Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 3
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

21. senatus in Capitolio erat; eo tribuni cum perturbata plebe veniunt. multitudo clamore ingenti nunc consulum, nunc patrum fidem implorant nec ante moverunt de sententia consulem quam tribuni se in auctoritate patrum futuros esse polliciti sunt. [2] tunc referente consule de tribunorum et plebis postulatis senatus consulta fiunt ut¹ neque tribuni legem eo anno ferrent neque consules ab urbe exercitum educerent; in reliquum magistratus continuari et eosdem² tribunos refici iudicare senatum contra rem publicam esse. [3] consules fuere in patrum potestate: tribuni reclamantibus consulibus refecti. patres quoque, ne quid cederent plebi, et ipsi L. Quinctium consulem reficiebant. nulla toto anno vehementior actio consulis fuit. [4] “mirer” inquit, “si vana vestra, patres conscripti, auctoritas ad plebem est? vos elevatis eam; quippe qui quia³ plebs senatus consultum continuandis⁴ magistratibus solvit, [5?] ipsi quoque solutum voltis, ne temeritati [p. 74] multitudinis cedatis, tamquam id sit plus posse in⁵ civitate plus levitatis ac licentiae habere. levius enim vaniusque profecto est sua decreta et consulta tollere quam aliorum. [6] imitamini, patres conscripti, turbam inconsultam, et qui exemplo aliis esse debetis aliorum exemplo peccate⁶ potius quam alii vestro recte faciant, dum ego ne imiter tribunos nec me contra senatus consultum consulem renuntiari patiar. [7] te vero, C. Claudi, adhortor, ut et ipse populum Romanum hac licentia arceas et de me hoc tibi persuadeas, me ita accepturum ut non honorem meum a te impeditum, sed gloriam spreti honoris auctam, invidiam quae⁷ ex continuato eo impenderet levatam putem.” [8] communiter inde edicunt ne quis L. Quinctium consulem faceret; si quis fecisset, se id suffragium non observaturos.