Θέλω πίσω εκείνα τα Χριστούγεννα!!!!!
Κάθε χρονιά που περνάει αναπολώ όλο και περισσότερο εκείνα τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων που μοσχομύριζαν σπιτικά μελομακάρονα και κουραμπιεδες
Τότε που όλα ήταν αυθεντικά…
Τα Χριστούγεννα για μένα άρχιζαν πάντα με τα πρώτα κρύα.
Μπορεί και στα τέλη του Νοέμβρη.
Θυμάμαι τη λαχτάρα μου να κατεβάσουμε από το πατάρι το Χριστουγεννιάτικό μας δέντρο και τη μαμά μου να μου λέει πως δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα ζητώντας μου να κάνω λίγες μέρες παραπάνω υπομονή.
Το στόλισμα του δέντρου ήταν κάτι σαν ιεροτελεστία. Γινόταν πάντοτε μετά μουσικής και φυσικά με την παρουσία ολόκληρης της οικογένειας.
Οι δουλειές μοιράζονταν.
Ολη η οικογενεια ηταν σε αναβρασμο...
Το δέντρο γέμιζε, στηριγμενο στο κοκκινο γλαστρακι του...
το αστέρι έστεκε καμαρωτό στην κορυφή και έμεναν μόνο τα λαμπάκια σε σχημα λουλουδιων
Τα βραδια έμενα ξύπνια κοιτώντας από το κρεβάτι μου τις σκιές που δημιουργούνταν από τα φωτάκια στον τοίχο του χολ… και ένιωθα ευτυχισμένη.....
Οι επόμενες μέρες περνούσαν γιορτινά. Το μεγάλο τραπέζι στην τραπεζαρία άρχιζε να γεμίζει με χριστουγεννιάτικες πιατέλες γεμάτες μελομακάρονα και κουραμπιέδες.Όλο το σπίτι μοσχομύριζε γαρύφαλλο, πορτοκάλι, μέλι και κανέλα… μυρωδιές που ακομη ειναι εντονα χαραγμενες στη μνημη μου....
Και έτσι ερχόταν η ώρα για τα οικογενειακά Χριστουγεννιάτικα τραπέζια.
«Αθάνατη ελληνική οικογένεια»,...
Τι αναμνήσεις, τι όμορφες στιγμές…
Ο φούρνος έπαιρνε φωτιά από την προηγούμενη μέρα και τα φαγητά είχες την εντύπωση ότι θα τάιζαν ολόκληρο λόχο. Θυμάμαι ότι ετοιμάζαμε το μεγάλο τραπέζι στρώνοντάς το με το καλό τραπεζομάντηλο (που είχαμε για τις γιορτές) στριμώχνοντας με ακρίβεια τα πιάτα το ένα δίπλα στο άλλο για να χωρέσουμε όλοι.
Το κουδούνι χτυπούσε σαν τρελο...
Γιαγιάδες, παππούδες, θείοι, θείες, ξαδέρφια, καθόμασταν όλοι μαζί στο σαλόνι.
Στριμωχνόμασταν άτακτα στους καναπέδες, στις καρέκλες ή όπου έβρισκε ο καθένας και όλοι ήμασταν χαρουμενοι...
Το δέντρο από κάτω γέμιζε πάντα με δώρα μιας και τότε όλοι έφερναν κατι.
Άλλα ήταν μέσα σε κουτιά, μικρά ή μεγάλα, και άλλα ήταν αμπαλαρισμένα με πολύχρωμο χαρτί… όλα όμως είχαν φιόγκους από χρυσές και κόκκινες κορδέλες έτοιμοι να ξελυθούν μόλις θα δινόταν το σύνθημα.
Μετά το φαγητό και πριν το γλυκό.
Η ατμόσφαιρα δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Στα οικογενειακά αυτά τραπέζια άκουγες τα πάντα αλλά κυρίως ιστορίες από τα παλιά που ακόμη και αν είχες ξανακούσει σου φαίνονταν πάντα το ίδιο αστείες και συναρπαστικές.
Αυτές τις στιγμές τις ζούσαμε δύο φορές. Μία την ημέρα των Χριστουγέννων και μία την ημέρα της αλλαγής του χρόνου.
Πάντα με την ίδια ένταση.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς το τραπέζι ξεκινούσε πιο αργά και είχε σαφώς μεγαλύτερη διάρκεια.
Αφού ανταλλάζαμε τα δώρα σειρά είχε η βασιλόπιτα.
Χαρα μεγαλη γι αυτον που κερδιζε το φλουρι
Όλο και κάποιος από την οικογένεια θα έβγαζε μια τράπουλα απ’ την τσέπη του και θα την πέταγε στο τραπέζι λεγοντας
«Έτσι, για το καλό!». Δεν έλειπε κανείς από το παιχνίδι, μικροί – μεγάλοι, όλοι εκεί. «Τριαντα ενα".....
Παρτα ολα...
Οχι παντα με χρηματα αλλα και με φασολια ,φουντουκια και οτι αλλο βρισκοταν...
Και όλο το σπίτι είχε γεμίσει ευτυχία. Ο καινούριος χρόνος είχε ήδη φέρει το πολυτιμότερο δώρο.
Την οικογένεια.
Ενωμένη κι ευτυχισμένη.
🏠
🏡
🏢
🏣
🏤
🏦
🌲
🍁
🌹
🌷
🌰
🍇
🌱
Αυτά τα Χριστούγεννα θέλω πίσω.
Τότε που στη ζωή μας ήμασταν πιο πολύ «συνάνθρωποι» παρά «άνθρωποι».
Τότε που οι οικογενειακές στιγμές
δεν ήταν αγγαρεία αλλα χαρα
Τότε που στολίζαμε το δέντρο όλοι μαζί μέσα σε χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα και όχι έχοντας την τηλεόραση ανοιχτή να παίζει ειδήσεις και εκπομπες με κουτσομπολια
Τότε που περιμέναμε να γίνει η ζύμη για να πλάσουμε τα μελομακάρονα και δεν πηγαίναμε στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς να αγοράσουμε έτοιμα.
Τότε που περιμέναμε με χαρά να χτυπήσει η πόρτα για κάλαντα και δε δυσανασχετούσαμε στο άκουσμά τους.
Τότε που όλα τα απλά πράγματα είχαν αξία. Τότε που η διαδικασία είχε αξία.
Τότε που δεν ξεχνούσαμε τι θα πει οικογένεια, αγάπη και ευτυχία.
Τότε που όλα ήταν αυθεντικά… και ανθρώπινα.
https://youtu.be/TbV3CrQ6Sa0
Κάθε χρονιά που περνάει αναπολώ όλο και περισσότερο εκείνα τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων που μοσχομύριζαν σπιτικά μελομακάρονα και κουραμπιεδες
Τότε που όλα ήταν αυθεντικά…
Τα Χριστούγεννα για μένα άρχιζαν πάντα με τα πρώτα κρύα.
Μπορεί και στα τέλη του Νοέμβρη.
Θυμάμαι τη λαχτάρα μου να κατεβάσουμε από το πατάρι το Χριστουγεννιάτικό μας δέντρο και τη μαμά μου να μου λέει πως δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα ζητώντας μου να κάνω λίγες μέρες παραπάνω υπομονή.
Το στόλισμα του δέντρου ήταν κάτι σαν ιεροτελεστία. Γινόταν πάντοτε μετά μουσικής και φυσικά με την παρουσία ολόκληρης της οικογένειας.
Οι δουλειές μοιράζονταν.
Ολη η οικογενεια ηταν σε αναβρασμο...
Το δέντρο γέμιζε, στηριγμενο στο κοκκινο γλαστρακι του...
το αστέρι έστεκε καμαρωτό στην κορυφή και έμεναν μόνο τα λαμπάκια σε σχημα λουλουδιων
Τα βραδια έμενα ξύπνια κοιτώντας από το κρεβάτι μου τις σκιές που δημιουργούνταν από τα φωτάκια στον τοίχο του χολ… και ένιωθα ευτυχισμένη.....
Οι επόμενες μέρες περνούσαν γιορτινά. Το μεγάλο τραπέζι στην τραπεζαρία άρχιζε να γεμίζει με χριστουγεννιάτικες πιατέλες γεμάτες μελομακάρονα και κουραμπιέδες.Όλο το σπίτι μοσχομύριζε γαρύφαλλο, πορτοκάλι, μέλι και κανέλα… μυρωδιές που ακομη ειναι εντονα χαραγμενες στη μνημη μου....
Και έτσι ερχόταν η ώρα για τα οικογενειακά Χριστουγεννιάτικα τραπέζια.
«Αθάνατη ελληνική οικογένεια»,...
Τι αναμνήσεις, τι όμορφες στιγμές…
Ο φούρνος έπαιρνε φωτιά από την προηγούμενη μέρα και τα φαγητά είχες την εντύπωση ότι θα τάιζαν ολόκληρο λόχο. Θυμάμαι ότι ετοιμάζαμε το μεγάλο τραπέζι στρώνοντάς το με το καλό τραπεζομάντηλο (που είχαμε για τις γιορτές) στριμώχνοντας με ακρίβεια τα πιάτα το ένα δίπλα στο άλλο για να χωρέσουμε όλοι.
Το κουδούνι χτυπούσε σαν τρελο...
Γιαγιάδες, παππούδες, θείοι, θείες, ξαδέρφια, καθόμασταν όλοι μαζί στο σαλόνι.
Στριμωχνόμασταν άτακτα στους καναπέδες, στις καρέκλες ή όπου έβρισκε ο καθένας και όλοι ήμασταν χαρουμενοι...
Το δέντρο από κάτω γέμιζε πάντα με δώρα μιας και τότε όλοι έφερναν κατι.
Άλλα ήταν μέσα σε κουτιά, μικρά ή μεγάλα, και άλλα ήταν αμπαλαρισμένα με πολύχρωμο χαρτί… όλα όμως είχαν φιόγκους από χρυσές και κόκκινες κορδέλες έτοιμοι να ξελυθούν μόλις θα δινόταν το σύνθημα.
Μετά το φαγητό και πριν το γλυκό.
Η ατμόσφαιρα δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Στα οικογενειακά αυτά τραπέζια άκουγες τα πάντα αλλά κυρίως ιστορίες από τα παλιά που ακόμη και αν είχες ξανακούσει σου φαίνονταν πάντα το ίδιο αστείες και συναρπαστικές.
Αυτές τις στιγμές τις ζούσαμε δύο φορές. Μία την ημέρα των Χριστουγέννων και μία την ημέρα της αλλαγής του χρόνου.
Πάντα με την ίδια ένταση.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς το τραπέζι ξεκινούσε πιο αργά και είχε σαφώς μεγαλύτερη διάρκεια.
Αφού ανταλλάζαμε τα δώρα σειρά είχε η βασιλόπιτα.
Χαρα μεγαλη γι αυτον που κερδιζε το φλουρι
Όλο και κάποιος από την οικογένεια θα έβγαζε μια τράπουλα απ’ την τσέπη του και θα την πέταγε στο τραπέζι λεγοντας
«Έτσι, για το καλό!». Δεν έλειπε κανείς από το παιχνίδι, μικροί – μεγάλοι, όλοι εκεί. «Τριαντα ενα".....
Παρτα ολα...
Οχι παντα με χρηματα αλλα και με φασολια ,φουντουκια και οτι αλλο βρισκοταν...
Και όλο το σπίτι είχε γεμίσει ευτυχία. Ο καινούριος χρόνος είχε ήδη φέρει το πολυτιμότερο δώρο.
Την οικογένεια.
Ενωμένη κι ευτυχισμένη.
🏠🏡🏢🏣🏤🏦🌲🍁🌹🌷🌰🍇🌱Αυτά τα Χριστούγεννα θέλω πίσω.
Τότε που στη ζωή μας ήμασταν πιο πολύ «συνάνθρωποι» παρά «άνθρωποι».
Τότε που οι οικογενειακές στιγμές
δεν ήταν αγγαρεία αλλα χαρα
Τότε που στολίζαμε το δέντρο όλοι μαζί μέσα σε χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα και όχι έχοντας την τηλεόραση ανοιχτή να παίζει ειδήσεις και εκπομπες με κουτσομπολια
Τότε που περιμέναμε να γίνει η ζύμη για να πλάσουμε τα μελομακάρονα και δεν πηγαίναμε στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς να αγοράσουμε έτοιμα.
Τότε που περιμέναμε με χαρά να χτυπήσει η πόρτα για κάλαντα και δε δυσανασχετούσαμε στο άκουσμά τους.
Τότε που όλα τα απλά πράγματα είχαν αξία. Τότε που η διαδικασία είχε αξία.
Τότε που δεν ξεχνούσαμε τι θα πει οικογένεια, αγάπη και ευτυχία.
Τότε που όλα ήταν αυθεντικά… και ανθρώπινα.
https://youtu.be/TbV3CrQ6Sa0
3 σχόλια:
...κι όταν βρω λίγη ώρα...
πάντα την θεωρώ μικρή ευτυχία...
Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα
ΥΓ
...κι ο σταθμός;
αν ήξερες και ο μικρός, ο δικός μας, πόσα μου θύμισε!!
Γιώτα μου, καλά Χριστούγεννα!!! όμορφα είναι όταν τα λέμε... φιλιά και καλά να περάσετε!!!!
Το κείμενο πολύ μού άρεσε... Η Φώφη δεν είναι λογοτέχνις... αλλά το κείμενο... είναι γεμάτο ζωή... φιλιά!!!!!!!!!!!!!!!
Ο σταθμός της φίλης... ναι... απίθανος και θυμίζει πολλά... Εμείς, είχαμε το τραινάκι που πήγαινε Πειραιά... αλλά μάς το κόψανε... δυστυχώς... !!! φιλιά!!!
Δημοσίευση σχολίου