Αυτά που καλούνται να πληρώνουν οι κάθε λογής χρήστες των εθνικών αυτοκινητοδρόμων -υπαρχόντων και μη- είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Διόδια πληρώνουν μια ζωή οι Έλληνες.
Επιβάτες παλιού λεωφορείου που κάθε λίγο σταματάει για να βάλει αέρα στα λάστιχα και να προσθέσει λάδια και νερό στη μηχανή, ταξιδεύοντας σ’ έναν κακοτράχαλο δρόμο προς το άγνωστο. Με εναλλασσόμενους οδηγούς που μόλις πήραν το δίπλωμα (κι αυτό με μέσον) χωρίς χάρτη, χωρίς φώτα στα συνεχή τούνελ. Ταλαίπωροι, ξεπαγιασμένοι χωρίς θέρμανση τον χειμώνα, κάθιδροι χωρίς κλιματισμό το καλοκαίρι, με αλλεπάλληλα ρεφενέ για καύσιμα και ανταλλακτικά. Αποκαμωμένοι γέρνουν που και που το κεφάλι στον ώμο του διπλανού τους για έναν σύντομο αλλά ανακουφιστικό υπνάκο, μέχρι να τους ξυπνήσει μια λακκούβα ή ο ενοχλημένος συνεπιβάτης.
Καμιά φορά προλαβαίνουν να ονειρευτούν.
Αν τους προσέξεις καταλαβαίνεις από την έκφρασή τους και τι όνειρο είδαν. Δείχνουν ή απαρηγόρητοι με την επάνοδο στην πραγματικότητα, ή ανακουφισμένοι που ξέφυγαν από έναν εφιάλτη. Στις στάσεις «ένα τέταρτο για καφέ», άλλοι βολτάρουν νευρικά για να ξεπιαστούν, άλλοι κοροϊδεύουν την πείνα τους με μια τυρόπιτα της συμφοράς, ρουφούν βιαστικά τον «βαπορίσιο» καφέ, ή βρίσκουν ευκαιρία για ένα δυό τσιγάρα, μιας και το κάπνισμα στο λεωφορείο απαγορεύεται. Κάτι μικροτσακωμοί, κάτι παράπονα, αλλά και κανένα τραγουδάκι μια στις τόσες, προσδίδουν μια κάποια ποικιλία που βοηθάει να βγεί το ταξίδι.
Στάση στη στάση, κάποιοι κατεβαίνουν ανακουφισμένοι, άλλοι ανεβαίνουν χαμογελώντας αισιόδοξα και το λεωφορείο συνεχίζει αγκομαχώντας το δρόμο του προς τα επόμενα διόδια.
κατέβηκε από τον τοίχο πίσω από το γραφείο του πρωθυπουργού πριν την πρώτη επίσκεψη Ερντογάν στον Παπανδρέου, δεν ξανατοποθετήθηκε και αντικαταστάθηκε από έναν μπλε φόντο,
τα μαχητικά μας δεν κάνουν πια αναχαιτίσεις πάνω από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Η χώρα που ανέκαθεν δεν είχε και πολλούς φίλους στο εξωτερικό, άρχισε να μην έχει και στο εσωτερικό. 
