«Το “κουτί” οδηγεί, με βεβαιότητα, την Ελλάδα σε εξαφάνιση» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]

Δύο μήνες πριν, στις 31.8.2010, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:

Το “κουτί” οδηγεί, με βεβαιότητα, την Ελλάδα σε εξαφάνιση

Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο στη Νιου Υορκ Τάϊμς, όπου οι Αμερικανοί, ούτε λίγο ούτε πολύ, θρηνούσαν για τη θλιβερή κατάντια του πνευματικού επιπέδου της σημερινής νεολαίας τους, την οποία απέδιδαν στη μακροχρόνια επιρροή της τηλεόρασης. Και άντε αυτοί διαθέτουν τηλεόραση εδώ και 70 χρόνια! Η επίδραση της είναι καταλυτική, και αποτελεί κεντρικό στοιχείο σε αυτό που ονομάζουμε αμερικανική «κουλτούρα». Η κοινωνία τους περιστρέφεται γύρω από τη τηλεόρασή. Τι να πούμε όμως και εμείς; Που μέσα σε 20 μόλις χρόνια καταιγιστικής «επίθεσης» της ιδιωτικής τηλεόρασης, πάμε να χαζέψουμε εντελώς. Σε όλα τα επίπεδα.

Είμαι από αυτούς, που αν και φανατικός οπαδός του συγκεκριμένου μέσου, είχα προβλέψει από καιρό, πως η δική μας εκδοχή, με χαζοχαρούμενα πρότυπα τύπου Ρούλας Κορομηλά, θα «κατέστρεφε» μία ή και περισσότερες γενιές Ελλήνων (και κυρίως Ελληνίδων). Η άναρχη μορφή με την οποία μας επιβλήθηκε, σε συνδυασμό με το καθαρά νεοελληνικό στοιχείο του νεοπλουτισμού και της υπερβολής, ήταν επόμενο να μας βλάψει σοβαρά. Στη χώρα μας υπήρξε εποχή όπου είχαμε περισσότερα κανάλια και από αυτήν την Αμερική. Ο κάθε πικραμένος πρώην ταβερνιάρης άνοιγε σταθμό, θέλοντας να γευτεί και αυτός μέρος της δύναμης και της γκλαμουριάς που είχαν ήδη αποκτήσει οι προβεβλημένοι μεγαλοκαναλάρχες (εργολάβοι, εφοπλιστές, κλπ).
Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, το τοπίο παραμένει εξίσου θλιβερό. Μπορεί να μην υπάρχουν εκατοντάδες κανάλια, όμως αυτά που υπάρχουν και που κυριαρχούν στη διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσής μας, είναι για τα μπάζα. Ατέλειωτες ώρες γεμάτες με δήθεν κωμικές σειρές, που προωθούν καρικατούρες ανθρώπινων χαρακτήρων, και που στη πραγματικότητα γελοιοποιούν τον μέσο Έλληνα, που όμως καμιά μα καμιά σχέση δεν έχει με αυτή του την «καλλιτεχνική» απεικόνιση. Πρωινάδικα με παρουσιάστριες (και παρουσιαστές) μπίμπο, που σε άλλες εποχές δεν θα μπορούσαν να προσληφθούν ούτε σε συνοικιακή βιοτεχνία ως κοπτοραπτούδες, διαμορφώνουν τη συνείδηση, τη παιδεία(!), και τη προσωπικότητα μιας ολόκληρης γενιάς γυναικών (και δυστυχώς νέων κοριτσιών), ασχολούμενες με κάθε τι φτηνό. Μεσημεριανάδικα, που καταναλώνουν ώρες ατελείωτες τηλεοπτικού χρόνου αναμασώντας ανούσια ευτελή κουτσομπολιά, και δημιουργώντας περιττά και επικίνδυνα πρότυπα εκ του μηδενός, σε μια προσπάθεια να φέρουν τη γκλαμουριά σε μια χώρα όπου όλοι σχεδόν γνωρίζονται μεταξύ τους.
Τεχνητά ινδάλματα που ξεπήδησαν μέσα από τον τηλεοπτικό σωλήνα, και που ως κακέκτυπα που είναι προβάλλουν έναν τρόπο ζωής που στη καλύτερη περίπτωση είναι ξένος προς τον Έλληνα, και που στη χειρότερη θα αποτελούσε ποινικά κολάσιμη πράξη.

Και τέλος οι ...; σοβαρές ειδήσεις! Όπου μια χούφτα από ακριβοπληρωμένους κήνσορες, επιχειρεί (και καταφέρνει) να διαμορφώσει τη πολιτική και οικονομική κουλτούρα μας. Υπακούοντας σε υπόγεια συμφέροντα, που ο απλός άνθρωπος δύσκολα μπορεί να γνωρίζει, πλασάρουν ως θέμα ότι αυτοί νομίζουν, χειραγωγώντας και ποδηγετώντας τη μάζα, η οποία ανήμπορη παραδέχεται πως: «έτσι είναι, αφού το είπε η τηλεόραση ...;».

Κάποτε η τέχνη, και κατ`επέκταση η τηλεόραση αντέγραφε τη πραγματικότητα, φιλτράροντας την μέσα από το μάτι του καλλιτέχνη. Σήμερα γίνεται το ανάποδο. Η ζωή μιμείται τη «τέχνη», μιμείται τη τηλεόραση. Με αποτέλεσμα να υπάρχει μια ολόκληρη γενιά «παραελλήνων» που μεγάλωσαν με τη τηλεόραση αναμμένη 20 ώρες το 24ωρο. Που ενσωμάτωσαν στο DNA τους τη κάθε βλακεία που της πλάσαραν κάποιοι ασυνείδητοι χαχόλοι.

Και τι πιο τραγικό από μια γενιά, που προτιμά τη παθητική απορρόφηση της κάθε αηδίας που προβάλλεται, από την αναζήτηση μέσα από βιβλία και κοινωνικές συναναστροφές μιας άλλης αλήθειας; Μιας αλήθειας, που είτε είναι οικονομικής φύσης, είτε πολιτικής, είτε οτιδήποτε, καμία μα καμία σχέση δεν έχει με τις σαχλαμάρες που αφομοιώνουμε καθημερινά, παραδομένοι στο έλεος της κάθε Μενεγάκη, Πετρούλας, ή Ζούγκλας.

Η αποστασιοποίηση που υπάρχει μεταξύ των όσων προβάλλει η τηλεόραση και της πραγματικότητας, έχει γίνει ιδιαίτερα φανερή με την εμφάνιση των μπλόγκς και την επικράτηση του διαδικτύου. Για πρώτη φορά, αυτοί που ψάχνουν, συνειδητοποιούν πως ο «βασιλιάς» της τηλεόρασης είναι γυμνός. Αλλιώς δεν εξηγείται η διαφοροποίηση των απόψεων που από τη μία προβάλλουν τα «μεγάλα» κανάλια ως θέσφατο, και από την άλλη αποτυπώνουν τα σχόλια και οι αναρτήσεις των διάφορων μπλόγκς. Είναι σαν να είμαστε τυφλοί όλα αυτά τα χρόνια, και αφήναμε να μας πιάνουν από το χέρι και να μας οδηγούν κάποιοι δήθεν μονόφθαλμοι. Και τους εμπιστευόμασταν. Ε λοιπόν, όχι πια!
Δυο είναι οι λύσεις στο παραπάνω αδιέξοδο: Σβήσιμο της τηλεόρασης δια παντός ή παρακολούθησή της με τον τρόπο που την παρακολουθώ εγώ. Και που είναι ο ίδιος τρόπος με τον οποίο θα διάβαζα ένα «Μίκυ Μάους» ή θα παρακολουθούσα μια εκπομπή του Λιακόπουλου, η έστω μια διάλεξη περί κβαντικής φυσικής από τη ...; Τζούλια Αλεξανδράτου. Θα διασκέδαζα αφάνταστα, θα γελούσα με τη ψυχή μου, αλλά κατά βάθος θα ήξερα ότι πρόκειται για σαχλαμάρα. Έτσι μάλλον θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλοι μας, τόσο τις «σοβαρές» εκπομπές όσο και τις ειδήσεις των 8.
Με συγκαταβατικό χαμόγελο, με πολλή αμφισβήτηση για τα κίνητρα τους, και πολλές φορές με γέλιο. Όσο για τις (και καλά) κωμικές σειρές ...; δυστυχώς με αυτές ούτε να γελάσω δεν μπορώ, απλά τις αποφεύγω.

Strange Attractor από το Αntinews

29/08/2010 at 15:56

Αφιερωμένο στον Μίσια και στον Αμλέτο

ΠΗΓΕΣ:

http://misha.pblogs.gr/2010/08/to-koyti-odhgei-me-bebaiothta-thn-ellada-se-exafanish.html

«Η Εποχή του Μνημονίου» [Από το blog “Locus Publicus Editorium”]

Πριν από είκοσι ημέρες, στις 10.10.2010, στο blog “Locus Publicus Editorium”, διαβάσαμε αυτό:

Η Εποχή του Μνημονίου

Δεν με ξαφνιάζουν οι δηλώσεις του κ. Ζαν Κλόντ Γιούνκερ. Τα αυτονόητα ανέφερε ο άνθρωπος. Οτι μια χώρα με μικρή παραγωγική βάση και μηδέν χρήμα, δεν μπορεί να οικειοποιείται την Κατανάλωση ως αναπτυξιακό μοντέλο προσπαθώντας με δανεικά να απορροφήσει τις εξαγωγικές οικονομίες της Γερμανίας και Γαλλίας. Και ούτε είναι δυνατόν κάθε χρόνο, δεκατίες τώρα να αγοράζει πανάκριβα εξοπλιστικά συστήματα που δεν αντέχει. Κάποτε θα χρεωκοπούσε.

Σαφώς και το πρόβλημα ήταν γνωστό στην Ευρώπη, καθότι ήταν γνωστό και σε μένα που είμαι ενας απλός μπλόγκερ. Και έπρεπε να έχει λυθεί λέει, πριν 30 χρόνια (το οποίο επίσης μου ήταν γνωστό), και το οποίο μας τοποθετεί κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν στην Ελλάδα ήρθε ο Αντρεϊκός σοσιαλισμός του "Τσοβόλα δώστα όλα", και του "Ο λαός στην εξουσία". Εκτοτε, ο μεν λαός ήρθε στην εξουσία, η δε Ελλάδα κατέληξε στο Μνημόνιο. Υπο αυτή την έννοια λοιπόν, το σύστημα βούλαξε γιατί συμμετείχε και ο λαός. Οποιος δεν τα καταλάβαινε όλα αυτά, ήταν ή έλληνας αριστερός (που ζούσε στην κοσμάρα του), ή έλληνας δεξιός (που ζούσε στο ένδοξο εθνικό μας καφενείο).

Οταν η βόμβα έσκασε, η Ευρώπη αποφάσισε να επεμβεί για να σώσει τα μεγαλύτερα στρατηγικά της σχέδια, και το ευρώ. Οποιος και νάταν έλληνας πρωθυπουργός τον Μάιο του 2010, το ίδιο θα πάθαινε. Η Ευρώπη ήξερε πως η διαφθορά στην Ελλάδα ήταν συστεμική και τερατώδης σε διαστάσεις. Και αποφάσισε, οτι οι έλληνες δεν μπορούν απο μόνοι τους να εξυγιάνουν το ελληνικό κράτος. Και όσο κι αν δεν μας αρέσει, έχουν δίκιο. Περιττό λοιπόν να τσακωνόμαστε περί Μνημονίου, καθότι όλο και ""κάποιο μνημόνιο θα υπογράφαμε".

Η δήλωση του κ Ζαν Κλόντ Γιούνκερ, καθώς και η ακόλουθη δήλωση του κ. Ντομινίκ Στρος Καν, δεν μας απαλλάσσουν απο τίποτα. Οι ηγεσίες μας δημιούργησαν το ελληνικό πρόβλημα, μοιράζοντας στο λαό επίδόματα, διορισμούς, εξυπηρετήσεις και μπάνια του λαού. Ετρωγαν οι Τσοχατζόπουλοι στην κορυφή, αλλά πέρναγε καλά και ο κόσμος. Κάποτε, και λογικό ήταν, η διαφθορά έφτασε και στα λαϊκά στρώματα, σε επίπεδο καθημερινότητας. Εκλεβε ο γιατρός, έκλεβε ο εφοριακός, έκλεβε ο ηλεκτρολόγος και ο υδραυλικός. Και η Δημοκρατία έγινε Κλεπτοκρατία. Το Ελληνικό Τερατούργημα κατέρρευσε συνολικά όταν σάπισαν όλοι του οι πυλώνες.

Και θα επιμείνω - Παρότι η Ευρώπη έκλεισε τα μάτια σε πολλά και έκανε πολλά στρατηγικά λάθη που τώρα καλείται να επανορθώσει, το γεγονός παραμένει πως η Ελλάδα ευεργετήθηκε όσο ελάχιστες χώρες στην Ιστορία, καταναλώνοντας τουλάχιστον 4 κοινοτικά πακέτα των 20 δις το ένα, για ανάπτυξη. Το αν η Ελλάδα έχασε το τραίνο, αυτό ήταν δική της επιλογή. Η Ευρώπη πάντως μας έδωσε μια χρυσή ευκαιρία να αναπτυχθούμε. Ούτε η Αργεντινή, ούτε η Ρωσία (που χρεωκόπησαν με πολύ λιγότερα) είχαν ποτέ τέτοια ευκαιρία.

Κατα την ταπεινή μου γνώμη, η Ελλάδα έχασε το τραίνο απο το 1990 περίπου, όταν απέτυχε να κάνει ηθική, διοικητική και τεχνολογική επανίδρυση του δημόσιου τομέα της, της Παιδείας της, της Υγείας της και της Δικαιοσύνης της. Το τί μπορούμε να κάνουμε απ εδώ και πέρα, δεν το γνωρίζω. Οι επανιδρύσεις που αναφέρω χρειάζονται πολλά χρόνια και πολλά λεφτά, και τώρα είναι μάλλον αργά.

Σε προσωπικό επίπεδο θα προτιμούσα μια κυβέρνηση εξωκοινοβουλευτικών, με focus σε τρία πράγματα - την Οικονομία, την Ανάπτυξη και τον Δημόσιο Τομέα. Είμαι απολύτως πεπεισμένος πως η χώρα οδηγείται σε κάποιο καθεστώς "ελεγχόμενης πτώχευσης" πάνω σε κάποιο καινούργιο θεσμικό πλαίσιο. Οι πιστωτές μας θα πάρουν όσα μπορούν απο μάς (σε μορφή εκποιήσεων και άλλων deals), θα πάρουν και απο το μεγάλο πακέτο ευρωπαϊκής σωτηρίας (των 800 δις ευρώ), θα χάσουν και μερικά, το δικό μας χρέος κάποτε θα αναδιοργανωθεί και θα επιμηκυνθεί σε μεγάλο βάθος χρόνου (πάνω απο 20 χρόνια), και η χώρα, αφού φτωχύνει κατα πολύ (έρθει δηλαδή στα κυβικά της), θα συνεχίσει να ζεί μια ήσυχη μεσογειακή και σοσιαλιστική ζωή, προσφέροντας αυτό που πρόσφερε πάντα - ήλιο, θάλασσα και καλό φαγητό στους επισκέπτες της.

Στο μεταξύ, όπως συμβαίνει πάντα στην Ιστορία, θα χαθεί μια γενιά ανθρώπων, που μάλλον θα μείνει στα κιτάπια ως " Η Γενιά του Μνημονίου".

----------------------------------------------

Αβυσσαλλέα ειναι η αλητεία του ελληνικού πολιτικού κόσμου που μέσα σε 30 χρόνια κατασκεύασε εναν φανταστικό κόσμο "κεκτημένων", χτισμένο πάνω σε μια κομματική Κλεπτοκρατία, και που τώρα ψάχνει εξιλαστήρια θύματα και θεωρίες συνομωσίας. Το μέγεθος της ελληνικής Κλεπτοκρατίας εξελίσσεται τώρα σαν κινηματογραφική ταινία στις εμπειρίες της καθημερινότητας. Παρακολουθώντας τα νέα της πατρίδας ιντερνετικά, ομολογώ πως αισθάνομαι απόλυτα αηδιασμένος.

ΠΗΓΗ:

http://locus-editorium.blogspot.com/2010/10/blog-post_10.html

«Οι “εποχές” μας» [Από το blog “Ακατέργαστα”]

Περίπου ένα χρόνο πριν, στις 28.10.2009, στο blog “Ακατέργαστα” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:

Οι “εποχές” μας

Πότε φυλάξαμε τα χειμωνιάτικα, πότε τα ξαναβγάζουμε! Σαν χτες μου φαίνεται! Περνάνε οι εποχές στο τάκα-τάκα. Τις ζούμε άραγε,; Τις φχαριστιόματε;

Τις προσωπικές μας «εποχές»; Τις ζούμε κι αυτές; Ξέρουμε να τις αποχωριζόμαστε, να δίνουμε τη σκυτάλη στην κάθε επόμενη;

Μπορούμε να αφήνουμε το παρελθόν να «πάει στο καλό»; Στον προορισμό του;

Μπορούμε να ζήσουμε με το τώρα κι όχι με κάποιο φάντασμα του;

Άλλη -λένε- ήμουνα στις αρχές του καλοκαιριού, άλλη είμαι τώρα στην αρχή του χειμώνα! Το δέχομαι; Το παραδέχομαι; Το σέβομαι;

Μπα! Δε βλέπω χαΐρι για ελόγου μου! Ίδια τα μυαλά μου, ίδιες οι εμμονές μου! Μόνο μια θέληση πάντα σιγοβράζει! Στο σιγανό και στο μουλωχτό, όμως τι να σου κάνει; Κρέας βραστό κι όποτε γίνει; Περνάει η ζωή με τη δική της φόρα, δίνει μια στο τσουκάλι και ...τρέχα τώρα!

Η θέληση για αποφάσεις απαιτεί τη δική της θερμοκρασία: Να καίγεσαι, να φλέγεσαι! Αυτή είναι η ουσία!

Φροντίστε για σας τουλάχιστον! Ζήστε την κάθε «εποχή» σας, όσο κι άσχημη να φαίνεται! Έχετε πολλά να μάθετε! Να βλέπω και γω μπας και ζηλέψω κι ανασκουμπωθώ!!

ΠΗΓΗ:

http://akatergasta.pblogs.gr/2009/10/oi-epohes-mas-.html

«Το νέο «ΟΧΙ» ενάντια στον νεοφασισμό της τρομοκρατίας» [Από το blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις ”]

Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 28.10.2009, στο blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις” διαβάσαμε αυτό:

Το νέο «ΟΧΙ» ενάντια στον νεοφαισμό της τρομοκρατίας

Πριν από 69 χρόνια, οι έλληνες τόλμησαν να αρθρώσουν ένα βροντερό ΟΧΙ ενάντια στον Ιταλικό φασισμό. Έκτοτε, κάθε χρόνο, με περισσή περηφάνια τιμούμε την ημέρα αυτή- εορτασμοί, παρελάσεις, αφιερώματα. Σήμερα, οι εορτασμοί τελέσθηκαν κατά το σύνηθες. Η επέτειος όμως αυτή διαφέρει από τις άλλες.
Σήμερα οι έλληνες κλήθηκαν να βροντοφωνάξουν ένα νέο ΟΧΙ, αυτό ενάντια στον νέο φασισμό της τρομοκρατίας. Το είπαμε; Ο καθένας κατά μόνας ξέρει.

Θα ήθελα σήμερα με αφορμή τις πανηγυρικές εκδηλώσεις να ξεχυνόμασταν όλοι στους δρόμους και να φωνάζαμε αυτό το νέο ΟΧΙ: ΟΧΙ κύριοι και κυρίες, όποιοι κι αν είσαστε, δεν πρόκειται αν σας επιτρέψουμε να μας τρομοκρατήσετε. Δεν έχετε θέση στη χώρα αυτή. Μήνες τώρα προσπαθώ να καταλάβω. Την ύπαρξη , τη δράση και τα αιτήματα της της ETA, του IRA, ακόμα και της δολοφονικής Αλ Κάιντα, όχι πως τα αποδέχομαι ή τα συμμερίζομαι, αλλά ως έναν ελάχιστο βαθμό θα έλεγα πως τα αντιλαμβάνομαι υπό την έννοια του ότι ζητάνε κάτι συγκεκριμένο. Αυτοί όμως, οι δικοί μας τρομοκράτες τι ακριβώς θέλουν; Ποιος είναι ο λόγος της ύπαρξής τους, σε τι σκοπούν; Στην αιώνια επανάσταση ??? Έλεος! Απλώς δολοφονούν. Είτε από ανία, είτε διότι εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα ως πληρωμένοι δολοφόνοι. Θα μάθουμε ποτέ άραγε; Εάν φοβάμαι που γράφω αυτό το κείμενο; Ναι, προφανώς. Αλλά δεν μπορώ να μην το κάνω απο τη στιγμή που αντιλήφθηκα το διασταγμό μου. Είναι το δικό μου ΟΧΙ ενάντια σε αυτόν το νέο- φασισμό. Και είμαι σίγουρη πως ο καθένας μέσα από το δικό του μικρόκοσμο θα αρθρώσει αυτό το νέο ΟΧΙ. Ο καθένας με το δικό του τρόπο- οι αριστεροί και οι δεξιοί, αλλά και οι αριστεριστές, οι αναρχικοί, οι αλλοδαποί, οι άνεργοι, οι αγανακτισμένοι πολίτες, οι νοικοκυραίοι, οι εθνικιστές, οι φοιτητές, οι μαθητές, εσύ, εγώ. Μαζί. Όλοι.

Όχι κύριοι και κυρίες, όποιοι κι αν είστε, δεν θα σας επιτρέψουμε να δολοφονείτε, δεν θα σας επιτρέψουμε να μας τρομοκρατήσετε.

Κι αν ο προσωρινός σας στόχος είναι η αστυνομία, αυτή η αστυνομία, που συχνά μας θυμώνει, συνεχώς μας εξοργίζει κι ακόμα πιο συχνά μας βοηθά, εμείς, όλοι μαζί θα την προστατεύσουμε. Όχι μόνο γιατί διαφορετικά ο αυριανός στόχος σας θα είναι ο τροχονόμος και ο επόμενος ο ταχυδρόμος, κι έπειτα εσύ κι εγώ κι έπειτα ο διπλανός μας .... αλλά κυρίως γιατί οι αστυνομικοί και όλοι εμείς με όποιες διαφορές κι αν μας χωρίζουν είμαστε μέρος της δημοκρατίας μας, είμαστε μέρος της κοινωνίας μας, της καθημερινότητάς μας. Ενώ εσείς, ποιοι είστε;

Ας αρθρώσουμε λοιπόν, αυτό το Νέο ΟΧΙ, όλοι μαζί.

ΠΗΓΗ:

http://afroditealsalech.blogspot.com/2009/10/blog-post_28.html

«Πού πήγε το ΟΧΙ;» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]

Περίπου ένα χρόνο πριν, στις 28.10.2009, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:

Πού πήγε το ΟΧΙ;

Πού πήγε το ΟΧΙ του '40;

Τι γιορτάζουμε, τρομάρα μας; Αυτά που σήμερα δεν αντέχουμε μήτε να σκεφτούμε; Που αυτοακρωτηριάσαμε και το μικρό μας δαχτυλάκι;

Πού πήγε η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ, η λεβεντιά, το φιλότιμο;

Πώς ξεγλίστρησαν από το DNA μας τόσα έντονα, μοναδικά χαρακτηριστικά τής προηγούμενης μόλις γενιάς μας και πορευόμαστε ως μαριονέτες του ενός και του άλλου, του αέρα του κοπανιστού, του ανθρωποκτόνου ευ-δαιμονισμού;

Πότε θα πούμε τόσα ΟΧΙ στις συνθήκες ζωής μας, τις ενάντιες στη συνέχεια της φυλής μας, της ανθρωπιάς μας;

Πότε θα πούμε ΟΧΙ σε τόσους ακήρυχτους πολέμους γύρω μας που τους θεωρούμε και για σωτήρες, για υποστηρικτές της «εξέλιξής» μας;

Πότε θα πούμε ΟΧΙ στον καινούργιο Μεσαίωνα που βιώνει η χώρα μας σ' όλους τους τομείς;

........................

Πού είναι οι Έλληνες μαχητές του 2009;

Ποιος μας τύφλωσε από τότε; Ποιος μας έκανε λοβοτομή;

ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2009/10/poy-phge-to-ohi-.html

«O μεγάλος δικτάτορας (η ομιλία του Τσάρλι Τσάπλιν στην ταινία)» [Από το blog “ Rodia Mixer”]

Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 5.10.2010, στο blog “Rodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:

O μεγάλος δικτάτορας (η ομιλία του Τσάρλι Τσάπλιν στην ταινία)

http://www.youtube.com/watch?v=ee5atYrAI_M

Λυπάμαι, αλλά δεν θέλω να γίνω αυτοκράτορας. Δεν είναι δική μου υπόθεση. Δεν θέλω ούτε να βασιλέψω, ούτε να κατακτήσω. Θέλω να βοηθήσω όλο τον κόσμο. Εβραίους, χριστιανούς, μαύρους, λευκούς. Ολοι επιθυμούμε την αλληλεγγύη. Να ζούμε με την ευτυχία των άλλων, και όχι με τη δυστυχία τους. Δεν θέλουμε ούτε να μισούμε, ούτε να περιφρονούμε.

Υπάρχει χώρος για τον καθένα. Η Γη είναι πλούσια και μπορεί να θρέψει όλο τον κόσμο. Η ζωή μπορεί να είναι ελεύθερη κι ωραία, αλλά χάσαμε αυτό το μονοπάτι. Η πλεονεξία δηλητηρίασε τις ψυχές, ανύψωσε τους φραγμούς του μίσους, μας έχει καταδικάσει στη δυστυχία και στη σφαγή. Ορίζουμε την ταχύτητα, αλλά κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Η εκμηχάνιση μας κάνει εξαρτώμενους απο αυτήν. Η επιστήμη μας έκανε κυνικούς και άξεστους.

Σκεφτόμαστε πολύ, αισθανόμαστε ελάχιστα. Περισσότερο κι απο τις μηχανές, χρειαζόμαστε την ανθρωπιά. Πιο πολύ απο την επιδεξιότητα, χρειαζόμαστε την καλοσύνη. Χωρίς αυτές τις αρετές, η βία θα κυριαρχήσει στη ζωή. Το αεροπλάνο και το ραδιόφωνο μας έφεραν κοντά. Η φύση αυτών των εφευρέσεων αξιώνει την καλοσύνη και την παγκόσμια αδελφοσύνη.

Αυτή τη στιγμή, η φωνή μου φτάνει στα αυτιά εκατομμυρίων ανθρώπων, απελπισμένων γυναικών, παιδιών, που είναι θύματα ενός συστήματος που ξέρει μόνο να βασανίζει και να φυλακίζει αθώους ανθρώπους. Σε αυτούς που με ακούνε, λέω: Μην απελπίζεστε. Η τωρινή μας δυστυχία προήλθε από την πλεονεξία και τη σκληρότητα εκείνων που φοβούνται την πρόοδο του ανθρώπου. Το μίσος θα περάσει, οι δικτάτορες θα πεθάνουν, και η δύναμη που αφαίρεσαν από το λαό θα επιστρέψει σε αυτόν ξανά. Οσο οι άνθρωποι θα πεθαίνουν, η ελευθερία δεν θα κινδυνέψει.

Στρατιώτες! Μην υπακούτε στους αγροίκους, που σας περιφρονούν και σας δυναστεύουν, που υπαγορεύουν τις πράξεις και τις σκέψεις σας! Που σας μεταμορφώνουν σε κοπάδι, σε κρέας για τα κανόνια. Μην υποχωρείτε μπροστά σε αυτά τα εκφυλισμένα όντα, στους εγκέφαλους και τις καρδιές των μηχανών! Δεν είστε ούτε μηχανές, ούτε κοπάδι, είστε άνθρωποι! Φέρτε την αγάπη μέσα στις καρδιές σας και όχι το μίσος! Μόνο οι εκφυλισμένοι μισούν!

Στρατιώτες! Μην αγωνίζεστε για τη σκλαβιά, αγωνιστείτε για την ελευθερία! Ο άγιος Λουκάς γράφει: «το βασίλειο του Θεού είναι μέσα στον άνθρωπο». Οχι σε έναν άνθρωπο, όχι σε μια ομάδα ανθρώπων, αλλά σε όλους τους ανθρώπους! Σε εσάς! Εσείς είστε ο λαός που έχει τη δύναμη, να δημιουργεί τις μηχανές, να δημιουργεί την ευτυχία! Εσείς ο λαός, έχετε τη δύναμη να εμπνεύσετε μια όμορφη κι ελεύθερη ζωή, να κάνετε αυτή τη ζωή μια υπέροχη περιπέτεια!

Στο όνομα της δημοκρατίας, ας χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δύναμη για να ενωθούμε! Να αγωνιστούμε για ένα καινούργιο κόσμο, με ευκαιρίες και δουλειά για όλους, μέλλον για τους νέους, ασφάλεια για τους ηλικιωμένους.

Με αυτή την υπόσχεση, οι αγροίκοι πήραν την εξουσία. Είπαν ψέμματα! Δεν κράτησαν το λόγο τους! Οι δικτάτορες ελευθερώνουν τον εαυτό τους, αλλά υποδουλώνουν το λαό. Ο αγώνας μας είναι να κάνουμε πράξη αυτές τις υποσχέσεις!

Να ελευθερώσουμε το λαό, να σπάσουμε τους εθνικούς φραγμούς, να καταργήσουμε την πλεονεξία, το μίσος και τη μισαλλοδοξία. Να αγωνιστούμε για ένα κόσμο δικαίου, όπου η επιστήμη και η πρόοδος θα φέρουν ευτυχία σε όλους! Στρατιώτες! Στο όνομα της δημοκρατίας, ας ενωθούμε!

________________________________
ΣΗΜ. οποιαδήποτε ομοιότητα με σύγχρονα γεγονότα και καταστάσεις, είναι εντελώς συμπτωματική.

ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2010/10/blog-post_05.html

«Αυτό είναι η Αγάπη!» [Από το blog “Οδεύοντας… ”]

Πριν από τέσσερεις εβδομάδες, στις 27।9.2010, στο blog “Οδεύοντας…”, της Αργυρούλας, διαβάσαμε αυτό:

Αυτό είναι η Αγάπη!

"Αγάπη είναι,

όταν οι τριανταφυλλιές ανθίζουν στους φράχτες σου

μην κόψεις τα λουλούδια, για να στολίσεις τα βάζα σου.

Άστα για τους περαστικούς.

Γι’ αυτούς, που δεν είχαν ποτέ δικό τους λουλούδι.

Αυτό είναι αγάπη !

Όταν νυχτώνει στη γειτονιά σου

εκείνες τις μακριές χειμωνιάτικες νύχτες,

άναβε ένα φαναράκι κι άφηνε το έξω

να φωτίζει το δρόμο ,

τις σκοτεινιασμένες στράτες των ανθρώπων.

Αυτό είναι αγάπη !

Την ώρα που φεύγει ο ήλιος και χάνεται,

φέρνε στα μάτια σου όλη τη μέρα.

Μην αφήσεις κανέναν να κοιμηθεί στην καρδιά με παράπονο,

Μην κοιμηθείς με παράπονο εναντίον κανενός.

Αυτό είναι αγάπη !

Όταν ο άλλος είναι φταίχτης,

όταν ξέρει το σφάλμα του,

μη σηκώσεις τα μάτια σου απάνω του

μη και πονέσει.

Αυτό είναι αγάπη !

Όταν βρεις στην καρδιά σου πολλή αγάπη για τους άλλους,

όταν βρεις στα μάτια τους πολλή αγάπη για σένα….

Άσε τα δώρα σου και διακριτικά υποχώρησε.

Αυτό είναι, πάνω απ’ όλα,

αυτό είναι αγάπη ! "

Εύχομαι όμορφη, ειρηνική βδομάδα σε κάθε Διαβάτη και Οδοιπόρο της ζωής , αφήνοντας χώρο στις καρδιές μας ν΄ ανθίσει το λουλούδι της αγάπης .

ΠΗΓΗ:

http://odevontas.blogspot.com/2010/09/blog-post_27.html

«Ακατέργαστα… Σκοινί απ’ τον ουρανό;» [Από το blog “Ακατέργαστα”]

Πριν από δύο μήνες, στις 24.8.2010, στο blog “Ακατέργαστα” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:

Ακατέργαστα… Σκοινί απ’ τον ουρανό;

...Και λίγο-λίγο νιώθεις πως αρχίζει να σε ζώνει εκείνη η κατάσταση του αβάσταχτου άγχους, της πιο μύχιας αγωνίας που κοντέυει την παράκρουση, την τρέλλα...

Λες: "πιο κάτω δεν υπάρχει..."

Κι ομως θυμάσαι πως υπήρξε... για λίγο... και από εκεινο το πιο κάτω είχε αναβλύσει μια δύναμη -ποτέ δεν εντόπισες από πού, ποτέ δεν έχει σημασία-, αλλά βγήκε μια δύναμη, μια αποκάλυψη, μια ώθηση ευεργετική που σε προχώρησε στη ζωή σου.

Τώρα όμως πάλι τα ίδια. Πάλι το αγρίμι μέσα σου. Ακάλεστο, σαρκοβόρο, διψά για το αίμα σου...

Κι αρχίζεις και ψάχνεις τρόπους να δραπετεύσεις ή να αυτοϋπνωτιστέις, -το ίδιο κάνει.

Δε διαλέγεις να πάρεις ουσία, ναρκωτικό, ηρεμιστικό, ψυχοφάρμαο, γιατι φοβάσαι.

Φοβάσαι την εξάρτηση, φοβάσαι αυτά που χεις δει με τα μάτια σου, ανθρώπους να σέρνονται σε μια λειψή ζωή...

Θες κάτι πιο ελαφρύ... έναν λόγο από έναν φίλο, μια πρόταση από ένα βιβλίο... Γύυρω σου, δεκάδες αντικείμενα, φωτογραφίες, τέχνης και μη...

δικές σου σημειώσεις, και φαγητό, πολύ φαγητό. Ορμάς σ' αυτό γιατί -το ξέρεις-, είναι το πιο γρήγορο και προσιτό «νόμιμο» ναρκωτικό. Αυτό που κοιμίζει το μωράκι σαν είναι ανήσυχο. Αυτό που σου δίνει ενέργεια έστω για λίγη ώρα, μια τέρψη στο λαρύγγι. Ικανοποιείς τη γεύση σου, αναθαρρεύεις για λίγο μέχρι την πρώτη σκέψη. Που σε ρίχνει πάλι ως μνήμη πως να, πάλι θα παχύνεις, και ως αίσθηση βάρους στα σπλάχνα σου... Που σε καθηλώνει, που σε κάνει πιο νωθρό και κατι μέσα σου παραπονιέται, εξεγείρεται «και ΄τώρα πώς θα βγω εγώ από δω μέσα;»

Προχωράς ανάμεσα στα αντικείμενα του σπιτιού. Δεν ανοίγεις τηλεόραση. Δεν έχεις κάποια καλή εμπειρία πως σε βοήθησε σε ανάλογη περίπτωση. Μάλλον τον εαυτό σου υποτίμησες, που έχασες πολύτιμες ώρες απ' τη ζωή σου! Πολύτιμες; Ναι! από τη ζωή; Ναι! Είναι πολύτιμη η ζωη; Μα ναι! Και συνεχώς ελαττούμενη. Συνεχώς και αδιαλλείπτως! Όπως κι η υγεία που την αξιολογείς κάθε φορά που τη χάνεις! Έτσι και τώρα κάποιος σου κλέβει πολύτιμες στιγμές ζωής! Σήκω πάνω τι κάθεσαι;; .........

ΠΗΓΗ:

http://akatergasta.pblogs.gr/2010/08/akatergasta-skoini-ap-ton-oyrano.html

«Το αντίτιμο της Ιστορίας» [Από το blog “Locus Publicus Editorium”]

Στις 23.10.2010, στο blog “Locus Publicus Editorium”, διαβάσαμε αυτό:

Το αντίτιμο της Ιστορίας

Η Ελλάδα πορεύτηκε μεταπολεμικά με ενα είδος μικροκαπιταλισμού οικογενειακής φύσεως. Λίγο δημόσιο, λίγη αγροτιά, λίγο μικρομάγαζο, λίγη αντιπαροχή, λίγος τουρισμός, άντε και λίγη ναυτιλία, το κράτος κουτσά στραβά επέζησε, και αναμφισβήτητα - για τα κυβικά του- προόδευσε.

Αυτό το είδος μικροκαπιταλισμού έδωσε ψωμί στην οικογένεια, σπίτι για προίκα στην αδελφή, σύνταξη στον πατέρα. Και πάνω σ' αυτό χτίστηκαν και τα υπόλοιπα. Δομές, όνειρα, καθημερινότητα. Πορευτήκαμε έτσι αξιοπρεπώς όσο μας κράταγε το αναπτυξιακό μας σχήμα. Μέτριο σε φιλοδοξίες, μέτριο σε παιδεία, μέτριο σε στελέχωση. Ένα σχήμα που τέλειωσε για πάντα.

Προσπαθήσαμε κάμποσες φορές να το αλλάξουμε. Ενα αριστερό αντάρτικο οραματίστηκε μια εξίσωση μαρξιστικής οικονομικής και κοινωνικής σύλληψης. Νικήθηκε όμως και απέτυχε. Απέτυχε όμως και η δεξιά, που δεν κατάφερε να μας μεταφέρει σε εναν εξυπνότερο καπιταλισμό με μεγάλες ιδέες και μαζικές δουλειές. Απέτυχε και ο Ανδρέας που θα μπορούσε να τα αλλάξει όλα αλλά έφερε τον λαϊκισμό. Απέτυχε και ο Καραμανλής που υποσχέθηκε Επανίδρυση αλλα βούλιαξε απο την διεφθαρμένη αυλή του.

Απέτυχε όμως και η Ευρώπη. Που ενώ κάποτε οραματίστηκε οικονομική, κοινωνική και πολιτική ένωση, μοίρασε αναπτυξιακά κεφάλαια, έφτιαξε κοινό νόμισμα και κατήργησε σύνορα, δεν έφτιαξε ποτέ μηχανισμούς ελέγχου και σταθερότητας. Στον αέρα όλες της οι συνθήκες. Και σήμερα το πληρώνει.

Δεν κατηγορώ την Ευρώπη που μπήκε στην Ελλάδα με την Τρόϊκα για να διαχειρισθεί την κρίση και να σώσει ό,τι μπορεί ακόμα να σωθεί. Ούτε κατηγορώ τους ελληνες που δεν θέλουν το Μνημόνιο. Αλλά όταν ενα σύστημα καταρρέει, πληρώνουν όλοι, συλλογικά. Δεν υπάρχουν φίλτρα στην Ιστορία. Μόνον δαρβινιστικές διαδικασίες.

Δεν ξέρω τι θα φέρει το μέλλον, έχω ομως μια διαίσθηση για το τί θα χάσουμε. Θα χάσουμε μέρος της υπερηφάνειάς μας που δεν μπορέσαμε να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας. Θα χάσουμε δισεκατομύρια πλούτου που θα φύγει στο εξωτερικό. Θα χάσουμε και πολύ μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό που θα μεταναστεύσει. Ισως χάσουμε ακόμα και εθνικά εδάφη, ιστορικά σύμβολα και αιώνιες αγάπες. Και για πολύ καιρό θα χάσουμε τον ύπνο μας.

Σίγουρα το τροϊκανό μας χρέος χρειάζεται επιμήκυνση. Που σημαίνει πως η Τρόϊκα θα είναι μαζί μας για πολλά χρόνια. Πρέπει επίσης να εφεύρουμε και ενα χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής του εθνικού μας χρέους. Και πρέπει μεσα σε 3 χρόνια να επανιδρύσουμε το Κράτος με νέα Ηθική, νέα Δικαιοσύνη, νέα Παιδεία, νέες δομές. Δεν ξέρω τί απ' όλα αυτά θα καταφέρουμε. Αν τα καταφέρουμε όλα, σε 10 χρόνια θα μπορέσουμε να ανακάμψουμε. Αλλιώς θα χαθούμε στον απέραντο χρόνο της αφάνειας...

ΠΗΓΗ:

http://locus-editorium.blogspot.com/2010/09/blog-post_23.html

«H ομορφιά της ταύτισης οδηγεί στην ευτυχία» [Από το blog “Spiritual Harmony”]

Πριν από είκοσι ημέρες, στις 2.10.2010, στο blog “Spiritual Harmony” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:

H ομορφιά της ταύτισης οδηγεί στην ευτυχία

Όλοι γνωρίζουμε ότι η ευτυχία δεν προκαλείται μόνο από εξωτερικούς παράγοντες και υλικά αγαθά, αλλά αναβλύζει από μέσα μας.

Δεν είναι ένας σταθμός στον οποίο φτάνεις, αλλά ένας τρόπος να ταξιδεύεις.

Δεν είναι να παίρνεις αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις αυτό που έχεις!

Ταξίδευαν, λοιπόν, τρεις γυναίκες και ξαφνικά είδαν στο δρόμο ένα μεγάλο λάκκο όπου μέσα βρισκόταν παγιδευμένη η Ευτυχία.

Τότε η πρώτη γυναίκα λέει:

- Ευτυχία, θέλω να με κάνεις όμορφη. Αμέσως μεταμορφώθηκε σε μια καλλονή και ευτυχισμένη έφυγε.

Η δεύτερη γυναίκα ζήτησε:

- Ευτυχία, θέλω να με κάνεις πλούσια. Αμέσως εμφανίσθηκε μπροστά της ένα σακούλι γεμάτο χρυσαφικά και διαμάντια, η γυναίκα το αρπάζει και ευτυχισμένη έφυγε.

Μόνο η τρίτη γυναίκα δεν έλεγε τίποτα και τότε η Ευτυχία της είπε μέσα από το λάκκο:

- Πες μου κι εσύ, τι θέλεις να σου δώσω;

Τότε η γυναίκα έσκυψε, άπλωσε το χέρι της και είπε:

- Δώσε μου το χέρι σου, και απλώς έβγαλε την Ευτυχία από το λάκκο.

Μετά συνέχισε το δρόμο της.

Η Ευτυχία χαμογέλασε και την ακολούθησε...

Είναι κρίμα να περάσουμε τη ζωή μας περιμένοντας κάποιο θαύμα που θα ικανοποιήσει τις επιθυμίες μας και θα δικαιώσει τις προσδοκίες μας.

Πότε θα αντιληφθούμε ότι το θαύμα συντελείται πάντα μέσα σ’ αυτό που ζούμε, τη στιγμή που το βιώνουμε;

H ταύτισή μας με τους άλλους, η ικανότητα δηλαδή να μπαίνουμε στη θέση τους και η διάθεσή μας να τους βοηθήσουμε, ανάγεται από άλλες επιστημονικές έρευνες σε έναν από τους παράγοντες που συμβάλλουν στην ευτυχία.

Η οξυτοκίνη που αποκαλείται επίσης «ορμόνη της ταύτισης και της στοργής» θεωρείται ότι εμπλέκεται σε κάθε είδους συναισθηματική σχέση, είτε αυτή είναι ερωτική είτε φιλική ή η σχέση ανάμεσα σε έναν γονιό και το παιδί του.

Σχετικές έρευνες υποστηρίζουν ότι: Οι δεσμοί με φίλους, με την οικογένεια και η προσφορά βοήθειας προς τους άλλους αποδεικνύονται από τους πιο ισχυρούς παράγοντες της ευτυχίας- και αυτό όχι μόνο χάρη στην ταύτιση και την οξυτοκίνη αλλά και στο γεγονός ότι δίνουν ένα νόημα και έναν σκοπό στη ζωή.

Όπως γράφει ο Φρανς ντε Βάαλ, καθηγητής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Εμορι, στο βιβλίο του «Η εποχή της ταύτισης», «Το να βοηθά κάποιος κάποιον άλλον μπορεί τελικά να αποτελεί εγωιστική πράξη, γιατί αυτός ο οποίος προσφέρει παίρνει από αυτή την πράξη μια άρρηκτα συνδεδεμένη ανταμοιβή. Αυτή είναι η ομορφιά της ταύτισης».

Η ευτυχία μπορεί να κρύβεται σε πολύ μικρότερα πράγματα από αυτά που φανταζόμαστε. Οι μικρές χαρές της ζωής είναι πολύ πιο σημαντικές για τη γενική μας ευεξία. Ας τις δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή και ας μη μένουμε αδιάφοροι στο περιβάλλον μας.

Ο αλτρουισμός και ο εθελοντισμός, σύμφωνα με τις μελέτες, βελτιώνουν τη διάθεση, ενισχύουν την αυτοεκτίμηση, συνδέονται με την καλύτερη ψυχική και σωματική υγεία ενώ φαίνεται επίσης να ευνοούν τη μακροζωία.

Όλα όσα χρειαζόμαστε για να γίνουμε ευτυχισμένοι βρίσκονται μέσα μας.

Μπορούμε όλοι να βρούμε αυτό το «ιδιαίτερο μέρος» μέσα μας επιλέγοντας το σωστό «κλειδί» που θα ανοίξει την πόρτα της ψυχής μας, αρκεί να το αποφασίσουμε.

• Μπορούμε να αποκτήσουμε την κυριότητα της ευτυχίας μας: Να εστιάζουμε σε λύσεις, αντί για προβλήματα. Να βρίσκουμε τα δώρα που κρύβει η ζωή και να κάνουμε ανακωχή και ειρήνη με τον εαυτό μας, καθώς και με τους γύρω μας.
• Να μην πιστεύουμε όλα όσα μας "λέει" το μυαλό μας: Να εξετάζουμε την ισχύ και αποτελεσματικότητα των σκέψεών μας. Να απαλλαγούμε από εκείνες τις σκέψεις που δεν μας αξίζουν και να κατευθύνουμε το μυαλό μας προς την χαρά.
• Να αφήνουμε την αγάπη να μας οδηγήσει: Να εστιάζουμε στην ευγνωμοσύνη, στη συγχώρεση και στην καλοσύνη. (Αυτό λειτουργεί εξίσου αποδοτικά τόσο στην προσωπική, όσο και στην επαγγελματική ζωή μας).
• Να κάνουμε τα κύτταρα του σώματός μας ευτυχισμένα: Να μάθουμε πώς να "τρέφουμε" το σώμα μας, να το ενεργοποιούμε και να συντονιζόμαστε στη σοφία του.
• Να συνδεόμαστε με το πνεύμα μας: Να προσκαλέσουμε τη "σύνδεση" με την υψηλή νοημοσύνη μας, να ακούμε την "εσωτερική" φωνή μας και να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε την ίδια τη ζωή μας για να μας φέρει αυτά που επιθυμούμε.
• Να κάνουμε σκοπό μας να ζούμε με έμπνευση: Να βρούμε το πάθος μας, να ακολουθούμε την έμπνευση της στιγμής και να συμβάλουμε σε κάτι μεγαλύτερο.
• Να καλλιεργούμε αρμονικές σχέσεις. Να τις μεταχειριζόμαστε έτσι ώστε να μεγαλώσουν και να δυναμώσουν. Να περιβάλλουμε τον εαυτό μας από αρμονικούς ανθρώπους και να αρχίσουμε να βλέπουμε τον κόσμο σαν μια μεγάλη οικογένεια.

ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2010/10/blog-post.html

«…10(;) αγάπες» [Από το blog “Roadartist”]

Πριν από τέσσερεις εβδομαδες, στις 23.9.2010, στο blog “Roadartist”, διαβάσαμε το παρακάτω [που εντάσσεται στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού μεταξύ bloggers για τις “10 αγάπες” τους…]:

…10(;) αγάπες

Αγαπώ..

τη ζωή.

-Υπάρχουν δύσκολες στιγμές που λυγίζω, μα πάντα κάτι μου υπενθυμίζει πως η ζωή είναι ένα παιχνίδι, που σε κάθε περίπτωση αξίζει να τη ζήσεις-

την ευθύτητα, τη διακριτικότητα, την εχεμύθεια, την ευαισθησία,

την προσφορά, την αποδοχή της αγάπης!

-..Αυτά τα στοιχεία είναι το μεγαλείο στη ζωή.

Αυτά είναι τα πλέον σπάνια στη σημερινή εποχή..

Έχοντας προδοθεί από ανθρώπους, δε μπορώ να μην εκτιμώ πραγματικά, όποτε συναντώ το μεγαλείο, εκείνους που - αν και αληθινά σπανίζουν - είναι ακόμη όμορφοι Άνθρωποι. Εστιάζω στους ανθρώπους που απλώνουν το χέρι στις δυσκολίες, που ξέρουν να τιμούν τη φιλία και να σέβονται-

τις τέχνες, τη δημιουργικότητα.

-Αγαπώ κάθε εμπνευσμένη, ειλικρινή εκδοχή της.

Από την τέχνη που βρίσκεται στα μουσεία, μέχρι την τέχνη του δρόμου!

την ποίηση, τα παραμύθια, τη λογοτεχνία, το θέατρο, τη ζωγραφική, τη μουσική, εκείνα που ταξιδεύουν την ψυχή και το μυαλό..-

να μαθαίνω την ιστορία του κάθε πράγματος, τις εποχές,

το πως δημιουργήθηκε και γιατί..

την καινοτομία, δημιουργική περιέργεια

-Μάλλον όσο μεγαλώνω, θα τα αναζητώ και περισσότερο..-

τη φύση, όσο μπορώ να βρίσκομαι κοντά της..

-Ιδιαίτερη αδυναμία μου η θάλασσα, από μικρή, σε στιγμές καλές,

είτε δύσκολες πάντα πήγαινα κοντά της-

την πόλη!

-Αγαπώ πολύ την Αθήνα. Δε θα πάψει ποτέ να με μαγεύει, να με εκπλήσσει..-

τα ταξίδια..

-με κάθε μέσο..-

το ποδηλατάκι μου..

-...-

εμένα.

-Παρ' όλες τις δυσκολίες..

παρ' όλους τους ατέρμονους προβληματισμούς μου,

τις αδυναμίες, τα ελαττώματα, τις ανασφάλειες και τις αβεβαιότητες μου,

με αγαπώ.-

ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2010/09/10.html

«Τι φταίει στην οικονομία μας;» [Από το blog Vassper]

Πριν από ένα μήνα, στις 20.9.2010, στο blog “Vassper” διαβάσαμε αυτό:

Τι φταίει στην οικονομία μας;

Τόν τελευταίο καιρό, όλο και περισσότεροι Ελληνες, ενδιαφέρονται για την οικονομία και την οικονομική κατάσταση της χώρας. Διαβάζουν άρθρα στις εφημερίδες, παρακολουθούν εκπομπές στην τηλεόραση, συζητάνε και μαλώνουν μεταξύ τους, για πράγματα που μέχρι πρίν λίγα χρόνια, ήταν αδιανόητο να φαντασθούμε. Ολοι ψάχνουν αγωνιωδώς λύσεις, για την αντιμετώπιση της δεινής κατάστασης στην οποίαν έχει περιέλθει η χώρα, προτάσεις για την απεμπλοκή απο το μνημόνιο και την τρόϊκα και διέξοδο απο τά προσωπικά οικονομικά αδιέξοδα.

Οι περισσότεροι Ελληνες κατηγορούν την σημερινή κυβέρνηση για λανθασμένους χειρισμούς, στην διαχείριση της κρίσης, που οδήγησαν στο μνημόνιο και τα μέτρα। Υποστηρίζουν, ότι η κυβέρνηση έπρεπε να βγεί επιθετικά και να απαιτήσει απο τούς εταίρους μας της ΟΝΕ, να μας βοηθήσουν χωρίς μνημόνιο και τρόϊκα, απειλώντας τους με έξοδο της Ελλάδος απο την ΟΝΕ, η οποία θα οδηγούσε σε κατάρρευση του ευρώ, με τρομακτικές επιπτώσεις για αυτούς. Θεωρούν δε, ότι όλα όσα περνάμε αυτή την περίοδο, οφείλονται στην έλλειψη ενός ηγέτη τύπου Κων/νου Καραμανλή ή Ανδρέα Παπανδρέου, που θα χειριζόταν πετυχημένα τον παραπάνω "εκβιασμό" στους εταίρους μας.

Οσον αφορά στις αιτίες του υπέρογκου χρέους,οι περισσότεροι Ελληνες πιστεύουν, ότι οφείλεται στις κλεψιές και λαμογιές κάποιων, που άν δεν γινόταν, όλα θα ήταν μιά χαρά.

Ετσι, κάποιοι Ελληνες αποδίδουν τις αιτίες της κρίσης στην φοροδιαφυγή των μεγάλων εταιρειών, τίς οποίες κανείς δεν τολμάει να αγγίξει, επειδή μιζάρουν κάποιους πολιτικούς. Κάποιοι άλλοι, κατακρίνουν τους διεφθαρμένους γιατρούς, εφοριακούς κλπ δημόσιους λειτουργούς , οι οποίοι πλούτισαν, κλέβοντας το δημόσιο χρήμα και οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή. Ολοι φυσικά οι Ελληνες, με εντυπωσιακή ομοφωνία, κατηγορούν τους πολιτικούς, ότι αύξησαν τα ελλείματα της χώρας κάνοντας κρατικές προμήθειες σε υπέρογκες τιμές με αντάλλαγμα μίζες από τους προμηθευτές.

Ολα τα παραπάνω, ισχύουν σίγουρα. Είναι όμως αυτά, που έφεραν την χώρα σε αυτή την θέση, η μήπως απλά, επιδείνωσαν μία κατάσταση που οφείλεται σε άλλα αίτια; Η ερώτηση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη, διότι λάθος προσδιορισμός των αιτιών της κρίσης θα οδηγήσει σε λάθος λύσεις.

Στην παραπάνω ερώτηση, εγώ απαντώ καταφατικά. Οσα λεφτά και άν κλάπηκαν από κάποιους πολιτικούς, κάποιους επιχειρηματίες ή κάποιους δημόσιους λειτουργούς , δεν δικαιολογούν χρέος 300 δις ευρώ σε μιά 30-ετία. Κυρίως όμως, δεν δικαιολογούν την επίδραση των κρατικών ελλειμάτων στην πραγματική οικονομία, που οδήγησαν στην καταβαράθρωση του ρυθμού ανάπτυξης της χώρας, στην έλλειψη ρευστότητας στην αγορά και στην μείωση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας μας.

Κατά την άποψή μου, η εξήγηση για τα παραπάνω, πρέπει να αναζητηθεί στις δομές και τα σαθρά θεμέλια της Ελληνικής οικονομίας. Μιάς οικονομίας που ποτέ δεν αναπτύχθηκε σωστά και ποτέ δεν απέκτησε όραμα, στόχους και προσανατολισμούς σύγχρονης ευρωπαϊκής οικονομίας. Αντίθετα, παρέμεινε προσκολλημένη σε τριτοκόσμιες δομές, στηριγμένη στο μικρομάγαζο, στον προστατευτισμό προνομιούχων ομάδων και στους κρατικοδίαιατους υπαλλήλους και επιχειρηματίες.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, η άκρως εσωστρεφής οικονομία μας να είναι ευάλωτη στην διαφθορά, στον κρατισμό και στην γραφειοκρατία, πρακτικές που ευνοούσαν οι ίδιες οι δομές της. Εξ' αιτίας αυτών,η οικονομία μας αδυνατούσε διαχρονικά να αξιοποιήσει τις εξωγενείς ενισχύσεις (σχέδιο Marshal, επιδοτήσεις ΕΟΚ, χαμηλά επιτόκια λόγω ευρώ κλπ) που ποτέ δεν χρησιμοποιήθησαν για την ανασυγκρότηση της οικονομίας, αλλά για την φαινομενική της βελτίωση, η οποία κατέρρεε με την πρώτη δυσκολία.

Προσωπικά πιστεύω, ότι το μεγαλύτερο διαχρονικό έγκλημα των πολιτικών αυτής της χώρας, δέν ήταν η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος αλλά η αδιαφορία ή η ανικανότητα μετεξέλιξης της οικονομίας μας σε σύγχρονα ευρωπαϊκά πρότυπα. Στέρησαν έτσι τον Ελληνικό λαό απο μιά στέρεη οικονομία, ικανή να αναπτύσεται και να του παρέχει, ένα σταθερά αυξανόμενο βιωτικό επίπεδο, και το υψηλό κοινωνικό κράτος δικαίου που το συνοδεύει. Αντίθετα, δανείσθηκαν πάνω απο τις δυνάμεις της οικονομίας μας, για να προσφέρουν στους Ελληνες, όχι ανάπτυξη της οικονομίας, αλλά ενα πλασματικό επίπεδο ζωής, πολύ υψηλότερο απο τις πραγματικές δυνατότητες της Ελληνικής οικονομίας.

Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι το πρόβλημα της χώρας είναι καθαρά πολιτικό και όχι οικονομικό, οι δε λαμογιές και κλεψιές του δημόσιου χρήματος επιβάρυναν, αλλά δεν δημιούργησαν την δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας. Αντίθετα, το πρόβλημα δημιούργησε η διαχρονική αδυναμία των κυβερνώντων :

• να σχεδιάσουν ένα οικονομικό μοντέλλο με μακροχρόνιους στόχους που να αξιοποιεί τους πόρους και τις δυνατότητες της χώρας, προσαρμοσμένο στις σύγχρονες ανάγκες της οικονομίας, που να περιλαμβάνει τομείς ανάπτυξης, διάρθρωση της οικονομίας και αναμενόμενα αποτελέσματα.
• να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν αποτελεσματικές πολιτικές που θα διευρύνουν την παραγωγική βάση της χώρας και μάλιστα στην κατεύθυνση της παραγωγής εξαγώγιμων προιόντων και υπηρεσιών.
• να δημιουργήσουν ένα σταθερό περιβάλλον υγιούς οικονομικής δραστηριοποίησης των πολιτών, με συγκεκριμένους κανόνες και έλεγχο, χωρίς γραφειοκρατία και συνεχόμενες νομοθετικές παρεμβάσεις και αλλαγές.
• να αποδεσμευθούν απο την κρατιστική αντίληψη της οικονομίας και του κράτους επιχειρηματία, που λειτούργησε ως τροχοπέδη της ανάπτυξης και υπέθαλψε την διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις.
• να κάνουν ρήξεις με προνομιούχες ομάδες και να αποδεσμευτούν από την λογική του προστατευτισμού της διοίκησης και της νομοθεσίας πρός κάποιες μικροομάδες και συμφέροντα.
• να οργανώσουν την δημόσια διοίκηση στην κατεύθυνση της αποτελεσματικότητας και της ποιότητας υπηρεσιών πρός τον πολίτη αντί της γραφειοκρατίας και της αναλγησίας.

Τα παραπάνω, όσο απλά και αν φαίνονται, δεν είναι εύκολο να εφαρμοσθούν στην Ελλάδα, επειδή έρχονται σε αντίθεση με μικροκομματικές αντιλήψεις και μικροσυμφέροντα και θίγουν την ραστώνη πολλών βολεμένων. Παρ' όλα αυτά παραμένουν προϋπόθεση για την αναδιάρθρωση της οικονομίας μας και την προοπτική ευημερίας για όλους σε αυτόν τον τόπο.

ΠΗΓΕΣ:

http://vassper.blogspot.com/2010/09/blog-post_15.html

«H κάρτα έ-έ-έρχεται!» [Από το blog “ Rodia Mixer”]

Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 28.9.2010, στο blog “Rodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:

H κάρτα έ-έ-έρχεται!

Δεδομένου ότι το χρήμα έχει χάσει την αξία του και είναι χρήσιμο μονάχα ως αποδεικτικό στοιχείο ανταλλαγών, στοιχείο με σχετική σταθερότητα επειδή δεν είναι π.χ. σαν τις μετοχές που είναι εξαιρετικά ασταθείς, φτάνω στο συμπέρασμα ότι το χρήμα στο εγγύς μέλλον θα χρησιμοποιείται κυρίως ως αποδεικτικό της αξίας του κατέχοντος αυτό, οπότε, δεν θα είναι πλέον αναγκαίο ούτε καν να κυκλοφορεί όπως το γνωρίζουμε, σε οποιαδήποτε μορφή. Τέλος τα νομίσματα, χάρτινα και μεταλλικά. Τέλος οι αμοιβές σε χρήμα ρευστό. Μόνο άϋλο χρήμα σε κάρτες. Θέλεις π.χ. υδραυλικό; Το ερώτημα δεν θα τίθεται έτσι, θα είναι «δικαιούσαι να έχεις υπηρεσίες υδραυλικού;», δηλαδή, «ποιος είσαι εσύ που θέλεις υδραυλικό; τι χαρτιά έχεις; ποια θέση κατέχεις; πόσο αξίζεις;», με δυο λόγια, ποια είναι η δική σου ανταλλακτική αξία στην αγορά;

Παρέχεις υπηρεσίες, εργάζεσαι; Τόσα σου αναλογούν να ξοδέψεις το χρόνο για να διατηρήσεις τη θέση που κατέχεις. Θέλεις να καλυτερέψεις τη θέση σου; Πάρε κι άλλα χαρτιά, μπες και σε άλλα κυκλώματα. Θέλεις κι άλλη κάρτα εξόδων/κατανάλωσης; Ελα να μου πλένεις τις σκάλες στη Τράπεζά μου και θα σου δώσω -αν θέλω. Η μετάβαση σε ένα κόσμο απανθρωπισμού είναι εφιαλτική. Ο άνθρωπος εξελίσσεται σε άνθρωπο εμπόρευμα, άνθρωπο μοχλό, άνθρωπο πράγμα, ούτε καν μηχανή. Μηχανές υπάρχουν και περισσεύουν. Ο άνθρωπος δεν αξίζει τίποτα. Ούτε να σκέφτεται χρειάζεται, σκέφτονται οι άλλοι γι αυτόν, οι λίγοι, οι ελάχιστοι, ο ένας. Η μηχανή που θα ξεκούραζε τον άνθρωπο, τον καταβροχθίζει τώρα. Το κορμί του είναι ένα εμπόρευμα κοστολογούμενο καθημερινά, όπως και το μυαλό του. Πόσο παράγεις; Πόσο σκέφτεσαι; Τόσο δικαιούσαι να ξοδεύεις. Η μάχη είναι δύσκολη, ο πόλεμος έχει αρχίσει.

__________________________________
ΣΗΜ.1. Την Τρίτη, 12 Ιανουαρίου 2010, εγραφα κατι που σκεφτομουν εδω και κατι χρονακια, αλλα που σημερα αποδεικνυεται προφητικο: «Ο άνθρωπος ως αξία», απο όπου μετέφερα το σημερινό κείμενο του ποστ.

ΣΗΜ.2. Την Πέμπτη, 4 Μαρτίου 2010, επανέλαβα στο περίπου με άλλη διατυπωση: Το χρήμα πνέει τα λοίσθια

ΣΗΜ.3 Μα καλα, υπαρχει κάποιος που δεν εβλεπε αυτο που χειμαρρωδώς ερχοταν;

ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2010/09/blog-post_3407.html