Καλή Χρονιά!

Η χρονιά που φεύγει ήταν επαναστατική και ανατρεπτική σε κάποιες γωνιές της γής, δύσκολη και αποκαλυπτική για τον ευρύτερο κόσμο μας, και τραγική για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Τη στερνή αυτή μέρα του χρόνου που φεύγει, τί άλλο να ευχηθεί κανείς για την πατρίδα και τον Ελληνισμό απο μια συνολική ανακατάταξη και ανάκαμψη των θετικών δυνάμεων της κοινωνίας μας και μια ανακούφιση στον πολύπαθο λαό μας που διψάει για δικαιοσύνη, αξιοκρατία και εναν επιτέλους αξιοπρεπή τρόπο βίου. Μακάρι, εύχομαι και εγώ με την σειρά μου, ο Ελληνισμός να βρεί ξανά τον δρόμο του.

Και σε όλους εσάς, τους φίλους αυτού του μπλόγκ θα ήθελα να ευχηθώ υγεία, γαλήνη, ευτυχία και ενα δημιουργικό 2012. Ολόψυχα εύχομαι η νέα χρονιά να είναι καλύτερη για όλα σας τα όνειρα και τους αγαπημένους σας. Η συμμετοχή σας στον χώρο μου με τιμά απεριόριστα και σας ευχαριστώ.

Locus Publicus

Τα νήματα της Ιστορίας

Και εσύ, άκουσε μέσα του μια φωνή να τον δικάζει, τί έκανες εσύ την ώρα του αγώνα; Οταν όλοι είχαν βγεί στο δρόμο στον μεγάλο ξεσηκωμό; Τί έδωσες εσύ στον αγώνα για την ελευθερία; Στην επανάσταση; Ποιά ήταν η συνεισφορά σου την ώρα της Ιστορίας;

Μά εγώ, διαμαρτυρήθηκε, εγώ είμαι μικρός και δεν έχω σχέση με την Ιστορία. Για ποιό αγώνα και για ποιά επανάσταση μου μιλάτε; Εγώ είμαι ενας μικρός και συντηρητικός άνθρωπος. Κάνουν ρε επανάσταση οι συντηρητικοί;

Εγώ δεν κατέβηκα στο δρόμο σύντροφοι για καμμία επανάσταση. Δεν έχω, επιμένω, καμμιά σχέση εγώ με τις διαδρομές της Ιστορίας, κανεναν αγώνα δεν σκαρφίστηκα, κανέναν καινούργιο κόσμο. Ισως μια μέρα, καποιοι φιλοσοφοι και ιστορικοί απο τα ξεκούραστα σπίτια τους στα πράσινα και ποτισμένα προάστια, να συνθέσουν πράγματα που εγώ δεν είδα και δεν κατάλαβα ποτέ μου. Ισως πίσω απ' όλα αυτά που εμένα μου φαινόνταν τότε ασύνδετα και χύμα, να υπάρχουν κάποιοι που να κινούσαν τα νήματα της Ιστορίας. Εγώ πάντως δεν κίνησα τίποτα.

Ισως και κάποιοι ταλαντούχοι καλλιτέχνες, ζωγράφοι, θεατρογράφοι και λογοτέχνες να δώσουν κάποτε νόημα σε τούτο το χάος, ίσως και οι πολιτικοί μας ηγέτες, να δώσουν μια μέρα εναν τόνο φιλοσοφικό σ' αυτό που εσείς ονομάζεται επανάσταση και αγώνα, και ενα θεατρικό υπόβαθρο που να κινείται πάνω σε ιστορικές διαδρομές και νοήματα. Πάντως εγώ, να ξέρετε, απλά βρέθηκα στο δρόμο. Ολοι στον δρόμο βρέθηκαν.

Κοιτάχτε γύρω σας. Σπίτι σπίτι έγινε η σφαγή, πόρτα με πόρτα και απο κτίριο σε κτίριο. Σφαγή και πλιάτσικο. Κανένα πολιτικό μήνυμα σύντροφοι δεν ακούστηκε στο δρόμο. Μόνον μια νεκρική βοή καταστροφής και θανάτου. Σπίτι σπίτι, πόρτα πόρτα έγινε το ξεκαθάρισμα. Κανένας δεν είχε στο νού του την Ιστορία. Καθένας είχε τον μικρό και προσωπικό του σκοπό. Σκέτη σφαγή και θάνατος σας λέω. Καμμία σχέση με την Ιστορία.

Μη μου αποδίδεται χαρακτηριστικά που δεν είχα ποτέ μου. Εγώ σύντροφοι δεν είμαι επαναστάτης. Τον γειτονά μου, κατέβηκα εγώ να σκοτώσω. Αυτός με ατίμωσε, αυτός με πρόσβαλε, αυτός με εκμεταλεύτηκε. Με αυτόν εγώ είχα νταραβέρι. Και αυτόν έψαχνα εγώ για να σκοτώσω.

Δεν ήθελα να τον πυροβολήσω απο κάποια ταράτσα, τον ήθελα να δεί ποιός τον σκότωνε, να καταλάβει και να νοιώσει πως θα πέθαινε σαν σκυλί. Αυτό εγώ ήθελα να κάνω. Τον βρήκα φοβισμένο να κρύβεται μέσα στο πολυτελές του διαμέρισμα. Μέχρι να ανεβούμε τα σκαλιά, το σπίτι είχε κονιορτοποιηθεί. Οι τοίχοι έγιναν σκόνη, οι σκάλες έσπασαν σε μικρές πέτρες, τρύπες και φωτιά παντού. Αλλά τον βρήκα.

Αισθανόμουνα την καρδιά μου να χτυπάει με αγωνία καθώς τον κυνηγούσα στα ξερά χωράφια. Καθώς τον έφτασα και τον καθήλωσα, τον έκοψα κομμάτια. Κατάλαβε πως τον σκότωνα, το αίμα του έγινε και αίμα μου, είχα θολώσει απο την τρέλα της εκδίκησης, τον αποτέλειωσα σαν σφαχτάρι. Αυτό κατέβηκα εγώ να κάνω σύντοφοι. Ενας μικρός και συντηρητικός ανθρωπάκος, σας λέω. Τί με μπλέκετε εμένα ρέ με κοτσάμ Ιστορία;

------------------------
Στο πανεπίστημιο του ΜΙΤ, έπεσα σήμερα τυχαία πάνω σε μια συγκέντρωση Λίβυων της Αμερικής. Μαζί τους και πολλοί αμερικανοί διανοούμενοι, ακτιβιστές, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες και άλλα ελεύθερα πνεύματα. Ενα δείγμα όλων εκείνων που θα συνθέσουν συλλογικά στο μέλλον την επίσημη εκδοχή μιας ακόμα ιστορικής αφήγησης, ενός ακόμα πολέμου που στη λαική του βάση ήταν ενα απλό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ακουσα ομιλίες και περιγραφές που με άγγιξαν πολυ. Κανένας πόνος, δεν είναι σαν εκείνον που σε επισκέπτεται προσωπικά. Οι σκέψεις του πόστ ανήκουν σε μια ιστορία κάποιου ομιλητή. Θεώρησα πως έχουν μια βαθιά φιλοσοφική διάσταση. Ποιός πραγματικά κινεί την Ιστορία; Ιδέες, απρόσωπες δυναμικές, σκέτα συμφέροντα, απλοί και μικροί άνθρωποι;

Το πολυπαιδί της τράπεζας

Σπρώχτε όλοι μαζί αδέλφια και οργανωθείτε στο τρενάκι. Μπροστά λοιπόν ο Παπαδήμος, κυβέρνηση "ειδικού σκοπού", να κάνει τη βρώμικη δουλειά, (ωστε να διατηρηθεί άθικτο το πολιτικό σύστημα), απο πίσω οι κουμπάροι, τα κολλητήρια και οι παρατρεχάμενοι, και τελευταίοι οι γνωστοί ύποπτοι του "μαζί τα φάγαμε", σε ενα ξέφρενο ταξίδι "μετάβασης" στη δημοκρατία. Ενα μικρό διάλειμμα να καθαρίσει ο Παπαδήμος ό,τι οι άλλοι δημιούργησαν (για να μην τσαλακώνονται οι μέγιστοι σε επιπλέον φορομπηχτές και μέτρα), μέχρι να καλυτερεύσει ο Γιωργάκης τον σοσιαλισμό του, να δυναμώσει ο Αντωνάκης τις αντιστάσεις του, και να δεί και ο τρίτος, ο συγκολητής, που ακριβώς θα προσκολλήσει στη νέα πολυκατοικία.

Δέν είναι απλός εθελοντής, είναι ενας πολυμήχανος Θανάσης Βέγγος του τραπεζικού κόσμου, το πολυπαιδί της τράπεζας. Μέσα σε λίγες εβδομάδες θα τα κάνει όλα. Θα υπογράψει συνθήκες, θα ανταλάξει ομόλογα, θα οργανώσει κουρέματα και αποκρατικοποιήσεις, θα μοιράσει χαράτσια, θα κόψει ηλεκτρικά, θα ξυρίσει μισθούς και επιδόματα στα εκλεκτά παιδιά των ΔΕΚΟ, θα απολύσει χιλιάδες, θα διαπομπεύσει φοροφυγάδες, θα τσακίσει τους Φωτολυμπερόπουλους. Ένώ οι άλλοι θα μαλακίζονται φιλοσοφικά στην καφενειακή προεκλογική τους εκστρατεία για να αναλάβουν την εξουσία ξανά οι γίγαντες, πρίν ο λαός αρχίσει να εμφανίζει στερητικό σύνδρομο σοσιαλισμού και βαρβαρότητας. Αντε αδέλφια να πάρουμε μια ακόμη τζουρίτσα απο "δόση", μπάς και κάνουμε και κανα Χριστούγεννο.

"Εαν ο Παπαδήμος δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε" δήλωσε και ο γνωστός πολυκατοικιάκιας, του συλλόγου των αφισοκολλητών. Μπροστά λοιπόν το πολυπαιδί της τράπεζας, πίσω οι κηπουροί και οι κουμπάροι, και παραπίσω οι "μαζί τα φάγαμε", που ευγενικά παρακαλούνται να βολευτούν όπως μπορούν, και να αυτοσχεδιάσουν όσο τους παίρνει. Μέχρι να περάσουμε τα δύσκολα σύντροφοι, να αποφασίσει τελικά και ο γαλλογερμανικός άξονας τί νέα Ευρώπη θα έχουμε, τί νέες συνθήκες θα υπογράψουμε και τί νομικές ρήτρες θα μας πλακώσουν, και όταν τελικά ξελαμπικάρει, να ξαναδεί και πάλι με μεγαλύτερη ψυχραιμία το ελληνικό θέμα, βάζοντας τους υπαλληλίσκους να ανακοινώσουν νύχτα πως τελικά, παρόλο το 50% κούρεμα, την περίφημη συνθήκη της 26ης Οκτωβρίου και όλες τις καλές προθέσεις, το άσωτο και αμαρτωλό κλεπτοκρατικό piggy αποτελεί μοναδική παγκόσμια περίπτωση ανισόροπου ψυχoπαθάκια που αδελφέ μου, δεν σώζεται με τίποτα.

Ωρέ τι βλέπουμε!

Το μόνο σίγουρο είναι ότι με τα όσα γίνονται γύρω μας, δεν υπάρχει περίπτωση να πλήξουμε στο μέλλον με την κωμική πασαρέλα της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Κλέφτες, απατεώνες, ρήτορες, κηπουροί, γλάστρες, αφισοκολλητές και παντός είδους γραφικοί, ενώθηκαν πλέον κάτω απο τη νέα παντιέρα της "συναίνεσης" και της διακαούς ανάγκης "να σωθεί ο τόπος". Ολος ο ελληνικός χαβαλές του παραλογισμού ενώθηκε και έδωσε όρκο υπο την πρωθυπουργία ενός τραπεζίτη(!), που κατα άλλους μέν εκπροσωπεί την Τrilateral Commission και τους ελληνες νταβατζήδες, κατα άλλους δέ τον απο Μηχανής Θεό που θα σώσει την παράσταση.

Καπελώθηκε πληροφορούμαι απο μερικούς, το πολιτικό σύστημα απο το τραπεζικό. Είναι μια άποψη που περιέχει καποια δόση αλήθειας, γιατί αν κοιτάξει κανείς τον ευρύτερο δυτικό κόσμο θα δεί αρκετά παραδείγματα καπελωμάτων που μάλλον δεν είναι παραγωγικά. Η Αμερική σίγουρα καπελώθηκε, καθότι η περίφημη Goldman Sachs όχι μόνον δεν περιορίστηκε απο την κυβέρνηση Ομπάμα, αλλα στρογγυλοκάθηκε και μέσα στην αμερικανική κυβέρνηση. Η Ρωσία επίσης καπελώθηκε απο μια άλλη ιδιότυπη μαφία στην οποία συμμετέχει και το κράτος. Η Ισλανδία σίγουρα δεν καπελώθηκε και ζεί ήρεμα και χρεωκοπημένα, ο Καντάφι καρακαπελώθηκε και σήμερα είναι στα ένδοξα κυπαρίσσια, η Ιταλία δεν ξέρουμε ακόμα τι θα γεννήσει, και ο Αραβικός κόσμος βρίσκεται σε λαμπρή περίοδο "μετάβασης στη δημοκρατία". Η Αίγυπτος πάντως μόνον απο ελευθερία δεν καπελώθηκε.

Αλλά αν κρατήσει κανείς κάποια νηφάλια απόσταση απο την Ιστορία, γρήγορα θα διαπιστώσει πως ποτέ όλος ο κόσμος δεν καπελώθηκε απόλυτα απο κανέναν, κανείς ποτέ δεν επέβαλε συνολικά τίς επιθυμίες του σε όλους, παρότι και παγκόσμιοι πόλεμοι έγιναν, και περίοδοι παρασκηνίων υπηρξαν, καθώς και άφθονα αντάρτικα, πραξικοπήματα, συνομωσίες και στρατιωτικές επεμβάσεις. Περιέργως, ο κόσμος πάντα προχωρούσε και προχωράει, περιέχοντας στα σπλάχνα του χίππυδες και κουστουμάκηδες, εμπόρους και φρικιά, τραπεζικούς και πολιτικούς, πόρνες και παρθένες.

Η πολιτική διάσταση του κόσμου γεννήθηκε και υπάρχει απο την απαρχή των ανθρώπινων κοινωνιών, και η τραπεζική διάσταση γεννήθηκε και συνυπάρχει απο την πανάρχαια ανάγκη του εμπορίου. Οπως πάντα υπήρχαν και τα ελιτίστικα γκρούπ σκέψης, τα λούμπεν προλεταριάτα, οι επαναστάσεις, οι θρησκείες, οι νόμοι και τα Χρηματιστήρια. Ολα συνυπάρχουν απο την έναρξη του κόσμου, και ποτέ η μία διάσταση δεν καπέλωσε ολοκληρωτικά μια άλλη.

Ακόμα και οι στιγμές εκείνες αμηχανίας οπου διαφορετικά και ετερόκλητα στοιχεία ενώνονται και προκαλούν θυμηδία και γέλωτα, μοιραία θα κυοφορήσουν κάτι το καινούργιο. Θα αναφέρω ενα παράδειγμα που άκουσα κάποτε σε μια ομιλία ενός Πακιστανού, που αποτελούσε μέλος της ελίτ της χώρας του. Οταν το Πακιστάν χώρισε απο την Ινδία και έγινε ανεξάρτητο κράτος, εμπορικά, στρατιωτικά, εθνικιστικά και ακραία θρησκευτικά στοιχεία μοιραία συγκρούστηκαν, έπρεπε όμως και να συνυπάρξουν. Το νέο κράτος χρειαζόνταν εναν μηχανισμό χρηματοδότησης επιχειρήσεων που θα έφερνε ανάπτυξη, και έτσι ο εμπορικός κόσμος πρότεινε την δημιουργία μιας εθνικής τράπεζας.

Αλλά οι φανατικοί μουλάδες δεν μπορούσαν να δεχτούν την ύπαρξη ενός τραπεζικού συστήματος, με το επιχείρημα πως κάτι τέτοιο ήταν ανήθικο, καθότι οι τράπεζες χρεώνουν τόκους, κάτι που ο μέγας Προφήτης είχε καταδικάσει και ως έννοια και ως πρακτική. Το Πακιστάν λοιπόν κόντεψε να φτάσει σε εμφύλιο πόλεμο προσπαθώντας να λύσει το τεράστιο φιλοσοφικό πρόβλημα αν ο Προφήτης θα επέτρεπε την δημιουργία μιας τράπεζας. Οι καιροί πέρασαν απο τότε, οι μουλάδες παρέμειναν μουλάδες και οι τραπεζίτες τραπεζίτες, αρχικά συγκρούστηκαν και σκοτώθηκαν μεταξύ τους βίαια, αλλα στο τέλος το Πακιστάν και τράπεζες απέκτησε, και σύγχρονες μαντράσσες, καθώς και μια καινούργια και ιδιότυπη πρακτική, οι μουλάδες να παίρνουν τραπεζικά δάνεια για να πολεμήσουν τις τράπεζες!

Κάτι λοιπόν το νέο κυοφορείται, που ίσως καρποφορήσει χρόνια απο σήμερα. Αφού πρώτα περάσει μέσα απο πολλά στάδια εξέλιξης, ακόμα και απο το στάδιο του κωμικού. Ας αφήσουμε λοιπόν τα πράγματα να εξελιχθούν, και στο βαθμό που μπορούμε ας διατηρήσουμε το χιούμορ μας. Οι επόμενες εκλογές θα είναι ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει ο κόσμος του θεάματος και της διασκέδασης. Σοσιαλισμός, εθνικισμός, τραπεζικός καπιταλισμός, Μνημόνιο, Τrilateral Commission, Επανάσταση και υποταγή, όλα σε μία και μοναδική ανεπανάληπτη συσκευασία.

Ωρα ευθύνης

Μην ξεχνάμε τί ακριβώς αναλαμβάνει ο κ. Παπαδήμος. Μια χώρα την παραμονή μιας οικονομικής χρεωκοπίας, ενα βήμα πρίν την πιθανή αποβολή της απο τη ζώνη του ευρώ, μια κοινωνία με εφιαλτική ανεργία, μια ανύπαρκτη παραγωγική βάση, εναν λαό που ανα πάσα στιγμή αναμένει μια εφιαλτική κοινωνική ανάφλεξη, και ενα πολιτικό σύστημα που στην ουσία απελύθει απο τους πάντες, και τελικά κατέβασε τα παντελόνια του, κατάπιε τη γλώσσα του, και έκανε στην μπάντα για να αναλάβει το θέμα της αξιοπιστίας της πατρίδας κάποιος εθελοντής της παγκοσμιοποιημένης ελληνικής διασποράς.

Ο μεγαλύτερος φόβος τώρα των ελλήνων πολιτικών είναι μήπως η νέα μεταβατική κυβέρνηση δημιουργήσει μια αξιόπιστη κουλτούρα σοβαρής και υπεύθυνης διακυβέρνησης, που σταδιακά θα γίνει ενα αληθινό κίνημα (και στη συνέχεια ένα νέο πολιτικό κόμμα που θα κινείται φιλοσοφικά στον κεντροδεξιό χώρο), και που θα κόψει στη μέση τα δύο άχρηστα πολιτικά παραμάγαζα, θα ρουφήξει όλα τα καλά στελέχη τους, και θα πετάξει ό,τι σάπιο περισέψει στον καιάδα της Ιστορίας.

Αποφάσεις

Κάμποσες δεκαετίες μετά την Κουβανική κρίση του '62, ο μεγάλος πια σε ηλικία Ρομπερτ Μακ Ναμάρα, αρχιτέκτονας του "Domino Theory" που αιματοκύλησε την χερσόνησο της Ινδοκίνας, και σκληρός υπουργός εξωτερικών επι προεδρίας Κέννεντυ, προαισθανόμενος τον θάνατό του, δέχτηκε μια πρόσκληση του άσπονδου κάποτε εχθρού του, Φιντέλ Κάστρο, να επισκεφτεί την Κούβα για να συμμετάσχει σε ενα ιστορικό συνέδριο με θέμα την κρίση εκείνη που κάποτε παραλίγο να καταλήξει σε πυρηνικό όλεθρο.

Στο συνέδριο που έγινε σε ενα ξενοδοχείο της Αβάνας, ο Φιντέλ υποδέχτηκε τον κ. Μακ Ναμάρα με ανοιχτές αγκαλιές και σε πολύ καλή διάθεση. Είχαν μπροστά τους ενα διήμερο συζητήσεων, για να επισκεφτούν εκ των υστέρων, τα ιστορικά εκείνα γεγονότα που κάποτε συγκλόνησαν τον κόσμο και να αποκαστήσουν την τελική ιστορική αλήθεια. Το ξενοδοχείο ήταν κατάμεστο απο ακαδημαικούς, δημοσιογράφους, και επισκέπτες απο όλη την υφήλιο. Αναμέσα στους καλεσμένους του Φιντέλ, ήταν και καποιοι (απόμαχοι πια) σοβιετικοί στρατηγοί που την εποχή της κρίσης ήταν οι μακρινοί εχθροί της Αμερικής, οι άνθρωποι που έπαιρναν τις μοιραίες αποφάσεις εκ μέρους της τότε Σοβιετικής Ενωσης.

Κάποια στιγμή, ο διάλογος επικεντρώθηκε ανάμεσα στον κ. Μακ Ναμάρα και εναν σοβιετικό στρατηγό. "Πείτε μου", ρώτησε τότε ο κ. Νακ Ναμάρα τον Ρώσο στρατηγό, "υπήρχαν πράγματι, κατα την διάρκεια της κρίσης σοβιετικοί πύραυλοι που ήταν εν ενεργεία και σημάδευαν την Αμερική;" "Βεβαίως", αποκρίθηκε με σοβαρότητα ο Ρώσος στρατηγός. "Είχαμε τότε στην Κούβα πάνω απο 180 πυρηνικούς πυραύλους εν ενεργεία, έτοιμους ανα πάσα στιγμή να χτυπήσουν την Αμερική".

"Και εσείς", ρώτησε τότε με απορία ο κ. Νακ Ναμάρα (στρεφόμενος στον Φιντέλ Κάστρο), "ήσασταν διαθετημένος τότε να χτυπάγατε την Αμερική σε περίπτωση επιθεσης;" "Απολύτως", ανταποκρίθηκε ήρεμα ο Φιντέλ.

Θέλοντας πια σε μεγάλη ηλικία να πάρει την τελική ιστορική του απάντηση (που προφανώς τον απασχολούσε επίμονα), ο κ. Μακ Ναμάρα απευθύνθηκε και πάλι στον Φιντέλ. "Μα είχατε επίγνωση των επιπτώσεων που θα είχε τότε για την Κούβα μια επίθεση κατά της Αμερικής;" "Βεβαίως και είχα επίγνωση", απάντησε με σοβαρότητα ο Φιντέλ. "Η Κούβα θα εξαφανιζόνταν απο προσώπου γής. Η Κούβα δεν θα άφηνε όμως μια επίθεση εναντίον της αναπάντητη. Σε περίπτωση επίθεσης θα χτυπούσαμε"...

----------------------------------------------
Αρκούσε μονάχα μια δήλωση των υπαλληλίσκων (δηλαδή της Μέρκελ και του Σαρκοζύ), για να συμφωνήσουν σε κάποια συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. "Την Τρίτη το πρωί, όποιος έρθει στο Εκοφίν", έλεγε η ανακοίνωση (παραφράζω), "καλά θα κάνει να φέρει καλά νέα", είπε ο βλοσυρός Φινλανδός υπαλληλίσκος. "Γιατί αλλιώς κινδυνεύει η πορεία της Ελλάδας στο Ευρώ".

Και μέσα σε ελάχιστο χρόνο, τα δύο κόμματα που καταρράκωσαν την Ελλάδα με τις πελατειακές και κομματικές πολιτικές τους, τις οργανωμένες συντεχνίες τους, τις κλεπτοκρατικές πελατειακές διαπλοκές, και τον αισχρό λαικισμό τους, μάζεψαν την ουρά στα σκέλια και δέχτηκαν ό,τι θεωρούσαν αδιανόητο και ξόρκιζαν για 30 χρόνια.

Συχαίνομαι και το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ, καθώς και τους δύο θλιβερούς ηγέτες τους. Παρόλα αυτά όμως, σήμερα θα τους δώσω εύσημα. Εκαναν μια υπέρβαση. Αν δεν συμφωνούσαν, θα καιγόνταν η Ελλάδα. Ο πρώτος παραιτήθηκε, μετά απο ψήφο εμπιστοσύνης (κάτι που δεν ξανάγινε σ' αυτό τον τόπο). Και ο δεύτερος, μην τολμώντας να ψελίσει κουβέντα κατα της θολής μπλόφας του υπαλληλίσκου, αποφάσισε να μην επαναλάβει (σε χειρότερη έκδοση) ενα ακόμα ολέθριο Μακεδονικό που πιθανώς να διέλυε την πατρίδα του. Και οι δύο έπραξαν σωστά. Εκαναν το πρώτο μεγάλο βήμα. Τώρα θα μπορούσαν να κάνουν και το δεύτερο. Να διαλύσουν παντελώς τα πράσινα και μπλέ παραμάγαζα. Κανείς δε τα χρειάζεται. Για την Ελλάδα.

----------------------------------------------
* - Μην ξέροντας αν ο Φιντέλ μπλοφάριζε ή όχι με τους σοβιετικούς πυραύλους, ο κ. Μακ Ναμάρα αποφάσισε το '62 να μην χτυπήσει την Κούβα. Το ό,τι απέφυγε τότε εναν πυρηνικό όλεθρο, το έμαθε 30 χρόνια αργότερα. Την ιδια περίπου εποχή άφησε πίσω του και ενα ιστορικό βιβλίο, στο οποίο έλεγε πως είχε πέσει έξω σε όλα, πώς το Domino Theory ήταν ενα τραγικό λάθος. Και πρίν η φυσική του ζωή φτάσει στο τέλος της, άφησε σαν τελική του παρακαταθήκη και ενα μεγάλο και θλιβερό συγγνώμη...

Ερείπια

Αντε τώρα μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα να βρεθεί εθελοντής πρωθυπουργός κοινής αποδοχής, και ενα τσούρμο παρατρεχάμενων που θα δεχτούν να αναλάβουν το ξεσαλωμένο piggy λίγο πριν το σάλτο μορτάλε.

Και να συντονιστούν μέσα σε ελάχιστο χρόνο στις απίθανες μεταβατικές υποχρεώσεις να ψηφίσουν όλα όσα οι άλλοι κάνουν πως δεν θέλουν, να εγκρίνουν χαράτσια, μέτρα και προυπολογισμούς, να πάρουν την καινούργια "δόση" των ναρκoμανών, και να αποκαταστήσουν μια στοιχειώδη αξιοπιστία στα μάτια εκείνων που απο το 1980 και μετά μας έδωσαν πάνω απο 130 δις ευρώ σε αναπτυξιακά κεφάλαια, και που κατα κοινή ομολογία, οι διάφοροι "μαζί τα φάγαμε" κατανάλωσαν σε ανύπαρκτες επενδύσεις και συντεχνιακές κομματικές λαμόγιες.

Θα αρκούσε μια βόλτα στα χωριά της γενέτειρας που κάποτε καλλιεργούσαν καπνό, ελιές και ενα ελαιόλαδο νέκταρ, για να δεί κανείς τη στρατηγική μετάβαση απο την αληθινή παραγωγή στον χολυγουντιανό κόσμο των κωλάδικων, στις Ουκρανέζες και Βουλγάρες, στο αναπηρικό αραλίκι, τα αγροτικά αυτοκίνητα που έγιναν καγιέν, τα χωριάτικα κοτέτσια που μετατράπηκαν σε θερμαινόμενες πισίνες. Ο εκλεκτός κόσμος του ΠΑΣΟΚ.

Δεν ξέρω αν τελικά ο άχρηστος θα φύγει, ούτε αν οι μελλοντικές εκλογές θα μας φορτώσουν στο σβέρκο τον άλλον άχρηστο με τους γνωστούς διακοσμητικούς καραγκιόζηδες. Δύο πράγματα είναι όμως σίγουρα. Το πρώτο είναι οτι όπως οι υπαλληλίσκοι πάτησαν στις Κάννες σαν σκουλήκι τον πρώτο, έτσι θα πατήσουν και τον δεύτερο. Και δεύτερον, πως είναι σχεδόν απίθανο να υποθέσει κανείς πως οποιοσδήποτε σοβαρός άνθρωπος αυτού του τόπου (απο όπου κι αν προέρχεται), θα δεχθεί να αφήσει τις σοβαρές και αξιοπρεπείς ενασχολήσεις του για να παίξει εναν μεταβατικό και άχαρο ρόλο Τσολάκογλου, ολοκληρώνοντας αυτά που οι πράσινοι "αντιεξουσιαστές" και οι μπλέ "αντιμνημονιακοί" αληταράδες αρνήθηκαν να εφαρμόσουν.

Κάτω απο τις συνθήκες που βιώνουμε, μόνον αν είναι κανείς μαστουρωμένος μπορεί να πιστέψει πως θα γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές, εξυγίανση του δημοσίου τομέα, ανάκαμψη Δικαιοσύνης, Παιδείας, Υγείας, Φορολογίας, για να μην αναφέρουμε βέβαια και το θλιβερό θέμα των αποκρατικοποιήσεων και της οικονομικής Ανάπτυξης. Η οχλοκρατούμενη και κομματική χώρα μπαίνει σε νέα περίοδο διακοπών! Η οποία λίαν συντόμως θα διακοπεί βιαίως απο την παρέμβαση των βλοσυρών υπαλληλίσκων.

Και μια και μιλάμε για χασούρες, να σας αναφέρω και τη μεγαλύτερη. Που την βιώνω κάθε μέρα ως έλληνας ομογενής που ζεί εκτός Ελλάδος. Απο τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, πρίν ακόμα και απο την ελληνική επανάσταση που οδήγησε το 1830 στη δημιουργία ελληνικού εθνικού κράτους, διάφοροι άλλοι εθελοντές (ευρωπαίοι διανοούμενοι, έμποροι, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί και άνθρωποι της τέχνης), αναβίωσαν νοητικά και εμπέδωσαν σταθερά στο συλλογικό υποσυνείδητο των πολιτών του κόσμου, την εικόνα μιας σεβάσμιας Ελλάδας, μιας πολιτιστικής υπερδύναμης, που σε απευθείας ιστορική σύνδεση με τους ένδοξους αρχαίους προγόνους της γέννησε την έννοια της Δημοκρατίας, εμπέδωσε την βάση της δυτικής Φιλοσοφίας, και άφησε πίσω της μεγαλειώδη επιτεύματα στον χώρο της Τέχνης, του Θεάτρου, της ιστορικής αφήγησης, της Λογοτεχνίας και της Πολιτικής.

Αυτή η εικόνα της Ελλάδας, ως πολιτιστική υπερδύναμη, διατηρήθηκε ζωντανή μέχρι σήμερα, μέσα απο την περίοπτη θέση που η Ελλάδα κατέλαβε συνειρμικά στο υποσυνείδητο του ευρύτερου κόσμου. Αυτή η υπέροχη εικόνα της πολιτιστικής πατρίδας, αρχίζει πλέον σιγά σιγά να καταρρέει, για να αντικατασταθεί σταδιακά απο μια νέα και σύγχρονη αναθεωρητική εικόνα οπου η ένδοξη ελληνιστική υπερδύναμη αντικαθίσταται στο συλλογικό υποσυνείδητο του κόσμου με την εικόνα μιας οχλοκρατούμενης κοινωνίας ερειπίων στην οποία οι σύγχρονοι έλληνες θεωρούνται πλέον συνειρμικά ανάξιοι της ιστορικής παράδοσης που τους κληροδοτήθηκε.

Αδύνατον να αξιολογήσω ποσοτικά το μέγεθος και τις μελλοντικές επιπτώσεις αυτής της συνειδησιακής καταστροφής.

O τελευταίος πελαργός

Οι πελαργοί δεν ξαναφάνηκαν, του είπαν καθώς κοιτούσε το καμπαναριό της εκκλησίας. Η τελευταία οικογένεια έφτιαξε εδώ τη φωλιά της πρίν τρία χρόνια, και γέννησε το στερνό της πουλί. Το τάιζε και το νοιάζονταν για καιρό, καθώς εκείνο μεγάλωνε, το φρόντιζε και το εκπαίδευε. Και μια μέρα του Αυγούστου, ο μικρός πελαργός σηκώθηκε ξάφνου στα πόδια του, και τρικλίζοντας διστακτικά, άρχισε να δυναμώνει τα φτερά του. Σηκωνόνταν για λίγο επιτόπια, και μετά αναπαυόνταν και πάλι στη θαλπωρή της αιθέριας φωλιάς του.

Χρόνια αργότερα, κάνοντας τον απολογισμό του, διαπίστωσε με κάποια νοσταλγία πως εκείνο το προσωπικό του επιχείρημα ήταν μια απόλυτα λογική ανθρώπινη ενέργεια, τόσο συνηθισμένη και επαναλαμβανόμενη, που αποτελούσε κλασικό θέμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Και ενώ αρχικά είχε νομίσει πως πρωτοτυπούσε κάνοντας μια μεγαλειώδη επανάσταση, τα χρόνια αποκαθήλωσαν με κυνικότητα τον εφηβικό εκείνο επαναστατισμό του, κάνοντας τον τελικά να επιζητεί πιότερο το διάβασμα των σοφών που είχαν μαζέψει με μόχθο στα κείμενά τους τις συλλογικές εκείνες ορμές και εμπειρίες τόσων και τόσων που προηγήθηκαν, παρά ξανά να αναπολήσει ο ίδιος τη δική του περιπέτεια.

Είχε προηγηθεί, όπως απαιτείται πάντα, μια κολοσσιαία σπίθα εκκίνησης. Μια χημική αντίδραση που ντοπάριζε το σώμα, τον νού και την καθαρή σκέψη. Ενας μεγάλος έρωτας. Προφανώς και η σύμπτωση αυτή αποτελούσε και η ίδια θέμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά τίποτα τέτοιο δεν ήταν ορατό και κατανοητό τη στιγμή που έτυχε, και έτσι το τρομερό συναίσθημα έγινε ενα αναισθητικό που τον γέμιζε με ανακούφιση και ηδονική επιδίωξη. Ενα πρωί, σηκώθηκε και μάζεψε όσα πράγματα βρήκε μπροστά του. Ετρεξε κατόπιν στην τράπεζα, και αφού μάζεψε όλη του την περιουσία, αγόρασε και τα εισιτήρια του ταξιδιού. Δικαίωμα στο όνειρο. Μια απόδραση στον εξωτισμό.

Προηγήθηκαν βέβαια και οι άλλες ιδεολογικές και ψυχολογικές διεργασίες. Δεν εγκαταλείπεις έτσι απλά μια πόλη γεμάτη φώτα, κόσμο, δουλειές και ελπίδα. Δεν αφήνεις ετσι εύκολα το κέντρο του κόσμου για μια προβληματική περιφέρεια. Αλλά η συγκυρία και η φιλοσοφία της στιγμής, οι επαναστατικές παρέες, οι μουσικές της έπαρσης που συνόδευαν τα οράματα ενός κόσμου σμιλεμένου μέσα απο την προσωπική θέληση και αγώνα, είχαν γίνει με τον καιρό μια μεθυστική και καθοριστική δυναμική έλξης που τον είχαν αλλάξει ριζικά. Ηθελε να αποδράσει. Σε εναν κόσμο εξωτικό, διαφορετικό, αγνό και κυρίως άγνωστο. Οπου θα γινόνταν κάποιος άλλος, στη χειρότερη περίπτωση θα ανακάλυπτε τον ίδιο του τον εαυτό. Και οπου θα ζούσε αυτόνομα, ελεύθερα και μακριά απο τα μεγάλα σχήματα που καλούπωναν τις ανθρώπινες ζωές.

Κουβάλησε ετσι μαζί του, αθώα και ανυποψίαστα, όλα τα μεγάλα θέματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το θέμα του Ερωτα, της Επανάστασης, της Απόδρασης, της Ελευθερίας, και εκείνο της Ταυτότητας. Το ένα τροφοδοτούσε και ενεργοποιούσε το άλλο. Ολες τις ανθρώπινες διαστάσεις πoυ έχουν υμνηθεί απο τους μεγάλους λογοτέχνες. Και πήγε να κάνει απο μόνος του τη φοβερή εκείνη διαδρομή που θα του αποκαλυπτε το τέλος του δρόμου. Να υπάρξει έξω απ' όλα. Και να τα ανακαλύψει όλα. Μια συνειδητή και μελετημένη απόφαση.

Ηταν η πιό υπέροχη εμπειρία που έζησε ποτέ του. Ρούφηξε όσο μπορούσε το μεδούλι της πορείας, την ανηφόρα, τις απίθανες προσωπικότητες που την περιβάλουν, τα διλήματα και τις μεγάλες μάχες του νού και της ψυχής, και στο τέλος δικαιώθηκε με τη δική του απομυθοποίηση. Εζησε ας πούμε, μια θεατρική έκδοση της αληθινής ζωής, αυτή που αντιστοιχούσε στη δική του περίπτωση. Ενα θέατρο του δρόμου. Για νάχει να το αναπολεί και να το διηγείται. Μάχες και πάθη, και λαθεμένους δρόμους. Αλλά και μεγαλειώδεις επιβραβεύσεις, στιγμές θεατρικής κορύφωσης και συγκλονιστικών αποκαλύψεων. Επαρση και κουρέλιασμα μαζί.

Στα βιβλία που πλέον προτιμούσε, εκείνα που του ταίριαζαν. Ιστορίες με πάθη και αλλόκοτους έρωτες, ανθρώπους που ερευνούσαν την ταυτότητά τους, πολιτικοποιημένους μικροεπαναστάτες που οραματίστηκαν και χάθηκαν, κοιμισμένες συνειδήσεις που άφηναν ξαφνικά τη συντηρητική τους ύπαρξη για να αφυπνιστούν σε κόσμους μακρινούς, μοναχικούς ταξιδιώτες που απλά τόλμησαν.

Γιατί, σκέφτηκε νοσταλγικά, δεν είχε πιά την νιότη να του δίνει δύναμη, αλλά στη θέση της μια απέραντη και δύστροπη κυνικότητα που τον έκανε πια συναισθηματικά αδιάφορο και συνειδητά αμέτοχο. Το χειρότερο λάφυρο της επανάστασής του. Χρόνια μετά, στο τέλος της διαδρομής του, μοναχικός πιά και ασυγκίνητος, δέχτηκε και τον μέγιστο νοητό συμβιβασμό. Ο,τι του ξέφυγε απο τη ζωή και δεν το πρόλαβε απο πρώτο χέρι, θα το πληροφορούνταν πλέον μέσα απο τα μεγάλα διαχρονικά έπη της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Απο τη θαλπωρή του αναπαυτικού του καναπέ.

Ηταν του είπαν, ο τελευταίος πελαργός. Που μια μέρα, κάτω απο το βλέμμα της ενεργητικής του μητέρας, νωθρός και διστακτικός στην προβλεψιμότητα που του όρισε η φύση, σύρθηκε νωχελικά απο την προστατευτικότητα της οικογενειακής του φωλιάς, και φτερουγίζοντας ξανά με όλη του τη δύναμη, σήκωσε το μικρό κορμί του λίγο ακόμα πιο ψηλά, λίγο ακόμα πιο μακριά. Εμεινε κατόπιν για λίγο μετέωρος στο ίδιο σημείο στον ουρανό, σαν να σκεφτόνταν την επόμενη και μοιραία του κίνηση. Και με ενα δυνατό φτερούγισμα, στιγμή απόφασης μεγάλη, τινάχτηκε κάθετα έξω απο τη φωλιά του, και χάθηκε σαν σφαίρα στον απέραντο και άγνωστο ουρανό...

Capo di tutti capi

Αισθάνθηκαν λέει άβολα και στενάχωρα. Αλλα εντούτοις συναντήθηκαν με τους Τροικανούς και έφτιαξαν το Μνημόνιο στο πόδι! Φανταστείτε τη σκηνή. Ετρεχαν οι δικοί μας απο δώ σε πηγαδάκια, αποκεί έτρεχαν οι Τροικανοί που μιλάγαν άλλη γλώσσα, κόβανε λέει και ράβανε κομμάτια απο άλλα παλιά Μνημόνια (Μεξικό, Σρι Λάνκα, Σενεγάλη), για να φτιάξουνε τελικά το μεγαλειώδες κείμενο! Τόση σκέψη σε επανίδρυση χώρας δεν έχει ξαναπέσει. Βούρ στο καινούργιο δάνειο και πίσω μην κοιτάτε. Αισθάνθηκαν λέει σαν τις πουτανίτσες.

Οι τουρίστες κυβερνάνε απο τη δεκαετία του 80. Απο την εποχή των μπαλκονιών. Αδιάλειπτα. Απο την εποχή που ο κόσμος στήνονταν ουρές στα πολιτικά γραφεία για να αγοράσει μια δουλειά στο δημόσιο για το παιδί του. Τελικά ο αγώνας δικαιώθηκε. Με ελεγχόμενη χρεοκοπία, λιτότητα δεκαετίας και βάλε, και απουσία απο τις αγορές και τον κόσμο. Είμαστε πλέον και επίσημα στη λίστα των αφερέγγυων πληρωτών, με ενα κράτος διαλυμένο, μια κωμική δημόσια διοίκηση, ανύπαρκτη Παιδεία, Δικαιοσύνη και Ανάπτυξη, και καπελωμένοι απο ενα δίκτυο κλεπτοκρατίας που ροκανίζει ό,τι βρεί. Ας μην παραπονιόμαστε λοιπόν για την έκβαση της συνόδου κορυφής. Πάλι καλά που μας κράτησαν και πάλι. Φανταστείτε να τραβούσαν τη σκανδάλη...

Στη σύνοδο κορυφής, οι τουρίστες πήραν βραβείο ευρωθέασης. Ευτυχώς πληροφορούμαι, στις "διαπραγματεύσεις" έλαβε μέρος και η αρχιτουρίστρια Ξενογιανακοπούλου, που αφού διέπρεψε στον χώρο της Υγείας, λογικά ανέλαβε τώρα να σώσει και την υπόλοιπη χώρα. Η μόνη "διαπραγμάτευση" που έγινε ήταν στο πώς θα διατυπωθεί στο επίσημο κείμενο το όλο θέμα της ευρωπαικής επιτροπείας, μην τυχόν και φανεί πως απο δώ και στο εξής θα μας κυβερνάνε υπαλληλίσκοι μπάστακες.

Τα επιμέρους ας μην τα σχολιάσουμε εκτενώς. Και πάλι καλά που έγινε έτσι. Θα είμαστε δέκα χρόνια εκτός αγορών και το 2020 θα πιάσουμε τους στόχους του 2009! Στο μεταξύ, λιτότητα, περικοπές, αποκρατικοποιήσεις και πολύ "επανίδρυση". Ενα μονον πρακτικό δίλημμα μας απομένει πλέον να αποφασίσουμε. Θα συνεχίσουμε στο γνωστό ελληνικό δικομματικό μοτίβο, με Γιωργαντώνηδες, Φωτολυμπερόπουλους και απίθανες συγκυβερνήσεις καφενειακών υπερδυνάμεων, ή θα αφήσουμε επιτέλους τον αγέλαστο καλβινιστή υπαλληλίσκο (και το λεφούσι του) να μας κάνει μια "γερμανική επανεκκίνηση", που θα μας φύγει ο τάκος;

Τελικά, με αφορμή τα 30 χρόνια του ΠΑΣΟΚ, ο Τσοβόλας είπε το πιο ωραίο. Τα πρώτα δέκα χρόνια λέει, πουλάγαμε κουλτούρα, πολιτισμό και λαικό αγώνα. Τη δεύτερη δεκαετία κάναμε βούρ για αρπαχτές στο Χρηματιστήριο και στις διαπλοκές. Και την τρίτη δεκαετία παλεύουμε να μην μας πάει φυλακή ο εισαγγελέας.

Κουκουλοφορισμός

Δεν πρόκειται για αληθινή σύγκρουση, αλλά για ενα θεατρικό σκηνικό βίας, προσεκτικά χορεογραφημένο, πολιτικά προσυμφωνημένο και συνεχώς επαναλαμβανόμενο, μια άτυπη και σιωπηλή συμφωνία μεταξύ όλων των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας να διατηρήσουν με την ανοχή τους και με πρωταγωνιστές τους κουκουλοφόρους (που άλλοτε είναι αριστεροί, άλλοτε δεξιοί ή αστυνομικοί, άλλοτε απλοί αληταράδες), ενα σκηνικό κοινωνικού ξεσηκωμού και πολιτικής έντασης απλά και μόνον για να διατηρείται η αριστεροδεξιά διαμάχη ζωντανή, να κατηγορεί ο ένας τον άλλον (σε όλους τους συνδιασμούς), ωστε όλες οι ελληνικές πολιτικές φατρίες να αποκομίζουν κάποια μικροκομματικά οφέλη.

Το θεατρικό αυτό σκηνικό συντηρείται για χρόνια στην οχλοκρατούμενη χώρα, και είναι περιττό να λέμε πως δεν το ξέρουμε. Υπήρχε όμως και συντηρούνταν με μια βασικη προυπόθεση. Να μην υπάρχουν νεκροί, έτσι ωστε οι διάφορες ομάδες να συγκρούονται μέν, αλλα το φαινόμενο να διαιωνίζεται χωρίς τον κίνδυνο να μειωθεί η συμμετοχή των συγκρουόμενων εθελοντών με ρίσκο να σκοτωθούν κατα λάθος. Μετά το τέλος της σύγκρουσης, οι συγκρουόμενοι επέστρεφαν στα σπίτια τους, και άρχιζαν οι ιδεολογικές, φιλοσοφικές και θολοκουλτουριάρικες ερμηνείες και διαμάχες σε ΜΜΕ, μπλόγκς, εφημερίδες και τηλεπαράθυρα, δίνοντας ανάλογα με την πολιτική ιδεολογία του καθε κόμματος και το ανάλογο πολιτικό και συναισθηματικό περιτύλιγμα. Μέχρι την επόμενη διαδήλωση, οπου όλοι θα επέστρεφαν και πάλι για να κάνουν περίπου τα ίδια, σε κάποια άλλη παραλλαγή.

Αν οι συγκρουόμενοι ήθελαν πράγματι να βλάψουν ο ένας τον άλλον, οι νεκροί όλα αυτά τα χρόνια θα ήταν δεκάδες. Αντί για αυτοσχέδια ρόπαλα και σπασμένα μάρμαρα, οι ομάδες θα συγκρούονταν με μαχαίρια και πιστόλια. Οπλοφόροι θα είχαν μπεί προ πολλού στα υπο κατάληψη Πανεπιστήμια σκοτώνοντας καταληψίες. Θα είχαν γίνει πολιτικές απαγωγές και δολοφονίες. Οι ακροδεξιοί θα σκότωναν ακροαριστερούς, οι ακροαριστεροί ακροδεξιούς, θα υπήρχαν νεκροί αναρχικοί, μπαχαλάκηδες και αστυνομικοί. Τίποτα τέτοιο όμως δεν γινόνταν μέχρι τώρα.

Μόνον τελευταία, και λόγω της ολικής κατάρρευσης της χώρας, το φαινόμενο του κουλουλοφορισμού, όσο προσεκτικά κι αν έχει χορεογραφηθεί και συντηρηθεί όλα αυτά τα χρόνια, άρχισε να παραβιάζει τη βασική αρχή που προυποθέτει και την ύπαρξή του. Απο την εποχή της Μαρφίν και μετά, το νοσηρό ιδεολογικό τερατούργημα άρχισε να παράγει νεκρούς. Κάτι βέβαια που ήταν απολύτως αναμενόμενο. Το σάπιο σύστημα εισέρχεται τώρα στην τελευταία φάση της παρακμής του, και αρχίζει πια να τρώει τις σάρκες των πρωταγωνιστών του.

Ενα παράδειγμα αληθινής σύγκρουσης (για να έχουμε και κάποιο αληθινό σημείο αναφοράς) ήταν ο ξεσηκωμός του Λός Αντζελες πριν μερικά χρόνια. Κατέβηκαν και εκεί κουκουλοφόροι και μπαχαλάκηδες για πλιάτσικο. Αλλα η Αμερική δεν διατηρεί ούτε προσχήματα, ούτε ενα άτυπο φαινόμενο κουκουλοφορισμού, και όταν συγκρούεται δεν μαλακίζεται σε μακροχρόνιες θεατρικές μικροσυγκρούσεις. Μέσα σε δύο μέρες μόνον, οι νεκροί ξεπέρασαν τους 60, και οι τραυματίες τους 1200.

Την τρίτη μέρα μπούκαρε ο στρατός στο δρόμο, με ενα ντού που οι έλληνες (που παραπονιούνται για την ανύπαρκτη και άχρηστη ελληνική αστυνομία) δεν έχουνε ακόμα φανταστεί. Ποιός είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε. Κανείς δεν ξέρει πόσους πραγματικά σκότωσε η ίδια η αστυνομία. Τίποτα τέτοιο δεν έχει γίνει ακόμα στην Ελλάδα. Μερικοί νεκροί μέσα σε τριάντα χρόνια αλητείας δεν είναι τίποτα. Η αληθινή σύγκρουση φαίνεται απο τον αριθμό των νεκρών. Και η αληθινή σύγκρουση στην οχλοκρατούμενη Ελλάδα τώρα μόλις αρχίζει.

Στην κόψη της Ιστορίας

Κατά γενική ομολογία και αντίληψη, το ελληνικό πρόβλημα σύντομα θα διευθετηθεί απο το εξωτερικό, σε μια στρατηγική σύμπραξη Γερμανίας και Γαλλίας. Οι ηγέτες των δύο χωρών εντείνουν τώρα τις συνομιλίες και τις προσπάθειές τους για να τελειοποιήσουν ενα γενικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης της ευρωζώνης, μέσα στα πλαίσια της οποίας ορίζουν και το πρόβλημα του ελληνικού χρέους. Η έκτη δόση έχει αποδεσμευτεί ως θεώρηση απο τη μέχρι σήμερα λύση του Μνημονίου. Η τελική λύση απαιτεί βαθύτερες τομές, πιο δραστικές ενέργειες και μια καινούργια στρατηγική.

Αυτά είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, απο τις συναντήσεις και συζητήσεις που γίνονται σε ευρωπαικό επίπεδο, τις δηλώσεις αξιωματούχων, τραπεζιτών και εντύπων του εξωτερικού, τη συμπεριφορά Μέρκελ και Σαρκοζί, τη γενικότερη ειδησεογραφία. Αλλά η ελληνική κυβέρνηση δεν άκουσε λέει τίποτα για το θέμα, δεν συζητάει μή θεσμοθετημένες προτάσεις (μετάφραση- κανείς δεν ασχολείται πλέον μαζί της), και η Τρόικα ετοιμάζει έκθεση καταπέλτη για να προχωρήσουμε στο τελευταίο στάδιο της κρίσης.

Ολα έχουν καταρρεύσει πλέον στο εσωτερικό της χώρας, και κανείς απο ελληνικής πλευράς δεν είναι σε θεση να προτείνει τίποτα. Λογικά αναμένει κανείς ενα μεγάλο κούρεμα του χρέους, ανάλογο του οποίου θα είναι και η εκπτώχευση της ελληνικής κοινωνίας, με τη μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας να βρίσκεται στον αέρα.

Προσωπικά, μετά την ανακοίνωση της τελικής λύσης, αναμένω τον κ. Παπανδρέου να κυρήσσει εκλογές (είναι η καλύτερη στιγμή να φύγει), και τη δημιουργία μιας νέας κυβέρνησης κάποιου συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων, ενώ την πραγματική ελληνική διακυβέρνηση θα την αναλάβουν οι υπαλληλίσκοι. Το σάπιο πολιτικό σύστημα θα φάει τις σάρκες του, αλλά όσο υπάρχει η εποπτεία της Ευρώπης η χώρα θα μπορεί να στέκεται σχετικά όρθια. Σαφέστατα οι πλουτοπαραγωγικές της πηγές θα περάσουν στα χέρια ξένων. Αλλά αν αυτοι μας εγκαταλείψουν τα πράγματα θα γίνουν απείρως χειρότερα.

Με την εποπτεία της Ευρώπης (κυρίως της Γερμανίας), η Ελλάδα θα μπορούσε σε βάθος χρόνου να ξαναγίνει ενα λειτουργικά βιώσιμο κράτος. Αν η Γερμανία δεν αναλάβει την διακυβέρνηση της Ελλάδας και αποφασιστεί να μας εγκαταλείψουν, το ελληνικό μέλλον θα μπορούσε να είναι ανάλογο με εκείνο της μετακομμουνιστικής Ρωσίας, η οποία εγκαταλείφτηκε στις "μεταρρυθμίσεις" Γέλτσιν, καταλήγοντας σε ενα σύστημα ολιγαρχών και μαφιοκρατίας. Είναι αναμφισβήτητα μια πολύ δύσκολη στρατηγική επιλογή.

Οι κατοικούντες στην Αμερική έχουν έντονες τις εικόνες της αμερικανικής υποστήριξης προς τον ανεκδιήγητο αλκοολικό πρόεδρο. Για τουλάχιστον μια δεκατία η Αμερική υποστήριζε πως η Ρωσία "προοδεύει" και "εκδημοκρατείται". Ο κόσμος είχε στην ουσία εγκαταλείψει τη Ρωσία, και αρκούμενος σε διθύραμβους υπέρ της ιδεολογικής νίκης της Δύσης κατά του Κομμουνισμού, την άφησε να περάσει στα χέρια συμμοριών. Κάμποσα χρόνια αργότερα, η ωμή αλήθεια αποκαλύφτηκε σε όλους.

Απο την πλευρά της Ευρώπης, τουλάχιστον ενα τρις ευρώ θα χρειαστούν για τη δημιουργία ενός πακέτου σωτηρίας και ανακεφαλαίσης των τραπεζών, ενώ στρατηγικά θα πρέπει να βρεθεί ενας τρόπος οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης. Η Ευρώπη δεν μπορεί να έχει κοινό νόμισμα χωρίς να υπάρχει κεντρική οικονομική διοίκηση που να μπορεί να ασκεί μονεταριστική πολιτική (να αυξομειώνει δηλαδή την ροή και διάθεση του χρήματος). Κοινό νόμισμα με εκατό ανεξάρτητους νοματαίους δεν μπορεί να υπάρξει. Χώρια βεβαίως και απο την στρατηγική θεώρηση των κρατών τη μή ευρωζώνης, που πολιτικά διαιρεί την Ευρώπη σε δύο ανομοιογενή στρατόπεδα.

Και να κλείσω με την παρατήρηση πως και η Αμερική απο την πλευρά της δεν έχει κάνει τίποτα για να δαμάσει τους τραπεζικούς και επενδυτικούς εκείνους ομίλους που αρχίζουν πλέον να μοιάζουν με μια παγκόσμια οικονομική μαφία σπεκουλαδόρων εντείνοντας την παγκόσμια κρίση.

Αυτοί που ψήφισαν τον κ. Ομπάμα στις Ηνωμένες πολιτείες το έκαναν κυρίως για τέσσερις λόγους. (1)Για στρατηγικούς λόγους (να επεγκλωβιστεί η χώρα απο τις στρατηγικές πολιτικές των υπεροπλισμών, της πολιτικής των πολέμων και του επεκτατισμού, την ενεργειακή εξάρτηση σε ακριβές μορφές ενέργειας και τη νοοτροπία του υπερδανεισμού που έχει εκτινάξει το εθνικό χρέος στα ύψη), (2)για εργασιακούς λόγους (να περιορίσει την οικονομική δύναμη της πάμφτηνης εργατικά κινέζικης παραγωγής που έχει ήδη βουλιάξει παραγωγικά τη Δύση), (3)για οικονομικούς λόγους (για να περιορισει τις πρακτικές σπεκουλαδόρικων τραπεζικών ομίλων που σύντομα θα δημιουργήσουν μια ακόμα μεγαλύτερη κρίση, και (4)για κοινωνικούς λόγους (για να φτιάξει ενα κεντρικό αμερικανικό σύστημα υγείας. Ο κ. Ομπάμα απέτυχε παταγωδώς και στα τέσσερα.

Ενα παγκόσμιο σκηνικό τρόμου εχει πλέον στηθεί. Βρισκόμαστε για μια ακόμα φορά στην κόψη της Ιστορίας.

Οι υπαλληλίσκοι

Το λεφούσι των υπαλληλίσκων επανέρχεται τώρα δυναμικά στην Ελλάδα, αυτή τη φορά με τις πολιτικές εξελίξεις να το επικροτούν, την ελληνική κυβέρνηση να το εκλιπαρεί για μια ακόμη δόση, και την ελληνική κοινωνία στα όρια της κατάρρευσης.

Μετά απο πολύμηνη αδράνεια, Βερολίνο και Παρίσι θα πρέπει να αποφάσισαν το μέλλον της Ελλάδας. Αυτό δείχνουν οι δηλώσεις Μέρκελ και Σαρκοζί. Και καθώς το Βερολίνο ήδη έχει αποστείλει το task force του κ. Ράιχενμπαχ, σήμερα η Ελλάδα δέχτηκε και την απόστολη γάλλων εμπειρογνωμόνων που σύντομα θα έρθουν στην Ελλάδα. Η χώρα περνάει στη συγκυβέρνηση του γαλλογερμανικού άξονα.

Μέχρι να βρεθεί η "τελική λύση". Είναι θέμα χρόνου. Μόλις η Ευρώπη αποφασίσει τον τρόπο επιλυσης της ελληνικής κρίσης (κουρέματα, ξυρίσματα και τα περαιτέρω), όλα θα μπούν σε μια νέα σειρά. Τις χρόνιες ελληνικές παθογένειες θα τις αναλάβουν οι γαλλογερμανοί υπαλληλίσκοι. Είναι πλέον πασιφανές πώς παρόλες τις διεθνείς διαβεβαιώσεις, σημαντικές αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν απο μέσα. Η αντίδραση του κόσμου ειναι λογική, συχνά μερικώς ιδεολογική, αλλά το βραχυκύκλωμα ειναι κυρίως δομικό. Το "σύστημα ΠΑΣΟΚ" και η Ελλάδα που δημιούργησε εχουν πάθει δομική ηλεκτροπληξία σε όλα τα επίπεδα. Η παλιά Ελλάδα πεθαίνει.

Κάθε ματιά στην καθημερινότητα της πατρίδας (προσωπική και ειδησεογραφική), είναι μια θλιβερή υπερπαραγωγή ενός οχλοκρατικού χαβαλέ καπελωμένου με τη διακυβέρνηση μερικών αφισσοκολλητών που νόμισαν πως μπορούν να διοικήσουν κράτος. Δεν λειτουργεί πλέον τίποτα, δεν υπάρχει σχέδιο, η σήψη έφτασε στο τέλος της και χρειάζεται νυστέρι.

Ηρθε η ώρα που το τσουνάμι θα σαρώσει τα πάντα. Η Ιστορία μας έχει ήδη υπερκεράσει. Θα μείνει μόνον η πικρή ανάμνηση πως για όλα τα τερατώδη προβλήματα αυτής η επιχειρηματικά παρθένας και ανεκμετάλλευτης χώρας, εμείς δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα. Η άφιξη των υπαλληλίσκων θα είναι μια τραγική επανάληψη της Ιστορίας.

Το μπλόγκ θα περάσει σε ενα διάλειμμα πνευματικής ανασυγκρότησης.

Ολοι στη σέντρα

Καταννοώ απολύτως την αγωνία ενός ανθρώπου που ξαφνικά χάνει τη δουλειά του, και αυθόρμητα καταθέτω τη συμπάθειά μου. Θα έλεγα πως τον λυπάμαι, γιατί κάποια περίοδο στη ζωή μου λυπήθηκα και εγώ τον εαυτό μου, όταν κάποια μεγάλη εταιρία στην οποίαν δούλευα για χρόνια και στην οποία είχα πιστέψει πως θα δούλευα μέχρι τα βαθιά μου γεράματα, αγοράστηκε εξ ολοκλήρου ενα πρωί Παρασκευής στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.

Η νέα διεύθυνση επέλεξε τότε να απομακρύνει όλους εκείνους που ανήκαν στην "εταιρική κουλτούρα" της αγορασμένης εταιρίας. Οσοι δουλεύαμε ακόμα σε διάφορα projects μετατραπήκαμε νομικά απο εργαζομένους της εταιρίας σε ωρομίσθιους συμβούλους. Η νέα νομική υπόσταση ήταν καταστροφική. Η ανακοίνωση ήρθε με email, παρασκευή απόγευμα. Βρισκόμουν τότε καθ οδόν απο το Σαν Φρανσίσκο στη Βοστώνη. Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε, ενεργοποίησα το blackberry. Μέσα στην επόμενη εβδομάδα, έλεγε η ανακοίνωση, παρακαλώ πληροφορήστε μας οτι αποδέχεστε τους νέους εργασιακούς όρους. Το email το έλαβαν 6.500 άνθρωποι.

Δεν είχα κάποιον Φωτόπουλο τότε να κατεβάσει διακόπτες για πάρτυ μου, ούτε οι αμερικανοί βουλευτές δήλωσαν πως "κινούνταν στα όρια της ιδεολογίας τους". Δεν μου προσφέρθηκε κάν ούτε κάποιο είδος "εργασιακής εφεδρείας" για να προετοιμαστώ. Αν αποδεχόμουν τους νέους όρους δεν θα έπαιρνα κάν αποζημίωση. Και εγώ έπρεπε να ταίσω τα παιδιά μου. Αν δεν αποδεχόμουν τους όρους, θα έμπαινα στην ανεργία. Η περίοδος ανεργίας στην Αμερική ήταν τότε 3 μήνες. Αποδέχτηκα τους νέους όρους με email.

Τη Δευτέρα το πρωί μίλησα με κάποιο σύνδεσμο, και την Τετάρτη, αντι για το Σαν Φρανσίσκο, πήρα την πτήση για το Σικάγο. Εκεί ήταν το καινούργιο μου project. Η εταιρία δεν μου παρείχει πλέον οικογενειακή ιατρική περίθαλψη, και το καλό μπόνους παραγωγικότητας που έπαιρνα κάθε φορά που ξεπερνούσα τις 350 billable hours μέσα στο τρίμηνο, είχε εξαφανιστεί. Δεν ήμουν πλέον νομικά εργαζόμενος της εταιρίας. Είχα βγεί στην εργασιακή σέντρα.

Μετά το project του Σικάγου, οι εργασιακές παραλλαγές αυξήθηκαν, και άρχισαν τα περίφημα downtime. Μέχρι να μου βρεί η εταιρία κάποιο καινούργιο project θα καθόμουν απλά στο σπίτι μου και θα περίμενα. Χωρίς φυσικά αποδοχές. Αλλά εγώ έπρεπε να ταίσω τα παιδιά μου και να πληρώσω το δάνειο του σπιτιού μου. Αναγκάστηκα λοιπόν να ψάξω τότε απο μονος μου καποιο καινούργιο project. Kαι έτσι, μέσα σε λίγες μέρες βρέθηκα στο Μαρακάιμπο της Βενεζουέλας. Η εταιρία Petroleos de Venezuela χρειαζόνταν κάποιο σύστημα για τα κρατικά διυλιστήρια.

Να απαριθμήσω μόνον μερικά εξωτικά σημεία στα οποία προσέφερα τις υπηρεσίες μου. Απο τη Βενεζουέλα στη Χαβάη, απο εκεί σε διάφορες αμερικανικές πολιτείες, στη Φλώριδα, στο Λός Αντζελες. Για εβδομάδες και μήνες ολόκληρους. Και απο εκεί, σε ακόμα εξωτικότερους προορισμούς. Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία. Τάιζα όμως τα παιδιά μου και πλήρωνα το δάνειο του σπιτού μου. Δύσκολη η ζωή στη σέντρα.

Ακολούθησε η όμορφη Κόστα Ρίκα, το πληκτικό Τέξας, και δύο χρόνια δουλειάς στη σοσιαλιστική Δανία. Ενα πρωί, καθόμουν σε κάποιο Star Bucks στο Χιούστον όταν στο κινητό μου με τηλεφώνησε ενας recruiter. Μου πρότεινε να πάω στο Περού. Θα δούλευα εκεί σε κάποιο τραπεζικό σύστημα 40 ώρες την εβδομάδα, θα χρέωνα 50, εξασφαλισμένη δουλειά για 2 χρόνια. Εκανα τους υπολογισμούς μου. 50 ώρες επι 100 δολλάρια την ώρα (σύν έξοδα) ήταν 5 χιλιάδες δολλάρια την εβδομάδα. Δηλαδή 250 χιλιάδες δολλάρια το χρόνο. Θα τάιζα καλά τα παιδιά μου αλλά δεν θα τα έβλεπα ποτέ. Και επιστρέφοντας κάποτε, μάλλον θα χρειαζόμουνα και διαζύγιο για το επαναστατικό μου lifestyle. Αρνήθηκα την πρόταση. Δεν ήμουν πιά στη σέντρα. Είχα βάλει αυτογκόλ.

Αυτή ήταν και είναι ακόμα η ζωή μου. Μόνον που απο τότε έχω επιστρέψει στο πανεπιστήμιο δύο φορές, απέκτησα κάποια συμπληρωματικά certifications και παίρνω μόνον τοπικά projects. Δεν μπορώ να πείσω κανέναν για το αληθές του λόγου μου, κάποιοι μάλιστα μου έχουν στείλει μηνύματα πως πουλάω τρέλα, θα μπορούσα λέει να είμαι στην Ελλάδα σε κάποια παραλία και να γράφω πόστ. Ναί, θα μπορούσα και έχουν δίκιο. Μερικοί άλλοι με θεώρησαν κάποιον υπερπλούσιο επειδή σπούδασα στην Αμερική. Κάτι δηλαδή ανάλογο του Γιωργάκη, του Κωστάκη και του Αντωνάκη. Εγώ όμως σπούδαζα και πλήρωνα τα δίδακτρά μου δουλεύοντας σε εστιατόρια και ελαιοχρωματιστής στα γκέτο. Είμαι δηλαδή παιδί του λαού. Ούτε αυτό μπορώ βέβαια να το αποδείξω.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για δύο απλούς λόγους. Πρώτον, γιατί το μπλόγκ είναι δικό μου, συνεπώς μπορώ να ποστάρω ό,τι μου κατεβαίνει. Αλλά κυρίως για να καταλήξω σε κάτι πιο ουσιώδες. Δεν ξέρω τη ζωή του καθενός, ούτε την προσωπική του φιλοσοφική τοποθέτηση στη ζωή, ούτε τις πολιτικοκοινωνικές του θεωρήσεις. Δεν ξέρω τί κόσμο οραματίζεται ο καθένας, για ποιές πολιτικές αγωνίζεται και απο που διαμόρφωσε την αντίληψή του για τον κόσμο. Προσωπικά όμως, δεν είχα την πολυτέλεια να φιλοσοφήσω και να εντρυφήσω εκτενώς ούτε σε μαρξιστικά, ούτε σε σοσιαλιστικά κείμενα, ούτε βέβαια είχα την τιμή μιας κάποιας συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, ή κάποιου κινήματος αγανακτισμένων ή "Δεν πληρώνω".

Η προσωπική μου φιλοσοφική και πολιτικοοικονομική θεώρηση του κόσμου ειναι απολύτως πρακτική, και έρχεται απο τον δρόμο και όχι απο βιβλία. Ο κόσμος μέσα στον οποίον ζούμε είναι καπιταλιστικός, παγκοσμιοποιημένος και πολύ, μα πολύ νεοφιλελεύθερος. Και ενώ σαν μόνη άμυνα και οδηγό ζωής θα πρότεινα να μάθει ο καθένας να στέκεται στα πόδια του όσο αυτόνομα και ανεξάρτητα μπορεί στηριζόμενος πάνω στις δυνάμεις του, ειλικρινά σας εκμυστηρεύομαι, λόγω προσωπικής και βιωματικής εμπειρίας (και χωρίς κανένα απολύτως μίσος ή προκατάληψη), οτι η αγωνία του δημοσίου υπαλλήλου που σύντομα θα βγεί στη σέντρα της εργασιακής εφεδρείας, ελάχιστα με συγκινεί και με αγγίζει.

CIA on Afganistan

Λίγο καιρό πριν η Αμερική εισβάλει στο Αφγανιστάν, και ενώ η απόφαση είχε ηδη παρθεί, η CIA αποφάσισε να προετοιμάσει το έδαφος του Αφγανιστάν για την επίθεση, δημιουργώντας ενα δίκτυο συλλογής πληροφοριών που θα εξαγόραζε πληροφορίες απο αφγανούς πολίτες. Επέλεξε λοιπόν εναν πράκτορα για τη δουλειά, κάποιον κοντό και μυώδη τυπά με το όνομα Timmy. Ο κοντός θα άρχιζε τις επαφές και θα δημιουργούσε ενα δίκτυο πληροφοριών πρίν πατήσουν στο έδαφος τα ηρωικά Marines.

O Timmy κατέφθασε νύχτα στο Αφγανιστάν, συνοδεία ολίγων και επιλέκτων, που κουβαλούσαν μαζί τους μερικά ογκώδη κιβώτια που περιείχαν 32 εκατομμύρια δολλάρια. Απο το αεροπλάνο, πήγαν κατευθείαν σε ενα ενοικιασμένο σπίτι οπου έστησαν τηλεφωνική σύνδεση με την υπηρεσία. Τα λεφτά τα έχωσαν κάπου στο διαμέρισμα.

Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα ο Timmy άρχισε τα πάρε δώσε. Ο πρώτος επισκέπτης του ήταν ενας Μοχάμεντ που ήρθε στο διαμέρισμα απο περιέργια. Δεν έχω πληροφορίες να σας δώσω, δήλωσε ο Μοχάμεντ, αλλά έχω ενα ξαδελφό μου που ξέρει πολλά και θα σας τον στείλω. Για τον κόπο του, ο Timmy του έδωσε μερικά κατοστάρικα.

Πέρασε και ο ξάδελφος. Ούτε αυτός είχε λέει πληροφορίες, αλλά είχε πέντε παιδιά, και θα του έστελνε εναν κολλητό που ήξερε για τους Ταλιμπάν. Τούδωσε κι αυτουνού μερικά κατοστάρικα ο Timmy, πως αλλιώς να χτίσει το έρμο το δίκτυο. Ακολούθησαν και άλλοι, ξαδέλφια, κολλητοί, φίλοι των κολλητών, συγγενείς, φίλοι και ολόκληρο το καφενείο. Κανείς δεν είχε πληροφορίες αλλά όλοι ήξεραν κάποιον αλλον που ήξερε πολλά και θα ερχόνταν οσονούπω. Στο μεταξύ ο Timmy μοίραζε λεφτά αβέρτα.

Μέσα σε δύο εβδομάδες, το σπίτι έγινε γνωστό σε όλη την πόλη σαν το "σπίτι με τα λεφτά". Ουρές άρχισαν τώρα να σχηματίζονται στην εξωτερική του πόρτα, και ο Timmy άρχισε τις υπερωρίες. Ολοι οι αφγανοί πούλαγαν το ίδιο παραμύθι. Εγώ πληροφορίες δεν έχω κύριε Timmy αλλά ξέρω όμως κάποιον που ξέρει πολλά και θα σας τον στείλω. Στο μεταξύ έχετε κανα δολλάριο για να κινηθούμε και εμείς;

Και ετσι ο ηρωικός Timmy μοίραζε αβέρτα δολλάρια. Και επικοινωνούσε με τη CIA πως είχε χαλάσει μέχρι στιγμής καμμια δεκαριά εκατομμύρια, αποτελέσματα ακόμα δεν είχε, αλλα σιγά σιγά χτίζεται το τρομερό δίκτυο, έτσι είναι η κατασκοπία ποιότητας. Οπου νάναι, τους πληροφόρησε, θα πιάσει το μεγάλο ψάρι.

Ωσπου μια μέρα, έρχεται τρέχοντας στο σπίτι ενας πιτσιρικάς, και του λέει, κύριε Timmy θέλει να σας δεί ο Ισμαήλ Κάν. Αναστατώνεται ο Timmy. Ο Ισμαήλ Κάν; Ενας απο τους περίφημους καπεταναίους του Αφγανιστάν, με χιλιάδες στρατιώτες ιδιωτικό στρατό, αγάς και βεζίρης του ανατολικού Αφγανιστάν. Γνωστός και στη CIA. Νάτο το μεγάλο ψάρι, σκέφτηκε ο Timmy. Χαλάλι τόσες εβδομάδες σκληρή δουλειά και τόσα έξοδα, το σχέδιο της υπηρεσίας αρχίζε επιτέλους να αποδίδει. Το μεγάλο ψάρι έρχεται.

Ο Ισμαήλ Κάν έφτασε έτσι στο "σπίτι με τα λεφτά", αφού πρώτα το περικύκλωσε με διάφορους μουζαχεντίν, μερικές δεκάδες αφγανοί οπλισμένοι μέχρι τα μπούνια μπήκαν πρώτα μέσα στο σπίτι, ενώ διάφοροι υπηρέτες μετέφεραν αναπαυτικά μαξιλαράκια για το πάτωμα, δώρα, φαγητά, ποτά, φρούτα και διακόσμησαν τον χώρο τελετουργικά με πατσουλιά, κιλίμια και ενα προσευχητήριο του Προφήτη. Στην είσοδο επιτέλους, ανάμεσα σε αφιερωμένους σκληροτράχηλους πολεμιστές έτοιμους να πεθάνουν, έκανε και την εμφάνισή του ο τρομερός Ισμαήλ Κάν. Μπαίνοντας, αγκάλιασε και φίλησε τον Τίμμυ.

Ακολούθησε τσιμπούσι και διάφορα κοινωνικά. Τί κάνεις, τί κάνω, ιστορίες για την οικογένεια, πως είναι η Αμερική, πως πάει τελευταία το Αφγανιστάν, φιλοφρονήσεις και αναμνηστικά δώρα. Στο τέλος, ο Timmy πέταξε το δόλωμα. Κύριε Ισμαήλ, δήλωσε ο πράκτορας της CIA, η Αμερική σας εκτιμά βαθύτατα και προσβλέπει στη βοήθεια και τις συμβουλές σας. Είμαστε εδώ για να σας βοηθήσουμε.

Αγαπητέ μου Timmy, απάντησε τότε ο οπλαρχηγός, και εγώ σας εκτιμώ βαθύτατα, και η συμμαχία σας μου είναι αρεστή και ευχάριστη. Αλλά αυτή τη στιγμή, πληροφορίες δεν έχω να σας δώσω, ήρθα εδώ απλά για να σας ζητήσω μια χάρη εκ μέρους της πόλης. Οταν επικοινωνήσεις ξανά με την υπηρεσία σου, σε παρακαλώ φίλε Timmy, πές τους να στείλουν και μερικά κιβώτια με τάληρα, δεκάρικα και εικοσάρικα, γιατί έχει πήξει η αγορά στα κατοστάρικα, και κανένας δεν έχει να δώσει ρέστα...

---------------------------------
Η ιστορία απο στόματος Bob Woodward σε αμερικανικό κανάλι τηλεόρασης, με αφορμή την επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Οπως έχω αναφέρει και σε διάφορα παλιά μου πόστ, είχα και ακομα διατηρώ αμείωτη την εντύπωση πως η CIA έχει καταφέρει να εμπνεύσει υπέροχες χολυγουντιανές ταινίες, και να σπείρει παγκοσμίως την ψευδαίσθηση πως γνωρίζει και καταφέρνει τα πάντα. Είναι ενας χρήσιμος μύθος.

Στην πραγματικότητα (θα δανειστώ εδώ μια παλιά εκφραση του φίλου thinks), η CIA μοιάζει να μιμείται σε παραγωγικότητα και επιτυχίες το μοντέλο του ελληνικού ΙΚΑ. Ο πόλεμος του Αφγανιστάν συνεχίστηκε σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο στο ίδιο επίπεδο ποιότητας με εκείνο της κορυφαίας κατασκοπίας του παιδαρά Timmy.

Το τελευταίο ρεσιτάλ;

Σε ατμόσφαιρα απόλυτης δημοκρατικής νηφαλιότητας και πλατωνικής διαβούλευσης θα διεξαχθεί η ΔΕΘ, part II της άλλης δημοκρατικής προπόνησης που έγινε στην πλατεία Συντάγματος τις μέρες του Μεσοπρόθεσμου, όπου επικράτησε η νοοτροπία "ντού και ξύλο", ενώ καταναλώθηκαν όπως πληροφορούμαι πάνω απο 20 τόνοι μάρμαρου για να διατηρηθεί η πανηγυριώτικη ατμόσφαιρα. ΔΕΘ, η καλύτερη έκθεση των ελληνικών προβλημάτων στον έξω κόσμο.

Απο το πολυτεχνείο θα μπουκάρουν οι φοιτητές, απο πάνω αριστερά οι ΠΑΜΙΤΕΣ, απο κάτω δεξιά η κίτρινη φυλή, απο παραδίπλα οι τσαμπουκωμένοι φίλοι του Ηρακλή, η συμμορία του Φωτόπουλου, δώστου και οι αγανακτισμένοι. Και όλοι μαζί θα δέρνονται, θα χτυπιούνται και θα μουτζώνουν, η αστυνομία θα τους πετάει ληγμένα χημικά και νερό με μπογιά (όταν και η ίδια δεν απεργεί), ενώ ο ένδοξος αρχιπασόκος θα παραληρεί τώρα για σκληρές επιλογές, δύσκολους δρόμους και αξιοπιστία, όπως έκανε και ο προηγούμενος (που έφυγε). Η ΔΕΘ θα μεταδοθεί σε απ'ευθείας σύνδεση σε όλη την Ευρώπη, η οποία έχει πάθει την πλάκα της και δεν έχει ιδέα τί ακριβώς να κάνει με τον απύθμενο υπόνομο που τόσο εντυπωσιακά έχει εκπωματωθεί.

Οι υπόλοιποι και μη συμμετέχοντες, ας περιοριστούν στις υψίστου επιπέδου κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις τύπου Μέγκα και άλλων θολοκουλτουριάδηδων. Μερικοί θα ανακουφιστούν αποδίδοντας την κατάρρευση στην κρίση του καπιταλισμού και στις σκοτεινές διαδρομές της παγκοσμιοποίησης και της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Το γνωστό σύνθημα "να πληρώσει η πλουτοκρατία" είναι πράγματι μερικώς ανακουφιστικό και εξαιρετικά εύπτεπτο.

Αλλα δεν αρκεί να κρύψει την αληθεια. Το διεφθαρμένο σύστημα κατέρρευσε αδέλφια και θα σαπίσει μέχρι τέλους. Με θεαματικές και απρόβλεπτες για το μέλλον μας συνέπειες. Οι επόμενοι λίγοι, πολλοί λίγοι μήνες, θα καθορίσουν το μέλλον της πατρίδας. Και εκεί που έπρεπε να είμαστε μονιασμένοι (όσα λάθη κι άν έχουν γίνει), εμείς σκοτωνόμαστε στους δρόμους.

Απομένει κάποιο μαύρο χιούμορ. Τούτο μου ήρθε τηλεφωνικά απο τη γενέτειρα. "Ξεκινάς το πρωινό σου με ενα απλό καφεδάκι και πλάνα απο την κόλαση, τρώς κάτι ελαφρύ το μεσημεράκι για να χωνέψεις την ομιλία του Γιωργάρα, και συνεχίζεις με τηλεπαράθυρα το όμορφο απογευματινό σου. Κατά το σούρουπο, εξουθενωμένος ψυχικά και στομαχικά, παίρνεις τελικά ενα λαξοτανίλ και ταβλιάζεσαι γεμάτος πληροφόρηση και ειδησεογραφία".

Το κουφάρι της παιδείας

Λυπάμαι ειλικρινά που αρχίζοντας τη νέα σχολικη χρονιά τα παιδιά δεν θα βρούν να παραλάβουν στα σχολεία τα νέα τους βιβλία, δεν θα γευτούν τη μυρωδιά των φρεσκοτυπωμένων σελίδων, την τελετουργική και νοητή σηματοδότηση μιας εκπαιδευτικής αφετηρίας. Ναί, λυπάμαι πολύ γι αυτό, γιατί στις σχολικές μου αναμνήσεις η πρώτη μέρα του σχολείου ήταν για μένα μια υπέροχη αφετηρία έναρξης. Μια φρέσκια αρχή.

Η κ. Διαμαντοπούλου δεν είχε χρόνο για τα μικρά, καθώς ασχολείται με τα μεγάλα. Αν ήμουν αφεντικό της θα την απέλυα χωρίς περιστροφές. Αν οι υπουργοί της κυβέρνησης δεν μιλιούνται μεταξύ τους για να συντονίσουν μια απλή δουλειά (την εκτύπωση των βιβλίων), αυτό δεν είναι πρόβλημα του ελληνα πολίτη. Αλλά ούτε αφεντικό της είμαι, ούτε πρωθυπουργός επιθυμώ να γίνω, ούτε η Ελλάδα δουλεύει σαν εταιρία. Αυτή είναι η Ελλάδα, και αυτή πρέπει να βελτιώσουμε. Το ότι έχουμε μια κυβέρνηση ακόμα, αυτό είναι θετικό. Διαχειριστές χρειαζόμαστε τώρα και τίποτα άλλο. Ούτε επιθυμώ εκλογές για να θαυμάσω τον επόμενο κομματικό ηλίθιο που θα μας πουλήσει "κεκτημένα" και σοσιαλισμό. Μου αρκούν οι εθελοντές που υπάρχουν.

Το θέμα των βιβλίων, παρόλη την κραυγαλέα ανικανότητα του υπουργείου Παιδείας, θα μπορούσε άνετα και γρήγορα να αντιμετωπιστεί σε επίπεδο διοίκησης σχολείου. Αφού βιβλία δεν έρχονται, οι διοίκηση του κάθε σχολείου ξεχωριστά θα μπορούσε να παράξει το απαραίτητο φωτοτυπικό υλικό για τους μαθητές. Με πρωτοβουλία και συμμετοχή των καθηγητών και δασκάλων. Αλλά πώς να γίνει κάτι τέτοιο σε μια χώρα οπου οι δάσκαλοι δουλεύουν 15 ώρες την εβδομάδα, και ποτέ δεν προετοιμάστηκαν η εκπαιδεύτηκαν να αναλάβουν οποιαδήποτε άλλη ευθύνη πέραν της ολιγόωρης εργασίας που προσφέρουν; Τί θα πεί δεν έχουν τα σχολεία φωτοτυπικά μηχανήματα; Tί εμπόδιζε τις διευθύνσεις των ελληνικών σχολείων τόσα χρόνια να δημιουργήσουν ενα συμπληρωματικό χρηματικό fund με εθελοντικές συνεισφορές γονέων, κηδεμόνων, τοπικών επιχειρηματιών και άλλων εθελοντών;

Eχω μια θεία μου στην Ελλάδα, που χωρίς καμμία πολιτική παρέμβαση, έχει δημιουργήσει εναν οργανισμό που μοιράζει τρόφιμα σε 400 φτωχές οικογένειες της γενέτειρας. Στο ταμείο της υπάρχουν πάνω απο 100 χιλιάδες ευρώ εθελοντικών συνεισφορών. Και μέρος αυτών των χρημάτων είναι πρόθυμη να διαθέσει η ίδια για να καλύψει κάποια έξοδα γραφικού υλικού και παραγωγής φωτοτυπιών που θα ανατεθούν σε κάποια τοπική ιδιωτική εταιρία εκτύπωσης. Ηδη έχει έρθει σε επαφή με τις διευθύνσεις σχολείων. Οι οποίες όμως απάντηση δεν δίνουν γιατί ούτε να συντονιστούν μπορούν, ούτε επιτρέπουν οι περίφημες πολιτικές ισορροπίες. Προτιμούν η κρίση να συνεχιστεί για να να μη χαλάσει η μόστρα της περίφημης "δωρεάν παιδείας".

Απο βιβλία πρώτη φορά ξεμένουμε, και αυτό είναι βεβαίως αδικαιολόγητο. Αλλά ας μην παριστάνουμε τους ανήξερους. Υπήρξαν χρονιές που βιβλία είχαμε πολλά αλλά τα σχολεία τελούσαν υπο κατάληψη μαθητών και απεργίες καθηγητών για μήνες ολόκληρους. Εποχές που πάνω απο 700 σχολεία σε όλη τη χώρα τελούσαν υπο κατάληψη δεκαπεντάχρονων μαθητών με πολύ ισχυρή "ταξική" και "αντικαπιταλιστική" συνείδηση. Με την ανοχή γονέων και κηδεμόνων που προτιμούσαν να βλέπουν τα παιδιά τους να γυρνάνε όλη μέρα στο δρόμο, παρά να επιτρέψουν την αστυνομία να διακόψει τις επαναστατικές γυμναστικές των πιτσιρικάδων.

Και με την ΟΛΜΕ να απειλεί τους πάντες να μην τολμήσουν ούτε να διανοηθούν ανακατάληψη των σχολείων, γιατί αυτό ήταν ιδεολογικά αντίθετο με το είδος της σοσιαλιστικής κοινωνίας την οποίαν οι εκπαιδευτικοί συνδικαλιστές προσπαθούσαν να οικοδομήσουν. Στο σχολείο που κάποτε με μόρφωσε (δωρεά μιας εύπορης οικογένειας "καπιταλιστών"), ομάδες πιτσιρικάδων συναντιόνταν το πρωί, όχι φυσικά για μάθημα, άλλα για να εκδράμουν με κόκκινες σημαίες, τραγούδια και συνθήματα κατά του ελληνικού αστικού κράτους, πετροβολώντας τράπεζες και αστυνομικά τμήματα.

Αγαπητοί μου φίλοι, για το κουφάρι της παιδείας που αργοπεθαίνει είχαμε πάμπολλες προειδοποιήσεις απο το παρελθόν. Αναμενόμενο ήταν σε κάποια στιγμή, να μπεί και η ταφόπλακα με κάποιο τυχαίο η εσκεμμένο λάθος. Ολα εδώ πληρώνονται.

Πανεπιστήμια

Mια χώρα φτιάχνει πανεπιστήμια για πολλούς και διάφορους λόγους. Μερικές χώρες δημιούργησαν κύκλους πανεπιστημιακών σπουδών για να ικανοποιήσουν κάποια τους ανάγκη. Η Ολλανδία ας πούμε δημιούργησε πολυτεχνεία με έμφαση την εφαρμοσμένη Μηχανική γιατί πάλευε και παλεύει ακόμα με το νερό. Για να φτιάξει σύγχρονα φράγματα, γέφυρες και υποδομές που θα συνυπάρχουν με το στοιχείο που την έπνιγε. Για να επιβιώσει.

Αλλη ανάγκη ήταν το Εμπόριο και η Βιομηχανία. Η Ελλάδα είχε κάθε λόγο να δημιουργήσει κύκλους σπουδών σε θέματα Ναυπηγικής γιατί ήταν και είναι μια χώρα που εμπορεύεται διεθνώς μέσα απο τη θάλασσα. Χρειαζόνταν λοιπόν ναυπηγεία, γνώσεις πάνω σε επεξεργασία μετάλλων και χάλυβα, σπουδές για να στελεχώσει τους εμπορικούς της στόλους. Αλλες χώρες δημιούργησαν αυτοκινητοβιομηχανίες, αεροναυπηγική και όλα τα συναφή, γιατί εκεί πρόσθεταν υπεραξία στα προιόντα τους και με αυτό τον τρόπο δημιουργούσαν πλούτο και δουλειές.

Ο Τρίτος Κόσμος προσαρμόσθηκε πάνω στην πολιτική της "μεταποίησης" προιόντων και της επεξεργασίας πρώτων υλών. Εκεί είχε κάποιο συγκριτικό πλεονέκτημα, και εκεί έδωσε έμφαση. Η Ινδία τόριξε στη δημιουργία λογισμικών. Ικανοποιούσε έτσι μια πραγματική μέν ανάγκη, και δημιουργούσε δουλειές εκ του μηδενός που δεν απαιτούσαν χρηματική επένδυση και μακροχρόνιες αποσβέσεις. Η Ρωσία που δεν είχε προιόντα αγοράς έδωσε έμφαση στον φυσικό της πλούτο. Η Κίνα πάτησε πάνω στο φτηνό εργατικό δυναμικό της. Ακόμα και η Κούβα προσπάθησε να επενδύσει πάνω σε ιατρικές έρευνες ελπίζοντας πως εκεί θα έκανε τη μεγάλη ιστορική της τομή.

Αλλά καμμιά χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να δημιουργεί πανεπιστήμια πέραν των άμεσων στρατηγικών και πραγματικών της αναγκών. Πέραν δηλαδή του στρατηγικού πλαισίου μέσα απο το οποίο ελπίζει να αναπτυχθεί. Και καμμία κοινωνία δεν μπορεί να σπαταλήσει τους πολύτιμους πόρους της και το ανθρώπινο δυναμικό της για την δημιουργία πανεπιστημίων βασισμένα πάνω σε ανόητες φιλοσοφικές θεωρήσεις. Τραγικό παράδειγμα ο Ισλαμικός κόσμος. Την ώρα που η κοινωνική του έκρηξη ισοπεδώνει τα πάντα, μια θάλασσα νέων ανθρώπων δεν έχουν τίποτα για να εμπορευτούν, καμμία αγορά να απευθυνθούν, κανένα ταλέντο και γνώση να πουλήσουν. Η μεγαλύτερη επένδυση του Ισλαμικού κόσμου ήταν και είναι οι Ισλαμικές σπουδές. Εκεί είχε φιλοσοφικό κόλλημα, και εκεί ακριβώς κόλλησε.

Τα πανεπιστήμια είναι χώροι γνώσης που εκπορεύονται πρωταρχικά απο τις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας, και όχι απο τα φιλοσοφικά της και ιδεολογικά της κολλήματα. Δεν φτιάχνεις πανεπιστήμια για να δημιουργήσεις "πολίτες" με ταξική συνείδηση και συνδικαλιστική μανία που θα στελεχώσουν άθλια κομματικά συμφέροντα ενός πελατειακού και κλεπτοκρατικού κρατικοκεντρικού υπερκράτους. Η φτιάχνεις επιστήμονες ή δημιουργείς στελεχάρες.

Το νομοσχέδιο της κας Διαμαντοπούλου κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Δεν τα διορθώνει όλα, αλλά είναι μια σωστή αρχή. Ας μην εφαρμόσουμε το σκεπτικό του "analysis-paralysis". Η Ελλάδα πρέπει να δεί τι ακριβώς πανεπιστήμια έχει, τί θα κρατήσει και γιατί, και τί επιτέλους θα κλείσει. Μερικά ΤΕΙ που παράγουν ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς και επαγγέλματα χρήσιμα και άμεσης ανάγκης πρέπει να παραμείνουν. Τα υπόλοιπα ας κλείσουν. Τα πανεπιστημιακά μπακάλικα που γέμισαν την Ελλάδα με απίθανες και κωμικές σπουδές τύπου "μάρκετιν αγροτικών προιόντων" και "παραδοσιακών μουσικών οργάνων" πρέπει να εξαλειφθούν. Η χώρα δεν χρειάζεται 30 πανεπιστήμια για να βολευτούν ημέτεροι και να δουλέψουν τα μπαράκια. Με όλο τον σεβασμό, δεν καταννοώ γιατί η γενέτειρά μου χρειάζεται πανεπιστήμιο (το οποίο επιζητεί επίμονα για ευνόητους λόγους).

Δεν χρειαζόμαστε ούτε 35 γεωπονικές σχολές, ούτε πληθώρα ιταλικών και γαλλικών σπουδών, ούτε και κάτι πασοκιές τύπου "Κέντρο ερευνών Ευξείνου Πόντου". Αυτοί που επιθυμούν να μάθουν μια ξένη γλώσσα θα την μάθουν μέσα απο τις δυναμικές της ελεύθερης αγοράς. Κάποιοι θα φτιάξουν σχολεία του είδους. Αλλωστε τα τελευταία χρόνια, υπέροχες ιστορικές μελέτες έχουν δημιουργηθεί και γραφτεί περισσότερο απο το μεράκι απλών ερευνητών παρά μέσα απο τα οργανωμένα ιστορικά πανεπιστημιακά τμήματα που έχουν βουλιάξει στον τραμπουκισμό και την αναξιοκρατία.

Τα κόμματα δεν έχουν θέση στα πανεπιστήμια. Ούτε οι αιώνιοι φοιτητές, ούτε οι στελεχάρες.Ούτε έχουν καμμία δουλειά οι φοιτητές να συμμετάσχουν στην στελέχωση των πανεπιστημίων. Η εκλογή και στελέχωση των πανεπιστημίων είναι δουλειά της πρυτανείας και των ακαδημαικών της. Δεν μπορεί ο κάθε νιοφερτος καραγκιόζης πρωτοετής που μόλις έφυγε απο το σπίτι του και δεν έχει ακόμα ιδέα απο τι αποτελείται ο κόσμος να οργανώνει πανεπιστήμια και κύκλους σπουδών.

Και τέλος δεν βλέπω καμμία λογική στο γιατί οι έλληνες φοιτητές δεν μπορούν να συμμετάσχουν στοιχειωδώς στη χρηματοδότηση των ίδιων των σπουδών τους. Γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν κάποια βιβλία με δικά τους έξοδα, γιατί να μην συνεισφέρουν στα λειτουργικά έξοδα του ιδρύματος που τους μορφώνει. Δεν μπορεί να αποτελεί επαναστατική ιδέα να πληρώνουν και οι φοιτητές κάποια δίδακτρα. Στην Ελλάδα άλλωστε η μέση ελληνική οικογένεια στηρίζεται απόλυτα σε μακροχρόνια ιδιαίτερα φροντιστηριακά μαθήματα για την επιτυχία των παιδιών της. Και ξοδεύει εκεί εκατομμύρια. Γιατί δεν θα μπορούσαν οι φοιτητές να πληρώνουν 1000 ευρώ τον χρόνο για το περιβάλλον που τους μορφώνει;

Γράφω αυτές τις σκέψεις με τη λογική ενός ανθρώπου που μπήκε κάποτε σε ενα πανεπιστήμιο όχι για να αλλάξει τον κόσμο (αυτό γίνεται έτσι κι αλλιώς συλλογικά), αλλά ως ενας χαμηλών τόνων μαθητής που επιζήτησε κάποια γνώση, ικανή και αναγκαία για να μπορέσει να βιοπορισθεί σε εναν αληθινό κόσμο. Ναί, είχα και διατηρώ και εγώ ακόμα τις φιλοσοφικές και πολιτικές μου θεωρήσεις για αυτόν το κόσμο, γνωρίζω και εγώ τον Μάρξ όσο τον ξέρουν όλοι μας, γνωρίζω και εγώ την παγκοσμιοποίηση, εχω υπόψιν μου και εγώ τις αγορές, τη λέσχη Μπίλτνερμπεργκ και τους κερδοσκόπους. Επρεπε όμως να βρώ ενα επάγγελμα για να ζήσω, και ένα σοβαρό περιβάλλον περισυλλογής για να με μορφώσει. Χωρίς να με ενοχλούν τραμπούκοι, και με καθηγητές που έρχονταν στο μάθημα.

Τους έδωσα μερικά χρόνια απο τη ζωή μου. Πλήρωσα τα βιβλία μου και τα εργαστήριά μου. Και εκείνοι μου πρόσφεραν εκείνα που είχαμε συμφωνήσει. Και έτσι σήμερα εργάζομαι. Σε παγκοσμιοποιημένη (ευτυχώς ή δυστυχώς) αγορά. Και ακόμα προσπαθώ να αλλάξω τον κόσμο όσο και όλοι οι άλλοι. Και επειδή δεν είμαι θεωρητικός της ζωής και έχω καεί σε πολλές αγορές και κράτη, να κλείσω το πόστ μου με κάτι εντελώς προσωπικό. Για διάφορους λόγους, ενδιαφέρθηκα κάποτε να σπουδάσω Ανθρωπολογία. Χωρίς κανείς να μου πεί πως θα βιοπορισθώ απο κάτι τέτοιο, ή έχοντας την απαίτηση να με βολέψει κάπου κάποιος.

Βρήκα λοιπόν έτσι ενα ακόμα πανεπιστήμιο και γράφτηκα. Με δικά μου έξοδα και με απόλυτη επίγνωση πως κάνω κάτι για μένα, ικανοποιώντας ενα χόμπι μου αν θέλετε, μια προσωπική μου ιδιορυθμία. Η κοινωνία λοιπόν του πανεπιστήμιου όπου πηγαίνω, δεν επενδύει επίσημα σε σπουδές Ανθρωπολογίας. Γι αυτό και τις πληρώνω. Και αν κάνετε μια μικρή έρευνα, θα διαπιστώσετε πως οι περισσότεροι κύκλοι σοβαρών και οργανομένων σπουδών στις λεγόμενες Κοινωνικές, Κλασσικές και Ιστορικές επιστήμες βρίσκονται σε κοινωνίες οπου η πανεπιστημιακή εκπαίδευση ειναι στρατηγικά προσανατολισμένη στις ανάγκες της Αγοράς. Και όχι σε κοινωνίες οπου υποτίθεται πως το Πανεπιστήμιο υπάρχει για τις ανάγκες "της κοινωνίας".

Επιστρέφουν οι ογκόλιθοι

Δεν άρεσε λέει στον ψωριάρη που η Ευρώπη δεν έφτιαξε ακόμα ευρωομόλογο. Αγανάκτησε το παληκάρι. Δεν ικανοποίησε τον γίγαντα η αναποφασιστικότητα της Ευρώπης. Η ΝΔ όπως ξέρετε δεν μπορεί απο χαμηλές ταχύτητες. Θέλει αναπτυξιακή ταχύτητα φωτός, ηγεσία και αποφασιστικότητα. Μια αποτελεσματικότητα που εμείς οι τυχεροί απολαμβάνουμε εδώ και χρόνια στο Ελλαδιστάν. Πως να ανεχθεί ο ογκόλιθος τέτοια γαλλογερμανικά πισωγυρίσματα;

Και τί ακριβώς είναι το ευρωομόλογο; Ενα επενδυτικό ας πούμε σχήμα στο οποίο οι αξιόπιστες χώρες, τύπου Γερμανίας, Γαλλίας και Ολλανδίας θα εγγυώνται την πληρωμή των επενδύσεων όταν οριμάζουν, προσφέροντας εγγύηση σε όλους τους επενδυτές και σε όλη την ευρωζώνη, συμπεριλαμβανομένων και των ψωριάρηδων που δεν θα συμμετάσχουν σε απολύτως τίποτα. Είναι να μην αγανακτείς με τέτοια καθυστέρηση;

Μόνον που για να γίνει ευρωομόλογο θα απαιτηθούν ισοσκελισμένοι ετήσιοι προυπολογισμοί για κάθε μέλος του ευρώ, και εμείς μετά απο δύο χρόνια Μνημόνια είμαστε ακόμα σε διψήφιο νούμερο. Εύκολες οι βαρύγδουπες δηλώσεις και τα φιλοσοφήματα. Οι ιδέες είναι τσάμπα ξέρετε, a thousand to a penny, που λένε και οι αμερικανοί. Το θέμα είναι ποιός τις εφαρμόζει.

Ηλιοκαμμένοι, χαλαροί και δυναμωμένοι, οι ογκόλιθοι επιστρέφουν λίγες μέρες πρίν την Τρόικα. Το τί έχουν μπροστά τους να μην το μελετάμε. Τα ξέρετε. Θα μετατρέψουν την πελατειακή και κομματική Ελλάδα σε ενα είδος Σιγκαπούρης σε χρόνο dt. Πάντως ανάλογα με τα όσα έχουν ήδη υπογράψει και το τί πραγματικά μπορούν και ενδιαφέρονται να κάνουν, η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως μέχρι τα Χριστούγεννα θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Αντε και καλό κουράγιο.

Φιλήδονες αναζητήσεις

Tον μήνα Αύγουστο η θαλασσοχώρα ντύνεται σε ενα σκηνικό απίστευτων αισθήσεων. Το ελληνικό καλοκαίρι, με το άπλετο φώς του, τα γαλάζια νερά της θάλασσας, το λιοπύρι που καίει το κορμί, τη μαγική φεγγαράδα και τα γιασεμιά της νύχτας, αποτελεί ενα θεατρικό σκηνικό αισθησιακής τελειότητας. Τον Αύγουστο μήνα η Ελλάδα γίνεται η ομορφότερη ερωμένη του κόσμου.

Προσωρινή λοιπόν παύση εργασιών φίλοι μπλόγγερς. Εσείς να απολαύσετε τον φιλήδονο παράδεισο του ελληνικού καλοκαιριού, και εγώ να μαζέψω μερικά ακόμα μέρη αυτού του υπέροχου και πολύπλοκου κόσμου, που όσο πιο πολύ τον πλησιάζεις, μοιάζει περιέργως όλο και περισσότερο γνωστός...

-----------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Greece
-----------------------------

To τελευταίο οχυρό

Ό μοναδικός κρίκος που συγκρατεί ακόμα το διεφθαρμένο κλεπτοκρατικό μας σύστημα είναι το πατροπαράδοτο "βόλεμα των ημετέρων", με τους στρατούς των δημοσίων υπαλλήλων να φιγουράρουν σαν προσωποποιημένες καρικατούρες ενός συστήματος πάνω στο οποίο χτίστηκαν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες εκατομμυρίων ελλήνων, μιας ολόκληρης κοινωνίας που σχεδιάστηκε ιδεολογικά και πρακτικά να είναι υποτελής στους πολιτικούς που πουλούσαν την εργασία απο τα πολιτικά γραφεία.

Αυτός ήταν ο μόνος σκοπός της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας τα τελευταία 30 χρόνια. Ούτε η οργάνωση, ούτε η διοίκηση, ούτε η ανάπτυξη αυτού του τόπου, αλλα η αισχρή πελατειακή σχέση. Εσύ με ψηφίζεις και εγώ σε βολεύω σε μια δουλειά. Εσύ συνεχίζεις να με ψηφίζεις και εγώ σε προστατεύω με τους Φωτόπουλους.

Μόλις ο Γιώργος ανακοίνωσε 150 χιλιάδες απολύσεις μέχρι το 2015, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ άρχισαν να έχουν σπασμούς. Η ΝΔ τρομοκρατήθηκε, δήλωσε αμέσως κατά των απολύσεων και για να κρατήσει το μαντρί εφηύρε το νέο δόγμα (δεν θυμάμαι τον ακριβή του όρο), οπου όλοι οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι θα κάθονται αραχτοί στο σπίτι τους, θα πληρώνονται απο τους φόρους του μαλάκα που δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα, και θα έχει μονιμότητα αραχτού μέχρι να "μεταταχθεί". Αλλά και οι Πασόκοι τρομοκρατήθηκαν γιατί το πράσινο μαντρί είναι μεγαλύτερο και πιο βαθύ. Οχι, είπαν, δεν εννοούσε απολύσεις ο ποιητής Γιώργος. Μετατάξεις εννοούσε μέσω...ΑΣΕΠ. Ούτε του ζήτησε κάτι τέτοιο η Τρόικα. Προς θεού. Μόνοι τους σκεφτήκανε οι πασόκοι να μειώσουν το Κράτος. Γιατί αγαπάνε την Ελλάδα. Και κανένας βέβαια δεν θα απολυθεί αληθινά. Ναί, θα φύγουν 150 χιλιάδες. Αλλά μέ εθελοντισμό, συνταξιοδοτήσεις και εθελούσιες.

Το μόνιμο δημοσιουπαλληλίκι είναι το τελευταίο οχυρο του σαθρού ελληνικού συστήματος. Ολη η Ελλάδα είναι οργανωμένη γύρω απο κάποιο δίκτυο προσωπικών σχέσεων και πελατειακής πολιτικής εξάρτησης. Αν αλωθεί αυτό, η Ελλάδα θα καταρρεύσει. Η κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και οι μαζικές απολύσεις είναι κατα τη γνώμη μου το σημείο πέραν οποίου η Ελλάδα θα βιώσει μια αληθινή Επανάσταση. Η κόκκινη γραμμή πέραν της οποίας ο πολιτικός κόσμος αυτοκαταργείται, διαλύεται και σαπίζει. Είναι μια επανάσταση που θα είναι βίαιη (όπως όλες οι επαναστάσεις), και θα αλλάξει (ή θα καταστρέψει την Ελλάδα). Μια επανάσταση που ζητάει μεγάλο μέρος του λαού μας (33%).

Η χώρα μας βίωσε πολλές επαναστάσεις, δύο απο τις οποίες είναι ακόμα νωπές στο συλλογικό μας υποσυνείδητό. Την απριλιανή Χούντα, και το μαρξιστικό αντάρτικο του ΚΚΕ που κατέληξε στον εμφύλιο. Τούτη όμως η Επανάσταση θα οφείλεται σε ενα εξωθεσμικό σόκ. Την ωμή απαίτηση της Τρόικας για βίαιη μείωση του δημόσιου τομέα, και τη σφαγή των δημοσίων υπαλλήλων. Η Τρόικα γνωρίζει πως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι "πελάτες" της πολιτικής και πως το κεντρικό πρόβλημα της χώρας είναι η διαφθορά της προσωπικής και πελατειακής σχέσης. Επιτέλους το κατάλαβαν. Γι αυτο ζήτησαν "συναίνεση". Για να τρομοκρατήσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, και να διαλύσουν εξωθεσμικά ενα διεφθαρμένο σύστημα. Μέχρι στιγμής ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντιστέκονται. Ο καθένας να σώσει το μαντρί του. Το τελευταίο οχυρό βρίσκεται υπο πολιορκία. Οπλο του τα μισόλογα και οι υπεκφυγές. Μόλις το τελευταίο οχυρό αλωθεί, η Ελλάδα θα αλλάξει. Με μαχαίρι και τσεκούρι. Ετοιμαστείτε.


* Η κάρτα του πόστ απο την εκπομπή του Σκαί, Ενας Χρόνος Μετά