ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ – ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

ΛΟΓΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ 25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ

Με μιας ανοίγει ο ουρανός, τα σύννεφα μεριάζουν
Οι κόσμοι εμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.
Μια φλόγα αστράφτει…ακούονται ψαλμοί και μελωδία…
Πετάει έν’ άστρο… σταματά εμπρός εις την Μαρία…
«Χαίρε της λέει αειπάρθενε, ευλογημένη χαίρε!
Ο Κύριος μου είναι με σε. Χαίρε Μαρία Χαίρε.

25η Μαρτίου. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου.

Η καλή αγγελία της χαράς και της ελπίδας στον κόσμο. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ ευαγγελίζεται στην «Κεχαριτωμένη» Μαρία τη χαρά. Είναι η χαρά του ερχομού του σωτήρα Χριστού στον κόσμο και η χαρά για τη δική μας σωτηρία και λύτρωση.
«Ευαγγελίζου γη χαρὰν μεγάλην...».
Η σωτηρία μας προσφέρεται από το Θεό ως δωρεά και χάρη. Γι᾿ αυτό ο Θεός χαιρετίζει τον άνθρωπο με τον χαιρετισμό της χαράς. Είναι ο πρώτος λόγος Του μετά την πτώση του ανθρώπου και την εκδίωξη του σε τόπο πόνου, οδύνης, φθοράς και θανάτου.
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι το άνοιγμα του Ευαγγελίου της αγάπης και σκοπό έχει την σύναψη των σκορπισμένων ανθρώπων στην οικογένεια του Θεού. Είναι στη συνέχεια η αποτίναξη του εφιάλτη του κακού και η συνταύτιση με το χώρο του καλού και του αγίου.
Αυτή λοιπόν η χαρά και η ζωή, που ευαγγελίζεται ο άγγελος, γίνεται τρόπος ύπαρξης. Γιατί είναι η ίδια η ζωή, αφού ζωή δίχως Χριστό είναι ωσάν το σώμα δίχως πνοή.

Επέρασαν χρόνοι πολλοί…Μια μέρα σαν εκείνη
Αστράφτει πάλι ο ουρανός…Στην έρμη της την κλίνη
Λησμονημένη, ολόρφανη, χλωμή κι απελπισμένη,
Μια κόρη πάντα τήκεται, στενάζει αλυσωμένη.
Τα σίδερα είναι ατάραγα, σκοτάδι ολόγυρά της.
Η καταφρόνια, η δυστυχιά σέπουν τα κόκαλα της.
Τρέμει με μιας η φυλακή και διάπλατη η θυρίδα ‘
φέγγει κι αφήνει και περνά έν’ άστρο μιαν αχτίδα.
Ο Άγγελος εστάθηκε, διπλώνει τα φτερά του.

Ξύπνα ταράξου, μη φοβού, χαίρε παρθένε χαίρε.
Ο Κύριος μου είναι με σε Ελλάς ανάστα χαίρε!.

25η Μαρτίου. Ο Ευαγγελισμός της Ελλάδας.

Το τραγούδι της Λευτεριάς και η πίστη της ελληνικής ψυχής στο "τι έχασε , τι έχει, τι είναι, τι της πρέπει". Η σπίθα που αψηφώντας τις φρόνιμες συμβουλές της λογικής, βάζει φωτιά σ' ολάκερη τη ψυχή. Γίνεται η πυρκαγιά και φέρνει το θαύμα.
Η 29η Μαΐου του 1453 σήμανε το τέλος μιας αυτοκρατορίας που 1000 και πλέον χρόνια κράτησε στην πανίσχυρη αγκάλη της, γιγάντωσε και έθρεψε τον πολιτισμό και την δόξα. Τα τείχη της Επτάλοφης, έπεσαν, και ο σεισμός απ’ το πέσιμό τους, συγκλόνισε τον κόσμο. Ο δικέφαλος αετός, της Χριστιανοσύνης και του Ελληνισμού, έριξε σπασμένα τα φτερά του και μια ατέλειωτη νυχτιά τυραννίας, 4 ολόκληρων αιώνων, μόλις ξεκινούσε.
400 χρόνια πικρής σκλαβιάς.
400 χρόνια να ζυμώνεις με το δάκρυ και τον ιδρώτα το ψωμί σου. Με την αγωνία και τη βάρβαρη καταπίεση κάτω από τον ίσκιο του θανάτου. Να μην ορίζεις εκείνο που σπέρνεις, εκείνο που θερίζεις. Άλλοι να διαφεντεύουν το σπίτι σου και να τρυγάνε τον κόπο σου…
400 χρόνια να σκάβουν και να ανοίγουν βαθιές αυλακιές οι χείμαρροι των δακρύων στα πρόσωπα.
400 χρόνια ακατάσχετης εθνικής αιμορραγίας από το παιδομάζωμα και τους στρατούς των γενίτσαρων, τον κεφαλικό φόρο και τον βίαιο εξισλαμισμό.
400 ολόκληρα χρόνια…
Μα την ημέρα που η Ορθοδοξία γιόρταζε για το χαρμόσυνο μήνυμα της ενανθρώπισης Του Υιού και Λόγου του Θεού, ήλθε η ώρα για ένα άλλο χαρμόσυνο μήνυμα. Ήρθε η ώρα για να ροδοφέξει η αυγή της Λευτεριάς. Να λάμψει ο ήλιος της δικαιοσύνης. Ήτανε 25η Μαρτίου του 1821. Τότε που τινάχτηκε συνθέμελα τούτος ο τόπος. Τότε που το νόημα της ελευθερίας έλαβε θρυλικές διαστάσεις στη συνείδηση του ΄Εθνους, ενέπνευσε τις επόμενες γενεές των Ελλήνων για διαδοχικές απελευθερωτικές εξορμήσεις και σε καιρούς δοκιμασίας εμψύχωσε το γένος για καρτερία και αντίσταση.

Ξύπνα ταράξου, μη φοβού, χαίρε παρθένε χαίρε.
Ο Κύριος μου είναι με σε Ελλάς ανάστα χαίρε!.

Για να σημάνει όμως η ώρα εκείνη δούλεψαν σκληρά δάσκαλοι του γένους και ισαπόστολοι, παπάδες και γραμματοδιδάσκαλοι αλλά και πολλοί απλοί και ανώνυμοι αγωνιστές. Εργάστηκαν Κοσμάδες Αιτωλοί και Φερραίοι, εργάστηκαν Φιλικοί εργάστηκαν φλογεροί πατριώτες, εργάστηκαν αρματολοί και κλέφτες. Όλοι τους άνθρωποι ταπεινοί, ανυποχώρητοι στη πίστη, εραστές της Ελευθερίας.
Έτσι σήμανε η ώρα για τον μεγάλο ξεσηκωμό. Απ΄ άκρη σ΄ άκρη αντήχησε το εθνεγερτήριο σάλπισμα. ’’Ελευθερία ή θάνατος‘‘. Μα με το σάλπισμα εκείνο δεν μίλησε η λογική. Μίλησαν τα βάθη της καρδιάς ενός ολόκληρου λαού που αντλεί πάντα δυνάμεις από τις ιστορικές του ρίζες. Από τους Θεούς και τους ημίθεους, τους γίγαντες και τους τιτάνες, τους μυθικούς και τους ομηρικούς ήρωες, τους Μαραθωνομάχους και τους Σαλαμινομάχους, τους Βυζαντινούς Ηράκλειους και Παλαιολόγους, τους ακρίτες και τους χριστιανούς μάρτυρες.
Έτσι στις θάλασσες και στις στεριές, στα νησιά και στα βουνά, ανάβουν πελώριες φρυκτωρίες και ξεσηκώνουν τους αλύτρωτους σκλάβους. Πρώτη η Άγια Λαύρα δίνει το σύνθημα καθώς ο επίσκοπος της πόλης των Παλαιών Πατρών, ο Γερμανός, υψώνει το Λάβαρο της Επανάστασης.
Πιο πριν η Καλαμάτα σέρνει επίσημα το χορό του ξεσηκωμού. Μανιάτες, Κολοκοτρωναίοι, Μαυρομιχάληδες, Διάκοι, Ανδρούτσοι, Κανάρηδες, Καραϊσκάκηδες Παπαφλέσσες, Μπουμπουλίνες, στο Βαλτέτσι, στο Χάνι της Γραβιάς, στην Τριπολιτσά, στο Σούλι, στην Αλαμάνα στα Ψαρά, παντού ακολουθούν το επαναστατικό γλέντι και χαροκόπι. Το μήνυμα του ξεσηκωμού έτρεξε σε κάμπους και βουνά, σε ρεματιές και σε ραχούλες, σε θάλασσες και σ’ ακρογιάλια. ΄Ετρεξε και χάιδεψε σκλάβους αιώνων, έδωσε δύναμη και πύρωσε ψυχές, ανάδειξε ήρωες τους δειλούς χωρικούς και ηρωίδες τις αδύναμες Ελληνίδες. Και σήκωσε ο ρωμιός τη σημαία του και άνοιξε την αυλαία στη σκηνή των θαυμάτων.
Eδώ αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του Κολοκοτρώνη μετά την ίδρυση του Ελληνικού. Κράτους. ‘‘Όταν αποφασίσαμε να κάμουμε την Επανάσταση δεν συλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμαστε ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι βαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα, αλλά ως μια βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας, και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι συμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και κάναμε την Επανάσταση.‘‘
Ας θυμηθούμε και τα κρυφά σχολειά όπου μέσα τους κατατρεγμένο συνάζονταν ολόκληρο το Έθνος. Αυστηρές μορφές χαρακωμένες απ΄ τις κακουχίες και τον παιδεμό, οι παπάδες μας εκεί με τα τριμμένα τους ράσα, που μύριζαν σμύρνα και λιβάνι. Μια σταγόνα φωτός καθισμένη πάνω σ΄ ένα κερί, θαμπόφεγγε γύρω τους, πότε στα μάτια, πότε στο μέτωπο, πότε στα μάγουλα των παιδιών που κάθονταν στο μισοσκόταδο και μάθαιναν την γλώσσα και την παράδοση του γένους.
Για όλα αυτά ο τόπος μας σήμερα 25η Μαρτίου του 2009, πάλλεται γενναιόδωρα, από τις ψυχές των προγόνων μας, που ποτέ δεν κοιμήθηκαν ύπνο βαθύ στις νυχτιές τους. Χωρίς αναπαμό, χωρίς ησυχασμό, με τ΄ όπλο στην αγκαλιά τους, έτοιμοι να πεταχτούν και πάλι απάνω, για να πολεμήσουν αν χρειαστεί. Κι εμείς εδώ πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο το Έθνος μας βρίσκεται σε οργανική κοινωνία με το 21, ενωτίζεται από το πολύμορφο δίδαγμά του και όσο εμπνέεται απ΄ αυτό τόσο πιο στέρεη κι αυθεντική θα γίνεται η καθημερινή του ζωή.
Και είναι, όπως εύστοχα σημειώνει ο καθηγητής Πανεπιστημίου π. Γεώργιος Μεταλληνός, ένα από τα φοβερότερα ανοσιουργήματα στο χώρο της Ιστορίας-αυτόχρημα αναιρετικό της ιστορικής επιστήμης- η ιδεολογική παρερμηνεία και χρήση των ίστορικών δεδομένων. Τότε ο Ιστορικός δεν κάνει επιστήμη (απροκατάληπτη δηλαδή και ελεύθερη έρευνα), αλλά πολιτική. Ένα δε από τα ιστορικά γεγονότα, πρωταρχικής για τον Ελληνισμό σημασίας, που δεινοπαθεί ιδιαίτερα από την ιδεολογικοποιημένη ιστορία, είναι το 1821, ή Μεγάλη Επανάσταση του Ελληνικού Γένους / Έθνους και ο αληθινός χαρακτήρας της. Μιλώ για τη «Νέα Ιστορία», την ανιστόρητη ιστορία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που τόσα έχουμε ακούσει γι’ αυτή.
Μια ομάδα ερευνητών προσεγγίζουν το '21 με ένα πνεύμα αμφισβητήσεως και διάθεση απορριπτική για κοινωνικές ομάδες, που καταλέγονται στους συντελεστές του. Γι' αυτούς το '21 είναι "σημείον αντιλεγόμενον (Λουκ.2,34) και ζητούν την απομύθευσή του, στα πλαίσια του γνωστού αιτήματος "να ξαναγραφεί η ιστορία".
Τα "επιχειρήματα" όμως περιορίζονται συνήθως σε ωραιολογίες και ανέρειστες γενικεύσεις ή γλωσσικά πυροτεχνήματα χωρίς τεκμηρίωση. Η ιδεολογικοποιημένη αυτή "ιστορική ερμηνεία" αναπαράγεται, συνεχώς, και παρασύρει τους αδύνατους και ανίκανους να επιχειρήσουν αυτοδιαπιστώσεις. Ιδιαίτερα δε στο χώρο της παιδείας το θύμα παρόμοιων ιδεολογημάτων είναι η Νεολαία, που οδηγείται στην αμφισβήτηση και την άρνηση, πριν ακόμη γνωρίσει την ιστορική αλήθεια.
Δεν είναι ώρα για περαιτέρω επέκταση στο θέμα αυτό. Τα είπαμε, τα γράψαμε, τα ακούσαμε και πάλι θα τα πούμε.
Μέλημά μας ας είναι, τώρα, ο εορτασμός του 1821 να γονιμοποιήσει και σήμερα τις ιστορικές μνήμες όταν πάλι πρέπει να προασπίσουμε την ταυτότητα και την αξιοπρέπειά μας ως λαός. Γι’ αυτό πρέπει να στεκόμαστε με σεβασμό, μπροστά σ΄ αυτό το μεγάλο σταθμό της νεότερης ιστορίας μας. Γιατί ο σταθμός αυτός ήταν ένα θαύμα, που το ηθικό του μεγαλείο αρμόζει στ΄ αλήθεια, να δεσπόζει αδιάκοπα στην σημερινή αλλά και στην μελλοντική εθνική μας πορεία.
Στο προσκλητήριο μνήμης που σημαίνει σήμερα, σ΄ αυτό το κάλεσμα, ας μνημονεύουμε κι ας φωτιζόμαστε από τα θαυμάσια της ενότητας και της ομοψυχίας, με τις οποίες εφόδιο και όπλο ακαταμάχητο ξεσηκωθήκαμε, αντιπαραταχτήκαμε και καταφέραμε νίκας κατά βαρβάρων. Ας είναι η ενότητα και η εθνική ομοψυχία πρώτο και έσχατο μέλημα των αρχόντων και του λαού μας ιδιαίτερα σήμερα. Και αν πρέπει, και πραγματικά πρέπει σε πολλές στιγμές της υπεύθυνης εθνικής μας πορείας να μεθάμε, ας είναι το αθάνατο κρασί του 21 που θα μας μεθά. Γιατί πολλά άλλα κρασιά που μας μεθούν είναι ψευδώνυμα και ξένα, ασύμβατα προς τον χαρακτήρα και την Ιστορία μας.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΄21
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΠΟΥ ΧΑΡΗ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΛΕΥΤΕΡΑ

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Είδα τότε το αρνίο ν’ ανοίγει την πρώτη απ’ τις εφτά σφραγίδες, κι άκουσα ένα από τα τέσσερα όντα να λέει με φωνή που έμοιαζε με βροντή: «Έλα». Κοίταξα και είδα ένα άσπρο άλογο, που ο καβαλάρης του κρατούσε ένα τόξο· του δόθηκε ένα στεφάνι νίκης, και νικητής έφυγε για νέες νίκες».(Αποκ. 6, 1-2).

Τα λόγια αυτά, είναι από το 6ο κεφάλαιο, του ιερού και Θεοπνεύστου και προφητικού βιβλίου της Αποκαλύψεως και αναφέρονται στη νίκη του Αρνίου, στο οποίο δόθηκε στεφάνι νίκης και νικητής πορεύεται σε νέες νίκες.
Αρνίο, είναι ο Χριστός. Σ’ Αυτόν αναφέρονται τα λόγια αυτά, που σημειωτέον έχουν γραφεί πριν δυο χιλιάδες χρόνια περίπου.
Αυτός «… ἐξῆλθε νικών καί ἵνα νικήσῃ».
Αγαπητοί Χριστιανοί.
Σήμερα Κυριακή της Ορθοδοξίας!
Σήμερα ημέρα λαμπρή και ευλογημένη που φέρει και πάλι στο προσκήνιο και θυμίζει σε όλους μας, τη νίκη κατά των πολυποίκιλων και ποικιλώνυμων δυνάμεων του σκότους και το θρίαμβο της Ορθόδοξης πίστης και της Εκκλησίας.
Σήμερα λιτανεύουμε και πάλι τις ιερές εικόνες και επαναδιαβεβαιώνουμε για μια ακόμη φορά την πίστη και τη λατρεία μας στο υπερδεδοξασμένο πρόσωπο του δομήτορος της Εκκλησίας μας, Ι. Χριστού και την ασάλευτη εμμονή μας στις ιερές παραδόσεις μας.
Χιλιοστή εκατοστή εξηκοστή έκτη επέτειος, αδελφοί μου, από τότε, το 843 μ. Χ, που η Εκκλησία παρά τα χτυπήματα, παρά τον πόλεμο, παρά το κυνηγητό, απ’ τους τότε φωταδιστές και κουλτουριάρηδες, κατόρθωσε να θριαμβεύσει. Οι ιερές εικόνες που δέχθηκαν όλη τη μανία και τα πυρωμένα βέλη του εχθρού, που στην ουσία ήταν ένας ακόμη πόλεμος κατά της πίστεως και κατά της Εκκλησίας, ξαναπαίρνουν τη θέση τους . Το Αρνίον, το εσφαγμένον, μέσα στο αίμα του οποίου Αυτή θεμελιώθηκε και θέριεψε, «… ἐξῆλθε νικών καί ἵνα νικήσῃ».
Ακόμη σήμερα μνημονεύονται και γεραίρονται όλοι οι αγώνες και οι νίκες και οι θρίαμβοι της Ορθοδόξου Αγιωτάτης Εκκλησίας μας, εναντίων όλων των εχθρών της πίστεως. Εναντίον της ειδωλολατρίας, της αιρέσεως, της πλάνης, της ψευδοδιδασκαλίας, της επιβαλλόμενης αθεΐας.
Και να ποια είναι αυτή είναι η «μαρτυρική», μαρτυρία και η επιβεβαίωση της Εκκλησίας μας.
Τα εκατομμύρια των Αγίων και των Μαρτύρων. Τα εκατομμύρια των ευσεβών χριστιανών! Τι κι' αν μαίνεται η θάλασσα; Το πλοίον του Ιησού, η Εκ­κλησία Του, δεν καταποντίζεται. Τι κι' αν βάλλονται συνεχώς τα βέλη του εχθρού εναντίον της Εκ­κλησίας; Η Εκκλησία δεν καταστρέφεται. Τι κι' αν προδότες πολλοί και άπιστοι, ακόμη κι από αυτούς τους ιδίους τους χριστιανούς, κληρικούς και λαϊκούς, προσπαθούν να συγκλονίσουν τα θεμέλια της Εκκλησίας; Ή Εκκλησία δεν πτοείται. Παραμένει άσπιλος και αμόλυντος. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο θεμέλιος της Εκκλησίας, Γι' αυτό η Εκκλησία αντιμετω­πίζει νικηφόρα όλους τους διωγμούς, τις ύβρεις, τις βλασφημίες, τα βασανιστήρια, τα μαρτύρια, τους εξευτελισμούς, την απιστία, την προδοσία και επάνω από αυτά νικά και θριαμβεύει. «Θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστίν Ἰησούς Χριστός» (Α' Κορ. γ' 11). Επάνω σ’ αυτό το θεμέλιο έσπασαν και σπάζουν τα κεφάλια τους, τη μανία τους, τη κακία τους, οι διώκτες και οι αρνητές της Εκκλησίας. «Καί ό πεσών έπί τόν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται, έφ’ ὅν ἄν δέ πέσει λικμήσει αὐτον».
Αγαπητοί αδελφοί.
Δυο πράγματα είναι ανάγκη να σχολιάσουμε τούτη τη στιγμή.
Η Ορθοδοξία, κατά πρώτον, δεν είναι ένα κομμάτι του Χριστιανισμού. Είναι ο αλη­θινός Χριστιανισμός, χωρίς αλλοιώσεις και παραχαράξεις. Αν τα αλλά χριστιανικά δόγματα διατηρούν μέχρι σήμερα μια επιφά­νεια, εμείς κρατούμε για 2000 χρόνια την καρδιά, το ύψος και το βάθος, το πλάτος και το μήκος της αλήθειας και της σωτηρίας. Ορθοδοξία είναι η ορθή πίστη και η ορθή λατρεία του Θεού. Ορθοδοξία είναι ο ανόθευτος Χρι­στιανισμός. Ορθοδοξία είναι η αληθινή Εκκλησία πού ίδρυσε και συντηρεί ό Χριστός σαν ζύμη του κόσμου.
Γι’ αυτό και, όταν λέμε «Ορθόδοξος Χριστιανός», είναι ο ίδιο πράγμα με το να πούμε απλά "Χριστιανός".
Όμως, αυτό που το λέμε θεωρητικά, δυστυχώς δεν το νιώθουμε οι περισσότεροι. Δεν μας αγγίζει στην ψυχή. Δεν το συναντούμε σαν κάτι ιδιαίτερο στη ζωή και τα λό­για μας.
Ίσως και να έχουμε την απατηλή εντύπωση ότι "Χριστιανός" είναι ό άνθρωπος πού, είτε υποκρίνεται με τους μεγάλους σταυρούς, είτε είναι ξεκομμένος από τη ζωή. Γι’ αυτό και προτιμούμε να πιστεύουμε στο Θεό με το δικό μας τρόπο, χωρίς καθόλου να είμαστε «η πόλις η επάνω όρους κειμένη».
Λέμε: "εγώ πιστεύω"· αλλά δεν εκκλησιαζόμαστε. Λέμε "εγώ τον έχω τον Θεό μέσα μου"· αλλά παραδίπλα, εκεί μέσα μας, φωλιάζουν χίλιες δυο κακίες και αμαρτίες χωρίς συναίσθηση. Λέμε καθαρή καρδιά αλλά από καθαρότητα…πέρα βρέχει! Τι συμβαίνει, λοιπόν; Μήπως αγνοούμε τι είναι χριστιανοσύνη;
Σήμερα, πηγαίνουμε στην Εκκλησία και στα Μοναστήρια, δυστυχώς όμως ως θρησκευόμενοι επισκέπτες. Ανάβουμε κεριά και λαμπάδες, μα ως εκεί εξαντλούμε το χριστιανικό μας καθήκον. Εκ­κλησιαζόμαστε για λίγη ώρα στις μεγάλες γιορτές, αλλά εθιμοτυπικά και για το …καλό. Η θρησκευτικότητα φαίνεται να είναι αναπτυγμένη, φοράμε σταυρούς και κομποσχοίνια, η πίστη στο Θεό είναι της μόδας· από την άλλη όμως δεν έχουμε την ελάχιστη διάθεση να θυσιάσουμε και κάτι απ’ τον εαυτό μας· να βγούμε απ’ τη μακαριότητα μας. Προχωράμε μέχρις εκεί που δεν μας κοστίζει τίποτε! Η θρησκευτικότητα μας έχει επιφάνεια, αλλά της λείπει το βάθος, ο συγκλονισμός, η ολοκληρωτική πίστη στο Χριστό.
Ως άτομα έχουμε εκκοσμικεύσει πολλά πράγματα στο "Χριστιανι­σμό" μας. Έχουμε αποκηρύξει την άσκη­ση της προσευχής και της νηστείας· έχουμε περιορίσει την συχνότητα του εκκλησιασμού έ­χουμε απεμπολήσει την σωφροσύνη και την αγνότητα· έχουμε περικόψει την μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων. Πως κωδικοποιούνται όλα αυτά; Ορθοδοξολογία και σε καμιά περίπτωση ορθοπραξία.
Το δεύτερο που θέλουμε να σχολιάσουμε.
Δεν ήταν «κάποτε», οι πολέμιοι της Εκκλη­σίας. Υπάρχουν τόσοι και τόσοι που με τις ποικιλόχρωμες και ιδιόμορφες απόψεις και διδασκαλίες τους, τις δήθεν "προοδευτι­κές", προσπάθησαν και προσπαθούν να ροκανίσουν τον κορμό της και τώρα. Λίγα χρόνια πριν, με τη δύναμη της εξουσίας και του νόμου, γκρέμι­ζαν Ναούς, έκαιαν εικόνες, έκλειναν διά της βίας τα στόματα των Χριστιανών! Σήμερα μέσα από τις στήλες των εφημερίδων, τις σελίδες των βιβλίων, τα μικρόφωνα των ραδιοφώνων και τις κάμερες και των τηλεοπτικών συνεργείων, μιλούν για το θάνατο του Θεού, του Θεού που δυστυχώς αυτοί, αν όχι καθόλου, μόνο ελάχιστα γνωρίζουν. Σήμερα η Εκκλησία περνά και πάλι σκληρή δοκιμασία διασυρμού και κατασυκοφάντησης, από δηλωμένους εχθρούς. Σήμερα αμφισβητείται το κύρος και η ουσία της και δέχεται χτυπήματα πανταχόθεν. Σήμερα στρέφονται κατά της Εκκλησίας προσπαθώντας να βρουν, ότι μεμπτό, στους εκπροσώπους της - λαϊκούς και κληρικούς - και γενι­κεύοντας το, καταφέρνουν - πολύ συχνά, δυστυχώς - να κλονίζουν σε μεγάλο βαθμό την πίστη των αδύνατων Χριστιανών.
Όμως! Ας αφήσουμε να απαντήσει σ’ όλους αυτούς ένας Άγιος! Ένας μεγάλος Άγιος! Ο «την γλώτταν έχων χρυσορρήμονι». Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Είναι πολλά τα κύματα και φοβερή η τρικυμία· αλλά δεν φοβόμαστε μην καταποντιστούμε· διότι στεκόμαστε πάνω στο βράχο. Ας λυσσομανά η θά­λασσα, δεν μπορεί να διάλυση το βράχο. Ας υψώνονται τα κύματα, δεν θα βουλιάξουν το καράβι του Ιησού. Πες μου, τι φοβόμαστε; Τον θάνατο; Ζωή μου είναι ό Χριστός, αλλά και αν πεθάνω κέρδος θα έχω. Μήπως η εξορία; Στον Κύριο ανήκει όλη η γη και το πλήρωμα αυτής. Μήπως την δήμευση των χρημάτων; Τίποτε δεν φέραμε στον κόσμο, άρα τίποτε δεν θα πάρουμε από αυτόν. Δεν με τρομάζουν τα φόβητρα του κόσμου και δεν με δελεάζουν τα θέλγητρα του.... Δεν μπορείς να διάλυσης την Εκκλησία του Θεού. Την πολεμάς, χωρίς όμως και να μπορείς να την βλάψεις. Την κάνεις πιο έν­δοξη, ενώ εσύ καταστρέφεσαι. Είναι σκληρό να κλωτσάς μυτερά καρφιά. Δεν χαλάς τα καρφιά, τα πόδια σου ματώνεις. Έτσι και τα κύματα δεν διαλύουν τον βράχο, αλλά τα ίδια διαλύονται σε αφρούς. Τίποτα πιο δυνατό από την Εκκλησία, άνθρωπε. Σταμάτα τον πόλεμο, για να μη καταστραφείς. Μην πολεμάς τον ουρανό. Αν πολεμάς άνθρωπο ή νίκησες ή νικήθηκες. Αν όμως πολε­μάς την Εκκλησία είναι αδύνατον να νικήσεις. Διότι είναι πιο ισχυρός από όλους. Μην παροργίζουμε τον Κύριο. Μήπως είμαστε πιο ισχυ­ροί από αυτόν…
Η Εκκλησία είναι πιο ισχυρή από τον ουρανό. Ο ουρανός και η γη θα περάσουν, ενώ οι λόγοι του Κυρίου δεν θα περάσουν ποτέ. Ποιοι λόγοι; «Συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν, και πύλαι Άδου ου κατισχύοουσιν αυτής». Αν δεν πιστεύεις, στα λόγια, πίστευε στα πράγματα. Πόσοι τύραννοι θέλησαν να διαλύσουν την Εκκλησία; Πόσα τηγάνια χρησιμοποιήθηκαν; Πόσα καμίνια και δόντια θηρίων και ξίφη ακονι­σμένα; Και δεν νίκησαν. Που είναι οι πολέμιοι; Ξεχάστηκαν και παραδόθηκαν στη λησμοσύνη. Και που είναι ή Εκκλησία; Λάμπει πιο πολύ και από τον ήλιο. Εκείνοι χάθηκαν, η Εκκλησία μένει αθά­νατη». …