Ξενοφοβία...

Έχουμε γίνει ξενοφοβικοί. Θα σας διηγηθώ μια ιστορία και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Στο νοσοκομείο, όπου εργάζεται ο άντρας μου, γνώρισε ένα νέο παιδί, το Μανώλη. Είναι Ινδός στην καταγωγή, αλλά βρίσκεται στην Ελλάδα από 16 χρονών (σήμερα είναι περίπου 35). Ήρθε ως υπότροφος της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο, αλλά αυτό δεν τον ικανοποιούσε πλήρως. Συνέχισε τις σπουδές του σε Τ.Ε.Ι. και έγινε χειριστής ιατρικών μηχανημάτων. Είναι πολύ καλός στη δουλειά του και όλο το ιατρικό προσωπικό τον συμπαθεί. Μιλά, βέβαια, άπταιστα ελληνικά και έχει πάρει και την ελληνική υπηκοότητα. Εδώ και τρία χρόνια περίπου παντρεύτηκε μια συμπατριώτισσα του που εργάζεται στην Ινδική Πρεσβεία και κάνανε ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, δύο περίπου χρονών σήμερα. Το περασμένο Σάββατο λοιπόν ήταν καλεσμένοι μας. Πήγαμε σε μια ωραία ταβέρνα. Φέρανε και το κοριτσάκι τους, γιατί δεν είχαν πού να το αφήσουν. Στο διπλανό τραπέζι καθόταν ένα ζευγάρι (γύρω στα 65), το οποίο από την αρχή μας στραβοκοίταζε. Δεν κατάλαβα το λόγο, αλλά είπα ίσως είναι η ιδέα μου. Το μικρό κοριτσάκι στην παρέα μας ήταν ιδιαίτερα χαρούμενο, όπως και εμείς άλλωστε και πού και πού έβγαζε χαρούμενες φωνούλες (όχι τσιρίδες). Κάποια στιγμή ακούω το διπλανό ζευγάρι να δυσανασχετεί και να λέει κάτι περίπου σαν «δεν ντρέπονται και κάνουν τόση φασαρία» ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Και πάλι δεν κατάλαβα ότι το λέγανε για μας, γιατί πράγματι στην ταβέρνα επικρατούσε λίγη φασαρία. Μερικοί μάλιστα καπνίζανε απτόητοι (ευτυχώς όχι πολλοί), αλλά αυτό δεν φάνηκε να τους ενοχλεί. Κάποια στιγμή ο Μανώλης πήρε το κοριτσάκι και βγήκε έξω, ο δε άντρας του διπλανού ζευγαριού τον ακολούθησε. Σε λίγο γύρισαν όλοι πίσω και ο Μανώλης μας παρακάλεσε να φύγουμε, γιατί το παιδί είχε νυστάξει, όπως ισχυρίστηκε. 
Πράγματι πληρώσαμε και φύγαμε. Στο γυρισμό ο Μανώλης μας είπε τον πόνο του. Το ζευγάρι δίπλα δυσανασχετούσε για μας και ειδικότερα για την οικογένεια του Μανώλη, στον οποίο κάνανε πού και πού γκριμάτσες αποδοκιμασίας (καθόταν απέναντι τους). Όταν δε βγήκε έξω με το παιδί, ο άντρας που τον ακολούθησε του είπε «μας ενοχλείτε, δεν το καταλαβαίνετε, γιατί δεν φεύγετε?». Δεν ήθελε να μας το πει εκεί, για να μην γίνει κανένας καυγάς και μας χαλάσει τη βραδιά. Πρόσθεσε δε ότι συχνά τώρα τελευταία, καταλαβαίνει ότι δεν είναι καλοδεχούμενος σε μαγαζιά από αρκετούς Έλληνες. Μια φορά μάλιστα σ’ ένα απ’ αυτά, αν και είχε κλείσει νωρίς τραπέζι, όταν είδαν ότι είναι μελαμψός Ινδός, προσποιήθηκαν ότι τάχα, λόγω λάθους, δεν κράτησαν το τραπέζι και τον έδιωξαν. Στενοχωρέθηκα πολύ που το άκουσα. Όχι τόσο για το Μανώλη, αλλά για την ξενοφοβία που έχουμε αναπτύξει οι Έλληνες. Τότε κατάλαβα και γιατί ο Μανώλης είχε κρεμάσει στο λαιμό ένα τεράστιο σταυρό. Στην αρχή όταν τον είδα (το σταυρό), θεώρησα την ενέργεια του  υπερβολική και κραυγαλέα. Τώρα, κάπως, την κατανοώ.

---------------------------------------

Μια ενδιαφέρουσα πληροφορία:

Όταν ο άντρας μου ρώτησε το Μανώλη γιατί άλλαξε το θρήσκευμα του και έγινε χριστιανός ορθόδοξος, άκουσα, με έκπληξη, να του απαντά ότι δεν άλλαξε το θρήσκευμα του, αλλά αυτός και η οικογένεια του  στην Ινδία υπήρξαν ανέκαθεν χριστιανοί ορθόδοξοι. Έμαθα δε και το εξής ενδιαφέρον που ομολογώ ότι δεν το ήξερα. Στην Ινδία υπάρχει, από αιώνων, Ορθόδοξη Εκκλησία.  Ο θείος μάλιστα του Μανώλη είναι ορθόδοξος ιερέας. Αυτός μεσολάβησε και πήρε την υποτροφία και ήλθε στην Ελλάδα. Η Εκκλησία αυτή λέγεται «Malankara» Ορθόδοξη Συριακή Εκκλησία, επίσης γνωστή και ως Ινδική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ιδρύθηκε από τον Απόστολο Θωμά τον 1ο αιώνα μ.Χ. Οι πιστοί της, που είναι περίπου 3 εκατομμύρια, βρίσκονται κυρίως στην επαρχία των Ινδιών Κεράλα. Ονομάζεται Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία, γιατί διατηρεί σχέσεις με τη Συρία και υπάγεται στο Πατριαρχείο της Αντιόχειας. Ακολουθεί το Αλεξανδρινό δόγμα, όπως η Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία. 

Οι Μητροπολίτες της Ινδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (ναι έχουν και τέτοιους)

Τι ψιθυρίζει στο κέντρο της καρδιάς μου...

Είναι μια νέα φίλη στο διαδίκτυο. Η @Νηφάλια Μέθη. Ένα ευαίσθητο πλάσμα, γιατρίνα, που κάνει ειδικότητα. Εκπαιδεύεται να γίνει ψυχίατρος. Ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση, θα έλεγα. Λοιπόν αυτή η νέα φίλη με κάλεσε, μέσω του blog της, να απαντήσω στο ερώτημα: «αλήθεια, τι ψιθυρίζει στο κέντρο της καρδιάς σου και αντηχεί παντού στα κατάβαθα?». 
Λίγο μελοδραματικό το ερώτημα και με προβλημάτισε. Γενικά, όπως ίσως θα έχετε καταλάβει, δεν χρησιμοποιώ μεγάλα λόγια, αν και καμιά φορά το κάνω κι αυτό (βλέπε  αυτή την ανάρτηση ). Αποφάσισα, λοιπόν, να απαντήσω με λίγα απλά λόγια τι είναι εκείνο που με απασχολεί τώρα τελευταία. Το μέλλον των παιδιών μου είναι αυτό που με απασχολεί. Και το ερώτημα που αντηχεί στο κέντρο της καρδιάς μου είναι τι θα απογίνουν αυτά τα παιδιά που τέλειωσαν Πανεπιστήμιο και μεταπτυχιακά, τη χρονική στιγμή που έσκαγε η κρίση? Θα πληρώσουν αυτά τα λάθη της γενιάς μου, αλλά και των πιο παλιών γενεών? Παλεύουν με το τέρας που λέγεται ανεργία και πολύ φοβάμαι ότι η μάχη είναι άνιση. Θα είναι η χαμένη γενιά ή θα μπορέσουν κάποτε να ορθοποδήσουν?

Αυτό το ερώτημα αντηχεί στα κατάβαθα μου γλυκιά μου @Νηφάλια Μέθη!

Χρεολαγνεία

Κουράστηκα βρε παιδιά. Κουράστηκα να ακούω, να βλέπω (στην τηλεόραση) και να διαβάζω για το χρέος. Κάθε πικραμένος ανακυκλώνει τη μιζέρια, κάνει τη διάγνωση του και προτείνει τη λύση του.

• Άλλος διαγιγνώσκει ότι το χρέος οφείλεται στη συνεχή αύξηση του δημόσιου τομέα και προτείνει τη συρρίκνωση του.
• Άλλος κάνει τη διάγνωση ότι μας ζημίωσε η μετάβαση μας στο ευρώ και προτείνει την επιστροφή στη δραχμούλα, για να τυπώνουμε, λέει, ανεμπόδιστα, όσα χαρτονομίσματα θέλουμε (ούτε «μονόπολη» να παίζαμε).
• Άλλος διαγιγνώσκει ότι μας ζημίωσε η έλλειψη δυνατότητας υποτίμησης του νομίσματος μας και προτείνει να βγούμε από τη ζώνη του ευρώ, να υποτιμηθούμε και να επιστρέψουμε δριμύτεροι (τώρα πόσο δριμύτεροι θα σας γελάσω)
• Άλλος αποφαίνεται ότι όχι δεν φταίει τίποτε από τα πιο πάνω, αλλά φταίει η πλουτοκρατία που έστειλε τα χρήματα της στην Ελβετία και προτείνει να ψηφιστεί ένας νόμος που να επιβάλλει δήμευση σε όλες τις καταθέσεις των Ελλήνων στο εξωτερικό (λες και ο νόμος ο ελληνικός θα ισχύει, άνευ άλλου τινος, στην Ελβετία!)
• Άλλος αποφαίνεται ότι φταίνε αυτοί που τα έκλεψαν (έτσι γενικώς και αορίστως) και η λύση είναι να τους κλείσουμε μέσα, αν είναι δυνατόν, χωρίς δίκη ή έστω με συνοπτικές διαδικασίες
• Άλλος πάλι αποφαίνεται ότι φταίει η μεγάλη χρηματοοικονομική κρίση του 2007 με τα τοξικά ομόλογα και η λύση είναι η ανάπτυξη. 
• Άλλος κάνει τη διάγνωση ότι φταίνε οι Αγορές που κερδοσκοπούν αυξάνοντας τα spread και προτείνει να κηρύξουμε παύση πληρωμών βγάζοντας τη γλώσσα στους δανειστές μας.
• Κλπ κλπ κλπ

Το άλλο πάλι πού το πας? Κάθε μέρα διαβάζουμε στον τύπο προβλέψεις για το κατά πού πορεύεται το χρέος. Το χρέος μεγαλώνει, φουσκώνει, ξεφουσκώνει, ξεφεύγει, πάει για αναδιάρθρωση, κόψιμο, κούρεμα, λούσιμο (α, όχι αυτό δεν ισχύει, παρασύρθηκα)….

Και η κατάθλιψη καλά κρατεί. 

-----------------------------

Υ.Γ. Μου έλεγε ένας γνωστός μου έμπορος ότι τις μέρες που απεργούσαν τα ΜΜΕ και δεν μαθαίναμε τίποτε για το χρέος, αυξήθηκαν οι πωλήσεις στο κατάστημα του.

Αξίζει να βοηθήσουμε, νομίζω...

Διαβάζω στον ηλεκτρονικό τύπο ότι σήμερα «Το Χαμόγελο του Παιδιού», με τους πόρους που διαθέτει, έχει μόλις 1,5 μήνα «ζωής». Κάτι με ενόχλησε σ΄ αυτό. Αυτό το μη κερδοσκοπικό σωματείο το αγάπησα από την πρώτη στιγμή που ιδρύθηκε. Συνήθως δείχνω κάποια δυσπιστία απέναντι σε διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις που ξεφυτρώνουν από δω κι εκεί. Στο «Χαμόγελο του Παιδιού» έδειξα από την αρχή εμπιστοσύνη. Μη με ρωτήσετε γιατί. Έτσι από ένστικτο είναι η απάντηση. Την ίδια εμπιστοσύνη έδειξε και η κόρη μου που έγινε εθελόντρια.

Αν θέλετε λοιπόν να βοηθήσετε το «Χαμόγελο», καλέστε στο 14545 απ’ όλα τα δίκτυα σταθερής τηλεφωνίας με χρέωση 2,27€ ανά κλήση και από τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας (COSMOTE, VODAFONE, WIND), με χρέωση 2,46€ ανά κλήση. Ξέρω ότι οι καιροί είναι δύσκολοι οικονομικά, αλλά αξίζει τον κόπο να βοηθήσουμε το σωματείο να επιζήσει. Οι υπηρεσίες που προσφέρει είναι ανεκτίμητες και αφορούν:

• Σπίτια για εγκαταλελειμμένα παιδιά
• Ασθενοφόρα για παιδιά και νεογνά,
• Το AMBER ALERT, που ειδοποιεί αμέσως, μέσω των ΜΜΕ, για εξαφανισμένα παιδιά
• Την Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα παιδιά SOS1056,
• Ομάδες δημιουργικής απασχόλησης στα νοσοκομεία παίδων,
• Υπηρεσίες με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς για κάθε παιδί, γονιό, εκπαιδευτικό κ.ά.

Καλό μήνα!!

Αχ τι έπαθα σήμερα, η γυναίκα! Είπα να πάω στο κομμωτήριο να βάψω τα μαλλιά μου, να κάνω κι ένα χτενισματάκι. Με έβαψε ένα νεαρό κορίτσι με τη συνηθισμένη μου (υποτίθεται) βαφή που είναι σκούρα καστανή, ωραία και καλά, και με πήγε στο λουτήρα να με λούσει. Μόλις λούστηκα, μαζεύτηκαν γύρω μου όλοι σχεδόν οι εργαζόμενοι στο κομμωτήριο (5-6 άτομα), βγάζοντας κραυγές (δυσάρεστης) έκπληξης. Τρόμαξα! Τι συμβαίνει βρε παιδιά, ρωτώ απορημένη. «Αχ, κα Μερόπη μου», μου απαντά η κοπέλα που με έβαψε. «Δεν ξέρω τι λάθος έκανα και τα μαλλιά βγήκαν πορτοκαλί». «Μα, τελείως πορτοκαλί?» ρωτώ, προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου. «Ναι, ναι δυστυχώς τελείως πορτοκαλί» μου ήρθε η απάντηση. «Να το πάθω τώρα το εγκεφαλικό,?» σκέφτηκα, «ή μετά?». Αφού αποφάσισα να το πάθω μετά (το εγκεφαλικό), απάντησα ήσυχα «άντε κορίτσι μου, πάμε πάλι από την αρχή, να τα κάνουμε καστανά τα μαλλιά». Αντί απαντήσεως ξέσπασε όλο το κομμωτήριο σε γέλια και μου ευχήθηκαν όλοι «και του χρόνου»! Τι έγινε βρε παιδιά, ρώτησα, για να λάβω την απάντηση «Πρωταπριλιά σήμερα!». Ωχ, δόξα σοι ο Θεός, μια χαρά ήταν τα μαλλάκια μου τελικά. Φάρσα μου έκαναν τα καλόπαιδα. Και μου έδωσαν και συγχαρητήρια για την ψυχραιμία μου.

Καλό μήνα παιδιά και του χρόνου με υγεία και χαρά να γιορτάσουμε πάλι την Πρωταπριλιά! Α, και μη χάνετε την ψυχραιμία σας. Λεφτά υπάρχουν!