Μήπως παραασχοληθήκαμε με τους Σκοπιανούς;;

Δεν μπορώ να μην το αναφέρω. Διάβασα σε κάποιο blog ότι οι Σκοπιανοί κατασκευάζουν άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου σε κάποια πλατεία. Και ένας ανώνυμος γράφει το εξής αμίμητο σχόλιο «Δεν παν να φτιάξουνε και του Mickey Mouse οι γελοίοι!» Γέλασα πολύ και συμφωνώ απόλυτα. Μήπως ήρθε ο καιρός να πάψουμε να ασχολούμαστε με τους Σκοπιανούς;;

Στρατιωτική ή εναλλακτική θητεία;;

Τι μου επιφύλασσε η μοίρα της δόλιας μάνας στα 55 της! Να ασχολούμαι με τη στρατιωτική θητεία! Ήρθε η ώρα να ντυθεί στο χακί το «βλαστάρι» μου, αφού τελείωσε το Πανεπιστήμιο. Βρε παιδιά τι άγχος και νεύρα είναι αυτά;; Έτσι είναι όλοι οι αρσενικοί λίγο πριν τη θητεία;; Στην πατρική μου οικογένεια είμασταν όλα τα παιδιά κορίτσια και δεν ξαναέζησα αυτή τη δοκιμασία. Μέχρι και τρελλόχαρτο σκέφτηκε να πάρει. Ευτυχώς του έφυγε γρήγορα αυτή η ιδέα. Τι χαμένος χρόνος λέει ότι είναι (σ’ αυτό άρχισα να συμφωνώ κι εγώ), τι καταπάτηση της προσωπικότητας το θεωρεί (και μήπως δεν είναι;). Μέχρι που έφτασα να του προτείνω να κάνει εναλλακτική θητεία, αλλά τι τα θέλεις, η θητεία αυτή (η εναλλακτική) είναι διπλάσια από την κανονική. Ψάχνοντας τη νομοθεσία (τι να κάνω η γυναίκα) βρήκα ότι με την υπ’ αριθ. Φ.420/10/80347 (ΦΕΚ. 307/τ.Β'/14-03-2006) απόφαση του Υπουργού Εθνικής Άμυνας η εναλλακτική θητεία είναι 23 μήνες και πραγματοποιείται σε περιοχές εκτός Αθηνών, Θεσσαλονίκης, γέννησης ή διαμονής των ενδιαφερομένων και εκτός μεγάλων αστικών κέντρων. Το είπα στον κανακάρη μου αλλά μου άρχισε τις θεωρίες ότι στην Ελλάδα δυστυχώς η εναλλακτική θητεία έχει το χαρακτήρα «τιμωρίας» και «διάκρισης» και ότι η Ελλάδα έχει τιμωρηθεί γι αυτό από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κλπ κλπ. Πες πες με έπεισε και μένα. Αλήθεια γιατί η εναλλακτική θητεία έχει διπλάσια διάρκεια από την κανονική;; Μήπως δεν υπάρχουν υπηρεσίες που χρειάζονται εξίσου με το στρατό (και ίσως και περισσότερο) να στελεχωθούν από νέους;; π,χ, νοσοκομεία, ψυχιατρεία, δασική υπηρεσία (δασοπυρόσβεση), κά. Άντε να είναι 1-2 μήνες πιο μεγάλη η θητεία αυτή, γιατί διπλάσια;; Πέστε μου έχω άδικο;;

Ντροπή μου!

Σήμερα ήταν μέρα πληρωμών. Βγήκα από το σπίτι μου με το πορτοφόλι μου γεμάτο (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα) και άρχισα να πληρώνω. Πρώτα – πρώτα πλήρωσα το στεγαστικό μου δάνειο και καλά έκανα. Μετά τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ (αναπόφευκτα). Ακολούθως ήρθε η ώρα των πιστωτικών καρτών (και δεν είναι λίγες οι άτιμες). Για το τέλος άφησα τη συνδρομή μου στην ACTIONAID. Ανοίγω το πορτοφόλι μου και είχε αδειάσει. Αχ καημένε μου Αμπού, γλυκό μου παιδάκι από την Γκάνα, σε άφησα τελευταίο, αντί να πληρώσω τη συνδρομή μου πρώτα – πρώτα. Πλήρωσα τις κάρτες μου πριν από σένα. Και τι δεν έχω πάρει με τις κάρτες η καταναλώτρια! Ακόμα και μια μπλούζα που δεν μου κάνει γιατί πάχυνα η γουρούνα! Κι εσύ αγόρι μου γλυκό τι μου ζήτησες; Λίγα ψίχουλα για να μπορέσει να συντηρείται το σχολείο σου και να μάθεις λίγα γράμματα. Κι εγώ προτίμησα να πληρώσω τις κάρτες μου πριν από αυτό. Ντροπή μου!

Από τώρα σύνταξη;

-Να πάρω από τώρα σύνταξη;; Θα αστειεύεστε βέβαια. Και τι θα κάνω μέχρι τα γεράματα;; Να κάααθομαι;; Θα με μαλλώσει ο Μαγγίνας!
-Καλέ τι ρωτάτε εμένα πώς θα βρουν δουλειά οι νέοι, αν δουλεύουν όλοι οι συνομήλικοι μου;; Ρωτήστε το Μαγγίνα! Εξάλλου είμαι ακόμα νέος, μόλις πάτησα τα ογδόντα.

Ήρωας ή προδότης ο Στήβεν Λάλας;

Αλήθεια ποιος θυμάται σήμερα τον Ελληνοαμερικανό Στήβεν Λάλας, πρώην υπάλληλο της Αμερικάνικης Πρεσβείας, που καταδικάστηκε το έτος 1993 από δικαστήριο της Βιρτζίνια των ΗΠΑ σε κάθειρξη 168 μηνών για «κατασκοπία» (διάθεση αμυντικού υλικού) εναντίον της μιας πατρίδας του (ΗΠΑ) και υπέρ της άλλης (Ελλάδας);

Ε λοιπόν τον θυμήθηκα σήμερα διαβάζοντας στο διαδίκτυο ότι έρχεται στην Ελλάδα για να "εκτίσει" εδώ το υπόλοιπο της ποινής του. Στην ουσία δεν πρόκειται πια για ποινή, αλλά για απλή επιτήρηση, αφού έχει ήδη απολυθεί με όρους από την αμερικανική φυλακή το καλοκαίρι του 2006. Η οικογένεια του, δηλ. η Ελληνίδα σύζυγος του και τα δυο παιδιά του (το ένα με ειδικές ανάγκες) δεν έφυγαν ποτέ από την Ελλάδα. Ζουν στην Καβάλα και προσπαθούν εδώ και χρόνια να τα βγάλουν πέρα, μόνο με την εργασία της συζύγου που εργάζεται ως καθαρίστρια. Ένα είναι σίγουρο ότι ο Σ. Λάλας την «κατασκοπία» δεν την έκανε για τα χρήματα. Αν είχε χρήματα η οικογένεια του δεν θα φυτοζωούσε τόσα χρόνια.

Γιατί λοιπόν το έκανε; Γιατί αγάπησε τη μια πατρίδα του (Ελλάδα) περισσότερο από την άλλη (Η.Π.Α.). Και η αγαπημένη του πατρίδα τι έκανε γι’ αυτόν;;; Τον κάρφωσε από επιπολαιότητα. Αλήθεια τι κωμικοτραγικό! Το θυμάστε; Στις 26-2-1993 η τότε υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Βιργινία Τσουδερού ενημέρωσε τον πρέσβη μας στις ΗΠΑ Χρ Ζαχαράκη για μια άγνωστη πτυχή του θέματος των Σκοπίων, την οποία μόνο οι Αμερικάνοι γνώριζαν, χωρίς όμως να του επιστήσει την προσοχή ότι πρόκειται για απόρρητο μυστικό. Οι δικοί μας την έμαθαν την πτυχή αυτή από ένα υπεραπόρρητο έγγραφο της Αμερικανικής Πρεσβείας της Αθήνας που τους εγχείρησε ο Λάλας. Ενημέρωσαν δε σχετικά την πολιτική ηγεσία. Και η τελευταία τι έκανε;; Αποκάλυψε, ασυνείδητα, επιπόλαια (τι άλλο να πω) το ρόλο του καϋμένου του Λάλα στους Αμερικανούς. Αθάνατη Ελλάδα! Η πορεία του ήταν πια διαγραμμένη. Μετά από σύντομη παρακολούθηση τον εντόπισαν Και μετά σύλληψη, δίκη, καταδίκη, φυλάκιση. Και η αγαπημένη του πατρίδα τι έκανε γι’ αυτόν; Τον ξέχασε και αυτόν και την οικογένεια του. Όταν δε ρωτήθηκε από τον Αλέξη Παπαχελά (πέρυσι σε μια τηλεοπτική συνέντευξη) αν θα το ξανάκανε. Απάντησε «Ναι, για την πατρίδα».

Αλήθεια τι είναι για μένα τελικά ο Στ. Λάλας;;; Πάντως όχι προδότης. Ήρωας;;; Δεν ξέρω, ίσως ναι ίσως και όχι. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ναι γιατί δεν είναι στη νοοτροπία μου να προδίδω (βαριά η λέξη) την εμπιστοσύνη των άλλων. Αλλά εγώ δεν είμαι πλασμένη ηρωίδα.

Ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο η εγκληματική δραστηριότητα;;;

Με αφορμή το θέμα του βιαστή της 9χρονης κορούλας που δεν μεταδόθηκε το όνομα του και η εικόνα του, αλλά και όλου του θορύβου που ξεσηκώθηκε γύρω από τις κάμερες παρακολούθησης μου τριγυρνά συνέχεια το ερώτημα στο κεφάλι:

-Είναι η εγκληματική δραστηριότητα προσωπικό δεδομένο και μάλιστα «ευαίσθητο»;

Έκανα μια μικρή (πρόχειρη) έρευνα και να τι βρήκα: Σύμφωνα με το άρθρο 2 του Ν. 2472/1997 "Ευαίσθητα δεδομένα" είναι τα δεδομένα που αφορούν στη φυλετική ή εθνική προέλευση, στα πολιτικά φρονήματα, στις θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις, στη συμμετοχή σε συνδικαλιστική οργάνωση, στην υγεία, στην κοινωνική πρόνοια και στην ερωτική ζωή, στα σχετικά με ποινικές διώξεις ή καταδίκες…Συμπέρασμα λοιπόν ότι είναι η εγκληματική δραστηριότητα ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο, ακόμα και όταν έχει ήδη επέλθει καταδίκη.

Καινούργιο ερώτημα στο κεφάλι μου:

-Και πώς θα προστατευθεί η κοινωνία από τους εγκληματίες;;

Συνεχίζω τη μικρή μου έρευνα και να τι σταχυολόγησα: Είναι δυνατή, σύμφωνα με το άρθρο 7 του ίδιου πιο πάνω νόμου, η επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων (επεξεργασία είναι και η δημοσίευση εικόνας και ονόματος), μεταξύ άλλων, είτε για λόγους εθνικής ασφάλειας είτε για την εξυπηρέτηση των αναγκών εγκληματολογικής ή σωφρονιστικής πολιτικής και αφορά τη διακρίβωση εγκλημάτων, ποινικές καταδίκες ή μέτρα ασφαλείας είτε για λόγους προστασ[ας της δημόσιας υγείας. Και γιατί λοιπόν δεν δημοσιεύθηκε το όνομα και η εικόνα του «βιαστή»; Ψάχνοντας λοιπόν βρήκα την υπ’ αριθ. 67/2002 απόφαση της «διάσημης» πια Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, η οποία λέει περίπου τα εξής: Όταν καταζητείται άτομο που φέρεται αναμεμιγμένο σε εγκληματική δραστηριότητα είναι δυνατή η ανακοίνωση του ονόματος του, ή φωτογραφίας του γιατί έτσι διευκολύνεται η σύλληψη του. Επίσης είναι δυνατή η ανακοίνωση των πιο πάνω στοιχείων του όταν καταζητείται συνεργός του. Πρέπει όμως σ’ αυτές τις περιπτώσεις να αποφεύγεται η λέξη «ένοχος» (λόγω του τεκμηρίου της αθωότητας). Όταν όμως το πρόσωπο έχει ήδη συλληφθεί δεν θεωρείται νόμιμη η ανακοίνωση των στοιχείων του, παρά μόνο του γεγονότος της σύλληψης του. Αυτά λέει η Αρχή Προστασίας Ευαίσθητων Προσωπικών Δεδομένων αφήνοντας όμως και ένα μικρό παραθυράκι λέγοντας ότι μπορεί κατ’ εξαίρεση να δοθεί το όνομα του συλληφθέντος στη δημοσιότητα αν συντρέχουν εντελώς ειδικοί λόγοι που ικανοποιούν εγκληματολογική πολιτική.

Και λέω εγώ τώρα με το φτωχό μου μυαλό: Δεν συντρέχει εξαιρετικός λόγος να δοθεί στη δημοσιότητα η εικόνα και το όνομα ενός ανθρώπου που είναι «ύποπτος» ότι τέλεσε κατά συρροή σεξουαλικά εγκλήματα και μάλιστα κατά ανηλίκων, ούτως ώστε να δοθεί η ευκαιρία στα αθώα θύματα του να το καταγγείλουν;;;

Και ένα τελευταίο ερώτημα προς προβληματισμό: Η καθιερούμενη από το άρθρο 14 του Συντάγματος ελευθερία του Τύπου μέχρι πού μπορεί να φτάσει;;; Σταματά μπροστά στην εγκληματική δραστηριότητα κάποιου προσώπου επειδή είναι προσωπικό δεδομένο;;; Π.χ. Ένας υπότροπος βιαστής έχει «ευαίσθητα» προσωπικά δεδομένα άξια προστασίας;; ή η ένας κατ’ επάγγελμα απατεώνας μπορεί ανενόχλητος να συνεχίζει να εξαπατά επειδή η προηγούμενη καταδίκη του αποτελεί προσωπικό δεδομένο;;;

Μήπως ήλθε ο καιρός να δούμε κάπως πιο στενά τα ΕΥΑΙΣΘΗΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ;

Το Πολυτεχνείο ζει;;;;

Είμαι απο τη λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου! Φοιτήτρια τότε στις 17 Νοεμβρίου του 1973. Μπορεί να είχαμε την ατυχία να περάσουμε τα φοιτητικά μας χρόνια μέσα στη σκοτεινή δικτατορία, αλλά μήπως είναι συγχρόνως και μια τύχη;; Ζήσαμε ιστορικές στιγμές.
Τι να πρωτοθυμηθώ!
Τα γεγονότα της Νομικής? Τότε που έτρεχα να μη με προλάβουν οι αστυνομικοί και τρέχοντας έχασα το ένα παπούτσι μου και πήγα σπίτι με ένα παπούτσι σαν τη Σταχτοπούτα!.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου? Τότε που μόνο από τύχη δεν ήμουν μέσα στο Πολυτεχνείο όταν μπήκε το τανκ. Είχα πάει στο σπίτι να αλλάξω ρούχα (δυο μέρες είχα καθίσει μέσα) . Είχα σκοπό να ξαναγυρίσω. Δεν πρόλαβα όμως, γιατί εν τω μεταξύ κινήθηκε ο στρατός. Άκουγα από το σπίτι το σταθμό του Πολυτεχνείου και έκλαιγα. Έκλαιγα για τα παιδιά που ήταν ακόμα μέσα (το Νίκο, το Γιάννη κά). Έκλαιγα για την Ελλάδα που θα έμενε ακόμα στο σκοτάδι. Ή μήπως, χωρίς ακόμα να το ξέρω, έκλαιγα και για την πατρίδα μου την Κύπρο, για την Κερύνεια που ζούσε τους τελευταίους μήνες ελευθερίας;;;;
Από τότε μεγάλωσα, ωρίμασα, έζησα και άλλες ιστορικές στιγμές. Την εισβολή στην Κύπρο, το ξεσπίτωμα από το χωριό μου στην Κερύνεια (γι' αυτά όμως θα γράψω μια άλλη φορά). Το Πολυτεχνείο με πονά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Στην πορεία πήγα στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης 1-2 φορές. Μετά σταμάτησα να πηγαίνω. Κάτι δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω τι ακριβώς. Ίσως το καπέλωμα από τα κόμματα. Ίσως το ότι μετατράπηκε σ' ένα είδος πανηγυριού. Ίσως γιατί χάθηκε ο αυθορμητισμός.
Και τώρα για μια ακόμα φορά αναρωτιέμαι. Ζει το Πολυτεχνείο;; Δεν ξέρω. Ίσως και να ζει........

Η Μερόπη προβληματίζεται...

Θα με συγχωρέσετε για την απειρία μου. Πρώτη φορά δημιουργώ δικό μου ιστολόγιο και αυτό είναι το πρώτο μου γραπτό! Έχω και μια κάποια ηλικία  που δυσκολεύει λίγο τη γρήγορη εξοικείωση με την τεχνολογία. Πού θα μου πάει, θα εξοικειωθώ σιγά -σιγά. Η ιδέα για να αρχίσω να γράφω σε blog, μου δημιουργήθηκε ψάχνοντας να βρω στο διαδίκτυο γιατί δεν ακούω τις τελευταίες μέρες το γνωστό δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Χρήστο Μιχαηλίδη στο ραδιόφωνο του Αντέννα. Βρήκα λοιπόν το προσωπικό του blog, όπου εξηγεί την ξαφνική απομάκρυνση του από το ραδιόφωνο. Καλά ρε παιδιά γιατί οι σοβαροί και ανεξάρτητοι άνθρωποι αναγκάζονται σιγά - σιγά να απομακρυνθούν από το ραδιόφωνο;;; Γιατί μας αναγκάζετε να υπομένουμε την προχειρολογία και την αερολογία;;; Χρήστο σε παρακαλώ ενημέρωσε το ιστολόγιο σου πού και πότε θα σε ξανακούσουμε στο ραδιόφωνο. Περιμένω με ανυπομονησία να σε ξανακούσω. Είσαι μια ανάσα στην προχειρότητα που επικρατεί σχεδόν παντού.