Agatus - The Eternalist (2016)

Album Tracks:
1. The Eternalist
2. The Invisible (Fifth Portal To Atlantis)
3. The Oath (Of Magic And Fire)
4. Gods Of Fire
5. Dreamer
6. Perils Of The Sea (Part II)
7. At Dusk I Was Born
8. Flight Into Forever
9. Gilgamesh
10. To Last

Πραγματικά μαγικός ο πιο 70ς δεν γίνεται "μπλακμέταλ?"

δίσκος που βγήκε απο την χώρα μας .

 Ηρθε η ώρα λοιπόν και για τους τρουμέταλλους να τραβήξουν τα βυζιά τους

και ο Εskarth The Dark One να καθίσει στον θρόνο του .

Οταν Βathory και Warlord συγκρούονται με nwobhm ριφολογία και οι πρωίμοι (γαμάτοι) Scorpions , Εloy, Socrates,ΤhinLizzy

συναντάνε το 90ς Ελληνικό μυστικιστικό και επικό μπλακμέταλ

βγαίνουν απίστευτοι δίσκοι σαν το Eternalist. 

Για εμάς τους κολλημένους με την "μπάλα" πάει για κορυφή της χρονιάς...

 bc

fb 

 εδω

Terminus - Τhe Reaper's Spiral (2015)

1.The Reaper's Spiral

2.The Psychohistorians

3.The Encyclopedists

4.The Mayors

5.The Traders

6.The Merchant Princes

7.Poseidon's Children

8.Fortress Titan          

9.Centaurean

 ΜΟΝΟ ΠΕΤΣΑ ΜΕΤΑΛ!! 

bandcamp

εδώ

 

ΚATAXNIA - S/T - 2014

Μελωδικό αλλα και τσιτωμένο crust punk με μεταλλοριφφάρες και μαυρομεταλλική επική ατμόσφαιρα

η αγαπημένη μου κυκλοφορία στο είδος για φέτος

Επική μαυρίλα

bandcamp

facebook

Old School Doom Metal 2013

Σημαδιακός ο δίσκος των Sabbath ονόματι 13 που κυκλοφόρησε φέτος γιατί πέρα από την επιστροφή των doom πρωτομαστόρων ύστερα απο πολλά χρόνια, το έτος 13 σημαδεύτηκε και από την επιστροφή του ανόθευτου παραδοσιακού doom ΜETAL ήχου.
Όταν εννοούμε παραδοσιακό doom ήχο εννοούμε doom χωρίς τις προσμίξεις sludge, post, stoner, black, psych, core και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο των τελευταίων ετών, doom αγνό (σπαράζει η καρδιά μου), μελωδικό, επικό μα πάνω απο όλα  Μεταλ!!! Ούτε wall of sound κιθάρες, ούτε τίγκα στα εφέ πετάλια και χάνομαι, ούτε τίποτα...

Μέσα απο το πλήθος doom κυκλοφοριών φέτος, να τρείς (συν μία τιμητική) κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε, υπερλιώσαμε και δεν μπορούμε να ζούμε χωρίς αυτές εδώ στα IA headquarters...

Magic Circle - Magic Circle (2013)

Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για αυτήν την μπάντα απο την Βοστώνη πέρα απο το ότι ειναι μέλη απο διάφορες πανκ/χάρντκορ μπάντες όπως Rival Mob, Doomriders, Mind Eraser κτλ.
Ίσως η καλύτερη κυκλοφορία στο είδος για φέτος αφου παντρεύει καταπληκτικά τον Σάμπαθ ήχο με παλιακές Νwobhm τζούρες και Witchfinder General/Pagan Altar αισθητική.
Έγινε αρκετός ντόρος στα ίντερνετες για πάρτη τους αφου οι πάνκιδες τους έκραζαν για πουλημένους που το γύρισαν στο μέταλ και οι τρουμέταλλοι γιατί επρόκειται για παλιούς πάνκιδες οπότε δεν γίνεται να είναι τρου. Μάλλον ούτε οι μέν ουτε οι δέ άκουσαν ποτέ τον δίσκο...
Δίσκος λατρεία!!



Procession - To Reap Heavens Apart (2013)

Αυτή η περίπτωση μας έρχεται απο την Χιλή...
Χιλιανό doom?... και όμως οι τρου doomsters Procession αλωνίζουν το doom underground γήπεδο από το 2006 σαν να ειναι πρωτης τάξης ομάδα champions league. Mε αρκετά  demo/ep/split
αυτό είναι το 2ο full lenght και αν συνεχίσουν έτσι απορώ με το τι θα συναντήσουμε στο μέλλον.
Παραδοσιακό της Candlemass σχολής αλλά και με αρκετά 90s doom στοιχεία, επικό και λυρικό σε σημεία ειναι η doom αναφορά των τελευταίων ετών για τους αμανικοραφτάκιδες του κόσμου...




Αge Of Taurus - Desperate Souls of Tortured Times (2013)

Εξ Αγγλίας ερχόμενοι με το ντεμπούτο τους οι Αge Of Taurus με λίγο πιο σύγρονο και ανεβαστικό ήχο απ'τους Magic Circle και Procession αλλα συνάμα και παραδοσιακοί...
Έχοντας δημιουργήσει αρκετό ντόρο στους κύκλους το 2010 με το ντέμο τους υπέγραψαν στην Rise Above υπο την καθοδήγηση του doom guru Dorrian και όπως όλοι γνωρίζουμε καλά ο Lee δεν κάνει ΠΟΤΕ λάθος οσον αφορά το doom του...
Ελπιδοφόροι.

τιμητικός δίσκος

Cathedral - The Last Spire (2013) 

Έκλεισε ο κύκλος των Cathedral με αυτόν τον δίσκο επιστροφή στον 

μονολιθικό τους doom ήχο.

Eternal respect για την μπάντα που κρατησε ζωντανη την φλόγα του doom

σε εποχές που δεν ήταν της μόδας...

 YΓ: Στο παραπάνω ποστ η λέξη doom αναφέρεται 13 φορές

Mael Mórdha - Damned When Dead

Εν όψη των live των θεών Primordial (που σκίζουμε φανέλες και λερώνουμε σώβρακα εμείς εδώ στο IA) έσκασε και ο δίσκος των επίσης Ιρλανδών Μael Mordha που τους υποστηρίζουν σ'αυτές τις εμφανίσεις. Eγώ προσωπικά με το σύγχρονο μεταλλικό φολκ δεν τα πάω και τόσο καλά. Kαι εξηγούμαι. Ψευτοβάρβαρο μέτσαλ με τουριστικές φολκλόρ αναζητήσεις και πλαστικό ήχο τελειωμένου power metal δεν βάζω στα αυτιά μου. Είναι κιτς με την κακή έννοια. Σίγουρα μέσα σ'αυτόν τον πανικό χάνω αξιόλογες μπάντες και κυκλοφορίες, αλλά θα ζήσω κι έτσι. Από την άλλη ο φίλος μας ο giak ρουφάει με όρεξη όλη αυτή τη σαβούρα, την μελετάει(!) και μπορεί πραγματικά να σου προτείνει μερικές κυκλοφορίες του είδους που ξεχωρίζουν ή ταιριάζουν στα γούστα σου. Αυτός είναι φίλος!

Η συγκεκριμένη κυκλοφορία ήρθε να μου θυμίσει το προηγούμενο live των Primordial με τους Mael Mordha το 2006(?) στη Θεσσαλονίκη που παρακολούθησα παρέα με τον ιδρωμένο σε σημείο βρασμού giak. Μου το θύμισε ο ίδιος στην τελευταία συνάντησή μας με την προτροπή να ανέβω Θεσσαλονίκη για το live ώστε  να ξαναζήσουμε παρόμοιες επικές στιγμές με το '06. Εγώ περισσότερο από τους Mael Mordha βέβαια θυμόμουν τη διασκευή των (επίσης υποστηρικτών) Αgnes Vein στο Εquimanthorn των Βathory. Μου πρότεινε όμως να ακούσω το καινούργιο τους άλμπουμ όπως και ευτυχώς έκανα. Και αποδείχθηκε ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα για μένα!

Κλασσικό επικό heavy/doom χωρίς φανφάρες με ένα κέλτικο παγανο-σκοτεινό συναίσθημα που βρίθει σε Primordial αναφορές… Καπου εδώ πρέπει να πούμε και για την ιδιόρρυθμη σχέση αυτών των δυο γκρουπ. Οι Μael Mordha εκτός από ομοεθνείς με τους Primordial και προφανώς φίλοι είναι και μια μπάντα πολύ επηρεασμένη από αυτούς με αποτέλεσμα να βρίσκονται στη σκιά τους εδώ και χρόνια. Αυτή η σύνδεσή τους με τους έταιρους και πολύ πιο δημοφιλείς συμπατριώτες τους έδωσε σίγουρα μια ώθηση στην αρχή της καριέρας τους αλλά αργότερα και σίγουρα σήμερα μπορεί να αποδειχθεί κάλλιστα και εμπόδιο. Γι'αυτό και θεωρώ αυτή την πρόσφατη κυκλοφορία τους και αρκετά κρίσιμη. Οι επιρροές των Primordial είναι κι εδώ παρούσες αλλά συνθετικά και ηχητικά το άλμπουμ είναι τόσο καλοδουλεμένο και φρέσκο που τις αγνοείς ή τις απολαμβάνεις. Αυτό είναι και το ζουμί της υπόθεσης. Αν συνεχίσουν με τόση όρεξη και έμπνευση στις επόμενες κυκλοφορίες τους το φάντασμα των Primordial θα εξαφανιστεί πάνω από τα κεφάλια τους. Και η δόξα θα είναι όλη δική τους. (Σημειωτέον οτι πρόσφατα υπεγράψαν στην Candlelight.)

Στα θετικά τώρα του δίσκου να αναφέρουμε την βελτιωμένη σε σχέση με το παρελθόν παραγωγή και τα εκφραστικότατα και πορωτικά φωνητικά που κλέβουν την παράσταση. Απλό, κολληματικό επικό low profile heavy metal με Ιρλανδική ψυχή. 

Αναμένεται ΜΕΓΑΛΟ live.

YΓ: Aξιοσημείωτο το artwork του εξωφύλλου, δημιουργία Έλληνα εικονογράφου ονόματι Vasilis Zikos.

Agnes Vein - Soulship

Καινούργιο κομμάτι των Agnes Vein από το επερχόμενο νέο τους άλμπουμ.

Μπουγάτσα με ογκόλιθο.

Για τους μουσάτους φίλους μας να ενημερώσουμε οτι το ασήκωτο τρίο από την Θεσσαλονίκη ανοίγει την συναυλία των Conan στο Six dogs στις 8 του Δεκέμβρη.

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ

Να βάλω κι εγώ έναν αφηρημένο-ποιητικό τίτλο σε ποστ να μη με περνάνε για κανένα ξενέρωτο. Όπως είχε "σεξ και βια στον πλανήτη Δία" σε μια άλλη γωνιά της Αθήνας (βλ. Planet Of Zeus στο gagarin) έτσι είχε "σοκ και δέος" στο Αν Club αυτό το σάββατο… Έτσι απλά.

"We are Primordial from the Republic of Ireland!" είπε ο μπαρουτοκαπνισμένος τροβαδούρος και εγένετο ΧΑΟΣ. Δυόμιση ώρες πούτσα, μπάλα και καράτε.

Όταν ρώτησα τον Alan το προηγούμενο βράδυ (που έκτελούσε χρέη dj σε γνωστό αρχιδόκαμπο-μέταλ-μπαρ των εξαρχείων) πόσες ώρες θα διαρκέσει η εμφάνισή τους και μου είπε πάνω απο δυο ώρες το λέρωσα το βρακί μου. Δεν το κρύβω. Αλλά αυτό που έγινε το επόμενο βράδυ ειλικρινά δεν το περίμενα.

Τους έχω ξαναδεί άλλες 3 φορές (μαζί με την απογοητευτική σχεδόν μη-εμφάνιση του '10) και ομολογώ οτι τούτη εδώ ήταν μακράν η πιο αποθεωτική τους εμφάνιση. Αποθεωτική απο πλευράς ανταπόκρισης-προσέλευσης του κοινού αλλά και από πλευράς μπάντας (εορταστικό setlist, επαφή με τον κόσμο). Ίσως με πιάνει το οπαδικό μου αλλά πιστεύω οτι υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση του γκρουπ με το ελληνικό κοινό. Δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι οτι δεν βρίσκεις εύκολα τέτοια ατμόσφαιρα σε live πλέον. Με τους 9 στους 10 παρευρισκόμενους να γκαρίζουν τους στίχους (και τι στίχους!) σε ΚΑΘΕ τραγούδι και να υψώνουν τα χέρια τους σε κάθε βλέμμα του ημίθεου-ημίτρελου ιρλανδού... δεν παίζει. Συναίσθημα, μυσταγωγία, πάθος, δύναμη, έκσταση, ένωση ψυχής μουσικού - ακροατή.

ΑΥΤΟ είναι ένα live αντάξιο της μουσικής των Primordial.

Μιας μουσικής που είναι τόσο true ρε πούστη μου! Τόσο πολεμική και δυνατή που απορείς πως γίνεται να είναι τόσο συγκινητική και εσωτερική μαζί. Πλήρης. ΟΤΙ κοντινότερο δηλαδή στα πρότυπα που έθεσε ένας μακαρίτης ψηλέας Σουηδός πριν 20 χρόνια. Επικό μέταλ, βαρύ, μελαγχολικό, αρχέγονο και διαχρονικό, μερακλήδικο και ψαρωτικό. Αυτό που πασχίζουν κάτι φουκαράδες power μέταλλοι και δεν τους βγαίνει το άτιμο! Δε πα' να βάζουν συμφωνικές και πιάνα και πριμαντόνες να ξελαρυγγιάζονται στις σκάλες και τις οκτάβες. Τέτοιο συναίσθημα ΔΕΝ έχει. Μπορεί να έχει κάποιο άλλο, αλλά σίγουρα τέτοιο δεν έχει.

Σταματάω εδώ και κρατάω καύλα να τα πω μια και καλή σε κάποια μελλοντική κριτική δίσκου των Primordial που θα ταιριάζει και περισσότερο.

Εδώ στα του live τώρα. Εκπλήξεις πολλές στο setlist είχαμε, με 5 κομματάρες από τα "παλιά" (προ τελευταίας τριάδας) και ένα Traitor's Gate που προσωπικά με ισοπέδωσε. Ήχο ψιλομούφα επίσης είχαμε που προσωπικά δεν με επηρέασε και merchandise ΔΕΝ είχαμε γιατί χάθηκαν στο αεροδρόμιο. Όποιος δει υπάλληλο της Lufthansa με μπλουζάκι Primordial να τον ρωτήσει πως λέγεται ο πρώτος δίσκος και αν δεν ξέρει να του το πάρει έτσι νταηλίκι, χαχα. (σύμφωνα με τον Alan οι ιντερνετικές παραγγελίες από Ελλάδα θα έχουν έκπτωση). Τα παράπονα για μεγαλύτερο χώρο (gagarin) που άκουσα δεν τα συμμερίζομαι. Aφενώς γιατί νομίζω ότι η προσέλευση ήταν μαζική λόγω τιμής εισητηρίου (και υποψιάζομαι χαμηλής αμοιβής του γκρουπ λόγω της προηγούμενης μη-εμφάνισης) και αφετέρου γιατί αυτό το γηπεδικό άμεσο feeling του Αν (συν τα 3 ευρώ η βαρελίσια Craft) εμένα μου πάει πιο πολύ για τους Primordial. Γνώμη μου.

Κλείνοντας να κάνω και ένα συγκρατημένο επιγραμματικό σχόλιο γι' αυτή την αγαπημένη μπάντα. Οι Primordial είναι απλά η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ επική metal μπάντα του πλανήτη τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία και Η ΜΟΝΗ που μπορεί και σηκώνει το βαρύ φορτίο της κληρονομιάς των Bathory στις πλάτες της. Τέλος.

ALL HAIL PRIMORDIAL

SETLIST:

No Grave Deep Enough // Autumn's Ablaze // Lain With the Wolf // Gallows Hymn // Journey's End // Bloodied Yet Unbowed // The Soul Must Sleep // As Rome Burns // Traitors Gate // The Mouth of Judas // God's Old Snake // The Coffin Ships // Sons of the Morrigan // Gods to the Godless // Heathen Tribes // The Golden Spiral // Empire Falls

ΥΓ. 1. Daylight Misery συμπαθητικοί, Αgatus ώραιοι, με πήγαν χρόνια πίσω και νοστάλγησα λιγάκι.

ΥΓ. 2. Ποστ αφιερωμένο στον Κυριάκο ή κατά κόσμον Κούλη.

Μπεργκεν Βικινγκς

HADES - Αgain Shall Be (1994)

01. Pagan Triumph
02. Hecate (Queen of Hades)
03. The Ecstacy of an Astral Journey
04. An Oath Sworn in Bjorgvin
05. ...Again Shall be
06. The Spirit of an Ancient Past
07. Unholy Congregation
08. Glorious Again the Northland Shall Become
09. Be-Witched
10. In the Moonless Sky 






 Κατευθείαν από τα βουνά  του Bergen μας έρχονται τουτοι οι Bathory-όπληκτοι μπλακστερς. Πρόκειται για μπάντα δημιούργημα του πρώην κιθαρίστα των Immortal Jorn Turnsborg (είχε παίξει μόνο στο πρώτο ντέμο τους) και θεωρώ οτι μαζί με τους Enslaved είναι η καλύτερη επικ/βικινγκ/μπλακ μπάντα της δεκαετίας του 90. Σαφώς υποτιμημένοι, μιας και δεν αναφέρονται σχεδόν ποτέ σε αφιερώματα ή συζητήσεις για τα καλύτερα άλμπουμ ή συγκροτήματα της εποχής εκείνης, ενώ κυκλοφόρησαν 2 αριστουργηματικά για το είδος δίσκους. Προτιμούσαν μάλλον να ειναι πιο low profile φαίνεται απο τους υπόλοιπους συντοπίτες τους, αν και ο Jorn έκανε κάμποσο καιρό στην "στενή" για τον εμπρησμό μιας εκκλησίας, εμπρησμό που διέπραξε παρέα με τον φίλο του τον Varg.
Oσοι γουστάρουμε Μπαθορικό μπλακμεταλ του Hammerheart και Βlood Fire Death ήχου, εδώ βρίσκουμε την Βαλχάλα μας. Πρωτόγονο, επικό και αληθινό βικινγκ μπλακ μεταλ οπως θα επρεπε να παίζεται το ειδος (πριν ξεφτελιστεί όπως στις ημέρες μας) χωρίς πολλά φρου φρού και αρώματα.
Τραγούδια και στα 2 αλμπουμ είχαν κυκλοφορησει και στο ιστορικό τους ντέμο του 93.


ΗADES- The Dawn Of The Dying Sun (1997)

1. The Dawn Of The Dying Sun 03:31
2. Awakening Of Kings 06:10
3. Apocalyptic Prophecies (The Sign Of Hades) 05:59
4. Alone Walkyng 10:28
5. Crusade Of The Underworld 06:21
6. The Tale Of A Nocturnal Empress 06:06
7. The Red Sun Mocks My Sadness 02:38
8. Pagan Prayer 06:16





  Συνεχίζοντας την παράδοση του πρώτου δίσκου, ξαναμπαίνουν στα θρυλικά Grieghallen στούντιο με παραγωγό τον Pytten, ηχογραφώντας ένα ακόμα αριστούργημα, πιο ατμοσφαιρικό αυτην την φορά, πιο βάρβαρο, πιο επικό. Πιο ολοκληρωμένο.¨Εναν δίσκο που θα έπρεπε να μνημονέυεται μαζί με όλα τα υπόλοιπα κλασσικά μπλακμεταλ αλπμουμ που έχτισαν τον μύθο της Νορβηγικής σκηνής.
Αυτό ήταν και το τελευταίο αλμπουμ με το όνομα Hades αφoύ οι αμερικάνοι συνωνόματοι τους speed thrashers Ηades τους ανάγκασαν να αλλάξουν το όνομα τους σε Hades Almighty (όπως συνεχίζουν ως και σήμερα) αλλάζοντας όμως και το μουσικό τους ύφος στο πιο πειραματικό.

BLOOD FIRE ..DOOM!!!

SOLSTICE - New Dark Age (1998)

1. The New Dark Age/The Sleeping Tyrant 10:46
2. Cimmerian Codex 09:10
3. Alchemiculte 02:58
4. Hammer of Damnation 08:19
5. The Anguine Rose 01:35
6. Blackthorne 05:22
7. The Keep 02:00
8. Cromlech 10:28
9. New Dark Age II/Legion XIII 15:26

Oι Άγγλοι πρέπει να το αγαπάνε πολύ το doom τους. Ίσως να φταίει ο καιρός και η μούχλα, δεν ξέρω.
Είχαν χρόνια να ακούσουν τούτο το δισκάκι τα αυτιά μου. Το είχα ξεχάσει τελείως. Θυμόμουν μόνο το πόσο μου είχε κάνει εντύπωση τότε που το είχα πρωτοακούσει, που μου το είχε γράψει ένα φιλαρακι μαζί με κάτι άλλα Revelation, Krux και παρεμφερή. Πρίν καμμιά εβδομάδα μετά από μια συζήτηση είπα να το ξεθάψω και το έβαλα να παίξει... ε... τόσες μέρες δεν λέει να σταματήσει να παίζει στα καπάκια νον στοπ!!
Μου ξανάσκασαν όλα, μελωδίες, ριφάρες, τα πολεμικά τύμπανα, η μεγαλοπρέπεια, ο μεσαίωνας, φολκ ιστορίες, μα πάνω από όλα η επικότητα της μουσικής, η άυρα των Candlemass, το ταξίδι των Solitude Aeturnus, το πνέυμα των Bathory. True epic doom metal- the real deal. Χωρίς υπερβολές ίσως ο καλύτερος δίσκος που έχει γραφτεί στο είδος.
Το Νew Dark Αge αγγίζει την τελειότητα, πρόκειται για δίσκο σταθμό στον επικό ήχο, άσχετα αν από τον "πολύ"  κόσμο ειναι ψιλοάγνωστο, θεωρείται ακόμη ως το καλύτερο κρυφό διαμάντι της δεκαετίας του '90.
Από το intro με τον άνεμο και τα κύματα, στα Sleeping Tyrant, Cimmerian Codex, Cromlech, στην επική μπαλάντα Βlackthorne, τα φολκ περάσματα ως το υπερ doom τελείωμα/outro με την εκκλησιαστική χορωδία, το ταξίδι στην μεσαιωνική και φολκλορική Αγγλία ειναι απλά μαγευτικό.

ΥΓ.1 Στα συν το οτι πρωτοκυκλοφόρησε απο την εταιρία ετέρναλ ρισπέκτ/προσκυνάω Misanthropy Records.
YΓ.2 Η ψυχή της μπάντας και κιθαρίστας Richard Walker ειναι μεγάλη μορφή στο underground κύκλωμα της χωρας του, έχοντας παιξει σε αρκετές μπάντες στο παρελθόν. Υπήρξε επίσης απο τους ιδρυτές της θρυλικής punk/grind μπάντας Sore Throat!

blood fire doom

solstice

"ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ"

Από την αρχή αυτού του ιστολογίου ήξερα πως θα έρθει αυτή η ώρα... ήρθε! Η ώρα που εγώ πρέπει να κάνω λέξεις αυτά που δεν λέγονται...
    Και τι αξία μπορεί να έχουν τα λόγια μου όταν θέλω να περιγράψω το Α και το Ω?...
 Ο Quorthorn είναι γνωστός μου... ο Quorthorn είναι φίλος μου... καρδιακός... ο Quorthorn είναι συγγενής... πατέρας μου... ο Quorthorn ειναι δάσκαλός μου... οδηγός μου... Αυτός μου έμαθε να ακούω εμένα... μη κοιτώντας τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι... Αυτός μου έμαθε πως η μόνη δύναμη που υπάρχει στο κόσμο βρίσκεται μες τις καρδιές των ανθρώπων... αυτός μου πε όταν ήμουν ακόμα παιδί, πως ο κόσμος των ανθρώπων έχει ξεφτίσει... πως τα κύματα θα ναι θεόρατα και πως θα χτυπήσουν με μανία... Μου πε να χω το νου μου στ' άστρα καθώς θα περπατώ μονάχος για να βρώ εμένα...

          Ο Άνρωπος αυτός είναι ένας χτύπος στην πλάτη όταν δειλιάζω... η πίστη του ένα άστρο που όταν το κοιτάζω ...............

Altar Of Oblivion - Grand Gesture Of Defiance

     Οι Altar Of Oblivion προέρχονται από τη Δανία και έχουν ως σκοπό να ταράξουν λίγο τα ''κοιμισμένα'' νερά του epic/doom. Έχοντας κυκλοφορήσει ένα 30λεπτο 'Ep (Salvation) τον γενάρη που μας πέρασε, με ξάφνιασαν κυκλοφορώντας σχετικά γρήγορα και το 2ο full album τους λίγους μήνες μετά.

     Οι φόβοι μου για προχειροδουλειά, γρήγορα σβήστηκαν και η μόνη μου 'ένσταση' είναι η μικρή διάρκεια του δίσκου (35 ολόκληρα λεπτά). Όπως και στο 'Ep (δεν έχω αξιωθεί ακόμα να ακούσω το ντεμπούτο τους), έτσι και εδώ τα κομμάτια βασίζονται στην ιδιαίτερη φωνή του Mik Mentor και στα επικά riffs. Όλα τα κομμάτια ξεπερνούν τα 6 λεπτά (εκτός από το instrumental) και στιχουργικά περιγράφουν τα αρνητικά συναισθήματα ενός στρατιώτη του β' παγκοσμίου πολέμου, σε βαθμό εθιστικό μπορώ να πω. 

     Μουσικά, η μπάντα δίνει βάρος στις κιθάρες αρκετά, δημιουργώντας έτσι αρκετά μελωδικά και επικά riffs, τα οποία θα αφήσουν ελάχιστους ακροατές ασυγκίνητους. Οι συγκρίσεις με τους Candlemass, Memento Mori, Solitude Aeturnus είναι αναπόφευκτες, χωρίς όμως να τρομάζουν τη μπάντα, μιας και έχουν καταφέρει ήδη στο 2ο τους δίσκο να αποκτήσουν τη δική τους ταυτότητα. Οι οπαδοί των προαναφερθέντων group, θα τους αγαπήσουν, μιας και ο δίσκος κυλά απίστευτα εθιστικά και το repeat μάλλον επιβάλλεται. 

     Τον δίσκο τον βρίσκουμε εδώ ή εδώ!

Heavy Load - Stronger Than Evil (1983)

Κι αν είμαι TRUE μη με φοβάσαι…

Φυσικά και αναφέρομαι στην συμπαθή φυλή ακροατών, των λεγόμενων "true-μεταλλάδων". Η πονεμένη ιστορία των οποίων ξεκινά στα τέλη των ενδόξων (σώνει και καλά cult) 80's, που αναγκαζόταν να υπερασπίζονται την κατρακύλα των Manowar με ομολογουμένως πενιχρά επιχειρήματα, συνεχίζει στα τέλη των 90's που χαρακτηρίζουν τους Pantera hardcore(?!) και τους χρεώνουν όλη την βδελυρή βερμουδάτη παρακμή του αληθινού metal και φτάνει μέχρι σήμερα που όλοι μαζί σαν μια γροθιά ενώνονται κάτω από την σκέπη του facebook και δίνουν στην έννοια "γραφικός" καινούργιες ψηφιακές διαστάσεις. Καταλάβαμε όλοι ποιούς εννοώ φαντάζομαι. Όπως επίσης και το ότι μου είναι συμπαθείς (σοβαρά).

Άλλο όμως είναι το ζουμί της υπόθεσης. Το ζουμί είναι κάμποσες πραγματικά (truely) εξαιρετικές δισκάρες που κρύβονται μέσα στον πανικό των cult - διαλυμένων - περασμένων μεγαλείων και θύματων της άτιμης κενωνίας σκηνών και εποχών και που πραγματικά αξίζουν την προσοχή μας. Αδιαφορώντας για τις ταμπέλες που τους φορέσαν και το ότι μερικοί τους έκαναν τσιφλίκι τους με το ζόρι (γιατί άμα ακούς εσύ Old man's gloom και Acid Bath να 'ούμε δεν μπορείς να καταλάβεις το μεγαλείο τους) εμείς τους δίνουμε την ευκαιρία να περάσουν απο το στερεοφωνικό μας και να το στοιχειώσουν για πολύ καιρό άμα λάχει. Καλό θα ήταν να έπρατταν το αντίστοιχο από τη μεριά τους με άλλα είδη και οι true-μέταλλοι γιατί μόνο καλό θα έκανε σ'αυτούς και τη αγαπημένη τους μουσική. Λέω εγώ τωρα…

Anyway. Πάμε παρακάτω. Το λοιπόν αν καταφέρναμε να τηλεμεταφερθούμε κάπου στα μέσα των 90's και να φανταστούμε εμένα και τον Alex με λιγότερα κιλά και περισσότερα μαλλιά θα συναντούσαμε και ένα σουρεάλ σκηνικό που θυμήθηκα με αφορμή την αγορά του "Stronger than Εvil" σε βινύλιο πρόσφατα. Τότε λοιπόν συνέβαινε το εξής σκηνικό (νορμάλ για τα τότε δεδομένα). Έβαζε κάποιος αγγελία στο metal hammer και έλεγε κάτι του τύπου "γράφονται κασέτες από σπάνια βινύλια, δωρεάν αποστολή λίστας, χαμηλές τιμές" και εσύ όντας επαρχιώτης με πρόσβαση μόνο στα 3 "m" (metallica, manowar, maiden) επικοινωνούσες να δεις τι παίζει. Έπαιρνες λοιπόν τη λίστα και τσέκαρες αυτά που θες σε κασέτα και το ανάλογο "συμπλήρωμα" στην 60άρα και του έστελνες τα ανάλογα λεφτά μέσα στο φάκελο (chic). Έτσι μετά απο καναδυό βδομάδες είχες στα χέρια σου το "πράμα" και ξεκίναγες να γράφεις κι εσύ καμιά 10αριά κόπιες για όλη την παρέα. Ανάμεσα σ'αυτά που ακούσαμε για πρώτη φορά τότε (alex βοήθα θυμάμαι μόνο το "guardians of the flame" και το "alkahest") ήταν και τα δυο Heavy Load  "Death or Glory" και "Stronger Than Evil".

Κόλαφος. Δισκάρες ανεπανάληπτες και τα δυο με προσωπικό αγαπημένο το δεύτερο. Αθώο επικό heavy metal με απλοϊκούς στίχους και πιασάρικα ρεφρέν που σου τηγανίζει το μυαλό και σε κάνει να σηκώνεις τη γροθιά σου στον αέρα σαν παλιό καλό metal nerd. Προσφέρεται για απανωτές ακροάσεις και συνθετικά έχει την δύναμη κλασσικών αριστουργημάτων του είδους. Σε δυο κομμάτια συμμετέχει και ο Phil Lynott έτσι για την έξτρα καύλα και το εξώφυλλο χαρακτηριστικό μιας εποχής που όλο πεθαίνει και όλο ξαναγεννιέται σαν ζόμπι και δώστου απο την αρχή. Α, και ξέχασα να αναφέρω οτι δεν γουστάρω καθόλου την λέξη "αδικοχαμένοι".

I am stronger than evil

I will change my world!

ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ ΜΠΟΥΦΛΑ

Δε ξέρω αν πρόκειται για μπαντάρα... όμως το "THE TURNS" των GODS TOWER είναι δισκάρα!!! Και αυτό γιατί τους ξέρω μόνο δύο μέρες και δεν έχω ακούσει τους υπόλοιπους δίσκους τους (έχουν άλλους τρεις), και μάλλον δε θα τους ακούσω σύντομα γιατί παίζει να το λιώσω το ντεμπούτο τους. Τι θεική φάση εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις ακούσει όλα (και να βαριέσαι ότι καινούριο ακούς από το πρώτο τραγούδι) να τρως μια ξυγυρισμένη μπούφλα και να έρχεσαι στα ίσα σου.
      Είναι μια επική ντούμ μπάντα με τη διαφορά ότι δεν έχω ακούσει όμοιά της. Η μία ριφάρα μετά την άλλη, η μια τραγουδάρα μετά την άλλη, έτσι πάει όλος ο δίσκος. Αν και ο δίσκος βγήκε το '97, οι ενορχηστρώσεις είναι ακόμα και τώρα φρέσκες και εμπνευσμένες. Η φωνή είναι πολύ ιδιαίτερη και παθιασμένη (όπως σε όλες τις μεγάλες μπάντες), πότε φωναχτή (όχι σαν hardcore) και πότε καθαρή. Ακόμα και όταν τραγουδάει το twilight sun, που είναι πολύ κοντά σε αυτό που λέμε "επική μπαλάντα"  δεν υπάρχει ίχνος ψευτιάς στη χροιά αυτής της φωνής.... μόνο αλήθεια και πάθος!!! Ακόμη πρέπει να πω για την έμπνευση που έχουν οι ρυθμικές αλλά και οι lead κιθάρες. Ήχος βαρύς, καβλιάρικος, ζεστός. Oποιος γουστάρει Bathory με κλειστά μάτια. Σταματάω εδώ γιατί είναι μόλις η έκτη φορά που ακούω το δίσκο και ο έρωτάς μου είναι στα ντουζένια του. Θενκς σκώληκα.

 

Solitude Aeturnus - Into the depths of sorrow (1991) + Beyond The Crimson Horizon (1992)

Αυτοί εδώ οι Τεξανοί ήταν μεγάλη περίπτωση στις αρχές της δεκαετίας του '90. Επηρεασμένοι από τους Candlemass, σε μία εποχή που δύσκολα έβρισκες ανάλογη doom μπάντα, κυκλοφόρησαν κάποιους απο τους καλύτερους doom δίσκους της δεκαετίας εκείνης, κάνοντας όμως μια μαγκιά που τους έκανε να ξεχωρίσουν αμέσως και να δημιουργήσουν δικιά τους σχολή στο είδος.

Ναι μεν είχαν doom βάση, αλλά το συνδύασαν το θέμα με άκρως επικομεταλλική επίστρωση, κάνοντας και τους επικούς παουεράδες ακροατές να το γυρίσουν σε πιο αργά ακούσματα και το αντίστροφο... Εδώ έχουμε ΕΠΙΚΟ, αργό, ατμοσφαιρικό, λυρικό doom μέταλ με power ξεσπάσματα, με τα κιθαριστικά θέματα των John Perez / Edgar Rivers να σε κάνουν να ταξιδεύεις σε κόσμους μακρινούς και ονειρικούς... με τη φωνή του τεράστιου Robert Lowe να συνοδεύει με άκρως ταξιδιάρικο και προσωπικό τρόπο, κάνοντας τα τραγούδια ακόμα πιο μεγαλοπρεπή και αγέρωχα!!

Τεράστια φωνή!! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τον επέλεξε ο μάστορας Leif Edling πολλά χρόνια αργότερα για την φωνή των Candlemass.

Το είχα αγοράσει σε κασσέτα εταιρίας, αφού είχα ακούσει πρώτα κάποια τραγούδια τους απ'το Beyond The Crimson Horizon σε ένα φιλαράκι και από τότε με έχει στοιχειώσει. Τον θεωρώ από τα καλύτερα ντεμπούτα μπάντας και doom κυκλοφορίας των 90ς. Αξεπέραστος!! Αν και συνέχισαν με τον ίδιο ρυθμό στους επόμενους δίσκους και πολλοί θεωρούν το καλύτερό τους το επόμενο Beyond The Crimson Horizon (ΔΙΣΚΑΡΑ!!), εγώ πάντα θα είμαι κολλημένος με το Into the Depths Of Sorrow.... Δεκάρι δαγκωτό!!!

Άντε.... έχουν να κυκλοφορήσουν δίσκο απο το 2006... Πότε θα το κάνουν το καλό???

1991

1992