We are Orthodox Christian Greeks.
Because we are Orthodox Christians, we love our country, our people and all the peoples of the earth; this of course includes our African brothers and sisters.
Σημείωση: Η φωτογραφία δείχνει τον Άνταμ Άμπντελ,
ένα νεαρό αγόρι απ’ το κέντρο του Νταρφούρ. Κάηκε σοβαρά όταν η
σουδανική κυβέρνηση έριξε βόμβα έξω απ’ το σπίτι του, στο Μπούργκου του
Σουδάν, στις 12 Φεβρουαρίου του 2015. Αυτές οι βιαιοπραγίες συνεχίζονται
κι όλα τα σημάδια δείχνουν τώρα προς η κατάσταση φαίνεται να οδεύει
προς τη γενοκτονία. Όμως, λόγω του ακραίου κινδύνου και των περιορισμών
που αντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι, βασιζόμαστε σε παλαιότερες εικόνες
για να απεικονίσουμε τη βία που εκτυλίσσεται σήμερα. Καθώς το Νταρφούρ
οδεύει ξανά προς τη γενοκτονία, οι δημοσιογράφοι πρέπει να μπορούν να
καταγράφουν τη φρίκη, ώστε να σταματήσει η αιματοχυσία, και να
λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι. Εικόνα: Adriane Ohanesian
Growing up in a European capital where rubbish is put in the dustbin and
from there the rubbish dumps, which I do not know and in a way I don't
want to know where they are. People in the cities choose to distance
themselves from these facts and get quite annoyed when the trash is not
collected on time.
However we forget various other places around the world which receive
our rubbish. It is a fact that trash is moved around, massive quantities
are thrown in the oceans and the third world. These of course produce
many illnesses and infections to the people close to this 'mountains of
rubbish'.
Are the pictures here the answer to the problem in the 21st century? We
have been hearing that a futuristic solution would be to send our
rubbish into space. Maybe recycling should be taken more seriously.
These images are appalling, showing how colonial attitudes from the
Western powers towards the South, mainly Africa, continue even in the
post-colonial era.
Το 1904, ο Αφρικανός γηγενής Ota Benga απήχθη από το Κονγκό και
μεταφέρθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εκτέθηκε σε ζωολογικό κήπο
δίπλα σε πιθήκους!
Η
τραγική ιστορία του αποκαλύπτει τις απαρχές της διαρκούς φυλετικής
προκατάληψης που αποκαλύπτει την απομάκρυνση της λεγόμενης πολιτισμένης
Δύσης από τις ρίζες του πολιτισμού. Την Αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο!
Ακόμα και στις πιο μαύρες και δύσκολες εποχές της ιστορίας, ουδέποτε
υπήρξαν τέτοια φαινόμενα κτηνωδίας, όπου υπήρχαν Έλληνες ή ορθόδοξοι
χριστιανοί..
Τη Δευτέρα, 10 Σεπτεμβρίου 1906, Αφροαμερικανοί που
είχαν κληθεί σε μια επείγουσα συνάντηση στην Εκκλησία των Βαπτιστών
Mount Olivet του Χάρλεμ εξέφρασαν την απύθμενη οργή τους. Σύμφωνα με
άρθρο των New York Times την προηγούμενη μέρα, ένας νεαρός Αφρικανός,
που αναφέρεται ως «πυγμαίος», φέρεται να είχε εκτεθεί στο κλουβί των
πιθήκων του μεγαλύτερου ζωολογικού κήπου της πόλης. Επρόκειτο για ένα
καθαρά διαφημιστικό άρθρο, ώστε να τραβήξει επισκέπτες στον ζωολογικό
κήπο όπου διαδραματιζόταν αυτό το αίσχος!
Ο τίτλος της εφημερίδας
έγραφε: «Ο Μπούσμαν μοιράζεται ένα κλουβί με τους πιθήκους του Μπρονξ
Παρκ». Μεγάλα πλήθη, που αριθμούσαν έως και 500 άτομα, συγκεντρώθηκαν
στο κλουβί για να θαυμάσουν τον Ota Benga, έναν βραχύσωμο Αφρικανό.
Για
να προσελκύσει περισσότερους θεατές έπειτα από το αφιέρωμα των New York
Times, ο Benga μεταφέρθηκε από ένα μικρότερο κλουβί χιμπατζήδων σε ένα
πολύ μεγαλύτερο, κάνοντάς τον πιο «ορατό».
Στον ίδιο περίβολο
τοποθετήθηκε και ένας ουρακοτάγκος με το όνομα Dohang. Ο Benga, που
φαινόταν πολύ νεότερος από την ηλικία των 23 ετών, καθόταν ακίνητος σε
ένα σκαμνί, κοιτάζοντας μέσα από τα κάγκελα καθώς τα πλήθη
συγκεντρώνονταν για να τον χλευάσουν.
Σαράντα
χρόνια μετά την κατάργηση της δουλείας στην Αμερική, οι Ζωολογικοί
Κήποι της Νέας Υόρκης παρουσίασαν ένα φανερά στενοχωρημένο Αφρικανό
αγόρι δίπλα σε γορίλες, υπογραμμίζοντας την ευάλωτη θέση των μαύρων
ακομμάτιστος και στην πρωτεύουσα της χώρας. Η παράσταση αντιμετωπίστηκε
με ενθουσιασμό από μέσα ενημέρωσης της Νέας Υόρκης, επιστήμονες,
δημόσιους αξιωματούχους και απλούς πολίτες, ενώ «Αφροαμερικανοί»
υπουργοί και μια χούφτα από φιλάνθρωπους λευκούς βρέθηκαν απομονωμένοι
απέναντι σε έναν τοίχο αδιαφορίας από τη λευκή κοινωνία.
Μέχρι το
τέλος Σεπτεμβρίου, πάνω από 220.000 άτομα είχαν επισκεφθεί τον ζωολογικό
κήπο, διπλάσιος αριθμός σε σύγκριση με τον ίδιο μήνα του προηγούμενου
έτους. Σχεδόν όλοι κατευθύνθηκαν κατευθείαν στο σπίτι των πρωτευόντων
για να δουν τον Ota Benga. Με την ευγενική χορηγία των New York Times!
Η
αιχμαλωσία του έγινε τελικά θέμα εθνικών και διεθνών πρωτοσέλιδων. Οι
Αφροαμερικανοί πάστορες το θεώρησαν ως μια συγκλονιστική μαρτυρία για
την υποτίμηση της ζωής τους από τους συμπατριώτες τους Αμερικανούς,
καθώς ένας δικός τους ζούσε ανάμεσα σε πιθήκους.
Όσο για τους New York Times; Προσπαθούν απεγνωσμένα να σβήσουν αυτό το σκοτεινό παρελθόν και την απανθρωπιά τους.
Όλα τα παιδιά της γης πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα. Δικαίωμα στην ιατρική περίθαλψη και φροντίδα, δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην ασφάλεια, στο νερό, στη στέγη, στην τροφή, στο χαμόγελο....
Υποστηρίζουμε, προωθούμε τα δικαιώματα των παιδιών για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου για τα παιδιά !!
Η Φιλοθέη, μια κόρη σεμνή και με πολύ φόβο Θεού και υπάκουη στον
πνευματικό της, μεγάλωσε σαν όλα τα κορίτσια αλλά σε μια φτωχή
οικογένεια. Με πλησίασε μια μέρα, την είδα στεναχωρημένη και μου λέει:
Πάτερ, πονάει η καρδιά μου! Όπως ξέρετε, είμαι στην Γ΄ Λυκείου. Σε δύο
εβδομάδες δίνουμε εξετάσεις, όμως, μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να
πληρώσω τα δίδακτρα.
Προσπάθησα να μιλήσω με τους γονείς μου. Η απάντηση που μου δώσανε με
τάραξε και αποφάσισα να κρεμαστώ. Τους έχω γράψει μια διαθήκη, για να
την διαβάσουν μετά το θάνατο μου.
—Τι σου είπαν οι γονείς σου; —Μου είπαν και οι δύο: είσαι μεγάλη.
Να πας να κάνεις αυτά που κάνουν τα κορίτσια στους δρόμους. Θα βρεις
χρήματα εύκολα, εμείς δεν έχουμε να σου δώσουμε! —Δώσ’ μου τη διαθήκη να τη δω.
Μου την έδωσε, την άνοιξα και τι έλεγε μέσα! «Αγαπητοί μου γονείς, με
δάκρυα σας γράφω τις λίγες αυτές γραμμές. Χίλιες φορές θα δώσω τη ζωή
μου στον Χριστό μου, θα του δώσω και την παρθενία μου. Θα τερματίσω τη
ζωή μου σήμερα, αντί να υπακούσω στη διαβολική εντολή σας. Φεύγω
στεναχωρημένη από αυτή την ζωή, ποτέ δεν θα κάνω αυτό που μου λέτε. Δεν
περίμενα από σας τέτοιες σκέψεις για μένα. Δεν έχω γνωρίσει άντρα. Είναι
καλό για μένα να φύγω από αυτή την ζωή, αλλά φεύγω στεναχωρημένη. Να
μας συγχωρεί ο Θεός…»
—Πάτερ μου, όταν βγήκα στον δρόμο, είπα μέσα μου: Πώς να πάω να
κρεμαστώ χωρίς να το ξέρει ο πνευματικός μου; Γι’ αυτό ήρθα να σας τα
πω, πριν πάω, επειδή εσείς με καθοδηγήσατε σ’ όλη μου τη ζωή. —Παιδάκι
μου, δεν έχω χρήματα να σου δώσω. Είμαι φτωχός, αλλά έχω πίστη. Θα
κάνουμε συμφωνία οι δυο μας τώρα με τον Θεό και θα του πούμε το εξής:
«Θεέ και Δέσποτα της ζωής μας, σε αγαπάμε και σε ικετεύουμε, βοήθησέ μας
και ελέησέ μάς!»
Βαπτίσεις στην Γκόμα
Αυτή ήταν η προσευχή μας. Τότε της είπα: θα κρατήσω τη διαθήκη και το σχοινί. Εάν δε μας βοηθήσει ο Θεός, τότε έλα να τα πάρεις.
Έφυγε η 17χρονη κοπέλα. Μετά από μια εβδομάδα, την σταμάτησε στον
δρόμο ένα άγνωστο πρόσωπο, άνδρας σε μεγάλη ηλικία, και της λέει:
«Κορίτσι μου σε βλέπω λυπημένη, τι έχεις;». Η κοπέλα τού είπε το πρόβλημά
της, και τι απάντηση πήρε; Ο γηραιός κύριος άνοιξε την τσάντα του, της
έδωσε τα διπλάσια από ό,τι είχε ανάγκη και εξαφανίστηκε!
Την άλλη μέρα, η κοπέλα ήρθε σε μένα με τα χρήματα. Της είπα, άντε να
πληρώσεις. Είναι εκ Θεού, μη φοβάσαι! Η Φιλοθέη μας έδωσε εξετάσεις,
πέρασε τις εξετάσεις, πέρασε στο πανεπιστήμιο και βρίσκεται στο τρίτο
έτος. Αδελφοί μου, μόνο η πίστη προς τον Θεό θα μας σώσει και η υπακοή
στον πνευματικό μας πατέρα. Ο πονηρός που οδήγησε τον Ιούδα να
κρεμαστεί, δεν έχει σταματήσει με τα κόλπα του, χορεύει μέρα νύχτα και
ψάχνει ποιον να αρπάξει. Να παρακαλούμε τον Κύριο να μας φωτίσει και το
έλεός του να μας καθοδηγήσει στους αιώνες των αιώνων.
Ενώ
ζούμε στον 21ο αιώνα, αιώνα όπου η τεχνολογία έχει εκτοξευθεί στα ύψη
και καυχόμαστε για τον πολιτισμό μας, χιλιάδες παιδιά εδώ στο Κονγκό της
Αφρικής αυτή τη στιγμή δυσκολεύονται να έχουν τα άκρως απαραίτητα. Ένα
ποτήρι γάλα και μία φέτα ψωμί. Αυτό το διαπιστώνουμε, καθώς
επισκεπτόμαστε χωριά της Μητροπολιτικής μας Περιφέρειας, η οποία σε
έκταση ισοδυναμεί με δύο Ελλάδες. Συναντούμε περιπτώσεις πολυάριθμων
οικογενειών που τρώνε κάθε δύο ημέρες. Προτιμούν οι γονείς να μην φάνε
οι ίδιοι, για να χορτάσουν τα παιδιά τους με μπουκάρι (αλεύρι από
καλαμπόκι). Επίσης, στο Λουμπουμπάσι, που είναι η συμπρωτεύουσα του
Κονγκό, ζούνε παιδιά παρατημένα από τους γονείς τους, απροστάτευτα, με
κίνδυνο κάποιοι να τα εκμεταλλευτούν ποικιλοτρόπως και κάποια από αυτά
να χαθούν ή να έχουν άσχημο τέλος. Σε σημεία της πόλης βλέπεις ομάδες
παρατημένων παιδιών, να ζητάνε βοήθεια για να πάρουνε ένα (pistole) ένα
μικρό ψωμάκι, για να ξεγελάσουν την πείνα τους και να περάσουν μόνο με
αυτό. Τέτοια περιστατικά και πολλά άλλα ενώνουν το πάζλ της εικόνας
ενός πιάτου άδειου φαγητού. Όχι μόνο εδώ στην Λαϊκή Δημοκρατία του
Κονγκό, αλλά και σε πάρα πολλές χώρες της Αφρικής συμβαίνει αυτό. Πολλές
φορές, οι άνθρωποι, συναισθηματικά, προσπαθούμε να κατανοήσουμε με το
μυαλό την πείνα των παιδιών. Δυστυχώς, δεν γεμίζουμε τις κοιλιές των
παιδιών μόνο με κατανόηση και συμπόνια. Χρειάζεται να γίνουμε ενεργοί.
Με ποιο τρόπο; Να γίνουμε κι εμείς ένας κρίκος αυτής της αλυσίδας των
αδειανών πιάτων των παιδιών της Αφρικής. Να ενώσουμε το δικό μας γεμάτο
πιάτο με το δικό τους το άδειο πιάτο. Εν κατακλείδι, η μεγάλη
ήπειρος που λέγεται Αφρική, έχει τεράστιο γεωργικό πλούτο που μπορεί να
θρέψει ολόκληρη τη γη. Όμως, η ίδια δεν μπορεί να θρέψει τα σπλάχνα της,
τα παιδιά της. Ας γίνουμε αρωγοί σε αυτή την προσπάθεια που γίνεται για
τα παιδιά της Αφρικής. Τουλάχιστον, κατά την ώρα της κρίσεως, όταν
ανοίξουμε τα χέρια μας μπροστά στο Θεό, μπορεί να μην είναι καθαρά, αλλά
να είναι γεμάτα από πράξεις αγάπης.
Αρχιμανδρίτης Κοσμάς Θασίτης, Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Κατάνγκας
---------------------------------------------- *Φωτογραφία από τα παιδιά του Γυμνασίου του Κολουέζι
Ένα στα τρία παιδιά στην Αφρική στερούνται το φαγητό και η
πείνα ευθύνεται σχεδόν για τους μισούς από τους θανάτους παιδιών στην
ήπειρο, προειδοποίησε ένα think tank που εδρεύει στην Αντίς Αμπέμπα,
σύμφωνα με δημοσίευμα της Guardian.
Σε μια επείγουσα έκκλησή της για την λήψη μέτρων μια έρευνα του
Αφρικανικού Φόρουμ για την Πολιτική σχετικά με τα Παιδιά αναφέρει ότι
σχεδόν 60 εκατομμύρια παιδιά στην Αφρική δεν έχουν επαρκείς ποσότητες
τροφίμων παρά την οικονομική ανάπτυξη που γνωρίζει η ήπειρος τα
τελευταία χρόνια.
Ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα σε όλον τον κόσμο εξαιτίας
της έλλειψης τροφίμων –δηλαδή 10.000 παιδιά καθημερινά– αλλά παρότι οι
αριθμοί αυτοί δείχνουν μια βελτίωση στο θέμα της πείνας των παιδιών σε
παγκόσμιο επίπεδο, η κατάσταση επιδεινώνεται σε ορισμένα τμήματα της
Αφρικής όπου το πρόβλημα προκαλείται σε μεγάλο βαθμό από την έλλειψη
πολιτικής βούλησης.
Covid19 is
Killing.People are getting used to burials everyday. The government
order to interment within 72 hours hold up to date. People are leaving
us with an alarming rate. Pray for us.
For example Kibugi funeral home in Kirinyaga County is a private morgue. Kibugi funeral home dispatched 67 bodies this morning. God, just come and save us, don’t hide your face from us, don’t abandon us. Lord have mercy.
I am so much worried because all preventive measures have been ignored and life is happening as if nothing is wrong. I
am trying to come up with a strategy to have all my children under
vitamins to help them cope incase they contract the virus. I have some
multivitamins donated to us already. I need more supplies and will have
to buy them. Pray for us.
God bless you In Christ service Fr JM Abbah JM Kariuki
*****
Ο Covid19
σκοτώνει. Οι άνθρωποι συνηθίζουν τις ταφές καθημερινά. Η διαταγή της
κυβέρνησης για τη διακοπή εντός 72 ωρών επικαιροποιείται. Ο κόσμος μας
αφήνει με ένα ανησυχητικό ποσοστό. Προσευχηθείτε για εμάς.
Για παράδειγμα: Το γραφείο τελετών Kibugi στην κομητεία Kirinyaga είναι ένα ιδιωτικό νεκροτομείο. Το γραφείο τελετών του Κιμπούγκι έστειλε 67 πτώματα σήμερα το πρωί. Θεέ μου, έλα και σώσε μας, μην μας κρύψεις το πρόσωπό σου, μην μας εγκαταλείψεις. Κύριε δείξε έλεος. Ανησυχώ πολύ γιατί όλα τα προληπτικά μέτρα αγνοήθηκαν και η ζωή κυλά σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Προσπαθώ
να καταλήξω σε μια στρατηγική για να έχω όλα τα παιδιά μου υπό
βιταμίνες για να τα βοηθήσω να αντιμετωπίσουν εάν κολλήσουν τον ιό. Έχω
ήδη δωρίσει πολυβιταμίνες σε εμάς. Χρειάζομαι περισσότερα εφόδια και θα
πρέπει να τα αγοράσω.
Προσευχηθείτε για εμάς.
Για να με βοηθήσετε να βοηθήσω τα παιδιά στο ταπεινό ορφανοτροφείο μου, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο https://orthodoxmissionkenya.org/sponsor-a-child Ο Θεός να σας ευλογεί Στην υπηρεσία του Χριστού Fr JM Abbah JM Kariuki
"In the second episode of Toxicity we take you among Nairobi's street kids, turned into zombies by lethal sniffing drugs such as glue and jet fuel, which they inhale hundreds of times every day.
These drugs mess with their brain functions and transform them into junkies incapable of controlling their mind and body.
This guy has guts. I'm Kenyan and I'd never step foot on the places this guy went to film this.
Never felt this bad watching a documentary. This is more impactful than Vice.
They really went for a Narcos opening but I don't blame them.
They're doing drugs so that they don't feel the hunger. This is so sad and depressing. "Children are the future of our society", just wonder how bleak the future is.
The "modern wave" of slavery in Sudan reportedly began in 1983 with
the Second Sudanese Civil War between the North and South. It involved
large numbers of Sudanese people from the southern and central regions,
"primarily the Dinka, Nuer and Nuba
of central Sudan," being captured and sold "(or exploited in other
ways)" by Northern Sudanese who consider themselves as Arabs.[11][12] The problem of slavery reportedly became worse after the National Islamic Front-backed military government took power in 1989, the Khartoum government declared jihad against non-Muslim opposition in the south.[13] The Baggara
were also given freedom "to kill these groups, loot their wealth,
capture slaves, expel the rest from the territories, and forcefully
settle their lands."[14]
requires initiating hostilities for religious purposes.
[...] It is true that the [NIF] regime has not enacted a law to realize
slavery in Sudan. But the traditional concept of jihad does allow slavery as a by-product [of jihad].[15]
Human Rights Watch[16] and Amnesty International[17] first reported on slavery in Sudan in 1995 in the context of the Second Sudanese Civil War. In 1996, two more reports emerged, one by a United Nations representative and another by reporters from the Baltimore Sun, just one of many "extensive accounts of slave raiding" in Sudan provided by Western media outlets since 1995.[Note 1]
Human Rights Watch and others have described the contemporary
form of slavery in Sudan as mainly the work of the armed,
government-backed militia of the Baggara tribes who raid
civilians—primarily of the Dinka ethnic group from the southern region of Bahr El Ghazal.
The Baggara captured children and women who were taken to western Sudan
and elsewhere. They were "forced to work for free in homes and in
fields, punished when they refuse, and abused physically and sometimes
sexually". The government of Sudan "arm[ed] and sanction[ed] the
practice of slavery by this tribal militia", known as muraheleen, as a low cost way of weakening its enemy in the Second Sudanese Civil War, the rebel Sudan People's Liberation Movement/Army (SPLM/A), which was thought to have a base of support among the Dinka tribe of southern Sudan.[1]
According to a 2002 report issued by the International Eminent Persons Group, (acting with the encouragement of the US State Department) both the government-backed militias and the rebels (led by the SPLA)
have been found guilty of abducting civilians, but "of particular
concern" were incidents that occurred "in conjunction with attacks by
pro-government militias known as murahaleen on villages in
SPLA-controlled areas near the boundary between northern and southern
Sudan." The Group concluded that "in a significant number of cases",
abduction is the first stage in "a pattern of abuse that falls under the
definition of slavery in the International Slavery Convention of 1926
and the Supplementary Convention of 1956."[2]
Estimates of abductions during the war range from 14,000 to 200,000.[19] One estimate by social historian Jok Madut Jok
is of 10–15,000 slaves in Sudan "at any one time", the number remaining
roughly constant as individual slaves come and go—as captives escape,
have their freedom bought or are released as unfit for labor, more are
captured.[20]
Until 1999, the number of slaves kept by slave taker retains after the
distribution of the human war booty was usually "three to six and rarely
exceeded ten per slave raider". Although modern slave trading never
approached the scale of nineteenth-century Nilotic slavery, some Baggara
"operated as brokers to convert the war captives into slaves", selling
slaves "at scattered points throughout Western Sudan", and "as far north
as Kharoum". Illegal and highly unpopular internationally, the trade is
done "discreetly", and kept to a "minimal level" so that "evidence for
it is very difficult to obtain." "Slave owners simply deny that Southern
children working for them are slaves." [21]
According to a January 25, 1999, report in CBS news, slaves have been sold for $50 apiece.[22]
What's Sudanese slavery like? One
11-year-old Christian boy told me about his first days in captivity: "I
was told to be a Muslim several times, and I refused, which is why they
cut off my finger." Twelve-year-old Alokor Ngor Deng was taken as a
slave in 1993. She has not seen her mother since the slave raiders sold
the two to different masters. Thirteen-year-old Akon was seized by
Sudanese military while in her village five years ago. She was
gang-raped by six government soldiers, and witnessed seven executions
before being sold to a Sudanese Arab.
Many freed slaves bore signs of beatings, burnings and other
tortures. More than three-quarters of formerly enslaved women and girls
reported rapes.
While nongovernmental organizations argue over how to end slavery, few
deny the existence of the practice. ...[E]stimates of the number of
blacks now enslaved in Sudan vary from tens of thousands to hundreds of
thousands (not counting those sold as forced labour in Libya)...
The Sudanese government has never admitted to the existence of "slavery" within their borders,[24][25]
but in 1999, under international pressure, it established the committee
to Eradicate the Abduction of Women and Children (CEAWC). 4,000
"abducted" southerners were returned to South Sudan through this program
before it was shut down in 2010.[26]
End of trade
According to the Rift Valley Institute, slave-raiding, "abduction …
effectively ceased" in 2002. "A significant number" of slaves were
repatriated after 2005 the Comprehensive Peace Agreement of 2005, but
"an unknown number" remain in captivity.[4]
The Institute created a "Sudan Abductee Database" containing "the
names of over 11,000 people who were abducted in 20 years of
slave-raiding" in Northern Bahr el-Ghazal state in southern Sudan, from 1983 to 2002.[4][5] The January 2005 "North/South Comprehensive Peace Agreement (CPA)" peace treaty that ended the Sudanese civil war[27]
put an end to the slave raids, according to Christian Solidarity
International, but did not provide a "way home for those already
enslaved."[28] The last Human Rights Watch "Backgrounder on Slavery in Sudan" was updated March 2002.[1]
Christian Solidarity International slave redemption efforts
Efforts to "redeem" or to buy the freedom of slaves in Sudan are controversial.[1]
Beginning in 1995, Christian Solidarity International
began "redeeming" slaves through an underground network of traders set
up through local peace agreements between Arab and southern chiefs. The
group claims to have freed over 80,000 people in this manner since that
time.[29] Several other charities eventually followed suit.
In 1999, UNICEF
called the practice of redeeming slaves 'intolerable', arguing that
these charities are implicitly accepting that human beings can be bought
and sold.[30]
UNICEF also said that buying slaves from slave-traders gives them
cash to purchase arms and ammunition. But Christian Solidarity said
they purchase slaves in Sudanese pounds, not US dollars that could be
used to purchase arms.[30]
As of 2015, Christian Solidarity International stated that it continues redeeming slaves. On its website,[29] the group stated that it employs safeguards against fraud, and that allegations of fraud "remain today unsubstantiated".
‘How I escaped child slavery in Sudan’
Interview with Simon Deng, a former domestic slave
who now lives in America and talks on human rights issues. He is also
involved in peace and reconciliation talks with the people in south
Sudan. he is a native of the Shiluk Kingdom in Southern Sudan. Picture:
Antoine de Ras, 10/03/2013
Johannesburg - His tribal scars are the first thing you notice about Simon Deng.
He sits suited and collared and tied - a small blue pin on his lapel reading, “Freedom is not free.”
But it’s the line of scar tissue - 20 or so bumps stretching across his brow, from ear to ear - that catch the eye.
The first thing he did after escaping slavery was to have the markings of South Sudan’s Shilluk tribe cut into his flesh.
“For all those years that I was a slave, the dog lived better than I did,” he says.
“My
slave master told me that to be treated like a human being, I must do
three things: convert to Islam, take an Arab name, and become their son.
To give up my identity. Now, nobody can take my identity away.”
Deng was nine when he was abducted, put on a boat going up the Nile and given to a northern Sudanese family as a “gift”.
For
the next three-and-a-half years, he was the family’s beast of burden,
doing chores, walking to and from the river carrying water.
“I
was made to do things a child cannot do physically. It wasn’t easy, but
did I have a choice? I was punished if I did not fulfil all my tasks.”
He was beaten, bullied, threatened. Run away and your legs will be cut off, he was told.
It’s
difficult to imagine now. Deng sits in the restaurant of an upmarket
hotel, pouring warm milk into his coffee - an award-winning abolitionist
activist travelling the world to share his message that slavery is not
history; that it is happening now.
But it was only after 20 years of freedom that Deng began to speak up.
For
former slaves, speaking about their ordeal is taboo - shameful, says
Deng. Even when he became a Sudanese long-distance swimming champion, he
kept his experiences to himself.
But in 1993, having relocated to the US, he read a newspaper article that brought back the pain of his childhood.
“It
said in Sudan you could buy a human being for $10. I could not believe
what I saw. For three nights I couldn’t sleep. It haunted me. These were
my people. This was my country. This was the very situation I had
walked away from. But I was living in denial.”
Deng organised
several walks across the US to raise awareness about slavery in his
country, and to push for the independence of South Sudan.
“To look
back and see where I am now, I consider myself a lucky victim. So many
kids like me who went through what I went through will never have this
opportunity, to go all over the world and speak to free people as a free
person. I have a moral obligation to speak out on behalf of those who
can’t speak for themselves.”
It is a moral obligation that extends to countries with clout, he says. Countries like South Africa.
South Sudan gained independence in July 2011, yet the fighting between north and south persists.
“The
AU is always sitting down to discuss Sudan - but the solutions do not
materialise. Africa needs a fatherhead to look up to and South Africa is
in a position to play that role. If South African leaders turn a blind
eye to a child calling for help, that itself is immoral.”
South Africa has forces in Darfur, western Sudan, as part of the UN-AU operations in the region.
For
Deng, freedom came in the form of the same tribal marks he now bears.
Sent to market one day, he saw three men with the scars he’d seen back
home.
“It was like the sun rising out from nowhere,” he says.
He
approached the men, spilled out his story, his name, the names of his
parents, his village, his tribe, speaking in his native tongue to
convince them he was one of them. They knew somebody from the same
village. Over the next few weeks, Deng’s escape was plotted.
Then,
suddenly, he was on a steamer heading south and standing outside his
mother’s hut and his sister was screaming and his mother was crying and
the son they thought was long dead - the son who had been missing for
three-and-a-half years, whose father had offered a reward of 10 cows for
information on - was home.
Deng is still based in the US, but travels to South Sudan as often as he can. As for the north? “Never,” he says.
But that’s the point, having that choice.
“There
was a time when I couldn’t say no, when all I knew was yes - and yes to
everything. Now, without fear of torture or punishment, I can choose. I
can say no. I am a free man.”
* For every 1 000 people in Africa, four will be pushed into modern-day slavery.
According
to the International Labour Organisation, an estimated 20.9 million
people around the world were victims of forced labour between 2002 and
2011.
Of these, 4.5 million were victims of forced sexual
exploitation, while 14.2 million were forced into economic activities of
the kind Simon Deng experienced, like agriculture, construction,
domestic work and manufacturing. Ten percent were at the mercy of state
entities, like prisons or the army, or rebel forces.
More
than half the victims were women and girls, and a quarter were children
under the age of 17. Most of these victims were found in Asia, but in
an unwelcome second place - with 3.7 million people in forced labour -
was Africa.
Source: ILO 2012 Global Estimate of Forced Labour
kristen.vanschie@inl.co.za // The Star
Children in Sudan: Slaves, Street Children and Child Soldiers
Both the Sudanese government and the two rebel movements fighting for control of southern Sudan have flagrantly violated the rights of children by forcibly recruiting many hundreds of child soldiers, according to this Human Rights Watch report. Moreover, the report shows that the Sudanese government tolerates the enslavement of southern and Nuba children captured in military raids and engages in the indiscriminate detention and ill-treatment of youths who are often inaccurately deemed to be street children. Many non-Muslims detained in camps for street children are forced to adopt Muslim names and convert to Islam. Going beyond the neglect of these abuses, most of which violate its own laws, the government denies that the abuses exist. Human Rights Watch calls on the Sudanese to end these violations, and on the United Nations and nongovernmental organizations to sustain their efforts to defend children's rights in this violence-torn country.
