Θυμάμαι το μακαρίτη το Χαρίλαο Φλωράκη που έλεγε μια χαριτωμένη ιστοριούλα, για να καταδείξει ότι μερικοί άνθρωποι έχουν εμμονή με ορισμένα έξοδα, τα οποία δεν λένε να μειώσουν, έστω και αν αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Η ιστορία έχει περίπου ως εξής (οι δρχ γίνανε ευρώ): Ένας οικογενειάρχης έγραφε και ξανάγραφε τον εβδομαδιαίο οικογενειακό προϋπολογισμό προσπαθώντας κάθε φορά να τον μειώνει, για να αντεπεξέλθει στην οικονομική κρίση. Έγραφε λοιπόν: ψωμί 10 ευρώ, γάλα 16 ευρώ, κρασί 15 ευρώ, λάδι 12 ευρώ, εισιτήρια 10 ευρώ κλπ. Την επόμενη βδομάδα, βλέποντας ότι δεν τα έβγαζε πέρα, ξαναπρογραμμάτιζε: ψωμί 9 ευρώ, γάλα 15 ευρώ, κρασί 15 ευρώ, λάδι 11 ευρώ, εισιτήρια 9 ευρώ κλπ. Τη μεθεπόμενη: ψωμί 8 ευρώ, γάλα 14 ευρώ, κρασί 15 ευρώ, λάδι 10 ευρώ, εισιτήρια 8 ευρώ κλπ. Τι παρατηρούμε στον προϋπολογισμό του εν λόγω οικογενειάρχη μας? Όλα τα μειώνει, εκτός από το κρασί που παραμένει σταθερά στα 15 ευρώ, γιατί προφανώς όντας «κρασοκανάτας», δεν είχε καμιά διάθεση να προσπαθήσει να συγκρατήσει λίγο το πάθος του αυτό.
Γιατί τα λέω όλα αυτά? Μα για να επισημάνω τις ομοιότητες του κονδυλίου του «κρασιού» με το κονδύλιο των «στρατιωτικών δαπανών». Η Κυβέρνηση η οποία, δυστυχώς, πράγματι καλείται να αντιμετωπίσει μια τεράστια οικονομική κρίση (δεν θα εξετάσω εδώ ποιος ευθύνεται για την κρίση αυτή), προαναγγέλλει διάφορα μέτρα, όπως μείωση μισθών, επιδομάτων, αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, αύξηση φόρων, τεκμηρίων κλπ. Δεν αντιλέγω ότι αρκετά από τα προαναγγελθέντα μέτρα είναι αναγκαία, γιατί είναι καιρός να προσαρμόσουμε το επίπεδο της ζωής μας με αυτά που μπορούμε να παράγουμε και όχι με αυτά που, χωρίς σύνεση, δανειζόμαστε. Για το μόνο δε κονδύλιο που δεν βλέπω, προς το παρόν τουλάχιστον, να προγραμματίζεται η μείωση του είναι αυτό που αφορά τις στρατιωτικές δαπάνες. Μέχρι και το "υποβρύχιο που γέρνει" παραλάβαμε από τους Γερμανούς και το πληρώσαμε. Ξέρω, ξέρω! Πολλοί από σας ίσως να μου απαντήσουν ότι η προστασία των συνόρων και της εθνικής μας ακεραιότητας είναι πατριωτικό καθήκον και ότι κινδυνεύουμε από τη γείτονα χώρα και ότι «αν θέλουμε ειρήνη πρέπει να ετοιμάζουμε πόλεμο» κλπ κλπ. Αν σας εξομολογηθώ ότι δεν συμμερίζομαι τις απόψεις αυτές, θα με θεωρήσετε αφελή ή κάτι ακόμα χειρότερο? Η χώρα μας ξοδεύει για τις αμυντικές δαπάνες της 250 δις ευρώ ετησίως, (τόσο για τη συντήρηση του στρατού, όσο και για την αγορά νέων όπλων), δηλ. ξοδεύει το 3,5% του ΑΕΠ, έναντι 2% και ακόμα πιο χαμηλά, των υπόλοιπων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας προσπαθήσουμε να μειώσουμε τις δαπάνες αυτές και να μη πέφτουμε στην ιδεολογική παγίδα που στήνουμε μόνοι μας στον εαυτό μας.
Α, και να μην το ξεχάσω. Μια από αυτές τις παγίδες που στήσαμε μόνοι μας είναι η «δαιμονοποίηση» του σχεδίου Ανάν για το Κυπριακό. Η λύση του Κυπριακού τότε, το 2004, (αν βέβαια γινόταν προσπάθεια βελτίωσης του σχεδίου, που δεν έγινε, λόγω μιας άκριτης δαιμονοποίησης) θα βοηθούσε στην αποκλιμάκωση της κρίσης μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας και συνακόλουθα στη μείωση των τεράστιων στρατιωτικών δαπανών που μας γονατίζουν. Πέρα από το ότι μέχρι σήμερα θα είχε αποχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος του τούρκικου στρατού από την Κύπρο και θα είχαμε επιστρέψει στη Μόρφου και στην Αμμόχωστο. Τώρα ας «λουστούμε» τον Έρογλου. Να τον χαιρόμαστε…..
Γιατί τα λέω όλα αυτά? Μα για να επισημάνω τις ομοιότητες του κονδυλίου του «κρασιού» με το κονδύλιο των «στρατιωτικών δαπανών». Η Κυβέρνηση η οποία, δυστυχώς, πράγματι καλείται να αντιμετωπίσει μια τεράστια οικονομική κρίση (δεν θα εξετάσω εδώ ποιος ευθύνεται για την κρίση αυτή), προαναγγέλλει διάφορα μέτρα, όπως μείωση μισθών, επιδομάτων, αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, αύξηση φόρων, τεκμηρίων κλπ. Δεν αντιλέγω ότι αρκετά από τα προαναγγελθέντα μέτρα είναι αναγκαία, γιατί είναι καιρός να προσαρμόσουμε το επίπεδο της ζωής μας με αυτά που μπορούμε να παράγουμε και όχι με αυτά που, χωρίς σύνεση, δανειζόμαστε. Για το μόνο δε κονδύλιο που δεν βλέπω, προς το παρόν τουλάχιστον, να προγραμματίζεται η μείωση του είναι αυτό που αφορά τις στρατιωτικές δαπάνες. Μέχρι και το "υποβρύχιο που γέρνει" παραλάβαμε από τους Γερμανούς και το πληρώσαμε. Ξέρω, ξέρω! Πολλοί από σας ίσως να μου απαντήσουν ότι η προστασία των συνόρων και της εθνικής μας ακεραιότητας είναι πατριωτικό καθήκον και ότι κινδυνεύουμε από τη γείτονα χώρα και ότι «αν θέλουμε ειρήνη πρέπει να ετοιμάζουμε πόλεμο» κλπ κλπ. Αν σας εξομολογηθώ ότι δεν συμμερίζομαι τις απόψεις αυτές, θα με θεωρήσετε αφελή ή κάτι ακόμα χειρότερο? Η χώρα μας ξοδεύει για τις αμυντικές δαπάνες της 250 δις ευρώ ετησίως, (τόσο για τη συντήρηση του στρατού, όσο και για την αγορά νέων όπλων), δηλ. ξοδεύει το 3,5% του ΑΕΠ, έναντι 2% και ακόμα πιο χαμηλά, των υπόλοιπων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας προσπαθήσουμε να μειώσουμε τις δαπάνες αυτές και να μη πέφτουμε στην ιδεολογική παγίδα που στήνουμε μόνοι μας στον εαυτό μας.
Α, και να μην το ξεχάσω. Μια από αυτές τις παγίδες που στήσαμε μόνοι μας είναι η «δαιμονοποίηση» του σχεδίου Ανάν για το Κυπριακό. Η λύση του Κυπριακού τότε, το 2004, (αν βέβαια γινόταν προσπάθεια βελτίωσης του σχεδίου, που δεν έγινε, λόγω μιας άκριτης δαιμονοποίησης) θα βοηθούσε στην αποκλιμάκωση της κρίσης μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας και συνακόλουθα στη μείωση των τεράστιων στρατιωτικών δαπανών που μας γονατίζουν. Πέρα από το ότι μέχρι σήμερα θα είχε αποχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος του τούρκικου στρατού από την Κύπρο και θα είχαμε επιστρέψει στη Μόρφου και στην Αμμόχωστο. Τώρα ας «λουστούμε» τον Έρογλου. Να τον χαιρόμαστε…..
