ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Κύριε πρόεδρε, στο άνθος της ηλικίας μου η κεχαριτωμένη πατρίς μ’ έστειλε στο χειρότερο χωριό της επικράτειας να διδάξω στους μαθητές μου πως η ζωή δεν είναι χίμαιρα αλλά μια κυρίαρχη ρωμαλεότητα που όσα αργύρια κι αν τους δώσουν να μην την εκφυλίσουν.
Ήταν το χωριό << άνθρωποι και γουρούνια >>. Ζούσαν μαζί τους, τα είχαν στο παραγώνι τους, μ’ αυτά μιλούσαν, μ’ αυτά έτρωγαν και μ’ αυτά πολλές φορές ξάπλωναν. Στο ίδιο μέρος και τα νεογέννητα παιδιά τους να’ χουν για μωρουδίστικο κρεβάτι τη σκάφη, οι όρνιθες να μπαινοβγαίνουν πουρλακώντας και κακαρίζοντας, οι σκύλοι δεμένοι από τα πόδια του κρεβατιού να τσακώνονται με τις γάτες και να σηκώνουν τον κουρνιαχτό από κάτω όπως ο άνεμος σιμούν στην έρημο της Αραβίας.
