«Μια θνησιγενής δημοκρατία» [Από το blog “Memoryland”]

Πριν από τέσσερεις ημέρες, στις 6.11.2011, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:

Μια θνησιγενής δημοκρατία

‘Έλληνες, σας ευχαριστούμε’. Ο 40χρονος Νικολά Ντεµοράν, διευθυντής της γαλλικής εφηµερίδας 'Liberation', σε συνέντευξή του στο 'Βήμα της Κυριακής' τάσσεται σαφώς υπέρ της απόφασης Παπανδρέου για δηµοψήφισµα και ευχαριστεί τους Έλληνες που θύμισαν, στους λαούς της Ευρώπης, ότι εκτός από την ευρωζώνη, εκτός από τις χρηματαγορές, υπάρχει και κάτι που λέγεται δημοκρατία. ‘Εµείς στη “Liberation”’, λέει, ‘ερµηνεύσαµε την ως τώρα στάση του ελληνικού λαού ως αντίδραση στη διακυβέρνηση της χώρας από τους τεχνοκράτες της Ευρώπης και του ∆ΝΤ. Γιατί κάποια στιγµή πρέπει επιτέλους να µπορεί να αποφασίζει ο ίδιος ο λαός για την τύχη του.’

Για τον κύριο Ντεμοράν ‘η κύρια αρετή του ακυρωµένου πλέον δηµοψηφίσµατος είναι ότι µας υπενθυµίζει πως δεν µπορούµε να αναβάλλουµε αιωνίως την εφαρµογή της δηµοκρατίας, η οποία είναι το µόνο µέσον για να ξεπεράσουµε την κρίση. Η δηµοκρατία δεν αποτελεί κίνδυνο. Το δηµοψήφισµα αυτό δεν θα διεξαχθεί, αλλά θα έχει θέσει µε τρόπο θορυβώδη το ερώτηµα τι είναι δηµοκρατία.' Και απευθύνει το εξής μήνυμα στους Έλληνες: 'είστε πρωτοπόροι στην κρίση αυτή και υφίστασθε πρώτοι τις πιο τραγικές συνέπειές της. Είστε οι πρώτοι που θέτετε το ερώτηµα τι σηµαίνει δηµοκρατία και οι πρώτοι που δίνετε την απάντηση. Και γι’ αυτό σας ευχαριστούµε. Σας ευχαριστούµε πολύ!’.

Νομίζω ο κύριος Ντεμοράν ξέρει πολύ καλά, όπως οφείλει να ξέρει κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος στην εποχή μας, ότι καπιταλισμός και δημοκρατία δεν κάνουν, ποτέ δεν έκαναν, καλή παρέα. Και ότι όταν συγκρούονται, όπως με τόσο έντονο τρόπο στην ελληνική κρίση με την αφορμή του δημοψηφίσματος, οφείλουν, όσοι πιστεύουν περισσότερο στη δημοκρατία απ’ ό, τι στον σύγχρονο αφηνιασμένο καπιταλισμό, να πάρουν και το μέρος της. Κάτι που, κατά τρόπο τραγικό, δεν έπραξε κανείς στην Ελλάδα: τόσο τηλεδημοσιογράφοι σε τηλεπαράθυρα όσο και πολιτικοί από όλα σχεδόν τα κόμματα την εβδομάδα που πέρασε καθόρισαν τη συνολική στάση του ελληνικού λαού καταφερόμενοι, με οργισμένες φωνές, από το πρωί μέχρι το βράδυ εναντίον του ‘απονενοημένου διαβήματος’ που λεγόταν δημοψήφισμα. Σαφώς και το δημοψήφισμα αυτό θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει. Σαφώς και το timing, δηλαδή, δεν ήταν και το καλύτερο. Η δημοκρατία, αν θέλετε, μπήκε κάπως αργά στο παιχνίδι. Θα ήταν, όμως, αυτό το δημοψήφισμα, μια δημοκρατική διέξοδος για μια Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει περιέλθει σε αδιέξοδο, που έχει επιτρέψει στο ΔΝΤ να μπαίνει με τα τσαρούχια, θα έλεγε κανείς, σε ευρωπαϊκές χώρες, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους. Και βάζοντας σε ακόμη πιο δεύτερη μοίρα, όπως δείχνει ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν στις Κάννες Σαρκοζί και Μέρκελ στον Έλληνα πρωθυπουργό - με συμπαραστάτες και ενθουσιώδεις χειροκροτητές ολόκληρο το πολιτικομιντιακό σύστημα της Ελλάδας -, αυτό που λέμε δημοκρατία. Άραγε, χρειαζόταν ο κύριος Ντεμοράν για να μας υπενθυμίσει ότι, παρότι ζούμε στον τόπο που γεννήθηκε η δημοκρατία και δη η άμεση δημοκρατία, έχουμε ξεχάσει τι μπορεί να σημαίνει; Προφανώς και ναι.

ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/11/blog-post_06.html

«Δημοψηφίσματα «μη δεσμευτικά», δημοκρατία καρέτα-καρέτα» [Από το blog “ Ροϊδη εμμονές”]

Πριν από πενήντα ημέρες, στις 27.7.2011, στο blog “Ροϊδη εμμονές” , διαβάσαμε αυτό:

Δημοψηφίσματα «μη δεσμευτικά», δημοκρατία καρέτα-καρέτα

κ. Καστανίδης: «Τα δημοψηφίσματα είναι μία επιλογή του ΠΑΣΟΚ και του πρωθυπουργού, κ. Γ. Παπανδρέου, που έχει καταγραφεί στο προεκλογικό πρόγραμμα του Κινήματος»

«Ναι», «Οχι» ή «λευκό» σε ένα ή και περισσότερα ερωτήματα είναι οι επιλογές που έχουν οι πολίτες στα δημοψηφίσματα που θα πραγματοποιηθούν στο μέλλον, χωρίς όμως η κρίση τους, στις περισσότερες των περιπτώσεων, να δεσμεύει την οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Ναι, κάποια δημοψηφίσματα ΘΑ είναι δεσμευτικά (η εξαίρεση), και κάποια ΔΕΝ ΘΑ είναι (ο κανόνας).

Δηλαδή πρόκειται να ζήσουμε με νομοθετημένη βούλα τον αέρα τον κοπανιστό τη «συμμετοχής του λαού» που στη μαλλιαρή σημαίνει «λέγε ότι θες –κάνω ότι γουστάρω» που έως τώρα στη πράξη, αυτό συμβαίνει, και το ξέρουμε, υπάρχει λόγος να μας το υπογραμμίσουν;

Τα δημοψηφίσματα για ψύλλου πήδημα κοστίζουν πολλά εκατομμύρια €υρουδάκια -όπως ομολογεί ο θηριώδους πολιτικού εκτοπίσματος κ. Καστανίδης- τη στιγμή μάλιστα που, τα περισσότερα, θα έχουν… συμβουλευτικό χαρακτήρα!

Νομίζω ότι νομιμοποιούμαστε να διερωτηθούμε: Αφού στο εξής αυτά (τα δημοψηφίσματα) θα έχουν συμβουλευτικό χαρακτήρα, τι χρειάζονται οι πολυπληθείς πρωθυπουργικοί σύμβουλοι που· πολλοί από αυτούς (αν όχι οι περισσότεροι) πληρώνονται αδρά με λεφτά του ελληνικού «λαού»;

Όταν παρέχονται ακριβοπληρωμένες συμβουλές από ειδικούς, προς τι οι ερασιτεχνικές (μη δεσμευτικές) συμβουλές των … ανειδίκευτων ψηφοφόρων;

Αφού ούτως ή άλλως στη πράξη η κυβέρνηση παίζει εν ου παικτοίς, χρειάζεται να το νομοθετήσει κιόλας;

Η Kοροϊδία επιτέλους, κοστίζει κι αυτή τα €κατομμύριά της.

Εκσυγχρονιζόμεθα.

ΠΗΓΗ:

http://roides.wordpress.com/2011/07/27/27jul11/

«Ο λαός στην εξουσία» [Από το blog “Locus Publicus”]

Στις 12.11.2008, στο blog “Locus Publicus” διαβάσαμε αυτό:

Ο λαός στην εξουσία

Κατα τη διάρκεια των αμερικανικών εκλογών, εκτός απο την ψήφιση του νέου Προέδρου – Αντιπροέδρου, στο ψηφοδέλτιο υπήρχαν και μερικές ερωτήσεις που απευθυνόταν στους ψηφοφόρους των εκάστοτε Πολιτειών. Αφορούν συνήθως θέματα σε επίπεδο Πολιτειών (State), και απευθύνονται αποκλειστικά στους ψηφοφόρους που ζούν σε εκείνη την Πολιτεία. Κάθε πολιτειακό ψηφοδέλτιο λοιπόν, περιέχει και διαφορετικές ερωτήσεις ανάλογα με τα θέματα που αποσχολούν την Πολιτεία (State). Είναι ενα είδος δημοψηφίσματος, για θέματα ευρέους ενδιαφέροντος, όπως η νομιμοποίηση της πορνείας και της μαριχουάνας, η αύξηση ή μείωση των φόρων, η νομιμοποίηση των καζίνων ανα πολιτεία, η υποχρέωση να φορά κανείς ζώνη ασφαλείας κατα τη διάρκεια της οδήγησης, κλπ.

Στις πρόσφατες εκλογές, στην πολιτεία της Μασαχουσέτης, υπήρχαν 3 ερωτήσεις για δημοψήφισμα. Παραθέτω την πιο σημαντική, με ένα σχόλιο. Η ερώτηση (Question One), αφορούσε την πλήρη κατάργηση των φόρων στην Πολιτεία της Μασαχουσσέτης. Να καταργηθεί δηλαδή παντελώς η φορολόγηση των εισοδημάτων των πολιτών της Πολιτείας. Ως γνωστόν, η Αμερική έχει τεσσάρων ειδών φορολογίες. Την Ομοσπονδιακή (Federal Tax) που πάει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, την Πολιτειακή (State Tax) που πάει στις κυβερνήσεις των πολιτειών, διάφορους τοπικούς φόρους (City, Municipal Tax), και τέλος τους φόρους πωλήσεων (Sales Taxes) που προστίθενται στα προιόντα. Η ερώτηση αφορούσε την κατάργηση της Πολιτειακής φορολογίας (State Tax). "Επιθυμείτε κατάργηση της φορολογίας των εισοδημάτων σας", ήταν περίπου η ερώτηση. ΝΑΙ ή ΟΧΙ.

Αν οι ψηφοφόροι έλεγαν ΝΑΙ, δεν θα ξαναπλήρωναν φόρους της τάξεως του 5.3% στα εισοδήματά τους. Αν έλεγαν ΟΧΙ, θα συνέχιζαν να πληρώνουν φόρους. Ο Πολιτειακός προυπολογισμός, θα έχανε έτσι περίπου 12 δις σε εισοδήματα. Οι ψηφοφόροι θα γλύτωναν απο ένα φόρο, αλλα η Πολιτεία δεν θα είχε τα απαραίτητα εισοδήματα για να χρηματοδοτήσει τις διάφορες υπηρεσίες (δημόσια σχολεία, νοσοκομεία, Πυροσβεστική, Αστυνομια, κλπ). Η ερώτηση καταψηφίστηκε, με ποσοστό 70%. Οι πολίτες της Μασαχουσσέτης ψήφισαν να συνεχίσουν να πληρώνουν φόρους.

Να το επαναλάβω. Το 70% των κατοίκων ψήφισαν να συνεχίσουν να πληρώνουν 5.3% φόρους στα εισοδήματά τους. Κάτι που θα μπορούσαν να αποφύγουν. Και αυτό, γιατί διαισθάνθηκαν πως η ποιότητα ζωής στην Πολιτεία, θα έπεφτε κατακόρυφα λόγω έλλειψης φόρων. Τα σχολεία των παιδιών τους θα ξέμεναν απο δάσκαλους και διδακτικό υλικό, τα νοσοκομεία θα βούλιαζαν απο έλλειψη ιατρικού προσωπικού και φαρμάκων, η αστυνομία θα έκοβε τις συνοικιακές της υπηρεσίες.

Φαντάζεστε μια τέτοια ερώτηση στην Ελλάδα, σε λαικό δημοψήφισμα; Να καταργηθούν οι φόροι! Ενα 5.3% λιγότερο φόρο στα εισοδήματά μας; Φαντάζεστε στη χώρα μας, των συνεχών λαικών κινητοποιήσεων, του λαικισμού, και των συνδικάτων, να δινόταν η ευκαιρία στους πολίτες να επέλεγαν άν ήθελαν μια προαιρετική φορολογία του 5.3%; Να ερωτούνταν οι ίδιοι οι πολίτες να αποφασίσουν για τον προυπολογισμό της πόλης των Αθηνών, το ύψος της φορολογίας, και το αν πρέπει να υπάρχει;

Τί θα ψήφιζαν οι Ελληνες; Τί θα διαμήνυαν τα πολιτικά κόμματα; Οι συνδικαλιστές και οι διανοούμενοι; Ο απλός ελληνικός λαός; Θα διαισθάνονταν τον αντίκτυπο αυτής της απόφασης, και το τί θα συνεπάγονταν λιγότεροι φόροι για τις κοινωνικές μας υπηρεσίες; Η θα επέλεγε απλά να ελαφρύνει την τσέπη του; Θα έβαζαν οι συμπολίτες μας (που υπερηφανεύονται για τα σοσιαλιστικά τους συναισθήματα) το συμφέρον της κοινωνίας πάνω απο το προσωπικό τους συμφέρον;

Παραθέτω αυτη την εκλογική συμπεριφορά ως ένδειξη κοινωνικής και πολιτικής ωριμότητας και ευθύνης. Γιατί μόνον πολιτική ωριμότητα μπορεί να σημαίνει η καταψήφιση μιάς τέτοιας ερώτησης. Στην καπιταλιστική κοινωνία της Αμερικής, οι πολίτες μιας Πολιτείας επέλεξαν με ψήφο 70-30, να συνεχίσουν να πληρώνουν φόρους για το κοινωνικό συλλογικό συμφέρον. Προς παραδειγματισμό όλων των μηδενιστών αυτού του κόσμου, που μόνον απαιτούν, και πάντα απαξιούν.

ΠΗΓΗ:

http://locuspublicus.blogspot.com/2008/11/blog-post_12.html