Μέχρι και περίπου 50 χρόνια πριν σε ετούτον εδώ τον τόπο υπήρχαν δύο "παράλληλοι κόσμοι" στην κοινωνία των ανθρώπων. Ο ένας ήταν της αστικής τάξης, άνθρωποι που μαζευτηκαν πολλοί μαζί σε "σταυροδρόμια" ώστε να τους παρέχονται ευκολίες και να γλυτώσουν από την κοπριά, τις βουνιές και τον ιδρώτα των χωραφιών και των βουνών. Ουσιαστικά είχαν το προνόμιο της μόρφωσης (συνήθως όχι παιδείας), αφού την παραγώγη της τροφής την είχε αναλάβει ο άλλος "παράλληλος κόσμος", η τάξη των αγροτών και των βοσκών. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν πολύ κοντά στη φύση, λόγω της φύσης των "επαγγελμάτων" τους. Από τα δυό τους χέρια "περνούσε" όλο το βιός τους. Με τα χέρια η τροφή (και τα τσίπουρα/κρασιά), με τα χέρια τα σπίτια τους, οι ίδιοι τα έχτιζαν (μαζί με το γείτονα), με τα χέρια τους και το μεγάλωμα και πάντρεμα των παιδιών τους. Και πολλές φορές (τις περισσότερες) η ζωή ήταν σκληρή ανηφόρα, διότι είχαν να παλέψουν με ξηρασίες, πάγο, χαλάζι, πείνα, αρρώστιες... Μοναδική έξοδος για αυτούς τους ανθρώπους τα πανηγύρια. "Κοινωνικές" εκδηλώσεις για όλο το χωριό με αφορμή έναν γάμο ή την γιορτή κάποιου Αγίου. Στους χορούς των πανηγυριών ήταν η εκτόνωση, η κατάθεση ψυχής και παράπονων... η "ανοιχτή γραμμή" με το δημιουργό. ( Για το χορό θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά, μιας και πάει πολύ "πίσω" η ιστορία. Από τα "αρχαία" χρόνια, σε όλους τους λαούς του πλανήτη ήταν η τελετουργία, το εργαλείο, ο δρόμος προς την έκσταση, εξωσωματικές εμπειρίες, την "Θέωση".)
Το "σάουντρακ" όλης αυτής της υπερφυσικής διαδρομής ήταν η παραδοσιακή μουσική. Όλα τα παράπονα, οι καημοί, οι πόνοι και οι έρωτες χορεύουν μέσα στις τρύπες του κλαρίνου, πάνω στις χορδές του λαούτου και του βιολιού. Ουσιαστικά έχουμε και έναν δεύτερο χορό μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, τον χορό μεταξύ μουσικού και χορευτή. Ο ένας "τραβάει τον άλλο από το χέρι". Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑ ΧΑΛΚΙΑ, πως όσο πιο κάλά χορεύει ο χορευτής τόσο πιο καλά παίζει κλαρίνο ο ίδιος. Ο Χαλκιάς είναι ένας ζωντανός σύνδεσμος με το πρόσφατο "παρελθόν". Ολα τα παραπάνω που είπα τα κουβαλάει και τα κρατάει ζωντανά με το παίξιμό του.Υ.Γ. : Αφιερωμένο στούς συνσυντάκτες του Irrational Anthems, και σε όσους παρακολουθούν το ιστολόγιο.
