Σουηδική σάουνα, jacuzzi, τούρκικο χαμάμ· μεγάλη χαρά είχε ο ηγέτης του γερμανικού ακροδεξιού κόμματος NPD, Udo Voigt, όταν επέλεγε να περάσει τις καλοκαιρινές του διακοπές σε Wellness Spa κοντά στο Βερολίνο. Δυστυχώς όμως υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο, ο οποίος και του έκλεισε την πόρτα, χαρακτηρίζοντας τον ανεπιθύμητο για την επιχείρηση.

Το επιχείρημα του ιδιοκτήτη ηταν πως όφειλε να διασφαλίζει στους πελάτες του ένα περιβάλλον ευεξίας και χαλάρωσης, φιλοσοφία η οποία κινδύνευε να διαταραχθεί από την φυσική παρουσία μίας παρέας νεοναζιστών. Το σενάριο να πιάσουν μετά από ζυθοποσία τα εμβατήρια προφανώς του πάγωνε το αίμα.

Ο Udo Voigt το πήρε προσωπικά και προσέφυγε στην δικαιοσύνη, δηλώντας παράλληλα πως ο κομμουνισμός έχει διεισδύσει για τα καλά στο Bad Saarow. Η υπόθεση πλέον βρίσκεται στο 2ο Τμήμα του Πρωτοδικείου Frankfurt (Oder),  το οποίο συνέρχεται στις 22 Ιουνίου για να αποφασίσει κατά πόσο είναι επιτρεπτός ο αποκλεισμός ενός ιδιώτη από ξενοδοχείο επί τη βάσει των πολιτικών του πεποιθήσεων. Οι διατάξεις στις οποίες βρίσκει έρεισμα ο κύριος Voigt είναι οι §§ 19–21 ενός νόμου του 2006 κατά των διακρίσεων σε αστικές υποθέσεις.

Όλα δείχνουν πως ο Antidiskriminierungsgesetz (AGG) του 2006 έχει αρχίσει ήδη να παράγει στρεβλώσεις, ευτράπελα και αξιόλογα έσοδα για τον δικηγορικό κλάδο. Αν κάτι διαφαίνεται από την όλη ιστορία, ανεξάρτητα από την έκβαση της αντιδικίας, αυτό είναι τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις στις οποίες υποπίπτει ο νομοθέτης, κάθε φορά που επιχειρεί να εισέλθει και να αστυνομεύσει τα παραγωγικά αίτια βούλησης των μερών. Ο Θεός των Τευτόνων να μας φυλάει από τέτοιους κοινωνικά ευαίσθητους νόμους.

Ο Udo Voigt χαλαρώνει, απαλλαγμένος εντερικών προβλημάτων.

Addendum: Ανάλογη περίπτωση τριτενέργειας απασχολεί και την πολιτεία της California, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Εκεί αναπτύσσει έννομες συνέπειες η Unruh Civil Rights Act, νόμος ο οποίος μπορεί να θεσπίστηκε για την προστασία ευαίσθητων ομάδων, όπως οι αφροαμερικάνοι, σήμερα όμως χρησιμοποιείται από την UCLA σε ρόλο αυτόκλητου προστάτη neonazi θαμώνων.
Addendum ΙΙ: Εκδόθηκε σήμερα (09/03/2012) απόφαση του Bundesgerichtshof, η οποία αναγνωρίζει το δικαίωμα μίας επιχείρησης να αποκλείει από τις υπηρεσίες της καταναλωτές επί τη βάσει των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Και εις άλλα με υγεία.

Όταν το κουδούνι χτυπάει για διάλειμμα

Τι σχέση μπορεί να έχει η εικόνα της Θεοτόκου στην σχολική αίθουσα με το φρεσκοφουρνισμένο πιροσκί του κυλικείου; Με μία πρόσφατη απόφαση το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάνθηκε οτι η ανάρτηση σταυρών στις σχολικές αίθουσες αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας των γονέων να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, καθώς και της ελευθερίας της θρησκευτικής επιλογής για τους μαθητές.

Μπορεί η υπερασπιστική γραμμή του ιταλικού δημοσίου να υπήρξε συντηρητική και εν πολλοίς προβλέψιμη, έωλος όμως ήταν και ο συλλογισμός επί του οποίου εκδόθηκε μία ιδεολογικά φορτισμένη απόφαση. Και αυτό καθώς η διάκριση μεταξύ θετικής και αρνητικής έκφανσης της θρησκευτικής ελευθερίας, όπως και η αντίστοιχη υποχρέωση δράσης της πολιτείας οριοθετήθηκαν πρόχειρα και συγκεχυμένα. Πιο συγκεκριμένα, το δικαστήριο παρέβλεψε πως οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός από εμάς δεν αποτελούν διαβατήριο πρόσβασης στο δικαιϊκό και εκπαιδευτικό σύστημα. Τέτοια ζητήματα έχουν πια λυθεί κατόπιν μεγάλων και δύσκολων αγώνων. Οι θρησκευτικές, όπως και οι πολιτικές μας πεποιθήσεις δεν αποτελούν κάτι περισσότερο από μία ακόμα έκφανση της προσωπικότητας μας. Η συνταγματικά κατοχυρωμένη και ελεύθερη καταναγκασμού ανάπτυξη της προσωπικότητας αυτής παρέχεται αδιακρίτως και ως εκ τούτου όλοι διαθέτουμε την στοιχειώδη δυνατότητα να συγκρίνουμε και να επιλέξουμε, κινούμενοι μέσα σε μία ζώσα και εξαιρετικά ποικιλόμορφη αγορά ιδεών.

Αν το κράτος έρθει και απαγορεύσει συλλήβδην την παρουσία θρησκευτικών συμβόλων στους χώρους του, δεν βλέπω το λόγο να μην επανεξετάσει και την ύπαρξη προτομών στις πλατείες ή και όλων αυτών των δαπανηρών δενδροστολισμών τα Χριστούγεννα. Η ουδετερότητα του θα όφειλε ίσως και να επεκταθεί στο σύστημα υγείας, όπου τα παρεκκλήσια των νοσοκομείων θα σφραγίζονταν και το χοιρινό κρέας θα απαγορευόταν δια ροπάλου, ως δυνητικά προσβλητικό μιας υπαρκτής μειονότητας.

Σε μία φανταστική αναλογία θα μπορούσαν η σκληροπυρηνική PETA και το Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Πόγραδετς να προσφύγουν κατά του δημοσίου και να αιτηθούν την απομάκρυνση των λουκάνικων από τα πιροσκί και του ζαμπόν από τις πίτσες σε όλα τα σχολικά κυλικεία της επικράτειας. Η απόφαση ίσως και να τους δικαίωνε, καθώς με την προσφορά κρέατος στα σχολικά του προαύλια το Υπουργείο Παιδείας θα παραβίαζε την ελευθερία των γονέων να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις διατροφικές τους πεποιθήσεις, καθώς και την ελευθερία των μαθητών να επιλέξουν μεταξύ πορτοκαλάδας, ζαμπονοτυρόπιτας και κρουασάν. Η πίστη των ανήλικων στις αρχές της χορτοφαγίας θα υποβάλλετο άλλως τε σε καθημερινό και αδιαμφισβήτητο κλονισμό με τόσες μυρωδιές στα διαλείμματα, ενώ το ενδεχόμενο να κρατούν υγιεινό κολατσιό από το σπίτι θα μας ήταν νομικά αδιάφορο. Το κράτος συμμορφούμενο όχι μόνο θα παρέμενε διατροφικά ουδέτερο, αλλά θα προστάτευε και τους ανήλικους μαθητές από τις ολέθριες επιπτώσεις της κρεατοφαγίας. Στην ουσία βέβαια δεν θα επετύγχανε τίποτα παραπάνω από το να στερήσει μια μικρή καθημερινή απόλαυση από έστω και έναν μαθητή, στα πλαίσια πάντα μιας ασφυκτικά politically correct δικαστικής απόφασης.

Κάπως έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται σήμερα και η εικόνα της Θεοτόκου πάνω από τον μαυροπίνακα ή το Ευαγγέλιο στην αίθουσα των δικαστηρίων. Ως μία ακόμα επιλογή, η οποία κάνει την ζωή ορισμένων συμπολιτών μας κατά τι πλουσιότερη.

 Μαθητής αρνείται να αποχωρισθεί το κρεατοπιτάκι του

Κυνομαχίες και ελευθερία έκφρασης

Δεν πρόλαβε να περάσει η Παγκόσμια Ημέρα Ζώων και το Συνταγματικό Δικαστήριο των ΗΠΑ συνέρχεται σήμερα για να εκδικάσει την υπόθεση United States v. Stevens. Πρόκειται για μία υπόθεση που αφορά τόσο στα όρια της ελευθερίας έκφρασης όσο και στην προστασία των ανά τον κόσμο κουτάβων και η οποία αναπόφευκτα συγκεντρώνει το ενδιαφέρον νομικών, ακτιβιστών, νομικών ακτιβιστών, φιλοζωικών οργανώσεων και ζώων.

Συγκεκριμένα η αμερικανική κυβέρνηση διατείνεται πως η απεικόνιση σκηνών κακομεταχείρισης ζώων δεν εμπίπτει στην σφαίρα προστασίας της πρώτης τροπολογίας τους Αμερικανικού Συντάγματος (ελευθερία της έκφρασης). Με την άποψη αυτή διεφώνησε ένας κινηματογραφικός παραγωγός, ο οποίος συμπεριέλαβε σε ντοκιμαντέρ σκηνές από κυνομαχίες, μη παραλείποντας παράλληλα να καταδικάσει την τελούμενη κακοποίηση. Η καταδίκη αυτή δεν εμπόδισε βέβαια σκληροπυρηνικούς τύπου PETA να πέσουν για να τον φάνε. Και η συνέχεια δίδεται στα δικαστήρια.

Στο μυαλό πάντως ενός κουτάβου η κακοποίηση ζώων αποτελεί αποτρόπαιο φαινόμενο, το οποίο δεν χαρακτηρίζει τα ζώα. Φαινόμενο το οποίο αποδοκιμάζεται έντονα ακόμα και από τον Έλληνα ποινικό νομοθέτη. Οι πράξεις κακομεταχείρισης μπορεί να αποτελούν εξαιρετικά δυσάρεστη υπενθύμιση της σκοτεινής πλευράς ενός ανθρώπου κινούμενου από κατώτερα κίνητρα και να προσβάλουν πέρα από το αγαθό της ιδιοκτησίας και εκείνο της προσωπικότητας, όπως προβάλλεται επί ενός ζώου συντροφίας. Ως εκ τούτου ο αποτροπιασμός κατά την αναπαράσταση των πράξεων αυτών αποτελεί, αν μη τι άλλο, υγιή αντίδραση. Η απόπειρα όμως της εκάστοτε κυβέρνησης να ποινικοποιήσει όχι μόνο το φαινόμενο καθεαυτό αλλά και την απεικόνιση του αποτελεί μια πρακτική, η οποία σχετικοποιεί και περιορίζει υπέρμετρα την ελευθερία έκφρασης. Ενδιαφέρουσα στην γραμμή αυτή και η πρόσθετη παρέμβαση (amicus curiae) που άσκησε υπέρ του κυρίου Stevens το Cato Institute. Η απόφαση αναμένεται.

United States v. Stevens, Cato Legal Briefs

Affirmative inaction (interrupted)

Ricci vs DeStefano

Το Συνταγματικό Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών ήρθε προ ημερών να επανεξετάσει μία αρκετά αμφιλεγόμενη πρακτική προάσπισης των ατομικών δικαιωμάτων. Ο λόγος για την πολιτική ποσοστώσεων (affirmative action) που θεσπίστηκε επί JFK και Johnson με την Civil Rights Act του 1964 σε μια προσπάθεια προστασίας των μειονεκτούντων αφροαμερικάνων.

Το ιστορικό της υπόθεσης ανευρίσκεται στην πόλη New Heaven του Connecticut, όπου το πυροσβεστικό σώμα προκήρυξε διαγωνισμό για την προαγωγή δεκαοκτώ πυροσβεστών στις επιτελικές θέσεις πυραγού (Captain) και υποπυραγού (Lieutenant). Στους επιτυχόντες δεν υπήρξε ουδείς συμμετέχων αφροαμερικάνος και ως εκ τούτου οι αρχές αρνήθηκαν να επικυρώσουν τα αποτελέσματα φοβούμενες προσφυγή με δικαιολογητική βάση τις δυσμενείς επιπτώσεις τις οποίες θα επέφερε ένας νομότυπος και αδιάβλητος διαγωνισμός στην θέση της μειονότητας.

Οι δεκαοκτώ επιτυχόντες προσέφυγαν κατά της άρνησης με κύριο ενάγοντα τον Frank Ricci, πυροσβέστη με έντεκα χρόνια προϋπηρεσίας, ο οποίος είχε παραιτηθεί από δεύτερη εργασία προκειμένου να προετοιμαστεί για τις εξετάσεις. Πάσχοντας από δυσλεξία ο άνθρωπος έφτυσε αίμα για να πετύχει έκτος από τους εβδομήντα επτά για την θέση. Και το Συνταγματικό τον δικαίωσε με μία καλοζυγισμένη πλην οριακής πλειοψηφίας απόφαση στα τέλη Ιουνίου.

Θα συνέχιζα γράφοντας για παίγνια μηδενικού αθροίσματος, την συνταγματική αρχή της ανόμοιας μεταχείρισης, για τις στρεβλώσεις της πολιτικής ορθότητας και για το πόσο οφέλιμη είναι η απολυτότητα της προ του νόμου ισότητας. Κάπου εδώ όμως συνειδητοποιώ πως έχω ξεμείνει από αγάπη και καπνό, αμφότερα αυτοκαταστροφικά και ενίοτε απαγορευμένα. Σταματώ λοιπόν την ανάρτηση με τον πιασάρικο τίτλο και την επίφαση νομομάθειας και συνεχίζω το βράδυ μου στη βεράντα, χαζεύοντας τον έναστρο ουρανό μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Ένα κουτάβι μετράει τ' άστρα, μακριά από ιστορίες με πυροσβέστες, δικαστικές τηβέννους και νέγρικες μελωδίες του Νότου.

Ενδοκοινοτικές Πτήσεις, όχι πια δάκρυα

Rehder vs Air Baltic Study Case

O κύριος Rehder καθόταν στην αίθουσα αναμονής του διεθνούς αεροδρομίου Franz Josef Strauss του Μονάχου, όπου απολαμβάνοντας δωρεάν καφέ και εφημερίδα περίμενε την επόμενη πτήση της Air Baltic για Βίλνιους. Η ανακοίνωση ματαίωσης της πτήσης από τα μεγάφωνα του αεροδρομίου ήταν ως είδηση μάλλον απογοητευτική και το μυαλό του επέστρεψε στις τελευταίες καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα, όταν ακόμα μία πτήση ακυρωνόταν την τελευταία στιγμή και κύματα οργίλων επιβατών φωνασκούσαν ακατάληπτα κραδαίνοντας διπλωμένες αθλητικές εφημερίδες μπροστά από φακούς τοπικών καναλιών.

Αυτή τη φορά βέβαια δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει κανέναν και τίποτα να του χαλάσει τη διάθεση. Προμηθεύτηκε με Pretzel, υπομονή και Weißbier και έξι ώρες αργότερα θα έφτανε στον προορισμό του μέσω Κοπεγχάγης. Με το που επέστρεψε όμως Μόναχο, ο κύριος Rehder δεν προσπάθησε να βάλει πίσω του το περιστατικό, αλλά άσκησε ενώπιον του Amtsgericht Erding αγωγή προς αποζημίωση κατά της αεροπορικής εταιρίας.

Η κίνηση του αυτή προκάλεσε την έκδοση ακόμα μίας ενδιαφέρουσας απόφασης του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Ήρθε λοιπόν χθες το ΔΕΚ να απαντήσει σε προδικαστικό ερώτημα του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου, να ερμηνεύσει τον κοινοτικό κανονισμό 44/2001 (Βρυξέλες Ι) και να θωρακίσει την προστασία του Ευρωπαίου καταναλωτή στον τομέα των αεροπορικών μεταφορών.

Με την απόφαση που εξέδωσε επεσήμανε πως κατά τόπο αρμόδιο για την εκδίκαση της αγωγής αποζημίωσης δεν είναι το δικαστήριο στην περιφέρεια του οποίου έχει την έδρα της η αεροπορική εταιρία, αλλά το δικαστήριο του τόπου, στον οποίο βάσει της σύμβασης έχει συμφωνηθεί να γίνει η κύρια παροχή υπηρεσιών. Και ως τέτοιος ορίζεται ο τόπος αναχωρήσεως και αφίξεως του αεροπλάνου. Ως εκ τούτου ο κύριος Rehder και ο κάθε κύριος Rehder μπορεί κατ' επιλογήν του να ενάγει την εταιρία είτε στον τόπο αναχωρήσεως είτε στον τόπο άφιξης της πτήσης του.

Από την απόφαση αυτή μπορούμε αβίαστα να συνάγουμε πως τα κοινοτικά θεσμικά όργανα συνεχίζουν έναν μεθοδικό όσο και αθόρυβο αγώνα στην κατεύθυνση προστασίας του Ευρωπαίου καταναλωτή και οικοδόμησης μιας Ενιαίας εσωτερικής αγοράς. Στον αγώνα όμως αυτό απαιτείται και η στήριξη συνειδητοποιημένων καταναλωτών όπως ο κύριος Rehder, οι οποίοι γνωρίζουν και διεκδικούν τα δικαιώματα τους μεθοδικά και συγκροτημένα, όχι μέχρι να εκτονώσουν την θερινή τους τσαντίλα. Παρά την ευτυχή άλλως τε έκβαση ιδιωτικοποίησης των Ολυμπιακών Αερογραμμών το ολιγοπώλιο στον χώρο εξακολουθεί να υφίσταται και απαιτείται διαρκής επαγρύπνηση εναντίον πιθανών αθέμιτων επιχειρηματικών πρακτικών.

Αν είσαστε εκλεκτοί συνάδελφοι ή geeks της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορείτε να διαβάσετε την απόφαση εδώ. Αν ανήκετε στην συμπαθή κάστα των αμύητων στα ιερογλυφικά του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου μπορείτε να διαβάσετε μια κατατοπιστική περίληψη, ενώ αν αποτελείτε αδιάφορο lifestyle δικηγόρο, ο οποίος ως εκ θαύματος έφτασε να με διαβάζει μέχρι τέλους, τότε μάλλον που κάπου εδώ θα έπρεπε να συνεχίσετε την πλοήγηση σας, αχρείε.