Άμστερνταμ (β΄ μέρος)

 

Αφού μεσολάβησε ένα ποστ (αυτό για την 20η Ιουλίου, λόγω επικαιρότητας), τώρα θα υποστείτε (όσοι έχετε το κουράγιο να με διαβάζετε) τη συνέχεια των εντυπώσεων μου για το Άμστερνταμ. Σήμερα λοιπόν θα αναφέρω όσα (άλλα) από αυτήν την πόλη (και όχι μόνο) έκαναν εντύπωση σε μένα. Σημειώνω ότι η εικόνα πάνω δείχνει το έμβλημα του Άμστερνταμ (στην αρχή ξαφνιάστηκα κι εγώ). Οι τρεις σταυροί, κατά μια εκδοχή, αντιπροσωπεύουν τις τρεις δοκιμασίες από τις οποίες, κατά καιρούς, υπέφερε η πόλη, δηλ. πλημμύρα, φωτιά, λοιμό.

Η συνοικία με τα κόκκινα φανάρια:
Ναι κάναμε ένα βραδάκι βόλτα εκεί με το …γέρο μου. Ξέχασα να σας πω ότι στο Άμστερνταμ δεν νυχτώνει (το καλοκαίρι) πριν τις δέκα το βράδυ. Έτσι αν και φτάσαμε εκεί κατά τις 9 μμ μια χαρά φως είχε. Λοιπόν η συνοικία αυτή δεν έχει ατμόσφαιρα παρανομίας, όπως θα φανταζόταν κανείς. Είναι γεμάτη πιο πολύ από τουρίστες σαν κι εμάς. Βρίσκεται κοντά στην κεντρική πλατεία του Άμστερνταμ, την Dam. Το χαρακτηριστικό της είναι το κόκκινο φως από νέον και φυσικά τα «κορίτσια» που κάθονται ημίγυμνα στις βιτρίνες περιμένοντας τους πελάτες. Κανονικά απαγορεύεται να τις φωτογραφίσεις. Κατόρθωσα και φωτογράφισα μια βιτρίνα από την απέναντι πλευρά του καναλιού!! 

 


Και μια έκπληξη για μας. Στη συνοικία των κόκκινων φαναριών τι να δούμε? Μια πινακίδα στον τοίχο ενός σπιτιού όπου έλεγε «Εδώ έζησε 1772-1774 ο Μέγας Διδάσκαλος του Γένους Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833), Διδάκτωρ της Ιατρικής, Φιλόλογος, Συγγραφεύς».

 

Ναρκωτικά:
Στην Ολλανδία τα ναρκωτικά χωρίζονται σε ήπια και σκληρά. Επιτρέπεται η χρήση των πρώτων, αλλά τιμωρείται αυστηρά η χρήση των δεύτερων. Ήπιο ναρκωτικό έχει χαρακτηριστεί η κάνναβη και μάλιστα σε ποσότητα όχι μεγαλύτερη από 5 gr. H κάνναβη πωλείται σε ειδικά μαγαζιά, στα coffee shops, όπου μάλιστα υπάρχει και ελληνική ποικιλία. Όχι δεν τα επισκέφτηκα, τα είδα μόνο απ’ έξω. Χα χα χα! Οι στατιστικές λένε ότι με τον τρόπο αυτό οι Ολλανδοί μείωσαν τόσο τη χρήση των σκληρών ναρκωτικών, όσο και τους θανάτους από αυτά. Η Ολλανδία έχει χρήστες σκληρών ναρκωτικών 2,6 ανά 1000 κατοίκους, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά στις άλλες χώρες είναι 3,2 στη Γερμανία, 4,4 στη Γαλλία, 4,7 στη Σουηδία και 6,7 στη Βρετανία. Για την Ελλάδα δεν ξέρω ακριβώς, αλλά, αν δεν κάνω λάθος είναι κάπου στη μέση. πιο κάτω η φωτο δείχνει το Μουσείο Μαριχουάνας (είναι στην κόκκινη συνοικία)



Πλωτά σπίτια:
Τα σπίτια αυτά, με τα οποία είναι γεμάτα τα κανάλια της πόλης δημιουργήθηκαν, από τη δεκαετία του 50 κυρίως και μετά, λόγω της μεγάλης ανάγκης για στέγη στο Άμστερνταμ. Κάποτε θεωρείτο ένα οικονομικός και εναλλακτικός τρόπος στέγασης, κυρίως για τους φτωχούς. Σήμερα όμως καταφεύγουν σ’ αυτόν τον τρόπο (στέγασης) και αρκετοί ευκατάστατοι, κυρίως νέοι. 2.400 τέτοια σπίτια – πλοιάρια βρίσκονται σήμερα στα διάφορα κανάλια και είναι συνδεδεμένα με τα δίκτυα ηλεκτροδότησης, τρεχούμενου νερού και φυσικού αερίου της πόλης. Μέχρι το έτος 2017 πρέπει να συνδεθούν όλα και με το δίκτυο αποχέτευσης. Πληρώνουν κάποιο τέλος στο Δήμο για τη χρησιμοποίηση του χώρου των καναλιών. Η τιμή τους τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει, εξακολουθούν όμως να είναι φτηνότερα από τα διαμερίσματα στην ξηρά.


 

Μουσεία:
Σε δύο μουσεία πήγαμε. Στο Ρέικσμουζεουμ (Rijksmuseum). Είναι το Εθνικό Μουσείο της Ολλανδίας, όπου μπορεί κάποιος να δει και την ιστορία της πόλης. Λόγω εργασιών ανακαίνισης ένα μικρό μόνο μέρος ήταν ανοικτό. Ευτυχώς είδαμε το ζωγραφικό πίνακα «Νυχτερινή Περίπολος» του Ρέμπραντ. Αυτός ο πίνακας ήταν η αιτία ο ζωγράφος να γίνει σιγά σιγά από πλούσιος φτωχός. Η Εθνοφρουρά που παρήγγειλε το πορτραίτο απογοητεύτηκε από το αποτέλεσμα και από τότε άρχισε η κατρακύλα (οικονομική) για το μεγάλο ζωγράφο.



Δεύτερο Μουσείο ήταν αυτό του Βαν Γκογκ (ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες). Εντύπωση μου έκανε η σταδιακή μετάβαση του ζωγράφου από το σκοτάδι στο φως. Τα πρώτα έργα του που τα ζωγράφισε στην Ολλανδία διακρίνονται από τα σκοτεινά τους χρώματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι «πατατοφάγοι».



Αργότερα τα έργα του στη Γαλλία αποκτούν όλο και περισσότερο φως.



Αντί επιλόγου:
Αν με ρωτήσετε αν μου άρεσε το Άμστερνταμ, θα σας απαντήσω ναι μου άρεσε. Και από τα λίγα που είδα μου άρεσε και η ελευθερία, η ανεκτικότητα και συνάμα η οργανωτικότητα των Ολλανδών. Ελευθερία όμως γι’ αυτούς δεν σημαίνει ασυδοσία. Οι νόμοι εφαρμόζονται, το περιβάλλον προστατεύεται, η ματαιοδοξία δεν είναι και τόσο συχνή εκεί. Και κυρίως λείπει ο κάθε είδους φανατισμός από τους Ολλανδούς. Χαρακτηριστική για τη νοοτροπία των Ολλανδών είναι η φράση που έλεγε ο Λένιν γι’ αυτούς. Ότι δηλαδή οι Ολλανδοί κομμουνιστές θα ήταν ικανοί να αγοράσουν εισιτήρια για το τρένο πριν καταλάβουν με έφοδο το Σιδηροδρομικό Σταθμό…

Άμστερνταμ (Μέρος Α΄)

Ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα την πόλη του Άμστερνταμ. Ο άντρας μου την είχε επισκεφθεί πάλι, αλλά Χειμώνα (Φεβρουάριο) και δεν αποκόμισε και τις καλύτερες των εντυπώσεων. Μουντή πόλη είναι, μου είπε. Άλλοι που την είχαν επισκεφθεί καλοκαίρι μου είχαν πει ότι είναι χαρούμενη πόλη. Έτσι πήγα μη ξέροντας τι ακριβώς να περιμένω.

Ευτυχώς ήμουν προετοιμασμένη για τον καιρό. Την προηγούμενη μέρα μπήκα στο διαδίκτυο και είδα ότι τις μέρες που θα μέναμε εκεί η μέγιστη θερμοκρασία θα κυμαινόταν από 17 έως 20 βαθμούς Κελσίου. Ωραία, σκέφτηκα, θα φύγω από τις ζέστες της Αθήνας και θα συναντήσω και πάλι την Άνοιξη. Τη συνάντησα? Η απάντηση είναι ναι, συνάντησα την Άνοιξη με βροχή αλλά και περιόδους λιακάδας, ενώ στην Ελλάδα το καλοκαίρι με τις ζέστες του και ….τις φωτιές του βρισκόταν στο φόρτε του.

Πρώτη καλή συγκυρία. Το ξενοδοχείο μας ήταν στην Πλατεία Διασκέδασης (Leidse plein). Μια χαρούμενη πλατεία με ωραίες καφετέριες και εστιατόρια και χώρο για ….αυτοσχέδιες παραστάσεις. Καθένας που είχε ταλέντο ή νόμιζε ότι είχε τελοσπάντων, ξεδίπλωνε εκεί το ταλέντο του ή τη …λόξα του. Άλλοι χόρευαν, άλλοι έδιναν ροκ παραστάσεις. Μέχρι ένας με βιόλα ήταν εκεί και έδινε παράσταση! Ποια ήταν η καλύτερη παράσταση που παρακολούθησα? Ένα ακροβατικό από ένα ….κακομοίρη. Λοιπόν να πώς έγινε. Καθώς καθόμασταν στην πλατεία, ήρθε ένας τύπος κάπως κακομοίρης, κάπως περιθωριακός. Ήταν και λίγο καμπούρης. Άρχισε λοιπόν να στήνει κάτι σαν τροχαλία και η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι κάποιο έργο θα άρχιζε εκεί (πολλά έργα ήταν σε εξέλιξη στο Άμστερνταμ) και στείλανε τον ανθρωπάκο να στήσει την τροχαλία. Αμ δε, δεν ήταν εργάτης! Το αντιλήφθηκα όταν άρχισε να γδύνεται. Έβγαλε την μπλούζα, το παντελόνι, να μην πολυλογώ, τα βγαλε όλα και έμεινε με ένα …στρινγκ!! Ανέβηκε μετά σ’ ένα σχοινί και έκανε κάτι σαν….ακροβατικά (!!!)




Μόλις τέλειωσε την παράσταση του, πήρε το δίσκο και πέρασε απ’ όλα τα τραπέζια. Πρέπει να μάζεψε καλό μεροκάματο ο …καλλιτέχνης. Την άλλη μέρα, την ίδια ώρα, εκεί ήταν και έδωσε πάλι την παράσταση του… Χα χα χα!!




Τι άλλο μου κανε εντύπωση στο Άμστερνταμ? Τα ποδήλατα…. Η τελευταία απογραφή έδειξε ότι αυτή η πόλη έχει 980.000 κατοίκους και 1.200.000 ποδήλατα!!!! Τα αυτοκίνητα είναι σχετικά λίγα και υπό διωγμό, με ψηλούς φόρους, ψηλό κόστος συντήρησης, ψηλές τιμές καυσίμων (1,60€ περίπου το λίτρο η αμόλυβδη βενζίνη) και κάμερες κυκλοφορίας να τα παρακολουθούν παντού. Η παραμικρή παράβαση των οδηγών καταγράφεται και τους έρχεται το πρόστιμο στο σπίτι σε 2-3 μέρες (στην Ελλάδα θα είχαμε λύσει το πρόβλημα του προϋπολογισμού αν εφαρμοζόταν το μέτρο χα χα χα!).




Το 60% της κυκλοφορίας γίνεται με ποδήλατα. Βοηθά βέβαια το ότι η πόλη είναι επίπεδη. Και τι δεν είδαμε πάνω στα ποδήλατα! Νέους, γέρους, μωρά, κοστουμαρισμένους, ατημέλητους, σκυλιά, γατιά κλπ. Και ο ποδηλάτης ο βασιλιάς του Άμστερνταμ. Οι καλύτεροι χώροι για κυκλοφορία είναι οι ποδηλατοδρόμοι. Ο ποδηλάτης έχει πάντα δίκιο. Έτσι και κάνει το λάθος ο πεζός και μπει σε ποδηλατοδρόμο, κινδυνεύει άμεσα. Μη έχοντας εξοικειωθεί με τις ιδιαιτερότητες της πόλης, τις πρώτες μέρες κατέβαινα σε ποδηλατόδρομο περνώντας το για πεζοδρόμιο. Δύο φορές κινδύνεψα να βρεθώ φαρδιά πλατιά ξαπλωμένη κάτω κι ένα ποδήλατο να περνά από πάνω μου. Με άρπαξε ο άντρας μου την τελευταία στιγμή. Τι κάνουν οι ποδηλάτες όταν βρέχει? Απλούστατα φορούν κάτι τεράστια αδιάβροχα με κουκούλα και συνεχίζουν απτόητοι. Σε αντίθεση με τη Νέα Υόρκη που πήγα πριν μερικά χρόνια και είδα χοντρούς και έφριξα, στο Άμστερνταμ οι χοντροί είναι ελάχιστοι. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ολλανδών είναι στυλάτοι και γυμνασμένοι. Και πώς να χοντρύνουν, αφού γυμνάζονται συνέχεια ποδηλατώντας! Μη νομίζετε δε ότι έχουν τίποτε ακριβά ποδήλατα. Όχι, κοινά ποδήλατα είναι, απλώς έχουν διάφορα διακριτικά για να τα ξεχωρίζουν. Άσε που κλέφτες τα κλέβουν συνέχεια. Υπάρχει δε, λέει, ένας χώρος δίπλα στο Πανεπιστήμιο, όπου πωλούνται τα κλεμμένα ποδήλατα. Με 15-20 ευρώ αγοράζεις ένα τέτοιο.







Η συνέχεια των εντυπώσεων στο επόμενο….. Δεν θα γλυτώσετε τόσο εύκολα από μένα. Χα χα χα!!