give yourself goosebumps*

a. 

guilty.

nakaposas na lumalabas mula sa lumang gusali ng bulwagan ng katarungan sina estrada, revilla at ponce-enrile kasama sina napoles at iba pang sangkot sa pork barrel scam. maaaring napinturahan sana ito o hindi sana tumatagas mula sa kisame ang tubig na galing sa ulan kung nagamit sana ang kanilang mga ninakaw. wala silang pakialam. taas noo silang nakatingin sa mga camera ng press, may mga ngising sumasalubong sa bawat flash at bawat giling ng camera, mga ngising tila sila pa ang mga biktima ng bulag na hustisya. wala silang hiya, ang kakapalan ng mga mukha ay wala na sa kanilang bokabularyo na tila bahagi na ng mga salitang latin na simbahan na lang binibigkas. 

tinaas ng tatlong senador ang kanilang mga kamay na nakaposas, animo'y mga nagsipagwagi sa kanilang mga laban. alam nilang sila raw ay hinusgahan lamang at pinintahang may sala ng media. pinaninindigan nilang sila'y mga inosenteng tupa sa mga nagiinterbyung reporter. 

umiiyak naman ang kanilang mga supporter. umuusal ng mga dasal, naghihintay sa diyos na siya ang magtatakda ng totoong hustisyang pinagkait sa mga santong pulitikong napulitika lamang sa kanilang mga mata. nakaharang sa kanila ang mga pulis, nais nilang makalapit kina estrada, revilla at ponce-enrile, makayakap man lang. makisimpatya. para sa mga ito, wala silang kasalanan, nakakuyom ang kanilang mga kamay na puno ng kalyo dahil sa paghahanap buhay. 

pinapasok isa-isa ang mga mandarambong sa police car na naghihintay sa labas ng bulwagan. masikip sa kapal ng tao ang kanilang dadaanan. 

naghihintay na sa kanila ang kanilang mga malalamig na rehas. 

b.

naghahanda si bong. hindi siya mapakali sa harapan ng salamin. 

inaayos ng kaniyang asawang si lani ang kuwelyo ng kaniyang barong tagalog.

siya'y napangiti. 

sa wakas, natupad na nila ang kanilang mga pangarap. 

sa totoo lang hindi nila ito inasahan. 

hindi nga ba't ilang beses na rin naman napatunayan na ang mga pilipino ay may amnesia.

tila walang nangyari.

sumakay si bong sa itim na mercedez benz, handa na siyang ihatid sa quirino grandstand,

manunumpa na siya bilang ika-16th pangulo ng bansa... 

c. 

malakas ang ulan ngunit pinagpapawisan siya sa kaniyang matigas na higaan. 

tak. tak. tak. tak. tak. tak.

parang ratatat ng baril ang bagsak ng ulan sa kaniyang bintana.

hindi siya makatulog, hindi dahil sa kunsensiya dahil wala naman siya nun kundi dahil sa tigas ng kaniyang higaan. 

hindi na siya sanay matulog sa manipis na kutson. 

hindi na rin siya sanay matulog sa kuwartong walang aircon.

hinahanap hanap ng kaniyang katawan ang karangyaan.

"mga tarantado. hinayaan nila akong mabulok dito e ako naman ang nagpayaman sa kanilang lahat. mga putang inang walang utang na loob!" reklamo niya sa kaniyang sarili.

tak. tak. tak. tak. tak. 

tila makulit na stalker ang ulan na kumakatok sa kaniyang bintana. 

"tang ina. pag hindi sila gumawa ng paraan... ilalaglag ko sila... sama-sama kaming masisira!"

hindi makatulog ang kaniyang utak, hindi matanggap na siya lang ang sumasalo ng lahat ng kanilang mga kasalanan. 

paikot ikot siya sa matigas na kama, nag-iisip kung paano sila ilalaglag isa-isa o kung anong sakit ang kaniyang huhugutin para makalabas sa impiyernong lunggang kumukulong sa kaniya.

napabuntong hininga at nauhaw, tumayo siyang namumuo pa ang pawis sa kaniyang noo.

tak. tak. tak. tak.

humalo sa ulan ang putok ng baril.

nagkulay dugo ang pader. 

dilat siyang humandusay sa malamig na sahig. 

d. 

nanginginig ang tuhod niya habang nakasiksik siya sa gilid ng kaniyang tinatawag na selda pero kung tutuusin isang maayos na dorm na iyon para sa isang estudyanteng nagtitipid na makahanap ng mauupahan sa u-belt. sabi nga ng mga kritiko, mas okay pa ang kaniyang kinalalagyan kumpara sa mga bunkhouses ng mga nasalanta ng bagyo noong nakaraang taon.

hindi siya makagalaw sa sulok. naglalaban ang dagang kasing laki ng kaniyang machong braso para mabuhat ang kaniyang magandang leading lady at isang ipis na ga-hita niya ang lapad para makandong ang kaniyang mga huthuterang querida. 

marahas ang laban, upakan ng daga at ipis. sinagpang ng daga ang pakpak ng ipis noong magtangka itong lumipad. napunit ito at siya'y bumagsak. ito naman ang kinuhang pagkakataon ng daga para kagatin ang ulo ng kalaban. madiin. may bangis. naghiwalay ang ulo ng ipis mula sa kaniyang kumikisay kisay na katawan. 

tumingin ang mapulang mata ng daga sa kaniya. mas lalo siyang nanghilakbot at mas lalong pinagsiksikan ang katawan sa madilim na sulok. 

tumalon ito patungo sa kaniya.

siya'y napasigaw, para siyang nasa horror film na paniguradong ilalahok niya sa mmff. 

walang nagawa ang kaniyang pagiging action star. 

pinagkakagat siya ng daga. 

nabingi ang lahat ng mga nagbabantay sa kaniyang nagmamakaawang sigaw.

ni isa, walang nagbigay ng tulong.

e.

tanda man ang binansag sa kaniya, hinding hindi siya mamamatay. 

dahil balak niyang ibenta ang kaniyang kaluluwa sa demonyo.

ngunit pagbaba niya sa impyerno, siya'y nadismaya, mukha nga namang tanga kung babayaran niya ang kaniyang sarili. 

*base ang title na give yourself goosebumps na kinahiligan ko noong bata ako na pwede kang mamili kung saan tutungo ang kuwento at kung paano ito mag-eend.

ang huling tatlong minuto ni macario ortiz *

Sabi nila kapag malapit ka nang mamatay sasariwain daw ng utak mo ang lahat ng iyong mga alaala mula pagkabata pero ako ayoko sana sino ba naman kasi ang magkakagusto na bago pa mamatay ay mga problema at mapapait na alaala pa ang huling gunita kaya pinipigilan ko ang utak ko na ipaalala sa akin ang mga ito kaso wala naman akong magawa kahit anong pilit ko kahit anong pikit ko tila pelikulang nagsusumingit sa akin ang lahat ng mga ito simula pa noong bata ako  na nagpatuli ako high school at pinagtatawanan ako ng mga kababata ko dahil binatang supot daw ako ang kaso kamo ano nga namang magagawa ko e mahirap lang kami at noon lang nagkaroon ng libre tuli sa bayan uunahin ko pa ba ang burat ko kaysa sa pangangailangan ng aking mga kapatid kaya nilunok ko ang lahat e ano naman wala silang pakialam basta dapat unahin ang kalam ng tiyan kaysa  ang pagkawala ng kupal e kaso kahit anong sakripisyo ko at paghihigpit ng sinturon hindi pa rin nakatapos ang aking mga kapatid na babae dalawa sa kanila nag-asawa ng maaaga at sabi nga ng ama hindi naman daw kailangan ng diploma ng mga kapatid ko dahil aasawahin lang sila totoo nga naman wala pang disiotso ang pangalawa namin buntis na ang bunso ganun din kaya mas lalo kaming nasadlak sa kahirapan dahil pati mga anak nila samin umaasa e anong mapapakain ni ama barya lang kinikita nun sa pangongopra hayun ako hindi na nga tinapos ang high school at lumuwas dito sa Maynila na puro kaputang inahan naman ang sinapit ng buhay ko lintek sa mga taong nagsabing madali ditong umasenso at matutupad daw ang mga pangarap dito siguro sa mga may pinag-aralan pero para saming mga kapos sa edukasyon wala kaming mapapala kundi maging taga-linis at utusan lang mga bwakang ina akala mo kung sino makapag-ingles lang akala mo ang tali-talino umaastang Kano sabi ng asawa ko magtiis daw kami para kay Junior na kakasilang lang at nabaon pa kami sa utang e kahit anong tiis at pagsusumikap ko sa putang inang lungsod na ito kulang pa kung anu-ano na ang pinasok ko at kung anu-ano na ang ginawa kong trabaho sa gasolinahan sa Jollibee maging guwardya magkargador magtinda ng balot at heto na ngang maging janitor hindi naman ako yumayaman kundi pinupulitika sa trabaho kakarampot ang sahod dapat magpadala pa kina ama pag napaso ang kontrata palit agad siguro ang magandang nangyari lang sa'kin dito ay yung nakilala ko ang asawa kong si Marissa na saleslady sa SM na hindi naman niya ako mapasok dahil dapat tapos ng high school tapos wala na puro kamalasan na lang ano bang kasalanan ko ako naman itong nagsusumikap pero putang ina ang mga bwakaw na pulitikong yan bida nang bida na lumalago na raw ang ekonomiya pero heto ako ngayon kakasisante lang sa trabaho dahil late daw ako e kasalanan ko ba kung barado lahat ng kanal dito sa Metro Manila at konting ulan lang lubog na sa baha at kailangan ko nang magbangka kasalanan ko ba yun lintik namang buhay to kasalanan ko bang mastranded sa baha na kung hindi ninakaw ng mga gagong senador yan ang pera baka hindi na tayo binabaha at hindi na tayo nagdadasal sa lahat ng santo kapag may ulan at hindi na tumatanga sa EDSA ng matagal dahil sa buhol buhol na trapik aasa pa ba ako sa kanila wala na akong malapitan trabaho ko na lang ang meron ako pero pinagkait pa sakin pano ko mapapakain si Junior ang asawa ko na buntis na naman may mahahanap pa ba akong trabaho e ang dami ng kaagaw ko yung iba nga may diploma tapos wala rin naman silang napapala makakasingit pa ba ako sa mga yun san na lang ako pupulutin kahit pumasok ako sa ibang trabaho uulit at uulit na naman ito baka kapag binawasan ko ang papakainin ng pamilya ko mas guminhawa pa ang buhay nila at hindi na ako maging pabigat dahil ilang buwan o baka umabot pa ng taon ang paghahanap ko ng trabaho putsang buhay to o paano na mangholdap na lang kaya ako magnakaw  o manarantado tutal tinatarantado rin naman kami ng mga ganid na mga senador na yan wala na talagang pag-asa wala na mahal kita Marissa at mahal din kita Junior sana wag kang gagaya sa tatay mo na tatanga tanga at mas pinili na lang humalik sa  ----

Nagkalat ang utak ni Macario sa kongkretong kalsada ng EDSA na katutuyo lang sa nagdaang ulan.

 *o depende sa bilis ng iyong pagbabasa

biktima

ako ang una mong tinawagan noong bugbugin ka nila. 

ako ang katabi mo habang ginagamot ka sa ospital.

ako ang unang nakinig habang pinapaliwanag mo sa akin ang iyong ginawa.

sabi mo, hindi mo siya ginahasa. 

naniniwala ako sa'yo, 

kasi mahal kita.

ako ang naglalanggas ng mga sugat mo sa gabi habang dumadaing ka sa sakit.

hawak ko ang kamay mo habang paulit-ulit mong sinasalaysay sa media ang iyong sinapit..

sa iyong laban, hindi kita iiwan, 

kasi mahal kita.

ano kaya ang iniisip mo bago ka pumunta sa condo niya? 

iniisip mo ba ako? excited ka dahil makakalaro mo siya? 

noong bugbugin ka, naalala mo ba ako? 

hindi ba sumagi sa isip mo na baka ako pala ang may sala?

nalaman ko ang kataksilan mo, inutusan ko silang gulpihin ka...

gawing asul at itim ang balat mo gaya ng puso kong bugbog na.

saktan ka, dahil labis labis ang dusa ko kapag alam kong nambababae ka..

hindi ba ako naman talaga ang tunay na biktima?

masisisi mo ba ako?

pero gustuhin ko man na akuin ko ang kasalanan, 

gustuhin ko man na pagtawanan ka dahil sa karma, 

hindi ko magawa..

kasi mahal kita.

***

ito ay kuwentong fiction lang na nais tignan mula sa mata ng non showbiz gf.

sintunado

"KUKUNIN KA RIN NILA ANAK. Dito ka lang sa tabi ko ha?" nilagyan ni Narcissa ng piritong tilapia ang pinggan ni Bam pagkatapos tanggalin ang mga tinik. Tango lang ang sinagot ng pitong taong gulang na bata. Maglilimang buwan na silang hindi lumalabas ng bahay. Hindi na rin pumapasok si Bam sa eskwela. May kukuha raw sa kaniya.

            "Dito lang tayo sa bahay ha? Maglalaro tayo kung gusto mo... pero hindi na tayo lalabas. Kasi kukunin ka nila."

            Hindi na lang kumibo si Bam. Tahimik na kinain ang tilapiang sinawsaw sa toyo at calamansi. Sawa na siyang maglaro sa loob ng bahay. Mukha na lang kasi ng nanay na si Narcissa ang nakikita sa araw araw. Ang lubog na mga mata nito, blangko at parang laging malayo ang tingin. Ang hanggang balikat na buhok ng ina na sa kakasuklay ay nagsisitikwasan na at ang payat nitong katawan na gustong magpatangay sa malakas na hangin. Silang dalawa lang ang tao sa bahay. Tahimik. Walang siyang ibang naririnig kung hindi ang malumanay na boses ng ina na parang laging nagpapatulog, isang lullaby.

            Malaki ang bahay nila. Bahay na bato. Bahay na batong walang laman. Kulang kulang sa appliances. Bungi bungi sa mga kasangkapan. Binenta, ninakaw o nawala ng kusa. Up and down. May tatlong kuwarto, para sa nanay niya, sa kaniya at dating kuwarto ng kaniyang kuya. Walang TV. Walang radyo. Ang tunog ng bahay ang nagsisilbing musika sa tenga ni Bam. Dahil patay na ang ama, wala nang nag-aayos sa bahay nila. Tumutulo kapag umuulan at ang mantsa ng basa ng ulan ay bumubuo ng kung anu-anong imahe sa kisame. Paborito niya ang ulan dahil para sa kaniya parang rock song ang pagtambol ng ulan sa yero, palakas nang palakas, tapos hihina sasabayan pa nang dagundong ng kulog.  Dinig na dinig din ang mga langitngit sa kahoy na sahig tila isang malungkot na ballad patungkol sa mga paang hindi magtagpo tagpo. Ang audience ay mga naglalarong gagambang bahay sa mga agiw at alikabok. Kasabay nito ay ang pagsasayaw ng aandap-andap na ilaw sa hagdan. Parang librarian naman ang banyo, susuwayin ang rocker na ulan at ang emoterong sahig, balot kasi siya sa katahimikan. Walang nagsasayaw na ilaw dahil pundido na ang bumbilya sa banyo. Takot si Bam umihi dahil sa kadiliman, ang patak ng tubig sa gripo ay tila nagbabanta. Mga nota mula sa suspense film, handang manggulat. Tuluyan na ring napatda ang aandap-andap na ilaw, kaya umaga man, tanghali o gabi, laging madilim ang kanilang bahay. Nawala na  tuloy sa tahanang iyon ang konsepto ng  oras, ng araw at ng gabi.

            Pok. Pok. Pok. Ipinako na ni Narcissa ang lahat ng bintana at pintuan maliban na lang ang sa pinto sa harapan. Ni hindi man lang makasilip ang guhit ng araw kahit sa siwang ng pinto dahil tinakpan ito ng mga basahan at kurtina. Bawal daw na masilip sila dahil tinatago niya si Bam. Bawal siyang mag-ingay.

            "Pagkatapos mo, maghilamos ka na at magtooth brush ha? Matulog ka na at gabi na." Sabi ni Narcissa na may ngiti sa labi, tila sinisugurado ang anak na walang masamang mangyayari. Lingid sa mag-ina, tirik na tirik ang araw sa labas. Hindi pa inaantok si Bam pero sumunod siya sa ina. Uminom siya ng tubig at pumunta sa lababo para magsipilyo. Paubos na ang tooth paste nila. Piniga na ito hanggang sa huling laman pero para masimot, ginupit na ito para makuha ang latak.

            "Maghilamos bago matulog?" pahabol pa ni Narcissa, ginabayan pa si Bam sa pagsisipilyo. "Wag lulunukin ang pinagmumugan." Tahimik lang si Bam habang nagmumumog. Grug. Grug. Grug. Parang bumubulwak na tubig mula sa kanal. Grug. Grug. Grug. Pwe. Naglaro ang tubig at bula sa lababo.  Pinunasan ni Narcissa ang mga bula ng toothpaste sa gilid ng bibig ng bata na dumudungis sa kaniyang bibiluging mukha. Ngumiting muli si Narcissa, "Hindi ka nila makukuha sa'kin." Yinakap niya ang anak. Hindi yumakap si Bam. Sanay na sanay na siya sa eksenang ito. Halos wala nang kahulugan sa kaniya ang salitang hindi ka na nila makukuha sa akin. Malamang. Bukod sa maglilimang buwan nang paulit-ulit na sinasabi sa kaniya ng nanay niya yun na ala sirang plaka, nakakulong sila ngayon sa isang bahay at walang sino man ang makakapasok pa. Hindi talaga siya makukuha. "Hilamos na!" Atat siyang hinila ng ina paakyat, papunta sa madilim na banyo.

            Madiin magpunas ng bimpo si Narcissa. Damang dama ni Bam ito sa kaniyang balat. "Ako ang nagpalaki sa'yo kaya hindi ka nila makukuha sa'kin." Kahit masakit, hindi uma-aray ang bata. Walang binatbat ang kadiliman sa ina. Kabisado na ni Narcissa ang banyo kaya walang kahirap hirap niyang nadukwang ang tabo sa timba. Binuksan din ang gripo pero mahina lang para hindi raw takaw pansin ang tunog nito. Tap. Tap. Tap. Tap. Pagkatapos sa bimpo ay panghilod naman na bato. Magaspang ito na pakiramdam ni Bam balat na ang nawawala sa kaniya at hindi ang mga libag na pilit na tinatanggal ng nanay.

            Mabagal ang pag-ikot ng electric fan sa kuwarto ni Bam. Kaunti na lang kasi ay magtatagumpay na ang mga alikabok sa pagsakop sa elisi nito. Pwedeng magdrawing ng smiley sa kapal ng namuong alikabok. Kinumutan siya ni Narcissa. Kinuwentuhan siya na hindi raw siya makukuha kahit anong mangyayari dahil kasama niya ang kaniyang ina. Walang fairy tale, walang kuwentong engkanto't aswang at ng mga diwata. Walang kuwentang kuwento na paulit ulit na lang. Wala nang makakakuha pa sa kaniya. Hinalikan siya sa noo ng ina. Lumabas ito at tinignan siyang muli, hindi nawala ang ngiti.  "Good night." Click, sabi naman ng lock sa labas ng kaniyang pintuan. Tirik na tirik pa rin ang araw sa labas.

            TIK. TAK. TIK. TAK. TIK. TAK. Walang orasan sa kuwarto ni Bam. Imagination lang niya yun. Ang mabagal na elisi ng electric fan at ang ugong nito ang nagsilbi niyang pampatulog. Ang kaso hindi pa siya inaantok. Ayaw pa niyang matulog. Takot siyang matulog. Nakahiga lang ito at nakatitig sa kisameng may mantsa mula sa pagtulo sa bubong tuwing umuulan. Hindi na niya nakita pang muli ang ulap. Ito na ang bago niyang ulap. Hugis babae. Hugis mukha. Hugis baboy. Hugis buwan. Hugis dahon.  Hugis bata. Hugis... aso.

            "TAKBO BAM!"

            Hindi makagalaw si Bam. Umalingawngaw ang mga tahol ng aso. Hindi pa rin siya makagalaw. "Takbo! Takbo! Takbo!" Limang malalaking aso ang nagmula kung saan man. Tumatakbo ang kaniyang kuya, napako lang siya sa kinatatayuan. Nasa malawak na damuhan sila. Walang mahingan ng tulong. Naabutan ang kaniyang kuya. "Takbo ----" Sinagpang ito ng pinakamalaking aso, kumagat ang isa pa... Hindi nagpahuli ang dalawa pa. Gigil na pinagngangasab ang katawan ng bata ng mga gutom na aso. Sigaw, impit at napupunit na damit ang nag-aagawang tempo sa musikang nilikha  ng mga aso.

Do. Ngasab sa tagiliran.

Re. Ungol ng kuya niya.

Mi. Napupunit na balat.

Tumugtog sa tenga ni Bam nang sabay sabay. Nahating pira-piraso ang kaniyang kuya sa isang iglap. At simula nun hindi na nagsalita pa si Bam. Namuhay na lang siya sa katahimikan.

            Dumilat si Bam. Mabilis siyang tumakbo sa pinto. Nakalock. Napasandal na lang siya at napaupo. Malamang tulog pa ang nanay niya. Simula noong mamatay ang kuya niya ay lagi na siyang sinusundan sa panaginip ng kaganapang yun. Ang pangyayaring pumipi sa kaniya. Hindi na niya maalala ang sariling boses dahil hindi na siya nakapagsalita. Kahit nakapikit, pilit pa ring nagsusumiksik sa kaniyang mga mata ang imahe ng pagkakapira piraso ng kaniyang kuya. Kukunin din daw siya. Hindi nang mga aso. Iba pa. Basta may gustong umangkin sa kaniya.

POK.

Hindi mapakali si Narcissa.

Pok.

Pok.

Pok.

Nakatanghod si Bam habang minamartilyo niya ang harapang pintuan.

"Darating na raw sila, anak. Mula raw sa dagat." Sino? Ano? Mga tanong na lumutang sa isip ng bata pero hindi niya magawang maitanong. "Hindi ka pa rin nila makukuha." Pok. Pok. Pok. Tunog a capella, sasabayan ng mga kalansing ng pakong nahulog sa aligagang kamay ni Narcissa. Isang choir na handang handugan ng konsiyerto si Bam. Ipipikit niya ang kaniyang mga mata.

Pok.

Pak.

Klang.

Pok.

Pak.

Klang.

Pok.

Pak.

Klang.

"Darating na sila, anak. Mula sa malayo. Mula sa dagat."

            SWOOOOOOSH. Wala sa tono ang hangin. Napakadilim sa bahay. Umungol muli ang malakas na hangin. Katabi ni Bam ang ina. Nagha-hum ng lullaby. Takip ni Narcissa ang kaniyang tenga. Hmmm. Hmmm. Patuloy nito. May yerong nakausli sa bubungan nila. Nakikipag-away sa hangin. Nagrarap ito sa gitna ng pag-awit ng hangin. Tiktikitikkitikitikitik. Swoooooooosh. Dahan dahang papatak ang ulan, mahina hanggang palakas nang palakas. Parang naglilipat ng radyong walang signal. Swooosh. Kssssssssssst. Tiktikitikkitikitikitik. Rock concert. Nalunod na ang uyayi ng ina. Dumating na ang kukuha kay Bam. Nanggaling nga ito sa dagat.

            NAKABIBINGING KATAHIMIKAN. Hindi marinig ni Bam ang rock concert ng ulan o ang ballad ng langitngit ng sahig. Wala na rin ang rapper na yero. Pero umuulan sa labas. Malakas pero walang tunog. Nagtaka si Bam. Tumayo sa kama para lumabas. Click. Naalalang nakalock nga pala siya sa kaniyang kuwarto. Tap. Tap. Tap. Tap.

Tap.

Sinundan ni Bam ang tunog.

Tap.

Tap.

Mula sa kisame.

Tap.

Tumingala ang bata.

Tap.

Wala naman.

Tap.

Pinagmasdan niyang mabuti ang kisame.

Tap.

May nabuong imahe.

Tap.

Babae?

Tap.

Lalaki?

Tap.

Hayop?

Parang nakikipag Pinoy Henyo siya sa kisame.

Tap.

Tap.

Aso?

Tap.

Patak mula sa ulan. Tumatagos na sa kaniyang kisame.  Dahan dahan niyang sinundan ang patak mula sa kisame ang kaso pagtungo niya sa sahig kung saan bumagsak ang patak sa harapan niya ay may mukha. Nakangisi. Nagulantang si Bam.

"Akin ka!" Ngumanga ito at nalaglag siya. Sumigaw siya pero walang tunog na kumawala mula sa kaniyang bibig.

            DUMILAT SI BAM. Dug. Dug. Dug. Dug. Dug. Drumbeats nang kaniyang kumakaba kabang puso. Mabilis ang ritmo, bumibeat box sa kaniyang dibdib. Muling napapikit dahil sa liwanag. Liwanag? Ito ba ang laman ng kumuha sa kaniya? May liwanag? Kumurap si Bam. Matatauhan. Nakita niya ang pinagmulan nitong guhit ng liwanag na sumilaw sa kaniya. Maliit na butas mula sa kaniyang bintana at maaaring kagagawan ng bagyo kagabi. Sabik na sabik na lumapit si Bam.

Sumilip siya rito. Bughaw na ulap. Matagal na ring hindi napangiti si Bam. Ito yung eksenang cliche na umawit bigla ang mga anghel sa langit para kay Bam. Click. Napatingin si Bam sa kaniyang pintuan. Nagising na si Narcissa. Nataranta si Bam.

Click.

Pinaikot na ni Narcissa ang susi.

Kumalas ang lock.

Click.

Pagbukas ng pinto, nakatingin lang sa kaniya si Bam. Pinagpawisan. Nanlaki ang mga mata ni Narcissa dahil nakita niyang nakaguhit mula sa maliit na butas ang isang linya ng liwanag. Halos mawalan siya ng bait. Nagtitili si Narcissa. Mabilis na hinablot ang anak. Nagulat si Bam. Singtinis nang sigaw ng ina ang tunog ng mic na nalapit sa speaker. Hinatak siya nito papasok sa kuwarto ng nanay, nakaguhit pa rin ang gimbal sa mukha nito. Mabilis na sinara ni Narcissa ang pinto. Click, sabi ng lock. Madilim ang kuwarto ng ina. Amoy luma. Amoy aparador. Amoy sinaunang panahon. Niligid niya ang silid, parang wala sa sariling bahay. Ibang iba ito. Hindi niya kilala ang amoy, ang mga tunog, walang musika, walang ritmo. Nasa utak pa rin niya ang butas sa kaniyang kuwarto, ang guhit ng liwanag, sa gitna ng katahimikan, tila nakarinig siya ng isang masayang allegro na nakikipaglaro sa kaniyang tenga.

            WALANG TIGIL ANG PAGPUKPOK. Paglagari. Pagpukpok. Paglagari. Buong magdamag, naging saliw na ito ng araw ni Bam. Ang pugpok ay tunog ng mga tambol habang nagsasayaw ang mga babae sa gilid ng dalampasigan, naghahabulan ang mga bata. Ang lagari ay isang gitara, gitarang napatid ang string pero pilit pa ring gumagawa ng tunog para sa isang musikerong mataas ang pangarap. Salit salit silang tumutugtog. Ninanamnam ni Bam ang bawat kumpas ng pukpok. Pok. Pok. Pok. at bawat Kzzzt. Kzzzt. Kzzzt. Tila walang katapusan. Hindi alam ni Bam kung ilang oras na ang lumipas noong muling buksan ni Narcissa ang pinto sa kuwarto nito. "Naririnig ko na sila anak... pero hindi ka pa rin nila makukuha sa akin." Niyakap siya ni Narcissa. Nanginginig na si Bam, kumakanta na ang tiyan nito.

            PAGBALIK NI BAM SA KANIYANG SILID HINDI NA NIYA KILALA ANG KANIYANG BINTANA. Para na itong pinagtagpi tagping retaso, mga bubong sa iskwater na pilit na pinagpatong patong para lang may masilungan. Mas madilim kaysa sa dati. Pero pagtingala niya, yun pa rin naman ang mga anino sa kisame.

TAP.

Tap.

Tap.

Maulan na talaga. Ilang araw nang bumuhos ito. Ilang araw ng may rock concert sa kanila. Walang sinabi si Narcissa kay Bam kundi nandiyan na sila. Wala namang nakikita si Bam.

POK. POK. POK.

Pati pinto sa harapan ng bahay nila, paniguradong wala na ring makakapasok. Wala na silang upuan. Ang lamesa ay nakadikit na sa pinto.

            "MALAPIT NA SILA." Matipid na sabi ni Narcissa habang humihigop ito sa kaniyang maputlang kape na walang asukal. "Akin ka lang." Sabi lang nito, hindi malaman kung paano lalaban sa mga kukuha raw diumano sa kaniyang anak.

           

            POK. POK. POK. POK. Nagising si Bam isang gabi dahil sa sunod sunod na pagpukpok sa kaniyang pintuan. Tumayo siya mula sa kaniyang kama, matatabig ang mangkok sa sahig. Nagulat si Bam sa pagkaing nakahain sa sahig ng kaniyang silid. Piritong tilapia, chicharon, piritong itlog, isang kaldero ng kanin, adobo, sinigang,  pero hindi naman niya birthday. Patingkayad niyang iniwasan ang mga putahe at tinakbo ang pinto. Alam niyang nakalock, pero sinubukan pa rin niyang buksan ito. "Anak, dumating na sila. Hindi ka nila makukuha sa'kin." Sabi ni Narcissa sa kabilang parte ng pinto. Hindi kumibo si Bam. Katahimikan. Natapos na ang ina sa pagpukpok. Itinulak ni Bam ang pinto, pinako na rin siya ng nanay niya sa loob ng kuwarto. Napasalampak na lang siya sa sahig at pinagmasdan ang maraming pagkaing nakahain sa harapan niya. Katahimikan. Nagsimula siyang kumain. Pinilit niyang gumawa ng musika at ayaw magpatalo sa katahimikan. Kinagat ang chicharon, ang lutong nito ay isang tambourine na nagpaindak kay Bam tapos humigop ng sabaw sa sinigang na nagala trumpeta. Ang kalansing ng kubyertos ang nagmistulang mga palakpak sa kaniyang munting palabas.

Katahimikan.

Ratatatatatat.

Binasag ang musika sa utak ni Bam.

Ratatatatat.

Napatingin si Bam sa pintuan niya. Matinis ang sigaw ni Narcissa. "HINDI NIYO MAKUKUHA SA AKIN ANG ANAK KO! AKIN SIYA!!!!" Natabig ni Bam ang kaldero, tinamaan ang mangkok ng sinigang na kumalat ang sabaw sa sahig.

Ratatatatat.

Hindi niya malaman kung saan ibabagay ang tunog. Heto na ba ang mga kukuha sa kaniya?

Katahimikan.

Nakatayo pa rin sa tapat ng pintuan ang batang si Bam.

            PAK. PAK. PAK. Binabaklas ang  mga kahoy sa kaniyang pintuan. Ang mga kahoy na pinagpapako ng kaniyang nanay. PAK. PAK. BLAG. Nag-uusap ang mga tao sa labas, hindi niya maintindihan. Animo'y galing sa ibang mundo. Mga ibang nilalang. Napaurong si Bam. Natapakan ang mga ulam, kumanlansing ang mga pinggan, platito at mangkok. Nag-usap muli ang mga nilalang sa labas ng kaniyang kuwarto. Hindi pa rin niya maintindihan ang mga ito. Tumakbo siya sa aparador.

Ratatatatatatat.

            Nagtakip ng tenga si Bam. Nalaglag ang pirapirasong mga kahoy mula sa pinto. Sinipa ng nilalang ang pintuan. Bumagsak ito sa mga pagkain. Umuusok pa rin ang silid mula sa armas nila. Ito na nga ang mga kukuha sa kaniya. Hindi siya papayag, ayaw ng kaniyang ina. Nakasilip si Bam sa siwang ng aparador. Pumasok ang isang lalaki. Hindi katangkaran. May kasunod pa itong ilang lalaki. Maputi sila kumpara sa kayumanggi niyang balat. Hinalughog ang kuwarto niya. Wala silang laban sa pagsalakay ng mga nilalang na ito. Hindi siya magpapakuha. Hinding hindi -- sumigaw ang isa dahil wala siya sa kama. Ano raw? Hindi pa rin niya maintindihan ang salitang lumalabas sa mga bibig nito. Naniningkit na lalo ang kanilang mga mata, tila guhit na lang ang mga ito sa mukha. Gustong idagdag ni Bam ang mga yabag, ratatatat at salita ng mga dayuhang ito sa panibagong himno sa mga notang bumubuo sa bahay na yun, sa langitngit ng sahig, sa patak ng ulan, sa kaluskos ng yero, sa kalansing ng mga pinggan, sa mga pukpok at tap tap pero hindi niya maintindihan na kahit ipilit niyang ilagay ang mga ito sa kadiliman ng kanilang bahay, kahit isabay pa sa mga sigaw ng kuya sa kaniyang bangungot at sa paulit ulit na uyayi ng kaniyang ina, hindi talaga tumotono ang kanilang kanta.

pa-cool ako ngayon kaya may i-post ako ng aking maikling kwento for fun. ano ang mga nilalang na yan?! lol