ခ်က္ခ်င္း သူ႔အသံက ႏူးညံ့သြားသည္ကို မိဇံက အံ့ၾသသြားပံုရ၏။
"တကယ္ေနာ္ အစ္ကိုေအာင္တိုင္"
သူ႔အေမးက ဘယ္လုိမွ မယံုၾကည္သလိုပင္။ မ်က္ႏွာကိုလည္း စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"သြားမယ္" ဟု ဆိုၿပီး သူ ျပန္လာ၏။ ေမစီတို႔ ၿခံနားအေရာက္တြင္ ေနာက္ျပန္တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္မိ၏။ မိဇံကား သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္၍ ငိုင္ေတြေနတုန္း။ သူ ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ မိဇံကလည္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္ၿပံဳးျပ ေလ၏။
"နင္ တစ္မနက္လံုး ဘယ္သြားေနလဲ၊ နင့္အစ္ကိုႀကီး လာေသးတယ္"
"ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ဟင္ ..." သူ႔အေမအသံ ထြက္သြား၏။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနသည္။ ၀ါးေနေသာ ထမင္းလုတ္ကိုပင္ ပါးစပ္ေစ့ ၍ ရပ္ထား၏။
"ဘာလာလုပ္ရမွာလဲ၊ ခါတိုင္းလို ေပၚမလာေတာ့ ေနထုိင္မ်ား မေကာင္းလားလို႔ လာၾကည့္တာေပါ့၊ နင္ ဘယ္လို ေျပာလိုက္တာလဲ။ အစ္ကိုလုပ္တဲ့သူက နင့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ နင္ ခုထိ မသိေသးပါလား ေအာင္တုိင္ရယ္၊ ဟိုကမ်ားၾကားရင္ ... ဘယ္ေလာက္ ..."
"ကၽြန္ ... ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေလာသြားလို႔ပါ အေမ၊ အစ္ကိုႀကီးကို မဟုတ္ပါဘူး၊ နည္းနည္းဆို အေမက ဆူျပန္ၿပီ ထင္လို႔ ေျပာမိတာပါ"
"အစ္ကုိ လုပ္တဲ့သလူက နင့္အေပၚ ဘယ္လာက္ခ်စ္တာ" ဟူေသာ အေမ့စကားက သူ႔ရင္ထဲ သံခၽြန္ႏွင့္ ေဆာင့္ထိုးလိုက္သလို က်င္သြားသည္။ နာရုံတင္ မကေတာ့။ "ဟုတ္တာေပါ့ အေမရာ ညီအေပၚ ၾကင္နာလြန္း လို႔ ညီရည္းစား လုယူတာေပါ့ဗ်" ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ သူ႔အႀကံ အစည္ ေအာင္ျမင္ခါနီး မွ အေမသိသြားလွ်င္ ခက္ရေခ်ရဲ႕ဟု သူ႔စိတ္သူ ျပန္ထိန္းရ၏။ မ်က္လံုးထဲ တြင္ မ်က္ရည္ တုိ႔ ၀ဲလာသည္။
စူးစူး၀ါး၀ါး အၾကည့္ကို အေမ ျပန္ရုပ္၏။
"ဘယ္သြားေနလဲ သားရယ္"
"ကမ္းႀကီးသတ္ဘက္ကို အေမ"
သူ႔မ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္သည္။
"ဘာသြားလုပ္လဲ"
"ပဲ့ခ်ိတ္စက္ပ်က္ေနတာ သြားလုပ္တယ္၊ မေန႔ညေနက အစ္ကိုႀကီး ေျပာဖို႔ ေမ့သြားလို႔"
"ေနာက္ဆို နင့္အစ္ကိုႀကီး ေျပာဖို႔ မေမ့နဲ႔၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဘယ္ကိုသြားသြား အၿမဲေျပာသြား၊ ႏို႔မို႔ ဟုိက သိပ္စိုးရိမ္တတ္တာ၊ ညီအစ္ကိုအရင္းေတာင္ ဒီေလာက္ ခင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အေမထက္ ေတာင္ သူက သား အေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးရွာပါတယ္ သားရယ္၊ သူ႔ေက်းဇူးတရားနဲ႔ သူ႔ေစတနာ ေမတၱာေတြဟာ အေမတို႔ သားတို႔ အေပၚ ဆပ္မကုန္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ သားရယ္"
"ေအးပါ အေမရာ၊ အစ္ကိုႀကီး ေစတနာ ေမတၱာေတြ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပါတယ္၊ သူ႔ေက်းဇူးေတြ ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေမတို႔မွာ ဆပ္မကုန္ပါဘူး။"
စိတ္ကို ထိန္းရသျဖင့္ အသံက ပိုတုန္ေနသည္။ အေမကေတာ့ ေနာင္တ ႏွင့္ ၀မ္းနည္းမႈဟု ထင္ မည္။ အေမ့ အေျပာေၾကာင့္ ရင္ထဲပိုနာကာ မ်က္ရည္ပင္ က်ခ်င္လာသည္။
"ေအး ... သာဓုပါ သားရယ္၊ ေက်းဇူးတရားဆိုတာ သိတတ္ရတယ္၊ ဘုန္းႀကီးက ေျပာတယ္ မဟုတ္လား၊ ေက်းဇူး ရွိတဲ့ လူကို ေက်းဇူးရွိတဲ့ အေၾကာင္း ကြယ္ရာမွာေရာ ေရွ႕ေမွာက္မွာပါ ထုတ္ေဖာ္ၿပီး ေျပာတာဟာ မဂၤလာတစ္ပါး တဲ့၊ သစၥာစကားတဲ့"
"ဟုတ္ကဲ့" ဟု ေျပာၿပီး သူထမင္းပြဲ အစသတ္လိုက္၏။ ထမင္း၀ိုင္း တြင္ အေမေျပာေသာ စကား ေၾကာင့္ ထမင္းမ၀ ဘဲ ထေျပးခဲ့ရသည့္ အႀကိမ္ေပါင္း သူ မမွတ္မိေတာ့။
"ထမင္းစားၿပီးရင္ ေမာင္ထြန္းေသာင္ဆီ သြားလိုက္ပါဦးသားရယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အေမ"
ဘယ္လုိလုပ္ ကိုထြန္းေသာင္ မ်က္ႏွာကို သူသြားၾကည့္ရမည္နည္း။ ေမသူကို ခုိးေျပးရန္မွာ နာရီ ပိုင္းသာ လိုေတာ့၏။ သူ႔ရင္ထဲ အေတြးေတြႏွင့္ ပူေလာင္ေနေသာ္လည္း ေပ်ာ္ေနသည္။ နာရီကုိ ခဏခဏ ၾကည့္သည္။ ေနလံုးကိုလည္း ခဏခဏ ၾကည့္သည္။ အေမကမူ ကိုထြန္းေသာင္အုန္းၿခံ ကို ေပါင္းျမက္ ရွင္းရန္ မနက္ထမင္းစားၿပီးကတည္းက ထြက္သြားေလသည္။ အေမ မျပန္ခင္ သူအိမ္က ထြက္ရသည္။ ေမသူ ႏွင့္ သူ ေလးနာရီငါးနာရီေလာက္ ခ်ိန္းထားသည္။
စိတ္ေစာေနသျဖင့္ သံုးနာရီကပင္ သူအိမ္က ထြက္လာ၏။ မေတာ္တဆ ကိုထြန္းေသာင္ႏွင့္ ရြာထဲ တြင္ ပက္ပင္းတိုးေနၾကမွာစိုး၍ ရြာေအာက္က ပတ္လာ၏။ ကမ္းႀကီးသတ္ဘက္ ေရာက္ခါနီးမွာ ေမသူကို ထပ္သြား ခ်ိန္းဦးမည္ဟု သတိရသျဖင့္ ကမ္းႀကီးသတ္ဘက္ တစ္ေခါက္ျပန္လွည့္လာ သည္။ ေမသူတို႔ အိမ္နား ကို အထူးသတိထားလာ၏။ ကိုထြန္းေသာင္းႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆံုမိၾကမွာ သူစိုးရိမ္ေနသည္။ တစ္ေန႔ လံုး တဒုန္းဒုန္း ခုန္ေနခဲ့ေသာ ရင္သည္ ေမသူတို႔ အိမ္နားေရာက္ေသာ အခါ ပိုက်ယ္လာ၏။ အရိပ္အျခည္ ကို ၾကည့္သည္။ ေမသူတစ္ေယာက္တည္းသာ ဆိုင္ေရွ႕ ထုိင္၍ ရုပ္ျပဖတ္ေန၏။ အစ္ကိုႀကီး ဟိုဘလက္ကမ္းက ယူလာေသာ စာအုပ္မွန္း သိလိုက္သည္။ သူဆုိင္ေရွ႕ ေရာက္သြား၏။ သူကသာ ေျခတုန္ လက္တုန္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေမသူကား မတုန္ မလႈပ္ ပကတိ။
စာအုပ္ မွ အၾကည့္ကို သူ႔မ်က္ႏွာသို႔ ေရႊ႕လာ၏။
"တို႔သြားၿပီေနာ္ လာခဲ့"
"ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ၊ အေစာႀကီး ရွိေသးတယ္၊ လာခဲ့ပါ့မယ္ဆို"
"ေသခ်ာေအာင္လို႔ ေမသူရယ္"
"သြား မလာဘူး"
"မလာရင္ ညက် သိမွာေပါ့၊ ရဲရင္ ေနၾကည့္ေပါ၊ အိမ္ ..."
"ဟိုမွာ ေစ်းလာ၀ယ္တယ္"
"လာခဲ့ေနာ္ ဆက္ဆက္၊ သြားမယ္"
ပဲေလွာ္တစ္ထုပ္ လွမ္းဆြဲ၍ သူထြက္လာ၏။
"အစ္ကိုေအာင္တုိင္"
ေျခလွမ္းတုံ႔၍ သူရပ္ေန။ ေမစီက သူ႔အနား အေျပးကေလးႏွင့္ လာေန၏။ အေရးထဲ နတ္ဆိုးမ တစ္ေကာင္ ေတာ့ ေႏွာင့္ျပန္ဦးမလားဟု သူ ရင္ထိတ္သြား၏။ ေစာေစာက သူပခံုးတြန္႔လိုက္သည္ ကို ျမင္လိုက္ပံုရ၏။
"ဘာမ်ား ျဖစ္ေနရတာလဲ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ငါက"
"ၾကက္သီးထသလို ခါေနတာ ေတြ႕လို႔၊ ပဲေလွာ္လား ေပးစမ္း၊ အစ္ကိုေအာင္တုိင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ခ်င္ေနတာ အေတာ္ပဲ"
"ေဟး ... နင္က ဘာကိစၥ ႏွစ္ေယာက္တညး္ ေတြ႕ခ်င္ရတာလဲ၊ ငါ ေၾကာက္တယ္"
"အမယ္ အေကာင္းေျပာရင္" ဟု မ်က္ေစာင္းႏွင့္ ဆိုၿပီး သူ႔လက္ထဲက ပဲေလွာ္ကို ယူ၀ါး၏။ ထုိင္စမ္း ပါဦးဟု ဆိုၿပီး သူက အလ်င္ထုိင္ျပန္၏။
"ဟ ... ငါမထုိင္ဘူး၊ ငါမထုိင္ဘူး၊ ငါအေကာင္းေျပာေနတာဟဲ့၊ ဒီလို အုန္းပင္ေျခရင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္ တည္း ထုိင္ၿပီး စကားေျပာေနတာ လူေတြျမင္ရင္ ဘာေျပာၾကမလဲ၊ သမီးရည္စားမွ ဒီလိုထုိင္ေျပာ တာဟ"
"အမယ္ေလး ျဖစ္ေနလိုက္တာ၊ ထုိင္စမ္းပါ၊ ေမးစရာရွိလို႔ပါဆို"
ေမစီက သူ႔လက္ကို အတင္းဆြဲေဆာင့္၍ ထုိင္ခုိင္းေန၏။ သူ႔စိတ္ထဲက ဘယ္လို ျဖစ္သြားသည္ မသိ၊ ေမသူလည္း ေလာေလာဆယ္ လာမွာ မဟုတ္ေသးသျဖင့္ ေနာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာ၏။ သူ႔မွာ ရယ္ခ်င္ သလို ငိုခ်င္သလို ႏွင့္ ရင္ထဲက ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနသည္မွာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ ရွိေလၿပီ။
" ဟ ... ငါတကယ္ေျပာေနတာ၊ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ရေအာင္ သမီးရည္းစားမွ မဟုတ္တာ၊ မလုပ္ပါနဲ႔ "
" ကဲ ... ဒီလုိဆုိ လုပ္လုိက္ၾကမယ္ေလ၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ "
ေမစီက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့ၾကည့္၍ ရယ္ေျပာ၏။
႐ုတ္တရက္ သူ ငုိင္သြားသည္။
" ဘာလဲ၊ ေၾကာက္သြားၿပီလား၊ အစ္ကုိ ေအာင္တုိင္ႀကီး မဟုတ္ကဟုတ္က မေျပာနဲ႔ သိလား၊ မိဇံျမင္ရင္ တစ္မ်ိဳးထင္ေနဦးမယ္၊ အေကာင္းေျပာတာပါ၊ ေမးစရာ႐ွိလုိ႔ ထုိင္ဆုိ၊ ေဘာင္းဘီဆဲြခၽြတ္လုိက္မယ္ေနာ္"
" ငါ့ေဘာင္းဘီ နင္ဆဲြခၽြတ္လုိ႔ တစ္သက္မရဘူးမွတ္၊ ခါးပတ္ႀကီးနဲ႔ဒီမွာ ေတြ႕လား "
" ေအးပါ၊ သိပါတယ္၊ ထုိင္စမ္းပါ "
သူ ထုိင္လုိက္၏။
" ကဲ ... ဘာေမးမလဲ၊ ျမန္ျမန္ေမး၊ ဇံဇံေလး ျမင္ေနဦးမယ္၊ ဟဲ ... ဟဲ "
" ဒါက်ေတာ့ သူေၾကာက္တယ္၊ လွမ္းေအာ္ေျပာလုိက္ရမလား ... ဒီမ်ာ ဗ်ိဳ႕ ... အစ္ကုိ "
" ငါေနာ္ လုပ္လုိက္လုိ႔ "
" ဟဲ ... ဟဲ ... ကဲ ... ေျပာစမ္း၊ မနက္ျဖန္ အစ္ကုိႀကီးနဲ႔ ေမသူနဲ႔ ယူၾကေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ အစ္ကုိ ေအာင္တုိင္ႀကီး ရင္ထဲ ဘယ္လုိေနလဲ "
" ငါ့ ... ငါ့ရင္ထဲလား "
" အင္း ... "
" ဟင္း ... ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ၊ က်လိက်လိနဲ႔၊ ဟား ... ဟား ... တကယ္ပါဆုိ၊ နာတယ္ဟ "
သူက ကုိယ္လံုး ကုိ တြန္႔လိမ္ျပလုိက္သျဖင့္ ေမစီက ႏွာေခါင္းကုိ ဆဲြလိမ္၏။ အမွန္ပင္ သူ ရင္ထဲမခ်ိသိျဖင့္ မ်က္ရည္ ထြက္ေအာင္ ေရာၿပီး ရယ္ပစ္လုိက္ရ၏။
" အေကာင္းေမးတဲ့ဥစၥာ"
" ငါက ဘာျဖစ္ရမွာလဲဟ"
သူက အရယ္တစ္၀က္ႏွင့္ မ်က္ရည္ကုိ သုတ္၍ ေျပာ၏။
" ေမသူနဲ႔ အစ္ကုိေအာင္တုိင္ ခ်စ္ေနၾကတယ္လုိ႔ မိဇံက ေျပာလုိ႔ေလ "
" ေမစီကုိ ဘယ္သူေျပာလဲ "
" မိဇံကပါဆုိ "
" အဲဒါ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး "
" ဘာကုိ ေျပာတာလဲ၊ နား႐ႈပ္လုိက္တာေနာ္ "
ေမစီက ေခါင္းကုတ္၍ ညည္းသည္။ တကယ္လည္း နားေထြးသြားပံုရသည္။
" မနက္ျဖန္ အစ္ကုိႀကီးနဲ႔ ေမသူနဲ႔ ယူၾကေတာ့မယ္ဆုိတာ ဘယ္သူေျပာလဲလုိ႔ "
" မနက္ျဖန္ အစ္ကုိႀကီးနဲ႔ ေမသူနဲ႔ ယူၾကေတာ့မယ္ဆုိတာ ဘယ္သူေျပာလဲလုိ႔ "
" ေဟာေတာ့၊ အစ္ကုိေအာင္တုိင္ မသိဘူး "
" သိပါတယ္၊ ဘယ္သူေျပာလဲလုိ႔ ေမးတာပါ "
" ေမသူက ေျပာတာ၊ သူ႔အေဖတ႐ုတ္ႀကီးကလည္း အေမအေဖတုိ႔ကုိ တစ္ေန႔က ေန႔လယ္မွာ လာဖိတ္ သြားတာ၊ မေန႔ညက မိဇံနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ဆုိင္ကုိ လာတာ အစ္ကုိထြန္းေသာင္ကုိ ေနာက္ၾကမလုိ႔၊ သူက ထြက္ ေျပးသြားတာ ဆုိင္ကုိ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ မေန႔က ကၽြန္မတုိ႔ ဆုိင္ပိတ္မွ ျပန္လာၾကတယ္၊ ေမသူက ကၽြန္မ တုိ႔ကုိ ဖိတ္လုိက္တယ္။ မနက္ျဖန္က်ရင္ ေစာေစာလာခဲ့ၾကပါတဲ့၊ လက္ဖက္ရည္ အခ်ိဳမေသာက္တဲ့ ပသွ်ဴး အေမႀကီး ေတြနဲ႔ ဆလံုမိန္းမႀကီးေတြကုိ စက္လုပ္မုန္႔ ထန္းလ်က္ ပဲေလွာ္အ၀ေကၽြးမယ္ စီစဥ္ထားတယ္တဲ့ "
ေမစီ၏ စကားကုိ သူ အသက္မ႐ွဴ၀ံ့ဘဲ နားေထာင္ေန၏။ ေမသူ႔ပါးစပ္က ေျပာသည္ဟူေသာ စကားသည္ အမွန္ပဲလား။ သူေမးစဥ္ကမူ ေမသူက တိတိက်က် မဟုတ္ေသးသလုိ ေလွ်ာခ်ျခင္းမွာ ဘယ္လုိ သေဘာ ေပါက္ပါလိမ့္။ ေမသူသည္ အစ္ကုိႀကီးႏွင့္ ႀကိဳက္ေနၾက၍ သူ႔ကုိ မတင္မက် ေျပာထားတာလား။ လူႀကီးစံုရာ ႏွင့္ ေျပာၿပီးသြားၾကလွ်င္ သူေနာက္ဆုတ္ရေတာ့မည္ကုိ တမင္သိ၍ လွည့္စားထားတာလား။ ေမသူ႔ စကား အရဆုိလွ်င္ ခုေတာင္ လာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။
ရင္ထဲ မွာ ခ်က္ခ်င္း ပူေလာင္ေ၀ဆူလာသည္။ ေမသူကုိ သူဘယ္နည္းႏွင့္မွ် လက္လြတ္ဆံုး႐ွံဴးမခံႏိုင္ေတာ့ ေပ။ ခ်က္ခ်င္း သတိလြတ္ကာ သူ မတ္တတ္ထမိလုိက္သည္။
" ဟင္ ... အစ္ကုိေအာင္တုိင္၊ ထုိင္စမ္းပါဦးဆုိ "
" ငါသြားမယ္ဟာ "
" ဘယ္သြားမွာလဲ၊ သူမ်ားေမးတာ ေျပာခဲ့ပါဦး"
" ဘာေမးတာလဲ နင္က "
" ခ်က္ခ်င္းပဲေတာ္၊ အစ္ကုိေအာင္တုိင္ ႐ူးသြားပလား "
" ဘာလုိ႔ ႐ူးရမွာလဲ ငါက "
" မ႐ူးရင္ ေျပာပါလား "
" ဘာကုိ ေျပာရမွာလဲလုိ႔ "
တကယ္လည္း သူ႔စိတ္ထဲ အားလံုးကုိ သတိေမ့သြားသည္။ ေမစီေျပာသလုိ ႐ူးေနေလၿပီ၊ သုိ႔ေသာ္ ေဒါသ ႏွင့္ အတူ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဟန္ေဆာင္၍ ေအာ္ပစ္လုိက္မိ၏။
" ခုမွ ဘာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရျပန္တာလဲ၊ အစ္ကုိႀကီးနဲ႔ ေမသူနဲ႔ ယူၾကေတာ့ အစ္ကုိေအာင္တုိင္ရင္ထဲ ေဟာဒီ ရင္ထဲ ဘယ္လုိေနလဲလုိ႔ ေမးေနတာ ေတာ္ရယ္၊ ေဟာဒီ နားကေကာ ၾကားေတာ္မူပါစ "
" နင္ ... နင္ အရမ္းမလုပ္နဲ႔၊ နာတယ္ဟ "
သူ႔ကုိ ၾကည့္၍ အားမလုိ အားမရ ျဖစ္ေနေသာ ေမစီက သူႏွင့္အတူ မတ္တတ္ရပ္လုိက္ၿပီး ရင္ဘတ္ကုိထု နား႐ြက္ ကုိဆဲြ ေျပာေနေသာအခါ တကယ္လည္း နားနာသြားသျဖင့္ သူ ေအာ္ပစ္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ေမစီက သူ႔နားတစ္ဖက္ ကုိ မလႊတ္ေသး။
" ကဲ ... နာရင္ေျပာ "
" နင္ကလည္းဟာ ငါ့အေမက်ေနတာပဲ၊ ငါ့အေမကေတာင္ ငါ့ကုိ ဒီလုိ နာနာက်င္က်င္ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးဘူး ဟ၊ လႊတ္စမ္းပါ "
" ေျပာမွ လႊတ္မယ္ "
" ေျပာၿပီး ပါၿပီေကာလုိ႔၊ ငါ့ရင္ထဲမွာ က်လိက်လိ "
" က်လိက်လိဆုိတာ ၀မ္းနည္းတာမွ မဟုတ္တာ၊ ခု ေမးတာ ၀မ္းမနည္းဘူးလားလုိ႔ "
" နည္းတာေပါ့ဟ၊ ဟင္းဟင္း ... အင္းအင္း ၊ ငါ ... ငါ ... ငုိ ... ငုိ ... ေနတာ နင္ ျမင္လ်က္သားနဲ႔၊ ဟီး ဟီး ေမးရက္ လုိက္ၾကတာ "
" သြား အလကား၊ သူမ်ားသနားလုိ႔ အေကာင္းေမးရင္ "
ေမစီက တအားေဆာင့္တြန္းပစ္လုိက္ေသာအခါ သူထြက္ေပါက္ရသြား၏။
" တကယ္ပါေမစီရယ္၊ ငါ့ရင္ထဲနာ ... "
" ေတာ္စမ္းပါ၊ ကက္ဆက္သြင္းထားဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ သူမ်ားက သနားလုိ႔ေမးတာ၊ ေတာ္ၿပီ၊အစ္ကုိ ေအာင္တုိင္ နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ မေခၚေတာ့ဘူး "
သူ တကယ္ေျပာမည္ဟုဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ႏႈတ္စထြက္သည္ကုိ ေမစီက မယံုေတာ့။ သူ႔အိမ္ဘက္ ျပန္ထြက္ သြား၏။
ေမစီ၏ ေနာက္ေက်ာကုိ ခဏေငးၾကည့္ကာ သူငုိင္ေန၏။ တကယ္လွ့်ထြက္ေနေသာ မ်က္ရည္ကုိ သူသုတ္ သည္။ အစ္ကုိႀကီး သာမဟုတ္၊ ေမသူကပါ သူ႔ကုိ လွည့္စားသြားေလၿပီ။ ခုလည္း လာမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
သူ လက္က နာရီကုိ ၾကည့္၏။ ေလးနာရီ ခဲြေလၿပီ၊ ေမသူ ေပၚမလာေသး။ ငါးနာရီခဲြ ေျခာက္နာရီဆုိလွ်င္ အစ္ကုိႀကီး ထမင္းစားလာေတာ့မည္။ အစ္ကုိႀကီး ထမင္းစားမလာမီ တစ္ေခါက္ သြားေခၚဦးမွဟု ခ်က္ခ်င္းသူ အေတြးေပါက္သြား၏။ ခ်က္ခ်င္း ေမစီတုိ႔ၿခံထဲက ထြက္လာသည္။
"တကယ္ေနာ္ အစ္ကိုေအာင္တိုင္"
သူ႔အေမးက ဘယ္လုိမွ မယံုၾကည္သလိုပင္။ မ်က္ႏွာကိုလည္း စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"သြားမယ္" ဟု ဆိုၿပီး သူ ျပန္လာ၏။ ေမစီတို႔ ၿခံနားအေရာက္တြင္ ေနာက္ျပန္တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္မိ၏။ မိဇံကား သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္၍ ငိုင္ေတြေနတုန္း။ သူ ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ မိဇံကလည္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္ၿပံဳးျပ ေလ၏။
"နင္ တစ္မနက္လံုး ဘယ္သြားေနလဲ၊ နင့္အစ္ကိုႀကီး လာေသးတယ္"
"ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ဟင္ ..." သူ႔အေမအသံ ထြက္သြား၏။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနသည္။ ၀ါးေနေသာ ထမင္းလုတ္ကိုပင္ ပါးစပ္ေစ့ ၍ ရပ္ထား၏။
"ဘာလာလုပ္ရမွာလဲ၊ ခါတိုင္းလို ေပၚမလာေတာ့ ေနထုိင္မ်ား မေကာင္းလားလို႔ လာၾကည့္တာေပါ့၊ နင္ ဘယ္လို ေျပာလိုက္တာလဲ။ အစ္ကိုလုပ္တဲ့သူက နင့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ နင္ ခုထိ မသိေသးပါလား ေအာင္တုိင္ရယ္၊ ဟိုကမ်ားၾကားရင္ ... ဘယ္ေလာက္ ..."
"ကၽြန္ ... ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေလာသြားလို႔ပါ အေမ၊ အစ္ကိုႀကီးကို မဟုတ္ပါဘူး၊ နည္းနည္းဆို အေမက ဆူျပန္ၿပီ ထင္လို႔ ေျပာမိတာပါ"
"အစ္ကုိ လုပ္တဲ့သလူက နင့္အေပၚ ဘယ္လာက္ခ်စ္တာ" ဟူေသာ အေမ့စကားက သူ႔ရင္ထဲ သံခၽြန္ႏွင့္ ေဆာင့္ထိုးလိုက္သလို က်င္သြားသည္။ နာရုံတင္ မကေတာ့။ "ဟုတ္တာေပါ့ အေမရာ ညီအေပၚ ၾကင္နာလြန္း လို႔ ညီရည္းစား လုယူတာေပါ့ဗ်" ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ သူ႔အႀကံ အစည္ ေအာင္ျမင္ခါနီး မွ အေမသိသြားလွ်င္ ခက္ရေခ်ရဲ႕ဟု သူ႔စိတ္သူ ျပန္ထိန္းရ၏။ မ်က္လံုးထဲ တြင္ မ်က္ရည္ တုိ႔ ၀ဲလာသည္။
စူးစူး၀ါး၀ါး အၾကည့္ကို အေမ ျပန္ရုပ္၏။
"ဘယ္သြားေနလဲ သားရယ္"
"ကမ္းႀကီးသတ္ဘက္ကို အေမ"
သူ႔မ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္သည္။
"ဘာသြားလုပ္လဲ"
"ပဲ့ခ်ိတ္စက္ပ်က္ေနတာ သြားလုပ္တယ္၊ မေန႔ညေနက အစ္ကိုႀကီး ေျပာဖို႔ ေမ့သြားလို႔"
"ေနာက္ဆို နင့္အစ္ကိုႀကီး ေျပာဖို႔ မေမ့နဲ႔၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဘယ္ကိုသြားသြား အၿမဲေျပာသြား၊ ႏို႔မို႔ ဟုိက သိပ္စိုးရိမ္တတ္တာ၊ ညီအစ္ကိုအရင္းေတာင္ ဒီေလာက္ ခင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အေမထက္ ေတာင္ သူက သား အေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးရွာပါတယ္ သားရယ္၊ သူ႔ေက်းဇူးတရားနဲ႔ သူ႔ေစတနာ ေမတၱာေတြဟာ အေမတို႔ သားတို႔ အေပၚ ဆပ္မကုန္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ သားရယ္"
"ေအးပါ အေမရာ၊ အစ္ကိုႀကီး ေစတနာ ေမတၱာေတြ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပါတယ္၊ သူ႔ေက်းဇူးေတြ ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေမတို႔မွာ ဆပ္မကုန္ပါဘူး။"
စိတ္ကို ထိန္းရသျဖင့္ အသံက ပိုတုန္ေနသည္။ အေမကေတာ့ ေနာင္တ ႏွင့္ ၀မ္းနည္းမႈဟု ထင္ မည္။ အေမ့ အေျပာေၾကာင့္ ရင္ထဲပိုနာကာ မ်က္ရည္ပင္ က်ခ်င္လာသည္။
"ေအး ... သာဓုပါ သားရယ္၊ ေက်းဇူးတရားဆိုတာ သိတတ္ရတယ္၊ ဘုန္းႀကီးက ေျပာတယ္ မဟုတ္လား၊ ေက်းဇူး ရွိတဲ့ လူကို ေက်းဇူးရွိတဲ့ အေၾကာင္း ကြယ္ရာမွာေရာ ေရွ႕ေမွာက္မွာပါ ထုတ္ေဖာ္ၿပီး ေျပာတာဟာ မဂၤလာတစ္ပါး တဲ့၊ သစၥာစကားတဲ့"
"ဟုတ္ကဲ့" ဟု ေျပာၿပီး သူထမင္းပြဲ အစသတ္လိုက္၏။ ထမင္း၀ိုင္း တြင္ အေမေျပာေသာ စကား ေၾကာင့္ ထမင္းမ၀ ဘဲ ထေျပးခဲ့ရသည့္ အႀကိမ္ေပါင္း သူ မမွတ္မိေတာ့။
"ထမင္းစားၿပီးရင္ ေမာင္ထြန္းေသာင္ဆီ သြားလိုက္ပါဦးသားရယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အေမ"
ဘယ္လုိလုပ္ ကိုထြန္းေသာင္ မ်က္ႏွာကို သူသြားၾကည့္ရမည္နည္း။ ေမသူကို ခုိးေျပးရန္မွာ နာရီ ပိုင္းသာ လိုေတာ့၏။ သူ႔ရင္ထဲ အေတြးေတြႏွင့္ ပူေလာင္ေနေသာ္လည္း ေပ်ာ္ေနသည္။ နာရီကုိ ခဏခဏ ၾကည့္သည္။ ေနလံုးကိုလည္း ခဏခဏ ၾကည့္သည္။ အေမကမူ ကိုထြန္းေသာင္အုန္းၿခံ ကို ေပါင္းျမက္ ရွင္းရန္ မနက္ထမင္းစားၿပီးကတည္းက ထြက္သြားေလသည္။ အေမ မျပန္ခင္ သူအိမ္က ထြက္ရသည္။ ေမသူ ႏွင့္ သူ ေလးနာရီငါးနာရီေလာက္ ခ်ိန္းထားသည္။
စိတ္ေစာေနသျဖင့္ သံုးနာရီကပင္ သူအိမ္က ထြက္လာ၏။ မေတာ္တဆ ကိုထြန္းေသာင္ႏွင့္ ရြာထဲ တြင္ ပက္ပင္းတိုးေနၾကမွာစိုး၍ ရြာေအာက္က ပတ္လာ၏။ ကမ္းႀကီးသတ္ဘက္ ေရာက္ခါနီးမွာ ေမသူကို ထပ္သြား ခ်ိန္းဦးမည္ဟု သတိရသျဖင့္ ကမ္းႀကီးသတ္ဘက္ တစ္ေခါက္ျပန္လွည့္လာ သည္။ ေမသူတို႔ အိမ္နား ကို အထူးသတိထားလာ၏။ ကိုထြန္းေသာင္းႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆံုမိၾကမွာ သူစိုးရိမ္ေနသည္။ တစ္ေန႔ လံုး တဒုန္းဒုန္း ခုန္ေနခဲ့ေသာ ရင္သည္ ေမသူတို႔ အိမ္နားေရာက္ေသာ အခါ ပိုက်ယ္လာ၏။ အရိပ္အျခည္ ကို ၾကည့္သည္။ ေမသူတစ္ေယာက္တည္းသာ ဆိုင္ေရွ႕ ထုိင္၍ ရုပ္ျပဖတ္ေန၏။ အစ္ကိုႀကီး ဟိုဘလက္ကမ္းက ယူလာေသာ စာအုပ္မွန္း သိလိုက္သည္။ သူဆုိင္ေရွ႕ ေရာက္သြား၏။ သူကသာ ေျခတုန္ လက္တုန္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေမသူကား မတုန္ မလႈပ္ ပကတိ။
စာအုပ္ မွ အၾကည့္ကို သူ႔မ်က္ႏွာသို႔ ေရႊ႕လာ၏။
"တို႔သြားၿပီေနာ္ လာခဲ့"
"ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ၊ အေစာႀကီး ရွိေသးတယ္၊ လာခဲ့ပါ့မယ္ဆို"
"ေသခ်ာေအာင္လို႔ ေမသူရယ္"
"သြား မလာဘူး"
"မလာရင္ ညက် သိမွာေပါ့၊ ရဲရင္ ေနၾကည့္ေပါ၊ အိမ္ ..."
"ဟိုမွာ ေစ်းလာ၀ယ္တယ္"
"လာခဲ့ေနာ္ ဆက္ဆက္၊ သြားမယ္"
ပဲေလွာ္တစ္ထုပ္ လွမ္းဆြဲ၍ သူထြက္လာ၏။
"အစ္ကိုေအာင္တုိင္"
ေျခလွမ္းတုံ႔၍ သူရပ္ေန။ ေမစီက သူ႔အနား အေျပးကေလးႏွင့္ လာေန၏။ အေရးထဲ နတ္ဆိုးမ တစ္ေကာင္ ေတာ့ ေႏွာင့္ျပန္ဦးမလားဟု သူ ရင္ထိတ္သြား၏။ ေစာေစာက သူပခံုးတြန္႔လိုက္သည္ ကို ျမင္လိုက္ပံုရ၏။
"ဘာမ်ား ျဖစ္ေနရတာလဲ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ငါက"
"ၾကက္သီးထသလို ခါေနတာ ေတြ႕လို႔၊ ပဲေလွာ္လား ေပးစမ္း၊ အစ္ကိုေအာင္တုိင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ခ်င္ေနတာ အေတာ္ပဲ"
"ေဟး ... နင္က ဘာကိစၥ ႏွစ္ေယာက္တညး္ ေတြ႕ခ်င္ရတာလဲ၊ ငါ ေၾကာက္တယ္"
"အမယ္ အေကာင္းေျပာရင္" ဟု မ်က္ေစာင္းႏွင့္ ဆိုၿပီး သူ႔လက္ထဲက ပဲေလွာ္ကို ယူ၀ါး၏။ ထုိင္စမ္း ပါဦးဟု ဆိုၿပီး သူက အလ်င္ထုိင္ျပန္၏။
"ဟ ... ငါမထုိင္ဘူး၊ ငါမထုိင္ဘူး၊ ငါအေကာင္းေျပာေနတာဟဲ့၊ ဒီလို အုန္းပင္ေျခရင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္ တည္း ထုိင္ၿပီး စကားေျပာေနတာ လူေတြျမင္ရင္ ဘာေျပာၾကမလဲ၊ သမီးရည္စားမွ ဒီလိုထုိင္ေျပာ တာဟ"
"အမယ္ေလး ျဖစ္ေနလိုက္တာ၊ ထုိင္စမ္းပါ၊ ေမးစရာရွိလို႔ပါဆို"
ေမစီက သူ႔လက္ကို အတင္းဆြဲေဆာင့္၍ ထုိင္ခုိင္းေန၏။ သူ႔စိတ္ထဲက ဘယ္လို ျဖစ္သြားသည္ မသိ၊ ေမသူလည္း ေလာေလာဆယ္ လာမွာ မဟုတ္ေသးသျဖင့္ ေနာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာ၏။ သူ႔မွာ ရယ္ခ်င္ သလို ငိုခ်င္သလို ႏွင့္ ရင္ထဲက ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနသည္မွာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ ရွိေလၿပီ။
" ဟ ... ငါတကယ္ေျပာေနတာ၊ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ရေအာင္ သမီးရည္းစားမွ မဟုတ္တာ၊ မလုပ္ပါနဲ႔ "
" ကဲ ... ဒီလုိဆုိ လုပ္လုိက္ၾကမယ္ေလ၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ "
ေမစီက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့ၾကည့္၍ ရယ္ေျပာ၏။
႐ုတ္တရက္ သူ ငုိင္သြားသည္။
" ဘာလဲ၊ ေၾကာက္သြားၿပီလား၊ အစ္ကုိ ေအာင္တုိင္ႀကီး မဟုတ္ကဟုတ္က မေျပာနဲ႔ သိလား၊ မိဇံျမင္ရင္ တစ္မ်ိဳးထင္ေနဦးမယ္၊ အေကာင္းေျပာတာပါ၊ ေမးစရာ႐ွိလုိ႔ ထုိင္ဆုိ၊ ေဘာင္းဘီဆဲြခၽြတ္လုိက္မယ္ေနာ္"
" ငါ့ေဘာင္းဘီ နင္ဆဲြခၽြတ္လုိ႔ တစ္သက္မရဘူးမွတ္၊ ခါးပတ္ႀကီးနဲ႔ဒီမွာ ေတြ႕လား "
" ေအးပါ၊ သိပါတယ္၊ ထုိင္စမ္းပါ "
သူ ထုိင္လုိက္၏။
" ကဲ ... ဘာေမးမလဲ၊ ျမန္ျမန္ေမး၊ ဇံဇံေလး ျမင္ေနဦးမယ္၊ ဟဲ ... ဟဲ "
" ဒါက်ေတာ့ သူေၾကာက္တယ္၊ လွမ္းေအာ္ေျပာလုိက္ရမလား ... ဒီမ်ာ ဗ်ိဳ႕ ... အစ္ကုိ "
" ငါေနာ္ လုပ္လုိက္လုိ႔ "
" ဟဲ ... ဟဲ ... ကဲ ... ေျပာစမ္း၊ မနက္ျဖန္ အစ္ကုိႀကီးနဲ႔ ေမသူနဲ႔ ယူၾကေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ အစ္ကုိ ေအာင္တုိင္ႀကီး ရင္ထဲ ဘယ္လုိေနလဲ "
" ငါ့ ... ငါ့ရင္ထဲလား "
" အင္း ... "
" ဟင္း ... ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ၊ က်လိက်လိနဲ႔၊ ဟား ... ဟား ... တကယ္ပါဆုိ၊ နာတယ္ဟ "
သူက ကုိယ္လံုး ကုိ တြန္႔လိမ္ျပလုိက္သျဖင့္ ေမစီက ႏွာေခါင္းကုိ ဆဲြလိမ္၏။ အမွန္ပင္ သူ ရင္ထဲမခ်ိသိျဖင့္ မ်က္ရည္ ထြက္ေအာင္ ေရာၿပီး ရယ္ပစ္လုိက္ရ၏။
" အေကာင္းေမးတဲ့ဥစၥာ"
" ငါက ဘာျဖစ္ရမွာလဲဟ"
သူက အရယ္တစ္၀က္ႏွင့္ မ်က္ရည္ကုိ သုတ္၍ ေျပာ၏။
" ေမသူနဲ႔ အစ္ကုိေအာင္တုိင္ ခ်စ္ေနၾကတယ္လုိ႔ မိဇံက ေျပာလုိ႔ေလ "
" ေမစီကုိ ဘယ္သူေျပာလဲ "
" မိဇံကပါဆုိ "
" အဲဒါ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး "
" ဘာကုိ ေျပာတာလဲ၊ နား႐ႈပ္လုိက္တာေနာ္ "
ေမစီက ေခါင္းကုတ္၍ ညည္းသည္။ တကယ္လည္း နားေထြးသြားပံုရသည္။
" မနက္ျဖန္ အစ္ကုိႀကီးနဲ႔ ေမသူနဲ႔ ယူၾကေတာ့မယ္ဆုိတာ ဘယ္သူေျပာလဲလုိ႔ "
" မနက္ျဖန္ အစ္ကုိႀကီးနဲ႔ ေမသူနဲ႔ ယူၾကေတာ့မယ္ဆုိတာ ဘယ္သူေျပာလဲလုိ႔ "
" ေဟာေတာ့၊ အစ္ကုိေအာင္တုိင္ မသိဘူး "
" သိပါတယ္၊ ဘယ္သူေျပာလဲလုိ႔ ေမးတာပါ "
" ေမသူက ေျပာတာ၊ သူ႔အေဖတ႐ုတ္ႀကီးကလည္း အေမအေဖတုိ႔ကုိ တစ္ေန႔က ေန႔လယ္မွာ လာဖိတ္ သြားတာ၊ မေန႔ညက မိဇံနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ဆုိင္ကုိ လာတာ အစ္ကုိထြန္းေသာင္ကုိ ေနာက္ၾကမလုိ႔၊ သူက ထြက္ ေျပးသြားတာ ဆုိင္ကုိ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ မေန႔က ကၽြန္မတုိ႔ ဆုိင္ပိတ္မွ ျပန္လာၾကတယ္၊ ေမသူက ကၽြန္မ တုိ႔ကုိ ဖိတ္လုိက္တယ္။ မနက္ျဖန္က်ရင္ ေစာေစာလာခဲ့ၾကပါတဲ့၊ လက္ဖက္ရည္ အခ်ိဳမေသာက္တဲ့ ပသွ်ဴး အေမႀကီး ေတြနဲ႔ ဆလံုမိန္းမႀကီးေတြကုိ စက္လုပ္မုန္႔ ထန္းလ်က္ ပဲေလွာ္အ၀ေကၽြးမယ္ စီစဥ္ထားတယ္တဲ့ "
ေမစီ၏ စကားကုိ သူ အသက္မ႐ွဴ၀ံ့ဘဲ နားေထာင္ေန၏။ ေမသူ႔ပါးစပ္က ေျပာသည္ဟူေသာ စကားသည္ အမွန္ပဲလား။ သူေမးစဥ္ကမူ ေမသူက တိတိက်က် မဟုတ္ေသးသလုိ ေလွ်ာခ်ျခင္းမွာ ဘယ္လုိ သေဘာ ေပါက္ပါလိမ့္။ ေမသူသည္ အစ္ကုိႀကီးႏွင့္ ႀကိဳက္ေနၾက၍ သူ႔ကုိ မတင္မက် ေျပာထားတာလား။ လူႀကီးစံုရာ ႏွင့္ ေျပာၿပီးသြားၾကလွ်င္ သူေနာက္ဆုတ္ရေတာ့မည္ကုိ တမင္သိ၍ လွည့္စားထားတာလား။ ေမသူ႔ စကား အရဆုိလွ်င္ ခုေတာင္ လာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။
ရင္ထဲ မွာ ခ်က္ခ်င္း ပူေလာင္ေ၀ဆူလာသည္။ ေမသူကုိ သူဘယ္နည္းႏွင့္မွ် လက္လြတ္ဆံုး႐ွံဴးမခံႏိုင္ေတာ့ ေပ။ ခ်က္ခ်င္း သတိလြတ္ကာ သူ မတ္တတ္ထမိလုိက္သည္။
" ဟင္ ... အစ္ကုိေအာင္တုိင္၊ ထုိင္စမ္းပါဦးဆုိ "
" ငါသြားမယ္ဟာ "
" ဘယ္သြားမွာလဲ၊ သူမ်ားေမးတာ ေျပာခဲ့ပါဦး"
" ဘာေမးတာလဲ နင္က "
" ခ်က္ခ်င္းပဲေတာ္၊ အစ္ကုိေအာင္တုိင္ ႐ူးသြားပလား "
" ဘာလုိ႔ ႐ူးရမွာလဲ ငါက "
" မ႐ူးရင္ ေျပာပါလား "
" ဘာကုိ ေျပာရမွာလဲလုိ႔ "
တကယ္လည္း သူ႔စိတ္ထဲ အားလံုးကုိ သတိေမ့သြားသည္။ ေမစီေျပာသလုိ ႐ူးေနေလၿပီ၊ သုိ႔ေသာ္ ေဒါသ ႏွင့္ အတူ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဟန္ေဆာင္၍ ေအာ္ပစ္လုိက္မိ၏။
" ခုမွ ဘာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရျပန္တာလဲ၊ အစ္ကုိႀကီးနဲ႔ ေမသူနဲ႔ ယူၾကေတာ့ အစ္ကုိေအာင္တုိင္ရင္ထဲ ေဟာဒီ ရင္ထဲ ဘယ္လုိေနလဲလုိ႔ ေမးေနတာ ေတာ္ရယ္၊ ေဟာဒီ နားကေကာ ၾကားေတာ္မူပါစ "
" နင္ ... နင္ အရမ္းမလုပ္နဲ႔၊ နာတယ္ဟ "
သူ႔ကုိ ၾကည့္၍ အားမလုိ အားမရ ျဖစ္ေနေသာ ေမစီက သူႏွင့္အတူ မတ္တတ္ရပ္လုိက္ၿပီး ရင္ဘတ္ကုိထု နား႐ြက္ ကုိဆဲြ ေျပာေနေသာအခါ တကယ္လည္း နားနာသြားသျဖင့္ သူ ေအာ္ပစ္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ေမစီက သူ႔နားတစ္ဖက္ ကုိ မလႊတ္ေသး။
" ကဲ ... နာရင္ေျပာ "
" နင္ကလည္းဟာ ငါ့အေမက်ေနတာပဲ၊ ငါ့အေမကေတာင္ ငါ့ကုိ ဒီလုိ နာနာက်င္က်င္ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးဘူး ဟ၊ လႊတ္စမ္းပါ "
" ေျပာမွ လႊတ္မယ္ "
" ေျပာၿပီး ပါၿပီေကာလုိ႔၊ ငါ့ရင္ထဲမွာ က်လိက်လိ "
" က်လိက်လိဆုိတာ ၀မ္းနည္းတာမွ မဟုတ္တာ၊ ခု ေမးတာ ၀မ္းမနည္းဘူးလားလုိ႔ "
" နည္းတာေပါ့ဟ၊ ဟင္းဟင္း ... အင္းအင္း ၊ ငါ ... ငါ ... ငုိ ... ငုိ ... ေနတာ နင္ ျမင္လ်က္သားနဲ႔၊ ဟီး ဟီး ေမးရက္ လုိက္ၾကတာ "
" သြား အလကား၊ သူမ်ားသနားလုိ႔ အေကာင္းေမးရင္ "
ေမစီက တအားေဆာင့္တြန္းပစ္လုိက္ေသာအခါ သူထြက္ေပါက္ရသြား၏။
" တကယ္ပါေမစီရယ္၊ ငါ့ရင္ထဲနာ ... "
" ေတာ္စမ္းပါ၊ ကက္ဆက္သြင္းထားဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ သူမ်ားက သနားလုိ႔ေမးတာ၊ ေတာ္ၿပီ၊အစ္ကုိ ေအာင္တုိင္ နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ မေခၚေတာ့ဘူး "
သူ တကယ္ေျပာမည္ဟုဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ႏႈတ္စထြက္သည္ကုိ ေမစီက မယံုေတာ့။ သူ႔အိမ္ဘက္ ျပန္ထြက္ သြား၏။
ေမစီ၏ ေနာက္ေက်ာကုိ ခဏေငးၾကည့္ကာ သူငုိင္ေန၏။ တကယ္လွ့်ထြက္ေနေသာ မ်က္ရည္ကုိ သူသုတ္ သည္။ အစ္ကုိႀကီး သာမဟုတ္၊ ေမသူကပါ သူ႔ကုိ လွည့္စားသြားေလၿပီ။ ခုလည္း လာမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
သူ လက္က နာရီကုိ ၾကည့္၏။ ေလးနာရီ ခဲြေလၿပီ၊ ေမသူ ေပၚမလာေသး။ ငါးနာရီခဲြ ေျခာက္နာရီဆုိလွ်င္ အစ္ကုိႀကီး ထမင္းစားလာေတာ့မည္။ အစ္ကုိႀကီး ထမင္းစားမလာမီ တစ္ေခါက္ သြားေခၚဦးမွဟု ခ်က္ခ်င္းသူ အေတြးေပါက္သြား၏။ ခ်က္ခ်င္း ေမစီတုိ႔ၿခံထဲက ထြက္လာသည္။
၆။
ေလကာေက်ာက္တံုးႀကီးနား သြားရပ္၏။ ေမသူကုိ ဆုိင္၌ ထုိင္၍ သူ ျမင္ရ၏။ ဘာကုိမွ ေထြေထြထူးထူး မေတြး ခ်င္ေတာ့။ ရင္ထဲက ပူေလာင္ျပင္းျပမႈကုိ က်ိတ္မွိတ္ခံ၍ မရေတာ့။ ေက်ာက္ခဲ ေသးေသးေလးတစ္ လံုး ေကာက္ၿပီး ဆုိင္ေ႐ွ႕ သဲတလင္းေပၚ ပစ္ထည့္လုိက္၏။ ေမသူက လွမ္းၾကည့္သည္။ သူက လူေယာင္ျပ လုိက္၏။ ေမသူျမင္သြားသည္။ မိနစ္ပင္မၾကာ။ ေမသူ႔အသံကုိ ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားလုိက္ရ၏။
" အေဖ ဆုိင္ခဏ ၾကည့္ထားႏွင့္ဦး၊ ကၽြန္မ ကမ္းႀကီးသတ္ဘက္ ေႂကြးရစရာ႐ွိလုိ႔ သြားေတာင္း လုိက္ ဦးမယ္"
သူ ၀မ္းသာသြား၏။ ေမသူ မေနရဲေတာ့။
ေမသူ အိမ္ေ႐ွ႕ဘက္ ထြက္လာေသာအခါ သူလည္း ေမသူ ေ႐ွ႕က ကမ္းႀကီးသတ္ဘက္ ျမင္သာေအာင္ ထြက္လာေလ၏။ ေမစီတုိ႔ အုန္းၿခံအစက သူ ရပ္ေစာင့္ၾကည့္ေန၏။ ေမသူက သူ႔ကုိ မၾကည့္၊ ေခါင္းငံု႔၍ မလွမ္းခ်င္လွမ္းခ်င္ႏွင့္ ေလးလံစြာ ေလွ်ာက္လာေန၏။ သူ႔အနားေရာက္လာသည္။ သူက ေျခလွမ္း ထပ္ဆက္၏။
" ဘယ္သြားဦးမလုိ႔လဲ "
" ဟုိ အနားေလးတင္ပါ "
ပဲ့ခ်ိတ္႐ွိရာ ေခ်ာင္းနားသုိ႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ ေမသူကလည္း သူ႔ကုိ မီေအာင္ လုိက္လာ၏။ ပဲ့ခ်ိတ္႐ွိရာ ေခ်ာင္းကမ္းနဖူးက အုန္းတစ္ပင္ရင္းတြင္ ၿပိဳင္တူ ရပ္လုိက္ၾကသည္။
"ဘာေျပာမလဲ ေျပာေလ၊ ဟိုမွာ မိဇံႀကည့္ေနတယ္"
သူတစ္ခ်က္လွည့္ႀကည္လိုက္သည္။ အုန္းလက္ေျခာက္ေတြ ခုတ္သင္ေနေသာ မိဇံက သူတို႕ႏွစ္ ေယာက္ကို အံ့ႀသတႀကီး ေငးႀကည့္ေန၏။ ဤလိုအခါမ်ိဳးတြင္ မိဇံေလာက္ကို ဘာမွအေရးလုပ္စရာ မဟုတ္ဟု ေအာင္တိုင္ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။
"ႀကည့္ႀကည့္မဆိုင္ပါဘူး၊ တို႕ပဲ့ခ်ိတ္ေပၚသြားေျပာႀကရင္ ေကာင္းမယ္"
"ဟင့္အင္း....၊ ဒီမွာပဲေျပာ"
ေမသူ၏ျငင္းဆိုစကားေႀကာင့္ သူရင္ခုန္သြား၏။
"ဘာပါ ေမသူရာ"
"ဟင့္အင္း၊ ဒီမွာပဲ ေျပာပါဆို၊ မသြားခ်င္ပါဘူး"
သူလွမ္းကိုင္ေသာလက္ကို ေမသူက ရုန္းဖယ္ပစ္လိုက္၏။ သူသက္မခ်လိုက္သည္။
"ေျပာေလ၊ ဘာေျပာမလိ္ု႕လဲ ျမန္ျမန္ေျပာ၊ သူမ်ားဆိုင္ကို အေဖနဲ႕ထားခဲ့ရတာ ျမင္သားနဲ႕"
ေမသူ႕စကာကို ရင္နင့္မိသည္။ ေမသူ၏မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ႀကည့္လိုက္၏။ သူရင္ထဲ ပူေလာင္လာ ၏။ ရုတ္တရက္သူပင္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္မိျပန္၏။ ေမသူမ်က္ႏွာက ရဲတြက္လာသည္။
"ေျပာေလ ဘာလဲလို႕"
"ေျပာေနစရာေတာင္ အထူးမလိုေတာ့ပါဘူး ေမသူရယ္၊ သန္ဘက္ခါဆို ေမသူနဲ႕ အစ္ကိုႀကီးကို လူႀကီးေတြ ေပးစားႀကေတာ့မယ္ေလ၊ အဲဒီေတာ့ တို႕ဘာလုပ္ႀကမလဲ"
ေမသူက ငိုင္ေန၏။ သူ႕မ်က္မွာကိုလည္း မႀကည့္။
"ဟင္....ေမသူ....တို႕ဘာလုပ္ဖို႕လိုေသးလဲ၊ ခုဒီက ပဲ့ခ်ိတ္နဲ႕ ထြက္ေျပးႀကရုံပဲေပါ့။ ကဲ...လာ"
"အို...ကို...ကိုေအာင္တိုင္.. ဒီ...ဒီလို မလုပ္ပါနဲ႕ဦး"
ေမသူက အထိတ္တလန္႕ေျပာ၍ ရုန္ဖယ္၏။ ေအာင္တိုင္က ေမသူ၏ လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိသည္။
"ဟင္...ေမသူ ဘာ္ျဖစ္လို႕လဲ၊ တို႕တစ္ခါတည္း ထြက္ေျပးႀကမယ္ေလ၊ လာပါ ေမသူရယ္"
"ဟင့္အင္း....ဟင့္အင္း...မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး"
"ျဖစ္ပါတယ္ေမသူရာ၊ ဘာမွေတြးေႀကာက္မေနပါနဲ႕၊ တို႕အားလုံး စီစဥ္ျပီးပါျပီ၊ လာပါ"
သူက ေမသူ၏လက္ကို အတင္းဆြဲေခၚေနရာ၊ ယက္ကန္ယက္ကန္ပါလာေသာ ေမသူက အတင္း ရုန္း၍ ေအာ္ေန၏။
သူက ေမသူ၏လက္ကို အတင္းဆြဲေခၚေနရာ၊ ယက္ကန္ယက္ကန္ ပါလာေသာ ေမသူက အတင္း ရုန္း၍ ေအာ္ေန၏။
"လႊတ္ပ ါ ဖယ္ပါ"
"ဘာျဖစ္လို႕လဲဟင္ ေမသူ"
ရုတ္ရက္ သလဲျပင္ေပၚ ေမသူထိုင္ခ်လိုက္သျဖင့္ သူပါ ယိုင္နဲ႕သြားသည္။ အတင္းဆြဲေခၚရမွာ စိတ္ ထင့္သြား၏။ ေမသူ႕မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ႀကည့္မိသည္။ တစ္ကိုယ္လုံး လိႈက္ဖိုကာ ေမသူငို၏။ မ်က္ရည္ပိုးပိုး ေပါက္ေပါက္ ကို ျမင္ရ၏။ ရင္ထဲ နင့္သြားသည္။ ဆြဲကိုင္ထားေသာ လက္ကိုမူ မ လႊတ္မိ။
"ေမသူ တို႕ကို ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား"
ေတြေငးမိႈင္က်သြားေသာ ေမသူကို မခ်င့္မရဲငုံ႕ႀကည့္၏။
"ဟင္..ေမသူ ေျပာေလ၊ ေမသူတို႕ကို ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား"
ရိႈက္သံႏွင့္ေခါင္းညိတ္၏။ အသံကိုေဖာ့ကာ လႊတ္ပါဦးဟု တီးတိုးဆိုသည္။ ေအာင္တိုင္ကမူ မလႊတ္ မိ။
"ခ်စ္ရင္လာေလ ေမသူ၊ သန္ဘက္ခါဆို အစ္ကိုႀကီးနဲ႕ ေမသူယူရလိမ့္မယ္"
"အို...လႊတ္ပါဦးဆိုေန"
ထိုင္ေနရာမွ မတ္တတ္ထရပ္၍ ေျပာ၏။ ရုတ္တရက္မို႕ ေအာင္တိုင္ယိုင္သြားသည္။
"မလႊတ္ဘူး၊ မလႊတ္ဘူး။ ေမသူကို တို႕တစ္သက္ မလႊတ္ႏိုင္ဘူး၊ ေမသူကို တို႕ခ်စ္တယ္၊ တို႕ကို ခ်စ္ရင္တို႕
နဲ႕ လိုက္ရဲရမယ္ လာ...၊ ခုတစ္ခါတည္း ပဲ့ခ်ိတ္နဲ႕ ထြက္ေျပးရေအာင္ လိုက္ခဲ့"
ေမသူက ခ်က္ခ်င္းျပန္ထိုင္ခ်၍ လႊတ္ပါ...လႊတ္....လႊတ္ ဟုသာအတင္းေအာ္ေန၏။ ကိုင္ထား ေသာလက္တစ္ဖက္ကိုလည္း သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တအား ဆြဲျဖဳတ္ေနသည္။
"ေမ...ေမသူ တို႕ကိုခ်စ္တယ္ေျပာစမ္းပါ။ ေမသူတို႕ကိုခ်စ္တယ္မဟုတ္လား၊ ခ်စ္ရင္လိုက္ရဲရမယ္ ေလ၊ ဘာလို႕ရုန္းေနရတာလဲ၊ ကဲ...ေျပာ ေျပာ"
ေဒါသ ျဖစ္လာေသာ ေအာင္တိုင္က ေမသူ၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို အတင္းေပြ႕ဖက္ လႈပ္ယမ္း၍ ေအာ္ ပစ္လိုက္၏။
ေမသူ႕မ်က္ႏွာက ျဖဴဖက္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္သြားသည္။ ရုတ္ျခည္း တစ္ကုိယ္လုံး တဆတ္ဆတတ္ တုန္ယင္ လာ၏။ တအားေပြ႕ဖက္ထားေသာ ေအာင္တိုင္၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ရိႈက္ႀကီးတငယ္ ငိုခ် လိုက္သည္။
ေပ်ာ့္ေခြက်သြားေသာ ေမသူ၏ကိုယ္လုံးေလးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ရင္း သူသက္ျပင္ရိုက္မိ လိုက္ သည္။
"မငိုပါနဲ႕ ေမသူရယ္...ဒါဟာ ၀မ္းနည္းစရာမဟုတ္ပါဘူး၊ ၀မ္းသာစရာပါကြယ္၊ တို႕ေျပးႀကေတာ့ မယ္ေနာ္ ေမသူ၊ ႏို႕မို႕ရင္ ေမသူအစ္ကိုႀကီးကို မခ်စ္ဘဲ"
နဲ႔ ယူရလိမ့္မယ္ေနာ္...ကဲ မငိုနဲ႔၊ ေမသူရယ္ ကဲလာထ၊ တုိ႔တစ္ခါတည္း ထြက္ေျပး ၾကရေအာင္ပါေနာ္..၊
ဒီ...ဒီကလည္း စဥ္းစားျပီးသားပါ၊ အဲ...အဲဒါေၾကာင့္ ေမသူအ၀တ္ေတြေတာင္ ဟိုမွာေပးထားေသးတယ္။
ဟင္....ေမသူလည္း စဥ္းစားထားျပီးသား ဟုတ္လား၊ ၀မ္းသာလိုက္တာ ေမသူရယ္။ ဘယ္မွာေပးထားလဲ အ၀တ္က။
ခ်က္ခ်င္း ၀မ္းသာလံုး ဆံု႕သြားေသာင္ ေအာင္တိုင္က ေမသူကို ေလွ်ာ့ေျဖ လႊတ္လိုက္၏။
ဟင္....ေမသူ ဘယ္မွာေပးထားလဲ အ၀တ္ေတြ။
ေမ...ေမစီ ဆီမွာ မေန႔ညေနကပင္ ...။
ငုိရႈိက္ေနေသာ အသံႏွင့္ ဗလုံးဗေထြးေျပာ၏။
ကဲ..သြား..သြား ျမန္ျမန္ သြားယူလုိက္၊ ေစာေစာကေတာ့ မေျပာဘူး၊ အလကားအခ်ိန္ဖင့္....။
ေမသူ ေျပးထြက္သြားသည္ကို သူလွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ဟင္ခနဲ အသံထြက္သြားသည္။ ေမသူ ေျပးထြက္ သြားေသာ ေနရာသည္ ေမစီတုိ႔အိမ္ဘက္ မဟုတ္။ ရြာဘက္၊ သူတု႔ိအိမ္ဘက္သို႔သာ။
ေမသူ..ေမသူ...ေၾသာ္ ...ေမသူရယ္။
လွမ္းေခၚမိလုိက္၏။ လွည့္၍မွ်ပင္ မၾကည့္ခဲ့။ ေနာက္က်သြားေလျပီ။ သက္မ တစ္ခ်က္ကို ပင္ပန္းၾကီးစြာ ခ်လိုက္မိသည္။ ေၾသာ္....ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ သူ႔ကို ေမသူလွည့္စားသြား ျခင္းပါတကား။
စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္ကို သုတ္လိုက္၏။ ဆံုးရႈံုးသြားျပီဟူေသာ အသိေၾကာင့္ ခြန္အားေတြ ခ်က္ခ်င္း ယုတ္ေလ်ာ့သြားသည္။ အုန္းပင္ရင္းတြင္ ႏြမ္းနယ္စြာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ငိုရႈိက္သံမ်ား ရင္ထဲမ်ား ခ်က္ခ်င္း ပြင့္ထြက္လာ၏။.
ငိုမေနပါနဲ႔ အစ္ကုိေအာင္တိုင္ရာ၊ အစ္ကိုေအာင္တိုင္က ေယာက်္ားပါ၊ မိဇံျမင္လည္း ျမင္တယ္၊ ၾကားလည္း ၾကားတယ္၊ ေမသူဟာ အစ္ကိုေအာင္တုိင္ကို တကယ္မခ်စ္ပါဘူး၊ အစ္ကိုေအာင္တုိင္ကသာ ေမသူကို တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ေနတာပါ၊ အစ္ကိုေအာင္တိုင္ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေပါ့။
ထိတ္လန္႔စြာ မ်က္ရည္သုတ္လိုက္မိသည္။ မီးထြက္မတတ္ေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင့္ မိဇံကို လွည္းၾကည့္၏။ မိဇံ မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြႏွင့္။
ဘာကို ငါက ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ရမွာလဲ၊ ငါ့ကို ေမသူက ပစ္ေျပာသြားတာ။
အဲဒါေပါ့ အစ္ကိုေအာင္တုိင္၊ ေမသူက အစ္ကိုေအာင္တုိင္ကိုသာ တကယ္ခ်စ္ရင္ အစ္ကိုေအာင္တုိင္ ေခၚရာ လိုက္ရဲရမွာေပါ့။
ငါ့ကို ေမသူက တကယ္ခ်စ္ပါတယ္မိဇံရယ္၊ အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ သူ႔အေဖ ေၾကာင့္ပါ။
ဟား.....ဟား..ဟား...။
မိဇံက တအားရယ္၏။ ေအာင္တိုင္ ေဒါသျဖစ္မိသြားသည္။
နင္က ဘာရယ္တာလဲ။ ဒါရယ္စရာလားဟင္ ေခြးမ။
ဟား....ဟား...ရယ္စရာေပါ့။ ကိုယ့္ကို တကယ္ခ်စ္မွန္း မခ်စ္မွန္းေတာင္ ခြဲျခားမသိဘဲ ကေလးလုိ ငိုေနတာ ရယ္စရာ မဟုတ္ဘူးလား၊ တကယ္ခ်စ္ရင္ အားလံုးကို စြန္႕ျပီး ခ်စ္သူေနာက္ လိုက္ရဲရမွာေပါ့။
ေတာ္...ေခြးမ၊ နင္မတရားမေျပာနဲ႔ နင္ေကာ လိုက္ရဲမလားဟင္.... နင္ေကာ လုိက္ရဲသလား။
လိုက္ရဲတယ္၊ လုိက္ရဲတယ္။
ေအာင္တိုင္ ၏ ေဒါသကို မိဇံကလည္း ေဒါသႏွင့္ ျပန္ေအာ္ပစ္လိုက္၏။
လုိက္ရဲရင္ လာစမ္းဟာ၊ ခုခ်က္ခ်င္းသြားမယ္။
သူက မိဇံလက္ကို ခ်က္ခ်င္း ထဆြဲ၏။
ေနဦး။
ဘာလုပ္မလု႔ိလဲ။
ကၽြန္မ အ၀တ္ေတြ သြားယူ...။
ေတာ္....မလိုဘူး.....လာ။
ၿပီးပါၿပီ
.
သူတစ္ခ်က္လွည့္ႀကည္လိုက္သည္။ အုန္းလက္ေျခာက္ေတြ ခုတ္သင္ေနေသာ မိဇံက သူတို႕ႏွစ္ ေယာက္ကို အံ့ႀသတႀကီး ေငးႀကည့္ေန၏။ ဤလိုအခါမ်ိဳးတြင္ မိဇံေလာက္ကို ဘာမွအေရးလုပ္စရာ မဟုတ္ဟု ေအာင္တိုင္ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။
"ႀကည့္ႀကည့္မဆိုင္ပါဘူး၊ တို႕ပဲ့ခ်ိတ္ေပၚသြားေျပာႀကရင္ ေကာင္းမယ္"
"ဟင့္အင္း....၊ ဒီမွာပဲေျပာ"
ေမသူ၏ျငင္းဆိုစကားေႀကာင့္ သူရင္ခုန္သြား၏။
"ဘာပါ ေမသူရာ"
"ဟင့္အင္း၊ ဒီမွာပဲ ေျပာပါဆို၊ မသြားခ်င္ပါဘူး"
သူလွမ္းကိုင္ေသာလက္ကို ေမသူက ရုန္းဖယ္ပစ္လိုက္၏။ သူသက္မခ်လိုက္သည္။
"ေျပာေလ၊ ဘာေျပာမလိ္ု႕လဲ ျမန္ျမန္ေျပာ၊ သူမ်ားဆိုင္ကို အေဖနဲ႕ထားခဲ့ရတာ ျမင္သားနဲ႕"
ေမသူ႕စကာကို ရင္နင့္မိသည္။ ေမသူ၏မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ႀကည့္လိုက္၏။ သူရင္ထဲ ပူေလာင္လာ ၏။ ရုတ္တရက္သူပင္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္မိျပန္၏။ ေမသူမ်က္ႏွာက ရဲတြက္လာသည္။
"ေျပာေလ ဘာလဲလို႕"
"ေျပာေနစရာေတာင္ အထူးမလိုေတာ့ပါဘူး ေမသူရယ္၊ သန္ဘက္ခါဆို ေမသူနဲ႕ အစ္ကိုႀကီးကို လူႀကီးေတြ ေပးစားႀကေတာ့မယ္ေလ၊ အဲဒီေတာ့ တို႕ဘာလုပ္ႀကမလဲ"
ေမသူက ငိုင္ေန၏။ သူ႕မ်က္မွာကိုလည္း မႀကည့္။
"ဟင္....ေမသူ....တို႕ဘာလုပ္ဖို႕လိုေသးလဲ၊ ခုဒီက ပဲ့ခ်ိတ္နဲ႕ ထြက္ေျပးႀကရုံပဲေပါ့။ ကဲ...လာ"
"အို...ကို...ကိုေအာင္တိုင္.. ဒီ...ဒီလို မလုပ္ပါနဲ႕ဦး"
ေမသူက အထိတ္တလန္႕ေျပာ၍ ရုန္ဖယ္၏။ ေအာင္တိုင္က ေမသူ၏ လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိသည္။
"ဟင္...ေမသူ ဘာ္ျဖစ္လို႕လဲ၊ တို႕တစ္ခါတည္း ထြက္ေျပးႀကမယ္ေလ၊ လာပါ ေမသူရယ္"
"ဟင့္အင္း....ဟင့္အင္း...မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး"
"ျဖစ္ပါတယ္ေမသူရာ၊ ဘာမွေတြးေႀကာက္မေနပါနဲ႕၊ တို႕အားလုံး စီစဥ္ျပီးပါျပီ၊ လာပါ"
သူက ေမသူ၏လက္ကို အတင္းဆြဲေခၚေနရာ၊ ယက္ကန္ယက္ကန္ပါလာေသာ ေမသူက အတင္း ရုန္း၍ ေအာ္ေန၏။
သူက ေမသူ၏လက္ကို အတင္းဆြဲေခၚေနရာ၊ ယက္ကန္ယက္ကန္ ပါလာေသာ ေမသူက အတင္း ရုန္း၍ ေအာ္ေန၏။
"လႊတ္ပ ါ ဖယ္ပါ"
"ဘာျဖစ္လို႕လဲဟင္ ေမသူ"
ရုတ္ရက္ သလဲျပင္ေပၚ ေမသူထိုင္ခ်လိုက္သျဖင့္ သူပါ ယိုင္နဲ႕သြားသည္။ အတင္းဆြဲေခၚရမွာ စိတ္ ထင့္သြား၏။ ေမသူ႕မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ႀကည့္မိသည္။ တစ္ကိုယ္လုံး လိႈက္ဖိုကာ ေမသူငို၏။ မ်က္ရည္ပိုးပိုး ေပါက္ေပါက္ ကို ျမင္ရ၏။ ရင္ထဲ နင့္သြားသည္။ ဆြဲကိုင္ထားေသာ လက္ကိုမူ မ လႊတ္မိ။
"ေမသူ တို႕ကို ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား"
ေတြေငးမိႈင္က်သြားေသာ ေမသူကို မခ်င့္မရဲငုံ႕ႀကည့္၏။
"ဟင္..ေမသူ ေျပာေလ၊ ေမသူတို႕ကို ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား"
ရိႈက္သံႏွင့္ေခါင္းညိတ္၏။ အသံကိုေဖာ့ကာ လႊတ္ပါဦးဟု တီးတိုးဆိုသည္။ ေအာင္တိုင္ကမူ မလႊတ္ မိ။
"ခ်စ္ရင္လာေလ ေမသူ၊ သန္ဘက္ခါဆို အစ္ကိုႀကီးနဲ႕ ေမသူယူရလိမ့္မယ္"
"အို...လႊတ္ပါဦးဆိုေန"
ထိုင္ေနရာမွ မတ္တတ္ထရပ္၍ ေျပာ၏။ ရုတ္တရက္မို႕ ေအာင္တိုင္ယိုင္သြားသည္။
"မလႊတ္ဘူး၊ မလႊတ္ဘူး။ ေမသူကို တို႕တစ္သက္ မလႊတ္ႏိုင္ဘူး၊ ေမသူကို တို႕ခ်စ္တယ္၊ တို႕ကို ခ်စ္ရင္တို႕
နဲ႕ လိုက္ရဲရမယ္ လာ...၊ ခုတစ္ခါတည္း ပဲ့ခ်ိတ္နဲ႕ ထြက္ေျပးရေအာင္ လိုက္ခဲ့"
ေမသူက ခ်က္ခ်င္းျပန္ထိုင္ခ်၍ လႊတ္ပါ...လႊတ္....လႊတ္ ဟုသာအတင္းေအာ္ေန၏။ ကိုင္ထား ေသာလက္တစ္ဖက္ကိုလည္း သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တအား ဆြဲျဖဳတ္ေနသည္။
"ေမ...ေမသူ တို႕ကိုခ်စ္တယ္ေျပာစမ္းပါ။ ေမသူတို႕ကိုခ်စ္တယ္မဟုတ္လား၊ ခ်စ္ရင္လိုက္ရဲရမယ္ ေလ၊ ဘာလို႕ရုန္းေနရတာလဲ၊ ကဲ...ေျပာ ေျပာ"
ေဒါသ ျဖစ္လာေသာ ေအာင္တိုင္က ေမသူ၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို အတင္းေပြ႕ဖက္ လႈပ္ယမ္း၍ ေအာ္ ပစ္လိုက္၏။
ေမသူ႕မ်က္ႏွာက ျဖဴဖက္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္သြားသည္။ ရုတ္ျခည္း တစ္ကုိယ္လုံး တဆတ္ဆတတ္ တုန္ယင္ လာ၏။ တအားေပြ႕ဖက္ထားေသာ ေအာင္တိုင္၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ရိႈက္ႀကီးတငယ္ ငိုခ် လိုက္သည္။
ေပ်ာ့္ေခြက်သြားေသာ ေမသူ၏ကိုယ္လုံးေလးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ရင္း သူသက္ျပင္ရိုက္မိ လိုက္ သည္။
"မငိုပါနဲ႕ ေမသူရယ္...ဒါဟာ ၀မ္းနည္းစရာမဟုတ္ပါဘူး၊ ၀မ္းသာစရာပါကြယ္၊ တို႕ေျပးႀကေတာ့ မယ္ေနာ္ ေမသူ၊ ႏို႕မို႕ရင္ ေမသူအစ္ကိုႀကီးကို မခ်စ္ဘဲ"
နဲ႔ ယူရလိမ့္မယ္ေနာ္...ကဲ မငိုနဲ႔၊ ေမသူရယ္ ကဲလာထ၊ တုိ႔တစ္ခါတည္း ထြက္ေျပး ၾကရေအာင္ပါေနာ္..၊
ဒီ...ဒီကလည္း စဥ္းစားျပီးသားပါ၊ အဲ...အဲဒါေၾကာင့္ ေမသူအ၀တ္ေတြေတာင္ ဟိုမွာေပးထားေသးတယ္။
ဟင္....ေမသူလည္း စဥ္းစားထားျပီးသား ဟုတ္လား၊ ၀မ္းသာလိုက္တာ ေမသူရယ္။ ဘယ္မွာေပးထားလဲ အ၀တ္က။
ခ်က္ခ်င္း ၀မ္းသာလံုး ဆံု႕သြားေသာင္ ေအာင္တိုင္က ေမသူကို ေလွ်ာ့ေျဖ လႊတ္လိုက္၏။
ဟင္....ေမသူ ဘယ္မွာေပးထားလဲ အ၀တ္ေတြ။
ေမ...ေမစီ ဆီမွာ မေန႔ညေနကပင္ ...။
ငုိရႈိက္ေနေသာ အသံႏွင့္ ဗလုံးဗေထြးေျပာ၏။
ကဲ..သြား..သြား ျမန္ျမန္ သြားယူလုိက္၊ ေစာေစာကေတာ့ မေျပာဘူး၊ အလကားအခ်ိန္ဖင့္....။
ေမသူ ေျပးထြက္သြားသည္ကို သူလွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ဟင္ခနဲ အသံထြက္သြားသည္။ ေမသူ ေျပးထြက္ သြားေသာ ေနရာသည္ ေမစီတုိ႔အိမ္ဘက္ မဟုတ္။ ရြာဘက္၊ သူတု႔ိအိမ္ဘက္သို႔သာ။
ေမသူ..ေမသူ...ေၾသာ္ ...ေမသူရယ္။
လွမ္းေခၚမိလုိက္၏။ လွည့္၍မွ်ပင္ မၾကည့္ခဲ့။ ေနာက္က်သြားေလျပီ။ သက္မ တစ္ခ်က္ကို ပင္ပန္းၾကီးစြာ ခ်လိုက္မိသည္။ ေၾသာ္....ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ သူ႔ကို ေမသူလွည့္စားသြား ျခင္းပါတကား။
စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္ကို သုတ္လိုက္၏။ ဆံုးရႈံုးသြားျပီဟူေသာ အသိေၾကာင့္ ခြန္အားေတြ ခ်က္ခ်င္း ယုတ္ေလ်ာ့သြားသည္။ အုန္းပင္ရင္းတြင္ ႏြမ္းနယ္စြာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ငိုရႈိက္သံမ်ား ရင္ထဲမ်ား ခ်က္ခ်င္း ပြင့္ထြက္လာ၏။.
ငိုမေနပါနဲ႔ အစ္ကုိေအာင္တိုင္ရာ၊ အစ္ကိုေအာင္တိုင္က ေယာက်္ားပါ၊ မိဇံျမင္လည္း ျမင္တယ္၊ ၾကားလည္း ၾကားတယ္၊ ေမသူဟာ အစ္ကိုေအာင္တုိင္ကို တကယ္မခ်စ္ပါဘူး၊ အစ္ကိုေအာင္တုိင္ကသာ ေမသူကို တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ေနတာပါ၊ အစ္ကိုေအာင္တိုင္ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေပါ့။
ထိတ္လန္႔စြာ မ်က္ရည္သုတ္လိုက္မိသည္။ မီးထြက္မတတ္ေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင့္ မိဇံကို လွည္းၾကည့္၏။ မိဇံ မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြႏွင့္။
ဘာကို ငါက ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ရမွာလဲ၊ ငါ့ကို ေမသူက ပစ္ေျပာသြားတာ။
အဲဒါေပါ့ အစ္ကိုေအာင္တုိင္၊ ေမသူက အစ္ကိုေအာင္တုိင္ကိုသာ တကယ္ခ်စ္ရင္ အစ္ကိုေအာင္တုိင္ ေခၚရာ လိုက္ရဲရမွာေပါ့။
ငါ့ကို ေမသူက တကယ္ခ်စ္ပါတယ္မိဇံရယ္၊ အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ သူ႔အေဖ ေၾကာင့္ပါ။
ဟား.....ဟား..ဟား...။
မိဇံက တအားရယ္၏။ ေအာင္တိုင္ ေဒါသျဖစ္မိသြားသည္။
နင္က ဘာရယ္တာလဲ။ ဒါရယ္စရာလားဟင္ ေခြးမ။
ဟား....ဟား...ရယ္စရာေပါ့။ ကိုယ့္ကို တကယ္ခ်စ္မွန္း မခ်စ္မွန္းေတာင္ ခြဲျခားမသိဘဲ ကေလးလုိ ငိုေနတာ ရယ္စရာ မဟုတ္ဘူးလား၊ တကယ္ခ်စ္ရင္ အားလံုးကို စြန္႕ျပီး ခ်စ္သူေနာက္ လိုက္ရဲရမွာေပါ့။
ေတာ္...ေခြးမ၊ နင္မတရားမေျပာနဲ႔ နင္ေကာ လိုက္ရဲမလားဟင္.... နင္ေကာ လုိက္ရဲသလား။
လိုက္ရဲတယ္၊ လုိက္ရဲတယ္။
ေအာင္တိုင္ ၏ ေဒါသကို မိဇံကလည္း ေဒါသႏွင့္ ျပန္ေအာ္ပစ္လိုက္၏။
လုိက္ရဲရင္ လာစမ္းဟာ၊ ခုခ်က္ခ်င္းသြားမယ္။
သူက မိဇံလက္ကို ခ်က္ခ်င္း ထဆြဲ၏။
ေနဦး။
ဘာလုပ္မလု႔ိလဲ။
ကၽြန္မ အ၀တ္ေတြ သြားယူ...။
ေတာ္....မလိုဘူး.....လာ။
ၿပီးပါၿပီ
.
