Ισλαμισμός και συνταγματική τριτενέργεια

Με τον σταθερό ρυθμό ανάπτυξης και την σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία των τελευταίων δεκαετιών, η Γερμανία εξακολουθεί να αποτελεί για το μέσο οικονομικό μετανάστη μια χώρα, όπου ρέουν άφθονα το μέλι και το γάλα η μπύρα. Για το μέλι ορισμένοι οικονομολόγοι ίσως έβαζαν και το χέρι τους στη φωτιά. Για το ευγενές ελιξήριο του ζύθου όμως, ένα φάσμα πλανάται τελευταία πάνω από τους βαυαρικούς σιτοβολώνες.

Η αρχή έγινε όταν ένας μουσουλμάνος αποφάσισε να διακόψει την  ανατροφοδότηση συγκεκριμένων ραφιών πολυκαταστήματος, στο οποίο εργαζόταν επί σειρά ετών. Θρησκευτικές επιταγές του απαγόρευαν κάθε επαφή με φυάλες ζύθου και λοιπών αποσταγμάτων και όταν ο εργοδότης κατήγγειλε τη μεταξύ τους σύμβαση, εκείνος  προσέφυγε στη Γερμανική δικαιοσύνη. Το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Εργατοδικείο, μανούλα (κατά κυριολεξία) στην αρχή της αναλογικότητας, ακύρωσε τη δικαστική απόφαση που αναγνώριζε την απόλυση και αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο δικαίωμα του εργαζόμενου να αρνείται την παροχή συγκεκριμένων εργασιακών καθηκόντων επί τη βάσει των θρησκευτικών του πεποιθήσεων.

Το Γερμανικό Ακυρωτικό αναγνώρισε με αυτόν τον τρόπο τριτενέργεια συνταγματικών δικαιωμάτων επί εργατικής διαφοράς, σε μια αδόκιμη απόπειρα εναρμόνισης της οικονομικής ελευθερίας με την ελευθερία εκδήλωσης της θρησκευτικής πίστης. Με ένα κλασικό πλέον παράδειγμα τριτενέργειας, ο Γερμανός δικαστής ουσιαστικά ήρθε και εξέδωσε μία απόφαση πολιτικής σκοπιμότητας, συνδιαμορφώνοντας ως μη όφειλε μία συμφωνία μεταξύ συναινούντων ενηλίκων. Ο στόχος του εμφανής δια γυμνού οφθαλμού: να προκαταλάβει τη δημόσια συζήτηση περί πολυπολιτισμικότητας ή/και διαφύλαξης της γερμανικής Leitkultur.

Η παρέκταση των συνταγματικών δικαιωμάτων επί ιδιωτικών σχέσεων επιχειρείται όμως αυτήν τη φορά χωρίς να έχουν καταστεί σαφή τα όρια ιδιωτικού και δημόσιου βίου. Χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το ενδεχόμενο επιβολής μιας και μόνης πολιτικής πολιτικοθρησκευτικής θέασης του κόσμου επί της παραγωγικής διαδικασίας.  Ο δικαστικός παρεμβατισμός επομένως στην ιδιωτική σφαίρα αυτονομίας των πολιτών δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια. Σε ατραπούς, τις οποίες οι καλοί καγαθοί δικαστές του Κάσσελ δεν είναι σε θέση να ιχνηλατήσουν.

Δελτίο Τύπου BAG εδώ
Περίληψη της απόφασης στα Ελληνικά εδώ

Porajmos, το άγνωστο Ολοκαύτωμα

Την προηγούμενη εβδομάδα συμπληρώθηκαν εξήντα έξι χρόνια από την απελευθέρωση των κρατουμένων του Άουσβιτς και η 27η Ιανουαρίου τιμήθηκε ως παγκόσμια ημέρα μνήμης θυμάτων του Ολοκαυτώματος με συμβολικές εκδηλώσεις ανά τον κόσμο.

Οι σεμνές αυτές εκδηλώσεις έριξαν άθελα τους σκιά σε μία παράλληλη, σχεδόν άγνωστη ιστορία εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών. Πρόκειται για το τσιγγάνικο Ολοκαύτωμα, γνωστό ως Κατασπάραξη (Porajmos) ή "μαύρος φόβος", για το οποίο ουδέποτε χύθηκε μελάνη και του οποίου τα θύματα εξακολουθούν δεκαετίες μετά να υφίστανται αποκλεισμό και διώξεις.

Η προσπάθεια εξόντωσης της μεγαλύτερης εθνοτικής ομάδα της Ευρώπης είχε αποτελέσει αναπόσπαστο μέρος των ναζιστικών νόμων καθαρότητας και συνέχεια μίας μακράς παράδοσης διωγμών ανά την Ευρώπη. Σε λίγα μόλις χρόνια χάθηκαν 220.000 με 500.000 ζωές, γεγονός το οποίο δεν στάθηκε από μόνο του αρκετό για να συγκινηθεί ο μεταπολεμικός κόσμος, με τη Γερμανία να αναγνωρίζει τη γενοκτονία μόλις το 1986 και την Ελλάδα μάλλον να την αγνοεί.

Για πρώτη φορά σήμερα ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Jerzy Burzek, απηύθυνε κάλεσμα για πανευρωπαϊκή αναγνώριση της γενοκτονίας των Ρόμα. Το βήμα είναι σημαντικό, μένει όμως να διανυθεί ένας μακρύς και δύσβατος δρόμος. Η εικόνα του τσιγγάνου είναι αυτή του μικροεγκληματία κατσίβελου, ενώ η άρνηση του να ενσωματωθεί στα ισχύοντα πολιτιστικά πρότυπα εισπράττεται εχθρικά από μεγάλη μερίδα του πνευματικού και πολιτικού μας κόσμου, μέλη του οποίου κατά τα λοιπά συνωστίζονται σε εκδηλώσεις μνήμης και δεν παραλείπουν να κόβουν τις κορδέλες φιλανθρωπικών galas. Ευαισθησία à la carte, η οποία δεν απομακρύνει κατ' ελάχιστο το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής, τραγικότερης αυτή τη φορά Κατασπάραξης.








Η ταινία Liberté αφηγείται την ιστορία εκδίωξης μιας ομάδας τσιγγάνων από τη Γαλλία του καθεστώτος Vichy. Αν την πετύχετε στη βιντεοθήκη της γειτονιάς, αξίζει να της αφιερώσετε λίγο χρόνο.

Σουηδική σάουνα, jacuzzi, τούρκικο χαμάμ· μεγάλη χαρά είχε ο ηγέτης του γερμανικού ακροδεξιού κόμματος NPD, Udo Voigt, όταν επέλεγε να περάσει τις καλοκαιρινές του διακοπές σε Wellness Spa κοντά στο Βερολίνο. Δυστυχώς όμως υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο, ο οποίος και του έκλεισε την πόρτα, χαρακτηρίζοντας τον ανεπιθύμητο για την επιχείρηση.

Το επιχείρημα του ιδιοκτήτη ηταν πως όφειλε να διασφαλίζει στους πελάτες του ένα περιβάλλον ευεξίας και χαλάρωσης, φιλοσοφία η οποία κινδύνευε να διαταραχθεί από την φυσική παρουσία μίας παρέας νεοναζιστών. Το σενάριο να πιάσουν μετά από ζυθοποσία τα εμβατήρια προφανώς του πάγωνε το αίμα.

Ο Udo Voigt το πήρε προσωπικά και προσέφυγε στην δικαιοσύνη, δηλώντας παράλληλα πως ο κομμουνισμός έχει διεισδύσει για τα καλά στο Bad Saarow. Η υπόθεση πλέον βρίσκεται στο 2ο Τμήμα του Πρωτοδικείου Frankfurt (Oder),  το οποίο συνέρχεται στις 22 Ιουνίου για να αποφασίσει κατά πόσο είναι επιτρεπτός ο αποκλεισμός ενός ιδιώτη από ξενοδοχείο επί τη βάσει των πολιτικών του πεποιθήσεων. Οι διατάξεις στις οποίες βρίσκει έρεισμα ο κύριος Voigt είναι οι §§ 19–21 ενός νόμου του 2006 κατά των διακρίσεων σε αστικές υποθέσεις.

Όλα δείχνουν πως ο Antidiskriminierungsgesetz (AGG) του 2006 έχει αρχίσει ήδη να παράγει στρεβλώσεις, ευτράπελα και αξιόλογα έσοδα για τον δικηγορικό κλάδο. Αν κάτι διαφαίνεται από την όλη ιστορία, ανεξάρτητα από την έκβαση της αντιδικίας, αυτό είναι τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις στις οποίες υποπίπτει ο νομοθέτης, κάθε φορά που επιχειρεί να εισέλθει και να αστυνομεύσει τα παραγωγικά αίτια βούλησης των μερών. Ο Θεός των Τευτόνων να μας φυλάει από τέτοιους κοινωνικά ευαίσθητους νόμους.

Ο Udo Voigt χαλαρώνει, απαλλαγμένος εντερικών προβλημάτων.

Addendum: Ανάλογη περίπτωση τριτενέργειας απασχολεί και την πολιτεία της California, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Εκεί αναπτύσσει έννομες συνέπειες η Unruh Civil Rights Act, νόμος ο οποίος μπορεί να θεσπίστηκε για την προστασία ευαίσθητων ομάδων, όπως οι αφροαμερικάνοι, σήμερα όμως χρησιμοποιείται από την UCLA σε ρόλο αυτόκλητου προστάτη neonazi θαμώνων.
Addendum ΙΙ: Εκδόθηκε σήμερα (09/03/2012) απόφαση του Bundesgerichtshof, η οποία αναγνωρίζει το δικαίωμα μίας επιχείρησης να αποκλείει από τις υπηρεσίες της καταναλωτές επί τη βάσει των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Και εις άλλα με υγεία.

Οι Γερμανοί είναι φίλοι μου

Die Liberale Allianz macht seit Jahren darauf aufmerksam, dass das griechische politische System mit seinem ins Groteske aufgeblähten Apparat von Beamten sich als der größte Feind des Landes erweist, weil es die komplette Last heutiger und zukünftiger Missstände seinen Bürgern aufbürdet.

Die Reaktionen der Politik auf das Titelthema des Magazins FOCUS zeigen deutlich die Angst der etablierten Parteien. Wer meint, sich derart nationalistischer Rhetorik bedienen zu müssen, versucht nach Meinung der Liberalen Allianz lediglich, seine eigene Verantwortung zu verschleiern und offenbart damit nur Schwindel. Diesem Betrug am Bürger muss endlich Einhalt geboten werden.

Der Präsident des Griechischen Parlaments Philippos Petsalnikos, Athens Bürgermeister Nikitas Kaklamanis, das führende Parteimitglied der Nea Dimokratia Panos Panagiotopoulos und Petros Efthymiou, Parlamentabgeordneter für PASOK schaffen gemeinsam ein Klima der nationalistischen Hysterie. Sie alle hoffen ihre eigene schuld von sich weisen zu können, vergessen jedoch, dass sie mit ihrer Rethorik lediglich braunem und rotem Faschismus Vorschub leisten.

Diese braun-rote Annäherung und die dadurch entstandene politische Front der zwei Extremen ist allerdings der einzige politische Raum, der aus dieser populäre Pressepolemik der Mehrheitsakteuren Gewinne zieht. Extremismus steht in der Ecke und lauert darauf, dass Griechenland aus der Europäischen Union heraustritt, um gegen freie Marktwirtschaft, privates Eigentum und die Bürgerrechte zu Felde zu ziehen.

Für uns Liberale muss es das oberste Ziel der griechischen Regierung sein, endlich alle erforderlichen Maßnahmen zu ergreifen, so schnell wie möglich das Land aus seiner katastrophalen Lage herauszuführen.

Σημείωμα εκδότη, στα ρωμαίικα: Τις τελευταίες ημέρες βιώνω ένα έντονο υπαρξιακό άγχος. Γράφω γερμανικές αράδες, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με όλες τις ασπρόμαυρες ταινίες που έβλεπα μικρός και τον ύπνο μου πια στοιχειώνουν ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Νίκος Κούρκουλος και η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά. Ενοχλούμαι έντονα με τις απαράδεκτες δηλώσεις του ανεκδιήγητου προέδρου της Βουλής, από την άλλη όμως την έχω στήσει στο press stand και περιμένω το νέο τεύχος του Focus. Να χτυπήσω κι εγώ το εξώφυλλο με την παντόφλα, αλαλάζοντας από αγανάκτηση μπροστά σε κάποια κάμερα. Τη λύση νομίζω πως κρατά ο προσωπικός μου ιατρός, Herr Doktor Merkwürdigliebe, ο οποίος και συνέστησε αγωγή. Όχι για μένα είπε, για το εθνικό μας παραλλήρημα, που βλέπουμε Γερμανούς να ξανάρχονται. Άντε, να έρθουν τα παιδιά από το IMF, μπας και αρχίσουμε να αισθανόμαστε καλύτερα.

Η ώρα του κούταβου

Στην βεβαιότητα πως η κοινωνική αλληλεγγύη αποτελεί προνομιακό πεδίο της αριστεράς, έρχεται ως παρένθεση μία μικρή, πλην ενοχλητική ίσως ιδέα. Παλιό όσο και οι αμαρτίες του Καρόλου Μαρξ, το Αστικό Μέρισμα (Citizen's Dividend) επανέρχεται στον πολιτικό διάλογο, ως ενδιαφέρουσα εναλλακτική σε έναν χαώδη, πολυδάπανο και διάτρητο ιστό κοινωνικής προστασίας.

Την ιδέα επεξεργάστηκε πρώτος ο Thomas Paine στο έργο Agrarian Justice μεσούντων των ναπολεόντειων πολέμων, την επανέφερε ο οικονομολόγος Milton Friedman στη δεκαετία του εξήντα, ενώ μία επικαιροποιημένη της μορφή (das liberale Bürgergeld) αποτελεί την σημερινή προμετωπίδα αναμόρφωσης του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, όπως αυτή εντάσσεται στο πολιτικό πρόγραμμα των Γερμανών Φιλελευθέρων του FDP.

Το αστικό μέρισμα, ως μέσο κοινωνικής συνοχής, αντικαθιστά κατακερματισμένα κοινωνικά επιδόματα και δαιδαλώδεις μηχανισμούς κοινωνικής αρωγής, προσφέροντας υπό μορφή μηνιαίας φορολογικής επιταγής (αρνητικός φόρος) συγκεκριμένο ποσό στον πολίτη που για τον άλφα ή βήτα λόγο μένει εκτός παραγωγικής διαδικασίας. Πρόκειται για μια πρόταση η οποία νοικοκυρεύει τα δημόσια οικονομικά, παρέχει κίνητρα παραγωγικότητας, ενώ ταυτόχρονα προστατεύει και τους πραγματικά αδύναμους συμπολίτες μας.

Δυστυχώς η πρόταση αυτή στην Ελλάδα δεν έχει τύχει της συζήτησης που της αξίζει και πιθανή απόπειρα εφαρμογής μάλλον που θα συναντούσε τα γνωστά προσκόμματα της πολιτικής ζωής του τόπου. Ας ελπίσουμε όμως πως ο υποτιτλισμός του ενημερωτικής ταινίας κινουμένων σχεδίων του Friedrich Naumann Stiftung θα αποτελέσει ένα πρώτο δειλό βήμα εξοικείωσης με την συγκεκριμένη ιδέα στα καθ’ ημάς.

Irgendwann fällt jede Mauer

Είκοσι χρόνια πριν η πτώση ενός Τείχους σηματοδοτούσε την κατάρρευση του σιδηρού παραπετάσματος και τον τερματισμό μιας μη φυσιολογικής διαίρεσης όχι μόνο της Γερμανίας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.

Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, η σημασία του να μένουμε σε πανηγυρικούς δεν είναι μεγάλη. Το παράδειγμα της γερμανικής επανένωσης στον δρόμο για την ευημερία μπορεί να συγκίνησε και να ενέπνευσε εκατομμύρια ανθρώπων, οι δυσώδεις αναθυμιάσεις που άφησε όμως πίσω του μισός αιώνας ολοκληρωτισμού παραμένουν. Η ομαλή μετάβαση από έναν αναποτελεσματικό κεντρικό σχεδιασμό στην οικονομία της αγοράς και από έναν νομοτελειακά προκαθορισμένο σοσιαλισμό στην πρωτοκαθεδρία του ατόμου παραμένουν ζητούμενο σε πολλές σκοτεινές γωνιές της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και νέα τείχη εξακολουθούν να υψώνονται.

Κάθε ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης αντλεί ευφορία από την συμπλήρωση είκοσι χρόνων ενωμένης Ευρώπης. Ταυτόχρονα όμως διαισθάνεται και το βάρος που του αναλογεί στην διαφύλαξη των κεκτημένων αφενός και  αφετέρου στη νίκη των μαχών εκείνων που μένουν μπροστά. Η ακλόνητη πίστη στις δυνατότητες του κάθε ανθρώπου και ο σεβασμός του φιλελεύθερου κράτους δικαίου εξακολουθούν να αποτελούν εκρηκτικά συστατικά, ικανά να κατεδαφίσουν κάθε τείχος ολοκληρωτισμού και ανελευθερίας. Ο πυροκροτητής βρίσκεται στα χέρια μας και η πρόκληση παραμένει μεγάλη, ίσως μεγαλύτερη από ποτέ.

Οι Γερμανοί Φιλελεύθεροι δείχνουν τον δρόμο

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωσή της χαιρετά το αποτέλεσμα των Γερμανικών εκλογών και την σημαντική νίκη που κατάφεραν οι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP) αυξάνοντας την εκλογική τους απήχηση σε ένα ιστορικό 14,6% και σχηματίζοντας κυβέρνηση συνεργασίας με τo κεντροδεξιό κόμμα της καγκελαρίου Angela Merkel.

Την στιγμή που η Γερμανική οικονομία εξακολουθεί να δοκιμάζεται από τις επιπτώσεις μιας παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης επιβραβεύει το αίτημα περιορισμού της κρατικής παρέμβασης στην αγορά, της μείωσης των φόρων και του σεβασμού του κράτους δικαίου. Ο παράλληλος εκλογικός καταποντισμός εκείνων των δυνάμεων που υπόσχονταν περισσότερο κράτος αποτελεί επικρότηση των πολιτικών διασφάλισης και αύξησης του πλούτου έναντι θολών υποσχέσεων αναδιανομής του.

Οι Γερμανοί Φιλελεύθεροι δείχνουν τον δρόμο εξόδου από την οικονομική κρίση και εμπνέουν αρθρώνοντας σαφή μεταρρυθμιστικό, φιλελεύθερο λόγο.

Η ώρα του κούταβου

Εκλογές δεν γίνονται μόνο στην Ελλάδα. Αυτή την Κυριακή η Γερμανία προσέρχεται στις κάλπες για να επιλέξει αν επιθυμεί λιγότερο ή περισσότερο κράτος και κατά πως φαίνεται για να επιβραβεύσει την αποτελεσματικότητα κεντροδεξιών και φιλελεύθερων επιλογών.

Οι Γερμανοί φιλελεύθεροι, με έναν χαρισματικό Guido Westerwelle επικεφαλής, διοργανώνουν μια επιτυχημένη προεκλογική εκστρατεία και κερδίζουν την εμπιστοσύνη πολιτών, οι οποίοι σε περίοδο κρίσης ενδιαφέρονται περισσότερο για την συνέχιση παραγωγής πλούτου παρά για αόριστες υποσχέσεις αναδιανομής του. Εξ ου και η επικείμενη πανωλεθρία των Σοσιαλδημοκρατών. Δυστυχώς όμως το εκλογικό αποτέλεσμα της Γερμανικής κάλπης και η πολιτική κουλτούρα που θα αποπνεύσει είναι μάλλον δύσκολο να συγκινήσουν έναν Ελληνικό λαό, ο οποίος αδιαμαρτύρητα ετοιμάζεται να επιλέξει ξαναζεσταμένες συνταγές δεκαετίας ογδόντα.

Inglourious Moovie

Ο Quentin Tarantino μας έχει προσφέρει κινηματογραφικά αριστουργήματα όπως το Pulp Fiction και το Kill Bill. Την ημέρα όμως που επιχείρησε να μεταφέρει τη φιλοσοφία του στην Ευρώπη, η μπάλα χάθηκε για τα καλά.

Η ταινία με τον ανορθόγραφο τίτλο εκτυλίσσεται στην κατεχόμενη Γαλλία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και αφηγείται την ιστορία μιας επίλεκτης ομάδας αμερικανοεβραίων, των Inglourious Basterds, οι οποίοι εκδικούνται βασανίζοντας, παραμορφώνοντας, σκοτώνοντας και παίρνοντας το scalp Γερμανών στρατιωτών. Πρόκειται για μία σχηματική φαντασίωση εκδίκησης, η οποία δυστυχώς βρήκε σημαντική στήριξη από το Γερμανικό Υπουργείο Πολιτισμού και τη Γερμανική κινηματογραφική βιομηχανία.

Η παρουσίαση Εβραίων ως εκδικητών και όχι θυμάτων από τον Tarantino μπορεί να αποτελεί φαινομενικά ευφυές εύρημα σε μία ταινία βίας και αίματος. Σε μια δεύτερη όμως ανάγνωση είναι ένα εύρημα που αναπαράγει ιστορικές στρεβλώσεις και ρατσιστικά κατάλοιπα.

Πρώτα από όλα δίνεται βάση στην προκατάληψη πως η εκδίκηση αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του ιουδαϊκού πολιτισμού. Μια προκατάληψη η οποία χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τη ναζιστική προπαγάνδα και εξακολουθεί σήμερα να χρησιμοποιείται από εκείνους που ονειρεύονται το τέλος του κράτους του Ισραήλ. Αντιθέτως το ιουδαϊκό lex talionis (οφθαλμός αντί οφθαλμού) μπορεί να αναφέρεται στην αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου, στην προληπτική λειτουργία της ποινής, ποτέ όμως στην αποζημιωτική ικανοποίηση του θύματος μέσω μιας πράξης εκδίκησης. Στο Λευιτικό 19:17 - 19:18 συναντούμε μάλιστα πως:

"Δεν θέλεις μισήσει τον αδελφόν σου εν τη καρδία σου• θέλεις ελέγξει παρρησία τον πλησίον σου και δεν θέλεις υποφέρει αμαρτίαν επ' αυτόν. Δεν θέλεις εκδικείσθαι ουδέ θέλεις μνησικακεί κατά των υιών του λαού σου• αλλά θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν."

Και πραγματικά, η μοναδική περίπτωση καταδίκης και εκτέλεσης Γερμανού από το κράτος του Ισραήλ ήταν αυτή του πρωτεργάτη του Ολοκαυτώματος Adolf Eichman, γεγονός το οποίο συνάντησε τη διαμαρτυρία επιφανών επιζησάντων του Ολοκαυτώματος. Ο ιουδαϊκός πολιτισμός, ως δυτικός, εδράζεται στην συστημική απονομή δικαιοσύνης και όχι στην αυτοδικία. Αυτό που επιχειρεί να περάσει η ταινία όμως βρίσκεται στον αντίποδα. Το γεγονός πως τα περισσότερα θύματα δεν είναι μέλη του ναζιστικού κόμματος, αλλά κληρωτοί της Wehrmacht είναι εν γνώσει τόσο του Tarantino όσο και των σαδιστών πρωταγωνιστών του. Γεγονός που καθόλου δεν φαίνεται να τους προβληματίζει, καθώς αντιμετωπίζουν τον Γερμανικό λαό συλλήβδην ως "the nazis", ως κτήνη τα οποία μετά τον πόλεμο θα βγάλουν την στολή και γι' αυτό πρέπει να σημαδευτούν στο πρόσωπο με τον αγκυλωτό σταυρό. Για τους πρωταγωνιστές δεν έχει σημασία πως θα ξεκληριστεί ένας ολόκληρος κινηματογράφος και ως εκ τούτου μια βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας παρουσιάζεται ως μέσο που αγιάζεται από τον σκοπό. Και μια τέτοια λογική συλλογικής τιμωρίας δεν μπορεί παρά να ενταχθεί στην ίδια οικογένεια εγκληματικών πράξεων κατά της ανθρωπότητας όπως το Ολοκαύτωμα, τα γκούλαγκ και οι βομβαρδισμοί της Δρέσδης και του Τόκυο.

Αν ο Göbbels ζούσε σήμερα θα έτρεχε πρώτος στις Κάννες να σφίξει το χέρι του σκηνοθέτη. Είναι απολαυστικό για έναν μισάνθρωπο να παρακολουθεί ανεστραμμένη προπαγάνδα. Πόσο μάλλον όταν αυτή ανεβαίνει στη μεγάλη οθόνη ως ένα ακόμη απολαυστικό spaghetti western.

Paintball Assassins

Τα τραγικά γεγονότα του Winnenden οδηγούν την Γερμανική κυβέρνηση σε σειρά νομοθετικών μέτρων, μεταξύ των οποίων και η απαγόρευση του Paintball. Το σκεπτικό πίσω από την κίνηση είναι πως παιχνίδια όπως αυτό εξοικειώνουν και ενθαρρύνουν την άσκηση βίας.

Αν όμως ένα πράγμα φανερώνει η επικείμενη απαγόρευση, αυτό είναι η βαθιά έλλειψη εμπιστοσύνης στην ανθρώπινη φύση. Με δεδομένα πρώτον πως το paintball πέρα από παιχνίδι είναι και άθλημα και δεύτερον πως η ομοσπονδία επιτρέπει την συμμετοχή μόνο σε ενήλικες, μας απομένει να αναρωτηθούμε πόσοι από τους διαταραγμένους αυτούς δολοφόνους υπήρξαν και φανατικοί paintballers .

1989-2009: Είκοσι χρόνια ελευθερίας

Η πτώση του τείχους του Βερολίνου υπήρξε ένα μοναδικό ιστορικό γεγονός, το οποίο προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Έδωσε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο σε εκατομμύρια ανθρώπους επανενώνοντας όχι μόνο ένα έθνος, αλλά μία ολόκληρη Ήπειρο. Πέντε χρόνια μετά την εισδοχή των 10 νέων κρατών μελών και είκοσι από την πτώση του τείχους σηματοδοτείται ο ερχομός μιας γενιάς ανθρώπων, οι οποίοι μεγάλωσαν σε μία ολοένα πιο ανοιχτή και ελεύθερη Ευρώπη. Και παρά την ατυχή εύρεση της Ελλάδας στο περιθώριο των εξελίξεων καιρός είναι να αντικρίσουμε την Ένωση των είκοσι επτά πλέον κρατών πολύ περισσότερο ως έναν αυθύπαρκτο πολιτικά και οικονομικά οργανισμό παρά ως ένα εισπρακτικό ταμείο του οποίου η ουρά έγινε ακόμα μεγαλύτερη.

πηγή: EUTube

Wir brauchen eine offene Weltwirtschaft

"Χρειαζόμαστε μία ανοιχτή παγκόσμια οικονομία". Αυτό είπε η καγκελάριος Angela Merkel όταν έλαβε το βήμα στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Davos της Ελβετίας. Μέσα σε ένα τόσο κακόκεφο και φοβικό κλίμα ακούστηκε επιτέλους μια εξωστρεφής και αισιόδοξη φωνή να κάνει λόγο για το αυτονόητο. "Ο κόσμος", είπε, "πρέπει να κοιτάξει πέρα από το άμεσο, πέρα από την οικονομική κρίση. Αδιανόητες ευκαιρίες διανοίγονται εμπρός μας, τώρα βλέπουμε μόνο την κρίση".

Μίλησε για την ανάγκη μεγαλύτερης διαφάνειας στις διεθνείς αγορές και εξήγησε την διστακτικότητα της να στηρίξει προβληματικές επιχειρήσεις από το δημόσιο ταμείο, προσθέτοντας την πρόθεση επιστροφής σε εγκρατέστερους δημοσιονομικούς χειρισμούς. Επίσης εξέφρασε την δυσπιστία της για το bail out της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας τονίζοντας πως τέτοιες περίοδοι προστατευτισμού δεν πρέπει να διαρκούν για πολύ.

Ο λόγος της υπήρξε ένα στιβαρό πολιτικό ανάχωμα στο κύμα προστατευτισμού που έχει σηκωθεί τους τελευταίους μήνες. Όπως χαρακτηριστικά είπε: "Ορισμένες χώρες μπορεί να μπαίνουν στον πειρασμό να εκμεταλλευτούν την οικονομική τους δύναμη στο μέγιστο, καταναλώνοντας εγωιστικά διεθνείς πόρους και ορθώνοντας τελωνειακά εμπόδια για να προστατέψουν τις αδυναμίες τους. Η καθαρή και λακωνική μου απάντηση είναι Όχι! ... Χρειαζόμαστε διεθνή συντονισμό προκειμένου να μην διαστρεβλωθούν τελείως οι δυνάμεις τις αγοράς επειδή ο καθένας θα παλεύει για τη δική του επιβίωση". Η καγκελάριος μεταξύ άλλων χαρακτήρισε την κρίση ως ευκαιρία να ρυθμιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο η λειτουργία της αγοράς και θεώρησε πως τα Ηνωμένα Έθνη, παρά τις όποιες εγνωσμένες αδυναμίες τους, αποτελούν το μοναδικό ίσως υποκείμενο διεθνούς δικαίου ικανό να διεκπεραιώσει τις ρυθμίσεις αυτές.

Σπανίζουν σε περιόδους ισχνών αγελάδων τα δημόσια πρόσωπα που αγκαλιάζουν τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Με εκείνη την αυτοπεποίθηση που χαρακτηρίζει τους πολιτικούς ηγέτες η Angela Merkel ούτε στρογγυλεύει τα λόγια της ούτε και επενδύει στα φοβικά σύνδρομα του ακροατηρίου της. Η Γερμανία εξακολουθεί να μας εκπλήσσει θετικά, δείχνοντας πως συνεχίζει να παράγει και αξιόλογες πολιτικές προτάσεις αλλά και τολμηρούς πολιτικούς για να τις εφαρμόσουν.

Downloading, the German way

Ειδοποίηση της Oμοσπονδιακής Eγκληματολογικής Υπηρεσίας για επικείμενη κατ' οίκον έρευνα, σχετιζόμενη με παράνομο κατέβασμα μουσικής. Βρέθηκε αναρτημένο στο γραμματοκιβώτιο.

Ευτυχώς όχι στο δικό μου γραμματοκιβώτιο!

Μετάφραση:
Η Oμοσπονδιακή Εγκληματολογική σας Υπηρεσία έρχεται στις 09/08, 13.00 η ώρα, αναφορικά με: Aντιγραφή σκληρών δίσκων. Καταστήστε παρακαλώ δυνατή την πρόσβαση στους χώρους εργασίας σας, και στον υπολογιστή σας, όπως και στα φυσικά του εξαρτήματα.
! Σας παρακαλούμε τη δεδομένη στιγμή να εγκαταλείψετε την οικεία σας. Αφήστε την πόρτα μισάνοιχτη.

Με φιλικούς(;) χαιρετισμούς,
η Ομοσπονδιακή Εγκληματολογική σας Υπηρεσία.

Σώστε το Μικρό (βλάσφημο) Γουρουνάκι!

Τον Οκτώβριο του 2007 κυκλοφόρησε στη Γερμανία το παιδικό εικονογραφημένο “Ποιος είναι παρακαλώ ο δρόμος για τον Θεό; Ρωτούσε το μικρό γουρουνάκι” γνωρίζοντας σχετικά μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Πρόκειται για την ιστορία ενός μικρού γουρουνιού και του φίλου του σκαντζόχοιρου, τα οποία αναζητώντας τον Θεό βρίσκονται αντιμέτωπα με τους παραλογισμούς και την σύγκρουση τριών μεγάλων θρησκειών. Η όλη ιστορία καταλήγει στην απόρριψη τους και στην επιστροφή στην ξέγνοιαστη και ανέμελη ζωή.

Είναι ένα έργο, το οποίο ασκεί οξεία - αν και χοντροκομμένη είναι η αλήθεια - κριτική στην πίστη ύπαρξης κάποιας υπερβατικής οντότητας, απευθυνόμενο όχι μόνο στις μικρές ηλικίες αλλά εν πολλοίς και σε ενήλικες αναγνώστες. Η υποδοχή που βρήκε από πλήθος ψυχολόγων και παιδαγωγών ήταν θετική, καθώς θεώρησαν πως η ανάγνωση του συνέβαλε σε μία κριτική αντιμετώπιση διαφόρων ακραίων εκφάνσεων των θρησκευτικών δογμάτων.

Αντίθετη γνώμη είχε όμως το καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργείο, το οποίο εισηγήθηκε μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας του, εντάσσοντας το (βάσει του § 18 Abs. 1 JungSchG) στον κατάλογο επικίνδυνων για τη ανηλικότητα έργων. Στην αιτιολογική του έκθεση αναφέρει πως το έργο γελοιοποιεί τον ιουδαϊσμό, τον χριστιανισμό και το ισλάμ, “προωθώντας στερεότυπα ρατσιστικού μίσους και συντελώντας με αυτόν τον τρόπο στον ηθικό και κοινωνικό αποπροσανατολισμό του ανηλίκου”. Το μέτρο αυτό θα επιφέρει περιορισμούς όπως η απαγόρευση έκθεσης σε ράφια, διαφήμισης, εξαγωγής, πώλησης σε παιδιά κ.α.

Πρόκειται ουσιαστικά για μία απόπειρα λογοκρισίας, η οποία ήδη συναντά κλιμακούμενες αντιδράσεις από δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς, την ιουδαϊκή κοινότητα και αντιρατσιστικές ομάδες. Η τελική αξιολογική κρίση αναμένεται να εκδοθεί το Μάρτη, ενώ ταυτόχρονα τρέχει και μία αγωγή από την καθολική αρχιεπισκοπή της Φρανκφούρτης.

Το βιβλίο έχει ανέβει online και στα αγγλικά, ενώ όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερες πληροφορίες μπορεί μπει στον ιστότοπο ή να αποστείλει επιστολή στην καγκελάριο.
[Addendum: αγγλόφωνο άρθρο των Reuters].

Καμία πρόγνωση για το τι έχει να γίνει αν κυκλοφορήσει ποτέ Ελλάδα;

ΔΕΗ Άλφα Κένταυρος

Ανώνυμη εταιρία; Χα! Ανώνυμο είναι μόνο το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο που θέλει τα λαϊκά στρώματα υποταγμένα. Οι Γερμανοί ξανάρχονται σύντροφοι! Στα βουνά αδέλφια! Πιο αχώνευτοι και μαμούχαλοι από ποτέ, καταληστεύουν όσα δεν πρόλαβαν ν’ αρπάξουν στον πόλεμο. Ο εφιάλτης Αθανασόπουλος τους ανοίγει την Κερκόπορτα, να μπουν και να πνίξουν τον τόπο με μάρκα κι εργοστάσια, αδιαφορόντας για τις δημοκρατικές μας ευαισθησίες και τα σοσιαλιστικά μας ιδεώδη. Είναι γνωστοί άλλωστε για το ανύπαρκτο επιχειρηματικό τους ήθος και για μια εισαγγελία που κουκουλώνει συστηματικά σκάνδαλα. Αν ήταν ντόμπροι και ξηγημένοι θα είχαν περάσει πρώτα να πάρουν την ευλογία της ΓΣΕΕ και κανενός κόμματος. Που πάει η RWE ξεβράκωτη στ’ αγγούρια, σύντροφοι; Μπορεί να μου πει κανείς;

Πρέπει να γνωρίζουν οι κύριοι αυτοί πως "η ΔΕΗ είναι του ελληνικού λαού" (και των συνδικαλιστών της) και πως "δε μπορεί να εκποιείται σε ιδιωτικά συμφέροντα". Καλύτερα να συνεχίζουμε ν'αγοράζουμε ακριβή ενέργεια από Βουλγαρία παρά να έρθουν εδώ ξένες επενδύσεις. Καλύτερα να μας κοπεί το χέρι παρά να το δώσουμε στο Γερμανό δυνάστη. Είναι εξοργιστικό να μην ερωτούνται οι εργατοπατέρες και ολόκληρο συνδικαλιστικό φυτώριο ν’ αφήνεται έτσι, στα χέρια ενός άσχετου με τα οικονομικά διοικητικού συμβουλίου. Οι χαρτογιακάδες αυτοί ένα χρόνο τώρα έχουν απαξιώσει την επιχείρηση μέσω επενδύσεων, στρατηγικών κινήσεων και ανοιγμάτων στην εξαιρετικά ανταγωνιστική αγορά ενέργειας της νοτιοανατολικής Ευρώπης, σε χώρες που δεν εκτείνεται η συνδικαλιστική μας χειρ και οι δοκιμασμένες κρατικοδίαιτες πρακτικές. Αδιάψευστη απόδειξη της απαξίωσης η πορεία της μετοχής της, που όπως βλέπετε ένα χρόνο τώρα πάει κατά διαόλου:

Υ.Γ. Κάτι βγήκε λάθος στο γράφημα. Προφανώς έχει πρόβλημα το γράφημα και όχι τα μυαλά μας. Δώστε μου λίγο χρόνο να πάρω τηλέφωνο τα κεντρικά, να μου πουν πώς διορθώνεται. Πιστέψτε με όμως, είμαι ο εργατοπατέρας σας και φωνάζω για το δικό σας καλό!

Το Cabaret θέλει τον Γερμανό του

Εμφανίζεται πάντα στη σκηνή με μαύρο σακάκι και χτυπητό καναρινί πουκάμισο. Ένα πιάνο με ουρά και οι στίχοι που ο ίδιος γράφει ενθουσιάζουν το κοινό και αποσπούν εκρηκτικές κριτικές στον τύπο. O Bodo Wartke είναι ο τριαντάχρονος καμπαρετίστας που κατόρθωσε να επαναφέρει στο προσκήνιο της γερμανικής τέχνης ένα τόσο δύναμικό όσο και απαιτητικό είδος ψυχαγωγίας: το "piano - cabaret".

Και μόνο από τις εκφράσεις του προσώπου του φαίνεται πόσες στροφές παίρνει όταν εκτελεί τα κομμάτια του. Απευθύνεται κατ’ εξοχήν στο γερμανόφωνο κοινό, όμως ένα συγκεκριμένο κομμάτι σπάει τα σύνορα και ανευρίσκεται σε εξήντα(!) γλώσσες και διαλέκτους μεταξύ των οποίων αρχαία ελληνικά και τουρκογερμανικά (ναι, συναντάται πλέον και αυτό το ιδίωμα). Μέσω της εφαρμογής Liebesliedgenerator αξίζει κανείς να το ακούσει στον αγαπημένο του γλωσσικό συνδυασμό. Αξίζει επίσης και μια ματιά στην προσωπική του σελίδα, όπου έχει ανεβάσει αρκετά κομμάτια, τα περισσότερα σχετιζόμενα με την αγάπη και την καθημερινότητα.

Το καμπαρέ στη Γερμανία έχει μακρά ιστορία και συνδέεται στενά με την σκληρή πολιτική κριτική: Λογοκρίθηκε σκληρά μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, άνθησε στα χρόνια του Μεσοπολέμου (Klaus Mann, Erich Kästner, Kurt Tucholsky), μέχρι που οι κύριοι συντελεστές του είτε στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είτε διέφυγαν στο εξωτερικό. Μεταπολεμικά δεν άργησε να σημειώσει δυναμική επάνοδο στηλιτεύοντας τόσο το Ολοκαύτωμα όσο και την επικαιρότητα μιας χώρας που ξεκινούσε να οικοδομείται από το μηδέν. Έκτοτε εξελίσσεται και συνεχίζει να εκτιμάται ως η καυστικότερη ίσως μορφή κοινωνικής κριτικής. Ίσως το επίπεδο ενός λαού να φαίνεται και από το επίπεδο των κωμικών του. Και για να επιστρέψω (και πάλι) στα δικά μας, αρνούμαι να δεχθώ πως το δικό μας επίπεδο αντικατοπτρίζεται στην ελληνική επιθεώρηση, στο προσωπείο ενός γύφτου με μικρόφωνο ή στη μονοκρατορία ενός Κραουνάκη, του οποίου τα γένια θυμιάζουν τύπος και λογής λογής πιτσιρίκοι. Τι στην ευχή, έντεκα εκατομμύρια είμαστε εντός και άλλα πέντε στο εξωτερικό.

Δε θα τον βρούμε κάποια στιγμή τον καμπαρετίστα μας;

Αφιερωμένο σ' ένα ζουζούνι που επέστρεψε στην αγαπημένη του Ρώμη!

Εκκλησία Καπνιστών

Η από την αρχή του χρόνου καθολική απαγόρευση του καπνίσματος έπεσε "βαριά" στο στομάχι Dirk Bruckner, γερμανού κάπελα, ο οποίος δεν μπορούσε με τίποτα να αποδεχθεί την επιβολή της στην επιχείρησή του. Γι' αυτό και αναζήτησε παράθυράκι διαφυγής: επινόησε, λοιπόν, μια καινούργια θρησκεία, το τελετουργικό της οποίας ανάγει το κάπνισμα σε πράξη ιερά και προχώρησε ακάθεκτος στα διαδικαστικά: Κατάθεση δικαιολογητικών στις αρμόδιες αρχές του Schleswig Holstein, όπου βρίσκεται η μπυραρία του, ώστε να εξασφαλίσει την άδεια λειτουργίας της νεότευκτης εκκλησίας του, πια, και ουχί καπηλειού.

Η επιχειρηματολογία του περί του νέου θρησκευτικού δόγματος είναι ακράδαντη: στο καθολικό τελετουργικό, διατείνεται, καίνε λιβάνια, στο βουδιστικό κεριά, εμείς θα καπνίζουμε τσιγάρα. Έτσι και οι θαμώνες δεν θα χαθούν κι εκείνος θα συνεχίσει τη δουλειά και την αγαπημένη του... κακή συνήθεια και θα είναι εντάξει με το γράμμα του νόμου. Κίνητρο βέβαια δεν θεωρεί τόσο την παράκαμψη του πνεύματος του νόμου, όσο τα γραφειοκρατικά εμπόδια που αυτός του έθεσε όταν προσπάθησε να δηλώσει διακεκριμένο χώρο καπνιστών. Η ίδρυση χώρου θρησκευτικής λατρείας αντιθέτως, ως θεμελιώδες δικαίωμα, είναι ανεπιφύλακτη.

Το αν η προσπάθεια αυτή στεφθεί με επιτυχία, μένει να διαπιστωθεί, καθώς βάλλει ευθέως τόσο κατά μίας αυστηρής απαγόρευσης δημοσίας υγείας, όσο και κατά της αντίληψης περί θρησκεύματος. Αν κάτι πάντως εντυπωσιάζει εδώ, αυτό είναι η εφευρετικότητα ενός ανθρώπου και επιχειρηματία, ο οποίος προσπαθεί να παρακάμψει μία ίσως δυσανάλογα αυστηρή και δύσκαμπτη απαγόρευση.

Την είδηση μόλις μας τη μετέφερε ζεστή από την στήλη "Αποχρώσεις" της Καθημερινής ένα από τα δεινότερα λαγωνικά μας : )

Το Μπούνκερ, η Microsoft και η Πτώση.

Η κούρσα διαδοχής του γνωστού πλέον DVD έχει αρχίσει κάποια χρόνια τώρα και για το θρόνο διαγκωνίζονται δύο τεχνολογίες με ελαφρώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται για το HD-DVD από τη μία και το Blu-Ray Disc από την άλλη. Και τα δύο έχουν να προσφέρουν μεγαλύτερη αποθηκευτική ικανότητα και εξυπνότερο λογισμικό (XML και Java αντίστοιχα), γεγονός που εκφράζεται αφενός σε μεγαλύτερη ευκρίνεια και αφετέρου σε διαδραστικότερα μενού και λειτουργίες.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ομογενοποίησης των τεχνολογιών, η βιομηχανία παραμένει διχασμένη: Στο στρατόπεδο Blu-Ray, του οποίου προΐσταται η Sony, βρίσκονται εταιρίες όπως η Pioneer, η Philips, η Samsung και η Apple, ενώ τα HD-DVD στηρίζουν μεταξύ άλλων οι Toshiba, NEC, Microsoft και IBM.

Το λογισμικό μάλιστα στο οποίο τρέχει ένα HD-DVD αναπτύχθηκε από τη Microsoft, η οποία επένδυσε αρκετά στη συγκεκριμένη τεχνολογία. Ήδη με την κυκλοφορία του Playstation 3, το οποίο λειτουργεί και ως Blu-Ray Player, η ζυγαριά άρχισε να γέρνει εις βάρος της Microsoft. Παραγωγοί όπως η Warner Bros και η Universal Studios μέχρι πρότινος προσπαθούσαν να πατήσουν και στις δύο βάρκες, κυκλοφορώντας τις καινούριες τους ταινίες και στα δύο format, διατηρώντας μία κάποια ισορροπία στην αγορά.

Η πρόσφατη όμως απόφαση της Warner να συνεχίσει αποκλειστικά την κυκλοφορία ταινιών σε Blu-Ray φαίνεται πως θα αποτελέσει το τελειωτικό χτύπημα στην τεχνολογία HD-DVD, της αγαπημένης σε όλους μας Microsoft. Μια ματιά για το πως υποδέχθηκαν οι επιτελείς της Microsoft τις δυσμενείς εξελίξεις μπορείτε να ρίξετε στο βιντεάκι που ακολουθεί.

Εντωμεταξύ ο λάτρης της ευκρίνειας και της μεγάλης οθόνης αναμένεται να βρεθεί σε δίλημμα, ως προς το αν είναι προτιμότερο ν’ αγοράσει HD-DVD ή Blu-Ray Disc Player στο κοντινό μέλλον. Αυτό που προσωπικά θα του συνιστούσα, πέρα από κάθε αμφιβολία και εμπάθεια, είναι το εξής: Να σηκωθεί να πάει κινηματογράφο και να τους αφήσει στη φαγωμάρα τους.

Update: Το βιντεάκι ήταν πραγματικά καλό, για όσους από εσάς πρόλαβαν να το δουν. Μετά πλάκωσε η Constantin Films διεκδικώντας copyright και συνεπεία αυτού κατέβηκε.

Το Τείχος που κατήντησε Τοίχος

Μπορεί τα γεγονότα της 9ης Νοεμβρίου 1989 και η πτώση του τείχους του Βερολίνου να είχαν ως αφορμή τη γκάφα ενός νυσταγμένου γραφειοκράτη, όμως η σημερινή επέτειος μας καλεί να θυμηθούμε τις δυνάμεις που οδήγησαν στην αποδόμηση του σοσιαλιστικού παραπετάσματος και ακολούθως ενέταξαν την Ανατολική Ευρώπη στον ελεύθερο κόσμο. Ημέρα γιορτής και μνήμης η σημερινή, για την ελευθερία, τον καπιταλισμό και τον άνθρωπο.

(Η φωτογραφία είναι από East Side Gallery, Καλοκαίρι 2005)