To Desertec ξεσκεπάζεται

Γιατί νομίζετε σκιζόμαστε να διασυνδέσουμε την Πελοπόννησο με την Κρήτη;

Το αλλενάκι μου άνοιξε τα μάτια για το Desertec. Μετά την πρώτη μου έκπληξη για το φαραωνικό του μέγεθος, και το τεστ της κοινής λογικής, θεώρησα, και το έγραψα, ότι πρόκειται για απροκάλυπτη και εξαιρετικά καλά μελετημένη εισβολή του Τέταρτου Πράσινου Ράϊχ στην Βόρειο Αφρική. Και δεν βάζω πια εισαγωγικά στην λέξη εισβολή, γιατί σαν πολύ χαρούμενους και πρόθυμους να βοηθήσουν τους βλέπω τους Γερμανούς. Δηλαδή, και χωρίς να παριστάνω τον γεωπολιτικό αναλυτή, βλέπω τους Αμερικάνους να στέλνουν αεροπλανοφόρα, και τους Γερμανούς να τάζουν οικονομική βοήθεια στους δημοκράτες επαναστάτες. Οι κακοί Αμερικάνοι και οι καλοί Γερμανοί που θαυμάζουν και εκθειάζουν τους ...Άραβες εφευρέτες των Οπτικών!


Σε αντίθεση με την εισβολή του Τρίτου Ράϊχ, αυτή η εισβολή σχεδιάζεται να είναι εταιρική. Γίνεται με πρόσχημα την ...ηλιακή ενέργεια. Που θα παράγεται από Γερμανικά, Ισπανικά κλπ μηχανήματα, που θα αγοράσουν οι Βορειοαφρικάνοι και θα αγοράζουν και το ρεύμα (είναι πολύ πιο ακριβό από το κανονικό) και πώς θα το πληρώνουν; Έεεε.... το μάθαμε εμείς οι Έλληνες... Κάποιο Μνημόνιο, κάποια αντιπαροχή, καμιά παραλία, καμιά σύμβαση παραχώρησης αερίου ή πετρελαίου...


Δείτε και το άρθρο στο http://www.ecofascism.com/article22.html.

Οι Γερμανοί είναι οργανωμένοι. Ο Bertelsmann που αναφέρει ο φίλος, είναι μεγαλοεκδότης, που έχει αγοράσει εκδοτικούς οίκους στην Αμερική. Μεταξύ άλλων, αγόρασε και το Scientific American, στο οποίο μου είχαν κάνει δώρο μία συνδρομή σε χρόνους προϊστορικούς, και που διέκοψα πέρυσι, μπαϊλντισμένος από την οικο-προπαγάνδα.

Και γιατί νομίζετε σκιζόμαστε εμείς να διασυνδέσουμε (με δικά μας λεφτά) την Κρήτη με την Πελοπόννησο; Μα για να πληρώσουμε εμείς, το προνόμιο να συνδεθεί η Γερμανία με την Βόρειο Αφρική, για να έχει πρόφαση να εξάγει καθρεφτάκια και χάντρες στους γαχαμπίμπηδες (και να βλέπει από κοντά το αέριο και το πετρέλαιό τους).

"In the 1930s the fascist superpowers each launched grandiose land grabs – the Germans to the East, the Japanese in Manchuria, and the Italians in North Africa. The Italian venture began with a violent re-imposition into Cyrenaica (eastern Libya). Italian military movement across the southern Mediterranean coast was checked by the British, leading to the arrival of Rommel’s Afrika Korps. After the climactic second battle of El Alamein (July 1942) German and Italian forces retreated headlong to Tunisia where they held out until late 1943. North Africa was then under British-French-American control until the above-mentioned independence dates". (Από εδώ). Και προσθέτω, η Siemens και η Deutsche Bank σκαρφίστηκαν τον σιδηρόδρομο Βερολίνου-Βαγδάτης.


Και να μην αποτολμήσω την θεωρία (να θεωρία συνωμοσίας!) ότι οι Αμερικάνοι έχουν γίνει οι τσάμπα μισθοφόροι των Γερμανών. Και η μεγαλύτερη αγορά τους...

Unternehmen Sonnenblume

Επιχείρηση Χρυσάνθεμο ήταν η ανάπτυξη του Afrika Korps στην Βόρειο Αφρική τον Φεβρουάριο του 1941, πριν από 70 χρόνια (και λίγες μέρες), για να βοηθήσουν και να τονώσουν το ηθικό των Ιταλών, που τα είχαν βρει σκούρα.

Δείτε τώρα συμπτώσεις, και πείτε μου ότι δεν είναι φροϋδικά ολισθήματα:

Το χρυσάνθεμο ή ηλιοτρόπιο, ή λουλούδι του ήλιου, εκτός από κωδικός για την Γερμανική εισβολή και κατάληψη της Βόρειας Αφρικής, είναι το σύμβολο των ...Πράσινων, και του Γερμανικού κόμματος των Πράσινων!

Το Desertec είναι φαραωνικό έργο να φέρουν οι Γερμανοί ηλιακή ενέργεια από την Σαχάρα... Εκεί που έγινε η Unternehmen Sonnenblume ή Επιχείρηση Ηλιολούλουδο!

Και όπως το Afrikakorps πήγε να φτιάξει τους Ιταλούς, τώρα ο Paul van Son, Desertec’s CEO, ... sees opportunities in the new political environment. It’s now, he says, that investments need to be made. “You can improve stability by intensifying collaboration between Europe and these countries,” he said. “And that stability will benefit companies.” Φαντάζεται ότι το Desretec θα φέρει σταθερότητα, τώρα θέλει να κάνει επενδύσεις και συνεργασίες με τους λαούς της Βόρειας Αφρικής.

Και λέει κάποιος άλλος: "the electricity generated in the desert cannot solely be paid for by the consumers in Europe because it’s not an all-European project. “It’s a project in Africa and largely for Africa, which is refinanced through the export of electricity to Europe. The project’s success depends on whether or not it gets accepted there". Φαντάζεται ότι οι Βερβερίνοι θα πληρώσουν για το έργο.

Δεν το καταλάβατε ακόμα; Θα τους βάλουν ηλιακά και καθρέφτες, και θα το πληρωθούνε από λεφτά που θα βγάλουν οι Αφρικανοί πουλώντας το ρεύμα σε τιμή... δεκαπλή από όσο κάνει το ρεύμα από αέριο... Τι είπα; Αέριο; Να πως θα το πληρωθούνε: Σε αέριο... ή πετρέλαιο; Δίνουμε καθρέφτες, παίρνουμε αέριο. Δεν παίζονται σε θράσος οι άνθρωποι...

Λες να είναι τόοοσο χαζοί οι Αραπάδες; Θα μου πεις... λαδώνεις τον φύλαρχο καθαρίζεις... Ποιόν φύλαρχο απ' όλους;

Παραθέτω όλο το άρθρο που μου έστειλε το αλλενάκι:


Political unrest casts a shadow over Desertec energy project Posted on February 23, 2011 by mat

The Desertec project aims to supply Europe with renewable energy from North Africa. Construction of the first solar plant is due to begin soon, but unrest in the region has put a question mark over the project’s future. North Africa and the Middle East experience some 3,000 hours of sunshine every year – three times as much as Germany. So why not turn some of that sunshine into electricity and export it to Europe? The Desertec initiative was hoping to achieve just that. It’s an ambitious project which aims to boost development in North African countries and secure Europe’s energy supply at the same time. But as political turmoil unfolds across the region, analysts are now asking what the future holds for Desertec? Could the grand plan to generated electricity in the desert be consigned to the past before the first power station is connected to the grid? Up to 400 billion euros will be needed over the next four decades to realize the idea of sustainable electricity generation from the desert. Why invest such sums into a politically unstable region? Paul van Son, Desertec’s CEO, has had to answer this question on a daily basis lately. But he sees opportunities in the new political environment. It’s now, he says, that investments need to be made. “You can improve stability by intensifying collaboration between Europe and these countries,” he said. “And that stability will benefit companies.” Now more than ever The goal of the Desertec initiative is to build large solar power plants and wind parks in North Africa and the Middle East to satisfy a large share of local energy needs as well as 15 percent of European electricity demand. The German government has been supporting the project from its very inception. German companies such as Deutsche Bank, Siemens, Munich Re, SCHOTT Solar as well as energy giants E.ON and RWE are all involved in the project as well. Desertec is currently planning to build a pilot facility in Morocco that would use solar thermal and photovoltaic technology to produce some 500 megawatts of electricity. Production is expected to begin within five years, with one third of the energy staying in Morocco and the other two thirds being exported to Europe. The kingdom has also come up with its own plans to expand solar energy generation, and recently issued an invitation for bids to construct a power station near the city of Ouarzazate. The German government has already offered Morocco its support with the project. In January this year, the Moroccan energy minister visited Berlin and according to Germany’s Federal Minister for Economics, Rainer Brüderle, concrete deals were struck. Africa and Europe grow closer together Brüderle has made it clear that Germany will not give up the Desertec vision or pull out of the project because of the recent political instability in the region. “Germany wants to establish an extensive partnership with Morocco in the field of energy generation,” the minister said, pointing at the possibility of more such alliances in the future. “The energy partnership with Morocco could become the model for partnerships with Tunisia, Egypt or Algeria.” Klaus Töpfer, former German environment ministerBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Klaus Töpfer, a former German environment minister, is now a consultant for Desertec Brüderle called on Europe to send clear signals reminding everyone that Desertec fulfils several purposes at the same time: it could secure energy supply for Europe, boost economic development in North African countries and stabilize the region. Transmission of electricity from North Africa to Europe remains problematic, however, with just one cable link currently in operation between Morocco and Spain. There are plans to lay another cable between Tunisia and Italy, as well as discussions to link Algeria with Europe. But many critics question the operational efficiency and the cost of maintaining such long distance transmission routes. According to Klaus Töpfer, a former German environment minister turned Desertec consultant, the efficiency issue is manageable. He argues that China has successfully built cable links that transmit electricity over distances of more than 5,000 kilometers. Who pays the bill? The Desertec consortium, which involves some 50 companies from Europe and North Africa, hopes to obtain funding from both public and private sources. There is no business plan yet which could reveal how much money will have to be paid by the World Bank or the German Bank for Reconstruction (KfW) and how much private donors will contribute. Man working on a solar panelBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Germany is a leading producer of solar technologyOne thing is clear, says Klaus Töpfer: the electricity generated in the desert cannot solely be paid for by the consumers in Europe because it’s not an all-European project. “It’s a project in Africa and largely for Africa, which is refinanced through the export of electricity to Europe. The project’s success depends on whether or not it gets accepted there.” The project’s initiators may choose to apply for European funds for renewable energy to subsidize the project. But they might be disappointed. Brüderle opposes the payment of feed-in tariffs – currently laid out in the German Renewable Energy Sources Act — for Desertec energy fed into the German grid. He fears such a move would overwhelm German energy consumers, who are already paying some 13 billion euros in subsidies for renewable energy sources this year alone !!!!!!!!!! The German-French University, Saarbrücken, Germany

Από τον σιδηρόδρομο, στο Desertec

Όταν πρωτοάκουσα το Desertec, είπα μέσα μου "ο νέος Πύργος της Βαβέλ". Όταν είδα εκλαϊκευμένες λεπτομέρειες στις εφημερίδες (με ηλιακά κάτοπτρα που βράζουν νερό κλπ) είπα μέσα μου "άντε πάλι οι τεχνολογίες του 60 σε νέες περιπέτειες". Όταν είδα την Μπιρμπίλη να "ενημερώνει" τον Γερμανό Επίτροπο Ενέργειας Günther Oettinger, είπα μέσα μου "ωχ... τι ετοιμάζουν πάλι αυτοί";

Διαβάζοντας, ωστόσο, τις απόψεις του Γερμανού για την ενέργεια, ηρέμησα. Δεν μας έπηξε στην Πράσινη Ανάπτυξη, που την αναφέρει για να είναι ωραίος, αλλά αλλού το πάει: Στην παλιά επεκτατική άσκηση που έκαναν και το 1880, απλά, τώρα δεν κυνηγάνε δίκτυα τραίνων και τηλέγραφου, αλλά αγωγούς αερίου και δίκτυα ηλεκτρισμού. Βέβαια, προέχουν οι διμερείς σχέσεις Γερμανίας και Ρωσίας, λογικό είναι, βασικά Γερμανικά συμφέροντα σπρώχνουν με γλυκά λόγια για το συμφέρον των κρατών μελών της ΕΕ κλπ. Είπε και καλά λόγια για τον Nabucco, και πως μειώνει την εξάρτηση στην Ρωσία, είπε ότι το "υπερδίκτυο" θα φέρει ηλιακή ενέργεια από την Μεσόγειο και αιολική από την Βόρεια Θάλασσα, ηρέμησα ακόμα περισσότερο. Τουλάχιστον δεν είπε "αιολική ενέργεια από την Μεσόγειο". Και ο άνθρωπος, δεν είναι κατά των πυρηνικών, και με τους Γάλλους συμφωνεί που θα χτίσουν και άλλα, και με τους Αυστριακούς που λένε θα τα παρατήσουν εντελώς. Βέβαια, η λογική του Oettinger δεν μας προστατεύει από το αιoλικό lobby και τις πράσινες φαντασιώσεις των δικών μας, και των στομάτων που έχουν να ταΐσουν... εδώ δεν είναι Γερμανία, εδώ είναι Υεμένη του Βορά.


Πάντως όπως φαίνεται και από τον χάρτη, αν κάποιος καίγεται, καίγεται για αέριο. Έχουν πολύ αέριο οι Ρώσοι και όλες αυτές οι πρώην "Δημοκρατίες" της ΕΣΣΔ που τελειώνουν σε "ιστάν", και δεν θα παραστήσω καν ότι καταλαβαίνω την δυναμική των αγωγών, πέρα από το απλό γεγονός ότι οι άτιμοι έχουν βάνες και κλείνουν. Ο χάρτης είναι παλιός, του 2003 και μπορείτε να τον δείτε, με λεπτομέρεια, εδώ. Το Kyrgyzstan, που είναι και στις ειδήσεις απόψε, είναι στα σύνορα με την Κίνα.


Το Desertec ξεκίνησε επίσημα το 2009 (στο Μόναχο), αλλά έχει ακουστεί τουλάχιστον από πριν το 2007, και είναι "έμπνευση" του Γερμανικού Club of Rome. Πρόκειται για ένα consortium που απότελείται από τις Munich Re (η ένατη μεγαλύτερη ασφαλιστική εταιρία στον κόσμο), Deutsch Bank (αυτή που σκαρφίστηκε τον σιδηρόδρομο για την Βαγδάτη), Siemens, ABB, E.ON (λένε ότι και αυτή ενδιαφέρθηκε για την ΔΕΗ), RWE (αυτή έχει ακουστεί ότι θέλει την ΔΕΗ), Abengoa (αυτή ενδιαφέρεται για τα ηλιακά Θ/Η), ΜΑΝ, Schott (η μητρική της Zeiss), EDF, ENEL κλπ. Η ιδέα είναι ότι θα βάλουν μερικές 100δες δις ευρώ καλώδιο γύρω γύρω στην Μεσόγειο, και στην Ευρώπη, μέχρι το 2050, και θα μαζεύουν αιολικό ρεύμα από τις Βόρειες θάλασσες και τον Ατλαντικό, και ηλιακό θερμοηλεκτρικό από την Σαχάρα. Ενώ με εντυπωσιάζουν λέγοντας ότι ένα τόσο δα τετραγωνάκι Σαχάρας μαζεύει όλη την ενέργεια του κόσμου, φαντάζονται οι του Desertec ότι θα μαζέψουν το 15% των αναγκών της Ευρώπης.


Ωστόσο, πάλι εγώ ο κακόπιστος, πιστεύω ότι δεν έχει καμία σχέση με ηλιακή ενέργεια η άσκηση, και αν δεν είναι 100% "γεωπολιτική", μάλλον έχει σχέση με δημιουργία 240.000 Γερμανικών θέσεων εργασίας. Η λίγη μου εμπειρία με τις χώρες της Βορείου Αφρικής λέει ότι η Ελλάς είναι επιχειρηματικός παράδεισος διαφάνειας σε σχέση με αυτές (!)... Βέβαια, το Club of Rome μπορεί να έχει άλλη άποψη... Αφού προέβλεψε, το 1975, το τέλος του κόσμου πριν το 2000, τώρα πιστεύει ότι "θα μπορέσει να επιβραδύνει και ίσως να σταματήσει την κλιματική αλλαγή και να συμβάλει ουσιαστικά στο να φέρει πίσω την ισορροπία στον κόσμο μας".

Το ηλεκτρικό υπερδίκτυο έχει κάποια λογική, (αυτό με την υψηλή τάση συνεχούς ρεύματος το άλλο με το υδρογόνο είναι για ...αργότερα), αν και έχει αρκετά προβληματάκια. Τα αιολικά και τα φωτοβολταϊκά είναι σάλτσα για να κρατηθεί η απασχόληση στην Γερμανία, πράσινο marketing, θυμάστε; Το ζητούμενο δεν είναι ηλιακή ενέργεια από την Λιβύη και την Αλγερία, το ζητούμενο είναι ηλεκτρικό ρεύμα, αέριο και πετρέλαιο, αν και δεν ξέρω τι είναι φτηνότερο, να μεταφέρεις αέριο και να το καις για ρεύμα, ή να το καις και να μεταφέρεις το ρεύμα; Δεν ξέρω αν είναι εφικτά πολλά πολλά σενάρια που έχουν αγωγούς και καλώδια να διασχίζουν σύνορα. Αυτή είναι και η πίεση για "Παγκόσμια Διακυβέρνηση", αλλά λογαριάζει δίχως τον ξενοδόχο... νομίζω. Πάντως, για την ώρα, οι μπλε διακεκομμένες γραμμές είναι "υπό σχεδιασμό".

Τουλάχιστον, φίλοι μου, έβγαλα κάποια άκρη στο νήμα συνομωσιολογιών που προωθούν άγνωστους "νεοταξικούς" σκοπούς. Και που ταυτίζονται και με το παραμύθι της Πράσινης Ανάπτυξης, που τόσο με παραξένεψε με τον θρησκευτικό του φανατισμό. Σίγουρα έχουν Αμερικανικά, ολλανδικά και άλλα παρακλάδια, αλλά στην Ευρώπη, μυστήριο δεν υπάρχει: Deutsche Bank, Siemens και η λοιπή παρέα. Οι ίδιοι, που ξεκίνησαν τον σιδηρόδρομο Αμβούργο - Βερολίνο - Μοσούλη - Βαγδάτη - Βασόρα, λίγο πριν το Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (κλικ για μεγέθυνση). Με τον Κάϊζερ να δηλώνει προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων, την ίδια εποχή. Και, όχι συμπτωματικά, νομίζω, υπάρχει άφθονη φιλοαραβική φιλολογία και στο Desertec.

Drang nach Desertec

Ο σημερινός κόσμος κατάλαβε ότι το πετρέλαιο είναι πολύτιμο αγαθό κάπου μεταξύ 1967 και 1979 με τις πετρελαϊκές κρίσεις των δύο πολέμων στην Μέση Ανατολή και της επανάστασης στο Ιράν. Από τότε ψαχνόμαστε για εναλλακτικές μορφές ενέργειας, και φτιάχνουμε μοντέλα και θεωρίες για το πότε θα τελειώσει ο …κόσμος.

Βέβαια, ο πόλεμος για το πετρέλαιο και τον έλεγχό του, είναι αρκετά παλαιότερος, και χωρίς να είμαι ιστορικός πετρελαίου, βλέπω ότι ξεκίνησε όταν κάποιος Ignacy Łukasiewicz βρήκε ότι μπορούσε να αποστάξει φωτιστικό πετρέλαιο σαν υποκατάστατο του λαδιού φάλαινας και του φωτιστικού σπερματσέτου. Η πρώτη γεώτρηση για πετρελαιοπηγή ήταν στην Πολωνία το 1853 (λογικό αν σκεφτείς ότι οι Πολωνοί ήταν αποκομμένοι από τα …φαλαινοθηρικά).

Η ύφεση στην Αγγλία το 1873 ήταν η αρχή του τέλους της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, και η Αρχή της ανόδου του Α’ Ράϊχ, με την Γερμανία να ξεπερνάει την Αγγλία σε παραγωγή και εξαγωγές χάλυβα, μηχανημάτων και χημικών. Το 1880 με πρωτοβουλία της Deutsche Bank και του συνιδρυτή της Georg von Siemens (μικρανηψιού του Werner von Siemens της …Siemens), άρχισαν οι Γερμανοί βιομήχανοι και τραπεζίτες να ψάχνουν για αγορές και πρώτες ύλες. Οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) είχαν καπαρωμένο τον περισσότερο γνωστό κόσμο, και οι Γερμανοί στράφηκαν προς τα γενικά υπερχρεωμένα κατάλοιπα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με οικονομική και στρατιωτική διείσδυση, κάτι που δεν άρεσε στις Μεγάλες δυνάμεις αλλά το ανέχτηκαν.


Από τότε είχαν οι Γερμανοί μεγαλοπρεπή σχέδια «διασύνδεσης» του κόσμου (του κόσμου «τους») μόνο που τότε δεν είχαν το …Desertec, αλλά τηλέγραφο και σιδηροδρόμους (συμπεριλαμβανομένου και του σιδηροδρόμου Βερολίνου – Βαγδάτης, που εξασφάλιζε και δικαιώματα εκμετάλλευσης πετρελαίου και άλλων ορυκτών που είχαν βρει οι Γερμανοί γεωλόγοι στην Μοσούλη, το Κιρκούκ, και την Βασόρα.

Η πρώτη εξερεύνηση σε μεγάλη κλίμακα για πετρέλαιο έγινε περί τα τέλη του 19ου αιώνα, στο Αζερμπαϊτζάν, τότε τμήμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από την Branobel συμφερόντων κάποιων κυρίων Νομπέλ και κάποιου Βαρόνου Peter von Bilderling. To 1920, οι Μπολσεβίκοι εθνικοποίησαν την Branobel, και οι Νομπέλ μεταβίβασαν τις περισσότερες μετοχές τους στην …Standard Oil of New Jersey. Η Αμερική άρχισε να παράγει πετρέλαιο στις αρχές του 20ου αιώνα, αλλά έχασε τα πρωτεία παραγωγής περί το 1960 στην Σαουδική Αραβία και την Ρωσία.

Περί το 1900, η Αγγλία εξασφάλισε πετρέλαιο από τον τότε Σάχη της Περσίας και αποφάσισε να γυρίσει τον πολεμικό στόλο της από κάρβουνο σε πετρέλαιο, και ο σιδηρόδρομο Βερολίνο – Βαγδάτη ήταν σαφής απειλή. Σε αντίδραση της πολιτικής Drang nach Osten ξεκίνησε συμμαχίες με Ρώσους και Γάλλους και μάλλον υποκίνησε Βαλκάνιους και Νεότουρκους εναντίον του φιλογερμανού Σουλτάνου.


Τα πετρέλαια του Κουρδιστάν και του Ιράν δεν ήταν οι μοναδικές αιτίες για τον Α’ Π.Π. Ούτε ήταν ο σιδηρόδρομος Βερολίνου – Βαγδάτης και ο τηλέγραφος Ευρώπης – Ινδίας οι μόνες αφορμές. Ούτε πήγαμε απ’ ευθείας από το Drang nach Osten στο Desertec, απ’ ευθείας. Περάσαμε πρώτα από το Lebensraum. Με το πετρέλαιο, το Μεγάλο Παιχνίδι έχει γίνει επικίνδυνο, και δεν νομίζω ότι έχει τελειώσει.

ΥΓ. 1) Μην πιστεύετε ότι το πετρέλαιο τελειώνει σε 30 ή σε 50 χρόνια, άλλα παίζονται και 2) με κλικ στους χάρτες, μεγενθύνονται.