Φιλελεύθερη κι ωραία

της Ντόρας Μπακογιάννη

Στη ζωή του κάθε ανθρώπου έρχονται στιγμές που πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στον βολικό δρόμο της σιωπής, του συμβιβασμού και των σκοπιμοτήτων ή να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ευθύνης.

Η πατρίδα μας, βρίσκεται σήμερα στα πρόθυρα της οικονομικής χρεοκοπίας και συνταράσσεται από πρωτόγνωρη κοινωνική αναταραχή. Τριάντα χρόνια διαφθοράς, σπατάλης, ανευθυνότητας και κρατισμού, μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε. Τα σοβαρά λάθη, η αδράνεια και οι παραλείψεις της προηγούμενης κυβέρνησης αλλά και η εγκληματική καθυστέρηση και οι επιπολαιότητες της παρούσας κυβέρνησης, επιδείνωσαν ακόμα περισσότερο το πρόβλημα.

Τη στιγμή αυτή ο ελληνικός λαός καλείται να κάνει θυσίες που είναι εν πολλοίς άδικες και που ίσως δεν θα ήταν σ' αυτόν τον ακραίο βαθμό αναγκαίες, αν όλοι είχαμε σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Αλλά, στο σημείο που βρισκόμαστε, δεν υπάρχουν πλέον επιλογές. Σε αντάλλαγμα αυτών των θυσιών, μας προσφέρεται χρηματοδότηση 110 δις ευρώ προκειμένου η Ελλάδα να αποφύγει τη χρεωκοπία. Και μας προσφέρεται τη στιγμή που κανείς πλέον άλλος δεν μας δανείζει.

Έτσι έχουν τα πράγματα και κανείς από τον πολιτικό κόσμο δεν δικαιούται να μην καταλαβαίνει και κυρίως να κάνει πως δεν καταλαβαίνει.

Με δεδομένη την πραγματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, χωρίς την καθαρή στάση της μείζονος αντιπολίτευσης, είναι πολύ πιθανότερο τα μέτρα να μην εφαρμοστούν αποτελεσματικά. Ο λαός θα επωμιστεί τελικά και τις θυσίες και το τεράστιο κόστος της χρεωκοπίας. Γι΄ αυτό πρότεινα στον πρόεδρο του κόμματος, κατά την πρόσφατη συνάντηση μας, μια επιλογή που θα διαφοροποιούσε τη ΝΔ από τη στάση του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και των δυνάμεων του κρατισμού και του λαϊκισμού χωρίς ταυτόχρονα να ταυτίζουν τη ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ και τις επιλογές του.

Θέση μου ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση να ψηφίσει επί της αρχής υπέρ του νομοσχεδίου, διότι η αποδοχή του είναι προϋπόθεση για να πάρουμε το «πακέτο σωτηρίας» και να καταψηφίσει κάποια άδικα, και αναποτελεσματικά άρθρα. Άρθρα όπως είναι αυτά της μείωσης του εισοδήματος των φτωχών συνταξιούχων και της αύξησης του ΦΠΑ, τα οποία μπορούν να υποκατασταθούν από άλλα ισοδυνάμου δημοσιονομικού αποτελέσματος.

Με προσωπική του απόφαση, ο πρόεδρος του κόμματος, την οποία δεν έφερε προς συζήτηση στα συλλογικά όργανα της Νέας Δημοκρατίας, ζητά την καταψήφιση του νομοσχεδίου «μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της Ελληνικής οικονομίας από τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ και το ΔΝΤ».

Πήρε την απόφαση αυτή χωρίς να έχει να προτείνει μια σοβαρή και αξιόπιστη εναλλακτική λύση για το πώς θα βρούμε χρήματα και θα αποφύγουμε τη χρεοκοπία.

Την πήρε επενδύοντας ίσως στο ρεύμα που δημιουργεί η δικαιολογημένη λαϊκή αγανάκτηση για τις θυσίες που καλούνται να κάνουν οι πολίτες. Οι υπεύθυνες ηγεσίες όμως, πρέπει να βρίσκουν το θάρρος να πηγαίνουν κάποιες φορές κόντρα στο ρεύμα. Τι θα γινόταν για παράδειγμα έαν οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ζώνης του Ευρώ ή τα κοινοβούλια τους πήγαιναν με το ρεύμα που υποστήριζε ότι η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να βοηθηθεί;

Στη Νέα Δημοκρατία δεν δείχνουμε να έχουμε μάθει από τα λάθη μας. Η λογική του λαϊκισμού και των μικροπολιτικών υπολογισμών που κατέστρεψε την κυβέρνηση μας και μας έφερε σήμερα εδώ καθοδηγεί και τώρα τις επιλογές μας. Λυπάμαι αλλά αυτόν τον κατήφορο δεν μπορώ να τον ακολουθήσω.

Η αγανάκτηση των πολιτών για τις θυσίες που τους επιβάλλονται είναι δικαιολογημένη. Όμως σήμερα, την ώρα που η Ελλάδα χάνεται, δεν μπορώ να αποφασίσω με βάση τον φόβο του πολιτικού κόστους, ή την προσδοκία της άντλησης ψήφων, που κάποιοι νομίζουν ότι θα αποκομίσουν αν η Ελλάδα χάσει και την τελευταία της ευκαιρία και οδηγηθεί στην καταστροφή.

Την ώρα που το δίλημμα είναι χρεοκοπία ή θυσίες, δεν μπορώ να πω στους Έλληνες ότι πατριωτισμός σημαίνει κορώνες, ανευθυνότητα και άρνηση της πραγματικότητας.

Την ώρα που τα μάτια του κόσμου είναι στραμμένα εδώ, δεν μπορώ να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω.

Σ΄ αυτή την κρίσιμη στιγμή θα πράξω το χρέος μου. Ψήφισα επί της αρχής υπέρ του νομοσχεδίου « μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της Ελληνικής οικονομίας από τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ και το ΔΝΤ» και θα καταψηφίσω άρθρα όπως είναι αυτά της μείωσης του εισοδήματος των συνταξιούχων και της αύξησης του ΦΠΑ.

Μοναδικός γνώμονας των πράξεών μου είναι το συμφέρον της πατρίδας και η συνείδησή μου. Και αναλαμβάνω πλήρως το βάρος της ευθύνης των επιλογών μου.

Λυπούμαι για την απόφαση του κου Σαμαρά, η οποία δείχνει ότι η ηγεσία του κόμματος βάζει, δυστυχώς, το στενό μικροκομματικό της συμφέρον υπεράνω της υποχρέωσης όλων μας να υπηρετούμε τον λαό και την χώρα.

Τρέφω απεριόριστο σεβασμό για τα εκατομμύρια ψηφοφόρους, που τίμησαν όλα αυτά τα χρόνια τη Νέα Δημοκρατία, για την αγωνιστικότητα, το φιλότιμο και την αίσθηση του πατριωτικού καθήκοντος που τους διακρίνει. Η πλειοψηφία τους, αλλά και η πλειοψηφία των υπολοίπων πολιτών, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, μας αντιμετωπίζουν όλους με καχυποψία, αγανάκτηση, ακόμα και οργή για τις ευθύνες μας για όλα όσα έγιναν για να φτάσουμε εδώ. Γι' αυτό και ελάχιστη υποχρέωσή μας σήμερα είναι να πράττουμε κατά συνείδηση ό,τι θεωρούμε ότι μπορεί να βοηθήσει για να φτάσουμε με όσο γίνεται μικρότερες απώλειες στην Ελλάδα της επόμενης μέρας.

Δεν θα γίνεις Αυστραλός ποτέ, Έλληνα δεξιέ

"My instinct is to extend to as many people as possible
the freedom and benefits of life in Australia"

Αυτήν την δήλωση έκανε προ ημερών ο Tonny Abbott, πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επικεφαλής του κεντροδεξιού φιλελεύθερου κόμματος της Αυστραλίας. Ο εν λόγω πολιτικός προειδοποίησε πως η βία έναντι μεταναστών κινδυνεύει να αποτελέσει μεγαλύτερο πρόβλημα για την χώρα από εκείνο της επιβολής του νόμου, πληγώνοντας την εικόνα της Αυστραλίας ως κοινωνίας που κρίνει τον άνθρωπο από την αξία του και όχι από το χρώμα του δέρματος του.

Η μετανάστευση στην Αυστραλία αποτελεί φαινόμενο με ιστορία 50.000 ετών, από τότε που οι πρώτοι Αβορίγινες ήρθαν δια θαλάσσης και εγκαταστάθηκαν στην terram incognitam. Τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο γνώρισε αξιοσημείωτη έξαρση, με τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς να αγγίζουν τις 177,600 τη διετία 2006-2007 και τους Αυστραλούς να ανησυχούν για τις δυνατότητες ένταξης των νεοαφιχθέντων. Η σκληρή πολιτική της κυβέρνησης Howard είχε ως αποτέλεσμα των εγκλεισμό παράνομων μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, γεγονός όμως το οποίο δεν συνέβαλε κατά το ελάχιστο στην αποτελεσματική διαχείριση ή και ύφεση του φαινομένου.

Στην πρόσφατη αυτή παρέμβαση, ο δεξιός κύριος Abbott απηύθυνε έκκληση για αποδοχή και ενσωμάτωση των μεταναστών που εισέρχονται λαθραία, σημειώνοντας πως οι αιτίες του μεταναστευτικού προβλήματος καλό θα ήταν να αναζητηθούν πρώτιστα σε μία άκαμπτη κυβερνητική πολιτική αποκλεισμού και όχι στους ίδιους τους μετανάστες. "Το χειρότερο για το οποίο θα μπορούσαν να κριθούν ένοχοι" είπε, "είναι το γεγονός πως επέλεξαν την ελπίδα από τον φόβο".

Η χώρα μας βέβαια, θα σημείωνε ο καλόπιστος αναγνώστης, δεν είναι Αυστραλία. Ούτε όμως Σαουδική Αραβία είναι. Θα ήταν ευτύχημα τους όρους της καθ' ημάς δημόσιας συζήτησης να έθετε ένας κύριος Abbott. Η επιχειρηματολογία της δεξιάς παράταξης όμως μονοπωλείται από τους δικούς μας Abbott και Costello. Ας ελπίσουμε πως η ανέξοδη ρητορεία που επέλεξαν δεν θα μας οδηγήσει σε γκάφα εφάμιλλη της ομώνυμης σειράς κινουμένων σχεδίων.

Αρραγές εθνικό μέτωπο κατά των εθνομηδενιστών.

Φιλελευθερισμός εν Κρήτη

Βρισκόμαστε στο έτος 2009 μ.Χ. και όλη η Νέα Δημοκρατία είναι υπό την εκλογική επικράτηση δεξιών αντιλήψεων. Όλη; Όχι! Ένα νησί ανυπόταχτων Κρητικών αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα στη φοβική δεξιά. Μία ματιά στα εκλογικά αποτελέσματα είναι ιδιαίτερα ενδεικτική της διαφοροποίησης των κουζουλών όχι τόσο στα πρόσωπα, όσο στην επιθυμία τους για μια ανοικτή φιλελεύθερη παράταξη.

Ανακοίνωση σχετικά με τις εν Κρήτη εξελίξεις εξέδωσε σήμερα η Περιφερειακή Κίνηση της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, όπου κατά πρώτον γίνεται μια σύντομη εκτίμηση του κλίματος και κατά δεύτερον απευθύνεται κάλεσμα για προβληματισμό και ανάληψη των ευθυνών που αναλογούν στον κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο πολίτη. Την ανακοίνωση μπορείτε να την διαβάσετε στην ιστοσελίδα της ΠΠΚ Κρήτης, για οικονομία όμως την παραθέτω και εδώ.

Η Περιφερειακή Κίνηση Κρήτης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας θεωρεί πως οι πρόσφατες εκλογές στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέτουν ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό προηγούμενο για τον τόπο. Η επικράτηση συντηρητικών αντιλήψεων εντός της Νέας Δημοκρατίας προμηνύει την είσοδο της σε παρατεταμένο πολιτικό χειμώνα και την σταδιακή αποξένωση του φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού κέντρου από μία φθαρμένη ηθικά και πολιτικά δεξιά.

Γίνεται εμφανής πλέον η τάση δημιουργίας ενός διακομματικού μετώπου, από την αντιδραστική αριστερά μέχρι τη φοβική άκρα δεξιά, το οποίο επιδιώκει την κατασυκοφάντηση και την εξάλειψη οποιασδήποτε, ακόμα και δειλής, προσπάθειας μεταρρυθμίσεων στην οικονομία και την κοινωνία. Ο αγώνας κατά του πέτρινου αυτού μετώπου μπορεί να δίνεται σε πολλά σημεία της χώρας. Ειδικά όμως στην Κρήτη, πατρίδα του ριζοσπάστη Καζαντζάκη και μητέρα του φιλελεύθερου Βενιζέλου, θέση δεν έχει ούτε ο παρεμβατικός κρατισμός, ούτε και η καιροσκοπική αποθησαύριση της ιστορικής μας συνείδησης.

Φιλελεύθεροι όλων των πολιτικών χώρων, πολλές φορές εγκλωβισμένοι σε εχθρικά προς αυτούς κόμματα, ασφυκτιούν και προβληματίζονται, τώρα ίσως εντονότερα από ποτέ. Οι εξελίξεις δείχνουν πως αργά μεν, σταθερά δε, δρομολογούνται οι συνθήκες εκείνε που θα επιτρέψουν την ανάδειξη ενός ισχυρού φιλελεύθερου πόλου στην Ελλάδα. Και πρωταρχικός σκοπός της Φιλελεύθερης Συμμαχίας ως κίνησης πολιτών είναι η συνδρομή στην υλοποίηση του στόχου αυτού.

http://kriti.greekliberals.net/

Facebook Group

Η πρόκληση για την Ελληνική Κεντροδεξιά

του Γιώργου Ζερβάκη*

Μετά την πρόσφατη βαριά πολιτική ήττα, η ελληνική κεντροδεξιά, προχωρά σε μια διαδικασία που έχει σαν βασικά απαιτούμενα να αναδείξει μια ηγεσία που να συνθέτει πολιτικά και κοινωνικά, που να συλλαμβάνει τα μηνύματα των διεθνών και ευρωπαϊκών εξελίξεων, να τα διαχέει στην Κοινωνία και να αποκωδικοποιεί τα δικά της μηνύματα, να τα αναλύει με όρους ελεύθερης, ανοικτής πολιτικής σκέψης, να αναδεικνύει νέες πολιτικές προτεραιότητες. Και με αυτή την λογική, οι εξελίξεις σε μια παράταξη που ήταν και θα κριθεί αν μπορεί να συνεχίσει να είναι κυβερνώσα, ενδιαφέρουν το πολιτικό σύστημα, εμάς τους Πολίτες.

Η διαρκής ανάλυση των μεγάλων ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων που ξεκίνησαν πριν από 20 χρόνια, με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η ανάπτυξη πολιτικού προβληματισμού που οδηγεί σε πολιτικοκοινωνικές αλλαγές, οφείλουν να είναι εκείνα τα στοιχεία που θα δώσουν στην σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση την δυνατότητα να επαναφέρει την ευρύτητα της πολιτικής και ιδεολογικής της ταυτότητας, που θα στηρίζεται στην διάχυση της στην κοινωνία και όχι στην φοβική αντίδραση και στον ιδεολογικό περιορισμό, μια πολιτική agenda που θα αναλύει με όρους σύγχρονης πολιτικής σκέψης και όχι εθνοκεντρικής αντίληψης τις δυναμικές ανακατατάξεις που συντελλούνται στον κόσμο, στην Ευρώπη.

Η agenda για την επόμενη ηγεσία της κεντροδεξιάς στην χώρα μας οφείλει να είναι συγκεκριμένη: πως η παράταξη αυτή, θα εκσυγχρονίσει δομές, λειτουργίες και νοοτροπίες, θα καταφέρει να συμβαδίσει με τον βηματισμό των ιστορικών κεντροδεξιών, χριστιανοδημοκρατικών ευρωπαϊκών κομμάτων, ενσωματώνοντας τον παγιωμένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό του Κων/νου Καραμανλή της μεταπολιτευτικής περιόδου, τα θετικά αιτήματα του φιλελευθερισμού του Κώστα Μητσοτάκη, χωρίς καμία φοβικότητα τα εκσυγχρονιστικά βήματα του Κώστα Σημίτη, τα θετικά της κυβερνητικής θητείας του Κώστα Καραμανλή.

Ανανεώνοντας την σχέσης αντιπροσώπευσης με τους πολίτες, με ηγεσία που θα αναδείξει το νέο πολιτικό προσωπικό, που θα έχει έναν διαρκή, αξιόπιστο διάλογο με την Κοινωνία, με ένα πλαίσιο αρχών που θα πηγάζει από σύγχρονες και καθαρές πολιτικές αναφορές, επενδύοντας το με κοινωνικά, περιβαλλοντικά αιτήματα, δίνοντας το στίγμα σε όλη την κοινωνία, ότι υπάρχει δυναμικό που μπορεί να προσφέρει, και όχι να αφήσει έναν μουχλιασμένο και αραχνιασμένο κομματικό μηχανισμό που ανανεώνει σε θέσεις τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, με κλειστές πολιτικές κάστες που έχουν κουραστεί και έχουν κουράσει.

Η αλλαγή ηγεσίας αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για να ξαναγραφεί καθαρά η πολιτική agenda της κεντροδεξιάς στην Ελλάδα, για σαρωτικές αλλαγές όχι σε επίπεδο ανούσιων συναλλαγών, αλλά σε επίπεδο προσώπων, πολιτικής σκέψης και λόγου, οργανωτικών δομών, πρακτικών, συμμετοχών, μετατρέποντας μια βαριά πολιτική ήττα σε πλεονέκτημα.

Οι αλλαγές αυτές είναι αναγκαίες για να ανασυγκροτήσουν όχι απλά ένα πολιτικό κόμμα, αλλά έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, βγάζοντας τον από την αδράνεια, τον συμβιβασμό  να μπορέσει να δημιουργήσει, να εμπνεύσει, να επανιδρύσει.Και σε αυτή την επανίδρυση, αν χρειαστεί, όλα μπορούν να αλλάξουν, από τα πρόσωπα, έως τα σύμβολα και το όνομα.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και π. Πρόεδρος των Νέων Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης και εκπρόσωπος των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης.

πηγή: Νέα Κρήτη, Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Ποιός Φιλελευθερισμός;

Ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός και πώς θα τον αποκτήσετε

Του Αριστείδη Ν. Χατζή

Τουλάχιστον οι τρεις από τους τέσσερις υποψήφιους αρχηγούς της Νέας Δημοκρατίας συνιστούν τον κοινωνικό φιλελευθερισμό ως την καταλληλότερη ιδεολογία για ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα, που φιλοδοξεί να επανέλθει στην εξουσία. Δεν ακούγεται κακή ιδέα, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι έχει κλείσει τόσο εύκολα η ιδεολογική συζήτηση. Υπάρχουν τουλάχιστον δύο σοβαρά προβλήματα:

(α) Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο πλέον φιλελεύθερος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ από το 1974 έως σήμερα. Είναι φιλελεύθερος με την αμερικανική έννοια του όρου (liberal), βέβαια, αλλά οπωσδήποτε φιλελεύθερος. Αν αμφιβάλλει κανείς, ας θυμηθεί τις δηλώσεις και τις κινήσεις του πριν γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Τις ανοησίες που αναγκάστηκε να υποστηρίξει για να παραμείνει αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ και να το οδηγήσει στη νίκη στις εκλογές, δεν νομίζω να θέλει και ο ίδιος να τις θυμάται. Είναι βέβαιο ότι θα (προσπαθήσει τουλάχιστον να) εφαρμόσει φιλελεύθερες πολιτικές σε πολλούς τομείς, ακόμα και στην οικονομία. Δεν ξέρω αν το κατορθώσει και τι θα πετύχει. Το βέβαιο είναι ότι είναι φιλελεύθερος και οπωσδήποτε του «κοινωνικού» φιλελευθερισμού.

(β) Οι υποψήφιοι αρχηγοί της Ν. Δ. μάς δίνουν την εντύπωση, όταν αναφέρονται στον κοινωνικό φιλελευθερισμό, ότι έχουν στο μυαλό τους γι’ αυτόν ό, τι και όσοι τους ακούν: μια πολύ θολή εικόνα. Θεωρούν υποχρέωσή τους να είναι φιλελεύθεροι, εφόσον είναι κεντροδεξιοί, αλλά ταυτόχρονα νιώθουν και την ανάλογη ενοχή. Ελπίζουν όμως ότι ο κοινωνικός χαρακτήρας μπορεί να μετριάσει το φιλελευθερισμό τους.

Καταρχήν, φιλελεύθερος είναι αυτός που δίνει προτεραιότητα στην ελευθερία, είτε γιατί συνδέει τη φύση του ανθρώπου με κάποια αναπαλλοτρίωτα φυσικά δικαιώματα είτε διότι θεωρεί πως η ελευθερία οδηγεί μακροπρόθεσμα σε μεγαλύτερη κοινωνική ευημερία. Η ελευθερία (που ο φιλελεύθερος προσπαθεί να μεγιστοποιήσει) ταυτίζεται με την απουσία καταναγκασμών στις ατομικές επιλογές: το άτομο πρέπει να αφεθεί ελεύθερο στην προσωπική του ζωή, στις κοινωνικές του σχέσεις και στις οικονομικές του δραστηριότητες για να τις διαμορφώσει το ίδιο. Το κράτος πρέπει να αποτελεί το φορέα, ο οποίος έχει αποκλειστικό στόχο να βοηθήσει το άτομο να ζήσει ελεύθερο, εξασφαλίζοντας την απουσία καταναγκασμών.

Ως προς την προσωπική σφαίρα και την ιδιωτική ζωή, υπάρχει πια μια μεγάλη συναίνεση. Αλλά εδώ έχουμε και το πρώτο πρόβλημα με τη Ν.Δ. Το ΠΑΣΟΚ είναι πιο φιλελεύθερο από αυτήν στα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις ατομικές ελευθερίες και την προστασία των ατομικών επιλογών. Αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα, το οποίο θα πρέπει να ξεκαθαριστεί σύντομα. Περιμένουμε, για παράδειγμα, τις θέσεις των υποψήφιων αρχηγών της Ν.Δ. για θέματα όπως ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, η αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών ή η παράνομη και καταχρηστική αστυνομική βία.

Όσον αφορά την οικονομική ελευθερία, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Κανείς σοβαρός επιστήμονας ή φιλελεύθερος διανοητής δεν ισχυρίζεται ότι η αγορά λειτουργεί άψογα. Συμφωνούν, όμως, όλοι ότι η αγορά είναι ο καλύτερος και αποτελεσματικότερος τρόπος οικονομικής οργάνωσης, οδηγεί στην αύξηση του πλούτου και της κοινωνικής ευημερίας και είναι το μόνο οικονομικό σύστημα που είναι συμβατό με την προτεραιότητα της ελευθερίας. Από εκεί και πέρα υπάρχουν δύο ειδών αντιρρήσεις στην ελεύθερη αγορά: όταν δεν λειτουργεί σωστά οδηγεί σε άδικα αποτελέσματα, αλλά και όταν λειτουργεί σωστά, μπορεί και πάλι να οδηγήσει σε μεγάλες ανισότητες.

Οι φιλελεύθεροι μπορούν (και πρέπει) να αντιμετωπίσουν και τις δύο αντιρρήσεις. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το κράτος μπορεί να διορθώσει τις «αποτυχίες» της αγοράς, κυρίως την αποτυχία συλλογικής δράσης. Σε πολλές περιπτώσεις, όμως, απλώς θα κάνει τα πράγματα χειρότερα καθώς η αποτυχία του κράτους είναι μεγαλύτερη από εκείνη της αγοράς. Έτσι ο φιλελεύθερος είναι πολύ επιφυλακτικός στην κρατική παρέμβαση, επιλέγει, σε περίπτωση αμφιβολίας, υπέρ της ελευθερίας και μεταθέτει το βάρος της απόδειξης στους υποστηρικτές της παρέμβασης. Δεν θα διστάσει να αναθέσει στο κράτος το ρόλο παροχέα δημόσιων αγαθών, αλλά δεν θα σκεφτεί καν να το καταστήσει επιχειρηματία.

Το θέμα των διανεμητικών συνεπειών της ελεύθερης αγοράς είναι πιο δύσκολο. Αν η αγορά λειτουργεί ικανοποιητικά, ο φιλελεύθερος δεν παρεμβαίνει αν τα αποτελέσματα οδηγούν σε ανισότητες. Η παρέμβαση στο μηχανισμό της αγοράς θα ήταν αναποτελεσματική και άδικη. Αντίθετα μπορεί να παρέμβει με πολύ μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα κεντρικά, χρησιμοποιώντας τη φορολογική πολιτική και την πολιτική κοινωνικών παροχών με στόχο να μειώσει τις ακραίες ανισότητες, να ενισχύσει αυτούς που αποδεδειγμένα δεν μπορούν να επιβιώσουν σε μια ανταγωνιστική αγορά, αλλά και να αποφύγει τη στρέβλωση των κινήτρων. Η αναδιανομή αυτή θα πρέπει να έχει στόχο την αύξηση της κοινωνικής ευημερίας και όχι την εξίσωση της μιζέριας.

Εδώ η Ν.Δ. έχει ένα πλεονέκτημα απέναντι στο βαθύ ΠΑΣΟΚ με τα γνωστά αντανακλαστικά κατά της ελεύθερης αγοράς. Τα αντανακλαστικά, όμως, αυτά υπάρχουν και στο χώρο της Ν.Δ.

Το στοίχημα λοιπόν για τον νέο αρχηγό της Ν.Δ. είναι να μεταλλάξει το κόμμα της Ν.Δ. από ένα πρώην συντηρητικό κόμμα σε ένα σύγχρονο φιλελεύθερο κόμμα, που σέβεται τις επιλογές των προσώπων σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων τους, επιτρέπει στην αγορά να δημιουργήσει τον απαραίτητο πλούτο χρησιμοποιώντας το κράτος σαν εργαλείο διόρθωσης των προβλημάτων της και μερικής αλλά αποτελεσματικής αναδιανομής του πλούτου. Αν όλα αυτά τα ονομάσει κοινωνικό φιλελευθερισμό, δεν έχει τελικά και τόση σημασία.

Δήμου Επίκαιρα

Τελευταία φορά που με είχε απασχολήσει ο γραπτός λόγος του κου Δήμου φίλος μου συνέστησε να έρθω σε προσωπική επικοινωνία μαζί του. Αυτή τη φορά αφορμή στάθηκε η παρέμβαση του στο ζήτημα διαδοχής ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας, όπου σκιαγραφούσε το προφίλ του επόμενου. Αυτή τη φορά τον ρώτησα και προς τιμήν του μου απάντησε άμεσα. Εξακολουθώ βέβαια να μην κατανοώ που τίθεται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ νέο- και σκέτου φιλελεύθερου. Προσωπική μου άποψη πως πρόκειται για ένα εννοιολογικό παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, από το οποίο στην τελική βγαίνουμε χαμένοι.

Αγαπητέ κύριε Δήμου,

η πρόσφατη ανάρτηση σας στα Επίκαιρα καλεί την αξιωματική αντιπολίτευση να εκλέξει αρχηγό - κάτοχο μιας σύγχρονης εκδοχής "του πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού (που δεν θα είναι νέο-φιλελεύθερη)". Ακόμα και με μία γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο καταλήγει κάποιος στο συμπέρασμα πως η διεθνής χρήση του όρου "νέο-φιλελεύθερισμός" αφενός αναφέρεται σε έργο πολιτικών φιλοσόφων και οικονομολόγων των αρχών και μέσων του εικοστού αιώνα και αφετέρου χρησιμοποιείται σήμερα από όσους εναντιώνονται σε εν γένει φιλελεύθερες πολιτικές πρακτικές. Στη χώρα μας μάλιστα η λέξη έχει διαστρεβλωθεί και δυσφημιστεί τόσο - όπως έχετε ο ίδιος γράψει - που ως σκέψη ντρέπεται να πει το όνομα της.

Εκτιμώντας ιδιαίτερα την πορεία σας και το πολιτικό σας αισθητήριο θα σας παρακαλούσα να μου διευκρινίσετε εν συντομία τι στοιχειοθετεί για εσάς "νέο-φιλελεύθερη" εκδοχή του φιλελευθερισμού και για ποιόν λόγο καλείτε τον αυριανό επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης αφενός να απέχει από αυτήν και αφετέρου να είναι "ένας Στέφανος Μάνος, λίγο πιο διπλωμάτης και τριάντα χρόνια νεότερος". Η υιοθέτηση και χρήση εκ μέρους σας ενός σκιάχτρου, αυτού του νέο-φιλελευθερισμού και ο ακόλουθος ασαφής διαχωρισμός που επιχειρείτε με τον κλασικό φιλελευθερισμό μου προκαλεί απορία και λύπη. Προς το παρόν οδηγούμαι στο συμπέρασμα πως νέο-φιλελεύθερος για εσάς είναι ο πολιτικός εκείνος, ο οποίος κατά την άσκηση φιλελεύθερης πολιτικής δεν κατέχει την υψηλή τέχνη της διπλωματίας.

- Περίεργο πως συνδυάσατε τα δύο... η διπλωματία αναφέρεται μόνο στο προσωπικό στυλ του Στ.Μ. - συχνά ήταν ωμός και σόκαρε.

Πολύ σύντομα θα πω ότι νεο-φιλελευθερισμός είναι εκείνη η σχολή του οικονομικού φιλελευθερισμού που πιστεύει στην απόλυτη αυτόματη αυτορρύθμιση της αγοράς και στην μέγιστη συρρίκνωση του κράτους (σχεδόν στην κατάργησή του). Πιστεύω ότι - όπως κάθε ακραία άποψη - είναι λανθασμένη. Και η αγορά χρειάζεται παρεμβάσεις (όσο το δυνατό λιγότερες) και το κράτος έχει να επιτέλεσει ένα ρυθμιστικό ρόλο. Υπάρχει ανάμεσα στον Keynes και στον Friedmann ένας δρόμος της καμήλας...

Happy Ηalloween!

Μια μικρή ιστορία τρόμου

Η παρατεταμένη μετεκλογική περίοδος με βρίσκει αυτοεξόριστο στη Νέα Γη, εξ ου και η αποχή μου από το πολιτικό γίγνεσθαι. Όπως συζητείται πάντως έντονα σε ενταύθα στοές και λοιπά ευαγή ιδρύματα, η παρούσα κυβέρνηση έχει μικρές πιθανότητες να ευδοκιμήσει. Προβλέπεται διαδοχή από την αυριανή ηγέτιδα της Νέας Δημοκρατίας, η οποία και θα παραδόσει ταχέως τα σκήπτρα στον πατέρα της.

Εκείνος με την σειρά του θα αποκαταστήσει Μάνο και Ανδριανόπουλο και με τη βοήθεια ενός δυνατού team τεχνοκρατών θα επαναφέρει αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, εξυγίανση του ευρύτερου δημοσίου τομέα και περαιτέρω απελευθέρωση της αγοράς. Θα χτυπηθούν οι συντεχνίες, θα αποδυναμωθουν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου θα προκόψουν παράγοντας ανεμπόδιστες πλούτο και ευημερία.

Μουα χα!
Μουα χαχαχαχα...!

Ο μασκοφόρος εκδικητής των Μακεδόνων ξαναχτυπά

...αυτή τη φορά την πόρτα της Ρηγίλλης.

Το χαμένο ιδεολογικό στίγμα της ΟΝΝΕΔ

Στα πλαίσια της 74ης Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης ο πρωθυπουργός αναγνώρισε με χαρακτηριστική καθυστέρηση πως η αρχή "ό,τι νόμιμο και ηθικό" υπήρξε όχι μόνο εσφαλμένη σε επίπεδο τακτικής αλλά και επιζήμια επί της αρχής.

Πλέον είναι η σειρά του σοσιαλιστικού χώρου να αναζητήσει τα δομικά σφάλματα που ενέχει το αντίστοιχο "ό,τι συλλογικό και ηθικό", με το οποίο αβίαστα περιβάλλει εδώ και χρόνια τον προγραμματικό του λόγο. Η επί μακρόν ιδεολογική μονοκρατορία που απολαμβάνουν οδηγεί στην υπόθεση πως περιμένουν να πέσει δεύτερη φορά το τείχος, προτού αρχίσουν να προβληματίζονται μήπως είναι καθεαυτές οι ιδέες τους που χωλαίνουν και όχι το πείραμα.

Το τείχος αυτό ας το ρίξουμε εμείς: Ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος ο ευρύτερος φιλελεύθερος χώρος οφείλει ιδεολογική ανασυγκρότηση, εξοντωτικό πολιτικό διάλογο και αντιπαράθεση επί των κλασικών αρχών του φιλελευθερισμού.

Βασική προϋπόθεση για να τελεσφορήσει κάτι τέτοιο; Ο μετασχηματισμός της ΟΝΝΕΔ από φυτώριο ληθαργικών κομματικών στελεχών σε φυτώριο ριζοσπαστικών και καινοτόμων ιδεών. Μια καλή αρχή προβληματισμού αποτελεί το πόνημα του Μάρκου Δραγούμη, Πορεία προς τον Φιλελευθερισμό, όπως αναδημοσιεύεται ψηφιακά από το ηλεκτρονικό περιοδικό e-rooster. Η πρόκληση για πρωτοπορία παραμένει ανοιχτή, σε μια χρονική συγκυρία πιο κρίσιμη από ποτέ.

Η Ντόρα Μπακογιάννη και το Εβραϊκό εν Ελλάδι ζήτημα

Διατρέχοντας την ιστορία των δύο λαών, εύκολα διαπιστώνει κανείς κοινά χαρακτηριστικά τους. Την κλίση τους στο εμπόριο, την αγάπη τους στην τέχνη και τα γράμματα, την πολύχρονη δουλεία τους σε βάρβαρους κατακτητές και τη διασπορά, στοιχεία τα οποία έχει περιγράψει από πολύ νωρίς η διεθνής ιστοριογραφία. Αγάπη προς την ελευθερία, σεβασμός του ατόμου και κοσμοπολιτισμός που ποτέ δεν έσβησε τους δεσμούς με τον τόπο καταγωγής, είναι μερικά ακόμη από τα χαρακτηριστικά που συνέδεσαν τους δύο λαούς. Τους λαούς που με την ιστορία τους σφράγισαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Γιατί, με τα λόγια του Ουΐνστον Τσώρτσιλ: «…Δεν υπάρχουν άλλες δύο πόλεις που να βάρυναν τόσο στην ιστορία της ανθρωπότητας, όσο η Αθήνα και η Ιερουσαλήμ».

Αυτά δήλωσε μεταξύ άλλων η ΥπΕξ κα Ντόρα Μπακογιάννη κατά την ομιλία που απηύθυνε στην Εκδήλωση Μνήμης Ελλήνων Μαρτύρων του Ολοκαυτώματος. Αφορμή για την εκδήλωση αυτή υπήρξε η έκδοση λευκώματος με τίτλο "Έλληνες στο "Άουσβιτς-Μπίρκεναου" και η άσκηση της Προεδρίας του ΟΑΣΕ για το 2009 από την Ελλάδα. Την εκδήλωση επίσης χαιρέτισαν ο πρόεδρος της Βουλής όπως και εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου Αθηνών.

Παρά το ιδιαίτερο όμως θεσμικό βάρος της εκδήλωσης, αυτό που και πάλι μου απέμεινε ήταν μια ελαφρά απογοήτευση. Όχι για το γεγονός καθεαυτό, όσο για τον περιορισμό του στα στενά πανηγυρικά πλαίσια του Ζαππείου.

Για τις παράλληλες πορείες Ελληνικού και Ισραηλιτικού στοιχείου έχω αναφερθεί επανειλημμένως και θεωρώ ευτυχές το γεγονός της πλέον επίσημης αναγνώρισης και μνήμης του Ολοκαυτώματος από την Ελληνική πολιτεία. Αρκεί όμως μόνη η εξαγγελία αναγνώρισης και μνήμης; Παρά τα λεγόμενα της κ. Μπακογιάννη η μάχη κατά του ρατσισμού και του αντισημιτισμού σήμερα δίνεται αναιμικά και δυστυχώς σε εντελώς εσφαλμένο γήπεδο. Το ανερχόμενο πλέον και στην Ελλάδα ρεύμα ρατσισμού αντιμετωπίζεται πότε ως απλά γραφικό και πότε συμπαθητικά ως φιλολαϊκό, ενώ δυστυχώς έχει εκφύγει της ρητορικής της λαϊκής δεξιάς εκτεινόμενο σε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα. Η μάχη εναντίον του από πολίτες και πολιτεία δεν εντείνεται στον στίβο της παιδείας, αλλά στα ειδώλια των δικαστηρίων, με αποτέλεσμα ο ρατσιστικός λόγος να υπερπροβάλεται και οι εκφραστές του να μαρτυροποιούνται.

Καθόλου δεν μας αρκεί επομένως το να τιμώνται τα θύματα του Ολοκαυτώματος σε μια εκδήλωση του ΥπΕξ παρουσία πρέσβεων και διεθνών ανταποκριτών. Ακόμα και το ίδιο το υπουργείο είναι καθ' ύλην αναρμόδιο να απευθύνει ζητήματα ρατσισμού και προ του νόμου ισότητας. Πολύ περισσότερο θα ικανοποιούσε η ανάληψη παρόμοιων δράσεων από φορείς όπως το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, το Υπουργείο Εσωτερικών και το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Και αυτό καθώς όσο συνεχίζουμε να υπάγουμε τον αντισημιτισμό στην agenda των εξωτερικών μας σχέσεων τόσο φοβάμαι πως στο εσωτερικό θα συνεχίζει να γιγαντώνει ανεξέλεγκτα.

Πιστοποιητικό Πολιτικών Φρονημάτων

Είναι λυπηρό το γεγονός πως μια ιδέα τόση ευγενής όπως αυτή του φιλελευθερισμού τυγχάνει εκτεταμένης και συστηματικής συκοφάντησης. Δυστυχώς όχι μόνο από την αριστερά, αλλά και από άτομα τα οποία στο παρελθόν εμφανίζονταν ως εκφραστές της. Ως εκ τούτου παρατηρείται πολίτες εμφορούμενοι από φιλελεύθερες αντιλήψεις να αποφεύγουν τη χρήση του όρου, φοβούμενοι τον περίγελο και την απομόνωση μιας επικριτικής στην καλύτερη, εχθρικής στη χειρότερη, ομήγυρης. Η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη δηλώνει σε όλους τους τόνους πως εκφράζει το κοινωνικό κέντρο (λέξη κενή περιεχομένου) ενώ πολιτικός του χώρου ιδρύει κάτι σαν κόμμα χωρίς να τολμά ακόμα και την απλή αναφορά εκείνης της λέξης που αρχίζει από φι.

Το φαινόμενο εντοπίστηκε σε φιλικές συζητήσεις και το Canis Libertatis έρχεται να προσφέρει λύση σε όλους εκείνους που κουράστηκαν να περιφέρουν τις ιδέες τους και να χλευάζονται ως νεοφιλελεύθεροι (sic), ως μίσθαρνα όργανα των δυνάμεων της αγοράς και της παγκοσμιοποίησης.

Το παρόν πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων (ΠιΠιΦί) χορηγείται από την επιτροπή ιδεολογικής μεταμέλειας του ιστολογίου μας, εκδίδεται σε βαριά εκτύπωση επί περγαμηνής και μπορεί να τύχει πολλαπλών χρήσεων, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Ο κατέχων το πιστοποιητικό αυτό μπορεί να το επιδεικνύει και να “καθαρίζει” από κάθε αήθη επίθεση ή αμφισβήτηση της κοινωνικής του ευταξίας. Ενδιαφέρεστε; Αν ναι, τότε επικοινωνήστε μαζί μας και η περγαμηνή θα σας αποσταλεί σε τιμή σοσιαλιστικής αλληλεγγύης. Τα χρήματα που θα μαζέψω σας υπόσχομαι να τα κάνω κουπόνια στην επόμενη εξόρμηση του ΚΚΕ.

Ακούγοντας τη Ντόρα με ακουστικά βαρηκοΐας

Πραγματοποιήθηκε σήμερα εκδήλωση του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, με ομιλήτρια την ΥπΕξ κα Ντόρα Μπακογιάννη και αντικείμενο τον τομέα ευθύνης του Υπουργείου της. Με το απόγευμα μου ελεύθερο και ανταποκρινόμενος σε πρόσκληση της τελευταίας στιγμής πέρασα να πάρω μια ιδέα άσκησης εξωτερικής πολιτικής, straight from the horse’s mouth.

Στα συν της εκδήλωσης η φυσική παρουσία της κυρίας υπουργού, η οποία παρουσίασε για ακόμα μία φορά χαρακτηριστική άνεση ομιλίας και χειρισμού του πολιτικού λόγου. Ανέπτυξε τα επίπεδα δράσης της ασκούμενης εξωτερικής πολιτικής, δίνοντας έμφαση στην προεδρία του ΟΑΣΕ και την ανάγκη τήρησης φιλοευρωπαϊκής ρότας, ενώ επικέντρωσε σε θέματα οικονομικής διπλωματίας, χωρίς να παραλείψει αναφορές στην ομογένεια, την συμβολή της και την προστασία της.

Η ομιλία λοιπόν ήταν καλοζυγισμένη και σύντομη και έγινε αφενός για να ενισχυθεί το ειδικό θεσμικό βάρος του Ινστιτούτου και αφετέρου για να δωθεί ένα μήνυμα αισιοδοξίας προς τα έξω. Εκείνο όμως που προβλημάτισε ήταν όχι η ομιλήτρια, αλλά το κοινό. Μη έχοντας βρεθεί σε παρόμοια εκδήλωση διαπίστωσα πως ο μέσος ηλικιακός όρος ήταν αξιοπρόσεκτα υψηλός. Τόσο η επιλογή του χώρου (Μεγάλη Βρετανία) όσο και ο αυστηρός ενδυματολογικός κώδικας των παρευρισκομένων οδηγούσαν συνειρμικά στο συμπέρασμα πως δεν υπήρχε η παραμικρή θέληση να φτάσει το μήνυμα σε παραγωγικά πληθυσμιακά στρώματα. Και αν κατάλαβα καλά βούληση αρκετών δεν ήταν να παρακολουθήσουν την ΥπΕξ, αλλά να παραβρεθούν στη δεξίωση και το lobbying που ακολούθησε. Fair enough.

Είναι λυπηρό όμως να αναρωτιόμαστε μετά για ποιο λόγο οι οπισθοδρομικές δυνάμεις της αριστεράς βρίσκουν τόσο μεγάλη απήχηση στα κατώτερα ηλικιακά στρώματα. Ενώ δηλαδή ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος μετά από χρόνια ληθάργου έχει αρχίσει να αφυπνίζεται ιδεολογικά, φαίνεται πως δυσκολεύεται εξαιρετικά να μεταδώσει τα όποια παραγόμενα μηνύματα.

Κλείνω με μια σύντομη αναφορά στον Αχιλλέα Ιωακειμίδη, τον άνθρωπο πίσω από το Dora Web Team, χάρη στην ειδοποίηση του οποίου παραβρέθηκα. Τα παιδιά προσπαθούν στην σωστή κατεύθυνση με απτά αποτελέσματα. Ας ελπίσουμε πως ανοίγουν νέα κανάλια επικοινωνίας με τους ηλικιακά μικρότερους, προτού τους αλιεύσει κανένα κίνημα της κακιάς ώρας.

Σχετικά με την ίδρυση νέου Εφετείου στην ανατολική Κρήτη

Σχετικά με το θέμα της ίδρυσης νέο­υ Εφετείου στην ανατολική Κρήτη με έδρα το Ηράκλειο, ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Σωτήρης Χατζηγάκης δήλωσε σε βουλευτές και εκπροσώπους τοπικών φορέων κατά τη συνάντησή τους σήμερα τα εξής:

«Επαναλαμβάνω όλα όσα ανέφερα στη­ Βουλή την Δευτέρα 13/10/2008 και σε άλλες δημόσιες δηλώσεις και συνερ­γασίες μου, ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι να προωθηθεί η ίδρυση των τεσσάρων νέων Εφετείων. Τα Εφετεία αυτά θα ιδρυθούν και θα λειτουργήσουν όλα μαζί, δηλαδή ταυτόχρονα».

Ημερομηνία Αποστολής : 21/10/2008

Καλό είναι που ορισμένες δηλώσεις γράφονται και κατά συνέπεια μένουν. Σημασία τώρα έχει να μη μείνει μόνο στην καλένδα της ιστοσελίδας του Υπουργείου.

Η ξεχασμένη τριετία 1990-1993

Καθώς το τελευταίο διάστημα πολύς λόγος γίνεται για μεταρρυθμίσεις, στην πράξη όμως λίγες δεσμεύσεις βλέπουμε να υλοποιούνται, ας ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν, να εξετάσουμε αυτό συνέβαινε δεκαπέντε χρόνια πριν. Τότε που μία κυβέρνηση με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και με δριμεία αντιπολίτευση, τόσο από τα λοιπά κόμματα όσο και εσωκομματικά, κατόρθωνε για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση να περάσει διαρθρωτικές αλλαγές και να περιορίσει τον παρεμβατικό χαρακτήρα ενός υδροκέφαλου κράτους.

Αναφέρομαι στην κυβερνητική τριετία Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το έργο του οποίου λοιδορείται ακόμα και σήμερα από πολιτικούς και ΜΜΕ, πιθανότατα διότι τους χάλασε κάποια συνταγή. Οι κατευθύνσεις που δόθηκαν τότε στον τομέα της οικονομικής πολιτικής ακολουθήθηκαν από την πρωθυπουργία Σημίτη όπως και από την σημερινή κυβέρνηση. Περιέργως όμως τα όποια credits δεν καταλήγουν στον πολιτικό άνδρα που τα αξίζει και έχουν καταλήξει να θεωρούνται εκσυγχρονιστές πολιτικοί οι οποίοι απλά διεκπεραίωσαν μία μισοτελειωμένη δουλειά.

Συγκεκριμένα λοιπόν, κατά την τριετία 1990-1993:

• Προχώρησε η απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος και της κίνησης κεφαλαίων, η απελευθέρωση κατά μεγάλο μέρος της αγοράς των ενοικίων, η απελευθέρωση της εμπορίας καυσίμων, η κατάργηση των ελέγχων τιμών σε όλα τα αγαθά με εξαίρεση τα φάρμακα, η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με την εισαγωγή της μερικής απασχόλησης και της τέταρτης βάρδιας και η απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων.

• Μειώθηκε ο αριθμός των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα από 484.000 το 1989 στις 458.000 το 1993, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος.

• Παραχωρήθηκε στον ιδιωτικό τομέα η κινητή τηλεφωνία με επικερδή διαγωνισμό. Πραγματοποιήθηκε ο διαγωνισμός για την κατασκευή με αυτοχρηματοδότηση του αεροδρομίου των Σπάτων. Επίσης προωθήθηκε η αυτοχρηματοδότηση των βασικών οδικών αξόνων, με την πραγματοποίηση των διαγωνισμών για την Αττική και τη γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου. Την περίοδο εκείνη υπογράφηκε και η σύμβαση για το Αττικό Μετρό, το οποίο εκτελέστηκε ως δημόσιο έργο, ο έλεγχος όμως της κατασκευής του ανατέθηκε τότε -για πρώτη φορά- σε ιδιωτική εταιρία, γεγονός που συνέβαλε καθοριστικά στην ποιότητα του τελικού έργου.

• Μεταβιβάστηκαν στον ιδιωτικό τομέα ή εκκαθαρίστηκαν 66 προβληματικές επιχειρήσεις του ΟΑΕ (ΑΓΕΤ, Πειραϊκή Πατραϊκή κ.λπ.) και διευκολύνθηκε με την απομάκρυνση του μη αναγκαίου προσωπικού η αποκρατικοποίηση των υπολοίπων που είχαν απομείνει (συνολικά μειώθηκε, από το 1989 μέχρι το 1993, το προσωπικό των επιχειρήσεων αυτών κατά 9000 εργαζομένους). Πραγματοποιήθηκε επιτυχώς η αποκρατικοποίηση μέσω εισαγωγής στο χρηματιστήριο της Βιομηχανίας Ζάχαρης, μεταβιβάστηκε το management της ΕΑΒ (στην Lockheed Martin) και ιδιωτικοποιήθηκε η Olympic Catering. Έκλεισαν επίσης οι παρεμβατικές επιχειρήσεις του δημοσίου (ΠΡΟΜΕΤ, ΙΤΚΟ κ.λπ.), που νόθευαν τον ανταγωνισμό και ανάλογες υπηρεσίες του στενότερου δημόσιου τομέα όπως η ΜΟΜΑ και η ΣΥΚΕΑ.

• Tο καλοκαίρι του 1993 ψηφίστηκε νόμος που καταργούσε το κρατικό μονοπώλιο της ΔΕΗ στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος και δημιουργήθηκε το θεσμικό πλαίσιο για τη δραστηριοποίηση του ιδιωτικού τομέα στη λειτουργία καζίνων και μαρίνων που ήταν ως τότε κρατικά μονοπώλια. Καταργήθηκε εν μέρει το μονοπώλιο τόσο της Ολυμπιακής Αεροπορίας στις εσωτερικές πτήσεις όσο και των ΕΛΤΑ.

• Στο πλαίσιο εξυγίανσης της οικονομίας προχώρησε η τομή στο ασφαλιστικό σύστημα με τρεις διαδοχικές παρεμβάσεις (1990, 1991, 1992), που έδωσαν ζωή στο σύστημα για μια εικοσαετία. Σημειώνεται ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν η πρώτη, από δημιουργίας του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος, που είχε το θάρρος να παρέμβει εξυγιαντικά στη λειτουργία του.

Οι παραπάνω πρωτοβουλίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη βρήκαν άμεσο αντίκρισμα και στις μακροοικονομικές επιδόσεις της οικονομίας. Συγκεκριμένα:

• Το έλλειμμα του προϋπολογισμού μειώθηκε από 19,8% το 1990 σε 13,8% το 1993 (ή στο 8,8% αν υιοθετήσουμε τη μεθοδολογία που χρησιμοποιεί σήμερα -με τη σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ)- η κυβέρνηση, που υπολογίζει τις κεφαλαιακές μεταβιβάσεις, τις κεφαλαιοποιήσεις τόκων και την εξυγίανση στο ασφαλιστικό σύστημα).

• Μειώθηκε ο πληθωρισμός από 22% το 1990 σε 12% το 1993.

• Αυξήθηκε το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ελλάδας ως ποσοστό του αντίστοιχου μέσου όρου της ΕΕ, από 57,4% το 1990 σε 64,2% το 1993, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Από θεσμικής πλευράς η κυβέρνηση Μητσοτάκη ψήφισε, κατά τον πρώτο χρόνο της θητείας της, το νέο εκλογικό νόμο, με τον οποίο και δεσμεύτηκε να πραγματοποιηθούν οι επόμενες εκλογές. Δέσμευση την οποία και τήρησε παρά το οτι αυτό της κόστισε την επανεκλογή. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέσπισε επίσης, παρά τις μεγάλες αντιδράσεις, ειδικό νόμο κατά του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας, κάτι που οι προηγούμενες κυβερνήσεις είτε αδυνατούσαν είτε δεν ήθελαν να πράξουν. Οι όποιες τομές την έφεραν σε σύγκρουση με τα συνδικάτα και με οργανωμένα εγκαθιδρυθέντα συμφέροντα, κάτι που είχε άμεσο αντίκτυπο στη λαοφιλία της. Θα ήταν όμως ιστορική αδικία να μείνει το έργο εκείνης της τριετίας παραγνωρισμένο. Σήμερα διαπιστώνεται πέρα από κάθε αμφιβολία το όραμα ενός πολιτικού, ο οποίος προσπάθησε την ύστατη στιγμή ν’ ανεβάσει τη χώρα του στο τραίνο του εκσυγχρονισμού και της δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Μπορείτε να βρείτε περισσότερα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον ιστότοπο του Ιδρύματος Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης. Επίσης ρίξτε μια ματιά στην Konstaninos Mitsotakis Appreciation Society, η οποία πρόσφατα δημιουργήθηκε στο Facebook και φιλοδοξεί ν' αποτελέσει ένα πρώτο σημείο αναφοράς στα ελληνικά social networks.

Δηλώσεις Μαρκογιαννάκη

"Αν εγώ διαπιστώσω οτι πράγματι τα στοιχεία τα οποία υπάρχουν οδηγούν σε πρόσωπα και αντιληφθώ οτι καταβληθεί η οποιαδήποτε προσπάθεια προκειμένου να μην αποκαλυφθούν αυτά τα πρόσωπα, ειλικρινά σας λέω οτι τότε είναι ενδεχόμενο να επανεξετάσω τη στάση μου όσον αφορά στην πολιτική μου πορεία."

Τάδε έφη Χρήστος Μαρκογιαννάκης, νυν βουλευτής Χανίων και πρώην υφυπουργός Δημόσιας Τάξης, αναφορικά με τις επικείμενες αποκαλύψεις στην υπόθεση χρηματοδότησης πολιτικών κομμάτων από τη SIEMENS. Αργότερα βγαίνει στο δελτίο ειδήσεων του ίδιου σταθμού και δηλώνει πως "δεν ανέχεται να κυκλοφορεί στους δρόμους και να τον ρωτούν οι άνθρωποι τί συμβαίνει". Δεν ξέρω αν τον κάλεσαν ή αν αυτοβούλως εμφανίστηκε στο κανάλι, όμως παρότι πρόθυμα "καταδικάζει γενικότητες και ενδεχομένως λάσπη" όταν ερωτάται συγκεκριμένα από τον δημοσιογράφο για τα πεπραγμένα επί των ημερών του, το μόνο που εκείνος απαντά είναι πως “δεν επιθυμεί ν’ αρχίσει μια μακρά κουβέντα για τα διαδικαστικά”.

Μα τότε τι βγήκε στο γυαλί να πει; Από τη στιγμή που αισθάνεται τόσο έντονη την ανάγκη να εκτεθεί στο πανελλήνιο και να διατρανώσει την πολιτική του ακεραιότητα, τι είναι αυτό που τον εμποδίζει από το να την αποδείξει κιόλας; Δεν έχει παρά να εκδώσει από το πολιτικό του γραφείο μια λεπτομερή και τεκμηριωμένη ανακοίνωση τύπου, όπου και θα λάμψει πέραν κάθε υπόνοιας το ήθος του ως πολιτικού και νομικού. Γιατί περιορίζεται στην δήλωση αυτού που είναι προς απόδειξη; Υπενθυμίζω πως και στην υπόθεση των Ζωνιανών ήταν από τους πρώτους που βγήκε και κατήγγειλε την διαπλοκή των ορεσείβιων χασισοκαλλιεργητών με τοπικούς πολιτικούς. Ο καταλογισμός πολιτικών ευθυνών εκείνης της υπόθεσης γνωρίζουμε όλοι που παραπέμφθηκε.

Προσωπικά δύο τινά μπορώ να διαβλέψω: Το πρώτο, πραγματικά να μην υπέπεσε στην αντίληψη του οποιαδήποτε ύποπτη κίνηση στο Υπουργείο και να θέλει να ριχθεί φως. Το δεύτερο, να είναι τόσο σίγουρος πως η όλη υπόθεση θα κουκουλωθεί, που απλά σπεύδει να διαφυλάξει την πολιτική του (μιντιακή) υστεροφημία, βάζοντας σκόπιμα στο ίδιο καλάθι πολιτική και νομική ευθύνη. Υπήρξε άλλωστε κι ο ίδιος εισαγγελέας και γνωρίζει εκ των έσω τις δυνατότητες και τα όρια ελέγχου των δικαστικών λειτουργών.

Στην περίπτωση που ευσταθεί το δεύτερο σενάριο κουκουλώματος, το μόνο στο οποίο μπορούμε να ποντάρουμε είναι ένα δυναμικό comeback της πολιτικής του νεμέσεως, του γνωστού πλέον χανιώτη δημοσιογράφου, κυρίου Ξεκουκουλωτάκη.

Κώστας, ο αρχηγός των ατάκτων

Η τροπή που λαμβάνουν οι απανωτές διαφοροποιήσεις βουλευτών του κυβερνόντος κόμματος, πέρα από την αναμπουμπούλα που ξεσηκώνουν στα κομματικά επιτελεία και τηλεπαράθυρα, φανερώνουν και μία πέρα για πέρα υγειή και ελπιδοφόρα πλευρά του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος.

Η αρχή έγινε με την συζήτηση περί αναθεώρησης του Άρθρου 24 του Συντάγματος περί προστασίας του Περιβάλλοντος, ενώ η πρόσφατη εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν δείχνει να αποθαρρύνει την συνέχεια: Αντί να αποτελέσει άγκυρα κομματικής συστράτευσης δείχει να αποτελεί καταλύτη αλλαγής στο πως γίνεται αντιληπτός ο ρόλος και τα καθήκοντα του έλληνα βουλευτή.

Οι πράξεις και τα νομοσχέδια εκτελεστικών στελεχών του κυβερνόντος κόμματος άλλωστε ουδέποτε έφεραν τεκμήριο ορθότητας και αποτελεί καθήκον των εκλεγμένων αντιπροσώπων του κυρίαρχου ελληνικού λαού να εκφράζονται ανοικτά και κριτικά απέναντι τους, τόσο πριν όσο και κατά την τροπή τους σε νόμο του κράτους. Το ελληνικό σύνταγμα δεν αφήνει περιθώρια διττής ερμηνείας:

Άρθρο 60 §1
Oι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.

Κομματικοί εγκάθετοι όπως και πένες από τον φιλοκυβερνητικό τύπο τους πλήττουν προσωπικά, μιλώντας για αχαριστία, προσωπική ανευθυνότητα και υστεροβουλία. Τι πιο θεμιτό όμως από ένα βουλευτή ο οποίος στο κάτω κάτω αναζήτησε την ψήφο μας όχι μέσα από κομματικές λίστες, αλλά με τα προσωπικά του έργα και πιστεύω; Τι πιο υγειές από την μετατροπή των κομματικών στρατών σε κομματικές ομάδες;

Θα ήταν ευχής έργο αυτές οι πιέσεις να συνεχιστούν, δείχνοντας πως η συμπολίτευση έχει και ξεχασμένες αντιπολιτευτικές πτυχές. Πως εκεί μέσα υπάρχουν διάφορα ρεύματα, τα οποία οφελούν τον τόπο όταν βρίσκουν δημόσια έκφραση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου είναι σύνηθες οι γερουσιαστές να διαφοροποιούνται ανοικτά και χωρίς επιπτώσεις κατά του δικού τους προέδρου. Σίγουρα, δεν είμαστε προεδρική δημοκρατία made in USA, οφείλουμε όμως να παραδεκτούμε πως ορισμένα εκεί στοιχεία δε θα μας χαλούσαν και τόσο να τα δούμε να εφαρμόζονται κι εδώ.

Οι άτακτοι στην τελική δεν είναι και τόσο άτακτοι όσο φαίνονται, ενώ ο πονοκέφαλος που προκαλούν στον αρχηγό τους μάλλον που θα τον κάνει πιο προσεκτικό στις μελλοντικές του κινήσεις, απεμπλέκοντας τον από συμβούλους και δημοσκοπήσεις. Και θα ήταν πραγματικά ευχάριστη έκπληξη στην επόμενη ψήφιση νομοσχεδίου να δούμε κυβερνητικούς βουλευτές να το καταψηφίζουν και αντιπολιτευόμενους να το υπερψηφίζουν, πάντα αιτιολογημένα και με πολιτική συνέπεια.

Τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν στο κυβερνόν κόμμα. Και είναι καιρός να αλλάξουν και στη μείζονα αντιπολίτευση!

Δικαστικοί Αντιπρόσωποι και Ηλεκτρονική Κληρωτίδα

Πρώτη φορά φέτος συμμετέχω ως δικαστικός αντιπρόσωπος στις βουλευτικές εκλογές. Η παρθενική μου συμμετοχή στην ελεύθερη και αδιάβλητη έκφραση της λαϊκής βούλησης με τιμά και θα βάλω τα δυνατά μου στο να διασφαλίσω την ομαλή διεξαγωγή της εκλογικής διαδικασίας.

Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση στην όλη ιστορία είναι που πρώτη φορά ο Άρειος Πάγος, σε δημόσια διαδικασία και παρουσία εκπροσώπων των δικηγορικών συλλόγων όλης της χώρας, προέβη σε επιλογή δικαστικών αντιπροσώπων μέσω ηλεκτρονικής κληρωτίδας. Είναι η πρώτη φορά που οι ανά τη χώρα δικαστικοί αντιπρόσωποι επιλέγονται απευθείας από τον ΑΠ, χωρίς να μεσολαβεί μαγείρεμα λίστας από τους κατά τόπους δικηγορικούς συλλόγους και πρωτοδικεία. Μέχρι σήμερα οι παλαιότεροι δικηγόροι γνώριζαν εκ των προτέρων σε ποιο εκλογικό διαμέρισμα θα τους στείλουν, ενώ για να μην μείνει κάποιος απ’ έξω ήταν υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει το verbum magicum Graecum “μέσον”.

Συνέπεια αυτού ήταν η διαιώνιση πελατειακών σχέσεων και ο αποκλεισμός νέων και ασκούμενων δικηγόρων για τον μόνο λόγο πως δεν είχαν κάποια άκρη. Θα σας έλεγα ψέματα αν υποστήριζα πως μοιράστηκα την απογοήτευση συναδέλφων, οι οποίοι δεν επελέγησαν παρά τον ισχυρισμό τους πως είχαν βάλει μέσον και μάλιστα καλό(!)

Η Ελλάδα αλλάζει, αργά αλλά σταθερά και το συγκεκριμένο περιστατικό αποτελεί ακόμα ένα μικρό βήμα τόσο στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση όσο και στην εγκαθίδρυση διαφάνειας στο δημόσιο βίο. Την εισαγωγή ηλεκτρονικής κληρωτίδας την εκτίμησα περισσότερο από κάθε κυβερνητική εξαγγελία ή προεκλογική παροχή. Είναι η δουλειά που γίνεται σιωπηλά, χωρίς να απασχολεί τα ΜΜΕ, δυσαρεστώντας ίσως αρκετούς βολεμένους, ικανοποιώντας όμως συνάμα και μία σκεπτόμενη σιωπηλή πλειοψηφία. Μια δουλειά που για το καλό του τόπου πρέπει να συνεχιστεί. Τάχιστα και ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος.