Γελάσαμε και φέτος.

Γελάσαμε πολύ με τα καμώματα της κυβέρνησης κι αυτόν τον χρόνο, δυσανάλογα περισσότερο από την απογοήτευση και τ’ αδιέξοδα που προκαλούν οι πολιτικές της. Για μια ακόμα χρονιά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ απέδειξε ότι, όχι μόνο είναι ο καλύτερος μαθητής του πολιτικού κατεστημένου, όχι μόνο ότι είναι ο καταλληλότερος εκφραστής του «παλαιού» πολιτικού συστήματος, αλλά ότι μπορεί άριστα κι αποτελεσματικότερα να εξελίξει, πέρα κι απ’ τα όρια ακόμα, τις χρόνιες παθογένειες, τις αγκυλώσεις και τις ακραίες συμπεριφορές του.

Νεποτισμός, οπορτουνισμός, κυνισμός, αδιαφάνεια, μισαλλοδοξία, ψέμματα και προπαγάνδα στην ημερήσια διάταξη. Κόντρα ρόλος απ’ αυτόν που –υποτίθεται– επιβάλλει η παγκόσμια συγκυρία κι η δύσκολη κατάσταση της χώρας. Κόντρα και στην κοινή λογική που τα τελευταία χρόνια φαίνεται να‘χει εξοστρακιστεί από τα κοινά του τόπου, απ’ το δημόσιο λόγο, και περιφέρεται σαν την άδικη κατάρα σε καταχωνιασμένα μονόστηλα κι αζήτητες αναλύσεις, λες κι ήταν κι αυτό δίκαιο κι έγινε πράξη.

Εμείς όμως το καταχαρήκαμε, γελάσαμε με την καρδιά μας. Η μουρμούρα κι η γκρίνια έφταναν μόνο μέχρι τα γκισέ πληρωμής των κάθε λογής φόρων, τελών και εισφορών ή άντε, στην καλύτερη, μεταξύ φρέντο και πρέφας.Στα κοινωνικά δίκτυα οι ατάκες κι οι χαριτωμενιές έδιναν κι έπαιρναν. Να, τα like, να, τα χιουμοριστικά σχόλια κι οι εικόνες, τα παραποιημένα βίντεο με πρωταγωνιστές κυβερνητικά στελέχη. Ούτε την εποχή του Κώστα Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας στα χειρότερά της είχαμε δει τόση καζούρα και τόση πλάκα με πρωθυπουργό και πολιτικούς κομμάτων εξουσίας. Χαμός!

Χρόνο με το χρόνο η κοινωνική ανοχή στην ευτέλεια, στην ασχήμια, στην αυθάδεια, στο λίγο, στο ημιμαθές, πάνε χέρι-χέρι με τον πολιτικό αμοραλισμό, τον αυταρχισμό, τον κυνισμό, την αλαζονεία. Κάθε χρόνο όμως –και τα τελευταία χρόνια με ιδιαίτερη ένταση και προκλητικότητα– μπορεί κάθε τι απ’ αυτά που μας μειώνουν, μας  αποπροσανατολίζουν, μας δηλητηριάζουν ν’ αποτελέσει αφορμή για χάχανα, για πικρόχολα σχόλια κι εμπνευσμένες ατάκες· μέχρι εκεί. Άλλωστε, «Τα ίδια έκαναν κι οι προηγούμενοι». Για άλλον έναν χρόνο δεν θελήσαμε να καταλάβουμε πως κανένα από τα μετά το 2010 χρόνια δεν είναι ίδιο με τα προηγούμενα ή –καλύτερα– κανένα δεν θα έπρεπε να είναι σαν τα προηγούμενα. Για έναν ακόμα χρόνο, ανεχτήκαμε, επειδή «τα ίδια έκαναν κι οι προηγούμενοι», να κυβερνιώμαστε το ίδιο –κατ’ εμέ χειρότερα– απ’ ό,τι προηγούμενα.

Οι ίδιες πρακτικές, οι ίδιες αντιθέσεις, οι ίδιες ατάκες, τα ίδια προβλήματα, οι ίδιοι πρωταγωνιστές. Ναι, οι ίδιοι. Αυτούς που εμείς επιλέξαμε σαν «νέους» γιατί οι «παλιοί» μας χρεοκόπησαν, μας πρόδωσαν, μας απογοήτευσαν. Είναι τόσο «νέοι», που καθένας τους έχει κι από μια τουλάχιστον κυβερνητική θητεία σε κάποιο «παλιό» κόμμα, μια τουλάχιστον έμμισθη θέση σε κάποια «παλιά» κυβέρνηση, μια τουλάχιστον εκλογή ή υποψηφιότητα σε κάποιο «παλιό» αυτοδιοικητικό ή συνδικαλιστικό συνδυασμό.

Μας αρέσει αυτό το «παιχνίδι» της κοροϊδίας, κοροδευόμαστε μεταξύ μας λες και τη «βρίσκουμε». Κοιτάμε την οθόνη του υπολογιστή, το πρωτοσέλιδο, την τηλεόραση και γελάμε γύρω με τα χάλια. Ποια χάλια; Ποιανού τα χάλια μας διασκεδάζουν; Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι, ουσιαστικά, τον καθρέφτη απέναντί μας κοιτάζουμε, με τον εαυτό μας γελάμε, με τα χάλια μας διασκεδάζουμε; Πώς ν’ αλλάξουν, έτσι, τα χρόνια; Πώς ν’ αλλάξουν οι πολιτικές; Πώς ν’ αλλάξει η χώρα; Πώς ν’ αλλάξουν οι ζωές μας;

Ο χρόνος είναι το μόνο σίγουρο πως θ’ αλλάξει. Ο Νέος Χρόνος, είναι βέβαιο, θα έχει τόσες μέρες όσες ο παλιός, αλλά κάθε μέρα του μπορεί να είναι μια νέα μέρα, αν την κοιτάξουμε ανοίγοντας ένα παράθυρο στο φως, την αλήθεια, τη ζωντάνια, το χαμόγελό της κι όχι μόνο κοιτώντας την αντανάκλασή της μέσα απ’ τον καθρέφτη του εγωισμού, της αδιαφορίας, της ειρωνείας και της μισαλλοδοξίας μας. Μπορούμε να χαμογελάσουμε ειλικρινά, αυθόρμητα, πηγαία· μπορούμε. Ο Νέος Χρόνος ας γίνει αφορμή και ευκαιρία.

Καλή Χρονιά!