Φώτης Κόντογλου – Γιάννης ὁ Εὐλογημένος!

Για όσους έχετε χρόνο, ένα αριστούργημα του Φώτη Κόντογλου, το κάναμε στην Α' Γυμνασίου.  Από τότε με έχει σημαδέψει!!!
Γιατί οι Άγιοι... δεν πηγαίνουνε (μόνον) στους πλούσιους!

«Διηγήματα τῶν Χριστουγέννων», Ἐκδόσεις Ἁρμός

O Ἅγιος Βασίλης, σὰν περάσανε τὰ Χριστούγεννα, πῆρε τὸ ραβδί του καὶ γύρισε σ᾿ ὅλα τὰ χωριά, νὰ δεῖ ποιὸς θὰ τόνε γιορτάσει μὲ καθαρὴ καρδιά. Πέρασε ἀπὸ λογιῶν-λογιῶν πολιτεῖες κι ἀπὸ κεφαλοχώρια, μὰ σ᾿ ὅποια πόρτα κι ἂν χτύπησε δὲν τ᾿ ἀνοίξανε, ἐπειδὴ τὸν πήρανε γιὰ διακονιάρη. Κ᾿ ἔφευγε πικραμένος, γιατὶ ὁ ἴδιος δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, μὰ ἔνοιωθε τὸ πόσο θὰ πονοῦσε ἡ καρδιὰ κανενὸς φτωχοῦ ἀπὸ τὴν ἀπονιὰ ποὺ τοῦ δείξανε κεῖνοι οἱ ἄνθρωποι.

Μιὰ μέρα ἔφευγε ἀπὸ ἕνα τέτοιο ἄσπλαχνο χωριό, καὶ πέρασε ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο, κ᾿ εἶδε τὰ κιβούρια πὼς ἤτανε ρημαγμένα, οἱ ταφόπετρες σπασμένες κι ἀναποδογυρισμένες, καὶ τὰ νιόσκαφτα μνήματα εἴτανε σκαλισμένα ἀπὸ τὰ τσακάλια. Σὰν ἅγιος ποὺ εἴτανε ἄκουσε πὼς μιλούσανε οἱ πεθαμένοι καὶ λέγανε: «Τὸν καιρὸ ποὺ εἴμαστε στὸν ἀπάνω κόσμο, δουλέψαμε, βασανιστήκαμε, κι ἀφήσαμε πίσω μας παιδιὰ κ᾿ ἐγγόνια νὰ μᾶς ἀνάβουνε κανένα κερί, νὰ μᾶς καίγουνε λίγο λιβάνι μὰ δὲν βλέπουμε τίποτα, μήτε παπᾶ στὸ κεφάλι μας νὰ μᾶς διαβάσει παραστάσιμο, μήτε κόλλυβα, παρὰ σὰν νὰ μὴν ἀφήσαμε πίσω μας κανέναν». Κι ὁ ἅγιος Βασίλης πάλι στενοχωρήθηκε κ᾿ εἶπε: «Τοῦτοι οἱ χωριάτες οὔτε σὲ ζωντανὸ δὲ δίνουνε βοήθεια, οὔτε σὲ πεθαμένον», καὶ βγῆκε ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο, καὶ περπατοῦσε ὁλομόναχος μέσα στὰ παγωμένα χιόνια.

*
* *

Παραμονὴ τῆς πρωτοχρονιᾶς ἔφταξε σὲ κάτι χωριὰ ποὺ εἴτανε τὰ πιὸ φτωχὰ ἀνάμεσα στὰ φτωχοχώρια, στὰ μέρη τῆς Ἑλλάδας. Ὁ παγωμένος ἀγέρας βογκοῦσε ἀνάμεσα στὰ χαμόδεντρα καὶ στὰ βράχια, ψυχὴ ζωντανὴ δὲν φαινότανε, νύχτα πίσσα! Εἶδε μπροστά του μιὰ ραχούλα, κι ἀπὸ κάτω της εἴτανε μιὰ στρούγκα τρυπωμένη. Ὁ ἅγιος Βασίλης μπῆκε στὴ στάνη καὶ χτύπησε μὲ τὸ ραβδί του τὴν πόρτα τῆς καλύβας καὶ φώναξε: «Ἐλεῆστε με, τὸν φτωχό, γιὰ τὴν ψυχὴ τῶν ἀποθαμένων σας κι ὁ Χριστός μας διακόνεψε σὲ τοῦτον τὸν κόσμο!». Τὰ σκυλιὰ ξυπνήσανε καὶ χυθήκανε ἀπάνω του, μὰ σὰν πήγανε κοντά του καὶ τὸν μυριστήκανε, πιάσανε καὶ κουνούσανε τὶς οὐρές τους καὶ πλαγιάζανε στὰ ποδάρια του καὶ γρούζανε παρακαλεστικὰ καὶ χαρούμενα. Ἀπάνω σ᾿ αὐτά, ἄνοιξε ἡ πόρτα καὶ βγῆκε ἕνας τσοπάνης, ὡς εἰκοσιπέντε χρονῶν παλληκάρι, μὲ μαῦρα στριφτὰ γένεια, ὁ Γιάννης ὁ Μπαρμπάκος, ἄνθρωπος ἀθῶος κι ἀπελέκητος, προβατάνθρωπος, καὶ πρὶν νὰ καλοϊδεῖ ποιὸς χτύπησε, εἶπε: «Ἔλα, ἔλα μέσα. Καλὴ μέρα, καλὴ χρονιά!».

Μέσα στὸ καλύβι ἔφεγγε ἕνα λυχνάρι, κρεμασμένο ἀπὸ πάνω ἀπὸ μία κούνια, ποὺ εἴτανε δεμένη σὲ δυὸ παλούκια. Δίπλα στὸ τζάκι εἴτανε τὰ στρωσίδια τους καὶ κοιμότανε ἡ γυναίκα τοῦ Γιάννη. αὐτός, σὰν ἐμπῆκε μέσα ὁ ἅγιος Βασίλης, κ᾿ εἶδε πὼς εἴτανε γέρος σεβάσμιος, πῆρε τὸ χέρι του καὶ τ᾿ ἀνεσπάσθηκε κ᾿ εἶπε: «Νά ῾χω τὴν εὐχή σου, γέροντα», καὶ τό ῾λεγε σὰν νὰ τὸν γνώριζε κι ἀπὸ πρωτύτερα, σὰ νά ῾τανε πατέρας του. Καὶ κεῖνος τοῦ εἶπε: «Βλογημένος νά ῾σαι, ἐσὺ κι ὅλο τὸ σπιτικό σου, καὶ τὰ πρόβατά σου ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ νά ῾ναι ἀπάνω σας!». Σηκώθηκε κ᾿ ἡ γυναίκα καὶ πῆγε καὶ προσκύνησε καὶ κείνη τὸν γέροντα καὶ φίλησε τὸ χέρι του καὶ τὴ βλόγησε. Κι ὁ ἅγιος Βασίλης εἴτανε σὰν καλόγερος ζητιάνος, μὲ μιὰ σκούφια παλιὰ στὸ κεφάλί του, καὶ τὰ ράσα του εἴτανε τριμμένα καὶ μπαλωμένα καὶ τὰ τσαρούχια του τρύπια, κ᾿ εἶχε κ᾿ ἕνα παλιοτάγαρο ἀδειανό. Ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος ἔβαλε ξύλα στὸ τζάκι. Καὶ παρευθύς, φεγγοβόλησε τὸ καλύβι καὶ φάνηκε σὰν παλάτι. Καὶ φανήκανε τὰ δοκάρια, σὰ νά ῾τανε μαλαμοκαπνισμένα, κ᾿ οἱ πητιὲς ποὺ εἴτανε κρεμασμένες φανήκανε σὰν καντήλια, κ᾿ οἱ καρδάρες καὶ τὰ τυροβόλια καὶ τ᾿ ἄλλα τὰ σύνεργα ποὺ τυροκομοῦσε ὁ Γιάννης, γινήκανε σὰν ἀσημένια, καὶ σὰν πλουμισμένα μὲ διαμαντόπετρες φανήκανε, καὶ τ᾿ ἄλλα, τὰ φτωχὰ τὰ πράγματα πού ῾χε μέσα στὸ καλύβι του ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος. Καὶ τὰ ξύλα ποὺ καιγόντανε στὸ τζάκι τρίζανε καὶ λαλούσανε σὰν τὰ πουλιὰ ποὺ λαλοῦνε στὸν παράδεισο, καὶ βγάζανε κάποια εὐωδιὰ πάντερπνη. Τὸν ἅγιο Βασίλη τὸν βάλανε κ᾿ ἔκατσε κοντὰ στὴ φωτιὰ κ᾿ ἡ γυναίκα τοῦ ῾θεσε μαξιλάρια νὰ ἀκουμπήσει. Κι ὁ γέροντας ξεπέρασε τὸ ταγάρι του ἀπὸ τὸ λαιμό του καὶ τό ῾βαλε κοντά του, κ᾿ ἔβγαλε καὶ τὸ παλιόρασό του κι ἀπόμεινε μὲ τὸ ζωστικό του.

Κι ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος πῆγε κι ἄρμεξε τὰ πρόβατα μαζὶ μὲ τὸν παραγυιό του, κ᾿ ἔβαλε μέσα στὴν κοφινέδα τὰ νιογέννητα τ᾿ ἀρνιά, κι ὕστερα χώρισε τὶς ἑτοιμόγεννες προβατίνες καὶ τὶς κράτησε στὸ μαντρί, κι ὁ παραγυιὸς τά ῾βγαλε τ᾿ ἄλλα στὴ βοσκή. Λιγοστὰ εἴτανε τὰ ζωντανά του, φτωχὸς εἴτανε ὁ Γιάννης, μὰ εἴτανε Βλογημένος. Κ᾿ εἶχε μία χαρὰ μεγάλη, σὲ κάθε ὥρα, μέρα καὶ νύχτα, γιατὶ εἴτανε καλὸς ἄνθρωπος κ᾿ εἶχε καὶ καλὴ γυναίκα, κι ὅποιος λάχαινε νὰ περάσει ἀπὸ τὴν καλύβα τους, σὰν νά ῾τανε ἀδελφός τους, τὸν περιποιόντανε. Γιὰ τοῦτο κι ὁ ἅγιος Βασίλης κόνεψε στὸ σπίτι τους, καὶ κάθησε μέσα, σὰ νά ῾τανε δικό του σπίτι, καὶ βλογηθήκανε τὰ θεμέλιά του. Κείνη τὴ νύχτα τὸν περιμένανε ὅλες οἱ πολιτεῖες καὶ τὰ χωριὰ τῆς Οἰκουμένης, οἱ ἀρχόντοι, οἱ δεσποτάδες κ᾿ οἱ ἐπίσημοι ἀνθρῶποι μὰ ἐκεῖνος δὲν πῆγε σὲ κανέναν, παρὰ πῆγε καὶ κόνεψε στὸ καλύβι τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου.

*
* *

Τὸ λοιπόν, σὰν σκαρίσανε τὰ πρόβατα, μπῆκε μέσα ὁ Γιάννης καὶ λέγει στὸν ἅγιο: «Γέροντα, ἔχω χαρὰ μεγάλη. Θέλω νὰ μᾶς διαβάσεις τὰ γράμματα τ᾿ Ἅη-Βασίλη. Ἐγὼ εἶμαι ἄνθρωπος ἀγράμματος, μὰ ἀγαπῶ τὰ γράμματα τῆς θρησκείας μας. Ἔχω καὶ μία φυλλάδα ἀπὸ ἕναν γούμενο ἁγιονορίτη, κι ὅποτε τύχει νὰ περάσει κανένας γραμματιζούμενος, τὸν βάζω καὶ μοῦ διαβάζει ἀπὸ μέσα τὴν φυλλάδα, γιατὶ δὲν ἔχουμε κοντά μας ἐκκλησία».

Ἔπιασε καὶ θαμπόφεγγε κατὰ τὸ μέρος τῆς ἀνατολῆς. Ὁ ἅγιος Βασίλης σηκώθηκε καὶ στάθηκε κατὰ τὴν ἀνατολὴ κ᾿ ἔκανε τὸ σταυρό του, ὕστερα ἔσκυψε καὶ πῆρε μία φυλλάδα ἀπὸ τὸ ταγάρι του, κ᾿ εἶπε: «Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν πάντοτε,νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων». Κι ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος πῆγε καὶ στάθηκε ἀπὸ πίσω του, κ᾿ ἡ γυναίκα βύζαξε τὸ μωρὸ καὶ πῆγε καὶ κείνη καὶ στάθηκε κοντά του, μὲ σταυρωμένα χέρια. Κι ὁ ἅγιος Βασίλης εἶπε τὸ «Θεὸς Κύριος» καὶ τ᾿ ἀπολυτίκιο τῆς Περιτομῆς «Μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες», δίχως νὰ πεῖ καὶ τὸ δικό του τὸ ἀπολυτίκιο ποὺ λέγει «Εἰς πάσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου». Ἡ φωνή του εἴτανε γλυκειὰ καὶ ταπεινή, κι ὁ Γιάννης κ᾿ ἡ γυναίκα του νοιώθανε μεγάλη κατάνυξη, κι ἂς μὴν καταλαβαίνανε τὰ γράμματα. Κ᾿ εἶπε ὁ ἅγιος Βασίλης ὅλον τὸν Ὄρθρο καὶ τὸν Κανόνα τῆς Ἑορτῆς: «Δεῦτε λαοὶ ἄσωμεν ἄσμα Χριστῷ τῷ Θεῷ, χωρὶς νὰ πεῖ τὸ δικό του τὸν Κανόνα, ποὺ λέγει «Σοῦ τὴν φωνὴν ἔδει παρεῖναι, Βασίλειε». Κ᾿ ὕστερα εἶπε ὅλη τὴ λειτουργία κ᾿ ἔκανε ἀπόλυση καὶ τοὺς βλόγησε.

Καὶ σὰν καθήσανε στὸ τραπέζι καὶ φάγανε κι ἀποφάγανε, ἔφερε ἡ γυναίκα τὴ βασιλόπητα καὶ τὴν ἔβαλε ἀπάνω στὸ σοφρᾶ. Κι ὁ ἅγιος Βασίλης πῆρε τὸ μαχαίρι καὶ σταύρωσε τὴ βασιλόπητα, κ᾿ εἶπε: «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κ᾿ ἔκοψε τὸ πρῶτο τὸ κομμάτι κ᾿ εἶπε «τοῦ Χριστοῦ» κ᾿ ὕστερα εἶπε «τῆς Παναγίας», κ᾿ ὕστερα εἶπε «τοῦ νοικοκύρη Γιάννη τοῦ Βλογημένου». Τοῦ λέγει ὁ Γιάννης: «Γέροντα, ξέχασες τὸν ἅη- Βασίλη!». Τοῦ λέγει ὁ ἅγιος: «Ναί, καλά! κ᾿ ὕστερα λέγει: «Τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Βασιλείου». Κ᾿ ὕστερα λέγει πάλι: «Τοῦ νοικοκύρη, «τῆς νοικοκυρᾶς», «τοῦ παιδιοῦ», «τοῦ παραγυιοῦ», «τῶν ζωντανῶν», «τῶν φτωχῶν». Τότε λέγει στὸν ἅγιο ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος: «Γέροντα, γιατί δὲν ἔκοψες γιὰ τὴν ἁγιωσύνη σου; Τοῦ λέγει ὁ ἅγιος: «Ἔκοψα, Βλογημένε!» μά, ὁ Γιάννης δὲν κατάλαβε τίποτα, ὁ μακάριος. Κ᾿ ὕστερα, σηκώθηκε ὄρθιος ὁ ἅγιος Βασίλειος κ᾿ εἶπε τὴν εὐχή του «Κύριε ὁ Θεός μου, οἶδα ὅτι οὐκ εἰμὶ ἄξιος, οὐδὲ ἱκανός, ἵνα ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς τοῦ οἴκου τῆς ψυχῆς μου».

Κ᾿ εἶπε ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος: «Πές μου, γέροντα, ποῦ ξέρεις τὰ γράμματα, σὲ ποιὰ παλάτια ἄραγες πῆγε σὰν ἀπόψε ὁ ἅγιος Βασίλης; οἱ ἀρχόντοι κ᾿ οἱ βασιληάδες τί ἁμαρτίες νά ῾χουνε; Ἐμεῖς οἱ φτωχοὶ εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἐπειδὴς ἡ φτώχεια μᾶς κάνει νὰ κολαζόμαστε». Κι ὁ ἅγιος Βασίλης δάκρυσε κ᾿ εἶπε πάλι τὴν εὐχή, ἀλλοιώτικα: «Κύριε, ὁ Θεός μου, οἶδα ὅτι ὁ δοῦλος σου Ἰωάννης ὁ ἁπλοῦς ἐστὶν ἄξιος καὶ ἱκανὸς ἵνα ὑπὸ τὴν στέγην του εἰσέλθῃς. Ὅτι νήπιος ὑπάρχει καὶ τὰ μυστήριά Σου τοῖς νηπίοις ἀποκαλύπτεται». Καὶ πάλι δὲν κατάλαβε τίποτα ὁ Γιάννης ὁ μακάριος, ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος…


ΠΗΓΗ!! https://antexoume.wordpress.com/2015/01/03/%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B5%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF/

---

Διαφορετικὴ ἐκδοχὴ τοῦ κειμένου: Τὸ βλογημένο μαντρί

ηλ. πηγή κειμένου: users.uoa.gr/~nektar

εικόνα από: optiko.net

..............................

Τέλειο... 

Kαλή χρονιά!!!!!!!!!!!!!!!

Lamprini T. 

Ἡ νύχτα τῶν Χριστουγέννων ... του Κωστῆ Παλαμᾶ

 Ἡ νύχτα τῶν Χριστουγέννων (Κωστῆ Παλαμᾶ)

Χριστούγεννα! Περίχαρα ἡ καμπάνα
κράζει, κι ἡ μάνα στό παιδί
καί τό παιδί Χριστούγεννα! στή μάνα
κι ὁ κόσμος ὅλος τραγουδεῖ

Κι ἡ νύχτα λάμπει ἀπό τό μάγο ἀστέρι
ὅπου τούς μάγους ὁδηγεῖ
τό ἐπουράνιο μυστικό τό ξέρει
καί χαίρονται οὐρανός καί γῆ

Ἀλλ’ ἕνα βογγητό βγαίνει ἀπ’ τή θύρα
φτωχοῦ σπιτιοῦ … Μέσ’ στήν καρδιά
μέ τρώει … ὁ βόγγος ἔρχεται ἀπ’ τή χήρα
τή χἠρα μέ τά ὀχτώ παιδιά

Ἔτσι γυνμή,παντέρημη, κι ἐκείνη
πεινοῦν καί τρέμουν τά φτωχά.
Δέ νιώθ’ ἡ μάνα τή δική της πείνα,
ἡ πείνα τους τήν ξεψυχᾶ.

Ὁ πόνος τήν καρδιά μου σκάφτει, ἡ λύπη
μέ δάκρυα τήν πλημμυρεῖ,
καί πού δέν φτάνουν ὡς τ’ αὐτιά μου οἱ χτύποι
τῶν Χριστουγέννων γιορτεροί.

Ἐξαφνικές λαχτάρες μέ σπαράζουν,
ἄλλη καμπάνα ἐδῶ ἀντηχεῖ
ἄχ! ἄλλοι χτύποι τῆς καρδιᾶς μου κράζουν:
Κλαῖνε καί δέρνονται οἱ φτωχοί!

Ἀρρώστια, γύμνια, ὀρφάνια, πεῖνα, φτώχεια,
ὦ σεῖς, πού σφίγγει ἡ συμφορά,
σέ σιδερένια ἁρπάγια καί σέ βρόχια
μοῦ παίρνετε κάθε χαρά!

Θέλω νά φύγω! πέρα σ’ ἄλλους τόπους,
στή νύχτα τή μοναδική,
μακριά ἀπό τή βοή καί τούς ἀνθρώπους,
γιατ’ εἶν’ οἱ ἄνθρωποι κακοί

Γιατί στήν ὥρα τήν εὐλογημένη
ὅπου γεννιέται ἕνας Θεός,
ποιός ξέρει! καταριέται καί πεθαίνει
γύρω μου ὁλόκληρος λαός

Γιατί ὁ Χριστός νά καίγωνται γυρεύει
γι αὐτόν καρδιές! ὄχι κεριά
καί μέ σταυρούς κανείς δέν τόν λατρεύει
καί γονατίσματα βαριά

Γιατί λατρεύει τό Χριστό, ὅποιος δίνει
γιά τήν πατρίδα τή ζωή,
ὅποιος τό γυμνωμένο κρυφοντύνει
καί τόν φτωχό τόν ἐλεεῖ.

Ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει,
καί ἀγνό τό μέτωπο κρατεῖ
κι ἔχει ὁδηγό τήν καλωσύνη μόνη
κι ἔχει Θεό τήν ἀρετή!

Θέλω νά φύγω πέρα σ’ ἄλλους τόπους.
σέ μιά ἄλλη γῆ πονετική …
μακριά ἀπ’ τόν κόσμο αὐτό κι ἀπ’ τούς ἀνθρώπους
γιατ’ εἶναι οἱ ἄνθρωποι κακοί.

Γιατ’ εἶναι ὁ κόσμος ἄπονη ἐρημία,
πού μαρτυρεύουν οἱ φτωχοί,
Γιατί δέν ἔχω δύναμη καμμία
νά κάμω ἕναν εὐτυχῆ.

(ἀπό τό Ἀναγνωστικό τῆς ΣΤ’ Δημοτικοῦ τοῦ 1929)

...................................................

Γνωστό από τα παιδικά έτη ποίημα.  Εδώ, με πολυτονικό μάλιστα!!!

Χρόνια πολλά!!!!!!!!!!

Lamprini T.

Ευθυμίας Αθανασιάδου - Μαράκη ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Ευθυμίας Αθανασιάδου - Μαράκη
ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Eυθυμία Αθανασιάδου -Μαράκι

Παράθυρο στο χρόνο

Διαβάζοντας την ιστορία της φίλης, βασισμένη στην ζωή της γιαγιάς της, αίσθάνθηκα τόσο όμορφα.  Επιτέλους, είπα, ένα βιβλίο με αγάπη, για την αγάπη και από αγάπη για τους συγγενείς της φίλης... Ευθυμία Αθανασιάδου-Μαράκη!!!
ΚΑΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Lamprini T.


η σελίδα της φίλης στο φέις:
https://www.facebook.com/%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%98%CE%A5%CE%A1%CE%9F-%CE%A3%CE%A4%CE%9F-%CE%A7%CE%A1%CE%9F%CE%9D%CE%9F-%CE%95%CF%85%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%85-%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7-114837621885900/

Παροιμία

Αγία Βαρβάρα γέννησε (το χιόνι)

και ο Σάββας το εδέχθη

και ο Άϊ Νικόλας έτρεξε να πάει να το βαφτίσει.

............................................................................

Απλά, εκπληκτικό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Lampini T. 

Γιώργος Σεφέρης και... ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ (ΕΠΙΦΑΝΙΑ)

"Κράτησα την ζωή μου... "

και όλο το ποίημα... για όποιον αρέσκεται στην ποίηση... :)

ΕΠΙΦΑΝΙΑ, 1937 Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Τραγούδι: Αντώνης Καλογιάννης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγ-

γαριού

η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια

το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας

και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα

μαλλιά σου

χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδε-

βαράν.

Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας

ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της

βροχής

σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,

καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει.

Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή

μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν

στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα

να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω

γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.

Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα

περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.

Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος

κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε

ρωτούν

μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερημοκλήσια μήτε

τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι' οι

δρόμοι.

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη

σιωπή

δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι

σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη

σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα

χαλίκια

σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των

νερών

κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλει-

στά πηγάδια

ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες

πού μου ξεφεύγουν

εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι' αυτός ό άνθρωπος

πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.

Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό πού

σ' αγγίζει

στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου

μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή

βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτε-

ρά του,

δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ό δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις

να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν

εκείνους

πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,

όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν

κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί

πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη

και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,

ό δρόμος δεν έχει αλλαγή˙ κράτησα τη ζωή μου.

Το χιόνι

και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

 AΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ - ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ (ΕΠΙΦΑΝΙΑ)

....................

Με ωραία μουσική!!! 

Lamprini T. 

Gianni Rodari και... ένα μαγαζάκι

"Να είχα ένα μαγαζάκι μια σταλιά, να πουλούσα ελπίδα..."!!!
Gianni Rodari

να πουλούσα ελπίδα! 

...........................................

Τι ωραίο!!! 

Lamprini T. 

Chrysoula Kios Stogiou και σταθμός...

Chrysoula Kios Stogiou

(ΠΗΓΗ!! )15 ώρες ·

Μπορεί να αλλάζει ο τόπος ο χρόνος οι εικόνες...το συναίσθημα όμως του "σταθμού"είναι παντού το ίδιο...γλυκόπικρο.. (.... .... )

Σταθμός Βόλου

........................

Aπίθανη η φίλη από το φέις!! 

Lamprini T. 

Fofi Vryazi και... Θέλω πίσω εκείνα τα Χριστούγεννα!!!!!

. : 

Η Fofi Vryazi πρόσθεσε ( ΠΗΓΗ!!!!!!!!!!! )  3 νέες φωτογραφίες.

Θέλω πίσω εκείνα τα Χριστούγεννα!!!!!
Κάθε χρονιά που περνάει αναπολώ όλο και περισσότερο εκείνα τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων που μοσχομύριζαν σπιτικά μελομακάρονα και κουραμπιεδες
Τότε που όλα ήταν αυθεντικά…
Τα Χριστούγεννα για μένα άρχιζαν πάντα με τα πρώτα κρύα.
Μπορεί και στα τέλη του Νοέμβρη.
Θυμάμαι τη λαχτάρα μου να κατεβάσουμε από το πατάρι το Χριστουγεννιάτικό μας δέντρο και τη μαμά μου να μου λέει πως δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα ζητώντας μου να κάνω λίγες μέρες παραπάνω υπομονή.
Το στόλισμα του δέντρου ήταν κάτι σαν ιεροτελεστία. Γινόταν πάντοτε μετά μουσικής και φυσικά με την παρουσία ολόκληρης της οικογένειας.
Οι δουλειές μοιράζονταν.
Ολη η οικογενεια ηταν σε αναβρασμο...
Το δέντρο γέμιζε, στηριγμενο στο κοκκινο γλαστρακι του...
το αστέρι έστεκε καμαρωτό στην κορυφή και έμεναν μόνο τα λαμπάκια σε σχημα λουλουδιων
Τα βραδια έμενα ξύπνια κοιτώντας από το κρεβάτι μου τις σκιές που δημιουργούνταν από τα φωτάκια στον τοίχο του χολ… και ένιωθα ευτυχισμένη.....
Οι επόμενες μέρες περνούσαν γιορτινά. Το μεγάλο τραπέζι στην τραπεζαρία άρχιζε να γεμίζει με χριστουγεννιάτικες πιατέλες γεμάτες μελομακάρονα και κουραμπιέδες.Όλο το σπίτι μοσχομύριζε γαρύφαλλο, πορτοκάλι, μέλι και κανέλα… μυρωδιές που ακομη ειναι εντονα χαραγμενες στη μνημη μου....
Και έτσι ερχόταν η ώρα για τα οικογενειακά Χριστουγεννιάτικα τραπέζια.
«Αθάνατη ελληνική οικογένεια»,...
Τι αναμνήσεις, τι όμορφες στιγμές…
Ο φούρνος έπαιρνε φωτιά από την προηγούμενη μέρα και τα φαγητά είχες την εντύπωση ότι θα τάιζαν ολόκληρο λόχο. Θυμάμαι ότι ετοιμάζαμε το μεγάλο τραπέζι στρώνοντάς το με το καλό τραπεζομάντηλο (που είχαμε για τις γιορτές) στριμώχνοντας με ακρίβεια τα πιάτα το ένα δίπλα στο άλλο για να χωρέσουμε όλοι.
Το κουδούνι χτυπούσε σαν τρελο...
Γιαγιάδες, παππούδες, θείοι, θείες, ξαδέρφια, καθόμασταν όλοι μαζί στο σαλόνι.
Στριμωχνόμασταν άτακτα στους καναπέδες, στις καρέκλες ή όπου έβρισκε ο καθένας και όλοι ήμασταν χαρουμενοι...
Το δέντρο από κάτω γέμιζε πάντα με δώρα μιας και τότε όλοι έφερναν κατι.
Άλλα ήταν μέσα σε κουτιά, μικρά ή μεγάλα, και άλλα ήταν αμπαλαρισμένα με πολύχρωμο χαρτί… όλα όμως είχαν φιόγκους από χρυσές και κόκκινες κορδέλες έτοιμοι να ξελυθούν μόλις θα δινόταν το σύνθημα.
Μετά το φαγητό και πριν το γλυκό.
Η ατμόσφαιρα δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Στα οικογενειακά αυτά τραπέζια άκουγες τα πάντα αλλά κυρίως ιστορίες από τα παλιά που ακόμη και αν είχες ξανακούσει σου φαίνονταν πάντα το ίδιο αστείες και συναρπαστικές.
Αυτές τις στιγμές τις ζούσαμε δύο φορές. Μία την ημέρα των Χριστουγέννων και μία την ημέρα της αλλαγής του χρόνου.
Πάντα με την ίδια ένταση.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς το τραπέζι ξεκινούσε πιο αργά και είχε σαφώς μεγαλύτερη διάρκεια.
Αφού ανταλλάζαμε τα δώρα σειρά είχε η βασιλόπιτα.
Χαρα μεγαλη γι αυτον που κερδιζε το φλουρι
Όλο και κάποιος από την οικογένεια θα έβγαζε μια τράπουλα απ’ την τσέπη του και θα την πέταγε στο τραπέζι λεγοντας
«Έτσι, για το καλό!». Δεν έλειπε κανείς από το παιχνίδι, μικροί – μεγάλοι, όλοι εκεί. «Τριαντα ενα".....
Παρτα ολα...
Οχι παντα με χρηματα αλλα και με φασολια ,φουντουκια και οτι αλλο βρισκοταν...
Και όλο το σπίτι είχε γεμίσει ευτυχία. Ο καινούριος χρόνος είχε ήδη φέρει το πολυτιμότερο δώρο.
Την οικογένεια.
Ενωμένη κι ευτυχισμένη.

🏠🏡🏢🏣🏤🏦🌲🍁🌹🌷🌰🍇🌱

Αυτά τα Χριστούγεννα θέλω πίσω.
Τότε που στη ζωή μας ήμασταν πιο πολύ «συνάνθρωποι» παρά «άνθρωποι».
Τότε που οι οικογενειακές στιγμές
δεν ήταν αγγαρεία αλλα χαρα
Τότε που στολίζαμε το δέντρο όλοι μαζί μέσα σε χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα και όχι έχοντας την τηλεόραση ανοιχτή να παίζει ειδήσεις και εκπομπες με κουτσομπολια
Τότε που περιμέναμε να γίνει η ζύμη για να πλάσουμε τα μελομακάρονα και δεν πηγαίναμε στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς να αγοράσουμε έτοιμα.
Τότε που περιμέναμε με χαρά να χτυπήσει η πόρτα για κάλαντα και δε δυσανασχετούσαμε στο άκουσμά τους.
Τότε που όλα τα απλά πράγματα είχαν αξία. Τότε που η διαδικασία είχε αξία.
Τότε που δεν ξεχνούσαμε τι θα πει οικογένεια, αγάπη και ευτυχία.
Τότε που όλα ήταν αυθεντικά… και ανθρώπινα.
https://youtu.be/TbV3CrQ6Sa0

.................Αυτή η ατμόσφαιρα τα κάνει όλα τόσο ωραία! 

Lamprini T. 

Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις

Σχολιάστε

Κοινοποιήστε

Κώστας Καρυωτάκης και... το πιάνο...

Το πιάνο

Μπροστά στο πιάνο κει το μεγαλόπρεπο
πανώρια κόρη κάθεται
κι απλώνει στ’ άσπρα πλήχτρα του ανάλαφρα
τα χέρια της τ’ ασπρότερα.

Ριγούν αυτά στ’ ονειρευτό της άγγισμα
κι όλο πηδάν χαρμόσυνα
στα χάδια που τα δάχτυλα τ’ αφρόπλαστα
ατέλειωτα σκορπίζουνε.

Και χύνονται στη μυρωμένη κάμαρα
που λάμπει ολοφώτιστη
τρελοί σκοποί, απόκοσμοι, ουράνιοι
και μελωδίες βαγνέριες.

Γιομάτη πόνο μια στροφή ακούγεται,
βαριά χτυπούν τα δάχτυλα,
και σαν σιγοπηδά το πιάνο φαίνεται
πως τρέμει μες στο θρήνο του.

Και τ’ ανθογυάλι’ αυτά που το στολίζουνε
κουνιούντ’, ανατριχιάζουνε
με τ’ άνθια τους μαζί, που χάμω γέρνουνε—
θαρρείς από τη λύπη τους.

Κώστας Καρυωτάκης

*
*
Καλή σας μέρα, αγαπημένοι μου <3

*
*
Childe Hassam, The Sonata, 1911.
Museum of Fine Arts, Houston

Childe Hassam, The Sonata, 1911.
Museum of Fine Arts, Houston

Τσιλντ Χάσσαμ, Η σονάτα

Μουσείο καλών τεχνών, Χιούστον, ΗΠΑ

Lamprini T. 

Ά. Τσέχωφ και... Δεσποινίς Ιουλία

Mικρό απόσπασμα από το Δεσποινίς Ιουλία

-----------------------------------------------------------------------

Άντον Τσέχωφ

Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν...
Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες...
- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές.
Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το 'χω σημειώσει!
- Καλά...
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε...
Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!
Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς;
- Για τα χρήματα.
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.

* Ά. Τσέχωφ, Διηγήματα


.........................................

Άψογο...  από φίλη στο φέις... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!

Lamprini T.

Γκράχαμ Γκρην και... Η καλύτερη μυρωδιά

Η καλύτερη μυρωδιά είναι αυτή του ψωμιού, η καλύτερη γεύση είναι αυτή του αλατιού, η καλύτερη αγάπη είναι αυτή των παιδιών.
Graham Green

....................................................................

ΑΨΟΓΟ!!!

Lamprini T.

Εις μνήμην Γιάννη Τσίγκρα

Ό,τι μπόρεσα να βρω για τον Γιάννη Τσίγκρα.  Έναν φίλο απ' τα μπλογκ, μετά απ' το φέις... έναν φίλο ζωής...

kai na adelfe mou.wmv

giannis tsigkras.wmv

kolaz stigmwn ekdhlwshs.wmv

"Αι Λέξεις" - Γιάννης Τσίγκρας - Δημ. Ραδ. Βόλου 1

Πληροφορίες απ' το βίντεο: 

"Αι λέξεις" - Ραδιοφωνική εκπομπή του Γιάννη Τσίγκρα στο Δημοτικό

Ραδιόφωνο Βόλου. Καλεσμένη του η Κατερίνα Σταματίου - Παπαθεοδώρου. Θέμα: Βιβλία. (Γράμμα στη μάννα με δύο ν και Ιστορία που την έγραψαν παιδιά) Καλοκαίρι 1999 

Συνέντευξη της ίδιας από τον συγγραφέα Γιάννη Τσίγκρα.

"Αι Λέξεις" - Γιάννης Τσίγκρας - Δημ. Ραδ. Βόλου 1γ

"Αι Λέξεις" - Γιάννης Τσίγκρας - Δημ. Ραδ. Βόλου 1δ

"Αι Λέξεις" - Γιάννης Τσίγκρας - Δημ. Ραδ. Βόλου 2

"Αι Λέξεις" - Γιάννης Τσίγκρας - Δημ. Ραδ. Βόλου 3

"Αι Λέξεις" - Γιάννης Τσίγκρας - Δημ. Ραδ. Βόλου 4

Οι τερματοφύλακες των πάρκων - Γιάννης Τσίγκρας

Mία ανάρτηση απ' το μπλογκ του, με τους γονείς του... http://giannistsigkras2012.blogspot.gr/2013/02/blog-post_7038.html

Δευτέρα, 11 Φεβρουαρίου 2013

ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΣΜΙΛΕΥΟΥΝ ΤΟ ΑΕΙ

ΓΑΡΥΦΑΛΛΟΣ ΔΟΥΚΙΔΗΣ - ΠΑΡΕΛΑΣΗ 1966-
ΚΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΕΠΙΣΗΜΩΝ,
ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟΧΡΩΜΟ ΣΑΚΚΑΚΙ

Η ΜΗΤΕΡΑ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΣΤΑ ΕΙΚΟΣΙ ΤΗΣ .
ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ-
ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ
ΟΥΡΑΝΟΔΕΙΧΤΕΣ-
ΕΒΔΟΜΗΝΤΑΟΧΤΑΧΡΟΝΗ

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΤΑ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ,
ΚΟΜΠΑΡΣΟΣ,
ΠΛΑΪ ΣΤΗ ΛΑΜΠΕΤΗ