Αφετηρία του όλου σκεπτικού στάθηκε το γεγονός οτι προσωπικά είχα την ατυχία να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο είδος στη δύση της πρώιμης ιστορίας του δηλαδή από το σωτήριο έτος 1993 και μετά. Τότε που το τέρας που λέγεται death metal βρυχόταν αγέρωχο και το μέχρι πρότινως μικρό underground Orc με το όνομα black metal μεταμορφωνόταν σε αιμοβόρο Uruk-hai (ουάου!). Εγώ σαν καυλόσπυρος έφηβος τότε βέβαια δεν είχα χωθεί ακόμα στα "σκληρά" οπότε έβγαζα την επαναστατική μου ζέση, σε οτιδήποτε πιο βαρύ και άγριο από τους Motorhead και τον Dio. Και εγένετο στην καρδιά μου το μέγα πάθος, το thrash metal, το οποίο και με ακολούθησε πιστά για αρκετά χρόνια κερδίζοντας την θέση του αγαπημένου μου ιδιώματος με όλα τα αρνητικά και θετικά που αυτό συνεπάγεται. Στα θετικά οι άπειρες στιγμές αυθεντικής εκτόνωσης και παρεϊστικης ανεμελιάς καθώς και μια εφηβική πολιτική αφύπνιση εντελώς υγιής και απαραίτητη για την ηλικία. Στα αρνητικά η συμπεριφορά "ουγκ" που υιοθέτησα και φυσικά οι γκόμενες που τρέχαν να κρυφτούν όταν μας έβλεπαν γιατί δεν μπορούσαν να δουν βαθύτερα πόσο "κιε γαμο τα παιδιά" ήμασταν.
Kι ενώ έλιωνα σαν γνήσιος μεταλλάκος ολη την κλασσικούρα, και δώστου South of Heaven και Rust in peace και πάρτου Αgent Orange και Pleasure to Kill, ερχόταν η ώρα που έβγαζε καινούργιο δίσκο ένα από τα αγαπημένα μου γκρουπ και έμενα απορημένος! "ρε παιδιά τι ήχος είναι αυτός στο καινούριο Slayer;" και "πολύ μυστήριο ρε φίλε το τελευταίο Kreator" ήταν οι συνηθισμένες απορίες μου. Αυτά προφανώς σκεφτόταν και πολύ άλλοι παλιότεροι και νεώτεροι ορκισμένοι "θρασάδες" οι οποίοι με την οπαδική τους νοοτροπία θα έστελναν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας άλμπουμ τα οποία όχι απλά δεν υπονόμευαν την γνησιότητα του είδους όπως νόμιζαν αλλά αποτελούσαν την ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ευκαιρία να παραταθεί η ζωή και η ευημερία του. Το ότι κάποιοι εκτός των ορκισμένων μαμούγκαλων αναγνώρισαν την αξία αυτών των άλμπουμ (στην εποχή τους και οχι αργότερα όπως ο υπογράφων) δεν κατάφερε να σώσει τα συγκροτήματα από το μοιραίο. Το μοιραίο ήταν μερικά από αυτά να πιάσουν εμπορικό πάτο και να διαλυθούν πριν την ώρα τους ή στην χειρότερη μετά απο τις "ατασθαλίες" τους να το γυρίσουν στο "τρου θρας" της δεκαετίας του '80 με σύγχρονη παραγωγή και να γίνουν οι ζωντανοί-νεκροί του σήμερα που όλοι ξέρουμε.
Ακόμα και οι επανασυνδέσεις μερικών "αδικοχαμένων" ήταν τραγικά ανούσιες με τις μπάντες να προσπαθούν να αναπαράγουν τα περασμένα μεγαλεία και να σφραγίζουν μια για πάντα την ταφόπλακα του thrash. Tι απέμεινε απ' όλο αυτό; Οι παλιές μπάντες συνεχίζουν το βιολί τους πότε με μέτριες κυκλοφορίες πότε με απλά αξιοπρεπείς να παίζουν συναυλίες αβέρτα όπου όλοι πάνε για να ακούσουν "τα παλιά" και από νέο αίμα κανα δυό αναβιώσεις με retro black thrash και μια πρόσφατα σε bay area style. Όλα τα κλασσικά σημάδια δηλαδή οτι το συγκεκριμένο ιδίωμα έκλεισε τον δημιουργικό του κύκλο και μπήκε στον μεγάλο της μέτσαλ μουσικής κύκλο του cult και του retro.
Thrash metal is dead... let it rest in peace!
Οι 4 αυτοί δίσκοι που παρατείθενται πιο κάτω αποτελούν χαρακτηριστικά θύματα της κλειστομυαλιάς των αγκαούγκα θρασάδων (μαζί κι εγώ) που πλέον πήραν πιστεύω την θέση που αξίζουν στο πάνθεον των κορυφαίων υποτιμημένων...
VOIVOD - NOTHINGFACE (1989)
SODOM - GET WHAT YOU DESERVE (1994)
CORONER -
GRIN (1993)
GRIN (1993)
CHECK ALSO:
Slayer - Divine Intervention (1994) // Megadeth - Youthanasia (1994) // Sodom - Masquerade in Blood (1995) // Kreator - Cause for Conflict (1995) // Grip Inc. - Power of Inner Strength (1995) // Sepultura - Chaos A.D. (1993) // Anthrax - Sound of White Noise (1993)
Slayer - Divine Intervention (1994) // Megadeth - Youthanasia (1994) // Sodom - Masquerade in Blood (1995) // Kreator - Cause for Conflict (1995) // Grip Inc. - Power of Inner Strength (1995) // Sepultura - Chaos A.D. (1993) // Anthrax - Sound of White Noise (1993)
