Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Πολλά χρόνια ελληνοδιδάσκαλος στη μιζερόφιλη πνευματική τροφό Δημοτική Εκπαίδευση, το μόνο που απεκόμισα ήταν η τρομοκρατία. Μικρονοϊκοί προϊστάμενοι, σπιθαμιαίοι διευθυντές, νεοναζί επιθεωρητές, ολίγιστοι σχολικοί σύμβουλοι, κηφήνες συνδικαλιστές, την είχαν για δύναμη τιμωρητική και για να κρύβουν τον αμοραλισμό και τη γύμνια της ασημαντότητας και της αμάθειάς τους.
Ώρες – ώρες μ’ όλους αυτούς γύρω μου νόμιζα πως ήμουν σε ποιμνιοστάσιο και πως το μόνο που μοιραζόμουν μαζί τους ήταν η ποιοτική τους ευτέλεια. Όλο νεκροφιλικές μεγαλοστομίες ξεφούρνιζαν και ενδιαφέρονταν πως να σε στραπατσάρουν με επιπλήξεις. Επιπλήξεις που δέχτηκα πολλές και καταγράφω μία για χάρη της ιστορίας.
