Δεν με ξαφνιάζουν οι δηλώσεις του κ. Ζαν Κλόντ Γιούνκερ. Τα αυτονόητα ανέφερε ο άνθρωπος. Οτι μια χώρα με μικρή παραγωγική βάση και μηδέν χρήμα, δεν μπορεί να οικειοποιείται την Κατανάλωση ως αναπτυξιακό μοντέλο προσπαθώντας με δανεικά να απορροφήσει τις εξαγωγικές οικονομίες της Γερμανίας και Γαλλίας. Και ούτε είναι δυνατόν κάθε χρόνο, δεκατίες τώρα να αγοράζει πανάκριβα εξοπλιστικά συστήματα που δεν αντέχει. Κάποτε θα χρεωκοπούσε.Σαφώς και το πρόβλημα ήταν γνωστό στην Ευρώπη, καθότι ήταν γνωστό και σε μένα που είμαι ενας απλός μπλόγκερ. Και έπρεπε να έχει λυθεί λέει, πριν 30 χρόνια (το οποίο επίσης μου ήταν γνωστό), και το οποίο μας τοποθετεί κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν στην Ελλάδα ήρθε ο Αντρεϊκός σοσιαλισμός του "Τσοβόλα δώστα όλα", και του "Ο λαός στην εξουσία". Εκτοτε, ο μεν λαός ήρθε στην εξουσία, η δε Ελλάδα κατέληξε στο Μνημόνιο. Υπο αυτή την έννοια λοιπόν, το σύστημα βούλαξε γιατί συμμετείχε και ο λαός. Οποιος δεν τα καταλάβαινε όλα αυτά, ήταν ή έλληνας αριστερός (που ζούσε στην κοσμάρα του), ή έλληνας δεξιός (που ζούσε στο ένδοξο εθνικό μας καφενείο).
Οταν η βόμβα έσκασε, η Ευρώπη αποφάσισε να επεμβεί για να σώσει τα μεγαλύτερα στρατηγικά της σχέδια, και το ευρώ. Οποιος και νάταν έλληνας πρωθυπουργός τον Μάιο του 2010, το ίδιο θα πάθαινε. Η Ευρώπη ήξερε πως η διαφθορά στην Ελλάδα ήταν συστεμική και τερατώδης σε διαστάσεις. Και αποφάσισε, οτι οι έλληνες δεν μπορούν απο μόνοι τους να εξυγιάνουν το ελληνικό κράτος. Και όσο κι αν δεν μας αρέσει, έχουν δίκιο. Περιττό λοιπόν να τσακωνόμαστε περί Μνημονίου, καθότι όλο και ""κάποιο μνημόνιο θα υπογράφαμε".
Η δήλωση του κ Ζαν Κλόντ Γιούνκερ, καθώς και η ακόλουθη δήλωση του κ. Ντομινίκ Στρος Καν, δεν μας απαλλάσσουν απο τίποτα. Οι ηγεσίες μας δημιούργησαν το ελληνικό πρόβλημα, μοιράζοντας στο λαό επίδόματα, διορισμούς, εξυπηρετήσεις και μπάνια του λαού. Ετρωγαν οι Τσοχατζόπουλοι στην κορυφή, αλλά πέρναγε καλά και ο κόσμος. Κάποτε, και λογικό ήταν, η διαφθορά έφτασε και στα λαϊκά στρώματα, σε επίπεδο καθημερινότητας. Εκλεβε ο γιατρός, έκλεβε ο εφοριακός, έκλεβε ο ηλεκτρολόγος και ο υδραυλικός. Και η Δημοκρατία έγινε Κλεπτοκρατία. Το Ελληνικό Τερατούργημα κατέρρευσε συνολικά όταν σάπισαν όλοι του οι πυλώνες.
Και θα επιμείνω - Παρότι η Ευρώπη έκλεισε τα μάτια σε πολλά και έκανε πολλά στρατηγικά λάθη που τώρα καλείται να επανορθώσει, το γεγονός παραμένει πως η Ελλάδα ευεργετήθηκε όσο ελάχιστες χώρες στην Ιστορία, καταναλώνοντας τουλάχιστον 4 κοινοτικά πακέτα των 20 δις το ένα, για ανάπτυξη. Το αν η Ελλάδα έχασε το τραίνο, αυτό ήταν δική της επιλογή. Η Ευρώπη πάντως μας έδωσε μια χρυσή ευκαιρία να αναπτυχθούμε. Ούτε η Αργεντινή, ούτε η Ρωσία (που χρεωκόπησαν με πολύ λιγότερα) είχαν ποτέ τέτοια ευκαιρία.
Κατα την ταπεινή μου γνώμη, η Ελλάδα έχασε το τραίνο απο το 1990 περίπου, όταν απέτυχε να κάνει ηθική, διοικητική και τεχνολογική επανίδρυση του δημόσιου τομέα της, της Παιδείας της, της Υγείας της και της Δικαιοσύνης της. Το τί μπορούμε να κάνουμε απ εδώ και πέρα, δεν το γνωρίζω. Οι επανιδρύσεις που αναφέρω χρειάζονται πολλά χρόνια και πολλά λεφτά, και τώρα είναι μάλλον αργά.
Σε προσωπικό επίπεδο θα προτιμούσα μια κυβέρνηση εξωκοινοβουλευτικών, με focus σε τρία πράγματα - την Οικονομία, την Ανάπτυξη και τον Δημόσιο Τομέα. Είμαι απολύτως πεπεισμένος πως η χώρα οδηγείται σε κάποιο καθεστώς "ελεγχόμενης πτώχευσης" πάνω σε κάποιο καινούργιο θεσμικό πλαίσιο. Οι πιστωτές μας θα πάρουν όσα μπορούν απο μάς (σε μορφή εκποιήσεων και άλλων deals), θα πάρουν και απο το μεγάλο πακέτο ευρωπαϊκής σωτηρίας (των 800 δις ευρώ), θα χάσουν και μερικά, το δικό μας χρέος κάποτε θα αναδιοργανωθεί και θα επιμηκυνθεί σε μεγάλο βάθος χρόνου (πάνω απο 20 χρόνια), και η χώρα, αφού φτωχύνει κατα πολύ (έρθει δηλαδή στα κυβικά της), θα συνεχίσει να ζεί μια ήσυχη μεσογειακή και σοσιαλιστική ζωή, προσφέροντας αυτό που πρόσφερε πάντα - ήλιο, θάλασσα και καλό φαγητό στους επισκέπτες της.
Στο μεταξύ, όπως συμβαίνει πάντα στην Ιστορία, θα χαθεί μια γενιά ανθρώπων, που μάλλον θα μείνει στα κιτάπια ως " Η Γενιά του Μνημονίου".
----------------------------------------------
Αβυσσαλλέα ειναι η αλητεία του ελληνικού πολιτικού κόσμου που μέσα σε 30 χρόνια κατασκεύασε εναν φανταστικό κόσμο "κεκτημένων", χτισμένο πάνω σε μια κομματική Κλεπτοκρατία, και που τώρα ψάχνει εξιλαστήρια θύματα και θεωρίες συνομωσίας. Το μέγεθος της ελληνικής Κλεπτοκρατίας εξελίσσεται τώρα σαν κινηματογραφική ταινία στις εμπειρίες της καθημερινότητας. Παρακολουθώντας τα νέα της πατρίδας ιντερνετικά, ομολογώ πως αισθάνομαι απόλυτα αηδιασμένος.
