Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ (ΦΩΤΟ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ)

Ὁμιλία 

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου 

κ. κ. Βαρθολομαίου 

κατὰ τὴν Preghiera Ecumenica 

ἐν τῇ Βασιλικῇ τοῦ Ἁγίου Ἀμβροσίου 

(16 Μαΐου 2013) 

"Ἐποίησε κράτος ἐν βραχίονι αὑτοῦ· καθεῖλε γάρ δυνάστας ἀπό θρόνων, καί ὕψωσε ταπεινούς ὁ Θεός τοῦ Ἰσραήλ· ἐν οἷς ἐπεσκέψατο ἡμᾶς Ἀνατολή ἐξ ὕψους, καί κατεύθυνεν ἡμᾶς εἰς ὁδόν εἰρήνης" (Εἱρμός Θ΄ Κανόνος Δικαίου Λαζάρου). 

Σεβασμιώτατε ἀδελφέ ἐν Κυρίῳ Καρδινάλιε κύριε Angelo Scola, 

Ἀδελφοί Ἱεράρχαι, καί υἱοί καί θυγατέρες ἐν Χριστῷ ἀγαπηταί, 

Ἀληθῶς ἐποίησε "κράτος" ὁ Κύριος καί ἰδού διανύομεν ὡς Ἐκκλησία καί ὡς ἀνθρωπότης, ἐν σχετικῇ ἐλευθερίᾳ πάντοτε -ἀπόλυτος ἐλευθερία εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ πλησίον Αὐτοῦ ζωή- τό τρέχον ἔτος, κατά τό ὁποῖον συμπληροῦνται 1700 ἔτη ἀπό τῆς ἐκδόσεως τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων.
Δοξάζομεν τόν Ἀναστάντα Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί ὑμνοῦμεν τήν "ἀνείκαστον Αὐτοῦ ἰσχύν", διότι "θανόντας τῇ ἁμαρτίᾳ ἤγειρε τῷ λόγῳ Αὐτοῦ, ὁ τῶν ὅλων πλαστουργός", καθώς εὑρισκόμεθα εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην πόλιν τῶν Μεδιολάνων, καί μάλιστα εἰς τήν παναρχαίαν βασιλικήν τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Ἀμβροσίου, ἐρχόμενοι ἀπό τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως, τήν ὁποίαν ἀνίδρυσε καί κατηξίωσεν ὁ ἅγιος Βασιλεύς Κωνσταντῖνος ὡς Νέαν Ρώμην. 

"Ὁ κόσμος παράγεται καί ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ· ὁ δέ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα" (Α´ Ἰωάν. β΄,17). Ἐάν ἐγκύψωμεν καί ἀναλογισθῶμεν τό μ ή ν υ μ α τοῦ προαναφερθέντος ἱεροῦ χωρίου, ἐάν ρίψωμεν ἕν φευγαλέον ἴσως βλέμμα εἰς τάς δέλτους τῆς παγκοσμίου ἱστορίας, θά ἴδωμεν πολλούς μεγιστᾶνας τοῦ παρόντος αἰῶνος, ἐγκλωβισθέντας εἰς τήν ὑλιστικήν θεώρησιν τῆς ζωῆς καί τοῦ σώματος καί ἐπιδοθέντας εἰς τήν ἀπόλαυσιν μιᾶς ἀνέτου καί τρυφηλῆς ζωῆς, νά ἔχουν ἐξαφανισθῆ ἀπό προσώπου τῆς ἱστορικῆς μ ν ή μ η ς καί τό μνημόσυνον αὐτῶν νά ἔχῃ ἀπολεσθῆ "μετ᾿ ἤχου"! 

Ἀντιθέτως, ὅταν ὁ "βραχίων" Κυρίου, ὁ ὑψηλός καί κραταιός, "ἐπινεύσῃ ἀγαθά", ἄσημοι κατ᾿ ἄνθρωπον καί ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις διαβιοῦντες καί ἐν προσευχῇ προσκαρτεροῦντες ἀλλά καί οἱ ἐν τῷ κόσμῳ Ἅγιοι, ὡς ὁ π ι σ τ ό ς βασιλεύς Κωνσταντῖνος, γινόμενοι ὄργανα τῆς Θείας Προνοίας καί ἀκόλουθοι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὄχι μόνον δέν ἔχουν παραδοθῆ εἰς τήν ἀνθρωπίνην λ ή θ η ν, ἀλλά ἀναρίθμητα πλήθη χριστιανῶν τιμῶνται μέ τά ὀνόματά των, πλῆθος Ναῶν ἀνεγείρονται εἰς τιμήν των καί κυρίως ἡ μεσιτεία των καί ἡ πρεσβεία των ὑπέρ τοῦ ἀεί πλανωμένου ἀνθρώπου παραμένει ἰσχυρά καί βεβαία. 

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ταπεινωθείς, ὡς ἀρνηθείς τήν παράλογον ἰσοθεΐαν τῶν ρωμαίων αὐτοκρατόρων, προτιμήσας δέ πλέον πάντων τόν σ τ α υ ρ ό ν τοῦ Κυρίου, τοῦ ὁποίου τό σημεῖον εἶδεν ἐν τῷ οὐρανῷ ἐν μέσῃ μεσημβρίᾳ πρό τῆς μάχης, ἀπολαμβάνει πλέον τήν χαράν καί τήν δόξαν, ἔνθα εὑρίσκεται τό ἀναστάν καί ἄφθαρτον καί δεδοξασμένον Σῶμα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου Ἰησοῦ, οὐχί εἰς τήν φθαρτήν καί ἐπίγειον Κωνσταντινούπολιν, ἀλλά εἰς τήν ἐπουράνιον πόλιν τῶν πρωτοτόκων, μετά τῶν βιωσάντων τήν εὐαγγελικήν ἀλήθειαν μαρτυρικῶς, εἴτε ἐν αἵματι εἴτε κατά συνείδησιν! 

Χαιρόμεθα χαράν μεγάλην ἅπαντες, διότι εὑρισκόμεθα σήμερον εἰς τήν Βασιλικήν ταύτην τοῦ Ἁγίου Ἀμβροσίου, ἔνθα φυλάσσεται τό τίμιον λείψανον, τό ὁποῖον ἔσχομεν τήν εὐλογίαν νά προσκυνήσωμεν, τοῦ ἐκ κοιλίας ἡγιασμένου τούτου Ἱεράρχου, τοῦ πλάκας δεξαμένου θείας δόξης, τοῦ προστάτου τῶν πενήτων καί θεραπευτοῦ τῶν ἁμαρτανόντων, τοῦ πρεσβεύοντος ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τοῦ Κυρίου ὑπέρ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων καί τῆς σωτηρίας ὅλου τοῦ κόσμου. 

Ὁ πρό δεκαέξ καί πλέον αἰώνων ποιμήν ταύτης τῆς πόλεως ἀποτελεῖ διά πάντας ὅσους ἔχουν ἀναλάβει εἰς τούς ὤμους των τό φορτίον τῆς διαποιμάνσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὑ π ό δ ε ι γ μ α, καθότι καί ὡς κ ο σ μ ι κ ό ς ἄρχων, πρός τῆς χειροτονίας του εἰς Ἐπίσκοπον, ἀλλά καί ὡς Ἱ ε ρ ά ρ χ η ς, ἦτο πάντοτε π ρ ο σ ι τ ό ς εἰς πάντας, ἤκουε πάντων τά αἰτήματα καί τάς αἰτιάσεις, καί κυρίως ἦτο δ ί κ α ι ο ς , ἐ π ι ε ι κ ή ς, ἁ γ ν ό ς, μιμητής εἰς τήν ἀ γ ά π η ν τοῦ Χριστοῦ, τήν ἀγάπην, τοῦ "Χριστοῦ τό ἐγχείρημα", ὡς διεκήρυττεν, ἔγραφε καί ἐβίωνε.

Τοιουτοτρόπως κατώρθωσε νά εἶναι ἀληθής π ο ι μ ή ν "ἀνθρωπικῶς πάντα ἀνεχόμενος". Ἦτο πάντοτε ἀγαπητός εἰς πάντας καί ἀπέσπα τήν ἀγάπην, τήν ἐκτίμησιν καί τόν σεβασμόν ὅλων τῶν τάξεων τοῦ λαοῦ, τούς ὁποίους οὐδέποτε διεχώριζεν εἰς χριστιανούς καί ἀπίστους, εἰς οἰκείους καί ξένους, εἰς ἡμετέρους καί εἰς ἐκτός τῆς θείας παρεμβολῆς τῆς ἀγάπης. 

Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος ὁ Μεδιολάνων καί ὁ αὐτοκράτωρ Μέγας Κωνσταντῖνος εἶχον κοινόν τόν Χριστόν, κοινήν τήν ἄσκησιν, κοινήν τήν ἀγάπην, τήν ἀνιδιοτέλειαν, καί εἰς πᾶσαν περίστασιν κατά τήν ὁποίαν προέκυπτε περίπλοκος ἐκκλησιαστική ἤ ἀνθρωπιστική ὑπόθεσις δέν ἐδίσταζον νά ἐπιλέγουν καί νά προτείνουν τήν μοναδικήν λύσιν, τήν Θ υ σ ί α ν. 

Ὁ ἐκ τῶν προκατόχων σας, Σεβασμιώτατε ἀδελφέ Καρδινάλιε, Ἅγιος ᾿Αμβρόσιος, διεκήρυττε καί ἐπίστευεν ὅτι "ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέν ζημιοῦται ὅταν κερδίζῃ ἡ ἀγάπη". Ἐκ τῶν χειλέων αὐτοῦ ἐπήγαζε νέκταρ ἀθανάτου ζωῆς, ἐν χάριτι εὐφραῖνον καί κατατέρπον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. 

Καί ἐάν ἐν Βηθανίᾳ "ἐδάκρυσεν ὁ Κτίστης· τόν Λάζαρον ἀνιστῶν, νόμῳ φύσεως σαρκός· καί Μάρθας τά δάκρυα λιπών, καί τόν κλαυθμόν Μαρίας, εἰς χαράν μεταβαλών", ἄς ἀναλογισθῶμεν τό ὑ π ό δ ε ι γ μ α, κατά μ ί μ η σ ι ν Αὐτοῦ, τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἀλλά καί τοῦ θεοφιλοῦς Ἐπισκόπου Ἀμβροσίου, oἱ ὁποῖοι διά πόσων δακρύων καί κλαυθμῶν, διά τῆς ἀ γ ά π η ς καί τῆς θ υ σ ί α ς τῆς παρερχομένης ἐγκοσμίου δόξης, μετέβαλον τόν "κλαυθμόν" τῶν διωγμῶν εἰς χαράν ἐλευθερίας καί τά "δάκρυα" τῆς ἀπολυτρώσεως εἰς σωτηρίαν. 

Ἀδελφοί ἐν Κυρίῳ, 

Ἔχουν παρέλθει 1700 ἔτη ἀπό τῆς ἐποχῆς κατά τήν ὁποίαν εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην πόλιν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος παρέσχεν εἰς τούς χριστιανούς καί εἰς τήν θρησκευτικήν συνείδησιν τήν ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α ν νά πιστεύουν εἰς τόν Θεόν, "ποιητήν οὐρανοῦ καί γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων [...] δι᾿ Οὗ τά πάντα ἐγένετο", συντηροῦνται καί κυβερνῶνται "μέχρι τερμάτων αἰῶνος". 

Εἰς τήν σημαντικήν ἐκείνην ἱστορικήν σ τ ι γ μ ή ν ἡ ἀνθρωπότης ὀφείλει πάρα πολλά, διότι διά πρώτην φοράν καθιερώθη ἡ ἀνεξιθρησκεία ὡς ν ό μ ο ς μιᾶς Αὐτοκρατορίας, τῆς Ρωμαϊκῆς, ἡ ὁποία ἐπηρέαζε τότε τάς "τύχας" τοῦ κόσμου ὅλου. Δι᾿ αὐτῆς τῆς παρασχεθείσης ἐλευθερίας καί διά τῶν μεταρρυθμίσεων τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου εἰς ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς νομοθεσίας καί τοῦ βίου τῆς Αὐτοκρατορίας του, ἐπηρεασμένου βαθύτατα ἀπό τήν χριστιανικήν διδασκαλίαν, ἐτέθησαν τά θ ε μ έ λ ι α καί αἱ β ά σ ε ι ς τῶν μεγανενεστέρων μέχρι καί τῶν σημερινῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀτυχῶς ὅμως οἱ ν ό μ ο ι μεταβάλλονται κατά τήν κρίσιν καί τό δοκοῦν ἑκάστης ἐξουσίας. Ἄλλοτε πρός τό καλλίτερον. Συνήθως πρός π ε ρ ι ο ρ ι σ μ ό ν, ὑπό διάφορα προσχήματα, τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ἔχομεν οἱ πάντες πεῖραν καί σήμερον τῆς βουλήσεως τῆς ἐξουσίας καί τῶν διαγενομένων πολλάκις "ὄρθρου βαθέος" διεργασιῶν ἀρνήσεως τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος τῆς ἀγάπης καί τῆς θυσίας "πρίν ἀλέκτωρ φωνήσει", καί παραδίδομεν εἰς τήν "πυράν" τῆς λήθης ἐλευθερίαν καί ἀνθρώπινα δικαιώματα καί ἀγάπην καί δικαιοσύνην μεταξύ οἰκείων, μεταξύ χριστιανῶν, μεταξύ τῶν ἀδελφῶν συνανθρώπων. 

Σήμερον, παρά τάς σημειουμένας φαινομενικάς ἔν τισι προόδους ἐν τῷ κόσμῳ εἰς θέματα σεβασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, οἱ διωγμοί κατά τῶν χριστιανῶν δέν ἔχουν παύσει. Μετά πολλῆς θλίψεως βλέπομεν καί σήμερον τούς χριστιανούς, παντός δόγματος, νά διώκωνται εἰς πολλά μέρη, νά θεωρῶνται ἐχθροί τῆς κοινωνίας καί τοῦ κράτους, τήν χριστιανικήν πίστιν νά μή εἶναι ἀνεκτή εἰς πλείστας χώρας καί νομοθεσίας, καί πολλούς ἀδελφούς μας χριστιανούς, ἄνδρας καί γυναῖκας, κληρικούς καί λαϊκούς, γέροντας καί νέους, νά πίνουν τό ποτήριον τῆς πικρίας καί πολλάκις καί τοῦ μαρτυρίου, ἐπί μόνῳ τῷ λόγῳ τῆς "ἀντιπαθείας". Καί λησμονοῦμεν οἱ χριστιανοί ὅτι ὁ Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν μᾶς "ἐνέδυσε τό πήλινον σῶμα καί μᾶς ἔπνευσε ζωήν καί εἴδομεν τό φῶς Του", ἵνα ἀγάπην ἔχωμεν ἐν ἀλλήλοις καί ἵνα ὦμεν ἕν, καθώς αὐτός ἕν ἐστι πρός τόν Πατέρα καί τό Πανάγιον Πνεῦμα, τήν μίαν Θεότητα καί Βασιλείαν καί Κυριότητα καί Δύναμιν καί Ἐξουσίαν, ἡ ὁποία κατισχύει τῶν νόμων καί ἐν τῇ ὁποίᾳ Θεότητι φῶς καί δικαιοσύνη καί ἀγάπη καί ἑνότης ἐπικρατεῖ. 

Τά ἀνθρώπινα γεγονότα καί ἡ πορεία τοῦ κόσμου, οἱ πόλεμοι, αἱ ἀκαταστασίαι, ἡ ἀδικία, ἡ ἀνασφάλειά μας ἀληθῶς δέν μᾶς φοβίζουν. 

Ὁ Κύριος διδάσκει: "μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ρῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς· οὕτω γάρ ἐδίωξαν τούς προφήτας τούς πρό ὑμῶν" (Ματθ. ε΄,11-12). Καί "εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν" (Ἰωάν. ιε΄,20). Δέν παύομεν ὅμως νά εὐχώμεθα, νά ἐνεργῶμεν, νά διαμαρτυρώμεθα, ἔχοντες τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ τοῦ Φωτός Χορηγός θά φωτίσῃ πάντας νά κατανοήσουν ὅτι ἡ συμφιλίωσις, ἡ καταλλαγή, ἡ ἀνοχή, ἡ πρᾳότης, ἡ εὐσπλαγχνία, ἀρεταί αἱ ὁποῖαι ἐκόσμουν τόν φιλοξενοῦντα σήμερον ἡμᾶς Ἅγιον Ἀμβρόσιον τῶν Μεδιολάνων, μόνον θ ε τ ι κ ή ν ἐπίδρασιν δύνανται νά ἔχουν εἰς τήν ἀνθρωπίνην κοινωνίαν γενικῶς καί εἰδικῶς, διά πράξεως καί θεωρίας. Μέχρις ὅτου ὅμως τοῦτο γίνει κατανοητόν, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ οὐδέποτε θά παύσῃ νά γεννᾷ μ ά ρ τ υ ρ α ς, διότι εἶναι ἡ Ἐκκλησία μαρτύρων, ἡρώων, ἀθλητῶν τῆς πίστεως Κυρίου. Καί ἀκόμη, νά γεννᾷ μάρτυρας σ υ ν ε ι δ ή σ ε ω ς, "ἧς οὐδέν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ βιαιότερον". Καί γνωρίζομεν ὅτι Κύριος ὁ Θεός "ἐρευνᾷ καρδίας καί κολάζει ἐννοίας, ἐλέγχει πράξεις, φλογίζει ἁμαρτίας, κρίνει ὀρφανόν καί ταπεινόν καί πτωχόν" καί μαραίνει "τόν στολισμόν τῆς αἰσχύνης".

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐπεδείκνυεν ἕνα ἰδιαίτερον σεβασμόν πρός τούς μάρτυρας, τό αἷμα τῶν ὁποίων ἔρρεε τότε κρουνηδόν θερμόν ὑπό τήν εἰδωλολοατρικήν θηριωδίαν. Ἐνδιέφερε τόν Αὐτοκράτορα, ὡς εἰκός, βαθέως καί ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία προϋποθέτει τήν ἑνότητα ἐν τῇ πίστει, ἄνευ τῆς ὁποίας ἐν τῇ οὐσίᾳ εἶναι ἀδύνατος. Κατενόει ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος τήν ἀνάγκην ταύτην διά πνευματικήν ἑνότητα τῶν ὑπηκόων του ὡς προσπάθειαν διά τήν εὐημερίαν τοῦ κράτους καί διακαής πόθος του ἦτο νά ἴδῃ τά ἔθνη τῆς αὐτοκρατορίας του ἡνωμένα ὑπό τόν ἕνα καί μόνον Ἀρχηγόν τῆς ζωῆς καί τῆς ἀγάπης, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. 

Καί ἀνεδείχθη ὁ τιμώμενος κατά τό ἔτος τοῦτο διά μίαν συγκεκριμένην καθοριστικήν π ρ ᾶ ξ ι ν του π ο λ ι τ ι κ ή ν καί συγχρόνως π ν ε υ μ α τ ι κ ή ν, ἡ ὁποία τόν ἀνέδειξε ὡς Μ ο ρ φ ή ν, παρελθοῦσαν μέν, μή λησμονηθεῖσαν δέ, διότι καθώρισε τό περιεχόμενον τῆς παγκοσμίου ἱστορίας μέ τρόπον μοναδικόν. Τό μεγαλόπνοον ὅραμα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἦτο ἡ συγκρότησις μιᾶς ἡνωμένης Χριστιανικῆς Αὐτοκρατορίας, εἰς τήν ὁποίαν θά ἐβασίλευεν ἡ εἰρήνη, ἡ φιλαδελφία, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ ὁμόνοια καί ἡ ἀγάπη. Καί ἀσφαλῶς ἄνευ τοῦ ὁράματος τούτου, ἡ Εὐρώπη τῆς σήμερον, κατ᾿ ἀναλογίαν ὁμιλοῦντες, δέν θά εἶχε τήν παροῦσαν πνευματικήν κληρονομίαν αὐτῆς ἀλλά καί ὁ κόσμος δέν θά εἶχε δεχθῆ εἰς τόν ἴδιον βαθμόν τήν ἀκτινοβολίαν τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος διά τόν Θεόν, τόν ἄνθρωπον καί τόν κόσμον. Ἑνός μηνύματος τό ὁποῖον ὡς μοναδικόν σκοπόν ἔχει καί δέον νά ἔχῃ τήν θ έ ω σ ι ν τοῦ ἀνθρώπου. Διά τῆς ἀσκήσεως τῆς πίστεως ὁ ἄνθρωπος νικᾷ τόν ἐγωϊσμόν, ἐξέρχεται τῶν ὁρίων τοῦ "ἐγώ" του, εἰσέρχεται εἰς μίαν νέαν ὑπερβατικήν πραγματικότητα, εἰς τήν ὁποίαν ἰσχύουν νέοι νόμοι: "τά ἀρχαῖα παρῆλθεν∙ ἰδού γέγονε καινά τά πάντα"(Β΄ Κορ. ε΄ 17-18). 

Ἡ ἕνωσις τοῦ ἀνθρώπου μέσῳ τῆς ἑνώσεως αὐτοῦ μετά τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχήν σκοπός τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας ὡς στρατευομένου ἐπί τῆς γῆς θεανθρωπίνου ὀργανισμοῦ, ὡς Σώματος Χριστοῦ. Ἐκ τῆς ἑνώσεως ταύτης γεννᾶται ἡ πολυθρύλητος καί παρά πάντων μέν ζητουμένη καί ποθουμένη, ὑπό σπανίων δέ καί πολλά σπανίων,καί μόλις ἀπό γενεᾶς εἰς γενεάν κατά τόν Ὅσιον Ἰσαάκ τόν Σῦρον (Λόγος ΛΒ´), "ἀπολαμβανομένη τοῦ ἀνθρώπου θέωσις", "τό δυστέκμαρτον καί δυσεκλάλητον καί δυσεπίτευκτον χρῆμα", κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν (Γ´ Λόγος εἰς τό Ὅσιον Πέτρον τόν Ἀθωνίτην). 

Εἶναι δέ τοσοῦτον ἀναγκαία ἡ ἐπίτευξις τῆς ἑνώσεως μετά τοῦ Θεοῦ, ὥστε ὁ π ό θ ο ς αὐτός εἶναι πανανθρώπινον α ἴ τ η μ α ἀρχαιόθεν, εὑρών ὅμως τήν πραγματικήν σημασίαν καί διάστασιν αὐτοῦ εἰς τήν ἀποκεκαλυμμένην πίστιν τοῦ Χριστοῦ, τήν πίστιν τῆς Ἐκκλησίας, τῆς διῃρημένης καί βαινούσης πρός τήν ἑνότητα, κατά τό πρόσταγμα Κυρίου.

Εἰς τήν ἀσκητικήν τῆς Ἐκκλησίας τό πανανθρώπινον καί πανεκκλησιαστικόν τοῦτο αἴτημα ἐκφράζεται διά τοῦ συνεχοῦς ἀ γ ῶ ν ο ς διά τήν κάθαρσιν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τῶν παθῶν, καί διά τῆς ἐξασκήσεως τῆς νοερᾶς προσευχῆς: "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ἐλέησόν με", ἡ ὁποία ὀνομάζεται ὡς γνωστόν "Εὐχή τοῦ Ἰησοῦ" ἤ καί ἁπλούστερον "Εὐχή", ἀναπληροῦσα ὅλας τάς λοιπάς προσωπικάς καί κοινάς προσευχάς, πλήν τῆς τελέσεως τῆς Θείας Εὐχαριστίας, καί καταλήγουσα εἰς τήν δέησιν "Κύριε, φύλαξόν με ἀπό συκοφαντίας ἀνθρώπων καί τηρήσω τάς ἐντολάς Σου". Τοιουτοτρόπως, ἡ ἔλλεψις κατανοήσεως, ἡ λόγοις μόνον βίωσις τῆς ἀγάπης, ἡ συμπάθεια καί ἡ ἀντιπάθεια, ἡ ἀνθρωπίνη συκοφαντία, "τό ψεῦδος καί ὁ σατανᾶς", ὅπως τήν χαρακτηρίζουν οἱ Πατέρες -διό καί εἶναι ἐκ "τῶν μή ἀφιεμένων τοῖς ὀφειλέταις"-, μᾶς ἐμποδίζουν ἀπό τήν τήρησιν τῶν ἐντολῶν καί τοῦ ἐλαφροῦ "ζυγοῦ τοῦ Κυρίου", τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ κόσμου. 

Ἀδελφοί μου, 

Τοιουτοτρόπως ἀπό τῶν Ἀποστολικῶν εἰσέτι χρόνων "οἱ δέ ἐδίστασαν", ἀπό τῆς ἐποχῆς τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἀμβροσίου Μεδιολάνων, οἱ ὁποῖοι "ἐληλύθησαν ἵνα γνῶμεν τήν δόξαν" Κυρίου, καί μέχρι τῆς ἐποχῆς μας, ἀναρίθμητοι ψυχαί μυστικῶς κραυγάζουν ἀνά τούς αἰῶνας καθ᾿ ὅλον τό εἰκοσιτετράωρον, βοῶσαι πρός τόν πανάγαθον καί πολυέλεον Κύριον, ἵνα ἐπιβλέπων ἐπί τήν ταλαιπωρίαν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς μας καί συγχωρῶν σφάλματα, παροράματα, ἀδυναμίας, ἀτελείας, ἁμαρτίας, ἐγκλήματα, καταξιώσῃ τῆς ἑνώσεως μετ' Αὐτοῦ ἐν τῇ ἡνωμένῃ Ἐκκλησίᾳ Του καί τῆς ἀδιαλείπτου δοξολογίας τῆς ἐπουρανίου καί ἀφθάρτου Ἱερουσαλήμ, εὐλογῶν καί ἁγιάζων τάς ἐννοίας τῶν καρδιῶν καί τά ἐνεργήματα τῶν χειρῶν μας. 

Ἄς μή δειλιάσωμεν νά ἀντισταθῶμεν εἰς τό ρ ε ῦ μ α τῆς καταλυτικῆς π α γ κ ο σ μ ι ό τ η τ ο ς καί ὑλιστικῆς ζωῆς τοῦ συγχρόνου κόσμου, ζῶντες κατά τάς ἐντολάς τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, πολιτευόμενοι ἐν σωφροσύνῃ καί διαρκεῖ ἁγιασμῷ, κατά τό π ρ ό τ υ π ο ν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί τοῦ Ἱεροῦ Ἀμβροσίου, τά φυλασσόμενα λείψανα τοῦ ὁποίου ἐν τῷ Ναῷ τούτῳ ἀπόκεινται "εὐφραίνοντα καί κατατέρποντα" ὅλην τήν καρδίαν ἡμῶν, τῶν συναχθέντων ἀναγγεῖλαι "τί ἀπαντήσει ὑμῖν ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν∙" (Γεν. 49,1). Ἀμήν.

Η ομιλία του Πατριάρχου και στα ιταλικά εδώ. 

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΝΑΟ ΤΗΣ SANTA MARIA PODONE ΤΟΥ ΜΙΛΑΝΟΥ

Ὁμιλία 

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος 

κ. κ. Βαρθολομαίου 

κατὰ τὴν Ὑποδοχὴν 

καὶ τὴν Ἐπίσημον Δοξολογίαν 

εἰς τὸν Ἑλληνορθόδοξον Ναὸν 

τῆς Santa Maria Podone 

(15 Μαΐου 2013) 

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ἰταλίας καὶ Μελίτης κύριε Γεννάδιε, 

Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Angelo Scola, Ἀρχιεπίσκοπε Mιλάνου, 

Ἐντιμότατε κύριε Γεώργιε Παπαδόπουλε, Γενικὲ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα καὶ λοιποὶ Ἄρχοντες τοῦ τόπου, 

Εὐλαβέστατοι κληρικοί, 

Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ πεφιλημένα, 

Χριστὸς ἀνέστη! 

Τί εἴπωμεν καὶ τί λαλήσωμεν, εὑρισκόμενοι σωματικῶς καὶ προσευχόμενοι εἰς τὸν ἱστορικὸν τοῦτον ἱερὸν ναόν, τὸν τιμώμενον ἐπ᾿ ὀνόματι τῆς Κυρίας Θεοτόκου Podone, καὶ εἰδικώτερον συνδεδεμένον μὲ τὴν ἕδραν τοῦ καθ’ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὴν Νέαν Ρώμην, τὴν Κωνσταντινούπολιν, λόγῳ τῆς ἀφιερώσεώς του εἰς τὸ θαῦμα τῆς διασώσεως αὐτῆς ὑπὸ τῶν ἀθέων ἐπιδρομέων, μετὰ τὸ ὁποῖον ἠκολούθησεν ἡ γνωστὴ καὶ λίαν ἀγαπητὴ εἰς τοὺς πιστοὺς ὁλονύκτιος εὐχαριστία πρὸς τὴν Θεοτόκον, καθιερωθεῖσα πλέον εἰς τὴν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας ὡς "Ἀκάθιστος Ὕμνος"; Ἀγαλλόμενοι, δεόμεθα πρὸς τὴν Θεοτόκον νὰ ἀξιώσῃ πάντας ἡμᾶς, τοὺς σήμερον συναχθέντας εἰς τὸν ναόν της, τῶν ἀφθάρτων καὶ ἀνεκλαλήτων ἀγαθῶν τῆς Βασιλείας τοῦ Υἱοῦ της, ὅπου καὶ ὁ Ἴδιος εὑρίσκεται μετὰ τοῦ ἀναστημένου καὶ θεωθέντος σώματος, τὸ ὁποῖον ἐξ αὐτῆς ἀσπόρως προσέλαβε, κατὰ τὴν συγκαταβατικὴν καὶ φιλάνθρωπον Θείαν Οἰκονομίαν. 

Διανύοντες δὲ τὴν χαρμόσυνον ταύτην περίοδον τοῦ εὐφροσύνου Πεντηκοσταρίου καὶ πληρούμενοι τῆς ἀναστασίμου χαρᾶς, ἡ ὁποία πηγάζει ἐκ τοῦ Θεοδέγμονος καὶ Ζωοποιοῦ Τάφου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εὐχόμεθα, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, νὰ ἑορτάζητε πάντοτε αὐτήν «μὴ ἐν ζύμῃ κακίας καὶ πονηρίας, ἀλλὰ ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καὶ ἀληθείας, πιστεύοντες εἰς Πατέρα, Υἱὸν καὶ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, εἰς Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἄκτιστον, πιστεύοντες τῇ ἀναστάσει, προσδοκῶντες τὸν Κύριον πάλιν ἐρχόμενον, οὐκέτι μὲν ταπεινῶς, ἀλλ’ ἐνδόξως μετὰ λαμπρότητος οὐρανίου, μετὰ φωτεινῶν ἀγγέλων, μετὰ σαλπίγγων καὶ φόβου καὶ χαρᾶς» (ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Λόγος εἰς τὴν Ἁγίαν Κυριακὴν τοῦ Πάσχα, ΕΠΕ 18, 64). 

Τὴν ἀναστάσιμον ταύτην εὐφροσύνην αὐξάνει δι' ἡμᾶς τὸ γεγονὸς ὅτι εὑρισκόμεθα σήμερον ἐνταῦθα εἰς τὴν ἐκκλησίαν τῆς Θεοτόκου Podone, ἡ ὁποία ὡραΐζει καὶ κοσμεῖ τὸ ἱστορικὸν κέντρον τῆς ἐξ ἴσου ἱστορικωτάτης πόλεως τῶν Μεδιολάνων. Ἡ ἐκκλησία αὕτη προφρόνως ἐδωρήθη εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Ἰταλίας ὑπὸ τοῦ ἀγαπητοῦ ἡμῖν Σεβασμιωτάτου Καρδιναλίου καὶ Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Μιλάνου κ. Angelo Scola, ὁ ὁποῖος, διὰ τῆς εὐγενοῦς χειρονομίας του ταύτης, ἤνοιξε νέαν σελίδα εἰς τὰς σχέσεις μετὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, οἰκοδομήσας ταύτας εἰς τὸν ἀμοιβαῖον σεβασμόν, τὴν τιμήν, τὴν φιλίαν καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπην. 

Μεγάλη ὡσαύτως εἶναι ἡ χαρὰ ἡμῶν διότι ἀξιούμεθα νὰ προσκυνήσωμεν τὰ ἐσωτερικὰ παρεκκλήσια τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, τὰ ὁποῖα λίαν προσφυῶς ἀφιερώθησαν εἰς τοὺς ἁγίους οἱ ὁποῖοι εἶναι συνδεδεμένοι μὲ τὸν τόπον τοῦτον, τοὺς ἐνθάδε μαρτυρήσαντας ὑπὲρ τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἁγίους Σεβαστιανόν, Ναζάριον, Γερβάσιον, Προτάσιον καὶ Κέλσον, τὸν κλεινὸν καὶ θεόσοφον ἱεράρχην Ἀμβρόσιον, ἐπίσκοπον Μεδιολάνων, καὶ πρὸ πάντων εἰς τοὺς ἰδιαιτέρως ἐφέτος τιμωμένους Ἰσαποστόλους Κωνσταντῖνον τὸν Μέγαν καὶ Ἁγίαν Ἑλένην, ἀναλογιζόμενοι ὅτι εἰς τὴν πόλιν ὅπου εὑρίσκεται ἡ ἐκκλησία αὕτη πρὸ 1700 ἐτῶν ὁ φιλόχριστος καὶ εὐσεβέστατος Βασιλεὺς ὑπέγραψε τὸ περίφημον «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων». 

Ἀληθῶς, διὰ νὰ δανεισθῶμεν τοὺς λόγους τοῦ λίαν προσφιλοῦς ἀδελφοῦ καὶ συλλειτουργοῦ ἡμῶν Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἰταλίας καὶ Μελίτης κ. Γενναδίου κατὰ τὴν τελετὴν τῶν Θυρανοιξίων τοῦ ναοῦ τούτου, "ἡ ἀπόκτησις μέσα εἰς τὴν καρδίαν τοῦ Μιλάνου δευτέρας ἐκκλησίας" ἦτο ἕν "γεγονὸς ἱστορικόν" διὰ τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Ἰταλίας καὶ Μελίτης, τὸ ὁποῖον ἐνεθάρρυνε καὶ πολὺ ἐνίσχυσε τοὺς διακόνους καὶ ἐργάτας αὐτῆς, καὶ ἀληθῶς ἐχαρίσατο εἰς "τὴν Μητέρα μας Ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως, ἔπαλξιν ζωτικὴν καὶ ἐλπιδοφόρον, ἡ ὁποία θὰ διακηρύττῃ ἐλευθέρως, ἀδιαλείπτως καὶ Ὀρθοδόξως τὰ αἰώνια Αὐτῆς μηνύματα". 

Εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο, στρέφομεν τὸν λόγον πρὸς τὸν ἱερώτατον Ποιμενάρχην σας καὶ λίαν ἠγαπημένον ἐκ τῶν ἑδράνων τῆς κατὰ Χάλκην Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς ὁμογάλακτον ἀδελφόν μας κύριον Γεννάδιον, πρὸς τὸν ὁποῖον ἀπευθύνομεν ἀναστάσιμον ἀδελφικὸν χαιρετισμὸν καὶ συγχαίρομεν αὐτὸν διὰ τὸ ἔργον τὸ ὁποῖον ἐπιτελεῖ ἐπὶ μακρὰν σειρὰν ἐτῶν εἰς τὴν Ἰταλικὴν χερσόνησον καὶ τὴν Μάλταν. Ἡ ἀπόκτησις τοῦ ναοῦ τούτου καὶ ἄλλων ἱερῶν ναῶν καὶ ἡ σύστασις ὀρθοδόξων ἐνοριῶν ἀποτελοῦν προσωπικὸν αὐτοῦ ἐπίτευγμα, ἀποτέλεσμα τῶν προσπαθειῶν του, ἰδίᾳ δὲ τῶν ἀγαθῶν σχέσεων τὰς ὁποίας διατηρεῖ καὶ καλλιεργεῖ μετὰ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀναπτύσσων τοιουτοτρόπως πνεῦμα συνεργασίας καὶ διαλόγου μετ' αὐτῆς, τὸ ὁποῖον ἀμφότεροι ἐδιδάχθημεν ὑπὸ τοῦ παραδείγματος τοῦ Πατριάρχου τῶν φοιτητικῶν μας χρόνων, ἀοιδίμου ἐκ τῶν προκατόχων ἡμῶν Ἀθηναγόρου, τοῦ προβάντος εἰς τὸ ἱστορικὸν βῆμα τῆς ἐνάρξεως ἐπικοινωνιῶν καὶ διαλόγου μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς. 

Ὡσαύτως, εἶναι μεγάλη ἡ χαρὰ καὶ ἡ τιμὴ νὰ εὑρισκώμεθα σήμερον μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος τοῦ Μιλάνου, ἡ ὁποία μετὰ σπουδῆς καὶ ζήλου ἐνεργεῖ διὰ τὴν καλλιτέραν καὶ βαθυτέραν γνωριμίαν τοῦ ἰταλικοῦ λαοῦ μετὰ τῆς γλωσσικῆς, πολιτιστικῆς καὶ πνευματικῆς κληρονομίας τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας καὶ διὰ τὴν καλλιέργειαν ἀμοιβαίων σχέσεων συνεργασίας καὶ ἐπικοινωνίας μεταξὺ τῶν δύο λαῶν, εὐχόμεθα δὲ πλουσίαν τὴν παρὰ τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος εὐόδωσιν τῆς καλῆς αὐτῆς προσπαθείας. 

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, 

Ἐπιστρέφοντες εἰς τὸ ἐπὶ τεσσαρακονθήμερον ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν ἑορταζόμενον γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως, παρατηροῦμεν ὅτι δὲν εἶναι παράδοξον εἰς τὴν ἀνθρωπίνην λογικήν, τὴν τοσοῦτον φοβουμένην καὶ παντὶ τρόπῳ ἀποφεύγουσαν καὶ αὐτὴν εἰσέτι τὴν λέξιν τοῦ ὡστόσον ἀναποφεύκτου θανάτου, ὅτι ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία πανηγυρίζει τὸ γεγονὸς τοῦτο τοῦ θανάτου, ὄχι μόνον τοῦ παθόντος, ταφέντος καὶ τριημέρου ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς Ὑπεραγίας Μητρός Του, τὸ ὁποῖον ὀνομάζει "ἀθάνατον κοίμησιν", καὶ παντὸς ἑτέρου Ἁγίου, ὡς τῶν θεοστέπτων Βασιλέων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, ἑορτάζουσα ὡς "γενέθλιον ἡμέραν" τὴν ἡμέραν τῆς βιολογικῆς θανῆς αὐτῶν. 

Ἡ τοιαύτη δογματικὴ θέσις τῆς Ἐκκλησίας, ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὸν θάνατον ἑκάστου ἀνθρώπου, ἐπιτείνει καὶ τὸ χρέος ἡμῶν ὡς μελῶν τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, νὰ συνθαπτώμεθα καθημερινῶς διὰ τῆς ζωοποιοῦ νεκρώσεως καὶ νὰ σταυρώμεθα, ὥστε νὰ ἀναστηθῶμεν καὶ νὰ ζήσωμεν σὺν Χριστῷ, εἰς τοὺς αἰῶνας. 

Ὡς λέγει ὁ ἐκ τῶν ἐν Ἁγίοις προκατόχων ἡμῶν εἰς τὸν Πατριαρχικὸν Θρόνον Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, "καλὴ μὲν ἡ παροῦσα ζωή, πολὺ δὲ βελτίων ἡ μέλλουσα. [...] Ἀφ᾽ οὗ ἡ θεότης τῇ ἡμετέρᾳ φύσει συνεκράθη οἷόν τι ζωοποιὸν καὶ σωτήριον φάρμακον, καὶ πρὸς ἀφθαρσίαν μετεστοιχειώθη. Διὸ καὶ ὁ τῶν ἁγίων θάνατος ἑορτάζεται καὶ ναοὶ αὐτοῖς ἐγείρονται καὶ εἰκόνες ἀναγράφονται". 

Ὅμως, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ ἡμῶν καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἐὰν δὲν λάβωμεν ἐντεῦθεν πεῖραν τῆς αἰωνίου ζωῆς, τὴν ὁποίαν μόνον ἡ ζῶσα σχέσις μετὰ τοῦ ἐκ τάφου ἀνατείλαντος Κυρίου ἡμῶν παρέχει ἀληθῶς, οὐδέποτε θὰ ἀπαλλαγῶμεν ἀπὸ τοῦ φόβου τοῦ θανάτου, ὁ βίος ἡμῶν θὰ διέλθῃ ἐν συνεχεῖ ἀγωνίᾳ καί, ἀκόμη καὶ ἂν εἴμεθα κοσμικῶς ἐπιτυχημένοι καὶ διαπρεπεῖς, ἡ ἐπιτάφιος πλὰξ θὰ καλύψῃ τὸ φθαρτὸν σαρκίον μας, ἡ λήθη τοῦ χρόνου τὰ κοσμικὰ ἐπιτεύγματά μας, ἐνῷ ἡ ψυχὴ θὰ ὑποφέρῃ τὸν αἰώνιον χωρισμὸν ἀπὸ τοῦ φωτὸς τοῦ Κυρίου, ἐστερημένη ὅ,τι ἐνταῦθα ἑκουσίως καὶ πεισματικῶς ἠρνήθη νὰ προσοικειωθῇ. 

Διὰ τοῦτο, ἔχοντες πρὸ ὀφθαλμῶν τὸ ὑπόδειγμα τῶν ἐν Μεδιολάνοις ἁγίων, τοῦ ἁγίου Ἀμβροσίου, ὅστις δὲν ὑπελόγιζεν ἐνώπιον τῆς ἐκπληρώσεως τῶν θείων ἐντολῶν καὶ αὐτὸν εἰσέτι τὸν αὐτοκράτορα τὸν ὁποῖον πάντες ἔτρεμον, τῶν ἁγίων μαρτύρων οἱ ὁποῖοι κατεπάτησαν τὸν θάνατον τῷ θανάτῳ αὐτῶν καὶ ἔγιναν ἄξιοι μιμηταὶ τοῦ Κυρίου, τοῦ ὑπὲρ ἡμῶν παθόντος καὶ ἡμῖν ὑπολιπόντος ὑπογραμμόν (Πέτρου α΄, 21), καὶ τὸ παράδειγμα τῶν εὐσεβῶν βασιλέων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, ἂς ἀγωνισθῶμεν διὰ νὰ κληρονομήσωμεν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ βασιλείαν, ἥτις «οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ρωμ. ιδ΄, 17-18). 

Πανήγυρις ὀνομάζεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν! Πανήγυρις ὁ θάνατος διὰ τὸν πιστὸν χριστιανόν! Καὶ εἶναι ὄντως. Ὅταν ἡ συνείδησις ἡμῶν δὲν μᾶς καταμαρτυρῇ, ὁ θάνατος δὲν μᾶς φοβίζει. Διότι ἡ τοῦ Σωτῆρος Ἀνάστασις κατήργησεν αὐτόν, ἤνοιξεν ἡμῖν τὸν παράδεισον καί "πᾶσιν αὐτὸν εἰσικτὸν ἀπειργάσατο" (Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ἔ.ἀ., 50). Ὅταν ὅμως καταλαμβάνῃ ἡμᾶς παράλογος καὶ ἀφύσικος φόβος τοῦ θανάτου, τοῦτο ὀφείλεται κατὰ τοὺς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας εἰς τὴν ὕπαρξιν ἀνεξομολογήτων ἁμαρτιῶν καὶ ὀφείλομεν νὰ προστρέξωμεν εἰς τὸ μυστήριον τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως διὰ νὰ ἀπαλλαγῶμεν. 

Πανήγυρις δὲ μεγάλη εἶναι διὰ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἡ κοίμησις τῆς Ἐφόρου τοῦ πανσέπτου τούτου ἱεροῦ ναοῦ σας μὲ τὴν ὑπερχιλιετῆ ἱστορίαν Κυρίας καὶ Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, ἡ Ὁποία συνηγάγετο πρὸς εὐφροσύνην πάντας ἡμᾶς. Ὡς γνήσια τέκνα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Δεσποίνης Θεοτόκου ἂς ἀνοίξωμεν τὰς ψυχάς μας διὰ νὰ κατοικήσῃ ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ νὰ μᾶς μεταποιήσῃ εἰς μυστικὰς κιβωτοὺς τοῦ Κυρίου, ὡς ἐγένετο καὶ μὲ τὴν πανύμνητον Κόρην Μαριάμ, τὸν ἀστέρα τὸν ἐμφαίνοντα τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης Χριστόν. Δανειζόμενοι δὲ τοὺς λόγους τοῦ μεγάλου Ἁγιορείτου ἁγίου Νικοδήμου πατρικῶς προτρέπομεν πάντας νὰ στολίζετε τὰς ψυχὰς σας, καθὼς ἡ Παρθένος, μὲ κάθε ἀρετήν, «ἵνα ἐπιθυμήσῃ τοῦ κάλλους τῶν ψυχῶν μας καὶ ἔλθῃ νοερῶς εἰς ἡμᾶς, φέρουσα μαζί της κάθε σειρὰν πνευματικῶν χαρίτων[...]. Καὶ οὐ μόνον αὐτὴ θέλει ἔλθει εἰς ἡμᾶς διὰ νὰ μᾶς πλουτίσῃ μὲ κάθε οὐράνιον καλόν, ἀλλὰ διὰ πρεσβειῶν της θέλει καταπείσει καὶ τὸν Μονογενῆ της Υἱὸν νὰ γένῃ ἔνοικος εἰς τὰς καρδίας μας σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἵνα ἔνοικον φέροντες ἐν τῇ ψυχῇ μας κατὰ χάριν τὴν Ἁγίαν Τριάδα δοξάζωμεν αὐτὴν ἐν τῇ παρούσῃ ζωῇ καὶ ἐν τῇ μελλούσῃ εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν." (Ἑορτοδρόμιον, τόμ. γ΄, σελ. 373). 

Εὐχαριστοῦντες διὰ τὴν τιμητικὴν ὑποδοχήν σας πάντας, εὐχόμεθα κάθε εὐλογίαν ἐκ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ καὶ τέκνα εὐλογημένα ἐν Κυρίῳ! Χριστὸς ἀνέστη!

ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ

Μιλάνο, Ιταλία 

Ολοκληρώνεται σήμερα, Πέμπτη, η διήμερη επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Μιλάνο, κατά τη διάρκεια της οποίας είχε σειρά μακρών και εγκάρδιων συναντήσεων με τον καρδινάλιο, Άντζελο Σκόλα. 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης απηύθυνε πρόσκληση προς τον καρδινάλιο Σκόλα να επισκεφθεί το Φανάρι, η οποία έγινε αμέσως αποδεκτή. Όπως έγινε γνωστό, πρόκειται να επισκεφθεί την έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου από την 31η Δεκεμβρίου μέχρι τις 2 Ιανουαρίου. 

Η επίσκεψη του προκαθήμενου της Ορθοδοξίας στο Μιλάνο οργανώθηκε με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 1.700 ετών από την υπογραφή, στην πόλη αυτή της βόρειας Ιταλίας, του Διατάγματος τοων Μεδιολάνων από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, το οποίο και θέσπισε την ανεξιθρησκία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και έθεσε τέλος στους διωγμούς των χριστιανών. 

Ο Πατριάρχης χοροστάτησε λειτουργίας στον κατάμεστο ναό Σάντα Μαρία Ιν Ποντόνε, ο οποίος έχει παραχωρηθεί από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στην ελληνορθόδοξη κοινότητα του Μιλάνου. Παρών στην τελετή ήταν και ο καρδινάλιος Σκόλα. 

«Ευχαριστούμε τον Κύριο για την αδελφοσύνη που επικρατεί ανάμεσά μας, ανάμεσα στις δυο αδελφές εκκλησίες μας. Σας απευθύνω χαιρετισμό, με ιδιαίτερη αγάπη και σας μεταφέρω την ευλογία της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης» τόνισε, μεταξύ των άλλων, ο Οικουμενικός Πατριάρχης. «Πρέπει να δείξουμε σε όλους ότι ο οικουμενικός διάλογος συμβάλλει ουσιαστικά στη δημιουργία ενός θετικού κλίματος, στη διαμόρφωση μιας πλουραλιστικής κοινωνίας στην οποία τόσο αναφερόμαστε. Η επίσκεψη αυτή είναι για εμάς ένα μεγάλο δώρο» υπογράμμισε ο καρδινάλιος Άντζελο Σκόλα. 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, με τον Πατριάρχη των Κοπτών Θεόδωρο Β', ο οποίος ήταν και αυτός στο Μιλάνο για τους εορτασμούς των 1700 ετών από το Διάταγμα των Μεδιολάνων, και ο Καρδινάλιος Angelo Scola

Στο πρώην βασιλικό παλάτι του Μιλάνου, ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο Ιταλός καρδινάλιος, σε πανηγυρική ομιλία τους, αναφέρθηκαν στη σημασία της θρησκευτικής ελευθερίας στις σημερινές, πλουραλιστικές κοινωνίες, έχοντας ως αφετηρία σχετική φράση του Ιησού που παραθέτει ο Άγιος Ιωάννης: «Θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει». 

«Σήμερα, εκτός από την οικονομική και κάθε άλλου είδους κρίση, ζούμε και κρίση ελευθερίας. Όλοι διαμαρτύρονται, επιθυμούν και αναζητούν την ελευθερία. Κάποιες φορές χύνουν και το αίμα τους, αλλά λίγοι είναι εκείνοι που καταφέρουν να την βρουν και να την κάνουν κτήμα τους. Λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν τη σημασία της πραγματικής ελευθερίας και πού ακριβώς βρίσκεται» τόνισε ο κ. Βαρθολομαίος, όπως αναφέρουν, σε αναλυτικά ρεπορτάζ τους τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης. 

Σήμερα, ο καρδινάλιος Σκόλα και ο Οικουμενικός Πατριάρχης, σε νέα οικουμενική συνάντηση στην καθολική βασιλική εκκλησία του Αγίου Αμβροσίου, διάβασαν αποσπάσματα της Καινής Διαθήκης.
Mε πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΟΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΤΗ SANTA MARIA PODONE ΤΟΥ ΜΙΛΑΝΟΥ

Βίντεο με στιγμιότυπα από την Ακολουθία στον ναό της Santa  Maria Pontone (15.5.2013), στο κέντρο του Μιλάνου, χοροστατούντος του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ο οποίος πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στην πόλη, προσκεκλημένος του Αρχιεπισκόπου του Μιλάνου Καρδιναλίου Angelo Scola, με αφορμή την επέτειο συμπληρώσεως 1700 ετών από την υπογραφή του Διατάγματος των Μεδιολάνων, δηλαδή της ανεξιθρησκίας.

Λόγος για κοινή πορεία για την προώθηση της θρησκευτικής ελευθερίας / Un cammino comune per la promozione della libertà religiosa

Un cammino comune per la promozione della libertà religiosa. Nella sala delle cariatidi di Palazzo Reale, nel centro della Milano che fu sede della pubblicazione del decreto, il cardinale Angelo Scola e il Patriarca ecumenico Bartolomeo dialogano sul versetto del Vangelo secondo Giovanni "Conoscerete la libertà. E la libertà vi farà liberi" (Gv 8,32). La lectio a due voci tra il cardinale Scola e il Patriarca Bartolomeo culmine delle celebrazioni dei 1700 anni dall'Editto di Costantino.

 

Μια κοινή πορεία για την προώθηση της θρησκευτικής ελευθερίας. 

Στην αίθουσα των Καρυάτιδων από το Βασιλικό Παλάτι στο κέντρο του Μιλάνου, που ήταν η έδρα της δημοσιεύσεως του Διατάγματος, ο Αρχιεπίσκοπος του Μιλάνου Καρδινάλιος Angelo Scola και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ομιλούν πάνω στον στίχο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου: "γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς" (Ιω. 8:32). 

Lectio σε δύο φωνές ανάμεσα στον Καρδινάλιο Scola και τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, αποκορύφωμα των εορτασμών για τα 1700 χρόνια του Διατάγματος του Κωνσταντίνου.
Παραθέτουμε δύο βίντεο με τις ομιλίες του Καρδιναλίου Scola. και του Οικουμενικού Πατριάρχη.