ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

«Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με, και πέμψον Λάζαρον…».

Σήμερα αδελφοί μου ακούσαμε την γνωστή παραβολή του πλουσίου και φτωχού Λαζάρου.

Θα αναφερθούμε στο σημείο όπου ο πλούσιος βρισκόμενος εν τω άδη…υπάρχων εν βασάνοις, βλέπει αν και τους χωρίζει χάσμα μέγα, τον Αβραάμ και τον Λάζαρο. Και απευθυνόμενος στον Αβραάμ τον ονομάζει πατέρα.

Αναγνωρίζει τον Αβραάμ σαν πατέρα του, όμως συγχρόνως χωρίς να το καταλάβει αποκαλύπτει και την ενοχή του διότι σε παρόμοια περίπτωση που οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι είπαν ότι: «Ὁ πατέρας μας εἶναι ὁ Ἀβραάμ».  Τότε είπε σε αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς, «Ἐὰν ἤσαστε παιδιὰ τοῦ Ἀβραάμ, θὰ κάνατε και τα ἔργα τοῦ Ἀβραάμ…». Το ίδιο συμβαίνει και εδώ ο πλούσιος από την μία μεριά αναγνωρίζει ότι είναι παιδί του Αβραάμ όμως από την άλλη μεριά τα έργα του δείχνουν ότι η ζωή του σε τίποτα δεν ομοιάζει με τον πατέρα του, και δι’ αυτού του τρόπου αυτοεξεφτιλίζεται, χωρίς βεβαίως να το καταλαβαίνει.

 Βλέπουμε ότι ενώ αναγνωρίζει τον Λάζαρο δεν απευθύνεται σε αυτόν, θα λέγαμε δεν καταδέχεται ούτε μετά θάνατο να αναπτύξει μία σχέση με τον Λάζαρο και γι’ αυτό λέγει… Πάτερ Αβραάμ, πέμψον Λάζαρον, δηλαδή στείλε τον Λάζαρο, θέλει ο πλούσιος ακόμα και τώρα να τον υπηρετήσει ο φτωχός Λάζαρος.

Θα μπορούσε αδελφοί μου ο πλούσιος να πει στον Λάζαρο: «Αδελφέ μου Λάζαρε, βοήθησέ με, ξέρω ότι σε αδίκησα, ξέρω ότι δεν σε βοήθησα στην επίγεια ζωή μας αν και μπορούσα, όμως τώρα λυπήσου με και βοήθησέ με…» όμως δυστυχώς ο εγωισμός δεν τον αφήνει να παραδεχτεί τα λάθη του, ο εγωισμός δεν τον αφήνει να συχωρέσει τον Λάζαρο, να χωρέσει μαζί του,δηλαδή να υπάρξει -να είναι μαζί με τον Λάζαρο…και γι’ αυτό βλέπουμε ο Αβραάμ  λέγει ότι μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστήρικται.

Αυτό αγαπητοί μου που έφερε σε αυτήν την κατάσταση τον πλούσιο δεν ήταν τα πλούτη του διότι και ο Αβραάμ ήταν από τους πιο πλούσιος της εποχής τους….ήταν ο εγωισμός του. Δηλαδή το πάθος αυτό που κατάφερε να ρίξει από τους ουρανούς τους ασώματους αγγέλους και να τους μεταμορφώσει σε διαβόλους.

Λέγει ο σοφός Αριστοτέλης: «Είναι φυσικό να αγαπάει κανείς τον εαυτό του, μόνο δε ο εγωισμός πρέπει να κατακρίνεται. Δηλαδή όχι το να αγαπάς απλώς τον εαυτό σου, αλλά το να τον αγαπάς περισσότερο απ’ ό,τι πρέπει..».

Ο ίδιος ο Κύριος μας λέγει: «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν..» δηλαδή να αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως ακριβώς αγαπάς τον εαυτό σου. Όχι να αγαπήσεις περισσότερο τον εαυτό σου αλλά το ίδιο.

Το αμάρτημα λοιπόν του πλουσίου ήταν που αγαπούσε όχι απλά πιο πολύ τον εαυτό του αλλά μόνο τον εαυτό του, σε τέτοιο σημείο που ενώ έβλεπε σε καθημερινή βάση τον Λάζαρο να αργοπεθαίνει έξω από την πόρτα του σπιτιού του ήταν σαν να μην τον έβλεπε.

Και θα πει κάποιος ότι όλα ωραία και καλά αλλά εγώ πάτερ ούτε πλούσιος είμαι ούτε κάποιος φτωχός βρίσκεται έξω από το σπίτι μου, αυτή λοιπόν η παραβολή δεν με αγγίζει διότι δεν με αφορά. Και όμως αδελφοί μου, αυτή η παραβολή είναι  το καμπανάκι της συνείδησής μας. Και όντως μπορεί να μην έχουμε πλούτη ή να μην έχουμε κάποιον ζητιάνο έξω από το σπίτι μας, όμως όλοι μας έχοντας βαπτιστεί στον όνομα της Αγίας Τριάδος, φέροντας το όνομα χριστιανός, θα πρέπει λοιπόν να ζήσουμε χριστομίμητα.

Η χριστομίμητη ζωή λοιπόν δεν είναι μόνο το να αποφεύγουμε το κακό αλλά το να πράττουμε το καλό. Δηλαδή, τον πλούσιο της παραβολής…δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει ότι κτυπούσε τον Λάζαρο, ούτε ότι τον έδιωχνε, ούτε ότι τον έβριζε, απλά ο πλούσιος ζούσε την ζωή του, δεν πείραζε κανέναν…και όμως κατακρίθηκε! Έτσι λοιπόν και εμείς το να ζούμε απλά την ζωή μας, τον μην πειράζουμε κανέναν αυτό δεν σημαίνει ότι ζούμε χριστιανικά, ότι αποφεύγουμε το κακό είναι αξιέπαινο όμως τελικά δεν είναι αρκετό ώστε να θεωρούμαστε παιδιά του Θεού Πατρός και συγκληρονόμοι της επουρανίου Βασιλείας του.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να ζήσουμε πράττοντας το καλό. Προσέξτε όμως, όχι χωρίς διάκριση, όχι με ασυδοσία. Δηλαδή μπορεί πράττοντας κάποιος το καλό να κάνει κακό; Βεβαίως. Εάν π.χ. γνωρίζω ότι δίνοντας ελεημοσύνη σε κάποιον άνθρωπο αυτός αντί να πάει να αγοράσει ψωμί για την οικογένειά του θα πάει και θα τα ξοδέψει αυτά τα χρήματα στο ποτό, ή στα τσιγάρα, ή στην πορνεία, ή στην χαρτοπαιξία… δεν θα του δώσω.

Πρέπει λοιπόν να σκεφτόμαστε, να ομιλούμε και να πράττουμε με διάκριση και σύνεση διότι εάν κάποιο φαινομενικό καλό που κάνουμε το πραγματοποιήσουμε επιπόλαια και τελικά καταλήξει σε κάποια αμαρτωλή κατάσταση τότε φέρουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης.

Ο χριστιανός αδελφοί μου πρέπει να αποτάξει από επάνω του τον εγωισμό και το συμφέρον του. Διότι όπως πολύ σωστά λέγει ένας Γάλλος φιλόσοφος: ««Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως τα ποτάμια μέσα στη θάλασσα».

Είθε αγαπητοί μου το πάθημα του πλουσίου από τον εγωισμό του και την φιλαυτία του να γίνουν σε εμάς παράδειγμα προς αποφυγή ώστε να ζήσουμε όπως θέλει ο φιλάνθρωπος Χριστός μας, όχι μόνο αποφεύγοντας το κακό αλλά πράττοντας το καλό με κίνητρα την αγάπη και την συγχωρετικότητα.

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

28η Οκτωβρίου: Το έπος του 1940

Από τον Υπτγο ε.α.Αλέξανδρο Μ. Τρομπούκη 

καθηγητή της Σχολής Μετεκπαίδευσης της ΕΛ. ΑΣ  στη Βέροια

Στο θρίαμβο της  Ελλάδας του 1940 θα αναφερθώ για να επισημάνω για μια ακόμη φορά κάποια γεγονότα μεγαλείου της φυλής μας, όταν πρόκειται για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων αξιών χωρίς υπολογισμούς θυσιών.

Ο Στέλιος Σπεράντζας, ο ποιητής λέει ότι: ’’Σ’ εχθρό εμείς, με θέληση δική μας, δε δώσαμε ποτέ νερό και χώμα’’, και αποτελεί αυτό τον οδοδείχτη της εθνικής μας πορείας μέσα στους αιώνες. Μιας πορείας γεμάτης μεγαλείο, δόξα και πολιτισμό. Οποιαδήποτε ιστορική αναδρομή και αν κάνουμε, αυτό περίτρανα μας δείχνει. Στον αστερισμό αυτό των μεγάλων εθνικών μας σταθμών, θέση πρώτου μεγέθους έχει το ‘’ΣΑΡΑΝΤΑ’’.

Η γιορτή του ‘’σαράντα’’, όπως τη λένε με σεμνότητα και υπερηφάνεια, καθώς ταιριάζει στους ανδρείους, αυτοί που τη δημιούργησαν, ή τη γιορτή του ‘’ΟΧΙ’’, όπως τη λένε, με μάτια που λάμπουν από κάποια ανεξήγητη μυστική συγκίνηση και έπαρση, οι μικροί μαθητές.

Τιμάμε την ημέρα αυτή το μεγαλείο του αγώνα του Ελληνικού λαού, ενάντια στο φασισμό, στη σκλαβιά, στην υποτέλεια, την απλή και μεγάλη του νίκη, το μεγάλο σταθμό της πρόσφατης Ιστορίας μας.

 Μια μικρή Ελλάδα , ορθώνεται μπροστά στο οδοστρωτήρα των δυνάμεων της βίας, που έχει ισοπεδώσει τόσους περήφανους λαούς και τους έχει ποδοπατήσει. Μια Ελλάδα, που δεν ηττοπάθησε μπροστά στις ιταλικές προκλήσεις, που κορυφώθηκαν, όταν η δολοφονική τους τορπίλη βυθίζει το ελαφρό μας καταδρομικό ‘’ΕΛΛΗ’’, ένα έγκλημα, κάτω από τις πιο άτιμες συνθήκες. Η τορπίλη του Ιταλικού υποβρυχίου  δε βύθισε μόνο το εύδρομο ‘’ΕΛΛΗ’’, στις 15 Αυγούστου 1940, αλλά χτύπησε βαθιά την ψυχή του Ελληνικού λαού, εκεί όπου η φύτρα μας έχει εντυπώσει αυτό που δεν υπάρχει σε καμία άλλη διάλεκτο σε όλη την υφήλιο, το φιλότιμο.

            Ο πόλεμος, η απόκρουση των δυνάμεων του Πράσκα ονομάσθηκε ‘’Επος’’, παίρνοντας κοντά του κάτι από τη μάχη του Μαραθώνα, τη μέχρι θανάτου πάλη των τριακοσίων στις Θερμοπύλες, κάτι από τις μάχες που ο τυφλός ποιητής της γεωμετρικής εποχής περιγράφει στα Ομηρικά Έπη.       

            Όμως εκεί μέσα στη στυφή μυρωδιά του μπαρουτιού, το λασπωμένο χιόνι και την απόλυτη σιγή που προηγείται από τον ήχο της σάλπιγγας, είναι αμέτρητοι αυτοί που είδαν μία καστανή μαυροντυμένη γυναίκα, με ήρεμα χαρακτηριστικά και γλυκύτατα μάτια να τους οδηγεί στις τρομερές εφόδους. ‘’Είδαμε την Παναγιά να μας οδηγεί’’, γράφουν από το μέτωπο της Αλβανίας οι φαντάροι στις μανάδες τους, στις γυναίκες τους και στις αρραβωνιαστικιές. Οπωσδήποτε η ψυχολογική τόνωση είναι εκ των ουκ άνευ γεγονός, και η τόνωση του ηθικού θεωρείται βασικό στοιχείο για την αγωνιστικότητα οποιασδήποτε στρατιωτικής δύναμης από την εποχή του Ομήρου μέχρι το Μέγα  Αλέξανδρο, αλλά και τους σύγχρονους στρατούς. Υπό τη σκέπη της Υπερμάχου Στρατηγού, ο ελληνικός Στρατός έγραψε λαμπρές σελίδες ελληνικής ιστορίας και δόξας, υπερασπίζοντας τα ιερά και όσια της πατρίδας, με περίσσευμα ανδρείας και θάρρους.

Αλλά ας δούμε με τη σειρά την εξέλιξη των γεγονότων που οδήγησαν στην εποποιία της 28^ηςΟκτωβρίου 1940.

Ξημερώνει η 28^η Οκτωβρίου 1940. Έχει φθάσει η ώρα της αναμέτρησης για την Ελλάδα. Είναι γνωστή η επίδοση τελεσιγράφου, από τον πρεσβευτή της Ιταλίας στην Αθήνα κ. Γκράτσι, την 0300 ώρα της 28^ης Οκτωβρίου 1940 στον πρωθυπουργό της Ελλάδος Ιωάννη Μεταξά, με το οποίο ζητούσε η Ιταλική κυβέρνηση να καταλάβει ο Ιταλικός Στρατός ορισμένες στρατηγικές θέσεις στον ελληνικό χώρο, τις οποίες δεν προσδιόριζε.

Αν κοιτάξουμε ερευνητικά το κείμενο αυτού του ιταμού τελεσιγράφου, με την τρίωρη προθεσμία αποδοχής ή απόρριψης των όρων, θα διαπιστώσουμε ότι με οποιαδήποτε απάντηση οι Ιταλοί είχαν ήδη αποφασίσει την κήρυξη του πολέμου κατά της Ελλάδος. Αυτό επεσήμανε ο Μεταξάς με το ερώτημα που έθεσε στον Ιταλό Πρεσβευτή, αμέσως μετά την ανάγνωση του κειμένου. Του είπε ξεκάθαρα: «ΔΗΛΑΔΗ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ.»

Ιωάννης Μεταξάς

Ο Μεταξάς , τον πατριωτισμό του οποίου κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε, χωρίς να ρωτήσει τον Βασιλιά Γεώργιο Β΄( δεν είχε χρόνο), είπε ΟΧΙ στα αιτήματα των Ιταλών. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που ερχόταν σε πλήρη αρμονία με τη θέληση του δοκιμασμένου από τη δικτατορία ελληνικού  λαού. Η οργή και η αγανάκτηση του  λαού για τον τορπιλισμό της ΄΄ΕΛΛΗΣ΄΄ είχε οδηγήσει σε μια καθολική ενότητα.

Η άρνηση του πρωθυπουργού ν’ αποδεχθεί τις ιταλικές απαιτήσεις ήταν το αποτέλεσμα μιας ορθολογιστικής εκτίμησης των συμφερόντων της χώρας. Πρέπει να αποδεχθούμε χωρίς υστεροβουλίες, ότι με αυτή την απόφαση αποφύγαμε ένα νέο διχασμό, πολύ χειρότερο από εκείνο της περιόδου1916-1922, με τη γνωστή τραγική του κατάληξη. Με το ΟΧΙ του Ιωάννου Μεταξά το έθνος ξαναζεί το ‘’Μολων Λαβέ ‘’ του Λεωνίδα, ‘’το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμον..’’ του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, το ‘’Ελευθερία ή θάνατος’’ των αγωνιστών του 1821

Με την κήρυξη της γενικής επιστράτευσης, ξεχείλισε το ποτάμι του ενθουσιασμού ενάντια στον Ιταλό εισβολέα. Όλοι οι Έλληνες, κρεμάστηκαν κυριολεκτικά σε κάθε μέσο συγκοινωνίας για να φτάσουν το συντομότερο στο μέτωπο και ν΄ αποδείξουν ακόμη μια φορά στον κόσμο μας, ότι τούτος ο λαός δεν μετράει τις θυσίες, όταν πρόκειται ν’ αγωνιστεί για τις ανθρώπινες αξίες, με πρώτες την ειρήνη, την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας του.

Όλοι οι Έλληνες ενωμένοι σαν ένα σώμα, με μια ψυχή, ξεχύθηκαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και σαν ημίθεοι έδωσαν τη μάχη όχι μόνο για να ανακόψουν τον Ιταλό εισβολέα, αλλά για να νικήσουν το σκοταδισμό και τους δυνάστες γιατί οι Έλληνες, πιο πολύ από όλους, γνώριζαν καλά τι θα πει σκλαβιά και δυνάστης.

Η ώρα για το μεγάλο αγώνα είχε σημάνει. Ο Ελληνικός στρατός ακαταπόνητος ρίχνεται στη μάχη. Η Ελλάδα με την κήρυξη του πολέμου ήταν σχεδόν ανεπιστράτευτη. Στην Ελληνοαλβανική μεθόριο διέθετε ελαφρές δυνάμεις προκάλυψης. Αντίθετα οι Ιταλικές δυνάμεις ήταν αριθμητικά υπέρτερες και άριστα εξοπλισμένες.

Σύμφωνα με το Ιταλικό σχέδιο πολέμου, προβλεπόταν αιφνιδιαστική εισβολή με ταχυκίνητα μέσα προτού συμπληρωθεί η επιστράτευση και η συγκέντρωση του Ελληνικού στρατού, υποστηριζόμενη με έντονη δράση της αεροπορίας. Επίσης είχε προβλεφθεί για την παρακώλυση του σχεδίου επιστρατεύσεως και συγκεντρώσεως του Ελληνικού Στρατού, συστηματικός και ανηλεής βομβαρδισμός των συγκοινωνιακών κόμβων και των σπουδαιότερων πόλεων.

            Η επιχείρηση από Ελληνικής πλευράς θα εκτελείτο σε δύο στάδια, όπως είχε προβλεφθεί ήτοι: Αμυντική στάση στην Ήπειρο, με επιβράδυνση του εχθρού και τελική αναχαίτιση προ της τοποθεσίας ΕΛΑΙΑ-ΚΑΛΑΜΑΣ ή και νοτιότερα αυτής ανάλογα με τις συνθήκες.

            Στη Δυτική Μακεδονία, στην αρχή, αμυντική στάση και στη συνέχεια ανάληψη επιθετικών επιχειρήσεων, μετά τη συγκέντρωση των απαραιτήτων δυνάμεων. Η ορεινή περιοχή της Πίνδου θα χρησιμοποιείτο για την εξασφάλιση του συνδέσμου μεταξύ Ηπείρου καιΔ. Μακεδονίας και για τη συνέχιση του μετώπου.

Την 05.40 ώρα τα Ιταλικά στρατεύματα εισβάλλουν στο έδαφος μας. Ταυτόχρονα εκδηλώνεται σφοδρή δράση της Ιταλικής αεροπορίας στο μέτωπο και στα μετόπισθεν. Οι ελαφρές δυνάμεις της προκάλυψης μπροστά στη συντριπτική υπεροχή του εχθρού, συμπτύσσονται προβάλλοντας πείσμονα αντίσταση και επιβραδύνουν την προχώρηση αυτού στο έδαφός μας.

            Από την πρώτη στιγμή η Ιταλική εισβολή σκόνταψε πάνω στην αλύγιστη αντίσταση του Έλληνα στρατιώτη. Ο ολιγάριθμος Ελληνικός στρατός παρά τις αντίξοες συνθήκες φαίνεται να είναι ο νικητής.

            Πραγματικά, με τη συμπλήρωση της επιστράτευσης και της συγκέντρωσης των δυνάμεων, ο Ελληνικός στρατός αναχαιτίζει τους εισβολείς και αναλαμβάνει την πρωτοβουλία των επιχειρήσεων. Σε λίγο, η μία νίκη δια δέχεται την άλλη: Καλαμάς, Δελβινάκι, Φάρσαρι, Μοράβας, ΙβάνΤόμαρος, Τρεμπεσίνα, Μπούρμπεσι, γίνονται ο τάφος τους. Η ιαχή ‘’αέρα’’ των Ελλήνων πολεμιστών αντηχούσε στα Ηπειρωτικά βουνά και γέμιζε φόβο και τρόμο τις ψυχές των φασιστικών ορδών του Μουσολίνι.

            Σε μικρό χρονικό διάστημα ύστερα από την εισβολή, δεν υπάρχουν στο Ελληνικό έδαφος εχθρικές δυνάμεις, παρά μόνο αιχμάλωτοι. Ο Ελληνικός στρατός προχωρεί κεραυνοβόλα και ελευθερώνει τις πόλεις της Β. Ηπείρου την μια μετά την άλλη: Κορυτσά, Μοσχόπολη, Πρεμετή, Αργυρόκαστρο, Χειμάρα και Κλεισούρα. Η σθεναρή αυτή αντίσταση της Ελλάδος υπήρξε ιστορικό γεγονός, κρίσιμο για την πορεία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ουσιαστική η προσφορά των γυναικών της Πίνδου και των γυναικών στα μετόπισθεν.

Μουσολίνι και Χίτλερ

            Οι απροσδόκητες επιτυχίες του Ελληνικού στρατού και ιδιαίτερα η κατάληψη της Κορυτσάς προξένησαν στη Ρώμη κατάπληξη και οργή. Τόση ήταν η αγανάκτηση και ο θυμός του Μουσολινι ώστε αποφάσισε όταν περάσει βαρύς χειμώνας, να μεταβεί στην Αλβανία για να παρακολουθήσει αυτοπροσώπως τη νέα επίθεση την οποία είχε ετοιμάσει. Για την επίθεση αυτή συγκέντρωσε τις πιο επίλεκτες μονάδες και τα πιο ισχυρά όπλα για να αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο αποτυχίας. Τόσο σίγουρος ήταν ότι θα νικούσε, ώστε δεν ζήτησε βοήθεια από τον Χίτλερ. Όμως και η νέα επίθεση  των Ιταλικών στρατευμάτων αποκρούστηκε από τον Ελληνικό στρατό με την ίδια επιτυχία όπως και την πρώτη φορά.

            Η Ελλάδα αγωνίστηκε σθεναρά και κράτησε τα σύνορά της επί επτά(7) περίπου μήνες. Ο αγώνας όμως έγινε άνισος, όταν σε λίγο επιτέθηκε η πανίσχυρη Γερμανική πολεμική μηχανή. Τέλη Μαΐου 1941 η Ελλάδα υπέκυψε στις δυνάμεις του Άξονα και γνώρισε τις φρικαλεότητες μιας στυγνής κατοχής. Τις ένδοξες μέρες του πολέμου 1940-1941 δια δέχθηκε η μεγάλη νύχτα της κατοχής και της συμφοράς. Για τρισήμισυ περίπου χρόνια ο Ελληνικός λαός είχε την πιο απάνθρωπη μεταχείριση από τους Γερμανοιταλούς κατακτητές και τους τότε συμμάχους τους.

            Παρ΄  όλα αυτά η Ελληνική ψυχή παρέμεινε υπερήφανη και αδούλωτη περιφρονώντας τους βαρβάρους. Οι κατακτητές διέπραξαν ανήκουστα εγκλήματα σε βάρος της χώρας μας. Οι πόλεις και τα χωριά γνώρισαν την πιο στυγνή τρομοκρατία και τις αγριότερες λεηλασίες, ενώ άνδρες, γυναίκες αιχμαλωτίζονταν για να υποβληθούν στα πιο φρικτά βασανιστήρια.

            Ο θαυμασμός των ισχυρών για την Ελλάδα γρήγορα ξαπλώνεται παντού. Ακόμα και αυτός ο Χίτλερ σε λόγο του στις 4 Μαίου του 1941 είπε:’ Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να παραδεχθώ, πως απ΄όλους τους αντιπάλους, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με ύψιστο ηρωισμό και αυτοθυσία και συνθηκολόγησε μόνον όταν η περαιτέρω αντίσταση ήταν αδύνατη και συνεπώς μάταιη’’.

Έλληνες στρατιώτες την ώρα της μάχης

            Οι Άγγλοι έγραφαν:’’ Οι γενιές του μέλλοντος από τώρα και στο εξής θα διδάσκονται ότι και πάλι οι ολίγοι Έλληνες έσωσαν με τη θυσία τους τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Στο εξής δεν θα λέγεται ότι οι Έλληνες πολέμησαν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολέμησαν σαν Έλληνες’’.

            Οι Αμερικανοί σχολίαζαν ‘’Η Ελλάδα έδωσε το παράδειγμα το οποίο όλοι πρέπει να ακολουθήσουν μέχρις ότου οι σφετεριστές της ελευθερίας οπουδήποτε της γης κι αν βρίσκονται να υποστούν τη δίκαιη καταδίκη τους’’.

            Αυτός υπήρξε ο μεγάλος Ελληνικός αγώνας που άρχισε την 28^η Οκτωβρίου 1940. Ένας αγώνας που η Ελλάδα είχε τις περισσότερες μέρες αντίστασης.

ΜΕΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Ελλάς:           219  ημέρες

Νορβηγία        61   ημέρες

Γαλλία            43    ημέρες (Η υπερδύναμη της εποχής)

Πολωνία         30   ημέρες

Βέλγιο             8   ημέρες

Ολλανδία         4   ημέρες 

Γιουγκοσλαβία 3  ημέρες

Δανία                0  ημέρες(Οι Δανοί παραδόθηκαν σε έναν μοτοσικλετιστή του Χίτλερ ο οποίος μετέφερε στον Δανό βασιλιά αίτηση του Χίτλερ για διέλευση των ναζιστικών στρατευμάτων, ο Δανός βασιλιάς σε ένδειξη υποταγής παρέδωσε το στέμμα του στον μοτοσικλετιστή  για να το πάει στο Βερολίνο και στον ….Χίτλερ)

Τσεχοσλοβακία 0   ημέρες

Λουξεμβούργο   0  ημέρες

   

 ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ

Οι νεκροί Έλληνες στρατιώτες ανήλθαν κατά την διάρκεια των 219 ημερών  στους 13.676.

Αλβανοί:1165  (Πάργα , Μαργαρίτιο, Παραμυθία)

Ιταλοί:8000

Boύλγαροι:25000, 

Γερμανοί:50000

Συνολικές απώλειες σε ποσοστό επί του πληθυσμού (εκτελέσεις, κακουχίες, μάχες) Κατά την διάρκεια της τετραπλής κατοχής που ακολούθησε, οι ανθρώπινες απώλειες πάσης φύσεως, ήσαν :

Ελλάδα 10% (750.000)

Σοβ. Ένωση  2,8%

Ολλανδία      2,2%

Γαλλία          2%

Πολωνία      1,8%

Γιουγκοσλαβία  1,7%

Βέλγιο         1,5%

Την  επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 δεν πρέπει να την προσπερνάμε επιπόλαια και χωρίς εθνική έξαρση. Αντίθετα, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά που απειλείται η εθνική μας ανεξαρτησία και η εδαφική μας ακεραιότητα πρέπει να την κάνουμε λάβαρο ιερό και αφετηρία των προσπαθειών μας για τη διαφύλαξη της εθνικής μας υπόστασης.

            Σήμερα , πάνω από όλα, πρέπει να δείξουμε το δρόμο των ιδανικών που δημιούργησε το ‘’Σαράντα’’ και να μεταδώσουμε όλα αυτά στις νέες γενιές. Είναι το χρέος μας, ο φόρος τιμής, στις ηρωικές στρατιές των προγόνων μας. Γιατί όποιος λαός ξεχνά την ιστορία του χάνεται.

                                                Τιμή και δόξα στους αγωνιστές του  1940-41

imverias.blogspot.co

ΣΕΡΓΙΟΣ ΚΑΙ ΒΑΚΧΟΣ

Οι άγιοι μεγαλομάρτυρες Σέργιος και Βάκχος και το μήνυμα της ενότητας

 

«Οι άγιοι έζησαν επί της βασιλείας του Μιξιμιανού. Και ο μεν Σέργιος ήταν Πριμικήριος, δηλαδή αρχηγός, της σχολής των Κιντιλίων, ο δε Βάκχος ήταν Σεκουνδικήριος, δηλαδή δεύτερος, της ίδιας σχολής. Εξαρχής μυήθηκαν στη χριστιανική πίστη και έμαθαν καλά τις θεόπνευστες Γραφές, γι’  αυτό και κατηγορήθηκαν ως χριστιανοί στον βασιλιά, ο οποίος τους διέταξε να προσφέρουν μαζί του θυσία στα είδωλα. Λόγω της άρνησής τους, τους αφαίρεσαν τις ζώνες και τα περιλαίμιά  τους, και τους φόρεσαν γυναικεία ενδύματα, περιφέροντάς τους με σίδερα στα πόδια στο κέντρο της πόλεως, προς διακωμώδηση και ύβρη, ενώ στη συνέχεια τους οδήγησαν στον ηγεμόνα Αντίοχο, στην πόλη των Ευφρατησίων. Καθώς πλησίαζαν, τους εμφανίστηκε άγγελος που τους  γέμισε από δύναμη και θάρρος, και ο μεν Βάκχος, αφού πρώτα κτυπήθηκε επί πολύ ώρα με ωμά νεύρα, μέσα σ’ αυτά τα βασανιστήρια παρέδωσε το πνεύμα, ο δε Σέργιος, αφού ανακρίθηκε με διαφόρους τρόπους, καθηλώθηκε στα πόδια σε σιδερένιες κρηπίδες, κι αφού αναγκάστηκε να τρέχει επί πολύ, έπειτα κλείστηκε στη φυλακή, και πάλι καθηλώθηκε στις ίδιες κρηπίδες, μέχρις ότου στο τέλος του έκοψαν το κεφάλι με ξίφος».

Οι άγιοι Σέργιος και Βάκχος δεν ανήκουν απλώς στη χορεία των μαρτύρων της Εκκλησίας μας, αλλά στους μεγαλομάρτυρες αυτής. Στη βυζαντινή εποχή μάλιστα τιμώνταν ιδιαιτέρως, γι’  αυτό και ο Ιουστινιανός έκτισε μοναστήρι προς τιμή τους, που σήμερα – από τα σημαντικότερα σωζόμενα χριστιανικά μνημεία της πρώιμης βυζαντινής περιόδου – έχει το όνομα τέμενος Κιουτσούκ Αγιασοφιά, δηλαδή Μικρή Αγία Σοφία. Την αγιότητα και το μαρτύριό τους ευλαβήθηκαν, κατά τον υμνογράφο, και οι ουράνιες πύλες, οι οποίες άνοιξαν αμέσως χάριν των μαρτύρων, διότι το μαρτύριό τους χαριτώθηκε από τον ίδιο τον Κύριο, ενώ έτρεψε σε φυγή τις φάλαγγες των δαιμόνων. «Ανοίγονται τοις αθλοφόροις Μάρτυσιν αι πύλαι αι ουράνιαι, ευλαβούμεναι το πάθος το σεπτόν, το τη εκτιμήσει του Θεού ημών, χαριτωθέν, και φυγαδεύον δαιμόνων φάλαγγας». Αιτία βεβαίως για την ιδιαίτερη ευαρέσκεια του Θεού από το μαρτύριο των αγίων ήταν το κίνητρό τους: ο πόθος για τον Χριστό, ο οποίος τους έκανε να βδελύσσονται κάθε κοσμική δόξα και γοητεία, και να προσβλέπουν μόνον στον Κύριο, αθλούμενοι υπέρ Αυτού νομίμως, δηλαδή χωρίς να χάνουν καθόλου την αγάπη τους ακόμη και προς τους βασανιστές τους. «Νομίμως θεράποντες Χριστού αθλήσαι προελόμενοι, την φθειρομένην δόξαν και ρέουσαν, και κόσμον πάντα και κοσμοκράτορα, λογισμώ θεόφρονι, αθλοφόροι Μάρτυρες, εβδελύξασθε πόθω του κτίσαντος».

.

Εκείνο που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση από την υμνολογία των αγίων σήμερα, είναι ότι ο υμνογράφος όχι μία, αλλά πολλές φορές τονίζει τον μεταξύ των δύο αυτών αγίων σύνδεσμο, ο οποίος θεμελιωνόταν όχι στους δεσμούς αίματος – δεν ήταν φυσικά αδέλφια οι άγιοι – αλλά στην κοινή τους πίστη στον Χριστό. «Δαυιτικώς ανεβόων Σέργιος και Βάκχος οι μάρτυρες∙ Ιδού δη τι καλόν, ή τι τερπνόν, αλλ’  ή το κατοικείν Αδελφούς επί το αυτό; Ου δεσμούμενοι φύσεως σχέσει, αλλά πίστεως τρόπω». Με τον τρόπο του Δαυίδ φώναζαν δυνατά οι μάρτυρες Σέργιος και Βάκχος: Τι υπάρχει καλύτερο ή ωραιότερο, από το να κατοικούν αδελφοί στον ίδιο τόπο και με την ίδια γνώμη; Όχι γιατί ήταν ενωμένοι με φυσική σχέση, αλλά με την κοινή τους πίστη. Κι αλλού: «Ους γαρ η φύσις σαρκικούς αδελφούς ουκ εγνώρισε, τούτους η πίστις αδελφά φρονείν μέχρις αίματος κατηνάγκασεν». Αυτούς που η φύση δεν γνώρισε ως σαρκικούς αδελφούς, η πίστη τούς οδήγησε σαν από ανάγκη να έχουν αδελφικό φρόνημα μέχρι και το μαρτύριο. Κι αυτή η κοινή πίστη που τους έδενε σαν αδέλφια και παραπάνω από αδέλφια, οφείλετο βεβαίως στην παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα ζώντας στην καρδιά και την ύπαρξή τους τους έκανε να έχουν μία ψυχή και μία καρδιά: «ου φύσεως ακολουθία, αλλά πίστεως ενώσει του Αγίου Πνεύματος».

.

Ο ιδιαίτερος τονισμός της αλήθειας αυτής από τον υμνογράφο δεν γίνεται, νομίζουμε, τυχαία. Ο υμνογράφος γνωρίζει ότι μερικές φορές ο φυσικός δεσμός δεν λειτουργεί με τον τρόπο που πρέπει, δηλαδή μέσα στα πλαίσια της αγάπης. Υπάρχουν φορές που το μίσος διακατέχει αυτούς που συνδέονται με τους δεσμούς αίματος. Ακόμη και παροιμία υπάρχει πάνω σ’ αυτό: «Μισούνται σαν αδέλφια» –  μία τραγική, δυστυχώς, πραγματικότητα. Εκείνος όμως ο δεσμός που μένει ακατάλυτος, που πραγματικά ενώνει τους ανθρώπους, είναι ο δεσμός που δημιουργεί το ίδιο το Πνεύμα του Θεού πάνω στην κοινή πίστη του Χριστού.  Και τούτο γιατί όπου υπάρχει το Πνεύμα του Θεού υπάρχει η αληθινή αγάπη, τέτοια που ακόμη και ο θάνατος είναι ανίσχυρος μπροστά της. Το ζωντανό παράδειγμα των αγίων Σεργίου και Βάκχου είναι μία από τις πολλές αποδείξεις.

.

Η ενότητα αυτή της με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος πίστης στον Χριστό έχει κατεξοχήν επικαιρότητα στις ημέρες μας. Διότι η κρίση που βιώνει η πατρίδα μας, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος ασφαλώς, ιδίως όμως η πατρίδα μας, δεν νομίζουμε ότι μπορεί να ξεπεραστεί, αν δεν λειτουργήσει η μεταξύ μας σύμπνοια και αγάπη. Αν υπάρξει αγάπη, θα δούμε το έλλειμμα του ενός να αναπληρώνεται από το περίσσευμα του άλλου. Ποτέ άλλωστε εκεί που λειτούργησε η αλληλεγγύη, δεν παρουσιάστηκαν οξυμμένα προβλήματα. Κι αν αυτό είναι αλήθεια, τότε η λύση στην Ελλαδική κοινωνία είναι μονόδρομος: η προβολή της εκκλησιαστικής κοινότητας, η Ενορία ως σύναξη και αγαπητική σχέση των πιστών να πάρει την ορθή της θέση. Αν αρχίζουμε και ζούμε σωστά την εκκλησιαστική ζωή οι πιστοί, δηλαδή με αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, πολύ γρήγορα, ή σχετικά γρήγορα και ανώδυνα, θα ορθοποδήσουμε. Γιατί τότε θα δούμε αισθητά και ορατά την επέμβαση και του ίδιου του Θεού μας.

.

Τι συμβαίνει όμως συνήθως; Πολλοί, ή έστω κάποιοι, αλλά με δύναμη στον πολύ λαό, κτυπούν και περιθωριοποιούν τη μόνη δύναμη ενότητας της κοινωνίας μας, την Εκκλησία. Πού αλλού όμως μπορεί κανείς να βρει τη δύναμη να ζήσει με αγάπη; Ποιος άλλος εκτός από τον Χριστό που ζει η Εκκλησία μπορεί να παράσχει αυτήν την αγάπη; Έχουμε την εντύπωση ότι μέσα στις δυσκολίες της κρίσης και τα αδιέξοδα που αυτή δημιουργεί, μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας, κατά το κοινώς λεγόμενο. Ελπίζουμε ότι κάποιοι τουλάχιστον από εμάς τους θεωρουμένους χριστιανούς θα καταλάβουμε την πραγματικότητα και θα στραφούμε εν μετανοία στον μόνο δυνάμενο να σώζει, τον Χριστό, που σημαίνει στο ζωντανό σώμα Του, την Εκκλησία. Αρκεί να μη κάνουμε το λάθος να ταυτίζουμε τον Χριστό και την Εκκλησία με κάποιους κληρικούς, που ίσως λειτουργούμε στον κόσμο κατά τρόπο ανάξιο και άπιστο.

.

παπα Γιώργης Δορμπαράκης

http://pgdorbas.blogspot.gr