Στις 4.2.2010, δηλαδή στην περσινή Τσικονπέμπτη, στο blog “Προσοχή δαγκώνει!” του Peslac, διαβάσαμε αυτό:
Τσιρκοπέμπτη
Τσικνοπέμπτη... Μια μέρα αφιερωμένη στο να τρώμε κρέας... Λες και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου τρώμε φύκια και έρχεται η Τσικνοπέμπτη για να σπάσουμε λίγο τη γαστριμαργική ρουτίνα!
Πάρτε το απόφαση: ο Έλληνας είναι σαρκοφάγο ζώο! Από τότε που βγάζουμε τα πρώτα μας δόντια, με το κοκορέτσι να κρέμεται από το στόμα είμαστε. Αν μπορούσαμε, θα βάζαμε χοιρινό γύρο στο μπιμπερό μας όταν ήμασταν μωρά...
Η Τσικνοπέμπτη, λοιπόν, είναι ακόμα μία μεγάλη απάτη, σαν τον σιχαμένο τον Άγιο Βαλεντίνο, μόνο που αντί να πλουτίζουν τα ανθοπωλεία και τα ζαχαροπλαστεία, πλουτίζουν τα Πέντε Αδέλφια και η Στάνη... Όλες οι χασαποταβέρνες περιμένουν αυτή τη μέρα του χρόνου για να ψήσουν και να μοσχοπουλήσουν τα κρέατα που τους έχουν περισσέψει από την προηγούμενη χιλιετία... Η μπριζόλα που τρως έβοσκε ως αγελάδα στα Δερβενάκια όταν ξεκίνησε η Επανάσταση του ΄21 κι εσύ νομίζεις ότι σου φέρανε φρέσκο κρεατάκι γάλακτος.
Στη συνέχεια, έρχεται ο λογαριασμός και οταν τον βλέπεις, νομίζεις ότι μπερδεύτηκαν και σου έφεραν τον κρατικό προϋπολογισμό. Αλλά δεν μιλάς, καθότι " έτσι είναι το έθιμο" και "η μέρα, βλέπεις" και καταλήγεις να πληρώνεις τη βαλσαμωμένη μπριζόλα όσο θα πλήρωνες έναν αυθεντικό Μονέ και να βλαστημάς το έθιμο και τη μέρα και τον κρετίνο που πρότεινε να πάτε σε ταβέρνα να το τσικνίσετε...
Υπάρχει, φυσικά, η επιλογή να κάτσεις στο σπιτάκι σου και να παραγγείλεις το κλασικό σουβλάκι, αλλά μόνο αν είσαι ο Ιώβ, οπότε έχεις ήδη πάρει πιστοποιητικό ISO στην υπομονή. Οι αυξημένες, λόγω ημέρας, παραγγελίες ανεβάζουν το μέσο όρο αναμονής στις δωδεκάμιση ώρες, με αποτέλεσμα όταν έρχεται ο διανομέας, εσύ να έχεις ήδη φάει τη χέρια σου από την πείνα και να μην μπορείς να του ανοίξεις την πόρτα...
Υποτίθεται ότι η Τσικνοπέμπτη είναι η τελευταία ευκαιρία να φάμε κρέας μέχρι να τελειώσει η νηστεία... Αυτό ορισμένοι το παρερμηνεύουν σε "τελευταία ευκαιρία να φας κρέας μέχρι να παγώσει η Κόλαση" και μπουκώνονται στις γαρδουμποπροβατίνες σαν να μην υπάρχει αύριο, μέχρι να γκώσει το κρεατικό στο στομάχι τους και να αρχίσουν να βγάζουν λουκάνικα από τη μύτη... Και το αστείο είναι ότι ούτε το ένα δέκατο αυτών δεν θα νηστέψει το κρέας μέσα στη Σαρακοστή! Την επόμενη μέρα κιόλας θα γουρουνιάσουν ανελέητα και θα συνεχίζουν να γουρουνιάζουν μέχρι να έρθει το Μεγάλο Σάββατο, που θα κατεβάσουν και τρία πιάτα μαγειρίτσα για το γκραν φινάλε... Τελικά, σε αυτή τη χώρα έχουμε καταλήξει να τιμούμε τα έθιμα και τις γιορτές όπως συμφέρει το στομάχι μας!
Εδώ και χρόνια, προτιμώ να κάθομαι στο σπιτάκι μου και να τρώω με τους δικούς μου, παρά να στριμώχνομαι σε μία τρύπα με 850 άτομα γύρω μου να τρώνε φασαριόζικα, καμιά εικοσαριά σκασμένα να τρέχουν τσιρίζοντας και σπρώχνοντας την καρέκλα μου και τον σιχαμένο τον Νταλάρα να τραγουδά χιλιοακουσμένα λαϊκά στα μεγάφωνα! Το έθιμο λέει να φας ψητό κρέας, όχι να σου γίνει το συκώτι σαν μπάλα ποδοσφαίρου από το πρήξιμο!
Κι αν οι δικοί μου αποφασίσουν να το παίξουν ήρωες και βγούνε έξω να το τσικνίσουν, τότε χίλιες φορές να μείνω μόνος μου μέσα και να τρώω το χνούδι από τις γωνίες του σπιτιού!
Μποϋκοτάζ στις Τσικνοπέμπτες!
ΠΗΓΗ:
http://peslac.pblogs.gr/2010/02/tsirkopempth.html
