«Η μυρωδιά του φόβου» [Από το blog “ Spiritual Harmony”]

Στις 21.5.2009, στο blog “Spiritual Harmony / Πνευματική Αρμονία” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:

Η μυρωδιά του φόβου

Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου και γίνεται εμπόδιο στην φυσιολογική αντιμετώπιση της καθημερινότητας του ατόμου.

Ο φοβισμένος άνθρωπος μπορεί κυριολεκτικά να μεταμορφωθεί σε αγρίμι και να κατασπαράξει ότι βρεθεί μπροστά του.

Πάνω σ’ αυτό, τη δημιουργία του φόβου και τον εμποτισμό του στους ανθρώπους δηλαδή, γίνονται πολλά πειράματα τελευταία.

Η μυρωδιά του φόβου δεν είναι μια αυταπάτη, αλλά ένα πραγματικό γεγονός.
Οι άνθρωποι μπορούν υποσυνείδητα να ανιχνεύσουν αν κάποιος είναι φοβισμένος ή αγχωμένος, μυρίζοντας μια χημική ουσία (φερομόνη), που εκκρίνεται στον ιδρώτα του, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα.

Η έρευνα, σύμφωνα με δημοσίευμα του «Γκάρντιαν», έγινε από ερευνητική ομάδα του αμερικανικού πανεπιστημίου Στόνι Μπρουκ (Stony Brook), υπό τη δρα Λίλιαν Μουτζίκα-Παρόντι και χρηματοδοτήθηκε από το Πεντάγωνο των ΗΠΑ, δημιουργώντας υποψίες ότι είναι το πρώτο βήμα για την χημική χρησιμοποίηση του φόβου στο πεδίο της μάχης, πιθανώς προκαλώντας τρόμο στον αντίπαλο στρατό.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η μυρωδιά του φόβου πυροδοτεί μια αυξημένη αντίδραση στις περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με το φόβο και συμπέραναν ότι, όπως και πολλά άλλα ζώα, έτσι και οι άνθρωποι μπορούν να ανιχνεύσουν και υποσυνείδητα να αντιδράσουν στις φερομόνες που απελευθερώνουν άλλοι άνθρωποι.

Σύμφωνα με την υπεύθυνη της έρευνας Λίλιαν Μουτζίκα-Παρόντι, «η έρευνα δείχνει ότι πιθανώς υπάρχει μια κρυφή βιολογική παράμετρος στην ανθρώπινη κοινωνική δυναμική, κατά την οποία το συναισθηματικό στρες στην κυριολεξία γίνεται κολλητικό».

Στην ουσία έχουμε δύο μόνο συναισθήματα: αγάπη και φόβο.

Όλα τα υπόλοιπα είναι, κατά βάση, είτε φόβος είτε αγάπη.
Ο θυμός, το μίσος, η ζήλια, η κατάκριση, ο εγωϊσμός, δεν είναι παρά εκφράσεις του φόβου.

Ενώ, η χαρά, το ενδιαφέρον, η αίσθηση της επιτυχίας, ο σεβασμός, η εκτίμηση είναι εκφράσεις της αγάπης.

Η μεγάλης τους διαφορά είναι ότι η αγάπη είναι πάντα δημιουργική, ενώ ο φόβος πάντα καταστροφικός.

Ο φόβος είναι ένας τρομερός εχθρός μας, που δεν είναι καθόλου εύκολο να τον νικήσουμε, για τον απλούστατο λόγο, ότι έχει παρά πολλές όψεις.

Μόλις νικηθεί η μια του όψη, προβάλλει αμέσως μια άλλη πιο τρομακτική.

Εάν ενδώσουμε οποιαδήποτε στιγμή στον φόβο, έστω και ελάχιστα, θα νικηθούμε αναπόφευκτα από αυτόν και ο πανικός θα τερματίσει αμέσως τον αγώνα.

Φοβόμαστε, γενικά, πολλών ειδών πράγματα.

Δεν είναι πάντα φανεροί οι φόβοι που μας καταλαμβάνουν.

Φυσικά, αυτό ισχύει γιατί ο άνθρωπος, πάνω απ' όλα, φοβάται το άγνωστο και την ύψιστη σύνοψη όλων των φόβων, δηλαδή τον θάνατο.

Ο φόβος καταστρέφει το σώμα, σκοτώνει την έμπνευση, ρίχνει ένα χειμώνα θανάτου πάνω σε οτιδήποτε, σε αντίθεση με την αγάπη που επιμηκύνει τη ζωή, φέρνει την έμπνευση, ανοίγει το δρόμο προς χίλιες κατευθύνσεις, ξεπερνά κάθε εμπόδιο.

Ο μόνος τρόπος να χειριστούμε τον φόβο είναι να προχωρήσουμε μαζί του, αλλά να μη υποταχθούμε σε αυτόν.

Για να το πετύχουμε, πρέπει πρώτα να τον αναγνωρίσουμε και να προχωρήσουμε κανονικά σαν να μη φοβόμασταν.

Αν το κάνουμε αυτό, θα έρθει μια στιγμή που θα αντιληφθούμε ότι τον χειριζόμαστε και δεν μας τρομοκρατεί πια.

Είναι η εξάσκηση της θέλησης να σταθούμε ακλόνητοι, σε ότι και να μας συμβεί.

ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2009/05/blog-post_21.html

«Αν συμβεί αυτό που φοβάσαι, θα είσαι χειρότερα από τώρα που φοβάσαι;» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]

Στις 29.4.2009, στο blog “Synαισθήσεις” της/του Synas, διαβάσαμε αυτό:

Αν συμβεί αυτό που φοβάσαι, θα είσαι χειρότερα από τώρα που φοβάσαι;

Μια ερώτηση μου έθεσε ένας καινούριος φίλος στο facebook:«Αν συμβεί αυτό που φοβάσαι, θα είσαι χειρότερα από τώρα που το φοβάσαι;»

Παλιότερα είχα την απάντηση στο στόμα. Ήταν το μόττο των νιάτων μου, που με κράτησε ζωντανή για χρόνια:«Προτιμώ να καταρρεύσει ο κόσμος, παρά να αγωνιώ μην τυχόν καταρρεύσει». Στα νιάτα μου όμως ο κόσμος είχε χτιστεί ερήμην μου και ποσώς με ένοιαζε η τύχη των επιλογών του.Αν μη τι άλλο δεν ένοιωθα ευθύνη.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, είδα κάθε ανθρωπάκι να σηκώνει από έναν πύργο, να κλειστεί μέσα, να προφυλαχθεί κι ας καταρρεύσει ο κόσμος. Τότε κατάλαβα πως η θεωρία της νεότητας μάλλον αποτελούσε στην ουσία της κοινό αίσθημα και το μόνο σημαντικό ήταν πώς το παλεύεις. Διάλεξα έναν δρόμο. Χαρακτηρίσθηκα επιπόλαια -οι πυργοδεσπότες ώριμοι. Η πλάκα είναι πως το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο.
Αγναντεύω κι εγώ τώρα από τον δικό μου πύργο τους κάδους ανακύκλωσης στο δρόμο
και βεβαίως θα δικαιώσω απολύτως την ανάγκη μου συμμετοχής στα κοινά, αν κάποτε τους χρησιμοποιήσω κιόλας. Πού θα πάει όμως; Κάποια στιγμή θα μου τον βάλουν τον κάδο μέσα στο σπίτι και τότε θα γίνω μια αληθινή ακτιβίστρια. Όμως άλλαξα θέμα…

«Αν συμβεί αυτό που φοβάσαι, θα είσαι χειρότερα από τώρα που το φοβάσαι;»
Όχι, δεν θα είμαι χειρότερα. Το ξέρω αυτό καλά, μου το έχει διδάξει η πείρα. Θα είμαι αλλιώς.

Η αλλαγή ενέχει από μόνη της το φόβο, δεν έχει να κάνει με το καλύτερα-χειρότερα. Πόσο μάλλον με το καλό-κακό. Αυτές οι έννοιες έχουν πάει περίπατο καιρό τώρα, ασχέτως αν σχηματικά τις χρησιμοποιώ ακόμα. Κάπως πρέπει να συνεννοείσαι κιόλας, διάολε… Να κρατάς έναν κοινό κώδικα, αλλιώς στη ρετσινιά της επιπολαιότητας κολλάει κι αυτή της ανισορροπίας. Κόπιασα τόσο πολύ -μέσα μου- να χτιστεί ο πυργίσκος μου, αναίρεσα τόσες δικές-ολόδικες σκέψεις (απλά σκέψεις, δεν θα μπορέσω ίσως ποτέ να χρησιμοποιήσω τον όρο πίστες), αψήφησα τόσες ανάγκες (όπως το απλό δικαίωμα να κινούμαι ελεύθερα), θυσίασα τόσα χρόνια προσπαθώντας να μοιάσω και ν' ανήκω, που τώρα πραγματικά μου φαίνεται το οποιοδήποτε «αλλιώς» βουνό. Θαυμάζω απεριόριστα κάποιους ανθρώπους, που ανενδοίαστα ρίχνουν συνέχεια κλοτσιές στον κάδο με το γάλα -γάλα ρέει στο κάτω-κάτω άφθονο απ’ τα βυζιά των αγελάδων. Όμως εγώ -μετά από τόσα χρόνια προσομοίωσης- τα κατάφερα σε μεγάλο βαθμό: δεν είμαι πια παρά ένα ακόμη φοβισμένο ανθρωπάκι.

ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.com/2009/04/blog-post_29.html

«Ο φόβος φυλάει τα έρημα» [Από το blog “ Rodia Mixer”]

Στις 23.3.2009, στο blog “Rodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:

Ο φόβος φυλάει τα έρημα*

Εχει δίκιο η παροιμία; Ο φόβος, κάπου διάβασα, ερεθίζει κάποιους αδένες που εκλύουν μια μυρωδιά και με αυτό τον τρόπο γίνεται αντιληπτός από εκείνον ακριβώς που φοβάται ο φοβισμένος. Ετσι, κατά κάποιο τρόπο, το θύμα προκαλεί το δράστη. Η μυρωδιά δεν είναι οσφρήσιμη από ανθρώπους, αλλά τα ζώα -όπως π.χ. ο σκύλος- την καταλαβαίνουν. Μεταξύ ανθρώπων ο φόβος λειτουργεί κάπως ως χημική αντίδραση, όπως επίσης και ο έρωτας!

Οταν ο φόβος υπάρχει ως συναίσθημα βαθειά ριζωμένο, η λογική δυσκολεύεται να το ξερριζώσει. Μακάρι να μπορούσα να μάθω στα παιδιά όλου του κόσμου να μη το νοιώθουν -τουλάχιστον για συνανθρώπους. Το μόνο που μου προξενεί μια ανατριχίλα ειναι οι κατσαρίδες. Ε, για να υπάρχει κάτι να φοβάμαι.

Ιστορία 1η:

Πριν μερικά χρόνια (5-6) είχα περπατήσει σε κακόφημες (τώρα) γειτονιές της Αθήνας -πίσω από το Δημαρχείο, κλπ- με ένα νεαρό γερμανό συνάδελφο, θέλοντας να τον ξεναγήσω με ένα ιδιαίτερο τρόπο στη παλιά εικόνα της πρωτεύουσας. Του έδειχνα τις ταμπέλες των δρόμων με τα αρχαία ονόματα, εκείνος δεν γνώριζε ούτε τον Αριστοτέλη, πόσο μάλλον το Σωκράτη και το Μένανδρο! Κάποια στιγμή σφίχτηκε στο μπράτσο μου τρομαγμένος και «πάμε να φύγουμε από δω, θα μας ορμήξουν» μου είπε, αλλά δεν μπόρεσα να τον καταλάβω. Αργότερα, σε ένα καφενεδάκι στον ημιόροφο ενός κτιρίου εκεί κοντά -ήθελε επειγόντως καφέ- τον ρώτησα γιατί ήθελε να φύγουμε τόσο γρήγορα, ήθελα να του δείξω και άλλα παλιά κτίρια, και μου απάντησε «μα δεν είδες πώς γυαλίζαν τα μάτια τους;». Τον πήγα στα χασάπικα της Βαρβακείου για φαγητό, αλλά και εκεί τον τρόμαζαν οι φωνές των χασάπηδων που κραδαίναν τους μπαλντάδες τους! Τελικά, έφαγε μια σουπίτσα και στανιάρησε. Περιττό να πω ότι δεν ξανάρθε Ελλάδα.

Ιστορία 2η:

Πριν από καιμιά δεκαριά χρονάκια, είχα γνωρίσει στη Κρήτη ένα νεαρό γερμανό, που είχε αποφασίσει να γίνει έλληνας και μάλιστα κρητικός, είχε αλλάξει και το όνομά του το μικρό και είχε εξελληνίσει το γερμανικό του επίθετο. Ηταν φωτογράφος και η εργασία του βρισκόταν σε κάποια χώρα αφρικανική, όπου τραβούσε φωτογραφίες και τις πούλαγε σε περιοδικά σε όλο τον κόσμο. Μου μιλούσε πολύ θερμά για τους ανθρώπους "εκεί κάτω" -όπως έλεγε- πόσο υποφέρουν και πόσο υπεύθυνοι είμαστε όλοι οι ευρωπαίοι γι αυτή την κατάντια των λαών της Αφρικής. Παράλληλα με την εργασία του, είχε αναλάβει κάτι δύσκολο: να κάνει μαθήματα τέχνης σε αφρικανόπουλα. Οχι να τους δείχνει έργα δυτικού τύπου και τέτοια, αλλά να τους εκθειάζει το δικό τους πολιτισμό, τα δικά τους έργα, τα οποία είχαν διδαχτεί επί γενιές ολόκληρες (από ιεραπόστολους και άλλους "καλούς" ανθρώπους) να υποτιμούν. Εφταναν να θαυμάζουν ένα γυάλινο μπουκάλι δυτικού αναψυκτικού (ναι, το γνωστό είναι!) περισσότερο από ένα πανέμορφο αφρικάνικο ξυλόγλυπτο. Οπότε, έβαλε τα μεγάλα μέσα: τους έδειξε ένα βιβλίο με γλυπτά του Πικάσο, λέγοντας πόσο ο καλλιτέχνης -όπως ο ίδιος δήλωνε- είχε επηρεαστεί από την τέχνη των αφρικανών. Ακόμα και μετά από αυτό, καθώς μου είπε, τα παιδιά δυσπιστούσαν. Τόσο διαβρωμένο είναι το πνευματικό τους υπόβαθρο, τόσο πολύ υποτιμούν τον πολιτισμό τους, τη χώρα τους, κατ' επέκταση τον εαυτό τους. Πριν ξαναφύγει για Αφρική, μου έδειξε μια αφίσα με παιδικά μάτια λέγοντας «ξέρεις τι σκέφτομαι;» του απάντησα ότι σίγουρα δε βλέπει την ώρα να ξαναντικρύσει αυτά τα μάτια, αλλά μου είπε «όχι, σκέφτομαι πως ούτε τα μισά από αυτά τα μάτια δεν θα ξαναδώ γιατί θα έχουν πεθάνει».

Αυτή τη φράση έχω στο νου μου όταν βλέπω μάτια να γυαλίζουν. Είναι ο πόθος για κάτι καλύτερο και υψηλότερο από εκείνο που έχουν που τα κάνει να λάμπουν -ίσως και από θαυμασμό για μας, που, όπως νομίζουν, τα έχουμε όλα!

..άλλωστε, ο φθόνος είναι ένα συναίσθημα που ευδοκιμεί μεταξύ εχόντων και κατεχόντων..

Ενας φτωχός και πεινασμένος δεν έχει την πολυτέλεια να φθονεί.

-->> και οι δυο είναι άντρες της ίδιας ηλικίας περίπου -30 με 35 χρονών την εποχή των ιστοριών που διηγούμαι- και οι δυο από μια χώρα με ιδιαίτερα προγραμματισμένο τρόπο ζωής, και οι δυο υπηρετούν τις τέχνες: ένας αρχιτέκτονας και ένας φωτογράφος

-->> και όμως, διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους!

* Η παροιμία έχει την έννοια ότι όποιος είναι μόνος καλά κάνει και φοβάται για να έχει το νου του να προφυλάγεται. Ετσι νομίζω. Αν κάποιος γνωρίζει κάτι διαφορετικό, ας ενημερώσει.

ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2009/03/blog-post_23.html