Πριν από πέντε εβδομάδες, στις 3.11.2010, στο blog “Προσοχή δαγκώνει!” του Peslac, διαβάσαμε αυτό:
Ξαλάφρωμα
Κάποιες μέρες απλώς καταρρέεις.
Δεν είναι μόνο το βάρος των δικών σου εγνοιών και προβλημάτων, έρχονται και τα άλλα και στοιβάζονται από πάνω μέχρι που ισοπεδώνεσαι.
Κι εκεί που κάθεσαι και δουλεύεις σαν μια οποιαδήποτε μέρα, λαμβάνεις ένα τηλεφώνημα που σε τσακίζει ψυχολογικά, όχι τόσο για αυτά που ακούς, όσο για εκείνα που δεν ακούς και ξέρεις ότι δεν θα σου πούνε ποτέ.
Κι ακούς τον άνθρωπο που σε μεγάλωσε να σου ζητά να του στείλεις λεφτά. Ένα εντελώς αστείο, ασήμαντο ποσό. Σχεδόν γελοίο -"κι από τη μέση του μήνα θα βολευτεί με τη σύνταξη". Και ξέρεις ότι το γελοίο αυτό ποσό δεν στο ζητά επειδή τόσα μονο έχει ανάγκη, αλλά γιατί δεν θέλει να σου ζητήσει περισσότερα, μην τυχόν και σου γίνει βάρος.
Ο άνθρωπος που στερήθηκε δεκαετίες ολόκληρες για να σου δίνει εσένα, δεν τολμά να σου ζητήσει μην τυχόν και γίνει βάρος, μην τυχόν και σου λείψουν!!! Και στα ζητά κρυφά παρακαλώντας σε να μην το πεις σε κανέναν, επειδή δεν θέλει να το μάθει ο πατέρας σου, γιατί πέρασε ήδη δυο μέρες κλαίγοντας που έπεσε στην ανάγκη άλλων για έναν κωλολογαριασμό. Ο άνθρωπος που δούλεψε σαν το σκυλί τόσες δουλειές, πενηνταπέντε ολόκληρα χρόνια, ο άνθρωπος που τον φάγανε τα ξενύχτια και το τιμόνι για να μεγαλώσει την οικογένειά του έκλαψε δυο μέρες... Έκλαψε γιατί αυτά τα πενηνταπέντε χρόνια που ξεπατώθηκε δεν σας αρκούσαν, προφανώς, ώστε να του αφήσετε τίποτε. Του έμεινε μόνο η αξιοπρέπειά του, που κι αυτή ήρθατε τώρα και του την ξεριζώσατε με το ζόρι.
Και κάθεσαι κι εσύ με τη σειρά σου μέσα στο σκοτάδι και κλαις σαν μικρό παιδί με τη μουσική στη διαπασών για να μην σε ακούσουν.
Γιατί μερικές μέρες το μόνο που σε λυτρώνει είναι το κλάμα και μια γαμημένη ελπίδα που ακόμη δεν θες να απαρνηθείς.
ΠΗΓΗ:
http://peslac.pblogs.gr/2010/11/xalafrwma.html
