Το 2009 μέσα από το blog μου!

Τελευταία ημέρα του 2009 σήμερα. Ξύπνησα το πρωί και βαριόμουν να ασχοληθώ με κάτι νομικές υποθέσεις που έχω στοιβαγμένες στο γραφείο μου, προς μελέτη και γράψιμο. Βαριόμουν και να γράψω μια νέα ανάρτηση για το blog μου. Βαριόμουν ακόμη και να κάνω δουλειές στο σπίτι. Εντάξει καθαρό μου φαίνεται, δεν χρειάζεται να λάμπει κιόλας. Δεν είμαι δα και η τελειομανής νοικοκυρά. Κάθισα λοιπόν στον υπολογιστή και σέρφαρα στο διαδίκτυο. Έβλεπα παντού ανασκοπήσεις και απολογισμούς της χρονιάς που φεύγει. Και τότε μου ήλθε η φαεινή ιδέα. Να κάνω κι εγώ μια ανασκόπηση του blog μου, να δω τα πιο σπουδαία γεγονότα (προσωπικά και άλλα) που με απασχόλησαν το 2009! Όχι ότι ενδιαφέρεται και κανένας ιδιαίτερα τι απασχόλησε τη @Μερόπη τη χρονιά που φεύγει, αλλά είπα να το κάνω πρωτοχρονιάτικο δώρο στον εαυτό μου. Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Ιανουάριος:

· Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης βγάζει το σπίτι του Κώστα Λαλιώτη στο σφυρί, για να εισπράξει το ποσό που του επιδικάστηκε από το δικαστήριο ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που υπέστη! Τελικά τα χρήματα τα πλήρωσε το ΠΑΣΟΚ και το σπίτι της μητέρας του Λαλιώτη σώθηκε!

· Οι αγρότες κλείνουν τους εθνικούς δρόμους και η @Μερόπη βιώνει μια ολόκληρη οδύσσεια για να ταξιδέψει από την Αθήνα στην Πάτρα, όπου την άλλη μέρα έπρεπε να είναι παρούσα σε μια δίκη. Το ταξίδι της διήρκεσε 6 ½ ώρες. Ταξίδεψε με τον Προαστιακό σαν σαρδέλα, προσπάθησε να βάλει στη θέση του ένα «εφαψία», μετά πήρε το λεωφορείο, όπου άκουγε ένα «δωδεκαθεϊστή» να κάνει κήρυγμα και τελικά πήρε το τρένο! Ουφφφ!

Φεβρουάριος:

· Η @Μερόπη ανατριχιάζει όταν αντιλαμβάνεται ότι η έκθεση «Bodies» που της πρότεινε η κόρη της να επισκεφθούν στην «Τεχνόπολη», στο Γκάζι, είναι έκθεση πτωμάτων, κυρίως Κινέζων!!!!

· Ο Βασίλης Παλαιοκώστας αποδρά από τον Κορυδαλλό με ελικόπτερο και η @Μερόπη, όπως πολλοί Έλληνες, σατιρίζει την απόδραση.

Μάρτιος:

· Ο γιόκας μου επιστρέφει στη Νορβηγία για να εργαστεί και να συνεχίσει τις σπουδές του, μετά από μάταιη προσπάθεια να βρει δουλειά εδώ στην πατρίδα.

· Σ’ ένα ταξιδάκι στην Κύπρο μου κλέβουν το πορτοφόλι από την τσάντα!! Πάνε και οι δυο ταυτότητες μου (ελληνική, κυπριακή), οι πιστωτικές μου κάρτες και τα λεφτουδάκια μου! Δεν το περίμενα να το πάθαινα αυτό στην Κύπρο…. Να που το παθα όμως.

· Αχ τι ήταν αυτό που έπαθα, κατά την επιστροφή μου από την Κύπρο!!! Ναι, ναι έπαθα κι άλλο. Μπήκαν πουλιά στον κινητήρα του αεροπλάνου και τον αχρήστεψαν. Παρολίγο αεροπορική τραγωδία…. Αυτή η περιπέτεια στον αέρα που είχα, μου στοίχισε πολύ. Μου άφησε ένα αδιόρατο φόβο, όταν ταξιδεύω με αεροπλάνο.

Απρίλιος:

· Δημοσκόπηση φέρνει τους εξής ως δημοφιλέστερους έλληνες πολιτικούς: Κάρολος Παπούλιας (80%), Νικήτας Κακλαμάνης (59,8%), Απόστολος Κακλαμάνης (58,4%) Λιάνα Κανέλλη (57,6%). Πώς σας φαίνεται???

· Γιορτάζω τα γενέθλια μου! Τι και αν έγινα 57 χρόνων!! Νιώθω πολύ ωραία.

· Ποιος ήταν τελικά αρμόδιος να στείλει το φάκελο Βατοπεδίου στη Βουλή? Είχε δίκιο ο πρώην Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου?

Μάιος:

· Ζηλεύω που ο αδελφός του Παυλίδη του χαρίζει χρήματα, ενώ η δική μου αδελφή, δεν έχει να μου χαρίσει. Αλλά ούτε κι εγώ σ’ αυτήν. Χα χα χα!!!

· Έμεινα κι εγώ κατάπληκτη, μαζί με την πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, για το αναπάντεχο πρόωρο κλείσιμο της Βουλής. Τελικά όλα αυτά τα «κόλπα» τα πλήρωσε η Ν.Δ. με τη συντριπτική ήττα της στις εκλογές.

· Γίνεται το συλλαλητήριο μελών της μουσουλμανικής κοινότητας με αίτημα το πολυσυζητημένο θέμα περί της τιμωρίας του αστυνομικού που φέρεται να έσκισε το Κοράνι. Ευκαιρία για τη @Μερόπη να γράψει την άποψη της για τους μετανάστες.

Ιούνιος:

· Ευρωεκλογές! Και η @Μερόπη βρίσκει ευκαιρία να γράψει, απ’ έξω, απ’ έξω (!) την άποψη της για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

· Θοδωρής Ρουσόπουλος. Πικρό αντίο στην πολιτική. Αλήθεια τι κάνει αυτή η ψυχή? Χάθηκε και η σύζυγος!

· Διαπληκτίζομαι μ’ ένα «γάιδαρο» που παρκάρει όπου γουστάρει!

· Εγκαίνια του νέου Μουσείου της Ακρόπολης! Και οι Έλληνες, ως συνήθως, μαλώνουν. Το θέμα του καυγά τώρα είναι ποιος είναι ο πρωτεργάτης της δημιουργίας του Μουσείου.

Ιούλιος:

· Ταξιδάκι προς την πατρίδα. Γάμος η αιτία. Παντρεύεται η ανεψιά μου!

· Μνήμες πραξικοπήματος. 15 Ιουλίου 1974. Η αρχή του τέλους για την Κύπρο.

· Μνήμες από το πατρικό μου σπίτι. Η επέτειος της εισβολής του Αττίλα μου τις ξύπνησαν.

Αύγουστος:

· Μνήμες Αμμοχώστου, μιας αγαπημένης πόλης – φάντασμα.

Σεπτέμβρης:

· Επίσκεψη στους Δελφούς. Είπατε τω βασιλεί χαμαί πέσαι δαίδαλος αυλά…..

· Η απόφαση του Γερμανικού Δικαστηρίου περί μη εκδόσεως του Χριστοφοράκου (αυτού καλέ που μοίραζε μίζενς) γίνεται αφορμή για μερικές σκέψεις πάνω στο θέμα της Ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.

· Επίσκεψη στην Αρχαία Ολύμπια. Η διαχρονικότητα των Ζανών.

· Μπορεί η Ελλάδα να γίνει η Δανία του Νότου ή είναι όνειρο θερινής νυκτός?

· Κόμματα και κομματάκια. Ο Άρειος Πάγος εγκρίνει τα κόμματα που θα λάβουν μέρος στις εκλογές.

Οκτώβρης:

· Εκλογές ενόψει, και η @Μερόπη περιγράφει την ιστορία μιας ψηφοφόρου βρισκόμενης εν συγχύσει!

· Οι εκλογές διεξάγονται, η Ν.Δ. καταποντίζεται και πολλοί (πρώην) βουλευτές της αποχαιρετούν τα ….όπλα!

· Η νέα Βουλή ορκίζεται. Ή μήπως όχι?

Νοέμβρης:

· Η @Μερόπη προβληματίζεται πάνω στο ρόλο του Πάγκαλου στη νέα Κυβέρνηση.

· Η Ευρώπη γιορτάζει την επέτειο της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, ενώ η Αλέκα θυμήθηκε ότι «το τείχος το επέβαλε ο Ιμπεριαλισμός…». Είπατε τίποτε?

· Τα γενέθλια του blog μου και η επέτειος του Πολυτεχνείου. Δεν μπορούσα εγώ ένα παιδί (λέμε τώρα!) του Πολυτεχνείου να μην ασχοληθώ ακόμα μια φορά με την επέτειο αυτή.

· Είμαι πίσω λοιπόν στη μαμά μου στην Κύπρο!

· Το νέο αεροδρόμιο της Λάρνακας μέσα από τα μάτια της @Μερόπης!!!

Δεκέμβρης:

· Η γιορτή μου είναι μια ευκαιρία για να θυμηθώ τη γιαγιά Μερόπη. Δεν ξέρω ρε παιδιά, τι έχω πάθει. Μια μιλάω στο α΄ πρόσωπο για τον εαυτό μου και μια στο γ΄ πρόσωπο. Πάει… Διχασμένη προσωπικότητα έχω καταντήσει. Χα χα χα!

· Η @Μερόπη (νάτο πάλι το γ΄ πρόσωπο) απολαμβάνει μια πολύ καλή θεατρική παράσταση. Το «Σλούθ»!

· Μένω άναυδη με τη βέβηλη πράξη της κλοπής της σωρού του Τάσσου Παπαδόπουλου (ακόμη δεν την έχουν βρει) και τελειώνω την ανάγνωση ενός πολύ καλού βιβλίου που περιέχει θρίλερ πιο δυνατά ακόμα και από την πιο πάνω κλοπή. Το βιβλίο έχει τίτλο «Δύο απόπειρες και μια δολοφονία» και συγγραφέας του ο Μακάριος Δρουσιώτης.

· Ανακαλύπτω ένα παλιό ποίημα του πηοιτί – γιόκα μου που έχει τρεις «μπαμπακούληδες»!!

· Εμβολιάστηκα για τη νέα γρίπη των χοίρων. Εσείς, φοβάστε ακόμα????

@@Φίλοι μου με συγχωρείτε αν βαρεθήκατε να διαβάσετε τη μακροσκελή ανάρτηση μου. Σας καταλαβαίνω. Κι εγώ στη θέση σας θα βαριόμουνα να τη διαβάσω!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ

Και το όνομα του πηοιτί ??

Χθες βράδυ σκάλιζα ένα ντοσιέ με παλιές ζωγραφιές και γραπτά κείμενα των παιδιών μου από την εποχή που ήταν ακόμα μικρά παιδιά. Και βρήκα θησαυρό! Μέρος του θησαυρού κι ένα ποίημα που έγραψε ο γιος μου το 1987, σε ηλικία 7 ½ χρονών για τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! Απολαύστε το (διατηρώ την ορθογραφία και τη σύνταξη!).

Χριστούγεννα, χριστούγεννα

Χριστούγεννα αγάπη.

Παραμονή Χριστουγέννων

σήμερα. Κι η Κύπρος ακόμα

στην σκλαβιά.

Στην Βηθλεέμ γενιέται ο Χριστός.

Μα πότε? Τα Χριστούγεννα.

Ο Αϊ – Βασήλης έρχεται.

Για να μας δώσει δώρα.

Όλα τα παιδιά,

Μαύρα, κίτρινα, λευκά.

Θεούλη μου, Θεούλη μου

είσαι ο τρίτος μπαμπακούλης μου.

Και από κάτω προσθέτει το παλληκάρι μου, για να μείνει στην ιστορία το όνομα του: Όνομα πηοιτί: Χρίστος, 7 ½ . Αχ τι γλυκός!!!

Η μητέρα του πηοιτί, δηλ. εγώ η Μερόπη, όπως έγραψα και σε μια παλιά ανάρτηση μου, μπορεί στον πεζό λόγο, κουτσά στραβά να τα ψιλοκαταφέρνω (έτσι νομίζω τουλάχιστον, λέτε να είμαι ματαιόδοξη?), στον ποιητικό λόγο είμαι εντελώς αδέξια (διαβάστε εδώ το πρώτο και τελευταίο ποιητικό μου δημιούργημα, να γελάσετε με την ψυχή σας). Ο γιόκας μου ευτυχώς δεν πήρε από μένα. Γράφει και σήμερα ποιήματα. Από μετριοφροσύνη δεν μου έδωσε κανένα να δημοσιεύσω. Ίσως τον πείσω να μου δώσει αργότερα.

Υ.Γ. Όσοι διαβάσετε στο ποίημα του γιου μου το στίχο «Θεούλη μου, Θεούλη μου, είσαι ο τρίτος μπαμπακούλης μου», μην απορήσετε και μην πάει ο νους σας στο ….πονηρό! Χα χα χα! Τότε δεύτερο «μπαμπακούλη» θεωρούσε ο γιος μου τον πατέρα μου (τον παππού του). Και γιατί αυτό? Τη χρονιά εκείνη, όταν ήταν στη Β΄ Δημοτικού, οπότε έγραψε και το ποίημα, τον έστειλα στους δικούς μου στην Κύπρο κι έκανε εκεί αυτή την τάξη του σχολείου. Για τον απλό λόγο ότι η αφεντιά μου βρισκόταν μακριά, εκτός Αθηνών, για λόγους επαγγελματικής καριέρας. Αχ! γι' αυτή την καριέρα έχουμε υποστεί θυσίες κι εγώ και τα παιδιά μου. Εγώ δεν το μετάνιωσα. Ελπίζω ούτε κι αυτά....

"Δύο απόπειρες και μια δολοφονία"

Η νεώτερη κυπριακή ιστορία είναι γεμάτη από θρίλερ! Το τελευταίο θρίλερ με την κλοπή της σωρού του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν αποτελεί παρά μια παρωνυχίδα στη σειρά των θρίλερ που σημάδεψαν την Κύπρο και το λαό της. Αυτό σκεφτόμουν τώρα δα, που τέλειωσα την ανάγνωση του νέου βιβλίου του Μακάριου Δρουσιώτη: Δύο απόπειρες και μία δολοφονία. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τίτλος ταινίας του Μάρτιν Σκοτσέζε ή του Μάικλ Μουρ ή των αδελφών Κοέν ή ακόμη του δικού μας του Κώστα Γαβρά. Δεν είναι όμως. Είναι τίτλος βιβλίου, το οποίο μάλιστα στηρίζεται σε αληθινά ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στην Κύπρο στη δεκαετία του 60, τα οποία, νομίζω, για πρώτη φορά παρουσιάζονται στην πραγματική τους διάσταση, χωρίς προσπάθεια ούτε εξωραϊσμού, ούτε συγκάλυψης, ούτε διαστρέβλωσης. Για κάθε γεγονός παρατίθεται η απόδειξη, το ντοκουμέντο που το στηρίζει. Και κάθε αξιολόγηση των ιστορικών γεγονότων, που είναι αναπόφευκτη για ένα ιστορικό ερευνητή, στηρίζεται και πάλι στα αποδεικτικά στοιχεία συνδυασμένα μεταξύ τους. Ο Μακάριος Δρουσιώτης μάλιστα δεν διστάζει ακόμα και τον εαυτό του να διορθώσει, όταν γράφοντας αυτό το βιβλίο ανακάλυψε νέα στοιχεία που ανέτρεψαν εν μέρει, σε κάποιο σημείο, παλιά δική του αξιολόγηση που περιέχεται σε παλαιότερο βιβλίο του. Με λίγα λόγια η ανάγνωση του βιβλίου αυτού ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, για μένα, τη νομικό, που δεν αρκείται σε αερολογίες και συνομωσιολογίες, αλλά αντίθετα έχει συνηθίσει να ψάχνει συνέχεια για αποδείξεις και τεκμήρια, προκειμένου να πειστεί και να πείσει για την αλήθεια.
Το βιβλίο ασχολείται κυρίως με τα εξής γεγονότα της περιόδου 1967-1970:

• Με τα πολεμικά γεγονότα του 1967 στο τουρκοκυπριακό χωριό Κοφίνου, που οδήγησαν στην απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας που στάθμευε στην Κύπρο από το 1964. Χάθηκε τότε μια ευκαιρία για πλήρη αποστρατικοποίηση του νησιού. Αν η πρόταση αυτή για αποστρατικοποίηση που έπεσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων γινόταν δεκτή, αναπόφευκτα θα εγκατέλειπαν την Κύπρο τόσο οι χουντικοί αξιωματικοί που στελέχωναν την Εθνική Φρουρά και οι οποίοι μερικά χρόνια αργότερα οργάνωσαν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, όσο και οι Τούρκοι αξιωματικοί που διοικούσαν την παράνομη τουρκοκυπριακή οργάνωση ΤΜΤ. Και ίσως τότε αποφεύγαμε το πραξικόπημα και την εισβολή.
• Με τη μετάβαση του Αλέκου Παναγούλη στην Κύπρο, την προσπάθεια του να βρει βοήθεια και συνεργάτες, για να δολοφονήσει το Δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο και με την απόπειρα κατ’ αυτού. Δυστυχώς ο αγνός, ονειροπόλος αντιστασιακός μπλέχτηκε, εν αγνοία του, στα δίκτυα του τότε Υπουργού Εσωτερικών Γιωρκάτζη, ο οποίος προσπάθησε να τον χρησιμοποιήσει, για δικούς του σκοτεινούς σκοπούς.
• Με την απόπειρα δολοφονίας κατά του Μακαρίου, την οποία διοργάνωσαν δύο δαιμόνιοι Έλληνες αξιωματικοί, οι οποίοι είχαν αναλάβει την προσωπική ασφάλεια του Κύπριου Προέδρου (!!!), σε συνεργασία με τον πρώην Υπουργό του.
• Με τη δολοφονία του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη, μιας σκοτεινής προσωπικότητας της κυπριακής ιστορίας που από αγωνιστής της ΕΟΚΑ, μετατράπηκε σε ένα πολυπράγμονα Υπουργό και πολιτικό που οι μέθοδοι του και οι πράξεις του, συχνά, δεν είχαν και μεγάλη σχέση με τη νομιμότητα. Κατέληξε δολοφονημένος από τους ίδιους τους χουντικούς συνεργάτες του που μάλλον θέλησαν να του κλείσουν το στόμα (στη φωτο πάνω μαζεύουν τη σωρό του από ένα χωράφι). Και ο Μακάριος τι έκανε? Έστησε επιχείρηση συγκάλυψης του φόνου. Άφησε δε τους ηθικούς αυτουργούς (που ήταν οι ίδιοι και στην απόπειρα εναντίον του) να φύγουν από την Κύπρο ανενόχλητοι!! Γιατί άραγε?

Η ιστορία είχε προειδοποιήσει επανειλημμένως το Μακάριο για τα γεγονότα που έμελλε να σημαδέψουν τη μοίρα της Κύπρου εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι του 1974, καταλήγει ο συγγραφέας. Την άκουσε έγκαιρα την προειδοποίηση? Δυστυχώς όχι…
----------------------
Υ.Γ. Τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου κάθισα για λίγο και προβληματίστηκα. Ο Μακάριος Δρουσιώτης στην έρευνα του και την καταγραφή των γεγονότων, δεν προσπάθησε να αποσιωπήσει κανένα (γεγονός), καμιά πτυχή, όσο και αν μας πονά, όσο και αν δεν μας «συμφέρει». Σε αντίθεση με το (δικαστικό) «φάκελο της Κύπρου» που ποτέ δεν άνοιξε για «λόγους εθνικού συμφέροντος», ο συγγραφέας με το βιβλίο του αυτό όλα τα έβγαλε στο φως. Κι αυτά που μας έκαναν οι «εχθροί» μας, αλλά και κυρίως τα δικά μας λάθη, αυτά που κάναμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, για να καταλήξουμε στην εθνική τραγωδία του 1974. Έκανε καλά? Η απάντηση είναι και βέβαια έκανε καλά. Και για να θυμηθούμε και το Διονύσιο Σολωμό «Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό».

Έχω μείνει άναυδη....

Εκεί που ετοίμαζα μια ανάρτηση με κυπριακό θέμα (ίσως το ανεβάσω αργότερα), έσκασε στα αυτιά μου σαν βόμβα η είδηση. «Άγνωστοι βεβήλωσαν χθες βράδυ τον τάφο του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου στο νεκροταφείο Δευτεράς. Οι δράστες ξέθαψαν το φέρετρο και πήραν μαζί τους τη σoρό….». Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Μα, τι στο καλό? Τι είναι πάλι αυτό? Τι σκοπό μπορεί να εξυπηρετεί μια τόσο βέβηλη πράξη?

Είναι προβοκάτσια που έχει σχέση με την προσπάθεια εξεύρεσης λύσης του Κυπριακού? Ας σημειωθεί ότι η νεώτερη Κυπριακή ιστορία είναι γεμάτη από προβοκάτσιες.

Είναι πράξη ανθρώπων του υποκόσμου για να αποσπάσουν λύτρα από την οικογένεια του θανόντος?

Είναι «ξένος δάχτυλος» για να στραφούν οι υποψίες των μισών Ελληνοκυπρίων ενάντια στους άλλους μισούς και να διαρραγεί η όχι και τόσο στέρεη, είναι η αλήθεια, ομοψυχία της Ελληνοκυπριακής κοινότητας?

Είναι μια ανόητη πράξη υστερικών υπερπατριωτών για να ξυπνήσουν στους Ελληνοκυπρίους τα υπέρ του ΟΧΙ αισθήματα του 2004?

Είναι πράξη μίσους προς τον εκλιπόντα Πρόεδρο και την πολιτική του?

Είναι κάτι άλλο?

Δεν ξέρω τι να πω…. Απλώς μένω άναυδη. Για άλλη μια φορά.

Και ελπίζω να δείξουμε όλοι οι Κύπριοι ψυχραιμία και σύνεση. Ας αφήσουμε τη διερεύνηση του εγκλήματος στους ειδικούς, αλλά και θεσμικά αρμόδιους (που είναι οι Αστυνομικές και Δικαστικές Αρχές) και όχι στην κρίση (?) των πολιτικών, των δημοσιογράφων και πολύ περισσότερο των συλλαλητηρίων.

Πανεπιστημιακό Άσυλο. Αναγκαιότητα ή απολίθωμα?

Άσυλο! Μια λέξη με αρχαίες ελληνικές ρίζες. Κατά το «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας» του Γ. Μπαμπινιώτη, έκδ. Β, σημαίνει ιερός και απαραβίαστος τόπος. Παράγεται δε από το α –στερητικό + συλώ = λεηλατώ. Τι ειρωνεία! Όσον αφορά το πολυσυζητημένο Πανεπιστημιακό Άσυλο έχει καταντήσει σήμερα συνώνυμο της λεηλασίας, χωρίς το α το στερητικό!

Ας αρχίσουμε από τη νομοθετική ρύθμιση του Πανεπιστημιακού Ασύλου που ρυθμίζεται με το άρθρο 3 του Νόμου 3549/2007. Ορίζει λοιπόν το σχετικό άρθρο:

Ακαδημαϊκές ελευθερίες και ακαδημαϊκό άσυλο

1. Στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και διδασκαλία, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών.

2. Δεν επιτρέπεται η επιβολή ορισμένων μόνον επιστημονικών απόψεων και ιδεών και η διεξαγωγή απόρρητης έρευνας.

3. Το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και για την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία όλων ανεξαιρέτως των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας των Α.Ε.Ι., και των εργαζομένων σε αυτά, έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει.

4. Το ακαδημαϊκό άσυλο καλύπτει όλους τους χώρους του Α.Ε.Ι. στους οποίους γίνεται εκπαίδευση και έρευνα. Οι χώροι αυτοί καθορίζονται με απόφαση και ευθύνη της Συγκλήτου για τα Πανεπιστήμια και της Συνέλευσης για τα Τ.Ε.Ι.. Δεν επιτρέπεται η επέμβαση δημόσιας δύναμης στους παραπάνω χώρους, παρά μόνο κατόπιν πρόσκλησης ή άδειας του αρμόδιου οργάνου του Ιδρύματος και με την παρουσία εκπροσώπου της δικαστικής αρχής.

5. Αρμόδιο όργανο για την πρόσκληση ή άδεια της προηγούμενης παραγράφου είναι το Πρυτανικό Συμβούλιο για τα Πανεπιστήμια και το Συμβούλιο για τα Τ.Ε.Ι., με δικαίωμα ψήφου όλων των μελών τους. Τα όργανα αυτά συνέρχονται αμέσως, αυτεπαγγέλτως ή μετά από καταγγελία. Το αρμόδιο όργανο αποφασίζει κατά πλειοψηφία, τηρουμένων των διατάξεων του Εσωτερικού Κανονισμού του οικείου ιδρύματος και του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας.

6. Επέμβαση δημόσιας δύναμης χωρίς την άδεια του αρμόδιου οργάνου του Α.Ε.Ι. επιτρέπεται μόνον εφόσον διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής.

Διαβάζοντας προσεκτικά το νόμο παρατηρώ και αναρωτιέμαι:

Η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και διδασκαλία, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών κατοχυρώνονται επαρκέστατα συνταγματικά με τα άρθρα 14 και 16 του Συντάγματος. Δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχει, σήμερα τουλάχιστον, ανάγκη να κατοχυρωθούν επιπλέον με το άβατο του Πανεπιστημιακού χώρου. Είναι αλήθεια ότι το Πανεπιστημιακό Άσυλο άρχισε να αποκτά μια κάποια σημασία κατά τη μετεμφυλιακή περίοδο. Τότε τουλάχιστον είχε νόημα η προστασία της πανεπιστημιακής ζωής έναντι στην αστυνόμευση και το χαφιεδισμό που ανθούσε. Είχε νόημα και κατά την περίοδο της Δικτατορίας, κατά την οποία όμως είχε καταλυθεί κάθε έννοια του κράτους δικαίου. Σήμερα όμως έχει κάποιο νόημα? Περιφρουρεί το χώρο από την αστυνόμευση της σκέψης ή μήπως αντίθετα απειλεί την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα και σκέψη?

Είναι αλήθεια ότι με το νέο νόμο έχει κάπως απλουστευθεί η διαδικασία για την κλήση της Αστυνομικής Αρχής προς επέμβαση. Αφενός μεν η απόφαση λαμβάνεται πια κατά πλειοψηφία και δεν απαιτείται ομοφωνία και συνεπώς και συναίνεση του εκπροσώπου των φοιτητών που απαιτείτο με το νόμο 1268/1982 και η οποία ας σημειωθεί σχεδόν ποτέ δεν δινόταν. Αφετέρου δεν απαιτείται άδεια για επέμβαση σε περίπτωση αυτόφωρων κακουργημάτων ή αυτόφωρων εγκλημάτων κατά της ζωής. Και πάλι όμως η διαδικασία παραμένει σχετικά δυσκίνητη, με αποτέλεσμα μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο, πλην των λεγόμενων «αντιεξουσιαστών» που καταστρέφουν και λεηλατούν, να βρίσκουν καταφύγιο κάθε είδους εγκληματίες. Από διακινητές ναρκωτικών μέχρι εκβιαστές και κοινοί κλέφτες.

Υποστηρίζεται από πολλούς ότι η διαφύλαξη του πανεπιστημιακού χώρου εναπόκειται στα Πρυτανικά Συμβούλια που με απόφαση τους μπορούν να καλούν την Αστυνομική Αρχή να επεμβαίνει. Χμμ, πέραν του ότι μέχρι να ληφθεί η απόφαση αυτή μεσολαβεί αρκετός χρόνος, κατά τον οποίο η καταστροφή μάλλον έχει επέλθει, επιπλέον παρατηρείται ένας σκεπτικισμός εκ μέρους των Πρυτανικών Αρχών ως προς την σκοπιμότητα της κλήσης της Αστυνομικής Αρχής. Και τούτο γιατί διστάζουν, φοβούνται (ναι ναι φοβούνται) γνωρίζοντας ότι αυτό θα επισύρει τη μήνιν των ομάδων και φοιτητικών παρατάξεων που θέλουν το άβατο για διάφορους λόγους. Και αν οι «ομάδες» αυτές χολωθούν μπορούν κυριολεκτικά να τινάξουν στον αέρα την ομαλή λειτουργία του Πανεπιστημίου.

Με τούτα και με κείνα φτάσαμε σήμερα στη «Δημοκρατική Ελλάδα» μειοψηφικές ομάδες, χρησιμοποιώντας ένα νόμο που υποτίθεται προστατεύει την ελεύθερη σκέψη, να κτυπούν ανενόχλητοι τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών και να τον στέλλουν στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου, να κτίζουν το γραφείο του Πρύτανη του Πανεπιστημίου της Θράκης, να ξυλοφορτώνουν τον πανεπιστημιακό δάσκαλο Πανούση, να καταστρέφουν και κυρίως να λεηλατούν. Αναρωτιέμαι λοιπόν πού πήγε το στερητικό α που αναφέρω στην αρχή της ανάρτησης μου.

Τελειώνοντας θέλω να αναφέρω ότι δεν τρέφω αυταπάτες. Δεν θεωρώ ότι η ελεύθερη επέμβαση της Αστυνομίας στους Πανεπιστημιακούς χώρους θα λύσει, ως δια μαγείας, το πρόβλημα. Εξάλλου δεν το έλυσε μέχρι τώρα, τουλάχιστον όχι αποτελεσματικά, στους εκτός Πανεπιστημίου δρόμους, στις πλατείες, στα γήπεδα…. Όμως, βρε αδελφέ, τουλάχιστον το φαινόμενο θα περιοριστεί, νομίζω, έστω και λίγο. Θα αποθαρρυνθούν μερικές δυναμικές μειοψηφίες να οργανώνουν επιθέσεις και καταστροφές μέσα στους Πανεπιστημιακούς χώρους και να νιώθουν ασύδοτες και ελεύθερες να λεηλατούν. Να χρησιμοποιούν την ασυλία για να προβαίνουν σε συλήσεις. Κουραστήκαμε πια να πληρώνουμε τα σπασμένα!