐγεννήθηκε μέσα της προέρχεται ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον.

Θὰ γεννήσῃ δὲ υἱὸν, τὸν ὁποῖον θὰ ὀνομάσῃς Ἰησοῦν, διότι αὐτὸς θὰ σώσῃ τὸν λαόν του ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας του. Ὅλα αὐτὰ ἔγιναν διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἐλέχθη ἀπὸ τὸν Κύριον διὰ τοῦ προφήτου· Ἰδοὺ ἡ παρθένος θὰ συλλάβη καὶ θὰ γεννήσῃ υἱὸν καὶ θὰ τὸν ὀνομάσουν Ἐμμανουήλ, τὸ ὁποῖον μεταφραζόμενον σημαίνει, Μαζί μας εἶναι ὁ Θεός. Ὅταν ὁ Ἰωσὴφ ἐξύπνησε, ἔκανε ὅπως τὸν διέταξε ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου, ἐπῆρε δηλαδὴ τὴν γυναῖκα του μαζί του· καὶ δὲν εἶχε καμίαν σχέσιν μαζί της μέχρις ὅτου ἐγέννησε τὸν υἱόν της τὸν πρωτότοκον καὶ τὸν ὠνόμασεν Ἰησοῦ

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ελευθέριος και η μητέρα του Αγία Ανθία

Tω αυτώ μηνί IE΄, μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Eλευθερίου.

Eλευθέριος ως αδουλόνους φύσει,
Σπάθας θεωρών ουκ εδουλούτο πλάνη.
Δίον Eλευθέριον δεκάτη πέφνε φάσγανα πέμπτη.

Oύτος ήτον από την πόλιν της Pώμης, εν έτει ριζ΄ [117], πολλά νέος κατά την ηλικίαν, ορφανός από πατέρα, μητέρα δε μόνην έχων, ονομαζομένην Aνθίαν. H οποία εδιδάχθη από τον Aπόστολον Παύλον την εις Xριστόν πίστιν. Oύτος λοιπόν όταν ήτον ακόμη παιδίον επροσφέρθη από την μητέρα του εις τον Eπίσκοπον της Pώμης Aνίκητον. Kαι από εκείνον έμαθε τα ιερά γράμματα, και εσυναριθμήθη με το τάγμα των κληρικών, ήτοι έγινεν Aναγνώστης. Όταν δε έγινε δεκαπέντε χρόνων, εχειροτονήθη Διάκονος. Kατά δε τον δέκατον όγδοον χρόνον της ηλικίας του εχειροτονήθη Iερεύς, και εις τον εικοστόν χρόνον εχειροτονήθη Eπίσκοπος του Iλλυρικού, πολλά πρότερον εργασάμενος θαύματα διά την υπερβάλλουσαν αρετήν του1. Eπειδή δε επίστρεφεν εις την πίστιν του Xριστού πολλούς Έλληνας διά μέσου της διδασκαλίας του, τούτου χάριν εφέρθη έμπροσθεν του βασιλέως Aδριανού. Kαι τον Xριστόν Θεόν αληθινόν ανακηρύξας, κατά προσταγήν του βασιλέως βάλλεται επάνω εις ένα χάλκινον και πεπυρωμένον κρεββάτι, υποκάτω εις το οποίον ήτον εστρωμένη φωτία. Έπειτα εξαπλόνεται επάνω εις μίαν εσχάραν πολλά αναμμένην. Kαι μετά ταύτα βάλλεται μέσα εις ένα πυρωμένον τηγάνι γεμάτον από λάδι και οξύγγι και πίσσαν. Υπό της θείας όμως χάριτος διεφυλάχθη από όλα αυτά αβλαβής.

Ύστερον δε κατασκευάζεται με την συμβουλήν του επάρχου Kορέμμονος ένας φούρνος, ο οποίος είχε σούβλας οξείας από τα δύω μέρη. Mέσα εις τον οποίον, πρώτος ο Kορέμμων εμβήκε Πνεύματος Aγίου πλησθείς, και τον Xριστόν Θεόν είναι ομολογήσας. Eπειδή δε ευγήκεν από εκεί αβλαβής, διά τούτο αποκεφαλίζεται, και λαμβάνει του μαρτυρίου τον στέφανον. O δε Άγιος Eλευθέριος εβάλθη μέσα εις τηγάνι. Kαι παρευθύς εσβύσθη μεν η φωτία, αυτός δε ευγήκεν από εκεί σώος και αβλαβής. Έπειτα ρίπτεται εις την φυλακήν, δεθείς δε εις καρότζαν, τραβίζεται από άγρια άλογα. Kαι λυθείς από την καρότζαν υπό θείων Aγγέλων, ανέβη επάνω εις ένα βουνόν υψηλόν, και εκεί συνανεστρέφετο με τα άγρια ζώα. Tα οποία ημέροναν, όταν ο Άγιος εμελέτα τα λόγια του Θεού. Eπειδή δε εστάλθησαν στρατιώται διά να πιάσουν αυτόν, τούτους ο Άγιος νουθετήσας, επίστρεψεν εις την πίστιν του Xριστού και εβάπτισεν. Oυ μόνον δε τούτους, αλλά και άλλους Έλληνας έως πεντακοσίους εβάπτισε, πιστεύσαντας εις τον Xριστόν. Φερθείς δε εις τον βασιλέα, και δοθείς εις τα θηρία διά να τον φάγουν, εδιαφυλάχθη σώος και αβλαβής. Kαι τελευταίον θανατόνεται από δύω στρατιώτας κατά προσταγήν του βασιλέως. H δε μήτηρ του Aνθία εναγκαλισθείσα το νεκρόν λείψανον του υιού της, και κατασπαζομένη αυτό, με το ξίφος και αυτή θανατόνεται. Kαι ούτω μετά του υιού της λαμβάνει τον στέφανον της αθλήσεως. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον μαρτυρικόν Nαόν τον όντα πλησίον του Ξηρολόφου. (Όρα τον κατά πλάτος Bίον τούτου εις τον Nέον Παράδεισον2.)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Ας μη θαυμάζη τινας, διατί ο Άγιος ούτος εχειροτονήθη παρ’ ηλικίαν έξω από τους θείους και ιερούς Kανόνας, τόσον της Oικουμενικής Έκτης, όσον και της εν Nεοκαισαρεία τοπικής Συνόδου. Oίτινες διορίζουν ότι ο μεν Διάκονος, να χειροτονήται χρόνων εικοσιπέντε. O δε Πρεσβύτερος, χρόνων τριάκοντα. Kαι ο Eπίσκοπος, υπέρ τους τριάκοντα. Tινάς, λέγω, περί τούτου ας μη θαυμάζη. Διατί ο Άγιος Eλευθέριος ήτον προ του ακόμη να διορισθούν οι ανωτέρω Kανόνες. Aυτοί γαρ εδιωρίσθησαν ύστερον.

2. Σημείωσαι, ότι τα ελλείποντα τη του Aγίου τούτου Eλευθερίου ασματική Aκολουθία, ανεπλήρωσεν η εμή αδυναμία. Tον δε ελληνικόν αυτού Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Αιλίου Aδριανού». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Mονή των Iβήρων, και εν άλλαις.)

Tη αυτή ημέρα η Aγία Aνθία, η μήτηρ του Aγίου Eλευθερίου, περιχυθείσα τω του υιού νεκρώ, ξίφει τελειούται.

Δίδωσι μήτηρ νεκρικόν κόσμον τέκνω,

Αύτη εαυτήν συγκεκομμένην σπάθαις.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)


Πηγή: http://www.snhell.gr/references/synaxaristis/search.asp

Τί γιορτάζουμε λοιπόν τα Χριστούγεννα;

 

Τί γιορτάζουμε λοιπόν τα Χριστούγεννα;

 

 

 

ΑΑΑ Ακόμη και σήμερα αδελφοί μου, στην εποχή της κρίσης και της μεγάλης ανέχειας, της φτώχειας και των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ελληνική οικογένεια, ακόμη και τώρα με τις τόσες δυσκολίες, δεν λογικευτήκαμε, δεν πάψαμε να ταυτίζουμε τις μέρες που έρχονται, τα Χριστούγεννα με λέξεις και έννοιες όπως: γιορτές, δώρα, κάλαντα, διακοπές, γλυκίσματα, στολισμένοι δρόμοι, φώτα, ρούχα, ρεβεγιόν, χοροεσπερίδες, βιτρίνες και τόσα και τόσα άλλα. Δε χρειάζεται να ξοδέψεις πολύ φαιά ουσία για να το κατανοήσεις τούτο. Μια και μόνο ματιά στη τηλεόραση αρκεί. Και το χειρότερο όλων, όλοι πλέον μιλάνε όχι για Χριστούγεννα αλλά για «μαγικά Χριστούγεννα». Και τελικά καταλήγουμε να περιμένουμε και να προετοιμαζόμαστε εδώ και μήνες για τις γιορτές των Χριστουγέννων, να έρχονται οι μέρες αυτές και μετά τι; Γιορτάζουμε μεν  μα απ’ τις γιορτές μας λείπει το κέντρο του εορτασμού. Λείπει ο ίδιος ο Χριστός!

 

Χαίρονται όλοι -το βλέπω- αλλ' εσβήστη

από κρύα παγωμένη πνοή

 στις ψυχές των ανθρώπων η πίστη
κ' είναι τώρα η χαρά της τους τυφλή.

 

μας λέει ο Γεράσιμος Μαρκοράς.

Και όμως, η αλήθεια θα επιμένει κάθε χρόνο. Χριστούγεννα σημαίνει: Ο Θεός μεθ΄ ημών. Ο Θεός μαζί μας. Ο Υιός του Θεού γίνεται άνθρωπος και έρχεται σε μας.

 

Χριστούγεννα!

Ο Υιός του Θεού πήρε την ανθρώπινη φύση και έγινε άνθρωπος.

«Γένους βροτείου, την ανάπλασιν πάλαι, / Άδων προφήτης, Αββακούμ προμηνύει, / Ιδείν αφράστως, αξιωθείς τον τύπον• / Νέον βρέφος γαρ, εξ όρους της Παρθένου, / Εξήλθε λαών, εις ανάπλασιν Λόγος».

Την αναγέννηση του ανθρωπίνου γένους προφητεύει ψάλλοντας τον παλαιό καιρό ο προφήτης Αββακούμ, όταν αξιώθηκε να δει, με τρόπο ακατανόητο, αυτήν νοερά. Γιατί πράγματι παράδοξο βρέφος, ο Λόγος του Θεού, βγήκε από το κατάσκιο βουνό, την Παρθένο, για να αναγεννήσει την ανθρωπότητα.

 Η ενέργεια αυτή του Θεού, αδελφοί μου, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο που συνεχώς ξεχνά το Θεό και ζει πέραν και μακράν Του. Και ο ευαγγελιστής Ιωάννης διαβεβαιώνει «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε μας έστειλε τον Μονογενή Υιό του, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια». Και αυτό είναι το πραγματικά μεγάλο νόημα της γιορτής.

  Τί γιορτάζουμε λοιπόν τα Χριστούγεννα;

Το ότι «ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός»! «Ο του Θεού Λόγος ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν».  Σήμερα ο Θεός γίνεται κάτι που ποτέ δεν ήταν, γίνεται άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος κάτι που ποτέ δεν ήταν. Για να γίνει όμοιος με τον Θεό. 

Όταν πια κανείς άλλος τρόπος δεν υπήρχε για να ξεφύγουμε από τα αδιέξοδα μας, όταν φτάσαμε στο απροχώρητο, όταν εμπιστευόμασταν τα πάντα εκτός από την αλήθεια, όταν προσφέραμε λατρεία ακόμα και στα ζώα και μόνο τον αληθινό Θεό είχαμε παντελώς ξεχάσει,  όταν αλλοτριωμένοι απ’ το Θεό, είχαμε ρημάξει κάθε ελπίδα να ξανακοντέψουμε το Δημιουργό μας, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, και ο Υιός του Θεού γίνεται υιός του ανθρώπου, για να μεταβάλει τους υιούς των ανθρώπων σε υιούς του Θεού.  «…εαυτόν εκκένωσεν μορφήν δούλου λαβών εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου θανάτου δε σταυρού…».  Ο Θεός εγκαταλείπει την αξιοπρέπεια Του και κατέρχεται στον κόσμο για να λυτρώσει τον αλαζόνα άνθρωπο. Ο Χριστός προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση για να την γιατρέψει. «Ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ», αυτή η διαβεβαίωση του αγγέλου προς τους ποιμένες φανερώνει πως τώρα όλοι μπορούμε να γεφυρώσουμε το χάσμα που μας αποξενώνει από τον Θεό και βέβαια και το συνάνθρωπο. Ο αναμενόμενος Μεσσίας είναι πια ανάμεσά μας. «Μεθ’ ημών ο Θεός, γνώτε έθνη και ητάσθε ότι μεθ’ ημών ο Θεός». Όλα δίνουν τη θέση τους σ’ Εκείνον, που είναι η εκπλήρωση της υπόσχεσης για έναν καινούριο κόσμο. Ο Χριστός, παίρνει την ανθρώπινη σάρκα και έγινε σε όλα όμοιος με μας εκτός από την αμαρτία. Η θεία φύση του Κυρίου με την ενανθρώπηση δεν έπαθε καμία αλλαγή, ενώ αντίθετα η ανθρώπινη φύση, χάρη στην ένωσή της με τη θεία, τελειοποιήθηκε.

Γιορτάζουμε, λοιπόν, Χριστούγεννα. Χρόνια τώρα… Αιώνες τώρα… Κι όμως: Πού είναι ο Χριστός; Στις πράξεις μας, στα λόγια μας, στη ζωή μας που είναι ο Χριστός; Στη πολιτεία μας που είναι ο Χριστός; Στη πολιτική που είναι ο Χριστός; Στη παιδεία που είναι ο Χριστός; Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη., στο κόσμο πού είναι ο Χριστός; Απουσιάζει παντελώς. Απουσιάζει ο μεγάλος οικοδεσπότης. Ο αίτιος της πανηγύρεως. Ο Χριστός από τη γιορτή Του. Ξέρετε, έχουμε γεμίσει τούτες τις μέρες με τόσα πολλά, με τόσα περιττά που για τον Ενανθρωπήσαντα Θεό της αγάπης πολλές φορές δε μένει  καθόλου τόπος. Εκείνο που χρειάζεται είναι να καταλάβουμε πως ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου».

Αδελφοί μου! Μας χρειάζεται «επί τη Βηθλεέμ αναχθώμεν», να πάμε στη Βηθλεέμ! Να ξαναβρούμε το μήνυμα που κρύβει η μεγάλη γιορτή, να αναζητήσουμε το «παιδίον Ιησούν», να συνοδοιπορήσουμε με τους ποιμένες και τους μάγους, να αναρωτηθούμε και να ρωτήσουμε «πού γεννήθηκε ο σωτήρας του κόσμου;», να ακολουθήσουμε το ολοφώτεινο αστέρι που μας δείχνει το δρόμο προς τη νοητή Βηθλεέμ, που δεν είναι άλλη από την εορταστική τράπεζα της Εκκλησίας, τη χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία. «Δεύτε ίδωμεν πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός». Και αυτός ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο δεν προσφέρεται, όπως δυστυχώς γίνεται για ιδεολογικές, φιλοσοφικές ή έστω ρομαντικές προεκτάσεις.

Έτσι, Χριστούγεννα σημαίνει να συναντήσουμε τον νεογέννητο Ιησού στην  αγάπη με τους γύρω μας, στη γενναία αυτοκριτική, στη συμμετοχή μας στη λατρεία της Εκκλησίας. Χριστούγεννα σημαίνει να αφιερώσουμε χρόνο στον Χριστό. Χριστούγεννα σημαίνει να δούμε τον νεογέννητο Χριστό στα μάτια του φοβισμένου πρόσφυγα, του άνεργου, του άστεγου, του εξαρτημένου σε κάθε λογής ουσία, του κάθε κουρασμένου διαβάτη της ζωής, με τον οποίο ο Χριστός έχει απόλυτα ταυτιστεί. Χριστούγεννα σημαίνει το «Ευχαριστώ» που ακόμη δεν είπαμε στο φίλο μας, το «Συγνώμη» που δεν καταφέραμε να ψελλίσουμε, η «Καλημέρα» που δεν ανταποδώσαμε, η πέτρινη καρδιά μας που ακόμη δε μαλάκωσε, το χαμόγελο που στερήσαμε σε όσους το είχαν ανάγκη. Χριστούγεννα σημαίνει τη χαρά να μοιράζεσαι ό,τι έχεις αλλά και ό,τι είσαι. Χριστούγεννα σημαίνει αυτό που με ποιητική γλώσσα μας καταγράφει ο Κ. Παλαμάς.

Αγάπες, ω! φανείτε πάλι εμπρός μου,

  αυγές της πίστης, χρυσαυγές του κόσμου,
κι ας βλέπει με το μάγο σας το φως.

Ο άνθρωπος τον άνθρωπο, αδερφός!

 

Αυτό, αδελφοί μου,  είναι τελικά το μεγαλύτερο δώρο των Χριστουγέννων σε όλους μας. Να γιορτάσουμε Χριστούγεννα μαζί με τον Χριστό! Να γιορτάσουμε Χριστούγεννα μαζί με τον αδελφό μας. Να γιορτάσουμε Χριστούγεννα και να παρών στη μεγάλη γιορτή και ο ίδιος ο Χριστός!

ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 

 

ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ

ΣΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 

Περιμένουμε και εφέτος τη μεγάλη γιορτή της γεννήσεως του Χριστού, αδελφοί μου! Ήδη έχει ξεκινήσει η νηστεία των Χριστουγέννων. Βέβαια λίγοι τη  θυμούνται, λιγότεροι την ασπάζονται και οι περισσότεροι, αν δεν την κοροϊδεύουν, την αγνοούν και αδιαφορούν. Όπως όμως και να το κάνουμε χωρίς νηστεία, χωρίς κάποια θυσία, δεν έχει καμιά αξία, δεν μας προκαλεί την παραμικρή συγκίνηση  η γιορτή, όταν θα έλθει, και στο Χριστουγεννιάτικο γιορτινό τραπέζι καμιά διαφορετικότητα· τίποτα το ξεχωριστό από όλες τις άλλες ημέρες. Στις 21 του μηνός μαζί με τη γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, ξεκινούν επίσημα πλέον και πανηγυρικά και οι καταβασίες των Χριστουγέννων. «Χριστός γεννᾶται δοξάσατε…» Είναι η πρώτη επίσημη αναγγελία της Γεννήσεως του Χριστού και ταιριάστηκαν εξαίσια μ’ αυτή τη μεγάλη Θεομητορική γιορτή της εισόδου της Θεοτόκου εις τα Άγια των Αγίων, αφού με την αφιέρωση αυτή υπογράφεται τρόπον τινά το συμβόλαιο ότι από αυτή θα γεννηθεί ο μεσσίας και μαζί η σωτηρία του ανθρώπου.  

 

«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε∙

Χριστός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε.

Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε.

Ἄσατε τῶ Κυρίῳ πᾱσα ἡ γῆ,

και ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε λαοί∙

ὅτι δεδόξαστε».

 

Ο Χριστός γεννάται∙ Από τα στόματα όλων ας ακουστεί δοξολογία.

Ο Χριστός έρχεται από τους ουρανούς, όλοι, σαν τους ποιμένες, σαν τους Μάγους, τρέξτε να τον υποδεχθείτε.

Ο Χριστός φάνηκε πάνω στη γη. Στη Βηθλεέμ, στο σπήλαιο, στη Φάτνη, σπαργανωμένος, είναι ανάμεσα μας, είναι δίπλα μας∙  εσείς οι άνθρωποι ανεβείτε από τη γη στους ουρανούς. Ξεκολλήστε από τα γήινα και τα χοϊκά και ανεβείτε στα επουράνια, τα άφθαρτα, τα αιώνια.

Όλοι οι λαοί, απ’ άκρο σ’ άκρο της γης, όλη η οικουμένη, άσατε, ανυμνήσατε, ψάλλατε άσματα  στον Κύριο με χαρά και ευφροσύνη, γιατί για σας Αυτός είναι ο πλέον δοξασμένος και από Αγγέλους και από ανθρώπους».

Αδελφοί μου!

Ασφαλώς και θα στολίσουμε και φέτος τα σπίτια μας. Ασφαλώς και θα ξαναστηθεί το πλαστικό χριστουγεννιάτικο δένδρο με όλα τα συνακόλουθά του. Με το Χριστό όμως τι κάνουμε; Πολλοί από μας θα  στολίσουμε και τα μπαλκόνια και τις ταράτσες, και θα τα παραγεμίσουμε με φώτα και λαμπάκια. Με το Χριστό όμως τι κάνουμε;  Και τώρα έστω και εν μέσω κρίσεως, έστω και εν μέσω κλαυθμών και οδυρμών περί ανέχειας και αδυναμίας και οικονομικής δυσχέρειας και για δένδρα και για δώρα θα γίνει λόγος και για τρόφιμα, και για γαλοπούλα επίσης  και για γλυκά και για πλούσια γιορταστικά Χριστουγεννιάτικα τραπέζια. Με το Χριστό όμως τι κάνουμε;

Αναρωτηθήκαμε άραγε μήπως χάσαμε την έννοια των Χριστουγέννων;

Μήπως μιλάμε για Χριστούγεννα και δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει η λέξη αυτή; Μήπως σχηματίσαμε την ιδέα ότι Χριστούγεννα είναι μια απλή φολκλορική γιορτή, έτσι απλά για να ξεσκάσουμε και τίποτα παραπάνω;

Χριστούγεννα λοιπόν όπου θα γιορτάζει ο Χριστός ή Χριστούγεννα για να γιορτάζουμε εμείς;

Αδελφοί μου!

Γιορτάζουμε όλοι μας, μικροί και μεγάλοι «Χριστούγεννα».

Όμως, κοιτάζουμε μόνο το και όχι το ποιος.

Κοιτάζουμε μόνο τι θα αγοράσουμε, τι θα φάμε, τι θα φορέσουμε, που θα πάμε, πως θα στολίσουμε και δεν ασχολούμαστε καθόλου για ποιον γίνονται όλα αυτά. Πολλοί από όλους αυτούς τους επίδοξους και ματαιόδοξους διακοσμητές ούτε καν γνωρίζουν για Χριστουγεννιάτικο εκκλησιασμό, δεν έχουν ιδέα στο τι γίνεται όλες αυτές τις μέρες στις εκκλησίες μας.

Γεμίζουμε τα Χριστούγεννα με λαμπερά χρυσόχαρτα και πλαστικά είδη που προσφέρουμε ή δεχόμαστε και δεν αφήσαμε χρόνο για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Ο Χριστός πάντοτε είχε χρόνο για τους άλλους. Μας καλεί να λοιπόν να δώσουμε χρόνο στους άλλους, να ακούσουμε, να ενθαρρύνουμε, να παρηγορήσουμε και να προσεγγίσουμε  τους ανθρώπους γύρο μας.

Αντί να γιορτάσουμε την γέννηση του Θείου βρέφους και να γεμίσουμε  με την ειρήνη του τις καρδιές μας, προσπαθούμε να βρούμε τη χαρά σε πολλές επιπόλαιες ασχολίες  οι οποίες όμως μας γεμίζουν με άγχος.

Ο Χριστός ως Άρχων ειρήνης ήρθε για να μας φέρει γαλήνη στις ανήσυχες καρδιές μας και να μας οδηγήσει από το σκοτάδι του φόβου και της ταραχής στο φως της ενθάρρυνσης και της ηρεμίας.

Αλλά προσέξτε, τα καλύτερα Χριστούγεννα είναι εκείνα που τα κάνουμε με το Χριστό μαζί. Τι θα πει Χριστούγεννα άλλωστε; Να ζούμε το Χριστό μέσα στην καρδιά μας. Να Τον κλείσουμε μέσα μας, με τη Θεία Κοινωνία και την όλη Εκκλησιαστική ακολουθία. Να γίνει δηλαδή η καρδιά μας φάτνη αιώνιας ζωής. Κι αυτό σημαίνει ότι μαζί με τους κτύπους της δικής μας καρδιάς, να νοιώσουμε, να αισθανθούμε να βιώσουμε τους κτύπους της Θεανθρώπινης καρδιάς του Ιησού. Να νοιώσουμε τους νοερούς παλμούς της αιωνιότητος, τους παλμούς της Βασιλείας των Ουρανών, τους παλμούς της αθανασίας, τους παλμούς της Βασιλείας του Θεού. 

Ας δώσουμε λοιπόν στον Χριστό την πρώτη θέση τα Χριστούγεννα.

Ας διδάξουμε στα παιδιά μας ξανά το νόημα των Χριστουγέννων. Ο Χριστός ήρθε για να δώσει, όχι για να πάρει. Τα παιδιά μαθαίνουν από τους γονείς τους την ανιδιοτέλεια και την προσφορά, την αγάπη στους άλλους.

Ο Ιησούς ήρθε και πέθανε για μας από αγάπη ώστε να μάθουμε κι εμείς να αγαπάμε, να συγχωρούμε και να υπηρετούμε ο ένας τον άλλο. Ας ξοδέψουμε περισσότερο χρόνο στην αποκατάσταση σχέσεων μεταξύ μας.

Ο Ιησούς γεννήθηκε μόνος ξεχασμένος, αποδιωγμένος και άγνωστος σε μια φάτνη. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι γύρο μας οι οποίοι ζουν σε άσχημες συνθήκες. Ας προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε την κατάστασή τους, με την οικονομική μας προσφορά, με την συντροφιά μας, με ένα τηλέφωνο και με κάθε τρόπο που θα φέρει ανακούφιση στη ζωή τους. 

Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι απλά ένα βρέφος σε μια φάτνη. Δεν είναι απλά ένας χαρακτήρας μιας παιδικής ιστορίας. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος ο οποίος γεννήθηκε ώστε εμείς να βρούμε το δρόμο και να συμφιλιωθούμε με τον Θεό για να έχει η ζωή μας νόημα και σκοπό.

Αδελφοί μου! Χριστός επί γης!

Ο Χριστός ήρθε. Ήρθε ως ένα άγνωστο ταπεινό βρέφος. Την επόμενη φορά θα έρθει ως ένας γνωστός Κύριος του κόσμου που θα αναγνωριστεί από όλους.

Την πρώτη φορά που ήρθε, ένα αστέρι επισήμανε τον ερχομό του. Την επόμενη φορά που θα έρθει όλοι οι ουρανοί θα ξετυλιχτούν ως περγαμηνές, τ’ αστέρια θα χάσουν το φως τους, αφού θα είναι Αυτός που θα φωτίζει.

Την πρώτη φορά που ήρθε, οι μάγοι και οι βοσκοί του έφεραν δώρα. Την επόμενη φορά που θα έρθει θα φέρει ο ίδιος δώρα, βραβεία για τους δικούς του.

Την πρώτη φορά που ήρθε, δεν υπήρχε τόπος γι’ Αυτόν.  Την επόμενη φορά που θα έρθει ολόκληρος ο κόσμος δεν θα έχει τόπο να χωρέσει τη δόξα Του.

Την πρώτη φορά που ήρθε, ήταν λίγοι εκείνοι που παρακολούθησαν τον ερχομό του. Την επόμενη φορά που θα έρθει θα τον δει κάθε μάτι.

Αλλ’ όμως… Τα Χριστούγεννα ενώ είναι γιορτή χαράς και ευλογίας για πολλούς γίνεται περίοδος δυσκολίας και τραγωδίας. Δυσκολίας επειδή με τις επιπρόσθετες ευθύνες και δουλειές κοντεύουμε να τρελαθούμε και τραγωδίας επειδή λόγω των αισθημάτων μοναξιάς και απόγνωσης που φωλιάζουν σε πολλούς έχουμε περισσότερα συμπτώματα κατάθλιψης και τις περισσότερες αυτοκτονίες την περίοδο αυτή.

Αλήθεια πως μετατρέψαμε μια γιορτή χαράς σε γιορτή πόνου και θλίψης και για μερικούς ακόμη σε ένα εφιάλτη; Πώς έγινε να περνούν τόσοι άνθρωποι τα Χριστούγεννα μέσα στην κούραση, στην απογοήτευση, στη μοναξιά και στην λύπη; Γιατί δεν απολαμβάνουν τόσοι πολλοί την αγάπη, την χαρά και την ειρήνη του Χριστού; Γιατί στην προσπάθειά μας να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις των επίπλαστων παραδόσεων έχουμε γίνει τόσο πολυάσχολοι και κουρασμένοι ώστε να μην μπορούμε να απολαύσουμε τις γιορτές;

Αγαπητοί Χριστιανοί. Η ημέρα των Χριστουγέννων, αναμφίβολα, είναι εορτή που εμείς οι Χριστιανοί την εορτάζουμε με μεγάλη μεγαλοπρέπεια. Και είναι πολύ φυσικό αυτό. Γιατί κατ’ αυτήν, όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, κατέβηκε από τον Ουρανό στη γη μας ο Υιός και Λόγος του Θεού. «Και έγινε άνθρωπος ίνα τον άνθρωπον Θεόν κατεργάσηται», όπως μας λέει ο Μ. Αθανάσιος. Ο σκοπός που ενηνθρώπησε ο Θεός είναι να σώσει το ανθρώπινο γένος. Δανείστηκε την ανθρώπινη φύση για να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία.. Και έτσι «Ημείς ακαταπαύστως βοώμεν· Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.»

Αυτή όμως ή δοξολογία, δεν θα πρέπει να είναι μόνο λόγια. Πρέπει να είναι βίωμα, ζωή, πραγματικά. Ο Χριστός επιθυμεί και θέλει να γεννηθεί και στις δικές μας καρδιές.  Να ζούμε καθημερινά τα Χριστούγεννα με τη συνεχή και αδιάλειπτη παρουσία του Χριστού στη καρδιά και τη ζωή μας. Να είναι η ζωή μας Χριστοκεντρική, εκκλησιαστική, αληθινά πνευματική.