Χθες βράδυ δραπέτευσα στο βροχερό Παρίσι

Είχα καιρό να περάσω όμορφα. Και χθες βράδυ πέρασα πραγματικά όμορφα. Επισκέφτηκα το φθινοπωρινό (ή μήπως ανοιξιάτικο) Παρίσι, μέσα από τη κινηματογραφική ματιά του Γούντι Άλλεν («Μεσάνυχτα στο Παρίσι»). Είδα τον Γκιλ, ένα ρομαντικό Αμερικάνο, βαλτωμένο ανάμεσα σε μια δουλειά που δεν τον γεμίζει (σεναριογράφος στο Χόλυγουντ) και μια αταίριαστη σχέση με την πραγματίστρια αρραβωνιαστικιά του, να δραπετεύει κάθε βράδυ, όταν το ρολόι της Εκκλησίας κτυπήσει μεσάνυχτα, σαν μια νέα Σταχτοπούτα, σε αντίστροφη όμως με αυτήν κίνηση. Και να μεταφέρεται μαγικά στο Παρίσι της δεκαετίας του 20. Εκεί ζει τη ζωή που πάντα ονειρευόταν. Εκεί είναι μόνο συγγραφέας, δεν χρειάζεται να κάνει «δεύτερες» δουλειές για βιοπορισμό, ούτε να κουβεντιάζει με την άχρωμη υπερκαταναλωτική μέλλουσα πεθερά και τον ακροδεξιό μέλλοντα πεθερό του. Εκεί γνωρίζει και συναναστρέφεται τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, το Σκοτ Φιτζέραλντ και τη γυναίκα του Ζίλντα, τον Πάμπλο Πικάσσο, το Σαλβαντόρ Νταλί, τη Γερτρούδη Στάιν, τον Κόουλ Πόρτερ κ.α. Εκεί οι ήρωες του είναι μόνο γοητευτικοί. Τα ελαττώματα τους ωραιοποιούνται, είναι άξια θαυμασμού. Εκεί η Αντριάνα, μούσα του Πικάσσο, τον ερωτεύεται μόνο με το άκουσμα της πρώτης φράσης από το μυθιστόρημα του. Δεν τον αμφισβητεί, όπως η αρραβωνιαστικιά του, η Ινές, που του λέει να το βουλώσει, για να ακούσει τις φανφάρες του ψευτοδιανοούμενου Πωλ, ενός παλιού, αλλά και ξαναζεσταμένου φλερτ της. Ώσπου η Αντριάνα τον παρασύρει σε μια παλαιότερη εποχή, αυτή της Μπελ Εποκ. Σε μια εποχή που αυτή θαύμαζε. Σε μια εποχή που αυτή ονειρευόταν να ζήσει. Κανένας, τελικά, δεν είναι ευχαριστημένος με τον παρόν του. Οι περισσότεροι θέλουμε να δραπετεύσουμε σε μια άλλη εποχή και ίσως σ’ ένα άλλο τόπο. Και είναι αλήθεια ότι τώρα τελευταία, εμείς οι Έλληνες έχουμε κάθε λόγο να θέλουμε να δραπετεύσουμε. Έστω και για λίγο.

Τελικά ο ήρωας μας επιλέγει το παρόν. Ποιο «παρόν» όμως? Αυτό της πεζής δουλειάς του στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α. και της πραγματίστριας, αλλά και άπιστης αρραβωνιστικιάς του? Όχι βέβαια. Επιλέγει να ζήσει ένα παρόν στο βροχερό Παρίσι, με μια κοπέλα του παρόντος μεν, αλλά νοσταλγό κι αυτή του παρελθόντος. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα? Δεν το ξέρουμε. Ίσως ναι, ίσως και όχι. 
---------------------------- 
Διαβάστε κι αυτή την ανάρτηση "Μαγεμένη σοφίτα, ζεστό κρουασάν". Γράφτηκε από την κόρη μου με αφορμή την ίδια ταινία.

Παιδικό γέλιο ενάντια στο χρέος

Πάνω που σκεφτόμουνα τι επιπτώσεις θα έχει το «κούρεμα», κατά 50%, του ελληνικού χρέους στην Ελλάδα, στους πολίτες της, στις Τράπεζες και κυρίως στα Ασφαλιστικά Ταμεία της και αναρωτιόμουνα αν τελικά οι «εταίροι μας» έλαβαν υπόψη, όχι μόνο τη δημοσιονομική εξυγίανση μας, αλλά και την ανάγκη εξόδου μας από την ύφεση, ήρθε η κόρη μου και μ’ έβγαλε από τις σκέψεις μου. «Μαμά, θέλεις να γελάσεις?» μου είπε. «Αν θέλω, λέει, σαν παλαβή το θέλω». Μου έβαλε ένα βίντεο. Και πράγματι γέλασα, δυνατά και ανέμελα. Ξέχασα για λίγο, το χρέος, την οικονομική ύφεση, το πρωτογενές πλεόνασμα που το περιμένουμε και δεν έρχεται, τη δημοσιονομική εξυγίανση και ό,τι αυτή συνεπάγεται…. Για να δούμε, θα γελάσετε κι εσείς?

Προβληματισμοί πάνω στο ψήφισμα της Γ.Σ. των Δικαστών (ανανεωμένο)

Χθες, Σάββατο 15-10-2011, οι Δικαστές της χώρας πραγματοποίησαν έκτακτη γενική συνέλευση, με θέματα, μεταξύ άλλων, τις συνθήκες απονομής της Δικαιοσύνης, το σεβασμό της Συνταγματικής θέσης των Δικαστών και την οικονομική μεταχείριση τους (βλέπε εδώ). Μέχρι εδώ καλά. Έχουν, κατά ένα μέρος, δίκιο να διαμαρτύρονται γιατί είναι αλήθεια ότι α) οι συνθήκες απονομής της Δικαιοσύνης έχουν γίνει πολύ δύσκολες (βλέπε πρόσφατη ανάρτηση μου επί του θέματος αυτού). Οι Δικαστές δεν είναι μεν υποχρεωμένοι να τηρούν το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων (προσέρχονται στο Δικαστήριο όταν έχουν κάποια υπηρεσία), αλλά είναι γνωστό ότι δουλεύουν πολλές ώρες στο σπίτι τους (καθημερινές, αργίες, ακόμα και διακοπές) μελετώντας και επεξεργαζόμενοι αμέτρητες δικογραφίες, β) η Κυβέρνηση δεν φαίνεται ή μάλλον δεν θέλει να κατανοεί τη συνταγματική θέση των Δικαστών ως της τρίτης άμεσης κρατικής λειτουργίας και έχει αποφασίσει, μεταξύ άλλων, να τους υπάγει στο ΙΚΑ (κάτι που δεν θα κάνει για τους άλλους άμεσους κρατικούς λειτουργούς, δηλαδή τους βουλευτές και τους Υπουργούς) και γ) οι αποδοχές τους έχουν ήδη μειωθεί κατά 38,50% (δηλ. σε ποσοστό μεγαλύτερο της μείωσης των άλλων μισθών του δημόσιου τομέα) και έπεται, λέει και νέα μείωση.

Όταν όμως διάβασα το ψήφισμα της έκτακτης αυτής Γ.Σ., είναι αλήθεια ότι έμεινα για πολύ ώρα σκεπτική και προβληματισμένη, για να μην πω άναυδη. Αποφασίστηκαν, διαβάζω εδώ, τα εξής:

«Πρώτον, από τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011 έως και την Τακτική Γενική Συνέλευση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, τα Δικαστήρια θα διακόπτουν τις συνεδριάσεις τους καθημερινά , από ώρα 12.00 έως ώρα 15.00.

Δεύτερον, από τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011, οι Δικαστές θα ασκούν το Λειτούργημα τους, αποκλειστικά και μόνον στα Δικαστικά Καταστήματα και εντός του χρόνου που τα Δικαστήρια θα λειτουργούν και υπό τις συνθήκες υλικοτεχνικών υποδομών και ασφάλειας προσωπικού και εγκαταστάσεων που αυτά σήμερα παρέχουν και ως εκ τούτου δεν θα δημοσιεύονται αποφάσεις, εκτός από αυτές που αφορούν επείγουσες πολιτικές και ποινικές υποθέσεις». 

Κατ’ αρχάς προβληματίστηκα, γιατί αποφασίστηκε καθημερινή τρίωρη διακοπή των συνεδριάσεων των Δικαστηρίων, μια μορφή δηλαδή απεργιακής κινητοποίησης, ενώ, κατά το άρθρο 23 παρ.2 εδ. β΄ του Συντάγματος "απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς ....". Και είναι μεν αλήθεια ότι και παλαιότερα, σε μεμονωμένες έκτακτες περιπτώσεις, είχε πραγματοποιηθεί τέτοια διακοπή των συνεδριάσεων των Δικαστηρίων, αλλά εκείνο ήταν εντελώς έκτακτο, δεν ήταν επί καθημερινής βάσεως. Τώρα αυτό, χμμμμμμμμ, μου φαίνεται ευθεία παραβίαση του Συντάγματος. Και όσο και αν άλλες συντεχνίες (βλ. ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ΠΟΕ-ΟΤΑ κλπ) επιλέγουν κινητοποιήσεις που είναι αντίθετες στο νόμο και το Σύνταγμα, το να κάνουν το ίδιο και οι Δικαστές, είναι, τουλάχιστον, άκομψο. Το άλλο δε που δεν μου άρεσε καθόλου είναι ότι αποφάσισαν, λέει, από μόνοι τους, να τηρούν το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων (κάτι για κτύπημα κάρτας δεν διάβασα πάντως) και να μην εκδίδουν αποφάσεις, παρά μόνο τις πολύ επείγουσες. Έλα Χριστέ και Παναγία. Αν δεν είναι αυτό αυτοϋπονόμευση, τότε τι είναι? Συνήλθαν για να διαμαρτυρηθούν για το μη σεβασμό της Συνταγματικής θέσης των Δικαστών και υπονομεύθηκαν μόνοι τους. Αποφάσισαν να συμπεριφέρονται ως απλοί δημόσιοι υπάλληλοι, δρώντας μάλιστα ως συντεχνία.

Δεν ξέρω τι να πω. Ή μάλλον ξέρω. Έχω να πω τα εξής: Η Δικαιοσύνη είναι η τρίτη κρατική εξουσία, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Η εξουσία που ελέγχει τις άλλες δύο (τη νομοθετική και την εκτελεστική). Και πρέπει να μείνει όρθια, ακόμη και αν το υπόλοιπο Κράτος υπολειτουργεί, ακόμη και αν καταρρέει. Είναι η τελευταία ελπίδα του αδικούμενου πολίτη. Δεν επιτρέπεται να  καταθέσει τα όπλα, δεν επιτρέπεται να μην εκδίδει  αποφάσεις, όσο και αν οι δικαστικοί λειτουργοί υποτιμώνται (αν υποτιμώνται) από τις άλλες δύο εξουσίες, όσο και αν αντιμετωπίζουν οικονομικά ή άλλα προβλήματα που πάντως δεν είναι μεγαλύτερα των προβλημάτων των υπόλοιπων ελλήνων πολιτών. 
------------------------------- 
Προσθήκη:
Ένας Δικαστής μου έστειλε χθες αργά στο μαίηλ μου ένα σύνδεσμο (link), όπου υπάρχει ένα βίντεο. Στο εν λόγω βίντεο φαίνεται ο ΓΑΠ να μιλά στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ και να λέει, μεταξύ άλλων, ότι οι Δικαστές είναι οι πιο ακριβοπληρωμένοι "δημόσιοι υπάλληλοι", ότι οι αποδοχές τους είναι μεγαλύτερες και αυτών ακόμα των βουλευτών και ότι αρνήθηκαν τη μείωση. Έμεινα για μια ακόμη φορά άναυδη. Επειδή ξέρω τους μισθούς των Δικαστών,  λέω με παρρησία ότι ο ΓΑΠ λέει ψέμματα. Ένας ανώτερος Δικαστής παίρνει τα ΜΙΣΑ, ίσως και λιγότερα, από ένα βουλευτή, ο οποίος, ας σημειωθεί, μπορεί κάλλιστα να ασκεί και το επάγγελμα του (του γιατρού, του δικηγόρου κλπ) και να έχει απ' αυτό πρόσθετα εισοδήματα. Οι δε αποδοχές των Δικαστών, όπως λέω και πιο πάνω, μειώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια κατά 38,50% και υπάρχει η πρόθεση να μειωθούν ακόμα περαιτέρω. Την τελευταία αυτή περαιτέρω μείωση αρνούνται οι Δικαστές.
Παρόλα όμως τα ψέμματα του ΓΑΠ, εξακολουθώ να έχω την ίδια άποψη σχετικά με τις εξαγγελθείσες κινητοποιήσεις των Δικαστών. Η Δικαιοσύνη πρέπει να μένει όρθια, ακόμα και όταν αδικείται από την Εκτελεστική Εξουσία, γιατί αυτό επιτάσσει το καθήκον της απέναντι στον πολίτη.

Να πώς πνιγήκαμε στα σκουπίδια...

Είναι μέρες που ήθελα να γράψω κάτι για τα σκουπίδια που μας πνίγουν και μας ταλαιπωρούν όλους. Δεν μας φτάνει η εθνική μας κατάθλιψη, η αβεβαιότητα που βασανίζει όλους, η απενταρία μας, έχουμε και τους τόνους σκουπιδιών να μας βρομίζουν και να απειλούν να μας καταπιούν. Δίσταζα όμως να τα «ψάλλω» στους εργαζόμενους στην καθαριότητα, γιατί έλεγα, άσε είναι και το «ιερό» δικαίωμα της απεργίας από την άλλη μεριά, μέσω του οποίου οι εργαζόμενοι διεκδικούν τα δικαιώματα τους, με την αντίστοιχη θυσία της στέρησης του μισθού τους. Αυτά, μέχρι σήμερα που έμαθα ότι τόσες μέρες πνιγήκαμε στα σκουπίδια και κοντεύουμε να πιάσουμε χολέρα, όχι γιατί οι εργαζόμενοι ασκούν το «ιερό δικαίωμα της απεργίας», αφού απεργία δεν κήρυξαν, αλλά γιατί βρήκαν ένα εύσχημο τρόπο (για να μην πω κάτι χειρότερο) αφενός μεν να δημιουργήσουν μείζον πρόβλημα με τα σκουπίδια (σ' εμάς κυρίως, παρά στην Κυβέρνηση) και αφετέρου να μην απεργήσουν, πράγμα που θα είχε ως συνέπεια τη μη πληρωμή τους. Να κάθονται, δηλαδή και να πληρώνονται. Ποιος είναι αυτός ο τρόπος? Μερικοί από αυτούς (κατά προτίμηση συνδικαλιστές που δεν έχουν και υποχρεωτικό ωράριο) κατέλαβαν, λέει, τους ΧΥΤΑ και εμποδίζουν τα απορριματοφόρα να αδειάζουν τα σκουπίδια. Έτσι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, πάνε, κτυπάνε κάρτα και κάθονται, χωρίς όμως να χάνουν το μισθό τους (βλέπε εδώ). Άκουσα δε και κάποιο συνδικαλιστή τους, σήμερα στο ραδιόφωνο, να χαρακτηρίζει «αγώνα των εργαζομένων» αυτή τη, (πώς να την πω τώρα?) πονηριά? Ας την πω, καλύτερα, παντελή έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας.

Αχχχχχχχχχχχ, πότε θα πάψουμε να κάνουμε ο ένας τη ζωή του άλλου δύσκολη και αυτό να το ονομάζουμε «αγώνα»????

Φίλιπ Ρέσλερ. Ένας Βιετναμέζος που έγινε πιο Γερμανός από τους Γερμανούς!

Κοίταζα στην τηλεόραση το Γερμανό Υπουργό Οικονομίας, Φίλιπ Ρέσλερ (Philipp Roesler) και αναρωτιόμουνα. Τυπικός Γερμανός και βέβαια δεν είναι. Εντελώς διαφορετικός απ' αυτό που θα χαρακτήριζε κάποιος ως Άρια φυλή. Άραγε είναι Κινέζικης καταγωγής, Κορεάτικης, μιγάς, τι είναι? Τελικά έμαθα. Είναι Βιετναμικής καταγωγής. Με το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ, το 1973, τον βρήκαν, βρέφος ακόμα, οι Γερμανοί γονείς του (οι Roesler) σ’ ένα ορφανοτροφείο στη Σαϊγκόν και τον πήγαν στη Γερμανία, όπου τον υιοθέτησαν και τον βάφτισαν Philipp. Τον μεγάλωσαν σαν Γερμανόπουλο. Σπούδασε γιατρός και έφτασε μέχρι το βαθμό του αρχίατρου στο γερμανικό στρατό. Κατόπιν στράφηκε στην πολιτική, εντάχτηκε στο Φιλελεύθερο Κόμμα (FDP), και κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνει πρόεδρός του! Σήμερα είναι όχι μόνο Υπουργός Οικονομίας, αλλά και αντικαγκελλάριος! Και μου φαίνεται τόσο νέος!

Άραγε τι να σκέφτεται για την πρώτη πατρίδα του, το Βιετνάμ? Νιώθει, έστω και κατ’ ελάχιστον, Βιετναμέζος? Ή τον έχει απορροφήσει η προσπάθεια να αποδείξει σε όλους ότι είναι πιο Γερμανός από τους Γερμανούς? Μου κάνει εντύπωση ότι η βιογραφία του που κυκλοφόρησε πρόσφατα έχει το βαρύγδουπο τίτλο «Φίλιπ Ρέσλερ - Ένα πορτραίτο. Πίστη. Πατρίδα. FDP»! Αυτό το "Πίστη-Πατρίδα" είναι που με έβαλε πιο πολύ σε σκέψεις. Μήπως επιδεικνύει μια υπερβάλλουσα προσπάθεια να αποδείξει κάτι? Πάντως, για να παραφράσουμε και τη γνωστή ελληνική φράση, είναι βέβαιο ότι «Γερμανός και γεννιέσαι ΚΑΙ γίνεσαι».

Δικαιοσύνη. Να, ένας τομέας όπου, σίγουρα, δεν περισσεύουν δημόσιοι υπάλληλοι

Δεν περισσεύουν σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και σίγουρα δεν περισσεύουν στον τομέα της Δικαιοσύνης. Πήγανε, λέει, οι Τροϊκανοί μια βόλτα προς τα Δικαστήρια της Ευελπίδων (φωτο πάνω), για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά λειτουργεί η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Και έφριξαν οι άνθρωποι. Και πώς να μη φρίξουν άλλωστε? 450.000 ποινικές, 420.000 φορολογικές και άλλες τόσες αστικές υποθέσεις εκκρεμούν στα Δικαστήρια της χώρας, χωρίς, προς το παρόν, ελπίδα γρήγορης διεκπεραίωσης. Όχι, μη βιαστείτε να ρίξετε το φταίξιμο στους Δικαστές και στους δικαστικούς υπαλλήλους. Ο αριθμός τους είναι εντελώς ανεπαρκής και οι υποδομές ελλειπέστατες, για να αντιμετωπιστεί ο τεράστιος όγκος των υποθέσεων που εκκρεμούν στα ελληνικά Δικαστήρια. Οι λόγοι για τη συσσώρευση των υποθέσεων, πολλοί. Κατ’ αρχάς είναι η ύπαρξη πολυνομίας. Καθιερώνονται πολλές συμπεριφορές ως ποινικά αδικήματα, ενώ θα μπορούσαν να επισείουν μόνο διοικητικές κυρώσεις (π.χ η μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, η κατασκευή αυθαίρετων κτισμάτων κλπ κλπ). Είναι και το χαρακτηριστικό μας ως λαού κατ’ εξοχήν δικομανή. Έχει ανέβει και η εγκληματικότητα, κατά τους τελευταίους χρόνους, λόγω και της ανεξέλεγκτης εισροής εξαθλιωμένων μεταναστών στη χώρα. Είναι γνωστό ότι η εξαθλίωση, καθώς και η οικονομική κρίση φέρνει εγκληματικότητα. Ακόμη ο θεσμός της διαμεσολάβησης σε συμβιβασμό, λόγω και της εθνικής μας καχυποψίας, δεν έχει επαρκώς προωθηθεί.  Και η κατάσταση έχει φτάσει πια στο απροχώρητο. Τα πινάκια (αστικά και ποινικά) στενάζουν. Προσδιορίζονται δίκες, τόσο στα αστικά όσο και στα ποινικά Δικαστήρια, που είναι φανερό εκ των προτέρων ότι είναι ανθρωπίνως αδύνατο να διεξαχθούν στα πλαίσια μιας δικασίμου. Π.χ. Στα Τριμελή Εφετεία Κακουργημάτων προσδιορίζονται να δικαστούν 25-30 σοβαρότατες υποθέσεις κακουργημάτων (εμπορία ναρκωτικών, ληστείες, κακουργηματικές απάτες κλπ), όταν στα πινάκια των αντίστοιχων ευρωπαϊκών Δικαστηρίων δεν υπάρχουν περισσότερα από 2-3 κακουργήματα. Λύσεις έχουν, κατά καιρούς, προταθεί πολλές. Λίγες έχουν υλοποιηθεί. Και αυτές πρόχειρες και αποσπασματικές. Π.χ. δεν είναι λύση,  με ειδική νομοθετική ρύθμιση, να παραγράφονται, από καιρού εις καιρό, υποθέσεις. Άσε που είναι και αντισυνταγματικό. Επίσης δεν είναι επαρκής λύση η απαγόρευση των αναβολών με αίτηση των διαδίκων, αφού έτσι κι αλλιώς το μεγαλύτερο τμήμα των δικών αναβάλλεται, λόγω πέρατος του ωραρίου. Χρειάζονται γενναία μέτρα. Αποποινικοποίηση πολλών αδικημάτων, ίδρυση Δικαστικής Αστυνομίας (ήμουν νια και γέρασα από τότε που εξαγγέλθηκε), μηχανογράφηση των υπηρεσιών των Δικαστηρίων, επέκταση της κτιριακής υποδομής και φυσικά πρόσληψη Δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων. Μέρος του περισσεύοντος σε άλλες υπηρεσίες προσωπικού, ας το μετατάξουν στα Δικαστήρια, εφόσον, βέβαια, υπάρχουν τα σχετικά προσόντα (γνώση ηλεκτρονικού υπολογιστή και κυρίως όρεξη για δουλειά).

Τελειώνοντας θέλω να πω ότι ΔΕΝ συμμερίζομαι τη μελοδραματική δήλωση του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ο οποίος σχολιάζοντας την επίσκεψη των μελών της Τρόικας στα Δικαστήρια και στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, μίλησε περί «άνευ προηγουμένου ωμή παρέμβαση στον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης, η ανεξαρτησία της οποίας αναγνωρίζεται και κατοχυρώνεται συνταγματικά». Θεωρώ ότι τα μέλη της Τρόικας, με την επίσκεψη τους αυτή δεν εισήλθαν σε εσωτερικό έλεγχο της Δικαιοσύνης, ούτε θα μπορούσαν άλλωστε. Απλώς ζήτησαν στατιστικά στοιχεία, προκειμένου να ενημερωθούν για τον όγκο και το ρυθμό περαίωσης των δικών. Συζήτησαν δε  και με τον αρμόδιο Υπουργό, πώς θα καταστεί δυνατό ο ρυθμός αυτός να επιταχυνθεί. Το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), στην οποία έχει προσχωρήσει και η Ελλάδα, προβλέπει ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα για μια δίκαιη και εντός «λογικής προθεσμίας» περάτωση της δίκης του. Έχουμε καταφέρει να πετύχουμε το τελευταίο στην Ελλάδα? Η απάντηση είναι ότι μπορεί να το επιθυμούμε, αλλά, μέχρι στιγμής, δυστυχώς, δεν το καταφέραμε. Αν η Τρόικα καταφέρει να μας δώσει μια ώθηση σ’ αυτό, τότε, κατά τη γνώμη μου, καλοδεχούμενη η βοήθεια της (π.χ. καλοδεχούμενη η βοήθεια για μηχανογράφηση, για ίδρυση της Δικαστικής Αστυνομίας κλπ). Κουράστηκα πια να ακούω και να διαβάζω αρνητικά σχόλια πολιτών που έχουν καταφύγει στη Δικαιοσύνη, όπως το πιο κάτω: «7 χρόνια τραβιέμαι να πάρω λεφτά από μια κυρά που μου έριξε τη μηχανή με το έτσι θέλω. Αν ήξερα πως θα περιμένω τόσα και με αναβολές και παραστάσεις δικηγόρων θα μου είχε στοιχίσει 4-5 χιλιάρικα ως τώρα, χωρίς να έχω ΚΑΝ φτάσει ακόμα στο Αστικό δικαστήριο, θα είχα προτιμήσει να της έκαιγα το σπίτι». 

Δίκαιη και γρήγορη δίκη, λοιπόν, για να μη φτάσουμε σε απαράδεκτα φαινόμενα αυτοδικίας, όπως το να καίμε το σπίτι ο ένας του άλλου.